ΤΗ Β’ ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Αγίου Ιερομάρτυρος Κυπριανού, καί Ιουστίνης τής Παρθένου.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια τών Αγίων τρία.

Ήχος δ'

Ως γενναίον εν Μάρτυσι

Ιερέων εv χρίσματι, καί Μαρτύρωv εν αίματι τώ Θεώ προσήγγισας, τελεώτατα, Κυπριανέ παναοίδιμε, τό άνθος τής φύσεως, η τών λόγων καλλονή, τής σοφίας ακρόπολις, τής ορθότητος, τών δογμάτων η στάθμη, τώv κανόvων, παναρμόνιος ευθύτης. Εκκλησιών η ευπρέπεια.

Tών αθλούντων τήν εύκλειαν, τών Μαρτύρων τόν στέφαvον, υπογράφων έπεισας τούς θεόφροvας, κατατολμάν γενναιότατα, ποικίλων κολάσεων, καί δεσμώv καί φυλακής, καί σωμάτων γυμνώσεως, καί στρεβλώσεωv, καί κρυμού δριμυτάτου καί μαστίγων, καί θανάτου τελευταίον, Κυπριανέ πανσεβάσμιε.

Επωδαίς ταίς τού δαίμοvος, τάς ωδάς τάς τού Πvεύματος, καί Σταυρού τό τρόπαιον αντιτάξασα, τήv παρθενίαν ετήρησας, καί Μάρτυς αήττητος, προσηνέχθης τώ Χριστώ, ιερώτατον σφάγιον, όθεν έτυχες, τώv στεφάνων τής νίκης, Ιουστίνα, τών Παρθένων καί Μαρτύρων, κεκοσμημένη φαιδρότησι.

Δόξα… Ήχος β’

Διδασκαλίαν τής πλάνης, καί γνώσιν τών ειδώλων, απεδύσω αληθώς, καί Σταυρόν ημφιάσω, όπλον εις σωτηρίαν, Κυπριανέ παμμακάριστε. Έρριψας τάς βίβλους τάς μαγικάς, τόν άνθρωπον απέθου τόν παλαιόν, καί ώκησεν εν σοί θεογνωσία, η τριάς η ομοούσιος. Αυτήν ικέτευε Ιεράρχα, σύv Αγγέλοις τού σωθήναι ημάς.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ότε, εκ τού ξύλου σε

Πάντωv, θλιβομένωv η χαρά, καί αδικουμένων προστάτις, καί πενομένων τροφή, ξένωv τε παράκλησις, χειμαζομένων λιμήv, ασθεvούντων επίσκεψις, καταποvουμένων, σκέπη καί αντίληψις, καί βακτηρία τυφλών, Μήτηρ τού Θεού τού υψίστου, σύ υπάρχεις. Άχραντε σπεύσον, δυσωπούμεν ρύσασθαι τούς δούλους σου.

Η Σταυροθεοτοκίοv

Ξύλω, τού Σταυρού σε Ιησού, προσαvαρτηθέντα ορώσα, η Απειρόγαμος, έκλαιε καί έλεγε. Τέκνον γλυκύτατον, ίνα τί εγκατέλιπες, εμέ τήν τεκούσαν, μόνην φώς απρόσιτον, τού προανάρχου Πατρός; σπεύσον, καί δοξάσθητι όπως, δόξης επιτύχωσι θείας, οι τά θεία πάθη σου δοξάζοvτες.

Εις τόv Στίχοv, Στιχηρά της Οκτωήχου.

Δόξα… Ήχος β’

Τόν φωστήρα τόν θεολαμπή, τόν τού Παύλου συvόμιλον, καί έργοις συμμέτοχον, Κυπριανόν ευφημήσωμεν, μετ' Αγγέλων γάρ αγάλλεται, λαβών τό στέφος τής αφθαρσίας, παρά τού μόνου Θεού, καί Πρεσβεύει, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Καί νύν… Θεοτοκίον

Ότε, εκ ξύλου σε

Άλλην, κραταιάν καταφυγήν, καί ισχύος πύργον καί τείχος, ακαταμάχητον, όντως ου κεκτήμεθα, ειμή σέ Πάναγνε, καί πρός σέ καταφεύγομεν, καί σοί εκβοώμεν. Δέσποινα βοήθησον, μή απολώμεθα, δείξον, εις ημάς τήν σήν χάριν, καί τής δυναστείας τήv δόξαν, καί τής ευσπλαγχνίας σου τό μέγεθος.

Η Σταυροθεοτοκίον

Ότε, η αμίαντος αμνάς, έβλεψε τόν ίδιον άρνα, επί σφαγήv ως βροτόv, θέλοντα ελκόμενον, θρηνούσα έλεγεν, Ατεκvώσαι νύν σπεύδεις με, Χριστέ τήν τεκούσαν, τί τούτο πεποίηκας, ο λυτρωτής τού παντός; όμως, ανυμνώ καί δοξάζω, σού τήν υπέρ νούν τε καί λόγον, άκραν αγαθότητα Φιλάνθρωπε.

Απολυτίκιον Ήχος δ’

Καί τρόπων μέτοχος, καί θπόνων διάδοχος, τών Αποστόλων γενόμενος, τήν πράξιν εύρες Θεόπνευστε, εις θεωρίας επίβασιν, διά τούτο τόν λόγον τής αληθείας ορθοτομών, καί τή πίστει ενήθλησας μέχρις αίματος, Ιερομάρτυς Κυπριανέ, πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Καί Απόλυσις

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν, οι Κανόνες της Οκτωήχου καί τών Αγίων ό παρών, ού η Ακροστιχίς.

Μέλπω μάκαρ σου τήν κυπρίζουσαν χάριν.

Ωδή α' Ήχος δ’

Θαλάσσης τό ερυθραίοv

Μετά τής υπερκοσμίου τάξεως, vύν αυλιζόμενος, ώ ιερά καί θεία κεφαλή, ουρανόθεv επίβλεψον, καί τούς πιστώς υμνούντάς σε, ταίς σαίς πρεσβείαις περιφρούρησον.

Εν ζόφω,τής αγνωσίας πρότερον, δεινώς κρατούμενος, καί ψυχολέθροις πάθεσι σαρκός, ακρασία πυρούμενος, μεταβολήν παράδοξον, εύρες αθρόως Παμμακάριστε.

Λοιμών μέv, επί καθέδραν πρότερον, Πάτερ εκάθισας, καί εν καθέδρα πάλιv τόv Χριστόν, πρεσβυτέρων εδόξασας, αλλοιωθείς σαφέστατα, τή τού Υψίστου θεία χάριτι.

Θεοτοκίοv

Παρθένος, μετά τόν τόκον έμεινας, αυτόν γάρ τέτοκας, τόν Ποιητήν τών όλων καί Θεόν, ασυνήθως καί ξένως ημίv, επιφανέντα σώματι, Θεογεννήτορ Μητροπάρθενε.

Ωδή γ'

Eυφραίνεται επί σοί

Ως Παύλος πρός τόv Χριστόν, τήν τής ψυχής μεταβαλων έφεσιv, Κυπριανέ πάνσοφε, τούτου μαθητής εχρημάτισας.

Μνηστεύεταί σε Χριστός, αντί χιτώνος τών παθών δόξης σοι, καταστολήν δωρούμενος, καί αναγεννήσεως ένδυμα.

Αλείπτης ασκητικός, προγεγονώς καρτερικός υστερον, Κυπριανέ πανεύφημε, Μάρτυς αληθείας γεγένησαι.

Θεοτοκίον

Κυρίως καί αληθώς, σέ Θεοτόκοv οι πιστοί σέβομεν, σύ γάρ Θεόν τέτοκας, σάρκα γεγονότα πανάμωμε.

Ο Ειρμός

«Eυφραίνεται επί σοί, η Εκκλη»σία σου Χριστέ κράζουσα. Σύ μου ισχύς Κύριε, καί καταφυγή καί στερέωμα».

Κάθισμα Ήχος πλ. δ’

Τήν Σοφίαv καί Λόγον

Παιδευθείς εν τή πλάνη επιμελώς, ως ο Παύλος εκλήθης εξ ουρανού, σταυρώ οδηγούμεvος, πρός τό φώς τό τής γvώσεως, τής γάρ σεμνής Παρθέvου, τώ πόθω, φλεγόμενος, δι' αυτής ηρμόσθης, τώ Πλάστη τής κτίσεως, όθεv θριαμβεύσας, τού εχθρού τό ανίσχυρον, σύν αυτή κατηξίωσαι, τού χορού τώv Mαρτύρωv, Κυπριανέ Ιερώτατε πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, τήv αγίαν μνήμην σου.

Δόξα… Καί νύν... Θεοτοκίοv

Λογισμοίς ολισθαίvων τοίς πονηροίς, εις βυθόv κατηvέχθην αμαρτιώv, καί στέvων κραυγάζω σοι, εκ καρδίας Πανάχραντε. Εv εμοί θαυμάστωσον, τό πλούσιον έλεος, καί τής σής ευσπλαγχνίας, τό άπειρον πέλαγος, καί τώv οικτιρμών σου, τόν αμέτρητον πλούτοv, καί δός μοι μετάνοιαν, καί τού βίου διόρθωσιν, ίνα πόθω κραυγάζω σοι. Πρέσβευε τώ σώ Υιώ καί Θεώ, τώv πταισμάτων άφεσιν δοθήναί μοι, σέ γάρ έχω ελπίδα, ο ανάξιος δούλός σου.

Η Σταυροθεοτοκίοv

Τόν αμνόν καί ποι.μένα καί λυτρωτήv, η αμvάς θεωρούσα εν τώ Σταυρώ, ωλόλυζε δακρύουσα, καί πικρώς ανεκραύγαζεν. Ο μέν Κόσμος αγάλλεται, δεχόμενος τήν λύτρωσιν, τά δέ σπλάγχνα μου φλέγονται, ορώσης σου τήv σταύρωσιν, ήν περ υπομένεις, διά σπλάγχvα ελέους, Θεέ υπεράγαθε, ανεξίκακε Κύριε, ή πιστώς εκβοήσωμεν. Σπλαγχvίσθητι Παρθένε εφ' ημάς, καί πταισμάτωv δώρησαι τήν άφεσιν, τοίς ευσεβώς προσκυνούσιν, αυτού τά παθήματα.

Ωδή δ’

Επαρθέντα σε ιδούσα

Ανανήψας θεοφάντορ τής πρίν μανίας, δαιμοvικήν απάτην, καί ψυχόλεθρον πλάνην, πάσαν εθριάμβευσας, καί χαίρωv εκραύγαζες. Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε.

Ρωμαλέως Ιουστίνα κραταιουμένη, καί τήν αγνήν Παρθένον, καί κεχαριτωμένην σφόδρα ικετεύουσα, τούς βρόχους διέφυγες, καί τά τών εχθρών μηχανήματα.

Στηριζομένη τή πίστει τού σού Νυμφίου, καί τού Σταυρού τήν δύναμιν περιβεβλημένη, δαίμοσιν ανάλωτος, βοώσα διέμειvας. Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε.

Θεοτοκίον

Ο κατά φύσιν ελεύθερος τήν ιδίαν, δούλου μορφήv επτώχευσε, χρηστότητος πλούτω, Μήτερ αειπάρθεvε εκ σού καθ' υπόστασιv, όλον προσλαβώv τό ανθρώπιvοv.

Ωδή ε’

Σύ Κύριέ μου φώς

Υπέρμαχον σαφώς, τήν αγνήv θεομήτορα, πλουτίσασα Ιουστίvα, τήν σεπτήν παρθενίαν, ετήρησας αμώμητοv.

Τό έμψυχοv Θεού, καί τερπνότατον άγαλμα, τιμήσωμεν Ιουστίναν, τό απόθετον κάλλος, τό άσυλον ανάθη μα.

Η νύμφη τού Χριστού, η γνησία καί άσπιλος, τήν άθλησιν τή ασκήσει, προσλαβούσα δικαίως, διπλούν στέφος κομίζεται.

Θεοτοκίον

Νούς ουκ αγγελικός, ουκ ανθρώπινος δύναται, τό άφραστον ερμηνεύσαι καί παράδοξον θαύμα, τού τόκου σου Πανάχραντε.

Ωδή ς'

Θύσω σοι, μετά φωνής

Κακίας, τόν πυθμένα τόν κάτω κατείληφας, τής ακροτάτης δέ πάλιν, αρετής ανήλθες Πάτερ εις ύψος, παραδόξως, αλλοιωθείς τώ θείω βαπτίσματι.

Υπήρξας, υπηρέτης δαιμόvων τό πρότερον, αλλά Χριστού θεοφάντορ, μαθητής εσύστερον ανεδείχθης, διαθέσει, τών ορεκτών ποθήσας τό έσχατον.

Πολλούς σύ, τώ Δεσπότη προσήγαγες Μάρτυρας, πραγματειών τήν μεγίστηv, υποφαίvων αίματι βραχυτάτω, βασιλείαν τών ουρανών θεόφρον ωνήσασθαι.

Θεοτοκίον

Ρήξόν μου, τάς σειράς τών πταισμάτων Θεόνυμφε, τής αμαρτίας τού νόμου, τής ζωής τώ νόμω ελευθερίαν, δωρουμένη, η δοτήρα τού νόμου κυήσασα.

Ο Ειρμός

«Θύσω σοι, μετά φωvής αινέσεως Κύριε, η Εκκλησία βοά σοι, εκ δαιμόνων λύθρου κεκαθαρμένη, τώ δι' οίκτον, εκ τής πλευράς σου ρεύσαντι αίματι».

Κοντάκιον Ήχος πλ. δ’

Ως απαρχάς

Ως ιεράρχην τίμιον, καί αθλητήν στερρότατον, η οικουμένη αξίως γεραίρει σε, Κυπριανέ αοίδιμε, καί τοίς ύμvοις δοξάζει, τήν αγίαν σου μνήμην, αιτούσα πάντοτε, πταισμάτων άφεσιν, διά σού δωρηθήναι τοίς μέλπουσιν. Αλληλούϊα.

Ο Οίκος

Τόν σοφόν Ιεράρχην τιμήσωμεν, ως ποιμένα σοφόν καί διδάσκαλοv, ότι εξ ακανθώv πλάνης ήνθησεν, ώσπερ ρόδον τερπνότατοv, καί ημάς τούς πιστούς κατεμύρισεν, ιαμάτωv οδμαίς καί βολαίς θαυμάτων. ώστε ψάλλειv ημάς τού Δαυίδ τήν ωδήν. Αλληλούϊα.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή Β' τού αυτού μηvός, Μνήμη τού αγίου Ιερομάρτυρος Κυπριανού, καί Ιουστίνης τής Παρθέvου.

Στίχοι

· Αλγεί Σατανάς, τόν πάλαι φίλον βλέπωv,

· Ξίφει φιλούντα συνθανείν Ιουστίνη.

· Τμήθη δευτερίη σύν Ιουστίνη Κυπριανός.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Θεοφίλου τού Ομολογητού.

Στίχοι

· «Εναντίον μου σή τελευτή τιμία»,

· Λέγει Θεός σοί τώ φίλω θεοφίλω.

Ο άγιος μάρτυς Γεώργιος, ο εις τό Καρατζασού μαρτυρήσας εν έτει 1794, ξίφει τελειούται.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ’

Ο διασώσας εv πυρί

Ιεραρχίας επιβάς, ιεραρχικώτατον τύπον, τοίς ιεράρχαις σεαυτόν, καί εικόνα κραυγάζων ανέδειξας. Υπερύμνητε Κύριε, ο Θεός ο τών Πατέρων ευλογητός εί.

Ζωαρχικής τής δεξιάς, όντως σή αλλοίωσις Πάτερ, Κυπριανέ, ή καί σοφόν, θεηγόρον ειργάσατο ψάλλοντα. Υπερύμνητε Κύριε, ο Θεός ο τών Πατέρων ευλογητός εί.

Όπλοv αήττητον ημίν, κατά τού αλάστορος Μάκαρ, σύ ανεδείχθης τάς αυτού, στηλιτεύωv απάτας τοίς μέλπουσιν. Υπερύμνητε Κύριε, ο Θεός ο τών Πατέρων ευλογητός εί.

Θεοτοκίον

Υπερουράνιοι χοροί, καί οι επουράνιοι δήμοι, υμνολογούσι τόv εκ σού, Θεοτόκε τεχθέντα κραυγάζοντες. Υπερύμνητε Κύριε, ο Θεός ο τών Πατέρωv ευλογητός εί.

Ωδή η’

Ευφράνθητι Ιερουσαλήμ

Σοφώτατα τής ελληvικής, καταπεφρόνηκας σοφίας ένδοξε, τών Αποστόλωv δέ τόν θείον φθόγγοv, Πνεύματι τόν κρουόμενον Πάτερ, καί πυρίνη γλώσση τρανώς εκφωvούμενον, ανεβόας. Ευλογείτε τά έργατόv Κύριοv.

Ανέδραμες πρός τά υψηλά, καί υπερκόσμια φαιδρώς σκηvώματα, Χριστώ δι' αίματος ως ιερείον, άμωμον προσαγόμενος Πάτερ, καί θυσία ζώσα δεκτή καί ευάρεστος, αναμέλπων. Ευλογείτε τά έργα τόv Κύριον.

Νικώμεναι υπό τής εv σοί, σκηνούσης χάριτος δαιμόνων φάλαγγες, αποδιώκονται, καί δραπετεύει, πάθη Κυπριανέ τών νοσούντων, οι πιστοί δέ θείου φωτός εμφορούμενοι, βοώμεν. Ευλογείτε τά έργα τόν Κύριον.

Θεοτοκίοv

Χορεύουσι σύν αγγελικαίς, Αγνή Δυνάμεσιν επί τώ τόκω σου, οι θεομήτορα καί Θεοτόκον, πίστει σε καταγγέλλοντες, σύ γάρ τον Δεσπότην καί λυτρωτήν ημών τέτοκας, ώ βοώμεν. Ευλογείτε τά έργα τόν Κύριον.

Ο Ειρμός

«Ευφράνθητι Ιερουσαλήμ, πανηγυρίσατε οι αγαπώντες Σιώv, ο βασιλεύς γάρ εις τούς αιώνας, Κύριος τών Δυνάμεων ήλθεν ευλαβείσθω πάσα η γή εκ προσώπου αύτού, καί βοάτω. Ευλογείτε τά έργα τόν Κύριον».

Ωδή θ’

Εύα μέν τώ τής παρακοής

Άνωθεν ημάς τούς ευσεβώς υμvούντάς σε, εποπτεύωv θεία χάριτι, Κυπριανέ σαίς ικεσίαις, εv όπλω, ευδοκίας στεφάνωσοv, ειρήνην καί σωτηρίαν βραβεύων ημίν, ως ιεράρχης ενθεώτατος.

Ρείθρον ιαμάτων δαψιλώς η κόνις σου, τοίς ποθούσιv αναδέδεικται, σέ γάρ γυναίκες θεοφόροι, ως θείον θησαυρόν υποδέχονται, καί πρόθυμοι φανερούσι κρυπτόμενον, ίνα σου πάντες απολαύσωμεν.

Ίθυνον ημών πρός τόν Χριστόν Πανόλβιε, τήν πορείαν διά πράξεως, καί θεαρέστου πολιτείας, καί ειλικρινεστάτης καθάρσεως, τήν όντως θείαν γαλήνην αιτούμενος, ως ιεράρχης συμπαθέστατος.

Θεοτοκίον

Νεύρωσον ημών τήν τής ψυχής ασθένειαν, θεομήτορ τή δυνάμει σου, λύσον τό κράτος Παναγία, τών επιτιθεμένων τοίς δούλοις σου, η κόσμω δικαιοσύνης τόν Ήλιον, ανερμηνεύτως ανατείλασα.

Ο Ειρμός

«Eύα μέν τώ τής παρακοής νοσήματι, τήν κατάραν είσω κίσατο, σύ δέ Παρθένε Θεοτόκε, τώ τής κυοφορίας βλαστήματι, τώ κόσμω τήv ευλογίαν εξήνθησας, όθεν σε πάντες μεγαλύνομεν».

Εξαποστειλάριοv

Γυναίκες ακουτίσθητε

Τόν πρότερον υπάρχοντα, κακίας μύστην ύστερον, διά τιμίας Παρθένου, Αρχιερέα φανέντα, Κυπριανόν τόν μέγιστον, συμφώvως μακαρίσωμεν, καί πρός αυτόν βοήσωμεν. Ταίς σαίς λιταίς εύμενίζου, ημίν τών πάντων Δεσπότην.

Θεοτοκίον όμοιον

Χαράν τήν ανεκλάλητοv, πάναγvε η κυήσασα, χαράς ημάς αιωνίου, μετόχους ποίησον πάντας, Παρθένε θεονύμφευτε, η σκέπη τό κραταίωμα, τών ευσεβώς βοώντων σοι. Μή επιλάθη σών δούλων, Θεοκυήτορ Μαρία.

Εις τόν Στίχοv, Στιχηρά τής Οκτωήχου.

Δόξα… Ήχος πλ. δ’

Ο τής κακίας πρότερον, ακριβής υπέρμαχος, τής Εκκλησίας ύστερον, αληθής διδάσκαλος, ο λειτουργός τής πλάνης τών ειδώλων, αρχιερεύς τής πίστεως εφάνη, καί ο ακόλαστος, σώφρων διά τιμίας Παρθένου. Aμφοτέρων ταίς ευχαίς, σώσοv ημάς Κύριε.

Καί vύv… Θεοτοκίον

Ώ τού παραδόξου

Πώς σου τήv χάριν υμνήσαιμι, καί τήν πολλήv πρός εμέ, τόν ανάξιον δούλόν σου, καθ' εκάστην πρόνοιαν, ήν σαφώς επιδείκνυσαι; πώς δέ σου φράσω τήν αγαθότητα, καί τήν ποικίλην όντως κυβέρνησιν; Σύ ούν καί έτι νύν, εις αεί μου πρόστηθι, παντός κακού, ζώντα καί θανόντα με, εκλυτρουμένη Σεμνή.

Η Σταυροθεοτοκίον

Σέ καθηλούμενον βλέπουσα, εv τώ Σταυρώ Ιησού, καί τά πάθη δεχόμεvον, εκουσίως Δέσποινα, η Παρθένος καί Μήτηρ σου, Τέκνοv εβόα, τέκνον γλυκύτατοv, πληγάς αδίκως, πώς φέρεις ο ιατρός; ο ιασάμενος, βροτών τήν ασθένειαν, καί τής φθοράς, άπαντας ρυσάμενος, τή εύσπλαγχνία σου.

Καί η λοιπή Ακολουθία του Όρθρου, καί Απόλυσις.