ΤΗ ΚΖ’ ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Αγίου Μεγαλομάρτυρος Ιακώβου τού Πέρσου.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις το, Κύριε εκέκραξα, ψάλλομεν τρία Προσόμοια Στιχηρά τού Αγίου.

Ήχος β’ Ότε, εκ τού ξύλου σε

Κόσμου, τά τερπνά καταλιπών, γένους περιφάνειαν πλούτον, καί ωραιότητα, πάσάν τε τήν αίσθησιν, απαρνησάμενος, καί τό σώμα τεμνόμενος, παθών εκμιμήσει, χαίρων ηκολούθησας, Χριστώ Ιάκωβε, ώς ούν κοινωνός παθημάτων, δόξης εχρημάτισας όντως, καί τής βασιλείας νύν συμμέτοχος.

Μέλη, θεριζόμενος σαρκός, καί τάς αφορήτους οδύνας, τών αικισμών καρτερών, Μάρτυς αξιάγαστε, Χριστού Ιάκωβε, καί τυράννων ωμότητα, πατήσας ανδρείως, νίκης τόν πολύτιμον, στέφανον είληφας, ώ νύν εγκοσμούμενος Μάκαρ, θείω τού Δεσπότου σου θρόνω, μετά τών συνάθλων σου παρίστασαι.

Έχων, παρρησίαν πρός Χριστόν, πάντων τών εν πίστει τελούντων, τήν σήν σεπτήν εoρτήν, Μάρτυς παναοίδιμε, θερμώς προϊστασο, τών κινδύνων ρυόμενος, παθών απαλλάττων, πάσης περιστάσεως, δεινών λυτρούμενος, νέμων καί ψυχών σωτηρίαν, θείαις σου εντεύξεσιν όπως, τούς λαμπρούς αγώνάς σου δοξαζωμεν.

Δόξα... Ήχος β’ Τού Στουδίτου

Καρτερών εν αθλήσει, Μάρτυς Ιάκωβε, τό σώμά σου παρέδωκας διά Χριστόν τόν Θεόν, καί μελιζόμενος χείρας καί μηρούς, καί βραχίονας καί κνήμας καί τούς δακτύλους, καί τελευταίον τήν κάραν σου, ανίπτασαι εν ουρανοίς, συμβασιλεύειν τώ βασιλεί τού παντός, Διο Αθλούντων κράτιστε, μή διαλίπης ικετεύων, τού σωθήναι τάς ψυχάς ημών, εκπάσης βλάβης τού αλλοτρίου.

Καί νύν… Θεοτοκίον

Ότε, εκ τού ξύλου σε

Μόνη, τόν αχώρητον Θεόν, αστενοχωρήτως εν μήτρα, εκυοφόρησας, άνθρωπον γενόμενον δι’ αγαθότητα, Παναγία Θεόνυμφε, Διό δυσωπώ σε, τών στενοχωρούντων με παθών απάλλαξον, όπως τήν στενήν καί ευθείαν, τρίβον διοδεύσας προφθάσω, τήν επί ζωήν Παρθένε φέρουσαν.

Η Σταυροθεοτοκίον

Ότε, η αμίαντος αμνάς, έβλεψε τόν ίδιον άρνα, επί σφαγήν ως βροτόν, θέλοντα ελκόμενον, θρηνούσα έλεγεν, Ατεκνώσαι νύν σπεύδεις με, Χριστέ τήν τεκούσαν, τί τούτο πεποίηκας, ο λυτρωτής τού παντός; Όμως, ανυμνώ καί δοξάζω, σού τήν υπέρ νούν τε καί λόγον, άκραν άγαθότητα φιλάνθρωπε.

Εις τόν Στίχον, τά Στιχηρά τής Οκτωήχου.

Δόξα… Ήχος πλ. α’

Εθαυμαστώθης Ιάκωβε, εν ταίς βασάνοις πάσαις μακροθυμήσας, τών γάρ δακτύλων καί τών χειρών, καί βραχιόνων εκκοπέντων σου, ομοίως καί ποδών καί κνημίδων σου, μέχρι μηρών εκαρτέρησας, λοιπόν ευχομένου σου, καί τήν σεπτήν σου κάραν απέτεμον, Μάρτυς πολύαθλε, υπέρ ημών μή παύση Χριστού δεόμενος ελεηθήναι τάς ψυχάς ημών.

Καί νύν… Θεοτοκίον

Χαίροις ασκητικών

Χαίροις η καλλονή Ιακώβ, ήν εξελέξατο Θεός, ήν ηγάπησεν, η θύρα τών σωζομένων, η φλογοφόρος λαβίς, τής αράς η λύσις παντευλόγητε, γαστήρ θεοχώρητε, πεπτωκότων ανόρθωσις, αγιωτέρα, Χερουβίμ καί τής κτίσεως, υπερέχουσα, δυσθεώρητον όραμα, άκουσμα τό καινότατον, ανέκφραστον λάλημα, άρμα τού Λόγου νεφέλη, εξ ής ανέτειλεν ήλιος, Χριστός καταυγάζων, τούς εν σκότει καί παρέχων, τό μέγα έλεος.

Η Σταυροθεοτοκίον

Άρνα τόν εαυτής η αμνάς, ποτέ ορώσα, πρός σφαγήν επειγόμενον, προθύμως κατηκολούθει, ταύτα βοώσα αυτώ, Πού πορεύη Τέκνον μου γλυκύτατον, Χριστέ τίνος χάριν, τόν δρόμον τούτον πεποίησαι; μήτοι γε γάμος, εν Κανά πάλιν έτερος, οίνoν όπου πρίν, εξ υδάτων τετέλεκας! Δός μοι λόγον τή δούλη σου, Υιέ μου παμφίλτατε, μή με παρίδης οικτίρμον, σιγών εμέ τήν τεκούσάν σε, Θεέ υπέρ λόγον, ο δωρούμενος τώ κόσμω, τό μέγα έλεος.

Απολυτίκιοv

Ήχος δ’ Ταχύ προκατάλαβε

Ο Μάρτυς σου, Κύριε, εν τή αθλήσει αυτού, τό στέφος εκομίσατο τής αφθαρσίας, εκ σού τού Θεού ημών, έχων γάρ τήν ισχύν σου, τούς τυράννους καθείλεν, έθραυσε καί δαιμόνων, τά ανίσχυρα θράση. Αυτού ταίς ικεσίαις, Χριστέ ο Θεός, σώσον τάς ψυχάς ημών.

Δόξα… Καί νύν… Θεοτοκίον

Καί Απόλυσις

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν, λέγονται οι Κανόνες τής Οκτωήχου, καί τού Αγίου ούτος, ού η Aκροστιχίς.

Τόν Πέρσην Ιάκωβον εν άσμασι Μάρτυρα μέλπω. Θεοφάνους.

Ωδή α’ Ήχος β’

«Δεύτε λαοί, άσωμεν άσμα Χριστώ τώ Θεώ, τώ διελόντι θάλασσαν, καί οδηγήσαντι, τόν λαόν όν ανήκε, δουλείας Αιγυπτίων, ότι δεδόξασται».

Τώ τού Χριστού, βήματι νύν παριστάμενος, στεφανηφόρος ένδοξε, Μάρτυς Ιάκωβε, φωτοφόρον μοι αίγλην, καί χάριν ουρανόθεν, δίδου Πρεσβείαις σου.

Όρθρος ημίν, έλαμψας ώσπερ πολύφωτος, Ανατολής ορμώμενος, καί κατελάμπρυνας, τήν Χριστού Εκκλησίαν, λαμπρότητι τών άθλων, μάκαρ Ιάκωβε.

Νεανικήν, ένστασιν επιδειξάμενος, ως νικητής ηξίωσαι, τής αναρρήσεως, καί τελείων επάθλων, καί δόξης αιωνίου, Μάρτυς, Ιάκωβε.

Θεοτοκίον

Προφητικαί, σάλπιγγες σέ προηγόρευσαν, τό επί σοί Μυστήριον, μυσταγωγoύμεναι, Θεοτόκε Παρθένε, καί πόρρωθεν ορώσαι, τά σά θαυμασια.

Ωδή γ’

«Στερέωσον ημάς εν σοί Κύριε, ο ξύλω νεκρώσας τήν αμαρτίαν, καί τόν φόβον σου εμφύτευσον, εις τάς καρδίας ημών τών υμνούντων σε».

Εγένου εκλεκτή Χριστού ως άμπελος, δρεπάνη βασάνων καθαιρουμένη, καί πολύν τόν καρπόν φερουσα, τοίς ληνοίς τού Σωτήρος προσαγόμενον.

Ρεόντων τό φθαρτόν καί ευδιάλυτον, παρείδες εμφρόνως Στεφανηφόρε, ώς αγχίνους δέ προέκρινας, τών αεί προσμενόντων τό ασάλευτον.

Στεφάνους σοι λαμπρούς κατατεμνόμενον, τό σώμα ωμότητι τών τυράννων, προεξένησεν Ιάκωβε, καί τρυφής Παραδείσου τήν απόλαυσιν.

Θεοτοκίον

Η λέηται σαφώς διά τού τόκου σου, τού θείου Παρθένε η ανθρωπότης, ενωθείσα καθ’ υπόστασιν, τώ Δεσπότη τών όλων θεονύμφευτε.

Ο Ειρμός

«Στερέωσον ημάς εν σοί Κύριε, ο ξύλω νεκρώσας τήν αμαρτίαν, καί τόν φόβον σου εμφύτευσον, εις τάς καρδίας ημών τών υμνούντων σε».

Κάθισμα Ήχος πλ. δ’

Τήν Σοφίαν καί Λόγον

Εκ Περσίδος αστέρα νεοφανή, ο Χριστός ανατείλας τοίς επί γής, τόν θείον Ιάκωβον, καί αοίδιμον Μάρτυρα, δι’ αυτού τόν ζόφον, τής πλάνης απήλασε, καί τοίς πιστοίς τήν χάριν, τού Πνεύματος έλαμψεν, όθεν οι τήν μνήμην, τήν αυτού εκτελούντες, πιστώς εορτάσωμεν, καί βοήσωμεν λέγοντες, Αθλοφόρε πολύαθλε, πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, τήν αγίαν μνήμην σου.

Δόξα… Καί νύν… Θεοτοκίον

Τήν ψυχήν μου Παρθένε τήν ταπεινήν, από βρέφους μολύνας ο μιαρός, καί λόγοις καί πράξεσιν, εμαυτόν Κατερρύπωσα, καί ουκ έχω τι πράξαι, ουδέ καταφύγιον, αλλ’ ουδ’ άλλην ελπίδα, πλήν σου Κόρη επίσταμαι, Φεύ μοι τώ αχρείω! Διά τούτο ικέτης, πρός σέ τήν Πανάχραντσν, νύν προστρέχω καί δέομαι, ομολογών σοι τό Ήμαρτον, Πρέσβευε τώ σώ Υιώ καί Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δοθήναί μοι, εις σέ γάρ πάσαν ελπίδα, ανέθηκα Δέσποινα.

Η Σταυροθεοτοκίον, όμοιον

Τόν αμνόν καί ποιμένα καί λυτρωτήν, η Αμνάς θεωρούσα εν τώ Σταυρώ, ωλόλυζε δακρύουσα, καί πικρώς ανεκραύγαζεν, Ο μέν κόσμος αγάλλεται, δεχόμενος τήν λύτρωσιν, τά δέ σπλάγχνα μου φλέγονται, ορώσης σου τήν σταύρωσιν, ήν περ υπομένεις διά σπλάγχνα ελέους, Θεέ υπεράγαθε, ανεξίκακε Κύριε, Ή πιστώς εκβοήσωμεν, Σπλαγχνίσθητι Παρθένε εφ’ ημάς, καί πταισμάτων δώρησαι τήν άφεσιν, τοίς προσκυνούσιν εν πίστει, αυτού τά παθήματα.

Ωδή δ’

«Eισακήκοα Κύριε, τήν ακοήν, τής σής οικονομίας, καί εδόξασά σε, μόνε Φιλάνθρωπε».

Νενευρωμένος Ένδοξε, τή εκ Θεού δοθείση πανοπλία, πυρσολατρών πάσαν, πλάνην κατέφλεξας.

Ιλασμόν ημίν αίτησαι, τοίς τήν σεπτήν σου; μνήμην εκτελούσι, παρρησίαν έχων, Μάρτυς Ιάκωβε.

Απορρέοντος αίματος, οι οχετοί τών σών μελών Τρισμάκαρ, τήν τής πλάνης φλόγα, πάσαν κατέσβεσαν.

Θεοτοκίον

Κυβέρνησόν μου Πάναγνε, τούς λογισμούς πρός εύδιον λιμένα, τής σής απαθείας, καί καθαρότητος.

Ωδή ε’

«Ο τού φωτός χορηγός, καί τών αιώνων ποιητής Κύριος, εν τώ φωτί τών προσταγμάτων, οδήγησον ημάς, εκτός σου γάρ άλλον, Θεόν ου γινώσκομεν».

Ώσπερ τις γή αγαθή, καί καρποφόρος αληθώς γέγονας, τώ τών πικρών, βασάνων αρότρω, τεμνόμενος Σοφέ, πολύχουν τώ Κτίστη, προσφέρων γεώργιον.

Βέλη πανάριστε, πεπυρωμένα τού εχθρού έσβεσας, λύθρω τών σων κοπέντων Τρισμάκαρ, σώματος μελών, ελπίδι γάρ ώφθης, καί πίστει φραττόμενος.

Ολοκαρπούμενος, ως ιερείον τώ Χριστώ πάνσοφε, τών σών μελών, δεινώς κοπτομένων, κατάλληλον ωδήν, καί πρόσφορον ύμνον, εκάστω προσέφερες.

Νέμοις καθάρσιον, τών τής ψυχής μου μολυσμών ένδοξε, Μάρτυς Χριστού, τάς σάς αλγηδόνας, αντίλυτρον διδούς, καί τούς τών αιμάτων, κρουνούς σου πανεύφημε.

Θεοτοκίον

Επαληθεύουσαν, τώ σεβασμίω καί φρικτώ τόκω σου, καί τήν φωνήν, καρδία καί γλώσση, προσάπτoντες τρανώς, σέ νύν Θεοτόκον αγνήν ονομάζομεν.

Ωδή ς’

«Εν αβύσσω πταισμάτων κυκλούμενος, τήν ανεξιχνίαστον τής ευσπλαγχνίας σου, επικαλούμαι άβυσσον, εκ φθοράς ο Θεός με ανάγαγε».

Νουθεσίαν εμφρόνως δεξάμενος, τών οικειοτάτων σου χαίρων εχώρησας, πρός τούς αγώνας Ένδοξε, καί στεφάνους τής νίκης απείληφας.

Αλλοτρίω καθάπερ εν σώματι, πάσχων εκαρτέρησας, Μάρτυς Ιάκωβε, καί μεληδόν κοπτόμενος, τώ Δεσπότη τόν ύμνον ανέπεμπες.

Σωτηρίου προδήλως ιμάτιον, καί τής ευφροσύνης, χιτώνα δι’ αίματος, τού σού βαφέντα Πάνσοφε, νικηφόρος ως Μάρτυς ενδέδυσαι.

Μαρτυρίου τόν δίαυλον ήνυσας, όθεν ιερόνικον, στέφανον είληφας, καί νύν Μαρτύρων τάγμασι, συγχορεύεις Ιάκωβε ένδοξε.

Θεοτοκίον

Απειράνδρως Παρθένε εκύησας, καί διαιωνίζεις, Παρθένος εμφαίνουσα, τής αληθούς θεότητος, τού Υιού καί Θεού σου τά σύμβολα.

Ο Ειρμός

«Εν αβύσσω πταισμάτων κυκλούμενος, τήν ανεξιχνίαστον τής εύσπλαγχνίας σου, επικαλούμαι άβυσσον, εκ φθοράς ο Θεός με ανάγαγε».

Κοντάκιον Ήχος β’

Τά άνω ζητών

Πεισθείς τή καλή, συζύγω καρτερόψυχε, καί τό φοβερόν, κριτήριον φοβούμενος, τών Περσών τό φρόνημα, καί τόν φοβον Ιάκωβε κατέπτυσας, καί ανεδείχθης Μάρτυς θαυμαστός, τό σώμα ως κλήμα τεμνόμενος.

Ο Οίκος

Από ψυχής στενάξωμεν πάντες, δάκρυα εκχέοντες, καθορώντες πικρώς τόν Μάρτυρα μελιζόμενον, δίκην κυνών γάρ ώρυομένων συνελθόντες οι δήμιοι, τά μέλη κατετίτρωσκον τού θαυμαστού καί γενναίου εν Μάρτυσι Μάρτυρος, Τίς ούν υπάρχει; ειδοκεί, μικρόν υπομείνατε, καί λέξω πάντα μετά σπουδής, πώς ώς θύμα Κυρίω προσήνεκται, το σώμα ώς κλήμα τεμνόμενος.

Συναξάριον

Τή ΚΖ’ τού αυτού μηνός, Μνήμη τής αθλήσεως τού Αγίου Μεγαλομάρτυρος Ιακώβου τού Πέρσου.

Στίχοι

· Τμηθείς μεληδόν, καί σφαγήν Πέρσης φέρων,

· «Ψυχή σεσώσθω, φρούδά μοι μέλη» λέγει.

· Εικάδι Πέρσης εβδομάτη σφάγη εκμελεϊσθείς.

Τή αυτή ημέρα, ο Όσιος Πινούφριος εν ειρήνη τελειούται.

Στίχοι

· Ο Πινούφριος αρετών πολλαίς χρόαις

· Εν ουρανοίς έλαμψεν ως ίρις νέα.

Τή αυτή ημέρα, ο Άγιος Ναθαναήλ εν ειρήνη τελειούται.

Στίχοι

· «Αφείσα κόσμον, πρός Θεόν ψυχή τρέχε»,

· Ναθαναήλ έκραζε μέλλων εκπνέειν.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον καί σώσον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ’

«Εικόνος χρυσής, εν πεδίω Δεηρά λατρευομένης, οι τρείς σου Παίδες Κατεφρόνησαν, αθεωτάτου προστάγματος, μέσον δέ πυρός εμβληθέντες, δροσιζόμενοι έψαλλον, Ευλογητός εί ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών».

Στερρότητι νού, καρτερία τε ψυχής κατατεμνόμενος, Μάρτυς τό σώμα απερίτρεπτος, καί αρραγής διετέλεσας, πίστει στηριζόμενος θεία, καί κραυγάζων Ιάκωβε, Ευλογητός εί ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Ιθύνας τούς σούς λογισμούς πρός τόν σκοπόν τής άνω κλήσεως, καί ταίς βασάνοις καταντλούμενος, ου Κατεκλύσθης, αλλ’ έφερες, ράον τάς πληγάς τών ανόμων, καί τεμνόμενος έψαλλες, Ευλογητος εί ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Μακάριος εί, καί καλώς σοι έσται νύν μακαριώτατε, νενικηκότι τήν ατίθασον, τού πονηρού αγριότητα, καί τήν τού τυράννου μανίαν, καί προθύμως κραυγάζοντι, Ευλογητός εί ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Θεοτοκίον

Αδύτου φωτός, καί λαμπάδος θεϊκής καί απαυγάσματος, ώφθης λυχνία χρυσαυγίζουσα, καί κόσμον όλον αυγάζουσα, αίγλη τής σεπτής παρθενίας, καί τούς ψάλλοντας σώζουσα, Ευλογημένη η Θεόν, σαρκί κυήσασα.

Ωδή η’

«Τόν εν καμίνω τού πυρός, τών Εβραίων τοίς Παισί συγκαταβάντα, καί τήν φλόγα εις δρόσον μεταβαλόντα Θεόν, υμνείτε τά έργα ως Κύριον, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Ρώμη Θεού κραταιωθείς, πονηρών τάς συστροφάς καί παρατάξεις, διεσκέδασας μάκαρ, καί κατά κράτος ελών, τής νίκης τόν στέφανον είληφας, κραυγάζων, Ευλογείτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Τάς αφαιρέσεις τών μελών, ως προσθή κας αγαθών Μάρτυς εώρας, ού τούς νυν βλέπων πόνους, αλλά τό μέλλον σκοπών, Μαρτύρων ωραίον στεφάνωμα, παρά τού δικαίου Κριτού ηυτρεπισμένον.

Υπομονήν υπερφυή, κεκτημένος ασφαλής καθάπερ πύργος, διετέλεσας Μάκαρ, τών δυσμενών τάς ορμάς, ατρόμως καί βέλη δεχόμενος, κράζων, Ευλογείτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Ρώμη πολλή σοι προσβαλών, ο αρχέκακος εχθρός καί ψυχοφθόρος, καί τυράννους εγείρας, καταβαλείν τής ψυχής, τόν τόνον ούκ ίσχυσεν Ένδοξε, τήν γάρ παντευχίαν, Χριστού περιεβάλου.

Θεοτοκίον

Αθανασίας διαυγή, επιστάμεθα πηγήν σε Θεοτόκε, ως τεκούσαν τόν Λόγον, τού αθανάτου Πατρός, τόν πάντας θανάτου λυτρούμενον, τούς υπερυψούντας, αυτόν εις τούς αιώνας.

Ο Ειρμός

«Τόν εν καμίνω τού πυρός, τών Eβραίων τοίς Παισί συγκαταβάντα, καί τήν φλόγα εις δρόσον, μεταβαλόντα Θεόν, υμνείτε τά έργα ως Κύριον, καί υπερυψούτε, εις πάντας τους αιώνας».

Ωδή θ’

«Τόν εκ Θεού Θεόν Λόγον, τόν αρρήτω σοφία ήκοντα, καινουργήσαι τόν Αδάμ, βρώσει φθορά πεπτωκότα δεινώς, εξ αγίας Παρθένου, αφράστως σαρκωθέντα διημάς, οι πιστοί ομοφρόνως, εν ύμνοις μεγαλύνωμεν».

Μετά Μαρτύρων ως Μάρτυς, συγχορεύων Τρισμάκαρ, καί θρόνω παρ ιστάμενος Χριστού, τούς εκτελούντας τήν μνήμην σου, καί τήν σήν φωτοφόρον τιμώντας ευφροσύνως εορτήν, χαλεπών εκ κινδύνων, ταίς σαίς πρεσβείαις λύτρωσαι.

Ένθα Μαρτύρων οι δήμοι, ένθα πάντων τών Αγίων, αγίως αναπαύεται πληθύς, ένθα Δικαίων τά πνεύματα, ένθα η Εκκλησία, τών πρωτοτόκων νύν εν ουρανοίς, κατεσκήνωσας όντως, ως Μάρτυς ώ Ιάκωβε.

Λαμπαδηφόρος παρέστης τώ Σωτήρι τών όλων, δι’ όν σου τών τού σώματος μελών, τήν εκκοπήν εκαρτέρησας, καί πυρός καί μαστίγων, τής πείρας κατεφρόνησας στερρώς, διό πίστει σε πάντες, καί πόθω μακαρίζομεν.

Πεποικιλμένην πορφύραν, δι’ αιμάτων βαφείσαν, τών σών νύν περικείμενος Χριστώ, συμβασιλεύεις Ιάκωβε, διά γάρ παθημάτων, τής απαθείας εύρες τήν πηγήν, ής τρυφάν αιωνίως, παμμάκαρ κατηξίωσαι.

Θεοτοκίον

Ως τόν Θεόν συλλαβούσαν, καί Θεού γενομένην, Μητέρα κατ’ αλήθειαν Αγνή, σέ Θεοτόκον δοξάζομεν, τών πραγμάτων τή φύσει, τήν κλήσιν προσαρμόζοντες τρανώς, καί προσφόρως τήν θείαν, φωνήν προσκομίζοντες.

Ο Ειρμός

«Τόν εκ Θεού Θεόν Λόγον, τόν αρρήτω σοφία, ήκοντα καινουργήσαι τόν Αδάμ, βρώσει φθορά πεπτωκότα δεινώς, εξ αγίας Παρθένου, αφράστως σαρκωθέντα δι’ ημάς, οι πιστοί ομοφρόνως, εν ύμνοις μεγαλύνωμεν».

Εξαποστειλάριον

Γυναίκες ακουτίσθητε

Περσών τήν πλάνην έφλεξας, τώ ζήλω πυρπολούμενος, Χριστού Ιάκωβε Μάρτυς, ως κλήμα τής αμπέλου δέ, τό σωμά σου τεμνόμενος, τυράννου γνώμη πάνσοφε, ανέμελπες κατάλληλον, ωδήν καί πρόσφορον ύμνον, τή απροσίτω Τριάδι.

Θεοτοκίον

Μαρία καθαρώτατον, χρυσούν θυμιατήριον, τής αχωρήτου τριάδος, δοχείον όντως εγένου, εν ώ Πατήρ ηυδόκησεν, ο δέ Υιός εσκήνωσε, καί Πνεύμα τό Πανάγιον, επισκιάσαν σοι Κόρη, ανέδειξε Θεοτόκον.

Εις τόν Στίχον τά Στιχηρά τής Οκτωήχου.

Δοξα… Ήχος πλ. δ’

Γεωργίου Σικελιώτου

Πιστώς αθροισθέντς σήμερον, φιλοθεάμονες, αθρήσατε πάλην, ξένην καί διαλάττουσαν, Ιακώβου τού εκ Περσίδος ημίν αστράψαντος, δίκην αστέρος τού τοίς Μάγοις φανέντος, καί πρός τήν αληθή επίγνωσιν καθοδηγήσαντος, Ούτος γάρ ο γεννάδας, εν τώ πίπτειν τούς πολεμίους ανέτρεπε, καί εν τώ αρμομελοτομείσθαι, τούς τυράννους εξενεύρου, τή άνωθεν προμηθεία νευρούμενος, καί βοών, Ει καί τά μέλη μου αισθητά όντα τέμνετε, αλλ’ έχω Χριστόν, νοητώς μοι τά πάντα γινόμενον, Όθεν προβλέπων τήν μέλλουσαν ζωήν, διά τού τοίς πάσι Προκειμένου θανάτου, πρός εκείνην έσπευσε περάσαι, εις ήν καί αυλιζόμενος, αιτείται ημίν, παρά τού στεφοδότου Θεού, ιλασμόν, φωτισμόν, καί τό μέγα έλεος, τοίς εκτελούσι τήν μνήμην αυτού.

Καί νύν… Θεοτοκίον

Ήχος ο αυτός

Ω τού παραδόξου θαύματος

Σκότει αγνοίας κρατούμενον, καί αθυμίας δεινής, νυσταγμώ βαρυνόμενον, καί στενοχωρίας με, τώ ζόφω καλυπτόμενον, καί τοίς κινδύνοις, συμποδιζόμενον, μή με παρίδης, εις τέλος φθείρεσθαι, Δέσποινα εύσπλαγχνε, τούτων πάντων ρύσαί με, τών πειρασμών, σέ γάρ μόνην κέκτημαι, ελπίδα μετά Θεόν.

Η Σταυροθεοτοκίον

Πώς υπενέγκω τήν άδικον, Λόγε, σφαγήν σου οράν, πώς τά θείά σου όμματα, τά τυφλούς φωτίσαντα, μεμυκότα τεθέαμαι; Πώς δέ καί χείλη, βλέπω σιγώντά σου, τά μογιλάλων, χείλη ανοίξαντα; Σπλάγχνα σπαράχθητε, ράγηθι καρδία μου, ου φέρω ζήν, κέκραγε δακρύουσα, πικρώς η πάνσεμνος.

Καί η λοιπή Ακολουθία τού Όρθρου, καί Απόλυσις.