ΤΗ ΚΣΤ’ ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τών Οσίων Πατέρων ημών Αλυπίου τού Κιονίτου, καί Νίκωνος τού Μετανοείτε.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς’ καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια τού Οσίου Αλυπίου.

Ήχος α’ Πανεύφημοι Μάρτυρες

Παμμάκαρ Αλύπιε τήν σήν, εκ παιδός ανέθηκας, ζωήν Χριστώ τώ Θεώ ημών, υφ’ ού σθενούμενος, τής σαρκός τά πάθη, λογισμώ υπέταξας, τό χείρον υποτάττων τώ κρείττονι, διό ικέτευε, δωρηθήναι ταίς ψυχαίς ημών, τήν ειρήνην, καί τό μέγα έλεος.

Θεόφρον Αλύπιε φωστήρ, καθωράθης μέγιστος, φωταγωγών τήν υφήλιον, θαυμάτων λάμψεσι, καί ενθέων έργων, όθεν μετά κοίμησιν, τό άδυτόν σε φώς υπεδέξατο, διό ικέτευε, δωρηθήναι ταίς ψυχαίς ημών, τήν ειρήνην, καί τό μέγα έλεος.

Στύλος εχρημάτισας σοφέ, Μοναστών Αλύπιε, ύπερθεν στύλου ιστάμενος, καί πιεζόμενος, καύσωνι καί κρύει, καί πολλαίς ασκήσεσι, διό καθυπεδέξω τού Πνεύματος, θεία χαρίσματα, ιατρεύειν αρρωστήματα, καί διώκειν, πάθη χαλεπώτατα.

Τού Οσίου Νίκωνος

Ήχος πλ. β’ Όλην αποθέμενοι

Ύψωσαν τό σώμά σου, πόνοι καί πόνων οι τρόποι, καί τών τρόπων έλλαμψις, η τώ θείω Πνεύματι απαστράπτουσα, υπέρ νoύν άπαντα, τή ισχύϊ ηύγασε, θαυμαστώς εμεγαλύνθη γάρ, η θήκη νάματα, βλύζουσα πιστοίς, ξένον θέαμα! πώς τάφος ουκ επέδησεν, ή λίθος κατέσχε τήν δύναμιν, αλλ’ ως καί πρό τέλους, μετάνοιαν εκραύγαζες ημίν, ωσαύτως νύν πρός επίγνωσιν, έλκεις μετά θάνατον.

Δεύτε προσκυνήσωμεν, λαός εν οίκω Κυρίου, όπου τό πανάγιον, σκήνος τεθησαύρισται τού Παμμάκαρος, ώ τερπνοίς άσμασι, καί φαιδραίς λαμπάσι, λιτανεύοντες βοήσωμεν, Άγιε πρόφθασον, καί τούς εν ανάγκαις ελέησον, καί κλύδωνoς εξάρπασον, καί τής καταιγίδος τών θλίψεων, ίνα τήν τερπνήν σου, καί πάντιμον δοξάζωμεν σορόν, καί τήν εικόνα σεβώμεθα, μύρον αναβλύζουσαν.

Πλούτον αναφαίρετον, έχει σε πόλις Λακώνων, Μάκαρ αξιάγαστε, φαειναίς αυγάζοντα ταίς λαμπρότησιν, ή καί νύν βράβευσον, τήν ειρήνην Νίκων, καί τροπαίων αυτήν έμπλησον, εχθρών τήν έπαρσιν, καί παρεμβολάς κάμψας βέλεσι, σών Πρεσβειών Πατήρ ημών, καί τής συμπαθούς μεταδόσεως, πλήσον τάς καρδίας, ημών τών ανυμνoύντων σε πιστώς, εν παρρησία δεόμενος, υπέρ τών ψυχών ημών.

Δόξα… Καί νύν... Θεοτοκίον

Νοός καθαρότητι, ο Ησαϊας Παρθένε, πόρρωθεν προέφησε, Ποιητήν τής κτίσεως τεξομένην σε, ώ σεμνή Πάναγνε, σύ γάρ ώφθης μόνη, εξ αιώνος παναμώμητος, Διό σου δέομαι, τήν μεμολυσμένην καρδίαν μου, καθάρισον καί λάμψεως, θείας κοινωνόν με ανάδειξον, Κόρη τού Υιού σου, καί στάσεως αυτού τής δεξιάς, όταν καθίση ως γέγραπται, κρίναι κόσμον άπαντα.

Η Σταυροθεοτοκίον

Κρίσιν Ισραήλ κριταί, θανατηφόρον κριθήναι, σέ Υιέ κατέκριναν, ως κριτόν σε στήσαντες επί βήματος, τόν νεκρούς κρίνoντα, καί τούς ζώντας Σώτερ, καί Πιλάτω σε παρέδωκαν, καί κατακρίνουσι πρό τής δίκης φεύ! οι παράνομοι, καί, βλέπουσα τιτρωσκομαι, καί συγκατακρίνομαι Κύριε, όθεν καί προκρίνω, θανείν υπέρ το ζήν εν στεναγμοίς, η Θεοτόκος εκραύγαζε, μόνε Πολυέλεε.

Εις τόν Στίχον, τά Στιχηρά τής Οκτωήχου.

Απολυτίκιον τού Οσίου Αλυπίου Ήχος α’

Υπομονής στύλος γέγονας, ζηλώσας τούς Προπάτορας Όσιε, τόν Ιώβ εν τοίς πάθεσι, τόν Ιωσήφ εν τοίς πειρασμοίς, καί τήν τών Ασωμάτων πολιτείαν, υπάρχων εν σώματι, Αλύπιε Πατήρ ημών Όσιε, πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Δόξα... Τού Οσίου Νίκωνος

Ήχος γ’ Θείας πίστεως

Χαίρει έχουσα η Λακεδαίμων, θείαν λάρνακα, τών σών λειψάνων, αναβρύουσαν πηγάς τών ιάσεων, καί διασώζουσαν πάντας εκ θλίψεων, τούς σοί προστρέχοντας Πάτερ εκ πίστεως, Νίκων Όσιε, Χριστόν τόν Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν τό μέγα έλεος.

Καί νύν… Θεοτοκίον

Καί Απόλυσις

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν ψάλλεται είς Κανών τής Οκτωήχου, καί των Αγίων οι δύο παρόντες.

Ο Κανών τού Οσίου Αλυπίου, ού η Ακροστιχίς.

Χαίρων επαινώ τούς Aλυπίου πόνους. Iωσήφ.

Ωδή α’ Ήχος πλ. α’

«Ίππον καί αναβάτην, εις θάλασσαν Ερυθράν, ο συντρίβων πολέμους, εν υψηλώ βραχίονι, Χριστός εξετίναξεν, Ισραήλ δέ έσωσεν, επινίκιον ύμνον άδοντα».

Χάριτος πεπλησμένος, χαράς μου πλήρωσον, τήν ψυχήν επαινέσαι, τόν βίον οου Αλύπιε, καί τήν πολιτείαν σου, δι’ ής πάντας ηύφρανας, ισαγγέλως αγωνισάμενος.

Άλλον ως Σαμουήλ σε, Θεός ηγίασε, μητρικής εκ κοιλίας, Αλύπιε μακάριε, καί βλέπων τά έμπροσθεν, ως Προφήτην ένθεον, απειργάσατο αξιάγαστε.

Ίνα Θεός δηλώση, τήν σήν λαμπρότητα, ήνπερ ύστερον έσχες, καλώς αγωνισάμενος, φωτός θείου έπλησε, τού τεχθέντος Όσιε, τό δωμάτιον υπέρ έννοιαν.

Θεοτοκίον

Ρήσις σεπτού Προφήτου, πέρας εδέξατο, ιδού γάρ η Παρθένος, σαρκί Θεόν εκύησε, βροτούς αναπλάττοντα, συντριβέντας πρότερον, αμαρτίας πλημμελήμασι.

Ο Κανών τού Οσίου Νίκωνος

Ωδή α’ Ήχος πλ. δ’

«Αρματηλάτην Φαραώ εβύθισε, τερατουργούσα ποτέ, Μωσαϊκή ράβδος, σταυροτύπως πλήξασα, καί διελούσα θάλασσαν, Ισραήλ δέ φυγάδα, πεζόν οδίτην διέσωσεν, άσμα τώ Θεώ αναμέλποντα».

Τής ουρανίου πατριάς τώ έρωτι, Κατασχεθείς τήν ψυχήν, καί τά εκεί κάλλη, καί τήν διαμένουσαν, επιποθήσας εύκλειαν, επιγείου πατρίδος, καί γεννητόρων εμάκρυνας, Νίκων σεαυτόν παναοίδιμε.

Τόπον εκ τόπου διαμείβων πέφευγας, τά παρατρέχοντα, τήν κοσμικήν σχέσιν, ταίς αποχωρήσεσι, σαφώς αποκρουόμενος, καί μηδέν τών προσύλων, τό ευγενές ενυβρίσαι σου, μάκαρ τής ψυχής ανασχόμενος.

Θεοτοκίον

Δεδοξασμένα περί σού λελάληνται, εν γενεαίς γενεών, η τόν Θεόν Λόγον, εν Υαστρί χωρήσασα, αγνή δέ διαμείνασα, Θεοτόκε Μαρία, διό σε πάντες γεραίρομεν, τήν μετά Θεόν Προστασίαν ημών.

Τού Οσίου Αλυπίου

Ωδή γ’

«O πήξας επ’ ουδενος τήν γήν τή προστάξει σου, καί μετεωρίσας ασχέτως βρίθουααν, επί τήν ασάλευτoν Xριστέ, πέτραν τών εντολών σου, τήν Εκκλησίαν σου στερέωσον, μόνε αγαθέ καί φιλάνθρωπε».

Ως λύχνος επί λυχνίαν, στάσεως κρείττονος, επιτεθειμένος ταίς σελασφόροις σου, Πάτερ αρεταίς πάσαν ψυχήν, πιστώς σοι προσιούσαν, ευσεβοφπόνως κατελάμπρυνας, σκότους αμαρτίας λυτρούμενος.

Νοός σου τάς ιεράς, κινήσεις ποιούμενος, πρός τηρήσεις θείων, νόμων τού Πνεύματος, Άγγελος εφάνης επί γής, Αγγέλων πολιτείαν, μετά σαρκός αναλαβόμενος, Πάτερ θεοφόρε Αλύπιε.

Εμφρόνως τών οχληρών, τού βίου αοίδιμε, μετανάστης ώφθης, καί προσεχώρησας, πρός ασκητικής διαγωγής, τά σκάμματα προθύμως, τήν σήν καρδίαν οικητήριον, Όσιε δεικνύων τού Πνεύματος.

Θεοτοκίον

Παρθένε τό καθαρόν, τού Λόγου παλάτιον, τήν ψυχήν μου δείξον, οίκον τού Πνεύματος, ύδατος πηγή ζωαρχικού, πότισόν με τή καύσει, τής αμαρτίας φλογιζόμενον, όπως κατά χρέος δοξάζω σε.

Τού Οσίου Νίκωνος

Ουρανίας αψίδος

Εξ Εώας εις Δύσιν, διαδραμών άπαντας, τώ τής μετανοίας κηρύγματι κατεπύρσευσα, όθεν κατάλληλον, τή πράξει εύρες τήν κλήσιν, μετανοίας Όσιε, δειχθείς φερώνυμος.

Τού Προδρόμου τόν ζήλον, εν τή ψυχή θέμενος, Πάτερ τήν δευτέραν εν κόσμω, Χριστού εμφάνειαν προανεκήρυττες, καί μετανοίας αξίους, εκ καρδίας έλεγες, καρπούς ποιήσατε.

Θεοτοκίον

Χαίρε μόνη τεκούσα, τόν τού παντός Κύριον, Χαίρε τήν ζωήν τοίς ανθρώποις ή προξενήσασα, Χαίρε κατάσκιον, καί αλατόμητον Όρος, Tών πιστών τό στήριγμα, χαίρε Πανάμωμε.

Ο Ειρμός

«Oυρανίας αψίδος, οροφουργέ Κύριε, καί τής Εκκλησίας δομήτορ, σύ σε στερέωσον, εν τή αγάπη τή σή, τών εφετών ή ακρότης, τών πιστών τό στήριγμα, μόνε Φιλάνθρωπε».

Κάθισμα τού Οσίου Αλυπίου

Ήχος πλ. δ’

Τήν Σοφίαν καί Λόγον

Συμεών ημίν ώφθης άλλος σοφέ, τό γάρ σώμα υψώσας στύλω εκ γής, ώ Πάτερ Αλύπιε, τών δαιμόνων τάς φάλαγγας, ετροπώσω θεόφρον, πικρώς κατοιμώζοντας, καί εις αβάτους τόπους, αυτούς απεδίωξας, όθεν καί εδείχθης, εγκαλλώπισμα θείον, Πατέρων τό καύχημα, Moναζόντων τό στήριγμα, Διό πίστει βοώμέν σοι, Πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω τήν αγίαν μνήμην σου.

Δόξα... Τού Οσίου Νίκωνος

Ήχος α’ Τόν τάφον σου Σωτήρ

Τόν ζήλον τόν σεπτόν, Βαπτιστού εμιμήσω, καί κόσμω τήν φρικτήν, καί δευτέραν τού Κτίστου, εμφάνειαν εκήρυττες, καί τοίς πάσιν εκραύγαζες, Νύν ποιήσατε, Καρπούς αξίους Κυρίω, μετανοίας τε, από καρδίας τελείας, Πατήρ ημών Όσιε.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Κυβέρνησον Αγνή, τήν αθλίαν ψυχήν μου, καί οίκτειρον αυτήν, υπό πλήθους πταισμάτων, βυθώ ολισθαίνουσαν, απωλείαις πανάμωμε, καί εν ώρα με, τή φοβερά τού θανάτου, ελευθέρωσον, κατηγορούντων δαιμόνων, φρικτής αποφάσεως.

Η Σταυροθεοτοκίον

Ω θαύματος φρικτού! ώ καινoύ μυστηρίου! εβόα η αγνή, καί πανάμωμος Κόρη, εν ξύλω ως έβλεψεν, απλωθέντα τόν Κύριον, ό τά σύμπαντα, εν τή δρακί περιφέρων, ως κατάκριτος, υπό κριτών παρανόμων, Σταυρώ κατακρίνεται.

Τού Οσίου Αλυπίου

Ωδή δ’

Tήν θείαν εννοήσας σου κένωσιν, προβλεπτικώς ο Αββακούμ, Χριστέ εν τρόμω εβόα σοι, εις σωτηρίαν λαού σου, τού σώσαι τούς χριστούς σου ελήλυθας.

Αγάπην αληθή καί συμπάθειαν, πίστιν ελπίδα αρραγή, καί πολιτείαν ανόθευτον, αναλαβόμενος Πάτερ, θεράπων τού Χριστού εχρημάτισας.

Ιστάμενος εν στύλω ακλόνητος, ταίς εναντίαις προσβολαίς, δαιμόνων στίφος εκλόνησας, καί κλονουμένοις εγένου, Παμμάκαρ αδιάσειστον έρεισμα.

Ναμάτων θείων έμπλεως γέγονας, καί κατεδρόσισας ψυχάς, κατατακείσας τώ καύσωνι, τής χαλεπής αμαρτίας, Αλύπιε θεόφρον πανόλβιε.

Θεοτοκίον

Τά πάθη τής ψυχής μου θεράπευσον, καί φωταγώγησον τόν νούν, καί τήν καρδίαν μου Δέσποινα, η φωτοδότην τεκούσα, Χριστόν τόν υπεράγαθον Κύριον.

Τού Οσίου Νίκωνος

Εισακήκοα Κύριε

Αληθώς εφιέμενος, γνώσεως Μακάριε, πράξιν τέθεικας, θεωρίας σου επίβασιν, τούς Ελλήνων λήρους παρωσάμενoς.

Τής καρδίας τά όμματα, πράξεσιν ενθέοις προκαθηράμενος, προεμήνυες τά μέλλοντα, απτικήν διάνοιαν προσκτησάμενος.

Θεοτοκίον

Ιλασμόν ημίν δώρησαι, τών αγνοημάτων ως αναμάρτητος, καί ειρήνευσον τόν κόσμον σου, ο Θεός πρεσβείαις τής Τεκούσης σε.

Τού Οσίου Αλυπίου

Ωδή ε’

«O αναβαλλόμενος, φώς ως ιμάτιoν, πρός σέ ορθρίζω, καί σοί κραυγάζω, Τήν ψυχήν μου φώτισον, τήν εσκοτισμένην, Χριστέ ως μόνος εύσπλαγχνος».

Όλος ανακείμενος, τώ Παντοκράτορι, χρονίαν στάσιν, ύπαιθρος Πάτερ, νιφετοίς καί καύσωνι, σφοδρώ προσπαλαίων, προθύμως εκαρτέρησας.

Ύμνοις καί δεήσεσι, σχολάζων Όσιε, τής τρισηλίου αυγής τήν χάριν, νοός καθαρότητι, εδέξω καί φέγγος, ιάσεων απήστραψας.

Σώμά σου τώ κίονι, περιγραψάμενος, τόν νούν βαδίζειν ανεμποδίστως, πρός τόν σοί ποθούμενον, Πάτερ επαφήκας, φωτός αποπληρούμενος.

Θεοτοκίον

Άγιον εκύησας, Θεόν γενόμενον, βροτόν δι’ οίκτον, Αγία Κόρη, τόν καθαγιάζοντα, τούς αυτόν εν πίστει, καί φόβω αγιάζοντας.

Τού Οσίου Nίκωνος

Ορθρίζοντες βοώμέν σοι

Πληγέντα τόν εις σέ παροινήσαντα, θεηλάτως, ταίς ευχαίς ανέρρωσας, καί σέ Τιμάν παρεσκεύασας.

Ναόν πανευκλεή ανεστήλωσας, τώ Σωτήρι, ναός ζών καί έμψυχος, προχρηματίσας θεσπέσιε.

Θεοτοκίον

Ζωήν ημίν εβλάστησας άχραντε, Θεοτόκε, τόν Κτίστην καί Κύριον, ζωοποιούντα τά σύμπαντα.

Τού Οσίου Αλυπίου

Ωδή ς’

«Μαινομένην κλύδωνι, ψυχοφθόρω, Δέσποτα Χριστέ, τών παθών τήν θάλασσαν Κατεύνασον, καί εκ φθοράς ανάγαγέ, με ως εύσπλαγχνος».

Λίθοις σε τά πνεύματα, τής κακίας, βάλλοντα σαφώς, ποιούμενον στάσιν εν τώ κίονι, τής αρραγούς, πέτρας ουδόλως εσάλευσαν.

Υπομένων Όσιε, υπέμεινας, τόν υπομονήν, αληθή σοι Κύριον δωρούμενον, καί εκ πάντων, τών δυσχερών σε ρυόμενον.

Παραδόξως, Όσιε, φώς ωράτο, ύπερθεν τού σού, καθ’ εκάστην κίονος φωτίζον σου, διά παντός, τά τής ψυχής αισθητήρια.

Θεοτοκίον

Ισχυράν παράκλησιν, οι εν θλίψει, εχομεν αγνή, καί βεβαίαν πάντες σε αντίληψιν, Μήτηρ Θεού, κινδύνων σώζε τούς δούλους σου.

Τού Οσίου Νίκωνος

Ιλάσθητί μοι Σωτήρ

Εδόξασέ σε Θεός, ο δοξασθείς σου τοίς μέλεσιν, εν τέρασι θαυμαστοίς, διό καί τώ κίονι, όπως χρηματίση σοι, εν τώ θείω οίκω, τό ελλείπον ανεπλήρωσας.

Ως άλλον σε Μωϋσήν, η Λακεδαίμων εγνώρισε, τήν Αίγυπτον τών παθών, πιέζοντα μάστιξιν, ενθέοις διδάγμασι, τοίς τής μετανοίας, καί κακίας εξαιρούμενον.

Θεοτοκίον

Ρυσθείημεν τών δεινών, πταισμάτων ταίς ικεσίαις σου, Θεογεννήτορ αγνή, καί τύχοιμεν πάναγνε, τής θείας ελλάμψεως, τού εκ σού αφράστως, σαρκωθέντος Υιού τού Θεού.

Ο Ειρμός

«Ιλάσθητί μοι Σωτήρ, πολλαί γάρ αι ανομίαι μου, καί εκ βυθού τών κακών, ανάγαγε δέομαι, πρός σέ γάρ εβόησα, καί επάκουσόν μου, ό Θεός τής σωτηρίας μου».

Κοντάκιον τού Οσίου Αλυπίου

Ήχος πλ. δ’

Ως απαρχάς τής φύσεως

Ως αρετών υπόθεσιν, καί Ασκητών καλλώπισμα, η Εκκλησία δοξάζει σε σήμερον, καί ανυμνεί σε Αλύπιε, ταίς ευχαίς σου παράσχου, τοίς τιμώσιν εκ πόθου τάς αριστείας σου, καί τά παλαίαματα, τών δεινών εγκλημάτων εκλύτρωσιν, ως επώνυμος.

Τού Οσίου Νίκωνος

Ήχος πλ. β’

Τήν υπέρ ημών πληρώσας

Τήν Αγγελικήν μιμούμενος πολιτείαν, κόσμου τά τερπνά ως σκύβαλα ελογίσω, μεταανοίας τήν τρίβον δεικνύων ημίν, θεοφόρε Νίκων Όσιε διά τούτό σε γεραίρομεν, εκτελούντες νύν τήν μνήμην σου, υπάρχεις γάρ αληθώς, ιαμάτων πηγή.

Συναξάριον

Τή ΚΣΤ’ τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Αλυπίου τού Κιονίτου.

Στίχοι

· Ανείχεν Αλύπιον όρθιος κίων,

· Πρός ουρανούς ζητούντα βαίνειν, ού μένει.

· Εικάδι έκτη άλυπον, Αλύπιε, βής επί οίκον.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Νίκωνος τού Μετανοείτε,

Στίχοι

· Οι Λακεδαίμων, ουδαμώς Δαίμων λάκοι.

· Σοβεί γάρ αυτόν τοίς τεραστίοις Νίκων.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Στυλιανού τού Παφλαγόνος.

Στίχοι

· Ασκήσεως πέπτωκεν ό στερρός στύλος.

· Στυλιανός γάρ τόν βίον καταστρέφει.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Ακακίου τού εν τή Κλίμακι.

Στίχοι

· Κακόν φυγων πάν Ακάκιος εν βίω.

· Καλοίς απείροις εντρυφά λιπών βίον.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Ιακώβου τού Αναχωρητού.

Στίχοι

· Ο Ιάκωβος αναχωρήσας κόσμου,

· Νύν τήν υπερκόσμιον οικεί πατρίδα.

Ο άγιος Νεομάρτυς Γεώργιος, ο εν Χίω αθλήσας κατά τό 1807, ξίφει τελειούται.

Τή αυτή ημέρα, Μνήιμη τού Οσίου Πατρός ημών Σίλου, Επισκόπου τής Περσίδος, Καί ανάμνησις τών εγκαινίων τού Ναού τού Αγίου Γεωργίου, εν τώ Κυπαρίσσω.

Ταίς τών σών Αγίων πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Τού Οσίου Αλυτίου

Ωδή ζ’

«Ο υπερυψούμενος, τών Πατέρων Κύριος, τήν φλόγα κατέσβεσε, τούς Παίδας εδρόσισε, συμφώνως μελωδούντας, Ο Θεός ευλογητός εί».

Ο καρτερικώτατος, καί στερρός Αλύπιος, χρόνοις επί πλείοσι, κρύει Πιεζόμενος, τού Πνεύματος τή θάλψει, εθάλπετο παραδόξως.

Ύψος πρός ουράνιον, έχων τό πολίτευμα, σώματος ηλόγησας, ώς φθείρεσθαι μέλλοντος, καί τούτου σηπομένου, ουκ εφρόντισας τοίς πόνοις.

Πάσαν ηδυπάθειαν, Πάτερ αρνησάμενος, τώ κρύει καί καύσωνι, παλαίων ενήθλησας, αίθριος αναμέλπων, ο Θεός ευλογητός εί.

Θεοτοκίον

Ο απεριόριστος, σάρκα ανελάβετο, έννουν τε καί έμψυχον, εκ σού Αειπάρθενε, τού σώσαι τούς βοώντας, ο Θεός ευλογητός εί.

Τού Οσίου Νίκωνος

Οι εκ τής Ιουδαίας

Ως εν άρματι Πάτερ, αρετών τετρακτύϊ σύ εποχούμενος, ανέδραμες εις ύψος, Ηλίας ώς περ άλλος, μελωδών τώ Σωτήρί σου, Ο τών Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός εί.

Ζηλωτής ώς περ άλλος, τοίς ποθούσί σε Πάτερ τό ράκος έλιπες, εν ώ σου τό σαρκίον, εκτρύχων καί πιέζων, τήν ψυχήν διανέπαυες, Ο τών Πατέρων βοών, Θεός ευλογητός εί.

Θεοτοκίον

Σοφίας έμπλησον πάντας, καί δυνάμεως θείας η ενυπόστατος, Σοφία τού Υψίστου, διά τής Θεοτόκου, τούς εν πίστει σοι ψάλλοντας, ο τών Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός εί.

Τού οσίου Αλυπίου

Ωδή η’

«Σοί τώ παντουργώ, εν τή καμίνω Παίδες, παγκόσμιον πλέξαντες, χορείαν έμελπον, Πάντα τά έργα Κυρίου, τόν Κύριον υμνείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τους αιώνας».

Νέος Σαμουήλ, προθεωρών το μέλλον, νοός καθαρότητι, ώφθης Αλύπιε, πάσι προλέγων, ως ένθεος Προφήτης, τά υπό Κυρίου, δηλούμενα σοι Πάτερ.

Ο φωτοειδής, τής εκκλησίας στύλος, ο πύργος ο άσειστος, τείχος τό άρρηκτον, πάντων ανθρώπων, Θεώ πεπιστευκότων, ο Χριστού θεράπων, Αλύπιος τιμάσθω.

Ύπνωσας καλώς, ύπνον δικαίοις Πάτερ, πάσιν οφειλόμενον, κοιμήσας πρότερον, πάθη ποικίλα, εντεύξεσιν αγρύπνοις, όθεν σε προστάτην, άγρυπνον νύν πλουτούμεν.

Θεοτοκίον

Σού ο τοκετός, τήν τικτομένην βλάβην, κακία τού όφεως, νύν απεστείρωσε, μόνη κατάρας, αναίρεσις Παρθένε, όθεν σε τιμώμεν, εις πάντας τούς αιώνας.

Τού Οσίου Nίκωνος

Επταπλασίως κάμινον

Τό καθαρόν καί άσπιλον, τής ψυχής περιβόλαιον, τό καρτερικόν, καί απαθές σαρκίον σου, ως θείον θησαύρισμα, η Λακεδαίμων φέρουσα, καί σωματικών, καί ψυχικών αλγημάτων, τήν ρώσιν εξαιτείται, μελωδούσα συμφώνως, Λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Τών ιαμάτων χάριτας, η σορός αναβλύζουσα, πάσαν νοσημάτων, καί παθών επήρειαν, παντοίαν τε κάκωσιν, καί μαλακίαν άπασαν, πάντων θεραπεύει, τών πιστώς μελωδούντων, οι Παίδες ευλογείτε, Ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Υπέρ ημών ιλέωσαι, τόν Σωτήρα καί Κύριον, τών καταφευγόντων, τή σή σκέπη Όσιε, ως νίκης επώνυμος, καί Θεώ παριστάμενος, πάσης λυτρωθήναι, τών εχθρών κακουργίας, δαιμόνων επηρείας, καί ανάγκης καί νόσου, τούς πίστει σε υμνούντας, εις πάντας τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Νούς εξειπείν ου δύναται, τό φρικτόν τής λοχείας σου, πώς καί παρθενεύεις, μετά τόκον άχραντε, ως μόνος επίσταται, ο τών απάντων Κύριος, όν ιλεουμένη, μή ελλίπης Παρθένε, σωθήναι τούς εν πίστει, τώ Υιώ σου βοώντας, Λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Ο Ειρμος

«Eπταπλασίως κάμινον, τών Χαλδαίων ο τύραννος, τοίς θεοσεβέσιν, εμμανώς εξέκαυσε, δυνάμει δέ κρείττονι, περισωθέντας τούτους ιδών, Τόν Δημιουργόν, καί Λυτρωτήν ανεβόα, οι Παίδες ευλογείτε, Ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Τού Οσίου Αλυπίου

Ωδή θ’

«Ησαία χόρευε, η Παρθένος έσχεν εν γαστρί, καί έτεκεν υιόν τόν Εμμανουήλ, Θεόν τε καί άνθρωπον, Ανατολή, όνομα αυτώ, όν μεγαλύνοντες, τήν Παρθένον μακαρίζομεν».

Ιερός ό βίος σου, εκ σπαργάνων, ώφθη τώ Θεώ, λαμπόμενος αρετών, μάκαρ τώ φωτί, τίμιος ο θάνατος, εναντίον γέγονε Χριστού, Πάτερ Αλύπιε, Μοναζοντων ακροθίνιον.

Ως φωστήρ υπέρλαμπρος, καταυγάζεις, άπασαν τήν γήν, ελαύνων τήν πονηράν, νύκτα τών παθών, καί λύων σκοτόμαιναν, τών Δαιμόνων, καί φωταγωγών, θείαις λαμπρότησιν, ιαμάτων πάντας Όσιε.

Στάσιν επί κίονος, εποιήσω, έτεσι σοφέ, πεντήκοντα πρός τρισίν, οία Αθλητής, αθλών προθυμότατα, καί τώ κρύει καί τώ παγετώ, Πάτερ καί καύσωνι, ανενδότως πιεζόμενος.

Η αγία μνήμη σου, τώ Αγίω Πνεύματι ημάς, καθαγιάζει σοφέ, ταύτην ιερώς, τελούντας καί πίστει σε, ανυμνούντας, Πάτερ εν αυτή, ως αντιλήπτορα, καί προστάτην τών ψυχών ημών.

Θεοτοκίον

Φωτισμόν μοι δώρησαι, τώ εν σκότει όντι τών παθών, καί ρύσαί με πονηρών, έργων καί φλογός, εναποκειμένης μοι, τώ αθλίω καί αμαρτωλώ, Άχραντε Δέσποινα, προστασία τών υμνoύντων σε.

Τού Οσίου Νίκωνος

Εξέστη επί τούτω

Αμέσως απολαύων Πάτερ ζωής, υπέρ ής ηγωνίσω πρός δύναμιν, επί τής γής, βίω διαπρέψας αγγελικώ, καί μεταβάς μακάριε, Νίκων πρός αϋλους διαμονάς, σωθήναι θεοφόρε, δυσώπει τούς εν πίστει, εν τώ ναώ σου προσεδρεύοντας.

Αγάλλη σύν Αγγέλοις εν ουρανώ, τώ τών όλων Θεώ παριστάμενος, καί επί γής, βρύει σου η θήκη τάς δωρεάς εν ή σεπτώς κατάκειται, σωμά σου τό άγιον καί σεπτόν, τοίς πόθω προσιούσι, καί φόβω απτομένοις, Νίκων παμμάκαρ τών λειψάνων σου.

Θεοτοκίον

Εν σοί τής παρθενίας τό καθαρόν, ετηρήθη Μαρία πανύμνητε, σύ γάρ Θεόν, μόνη συλλαβούσα άνευ σποράς, σεσαρκωμένον τέτοκας, μείνασα Παρθένος παναληθής, διό σε Θεοτόκον, κυρίως ανυμνoύμεν, καί προσκυνούμεν καί δοξάζομεν.

Ο Ειρμός

«Εξέστη επί τούτω ο ουρανός, καί τής γής κατεπλάγη τά πέρατα, ότι Θεός, ώφθη τοίς ανθρώποις σωματικώς, καί η γαστήρ σου γέγονεν, ευρυχωροτέρα τών ουρανών, διό σε Θεοτόκε, Αγγέλων καί ανθρώπων, ταξιαρχίαι μεγαλύνουσιν».

Εξαποστειλάριον Αγ. Αλυπίου

Γυναίκες ακουτίσθητε

Αγώνας υπέρ άνθρωπον, μετήλθες Πάτερ Οσιε, τή τού Χριστού δυναστεία, πεντήκοντα πρός τρισί γάρ, έτεσιν επί κίονος, έστης σοφέ Αλύπιε, πάντοθεν πιεζόμενος, καί νύν τό έσχατον μάκαρ, τών αγαθών πάντων εύρες.

Τού Αγίου Νίκωνος

Ο ουρανόν τοίς άστροις

Η θήκη ένθα σου κείται, τό ευκλεέστατον σώμα, χάριτας βλύζει τοίς πάσι, τών ιαμάτων δαψιλώς, τοίς προσιούσιν εν πίστει, Νίκων αεί θεοφόρε.

Θεοτοκίον

Αι τών Αγγέλων πάσαι, καί Αρχαγγέλων χορείαι, ανευφημούσί σε Κόρη, Μήτηρ Θεού τού υψίστου, καί τών βροτών άπαν γένος, δοξολογούμέν σε πόθω.

Εις τούς Αίνους, ιστώμεν Στίχους δ’ καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια γ’ τού Αγίου Νίκωνος δευτερούντες τό α’.

Ήχος α’ Τών ουρανίων Ταγμάτων

Τών εφετών απολαύων αμέσως Όσιε, τών επί γής φωτίζεις, πάντων τάς διανοίας, εν πίστει εκτελούντων, μνήμην τήν σήν, θεοφόρε Πατήρ ημών, καί τώ ναώ σου τώ Θείω πανευσεβώς, αθροισθέντων παμμακάριστε. (Δίς)

Σύ τού Προδρόμου τόν ζήλον εκμιμησάμενος, Μετανοείτε πάσιν, ανεβόας παμμάκαρ, εξ όλης τής καρδίας, η γάρ Χριστού, βασιλεία εφέστηκεν, όν εκδυσώπει απαύστως υπέρ ημών, τών εν πίστει δοξαζόντων σε.

Εκ τής Εώας εις Δύσιν, Πάτερ διέδραμες, καί μετανοίας πάντας, κατεπύρσευσας λόγοις, ως άλλον Μωϋσήν δέ, πόλις η σή, Λακεδαίμων εγνώρισε, τήν γάρ παθών αποτέμνεις Αίγυπτον νύν, μετανοίας τοίς διδάγμασιν.

Δόξα… Ήχος πλ. β’

Όσιε Πάτερ, εις πάσαν τήν γήν, εξήλθεν ο φθόγγος τών κατορθωμάτων σου, δι’ ών εν τοίς ουρανοίς, εύρες μισθόν τών καμάτων σου, Τών Δαιμόνων ώλεσας τάς φάλαγγας, τών Αγγέλων έφθασας τά τάγματα, ών τόν βίον αμέμπτως εζήλωσας, Παρρησίαν έχων πρρός Χριστόν τόν Θεόν, ειρήνην αίτησαι ταίς ψυχαίς ημών.

Καί νύν… Θεοτοκίον

Μεταβολή τών θλιβομένων, απαλλαγή τών ασθενούντων, υπάρχουσα Θεοτόκε Παρθένε, σώζε πόλιν καί λαόν, τών πολεμουμένων η ειρήνη, τών χειμαζομένων η γαλήνη, η μόνη προστασία τών πιστών.

Η Σταυροθεοτοκίον

Τριήμερος ανέστης

Η πάναγνος ως ειδέ σε, επί Σταυρού κρεμάμενον, θρηνωδούσα, ανεβόα μητρικώς, Υιέ μου, καί Θεέ μου, γλυκύτατόν μου τέκνον, πώς φέρεις πάθος επονείδιστον;

Εις τόν Στίχον, τά Στιχηρά τής Οκτωήχου.

Καί η λοιπή Ακολουθία τού Όρθρου καί Απόλυσις.