ΤΗ ΙΗ’ ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Mνήμη τών Αγίων Μαρτύρων Πλάτωνος καί Ρωμανού.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους στ’ καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια τρία.

Τού Αγίου Πλάτωνος

Ήχος πλ. δ’

Ω τού παραδόξου θαύματος

Πλήρης γενναίου φρονήματος, τήν τών μελών εκκοπήν, καί τομήν τήν τού σώματος, καί τό πύρ τό άστεκτον, τόν λιμόν καί τόν θάνατον, ανδρειοτάτη γνώμη υπέφερες, τήν δι’ αιώνος αποκειμένην σοι, δόξαν θηρώμενος, τήν μή διαπίπτουσαν, καί προορών, τήν διαιωνίζουσαν, μακαριότητα.

Πάσαν υπερβάς τήν αίσθησιν, καί πρός τήν άνω ζωήν, μεταθείς τήν διάνοιαν, λογισμώ θεόφρονι, καί ψυχή μεγαλόφρονι, τής ευτελείας καί ταπεινότητος, τών ορωμένων καταπεφρόνηκας, όθεν ξεόμενος, καί πυρί φλεγόμενος, υπέρ Χριστού, Μάρτυς ανδρικώτατα, διεκαρτέρησας.

Πάσαν τού εχθρού τήν έφοδον, καί διωκτών τάς ορμάς, καταλύσας τή χάριτι, τόν τής νίκης στέφανον, ανεδήσω Πανόλβιε, τής ακηράτου αγαλλιάσεως, καί τής αφράστου καταξιούμενος, θείας ελλάμψεως, ένθα νύν γενόμενος, αμαρτιών, αίτησαι τήν άφεσιν, τοίς ευφημούσί σε.

Καί τρία τού Αγίου Ρωμανού

Ήχος δ’

Ώς γενναίον εν Μάρτυσιν

Τή ασκήσει πυρούμενος, τή αθλήσει στομούμενος, ταίς πολλαίς κολάσεσι λιπαινόμενος, ξίφος γεγένησαι δίστομoν, συγκόπτον τάς φάλαγγας, τών δαιμόνων Ρωμανέ, Αθλητών εγκαλλώπισμα, θείον καύχημα, τής σεπτής Εκκλησίας ωραιότης, τών εν αίματι ιδίω, τελειωθέντων πανεύφημε.

Αναρτήσει ξεόμενος, καί ειρκτή συγκλειόμενος, καί τήν γλώσσαν ένδοξε αφαιρούμενος, καί παρειάς συντριβόμενος, καί τέλος μακάριον, τή βιαία πνιγμονή, Αθλοφόρε δεχόμενος, απερίτρεπτος, αταπείνωτος ώφθης συνεργεία, Ρωμανέ Πνεύματος θείου, όθεν πιστώς ευφημούμέν σε.

Ρητορεύει τό νήπιον, καί εκπλήττει τούς άφρονας, καί σεπταίς ενστάσεσιν ωραϊζεται, καί τελειώσει λαμπρύνεται, πλουτήσαν τήν εύκλειαν, τών Αγίων Αθλητών, ών τόν ζήλον εκτήσατο, αξιάγαστε, Ρωμανέ γενναιόφρον, μεθ’ ού λύσιν, οφλημάτων ημίν πάσι, καταπεμφθήναι ικέτευε.

Δόξα... Ήχος πλ. β’

Φοβερά καί παράδοξα, τά τρόπαια Κύριε τού Μάρτυρός σου, τών γάρ αλιέων ζηλώσας τήν παρρησίαν, καί τήν Σκηνορράφου θεολογίαν, τήν Πλάτωνος μυθολογίαν, καί τήν Στωϊκήν φλυαρίαν, λόγοις καί έργοις κατέρραξετήν δοράν αποδαρείς, καί τήν κάραν εκτμηθείς, τή χύσει τών αιμάτων αυτού, τόν εχθρόν απέπνιξεν, Αλλ’ ώ Μαρτύρων τό κλέος, ο παρρησία κηρύξας τό όνομα Χριστού τό μέγα, αίτησαι θαυματουργέ, Πλάτων παμμακάριστε, ταίς ψυχαίς ημών δοθήναι τό μέγα έλεος.

Καί νύν… Θεοτοκίον

Θεοτόκε, σύ εί η άμπελος η αληθινή, η βλαστήσασα τόν καρπόν τής ζωής. Σέ ικετεύομεν, πρέσβευε, Δέσποινα, μετά τών Αποστόλων, καί πάντων τών Αγίων, ελεηθήναι τάς ψυχάς ημών.

Η Σταυροθεοτοκίον

Τριήμερος ανέστης

Λαόν τόν ανομώτατον, αδίκως καθηλούντά σε, επί ξύλου, η Παρθένος καί Αγνή, καί Μήτηρ σου ορώσα, ως Σuμεών προέφη, τά σπλάγχνα Σώτερ διετέτρωτο.

Εις τόν Στίχον, τά Στιχηρά τής Οκτωήχου.

Καί τά λοιπά τού Εσπερινού, καί Απόλυσις.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν αναγινώσκονται οι Κανόνες τής Οκτωήχου, καί τού Αγίου Πλάτωνος ο παρών, ού η ακροστιχίς.

Τών σών επαίνων, ώ Πλάτων, μέλπω πλάτος. Θεοφάνους.

Ωδή α’ Ήχος πλ. δ’

«Αρματηλάτην Φαραώ εβύθισε, τερατουργούσα ποτέ, Μωσαϊκή ράβδος, σταυροτύπως πλήξασα, καί διελούσα θάλασσαν, Ισραήλ δέ φυγάδα, πεζόν οδίτην διέσωσεν άσμα τώ Θεώ αναμέλποντα».

Τής αιωνίου βασιλείας Ένδοξε, τό καθαρώτατον, χοροβατών πλάτος, από πάσης θλίψεως, καί πειρασμών στενώσεως, τούς υμνούντάς σε σώσον, ανεπιστρόφως οδεύοντας, τήν πρός ουρανόν τρίβον φέρουσαν.

Ωχυρωμένος ευσεβείας πρόβολος, καί πύργος άσειστος, αναδειχθείς Πλάτων, πάσαν αγριότητα, τών πειρασμών υπέμεινας, καί τάς τών αλγηδόνων, στενοχωρίας υπήνεγκας, θεία πλατυνόμενος χάριτι.

Νεανικήν επιδεικνύς τήν ένστασιν, τό τής νεχρώσεως, καί τής φθοράς πάχος, διά τής αθλήσεως, απετινάξω Πάνσοφε, καί τόν τής αφθαρσίας, χιτώνα περιβαλλόμενος, χαίρων τώ Δεσπότη παρίστασαι.

Θεοτοκίον

Σεσαρκωμένον τώ Πατρί συνάναρχον, καί συναϊδιον, μονογενή Λόγον, υπέρ νούν γεγέννηκας, ευλογημένη Πάναγνε, Θεοτόκον διό σε, ορθά φρονούντες κηρύττομεν, καί πανευσεβώς σε δοξάζομεν.

Ωδή γ’

«Ο στερεώσας κατ’ αρχάς, τούς ουρανούς εν συνέσει, καί τήν γήν επί υδάτων εδράσας, εν τή πέτρα με Χριστέ, τών εντολών σου στήριξον, ότι ουκ έστι πλήν σου, Άγιος μόνε Φιλάνθρωπε».

Ώσπερ ανάλγητος πυρός, τήν φλόγα τήν δριμυτάτην, καρτερώτατα Παμμάκαρ υπέστης, ευσεβείας προφανώς, τώ ζήλω πυρπολούμενος, καί τώ πυρί τώ θείω, πεπυρσευμένος τής πίστεως.

Νεανικώς υπέρ Χριστού, παμμάκαρ ηγωνισμένος, ουρανίους δωρεάς εκομίσω, καί στεφάνους παρ’ αυτού, τούς αεί διαμένοντας, καί στεφηφόρος ώφθης, Πλάτων θεόφρον μακάριε.

Επί τού ξύλου σού ταθέν, τό καρτερώτατον σώμα, Κατεξαίνετο δεινώς ταίς αικίαις, αλλ’ αντείχε τής ψυχής, ο τόνος δυναμούμενος, τώ τού Δεσπότου φίλτρω, καί βασιλείας τώ έρωτι.

Θεοτοκίον

Πύλη φωτός φωτιστικαίς, τού Πνεύματος δαδουχίαις, λαμπρυνθείσα Θεοτόκε υπάρχεις, διά σού γάρ πρός ημάς, ο Λόγος κατελήλυθε, καταφωτίζων πάντας, θείω φωτί τούς υμνούντάς σε.

Ο Ειρμός

«Ο στερεώσας κατ’ αρχάς, τούς ουρανούς εν συνέσει, καί τήν γήν επί υδάτων εδράσας, εν τή πέτρα ιμε Χριστέ, τών εντολών σου στήριξον, ότι ούκ έστι πλήν σου, Άγιος μόνε Φιλάνθρωπε».

Κάθισμα Ήχος πλ. δ’

Τήν Σόφίαν

Τών αγώνων τώ πλάτει Μάρτυς σοφέ, πλατυνόμενον πίστει πανευκλεώς, εχθρού απεστένωσας, μηχανάς καί ηφάνισας, καί καλώς τελέσας, τόν δρόμον τόν ένθεον, Παραδείσου πλάτος, γηθόμενος έφθασας, όθεν Εκκλησία, πλατυσμώ ευσεβείας, αστράπτουσα σήμερον, εορτάζει τήν μνήμην σου, καί βοά σοι Μακάριε, Πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, τήν αγίαν μνήμην σου.

Δόξα… Ήχος α’

Τόν τάφον σου Σωτήρ

Ωραίος πεφυκώς, νεανίας Παμμάκαρ, εχθρόν τόν παλαιόν, πτερνιστήν ετροπώσω, τοίς πόνοις τού σώματος, καί τώ σθένει τής χάριτος, όθεν άπασα, η Εκκλησία συμφώνως, Πλάτων ένδοξε, επιτελεί σου τήν μνήμην, Χριστόν μεγαλύνουσα.

Καί νύν… Θεοτοκίον

Κυβέρνησον Αγνή, τήν αθλίαν ψυχήν μου, καί οίκτειρον αυτήν, υπό πλήθους πταισμάτων, εις βυθόν ολισθαίνουσαν, απωλείας Πανάμωμε, καί εν ώρα με, τή φοβερά τού θανάτου, ελευθέρωσον, κατηγορούντων δαιμόνων, φρικτής αποφάσεως.

Η Σταυροθεοτοκίον

Ω θαύματος φρικτού! ώ καινού μυστηρίου! εβόα η Αγνή, καί πανάμωμος Κόρη, εν ξύλω ως έβλεψεν, απλωθέντα τόν Κύριον, ο τά σύμπαντα, εν τή δρακί περιφέρων, ως κατάκριτος, υπό κριτών παρανόμων, σταυρώ κατακρίνεται.

Ωδή δ’

«Σύ μου ισχύς, Κύριε, σύ μου καί δύναμις, σύ Θεός μου, σύ μου αγαλλίαμα, ο Πατρικούς κόλπους μή λιπών, καί τήν ημετέραν, πτωχείαν επισκεψάμενος, διό σύν τώ προφήτη, Αββακούμ σοι κραυγάζω, Τή δυνάμει σου δόξα Φιλάνθρωπε».

Ανακραθείς, όλος αγάπη τού κτίσαντος, ούκ ησθάνου, πόνων τών τού σώματος, τήν εμπαθή, σάρκα καί θνητήν, καί τούς δερματίνους, χιτώνας αποδυσάμενος, τό δε τής σωφροσύνης, καί τό τού σωτηρίου, ενδυσάμενος Πλάτων ιμάτιον.

Ιερουργός, θείος εδείχθης ως άμωμον, ιερείον, άρσεν τε καί τέλειον, ολοκαυτών, Mάρτυς σεαυτόν, τώ υπέρ τών πάντων, τυθέντι απολυτρώσεως, ψυχήν γάρ πυρακτώσας, τού Δεσπότου τώ φίλτρω, φλεγομένης σαρκός κατεφρόνησας.

Νέους τούς τρείς, εν Βαβυλώνι μιμούμενος, τό παμφάγον, πύρ ούκ εδειλίασας, αλλά στερρώς καί νεανικώς τούτου εκαρτέρεις, τήν φλόγα τήν ακατάσχετον, διό σε δροσοβόλος, σύν εκείνοις άξίως, υπεδέξατο θάλαμος Ένδοξε.

Θεοτοκίον

Ως εκ φυλής, τής βασιλίδος υπάρχουσα, τόν τών όλων, κατεξουσιάζοντα, Λογον Θεού, τέτοκας ημίν, σάρκα γεγονότα, καί μείναντα αναλλοίωτον, διό σε Θεοτόκον, αληθώς καί κυρίως, Παναγία Παρθένε δοξάζομεν.

Ωδή ε’

«Ίνα τί με απώσω, απο τού προσώπου σου, τό φώς τό άδυτον, καί εκάλυψέ με, τό αλλότριον σκότος τόν δείλαιον; αλλ’ επίστρεψόν με, καί πρός το φώς τών εντολών σου, τάς οδούς μου κατεύθυνον δέομαι».

Νυσταγμόν σοίςβλεφάροις, ύπνον δέ σοίς όμμασι, Μάρτυς ουκ έδωκας, έως ού τόν ύπνον, τον μακάριον καί οφειλόμενον, τοίς Θεόν ποθούσιν, αγαπητοίς ύπνωσας Πλάτων, διά ξίφους τήν κάραν τεμνόμενος.

Ώσπερ εν αλλοτρίω, σώματι Πανεύφημε, πάσχων ηγώνισαι, ως αθλούντων άλλων, θεατής σύ γενόμενος ήθλησας, τώ γάρ θείω πόθω, πυρποληθείς τών προκειμένων, αικισμών ούκ εφρόντισας ένδοξε.

Πλούτον εύρες καί δόξαν, πλούτον αναφαίρετον, δόξαν αμάραντον, εν επουρανίοις, σύν Αγγέλοις χορεύων σκηνώμασι, καί τής ακηράτου, καί διαρκούς αθανασίας, γεγονώς εν μεθέξει Πανάριστε.

Θεοτοκίον

Λύσιν αμαρτημάτων, ταίς σαίς ικεσίαις, παράσχου τοίς δούλοις σου, ρυομένη τούτους, πειρασμών καί κινδύνων καί θλίψεων, καί τής τών βλασφήμων, αιρετικών επικρατείας, Θεοτόκε Παρθένε πανύμνητε.

Ωδή ς’

«Ιλάσθητί μοι Σωτήρ, πολλαί γάρ αι ανoμίαι μου, καί εκ βυθού τών κακών, ανάγαγε δέομαι, πρός σέ γάρ εβόησα, καί επάκουσόν μου, ο Θεός τής σωτηρίας μου».

Ανώτερος τών παθών, καί τών βασάνων γενόμενος, τάς τής σαρκός εκτομάς, υπέφερες ένδοξε, Χριστόν γάρ συλλήπτορα, συνεργόν τε είχες, εν αγώσι ρωννύντα σε.

Τώ τής ψυχής νοερώ, τή ευπρεπεία τού κτίσαντος, ενατενίζων αεί, καί κατοπτριζόμενος, τό κάλλος τό άρρητον, τής τών ορωμένων, ευτελείας κατεφρόνησας.

Θεοτοκίον

Ως έμψυχος κιβωτός, τόν Νομοδότην εχώρησας, ως άγιος δέ ναός, εδέξω τόν Άγιον, γενόμενον άνθρωπον, επ’ ευεργεσία, τών ανθρώπων Αειπάρθενε.

Ο Ειρμός

Κοντάκιον

τού Αγίου Ρωμανού

Ήχος δ’ Επεφάνης σήμερον

Ως αστερα μέγιστον, η Εκκλησία, Ρωμανέ πανεύφημε, σέ κεκτημένη αληθώς, φωταγωγείται τοίς άθλοις σου, τήν φωτοφόρον δοξάζουσα μνήμην σου.

Έτερον τού Αγίου Πλάτωνος

Ήχος γ’

Η Παρθένος σήμερον

Η αγία μνήμη σου, τήν οικουμένην ευφραίνει, συγκαλούσα άπαντας, εν τώ πανσέπτω ναώ σου, ένθα νύν, μετ’ ευφροσύνης συναθροισθέντες, άσμασι, σάς άριστείας Πλάτων υμνούμεν, καί εν πίστει εκβοώμεν, Βαρβάρων ρύσαι τήν πόλιν σου Άγιε.

Ο Οίκος

Τών Ελλήνων λιπών άπασαν τήν ματαιότητα, τών Χριστού Μαβητών τά ψυχωφελή διδάγματα ηγάπησε λίαν Πλάτων ο θεόφρων, Διό καί ώφθη πάσιν αιδέσιμος, καί άγκυρα πίστεως εν τή ποτρίδι, ής καί η κλήσις σαφώς Άγκυρα υπάρχει, Καλώς γάρ τούτον εκθρεψαμένη, βεβαίαν σκέπην κατ’ εχθρών, καί αντιλήπτορα θερμόν εν πολέμοις ευρίσκει, καθ’ εκάστην εκβοώσα πρός αυτόν, Βαρβάρων ρύσαι τήν πόλιν σου Άγιε.

Συναξάριον

Τή ΙΗ’ τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Αγίου Μεγαλομάρτυρος Πλάτωνος.

Στίχοι

· Μικρού λαθών παρήλθεν ημάς ο πλάτων,

· Πλάτων εκείνος, όν πλατύ κτείνει ξίφος.

· Ογδοάτη δεκάτη τε Πλάτωνα άορ κατέπεφνεν.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Ρωμανού.

Στίχοι

· Το καρτερόφρον Ρωμανού πάς θαυμάσει.

· Σύν χαρμονή γάρ πνιγμονήν εκαρτέρει.

Τή αυτή ημέρα, τό Άγιον νήπιον, ερωτηθέν παρά τού Επάρχου, ποίον δεί σέβειν Θεόν, καί ειπόν, Τόν Χριστόν, ξίφει τελειούται.

Στίχοι

· Κόλπους Αβραάμ νήπιον λαχόν ξίφει,

· Τοίς Βηθλεέμ σύνεδρον ώφθη νηπίοις.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου άρτυρος Ρωμανού Διακόνου, τού Παλαιστινού.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Ζακχαίου, Διακόνου τής εν Γαδείροις Εκκλησίας, καί Αλφαίου.

Στίχοι

· Ζακχαίος εκχεί πλούτον ο πρίν ημίση.

· Ο νύν δέ, Σωτήρ, αίμα χεί πάν εκ ξίφους.

· Αλφαίε καρτέρησον, ειτέμνη κάραν,

· Καί κλήρον έξεις τήν άτμητον Τριάδα.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ’

«Θεού συγκατάβασιν τό πύρ ηδέσθη εν Βαβυλώνι ποτε, διά τούτο οι Παίδες, εν τή καμίνω αγαλλομένω ποδί, ως εν λειμώνι χορεύοντες έψαλλον, Ευλογητός ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών».

Νομίμως αθλήσαντα, καί τούς εχθρούς σου καταπατήσαντα, τώ τής νίκης στεφάνω, ο αθλοθέτης σέ εστεφάνωσε, μεγαλοφώνως βοώντα καί λέγοντα, Ευλογητός ό Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Μετέστης γηθόμενος, πρός τόν αεί σοι πάλαι ποθούμενον, ού τό άχραντον πάθος τό σωτηρίας ανθρώποις αίτιον, γεγενημένον μιμούμενος έψαλλες, Ευλογητός ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Εξέστησαν άπασαι, τήν καρτερίαν τής σής αθλήσεως, ουρανών αι Δυνάμεις, καί τών ανθρώπων οι τότε βλέποντες, υπερφυώς γάρ εβόας τεμνόμενος, Ευλογητός ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Θεοτοκίον

Λυθέντες Πανάμωμε, τώ θείω τόκω τής παρθενίας σου, τών δεσμών τού θανάτου, καί τής κατάρας τού πρωτοπλάστου Αδάμ, σέ Θεοτόκον φρονούντες κραυγάζομεν, Ευλογητός ό Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Ωδή η’

«Επταπλασίως κάμινον, τών Χαλδαίων ο τύραννος, τοίς θεοσεβέσιν εμμανώς εξέκαυσε, δυνάμει δέ κρείττονι, περισωθέντας τού τους ιδών, τόν Δημιουργόν καί Λυτρωτήν ανεβόα, οι Παίδες ευλογείτε, ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Περιφανείς αγώνας μέν, ηγωνίσω Πανεύφημε, περιφανεστέραν δέ πολλώ τήν εύκλειαν, Χριστός, σοι δεδώρηται, καί δι’ αιώνος μένουσαν, εν επουρανίοις, σέ σκηναίς κατοικίσας, προθύμως μελωδούντα, Ιερείς ευλογείτε, λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Ως πρεσβευτήν πιστότατον, ώς προστάτην θερμότατον, τώ Παμβασιλεί καί Ποιητή τής κτίσεως, σέ νύν προβαλλόμεθα, υπέρ υμών δυσώπησον, τή μαρτυρική σου, παρρησία πρεσβεύων, τών σέ υμνολογούντων, καί πιστώς μελωδούντων, Λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Παραλαβείν ηξίωσαι, βασιλείαν ασάλευτον, διά τής οικείας ενεργούς σου πίστεως, ως σοί επηγγείλατο, ο αψευδής διδόναι Θεός, υπέρ ού τό σώμα, καί πυρί καί βασάνοις, παρέδωκας κραυγάζων, Ιερείς ευλογείτε, λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Λόγον Θεού τόν άναρχον, καί Πατρί συννοούμενον, τόν εκ τού μή όντος πατρικώ βουλήματι, το πάν συστησάμενον, θεοπρεπώς γεγέννηκας, σάρκα γεγονότα, δι’ ημάς τούς ανθρώπους, διο σε Θεοτόκον, ορθοδόξως φρονούντες, Χριστόν υπερυψούμεν, εις πάντας τούς αιώνας.

Ο Ειρμός

Ωδή θ’

«Έφριξε πάσα ακοή, τήν απόρρητον Θεού συγκατάβασιν, όπως ο ύψιστος εκών κατήλθε μέχρι καί σώματος, Παρθενικής από γαστρός, γενόμενος άνθρωπος, διό τήν άχραντον, Θεοτόκον οι πιστοί μεγαλύνομεν».

Άγε δή τόν θεοστεφή, φιλομάρτυρες υμνήσωμεν Μάρτυρα, τόν εξαπλώσαντα τής ευσεβείας αυτού τά κλήματα, τής γάρ αμπέλου τής ζωής, φυτεία γενόμενος, καρπόν προβάλλεται, κατανύξεως ημίν οίνον βρύοντα.

Τίμιος έναντι Θεού, τών Μαρτύρων καθοράται ο θάνατος, τής αϊδίου γάρ καί ανωλέθρου γίνεται πρόξενος, παναληθέστατα ζωής, καί κλήρον αθάνατον, καί δόξαν άφθαρτον, καί πλουσίαν χορηγεί τήν αντίδοσιν.

Όλην σου Μάρτυς τήν ζωήν, τώ Δεσπότη καί Θεώ αφιέρωσας, καί ως ευάρεστον ζώσαν θυσίαν σαυτόν προσήγαγες, διό Τρυφής τής υπέρ νούν, Πλάτων κατηξίωσαι, αλλά δυσώπησον, λυτρωθήναι πειρασμών τούς υμνούντάς σε.

Θεοτοκίον

Σώσόν με Μήτερ τού Θεού, η γεννήσασα Χριστόν τόν Σωτηρά μου, Θεόν καί άνθρωπον διπλούν τήν φύσιν ου τήν υπόστασιν, μονογενή μέν εκ Πατρός, εκ σού δέ απάτορα, καί αναλλοίωτον, διο πάντες σε αεί μεγαλυνομεν.

Ο Ειρμός

Εξαποστειλάριον

Γυναίκες ακουτίσθητε

Ορών σου τό αήττητον, Μεγαλομάρτυς ένδοξε, ο τύραννος πρός πλειόνων, βασάνων πείραν εχώρει, όν καταπτύσας χάριτι, Χριστού υπερενήθλησας, μέχρι θανάτου πάνσοφε, διό καί νύν στεφηφόρος, συμβασιλεύεις τώ Κτίστη.

Θεοτοκίον

Μαρία καθαρώτατον, χρυσούν θυμιατήριον, τής αχωρήτου Τριάδος, δοχείον γέγονας όντως, εν ώ Πατήρ ηυδόκησεν, ο δέ Υιός εσκήνωσε, καί Πνεύμα τό Πανάγιον, επισκιάσαν σοι Κόρη, ανέδειξε Θεοτόκον.

Καί η λοιπή τού Όρθρου Ακολουθία καί απόλυσις.