ΤΗ ΙΖ’ ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού εν Αγίοις Πατρός ημών Γρηγορίου, Επισκόπου Νεοκαισαρείας, τού θαυματουργού.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις το, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς’ καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια τρία, δευτερούντες αυτά.

Ήχος πλ. δ’

Τί υμάς καλέσωμεν

Τί σε νύν καλέσω Γρηγόριε; πρακτικόν, ότι τά πάθη, καθυπέταξας τώ νώ, θεωρόν, ότι εδρέψω, τής σοφίας τόν καρπόν, ενθέου, οπτασίας αξιούμενον, καί δόγματα, ουράνια μυούμενον, ιερουργόν ιερώτατον, θαυματουργόν υπερθαύμαστον, ικέτευε, τού σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Τί προσαγορεύσω σε Όσιε; οδηγόν τών πλανωμένων, καί νοσούντων ιατρόν, χορηγόν τών πρός τήν χρείαν, τοίς αιτούσι δαψιλή, διώκτην, τών δαιμόνων ισχυρότατον, αλείπτην, τού Μαρτύρων αγωνίσματος, προφητικώς διαλάμποντα, χαρίσμασιν αξιάγαστε, ικέτευε, τού σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Τί σε νύν προσείπω Γρηγόριε; καθαιρέτην τής αθέου, δυσσεβείας κρατερόν, οριστήν τής ευσεβείας, καί διδάσκαλον εθνών, ειρήνης, βραβευτήν ακαταμάχητον, πολέμων, καταλύτην ακαθαίρετον, εν όρεσι διαιτώμενον, καί βλέποντα τά εν πόλεσιν, ικέτευε, τού σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Δόξα... Ήχος πλ. β’

Εις βάθος θεωρίας υπελθών πανσόφως, Ιεράρχα Χριστού, τήν θείαν εμυήθης τής Τριάδος φανέρωσιν, καί πνεύματι προσβλέπων ακλινώς, Χριστόν τόν Θεόν ημών, τών θαυμάτων άβυσσον πηγάζεις ημίν, τήν υγράν υδάτων φύσιν, εις λιθώδη μεταποιήσας, καί νεωκόρον πλάνης απαλλάξας ζοφεράς, τούς διώκτας έπεισας πιστούσθαι τήν αλήθειαν, καί στύλος ευσεβείας αρετών οφθείς αυτοίς, τών θαυμάτων υποφήτης ανηγορεύθης, Διό δυσωπούμέν σε, μή παύση υπέρ ημών τόν Σωτήρα δυσωπείν, τού σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Όλην αποθέμενοι

Γνώμη ολισθήσας τε, καί δουλωθείς τή τού πλάνου, απάτη Θεόνυμφε, πρός τήν υπερθαύμαστον ευσπλαγχνίαν σου, καί θερμήν δέησιν, Παναγία Κόρη, καταφεύγω ο πανάθλιος, Δεσμού με λύτρωσαι, τών πειρατηρίων καί θλίψεων, καί σώσον με πανάμωμε, τών δαιμονικών επιθέσεων, ίνα σε δοξάζω, καί πόθω ανυμνώ καί προσκυνώ, καί μεγαλύνω σε Δέσποινα, τήν αειμακάριστον.

H Σταυροθεοτοκίον

Ξύλω σε κρεμάμενον, μέσον ληστών καθορώσα, η χωρίς ωδίνων σε, καί φθοράς κυήσασα Μητροπάρθενος, χαλεπώ βέβληται, τήν ψυχήν Κύριε, βέλει λύπης καί σπαράττεται, πικρά στενάζουσα, σπλάγχνα καί καρδίαν τήν άχραντον, καί ξέουσα τοίς όνυξιν, αφειδώς τάς όψεις καί πύρινα, δάκρυα κενούσα, μετ’ οιμωγής σοι κέκραγε Σωτήρ, Οίμοι γλυκύτατον σπλάγχνον μου! πώς αδίκως πασχεις νύν.

Εις τόν Στίχον, τά Στιχηρά τής Oκτωήχου.

Δόξα… Ήχος πλ. β’

Γρηγόρησις Θεού, εδόθη σοι σοφέ κατά τόν Δανιήλ, ώσπερ γάρ εκείνω τό ενύπνιον, ούτω τό τής πίστεως μυστήριον απεκαλύφθη σοι, διό σωθήναι πρέσβευε, τάς ψυχάς ημών Όσιε Πάτερ.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Αρχαγγελικόν λόγον υπεδέξω, καί Χερουβικός θρόνος ανεδείχθης, καί εν αγκάλαις εβάστασας Θεοτόκε, τήν ελπίδα τών ψυχών ημών.

H Σταυροθεοτοκίον

Τριήμερος ανέστης Χριστέ

Ορώσά σε σταυρούμενον, Χριστέ η σέ κυήσασα, ανεβόα, τί τό ξένον ό ορώ, μυστήριον Υιέ μου; πώς επί ξύλου θνήσκεις, σαρκί κρεμάμενος ζωής χορηγέ;

Απολυτίκιον Ήχος πλ. δ’

Εν προσευχαίς γρηγορών, ταίς τών θαυμάτων εργασίαις εγκαρτερών, επωνυμίαν εκτήσω τά κατορθώματα, αλλά πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, Πάτερ Γρηγόριε, φωτίσαι τάς ψυχάς ημών, μή ποτε υπνώσωμεν, εν αμαρτίαις εις θάνατον.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν, λέγονται οι Κανόνες τής Οκτωήχου, καί τού Αγίου ο παρών, ού η Ακροστιχίς.

Τώ τερατουργώ Γρηγορίω τόν έπαινον υφαίνω. Θεοφάνους.

Ωδή α’ Ήχος πλ. δ’

«Αρματηλήτην Φαραώ εβύθισε, τερατουργούσα ποτέ, Μωσαϊκή ράβδος, σταυροτύπως πλήξασα, καί διελούσα θάλασσαν, Ισραήλ δέ φυγάδα, πεζόν οδίτην διέσωσεν, άσμα τώ Θεώ αναμέλποντα».

Τών σών θαυμάτων εν εμοί Γρηγόριε, θείαν ενέργειαν, περιφανώς Πάτερ, καί τανύν ανάδειξον, εκ τού βυθού ρυόμενος, τών πταισμάτων με μάκαρ, καί σή φωτίζων λαμπρότητι, όπως επαξίως υμνήσω σε.

Ως εντρεχής καί νουνεχής καί φρόνιμος, τό τής ψυχής ευγενές, τών τής σαρκός μάκαρ, ηδονών προέκρινας, τά τής σοφίας δόγματα, φιλοπόνως συλλέγων, δι’ ών εκείνη Γρηγόριε, τρέφεται Θεώ πλησιάζουσα.

Τήν σωφροσύνην αδελφήν κτησάμενον, ως συνεργόν τών καλών, σέ καθορών όφις, ο δεινός Γρηγόριε, σοί τούς βασκάνους ήγειρεν, ούς κατήσχυνας Πάτερ, μακροθυμία τό γύναιον, πάθει συσχεθέν ιασάμενος.

Επί τής ξένης διατρίβων Όσιε, πάσιν αιδέσιμος, δι’ αρετήν ώφθης, ευσεβής φιλόθεος, θαυματουργίας χάρισμα, πρός Θεού δεδεγμένος, δι’ ής γνωρίζη ως ήλιος, λάμψας εν τώ κόσμω Γρηγόριε.

Θεοτοκίον

Ρίζης Αγνή βασιλικής εβλάστησας, καί Βασιλέα Χριστόν, τον τού Θεού Λόγον, υπέρ νούν καί έννοιαν, σεσαρκωμένον τέτοκας, εξ αγνών σου αιμάτων, διττόν τήν φύσιν υπάρχοντα, καί μοναδικόν τήν υπόστασιν.

Ωδή γ’

«Oστερεώσας κατ’ αρχάς, τούς ουρανούς εν συνέσει, καί τήν γήν επί υδάτων εδράσας, εν τή πέτρα με Χριστέ, τών εντολών σου στήριξον, ότι ουκ έστι πλήν σου, άγιος, μόνε Φιλάνθρωπε».

Ανακαθάρας σου τόν νούν, τής τών παθών τρικυμίας, καί πανσόφου θεωρίας εμπλήσας, ανεδείχθης ευπρεπές, σοφίας ενδιαίτημα, καί προφητείας χάριν, κατεπλουτίσθης Γρηγόριε.

Τή θεοπνεύστω συγγραφή, προσομιλήσας παμμάκαρ, καί Ποικίλης πολιτείας ιδέαν, εκλεξάμενος σοφώς, Eν αρετής εικόνισμα, εν σεαυτώ θεόφρον, απηκριβώσω Γρηγόριε.

Ο θεοφάντωρ μυηθείς, τή θεία μυσταγωγία, τό μυστήριον τής θεολογίας, κατεφώτισεν ημάς, Τριάδα ομοούσιον, ομοφυή τε σέβειν, άκτιστον καί συναϊδιον.

Υπό Θεού οδηγηθείς, ως πόθω τούτoν ζητήσας, τήν αγνήν καί Θεοτόκον Μαρίαν, καί τόν γόνον τής Βροντής, μυσταγωγούς εκέκτησο, τό τής Τριάδος φέγγος, σέ θεορρήμον διδάσκοντας.

Θεοτοκίον

Ράβδον βλαστήσασαν Χριστόν, τό άνθος τής αφθαρσίας, καί χρυσούν θυμιατήριον πάντες, σέ γινώσκομεν Αγνή, θείας ουσίας φέρουσαν, εν ταίς αγκάλαις Κόρη, άνθρακα θεομακάριστε.

Ο Ειρμός

«Oστερεώσας κατ’ αρχάς, τούς ουρανούς εν συνέσει, καί τήν γήν επί υδάτων εδράσας, εν τή πέτρα με Χριστέ, τών εντολών σου στήριξον, ότι ουκ έστι πλήν σου, άγιος, μόνε Φιλάνθρωπε».

Κάθισμα Ήχος γ’

Θείας πίστεως

Νέος γέγονας Μωσής τοίς έργοις, πλάκας πίστεως επί τού όρους, τής μυστικής θεοφανείας δεξάμενος, νομοθετήσας λαοίς τήν ευσέβειαν, τού τής Τριάδος μυστηρίου Γρηγόριε, όθεν άπαντες, Τιμώμεν πιστοί τήν μνήμην σου, αιτούντες διά σού τό μέγα έλεος.

Θεοτοκίον

Θεία γέγονας σκηνή τού Λόγου, μόνη Πάναγνε Παρθενομήτορ, τή καθαρότητι Αγγέλους υπερέχουσα, τόν υπέρ πάντας εμέ γούν γενόμενον, ρερυπωμένον σαρκός πλημμελήμασιν, αποκάθαρον, πρεσβειών σου ενθέοις νάμασι, παρέχουσα σεμνή τό μέγα έλεος.

Η Σταυροθεοτοκίον

Η αμίαντος Aμνάς τού Λόγου, η ακήρατος Παρθενομήτωρ, εν Σταυρώ θεασαμένη κρεμάμενον, τόν εξ αυτής ανωδίνως βλαστήσαντα, μητροπρεπώς θρηνωδούσα εκραύγαζεν, Οίμοι Τέκνον μου! πώς πάσχεις; θέλων ρύσασθαι, παθών τής ατιμίας τόν άνθρωπον.

Ωδή δ’

«Σύ μου ισχύς, Κύριε συ μου καί δύναμις, σύ Θεός μου, σύ μου αγαλλίαμα, ο Πατρικούς κόλπους μή λιπών, καί τήν ημετέραν, πτωχείαν επισκεψάμενος, Διό σύν τώ Προφήτη, Αββακούμ σοι κραυγάζω, Τή δυνάμει σου δόξα Φιλάνθρωπε».

Γήν τήν καλήν, Πάτερ θεόφρον εζήλωσας, καί τού λόγου, σπόρον εισδεξάμενος, εις εκατόν εύαγγελικώς, πολλαπλασιάζεις, εισέτι καί νύν Γρηγόριε, προσάγων διδαχαίς σου, τούς πιστώς μελωδούντας, τή δυνάμει σου δόξα Φιλάνθρωπε.

Ως αστραπή, Πάτερ εκλάμψας ο βίος σου, τών δαιμονων, πλάνην εφυγάδευσε, τώ γάρ φωτί, τής σής αρετής, τό εκείνων σκότος, προσομιλήσαι ούκ ίσχυσε, διό ο νεωκόρος, ψυχοφθόρου απάτης, κυλισθείς ώσπερ λίθος φωτίζεται.

Γνόφον φωτός, τού θειοτάτου θεάσασθαι, ηξιώθης, νόμον τε θεόγραφον, ως Μωϋσής, Πάτερ ειληφώς, τής θεολογίας, τό ακριβές εκπεπαίδευσαι, εντεύθεν νομοθέτης, τή Χριστού Εκκλησία, ανεδείχθης θεόφρον Γρηγοριε.

Ρητορικήν, ερεσχελίαν εξέκλινας, καί τώ λόγω, Πάτερ τώ τής χάριτος, καταυγασθείς, αποστολικήν, όντως εξουσίαν, κατά δαιμόνων επλούτησας, τήν σήν γάρ δραπετεύει, απαστράπτουσαν αίγλην, ο τού σκότους προστάτης Γρηγόριε.

Θεοτοκίον

Η κιβωτός, πόρρωθεν σέ προετύπωσε, δεξαμένη, νόμον τον θεόγραφον, τήν εν γαστρί, τόν ζωαρχικόν, Λόγον συλλαβούσαν, ανερμηνεύτως Πανάμωμε, τόν τρέφοντα πλουσίως, τάς ψυχάς τών βοώντων, τή δυνάμει σου δόξα Φιλάνθρωπε.

Ωδή ε’

«Ινα τί με απώσω, από τού προσώπου σου τό φώς τό άδυτον, καί εκάλυψέ με, τό αλλότριον σκότος τόν δείλαιον, αλλ’ επίστρεψόν με, καί πρός τό φώς τών εντολών σου, τάς οδούς μου κατεύθυνον δέομαι».

Γεωργία σών λόγων, τάς κεχερσωμένας καρδίας ωμάλισας, καί τόν θείον σπόρον, εν αυταίς Ιεράρχα κατέβαλες, καί καρπόν πολύχουν, τώ Λυτρωτή τήν σωτηρίαν, τών πιστών θεορρήμον προσήγαγες.

Ο Θεού παραστάτης, ζήλω πυρακτούμενος χρίει σε Φαίδιμος, Ιερέα Πάτερ, τώ Θεώ τώ τά σύμπαντα βλέποντι, ευσεβώς θαρρήσας, καί τή σεπτή σου πολιτεία, πεποιθώς θεορρήμον Γρηγόριε.

Ροαίς τών σών δογμάτων, τάς ειδωλικάς πυρπολήσεις κατέσβεσας, καί ταίς διδαχαίς σου, τούς πιστούς εβεβαίωσας Πάνσοφε, αναβάς εις ύψος, ώς Σαμουήλ ταίς θεωρίαις, καί ως δένδρον φανείς τοίς διώκουσι.

Ιεράρχα θεόφρον, ταίς σαίς ικεσίαις δεινών με λυτρούμενος, τών εμών πταισμάτων, τό χειρόγραφον Πάτερ διάρρηξον, ιερεύς υπάρχων, καί εκ Θεού τήν εξουσίαν, ειληφώς αφιέναι τά πταίσματα.

Θεοτοκίον

Ωραιώθης Παρθένε, τοίς τής παρθενίας σου αχράντοις κάλλεσι, καί τής πρώτης Εύας, περιέστειλας αίσχος τό δύσμορφον, τόν Χριστόν τεκούσα, περιβολήν αθανασίας, χαριζόμενον τοίς σέ γεραίρουσιν.

Ωδή ς’

«Ιλάσθητί μοι Σωτήρ, πολλαί γάρ αι ανομίαι μου, καί εκ βυθού τών κακών, ανάγαγε δέομαι, πρός σέ γάρ εβόησα, καί επάκουσόν μου ο Θεός τής σωτηρίας μου».

Τήν λίμνην θαυματουργών, αδελφοκτόνον εξήρανας, καί ποταμού τάς ορμάς, ανέστειλας Πάνσοφε, τήν ράβδον πηξάμενος, τήν καί παραχρήμα, δενδρωθείσαν θείω νεύματι.

Ο ζήλος ο τού Θεού, κατέφαγέ σε Γρηγόριε, μή καρτερών γάρ οράν, Θεόν υβριζόμενον, λαόν ματαιόφρονα, ταίς σαίς ικεσίαις, θεορρήμον εξωλόθρευσας.

Νενέκρωται βουληθείς, εξουθενείν σε ο δείλαιος, Εβραίος ο δυσσεβής, Θεού σε δοξάζοντος, θεόφρον Γρηγόριε, τών αυτού δογμάτων, πληρωτήν αναδεικνύμενον.

Θεοτοκίον

Επήλθε τό παντουργόν, επί σέ Πνεύμα Πανάμωμε, καί Λόγος ο τού Θεού, εν σοί κατεσκήνωσε, καί σάρξ εχρημάτισεν, ανεκδιηγήτως, διαμείνας αναλλοίωτος.

Ο Ειρμός

«Ιλάσθητί μοι Σωτήρ, πολλαί γάρ αι ανομίαι μου, καί εκ βυθού τών κακών, ανάγαγε δέομαι, πρός σέ γάρ εβόησα, καί επάκουσον μου, ο Θεός τής σωτηρίας μου».

Κοντάκιον Ήχος β’

Τά άνω ζητών

Θαυμάτων πολλών, δεξάμενος ενέργειαν, σημείοις φρικτοίς, τούς δαίμονας επτόησας, καί τάς νόσους ήλασας τών ανθρώπων, πάνσοφε Γρηγόριε, διό καλή θαυματουργός, τήν κλήσιν εξ έργων κομισάμενος.

Ο Οίκος

Πόθεν απάρξομαι τούς επαίνους εξυφαίνειν ο τάλας, καθορών τά πολλά καί υπερθαύμαστα πράγματα; Εάν από τού βίου τού Οσίου εγχειρήσω, τό σύνολον ουκ ισχύω, πάντα γάρ νούν υπερβαίνει ο ένθεος βίος αυτού, Εάν από τών θαυμάτων, καί εν τούτω λοιπόν αισχυωθήσομαι, υπέρ τήν ψάμμον γάρ υπάρχουσι, διά τούτο ακούει θαυματουργός, τήν κλήσιν εξ έργων κομισάμενος.

Σ u ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή ΙΖ’ τού αυτού μηνός, Μνήμη τού εν αγίοις Πατρός ημών Γρηγορίου, Επισκόπου Νεοκαισαρείας τού θαυματουργού.

Στίχοι

· Ο Γρηγόριος, θαυματουργών καί πάλαι,

· Θεώ παραστάς, θαυματουργεί τι πλέον.

· Εβδομάτη δεκάτη τε μέγας θάνε θαυματουργος.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Οσίου καί Ομολογητού Λαζάρου τού Ζωγράφου.

Στίχοι

· Ου ζωγραφεί σε Λάζαρος καί νύν Λόγε,

· Αλλά βλέπει σε ζώντα, μή ληπτόν χρόαις.

Τή αυτή ημέρα Μνήμη τών Οσίων Ζαχαρίου τού Σκυτοτομου, καί’ Ιωάννου, καί διήγησις ωφέλιμος.

Ο Όσιος Γεννάδιος, ο εν τή μονή τού Βατοπεδίου ασκήσας, καί δοχειάρης (τροφοδότης) αυτής ών, καί τό θαύμα τού έλαιον αναβλύσαντος εκ κενού πίθου ιδών, εν ειρήνη τελειούται.

Τή αυτή ημέρα, ο Όσιος Λογγίνος εν ειρήνη τελειούται.

Στίχοι

· Έχεις αθλητήν Χριστέ Λογγίνον μέγαν.

· Έχεις δέ καί Λογγίνον ασκητήν μέγαν.

Τή αύτή ημέρα, ο άγιος Γεννάδιος, Πατριάρχης Κωνσταντινoυπόλεως, εν ειρήνη τελειούται.

Στίχοι

· Ο Γεννάδιος εύρε τήν Εδέμ στέφος,

· Φανείς νοητήν πρός παλαίστραν γεννάδας.

Τή αύτή ημέρα, ο άγιος Μάξιμος, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, εν ειρήνη τελειούται.

Στίχοι

· Μάξιμος ωδίνησε, καί τεκών τέκνα,

· Πράξεις αγνάς, άπεισιν αγνός εκ βίου.

Τή αυτή ημέρα, ο Όσιος Ιουστίνος εν ειρήνη τελειούται.

Στίχοι

· Ασκητικός άγρυπνος οφθαλμός μύει,

· Ιουστίνος, τό θαύμα τών ησκηκότων.

Ταίς τών Αγίων σου πρεσβείας, ο Θεός ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ’

«Θεού συγκατάβασιν, τό πύρ ηδέσθη εν Βαβυλώνι ποτέ, διά τούτο οι Παίδες, εν τή καμίνω αγαλλομένω ποδί, ως εν λειμώνι χορεύοντες έψαλλον, Ευλογητός ό Θεός, ο τών Πατέρων ημών».

Πατέρων τό καύχημα, καί Διδασκάλων τό σεμνολόγημα, φωστήρ τής Εκκλησίας, τής ευσεβείας στύλος ακράδαντος, σύ καθωράθης, κραυγάζων Γρηγόριε, Ευλογητός ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Αστράψας τοίς θαύμασι, τήν οικουμένην εφωταγώγησας, διά τούτο θεόφρον, συναθροισθέντες σέ μακαρίζομεν, οι τών σών λόγων, τρυφώντες καί ψάλλοντες, Ευλογητός ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Ιάματα Πάνσοφε, τοίς ασθενούσι πάσιν επήγασας, εξεχύθη γάρ χάρις, δαψιλεστάτη σού εν τοίς χείλεσι, θαυματουργίας, δι’ ής ανακράζομεν, Ευλογητός ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Θεοτοκίον

Νύν πάντα πεπλήρωται, φωτός τού θείου, διά σού Πάναγνε, σύ γάρ πύλη εφάνης, δι’ ής τώ κόσμω Θεός ωμίλησε, καταφωτίζων τούς πίστει κραυγάζοντας, Ευλογητός ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Ωδή η’

«Eπταπλασίως κάμινον, τών Χαλδαίων ο τύραννος, τοίς θεοσεβέσιν, εμμανώς εξέκαυσε, δυνάμει δέ κρείττονι, περισωθέντας τούτους ιδών, τόν Δημιουργόν καί Λυτρωτήν ανεβόα, οι Παίδες ευλογείτε, ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Οι διά σού πλουτήσαντες, τής Τριάδος τήν έλλαμψιν, τής ομοουσίου, καί σεπτής Γρηγόριε, τήν σήν νύν πανήγυριν, επιτελούντες χάριτι, θαυματουργική, καταλαμφθήναι αιτούμεν, βοώντες, Τόν Δεσπότην, ιερείς ευλογείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Νεοφανές ώς έσοπτρον, δεδεγμένος πανόλβιε, τάς μαρμαρυγάς, τής αρχικής θεότητος, τόν κόσμον εφώτισας, αντανακλάσεις πέμπων φωτός, τοίς μελωδικώς, ορθοδοξία βοώσιν, Οι Παίδες ευλογείτε, ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Υπό Θεού σκεπόμενος, ευσεβείας υπόθεσις, τοίς θεοσεβέσιν, εφρουρήθης πάνσοφε, εις όρος ιστάμενος, ώς νομοθέτης άλλος Μωσής, τόν Δημιουργόν, καί Λυτρωτήν εκδιδάσκων, Γρηγόριε κραυγάζεις, ιερείς ευλογείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Φωτός αδύτου γέγονας, ενδιαίτημα Πάναγνε, ταίς τής παρθενίας, καλλοναίς αστράπτουσα, καί πάντας κατηύγασας, τούς Θεοτόκον σε αληθή, καθομολογούντας, εκ ψυχής καί βοώντας, Οι Παίδες ευλογείτε, ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, Xριστόν εις τούς αιώνας.

Ο Ειρμός

«Eπταπλασίως κάμινον, τών Χαλδαίων ο τύραννος, τοίς θεοσεβέσιν, εμμανώς εξέκαυσε, δυνάμει δέ κρείττονι, περισωθέντας τούτους ιδών, τόν Δημιουργόν, καί Λυτρωτήν ανεβόα, οι Παίδες ευλογείτε, ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Ωδή θ’

«Eξέστη επί τούτω ο ουρανός, καί τής γής κατεπλάγη τά πέρατα, ότι Θεός, ώφθη τοίς ανθρώποις σωματικώς, καί η γαστήρ σου γέγονεν, ευρυχωροτέρα τών ουρανών, διό σε Θεοτόκε, Αγγέλων καί ανθρώπων, ταξιαρχίαι μεγαλύνουσιν».

Αρίστης πολιτείας λάμψας φωτί, νύν φωτί τώ μεγάλω παρέστηκας, θεουργικαίς, θαυματοποιϊαις ώς νικητής, κατεστεμμένος Όσιε, Πάτερ, Ιεράρχα θαυματουργέ, Γρηγόριε θεόφρον, φωστήρ τής Εκκλησίας, τών Ορθοδόξων εγκαλλώπισμα.

Ιθύνεσθαι δυσώπει σαίς προσευχαίς, τό βασίλειον νύν ιεράτευμα, τό εκλεκτόν, καί ηγιασμένον θαυματουργέ, καί τούς πιστώς τήν μνήμην σου, νύν επιτελούντας επιτυχείν, τής άνω βασιλείας, Γρηγόριε θεόφρον, αξιωθήναι καθικέτευε.

Νικήσας τών δαιμόνων τάς προσβολάς, καί σαρκός υποτάξας τό φρόνημα, καί ιερεύς, άκακος καί όσιος γεγονώς, δικαιοσύνης ένδυμα, περιβεβλημένος θαυματουργέ, παρίστασαι τώ θρόνω, τού πάντων Βασιλέως, νύν παρρησία παμμακάριστε.

Θεοτοκίον

Ωράθης ώ Παρθένε Mήτηρ Θεού, υπέρ φύσιν τεκούσα εν σώματι, τόν αγαθόν, Λόγον εκ καρδίας τής εαυτού, όν ο Πατήρ ηρεύξατο, πάντων πρό αιώνων ως αγαθός, όν νύν καί τών σωμάτων, επέκεινα νοούμεν, εί καί τό σώμα περιβέβληται.

Ο Ειρμός

«Eξέστη επί τούτω ο ουρανός, καί τής γής κατεπλάγη τά πέρατα, ότι Θεός, ώφθη τοίς ανθρώποις σωματικώς, καί η γαστήρ σου γέγονεν, ευρυχωροτέρα τών ουρανών, διό σε Θεοτόκε, Αγγέλων καί ανθρώπων, ταξιαρχίαι μεγαλύνουσιν».

Εξαποστειλάριον

Τών Mαθητών ορώντων σε

Τόν εν ποικίλοις θαύμασιν, Ιεράρχην, αναφανέντα δόκιμον εν τώ κόσμω, θείαις ευφημήσωμεν μελωδίαις, Γρηγόριον φιλέορτοι, όπως ταίς τούτου πρεσβείαις, λάβωμεν λύσιν πταισμάτων.

Θεοτοκίον

Ο τής ζωής τής θείας καί μακαρίας, φθονήσας μοι τής πάλαι εν Παραδείσω, εχθρός ο δολιώτατος καί πανούργος, καί τής Εδέμ εξόριστον, ποιήσας με θανατούται, τή σή γεννήσει Παρθένε.

Εις τούς Αίνους, ιστώμεν Στίχους δ’ καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια τρία, δευτερούντες τό πρώτον.

Ήχος πλ. α’ Χαίροις ασκητικών

Χαίροις θεολογίαις σαφώς, ιερωτάταις ιερώς σεμνυνόμενος, ο στύλος τής Εκκλησίας, η τών δογμάτων κρηπίς, τό τού Παρακλήτου θείον όργανον, ο νούς ο ουράνιος, η κιθάρα τού Πνεύματος, ποιμήν ο μέγας, καί Χριστού Αρχιποίμενος, θρέμμα γνήσιον, καί αρνίον πραότατον, κρήνη αναβλυστάνουσα, δογμάτων τά νάματα, καί ιαμάτων τά ρείθρα, ιερομύστα Γρηγόριε, Χριστόν εκδυσώπει, ταίς ψυχαίς ημών δοθήναι, τό μέγα έλεος. (Δίς)

Χαίροις, Ιεραρχών καλλονή, τών αρετών τό διαυγές καταγώγιον, η στάθμη τής Εκκλησίας, ιερωσύνης κανών, ποταμός ναμάτων θείων έμπλεως, εξ ών καταρδεύεται, η υφήλιος άπασα, πρός ευκαρπίαν, ψυχικήν καί σωτήριον, καί αιρέσεων, αποπλύνεται βόρβορος, Άνθρωπε επουράνιε, επίγειε Άγγελε, στόμα τόν νόμον τόν θείον, εμμελετήσαν Γρηγόριε, Θεού κληρονόμε, τού παρέχοντος τώ κόσμω, τό μέγα έλεος.

Όμβροις σών ιερών προσευχών, λίμνην εξήρανας ποτέ μάχης πρόξενον, καί ρείθρον τή δενδρωθείση, ράβδω ατάκτως σοφέ, επικλύζον είργεις θεία χάριτι, βωμούς κατηδάφισας, τών δαιμονων Γρηγόριε, τής απιστίας, τόν χειμώνα διέλυσας, θερμοτάταις σου, πρός Θεόν παρακλήσεσι, θαύμασιν εβεβαίωσας, ψυχάς καί προσήγαγες, τώ ευεργέτη τών όλων, παρ’ ού τόν άξιον είληφας, μισθόν, δν δυσώπει, ταίς ψυχαίς ημών δοθήναι, τό μέγα έλεος.

Δόξα… Ήχος πλ. δ’

Τόν περιβόητον εν θαύμασιν Ιεράρχην, καί τά άψυχα αιδούμενα παραδόξως μετεβάλλετο, λίμνη γάρ εχερσούτο, αδελφούς νουθετούσα, ράβδος δέ εδενδρούτο, ποταμόν χαλινούσα, λίθος λόγω μετετέθη, μεταφέρων τούς απίστους πρός τήν τού Θεού επίγνωσιν, δι’ ής τό μέγα έλεος, παράσχου ο Θεός ταίς ψυχαίς ημών.

Καί νύν… Θεοτοκίον

Η σκέπη σου Θεοτοκε Παρθένε, ιατρείον υπάρχει πνευματικόν, εν αυτή γάρ καταφεύγοντες, ψυχικών νοσημάτων λυτρούμεθα.

Η Σταυροθεοτοκίον

Τόν Εμμανουήλ αμνόν Θεού καί Λόγον, βλέπουσα σαρκί κρεμάμενoν εν ξύλω, Αμνάς η μόνη αμίαντος καί Παρθένος, λύπη συνείχετο δακρύουσα.

Εις τόν Στίχ. τών Αίνων, τά Στιχ. τής Οκτωήχου.

Δόξα… Ήχος δ’

Ιερωσύνης τήν φήφον, θεόθεν δεξάμενος, καί τό θείον δέρας εξ ύψους περιβαλόμενος, τούς πρίν τής απιστίας υιούς, τέκνα φωτός, καί κληρονόμους ανέδειξας Θεού, σοφίας χάριτος, εκχυθείσης εν χείλεσί σου, παραδόξων πραγμάτων αυτουργέ, παμμάκαρ Γρηγόριε, διό καί νύν εν τή μνήμη σου, αίτησαι Χριστόν τόν Θεόν, υπέρ τών ψυχών ημών.

Καί νύν… Θεοτοκίον

Εκ παντοίων κινδύνων τούς δούλους σου φύλαττε, εύλογημένη Θεοτόκε, ίνα σε δοξάζωμεν, τήν ελπίδα τών ψυχών ημών.

Η Σταυροθεοτοκίον

Εδωκας σημείωσιν

Σταυρούμενον βλέπουσα, η παναμώμητος Δέοποινα, τόν Δεσπότην τής κτίσεως, θρηνούσα εκραύγαζεν, Οίμοι θείον Τέκνον! πώς φέρεις οδυνας, Θεός υπάρχων απαθής; Αγγέλων τάξεις τρόμω εξέστησαν, ορώσαι τό μυστήριον, τής σής αφάτου σταυρώσεως, Ιησού παντοδύναμε, ο Σωτήρ τών ψυχών ημών.

Καί η λοιπή Ακολουθία τού Όρθρου, καί Απολυσις.