ΤΗ ΙΕ’ ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων καί Ομολογητών Γουρία, Σαμωνά καί Αβίβου.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς’ καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια τέσσαρα, δευτερούντες δύο έξ αυτών.

Ήχος δ’ Έδωκας σημείωσιν

Άβιβος ο πάνσοφος, καί Σαμωνάς ο θαυμάσιος, καί Γουρίας ό ένδοξος, κοινήν συστησάμενοι, τοίς πιστοίς χορείαν, εν αγαλλιάσει, νύν συγχορεύουσιν ημίν, οι Αθλοφόροι καί συνευφραίνονται, ψυχαίς ταίς τών Μαρτύρων γάρ, παρά Θεού τούτο δέδοται, τά ενταύθα γινόμενα, νεορώς ενοπτρίζεσθαι.

Πόνους υπομείναντες, τών αφορήτων κολάσεων, καί γενναίως αθλήσαντες, Τριάδος ισάριθμοι, Σαμωνά Γουρία, καί’ Άβιβε μάκαρ, τής αιωνίου καί τερπνής, κατατρυφάτε νύν απολαύσεως, καμάτων τήν αντίδοσιν, αντιμετρούντος υμίν Χριστού, όν θερμώς ικετεύσατε, τού σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Μονάδα τρισάριθμον, ομολογήσαντες Άγιοι, τών Ελλήνων ελύσατε, πολύθεον φρόνημα, καί μωράν σοφίαν, τή νομιζομένη, μωρία είναι παρ’ αυτοίς, Σταυρού δυνάμει μακαριώτατοι, υφ’ ού ενδυναμούμενοι, τάς χαλεπάς τών κολάσεων, υπεμείνατε μάστιγας, θαρσαλέω φρονήματι.

Όρμον πρός ακύμαντον, καί πρός ζωήν αστασίαστον, καί λιμένα πανεύδιον, Αθλοφόροι Μάρτυρες, προσκεχωρηκότες, τό διαιωνίζον, τής απαθούς διαμονής, καί διαρκούσης νύν αντηλλάξασθε, τών πόνων τήν αντίδοσιν, καί τών καμάτων τά έπαθλα, εκ Θεού κομισάμενοι, επαξίως Μακάριοι.

Δόξα... Ήχος β’

Ικασίας Μοναχής

Η Έδεσσα ευφραίνεται, ότι εν τή σορώ τών Αγίων επλουτίσθη, Γουρία Σαμωνά καί Αβίβου, καί τό φιλόχριστον ποίμνιον, συγκαλουμένη βοά, Δεύτε φιλομάρτυρες λαμπρύνθητε, εν τή μνήμη τή φαιδρά, Δεύτε ώ φιλέορτοι φωτίσθητε, Δεύτε ίδετε φωστήρας ουρανίους, εν γή περιπλέοντας, Δεύτε καί ακούσατε, οίον θάνατον πικρόν, οι γενναίοι αδάμαντες υπέστησαν, διά τήν ατελεύτητον ζωήν, Διό καί εγγυηταί όντες τής αληθείας, κόρην διέσωσαν εν μνήματι ζώσαν βεβλημένην, καί τόν τούτους αθετήσαντα παμμίαρον, τώ ολέθρω παρέδωκαν, ως φονέα καί ανελεήμονα, καί εκτενώς δυσωπούσι, τήν Παναγίαν Τριάδα, τού ρυσθήναι εκ φθοράς καί πειρασμών, καί παντοίων κινδύνων, τούς εν πίστει εκτελούντας, αυτών τά μνημόσυνα.

Καί νύν… Θεοτοκίον

Ότε, εκ τού ξύλου σε

Τί σοι, ο ταλαίπωρος εγώ, Δέσποινα τού κόσμου προσάξω, ειμή δακρύων πηγάς, καί εξομολόγησιν τών πεπραγμένων μοι; Αλλ’ ιλέω σου όμματι, επίβλεψον Κόρη, επί τήν ασθένειαν τής ταπεινής μου ψυχής, λύσον τών παθών μου τά νέφη, καί τής κατεχούσης αχλύος, δέομαι απάλλαξον τόν δούλόν σου.

Η Σταυροθεοτοκίον

Ξύλω, τού Σταυρού σε Ιησού, προσαναρτηθέντα ορώσα, η Απειρόγαμος, έκλαιε καί έλεγε, Τέκνον γλυκύτατον, ίνα τί εγκατέλιπες, εμέ τήν τεκούσαν, μόνην φώς απρόσιτον, τού προανάρχου Πατρός;σπεύσον καί δοξάσθητι όπως, δόξης επιτύχωσι θείας, οι τά θεία πάθη σου δοξάζοντες.

Εις τόν Στίχον, τά Στιχηρά τής Οκτωήχου.

Εί δέ βούλει, ειπέ τά παρόντα Προσόμοια.

Ήχος α’

Τών ουρανίων ταγμάτων

Θαύμα θαυμάτων αξίως, θαυμασιώτερον, τώ κόσμω ανεδείχθη, τό υμέτερον θαύμα, Μάρτυρες Κυρίου, από δυσμών, τών εθνών γάρ τήν κόρην ποτέ, ταφή δοθείσαν αδίκως, ταίς μητρικαίς, διεσώσατε αγ κάλαις υμείς.

Στίχ. Θαυμαστός ο Θεός εν τοίς αγίοις αυτού ο Θεός Ισραήλ αυτός δώσει δύναμιν καί κραραίωσιν τώ λαώ αυτού ευλογητός ο Θεός.

Μαρτυρικώς εναθλούντες, θεομακάριστοι, τάς τών εχθρών αικίας, ώς περ χάριν πλουσίαν, εδέξασθε προθύμως καί ορεκτών, γεηρών απολαύσεως, ηλογηκότες τών θείων τή εκλογή, ταίς ποιναίς ού κατεκάμφθητε.

Στίχ. Τοίς Αγίοις τοίς εν τή γή αυτού εθαυμάστωμεν πάντα τά θέλημα αυτού εν αυτοίς.

Γουρίαν πάντες τόν μέγαν, καί γενναιότατον, σύν Σαμωνά τώ θείω, καί Αβίβω τώ πάνυ, τώ όντι εν Λευϊταις, ύμνοις πιστώς, ευφημήσωμεν σήμερον, ότι θερμότατοι πάντων προασπισταί, εν ταίς θλίψεσιν υπάρχουσι.

Δόξα... Ήχος β’

Δεύτε φιλομάρτυρες πάντες, τούς τού Χριστού αριστέας, ύμνοις τιμήσωμεν, Γουρίαν, Άβιβον καί Σαμωνάν, ότι παραδόξως ενεργούσι τοίς θαύμασιν, όρκω γάρ ου παρείδον μεταναστεύσαι κόρην, αλλ’ εκπληρούντες τό αίτημα, τήν παίδα διεσώσαντο, παρανομω Γότθω, άμυναν ποιήσαντες, Δι’ ών Χριστέ ο Θεός, ως αγαθός καί φιλάνθρωπος, σώσον τάς ψυχάς ημών.

Καί νύν… Θεοτοκίον

Ότε, εκ τού ξύλου σε

Μόνη, τόν αχώρητον Θεόν, αστενοχωρήτως εν μήτρα, εκυοφόρησας, άνθρωπον γενόμενον, δι’ αγαθότητα, Παναγία Θεόνυμφε, διό δυσωπώ σε, τών στενοχωρούντων με, παθών απάλλαξον, όπως, τήν στενήν καί ευθείαν, τρίβον διοδεύσας προφθάσω, τήν επί ζωήν Παρθένε φέρουσαν.

Η Σταυροθεοτοκίον

Ύβρεις, υπομείναντα πολλάς, καί επί Σταυρού υψωθέντα, τόν τού παντός Ποιητήν, βλέψασα Πανάχραντε, έστενες λέγουσα, Υπερύμνητε Κύριε, Υιέ καί Θεέ μου, πώς τιμήσαι θέλων σου, τό πλάσμα Δέσποτα, φέρεις, εν σαρκί ατιμίαν; Δόξα τή πολλή ευσπλαγχνία, καί συγκαταβάσει σου Φιλάνθρωπε.

Απολυτίκιον Ήχος πλ. α’

Τά θαύματα τών Αγίων σου Mαρτύρων, τείχος ακαταμάχητον ημίν δωρησάμενος, Χριστέ ό Θεός, ταίς αυτών ικεσίαις, βουλάς εθνών διασκέδασον, τής βασιλείας τά σκήπτρα κραταίωσον, ως μόνος αγαθός καί φιλάνθρωπος.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν συνήθη στιχολογίαν τού ψαλτηρίου αναγινώσκονται οί κανόνες τής Οκτωήχου, καί τών Αγίων ούτος, ού η ακροστιχίς.

Τούς τρείς ομού λέγοντας αινώ προφρόνως. Θεοφάνους.

Ωδή α’ Ήχος δ’

«Θαλάσσης τό ερυθραίον πέλαγος, αβρόχοις ίχνεσιν, ο παλαιός πεζεύσας, Ισραήλ, σταυροτύποις Μωσέως χερσί, τού Αμαλήκ τήν δύναμιν, εν τή ερή μω ετροπώσατο».

Τριάδος τήν μοναρχίαν Άγιοι, θεολογούντες σεπτώς, πολυαρχίας άστατον αχλύν, ευμαρώς διελύσατε, Ανατολής πολύφωτοι, ώσπερ αστέρες ανατείλαντες.

Οι τρείς Ομολογηταί τή χάριτι, καταλαμπόμενοι, τής αρχικής Τριάδος εμφανώς, τό τής πλάνης πολύθεον, καρτερικήν τήν ένστασιν, επιδεικνύντες εξηφάνισαν.

Υμάς πρίν υιοθετήσας Ενδοξοι, θέσει ο φύσει Υιός, τής νύν αυτώ δοθείσης εκ Πατρός, κληρουχίας ως εύσπλαγχνος, συγκληρονόμους έδειξε, βασιλείας συμμετέχοντας.

Θεοτοκίον

Σοφίας τής υπερσόφου γέγονας, σκηνή Πανάμωμε, τόν εαυτής γάρ οίκον εκ τών σών, παναχράντων αιμάτων σεμνή, οικοδομείν ευδόκησε, πρός σωτηρίαν τών ψυχών ημών.

Ωδή γ’

«Εφραίνεται επί σοί, η Εκκλησία σου Χριστέ κράζουσα, Σύ μου ισχύς Κύριε, καί καταφυγή καί στερέωμα».

Τό σώμα τοίς αικισμοίς, εθελουσίως καί δειναίς μάστιξιν, οι τού Χριστού παρέδωκαν, ομολογηταί καί θεράποντες.

Ρυσθήναι τών χαλεπών, τής αμαρτίας λογισμών Άγιοι, τούς τήν υμών άθλησιν, πίστει ανυμνούντας πρεσβεύσατε.

Εν ξύλω καρτερικώς, αναρτηθέντες οι σεπτοί Μάρτυρες, πανευσεβώς άτρωτον, τήν ομολογίαν διέσωσαν.

Θεοτοκίον

Ιασεών, σε πηγήν, ο τήν σήν μήτραν υποδύς έδειξε, Μήτηρ Θεού πάναγνε, τήν εμήν ψυχήν ούν θεράπευσον.

Κάθισμα Ήχος α’

Τόν τάφον σου Σωτήρ

Τριάδος τής σεπτής, καταγγέλλοντες πίστιν, πολύθεον Σοφοί, τών ειδώλων απάτην, ανδρείως καθείλετε, ως τής πίστεως πρόμαχοι, κόρην ζώσαν δέ, κατακλεισθείσαν εν τάφω, διεσώσατε, θανατηφόρου κινδύνου, υμάς μακαρίζουσαν.

Δόξα... Ήχος πλ. δ’ Τήν Σοφίαν

Τώ Σταυρώ οπλισθέντες τώ τού Χριστού, εν αυτώ τών τυράννων πάσαν ισχύν, ανδρείως καθείλετε, τής πίστεως πρόμαχοι, τήν αως θεϊαν πάσαν, ειδώλων ελέγξαντες, καί τήν Τριάδα Άγιοι, προθύμως κηρύξαντες, όθεν επαξίως, παρ’ αυτής τούς στεφάνους, τής νίκης ελάβετε, ως νομίμως αθλήσαντες, Αθληφόροι Πανεύφημοι, πρεσβεύσατε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, τήν αγίαν μνήμην υμών.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τήν Σοφίαν καί Λόγον εν σή γαστρί, συλλαβούσα αφλέκτως Μήτηρ Θεού, τώ κόσμω εκύησας, τόν τόν κόσμον κατέχοντα, καί εν αγκάλαις έσχες, τόν πάντα συνέχοντα, τόν τροφοδότην πάντων, καί πλάστην καί Κύριον, όθεν δυσωπώ σε, Παναγία Παρθένε, ρυσθήναι πταισμάτων μου, όταν μέλλω παρίστασθαι, πρό προσώπου τού Κτίστου μου, Δέσποινα Θεοτόκε αγνή, τήν σήν βοήθειαν τότε μοι δώρησαι, καί γάρ δύνασαι πάντα, όσα θέλεις πανάμωμε.

Η Σταυροθεοτοκίον

Τόν αμνόν καί ποιμένα καί λυτρωτήν, η αμνάς θεωρούσα εν τώ Σταυρώ, ωλόλυζε δακρύουσα, καί πικρώς ανεκραύγαζεν, ο μέν κόσμος αγάλλεται, δεχόμενος τήν λύτρωσιν, τά δέ σπλαγχνα μου φλέγονται, ορώσης σου τήν σταύρωσιν, ήν περ υπομένεις, διά σπλάγχνα ελέους, Θεέ υπεράγαθε, ανεξίκακε Κύριε, Η πιστώς εκβοήσωμεν, Σπλαγχνίσθητι Παρθένε εφ’ ημάς, καί πταισμάτων δώρησαι τήν άφεσιν, τοίς προσκυνούσιν εν πίστει, αυτού τά παθήματα.

Ωδή δ’

«Επαρθέντα σε ιδούσα η Εκκλησία, επί σταυρού τόν Ήλιον τής δικαιοσύνης, έστη εν τή τάξει αυτής, εικότως κραυγάζουσα, Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε».

Σταθηράν τήν καρτερίαν οι Αθλοφόροι, ανηλεώς στρεβλούμενοι, ποικίλαις βασάνοις, πάσιν επεδείξαντο, συμφώνως κραυγάζοντες, Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε.

Οι τής Τριάδος ισάριθμοι στεφανίται, τρισοφεγγεί λαμπάδι, τούς νύνεκτελούντας, μνήμην τήν πανίερον, αυτών καταυγάζουσι, πάσι τάς ιάσεις βραβεύοντες.

Μετ’ ευλαβείας προσδράμωμεν τή φωσφόρω, καί φωταυγεί θεόφρονες, θήκη τών Mαρτύρων, βρύει γάρ ιάματα, τοίς πίστει κραυγάζουσι, Δοξα τή δυνάμει σου Κύριε.

Ο μολογούντες τής θείας οικονομίας, τό υπέρ νούν μυστήριον, γλώσσαις θεολόγοις, πάσαν αθεότητα, οι θείοι καί πάνσοφοι, Ομολογηταί κατηδάφισαν.

Θεοτοκίον

Υπέρ έννοιαν εκύησας ώ Παρθένε, καί μετά τοκον ώφθης, παρθενεύουσα πάλιν, Μέγα τό μυστήριον, τής κυοφορίας σου, Μήτερ αειπάρθενε άχραντε!

Ωδή ε’

«Συ Κύριέ μου φώς, εις τόν κόσμον ελήλυθας, φώς άγιον επιστρέφον, εκ ζοφώδους αγνοίας, τούς πίστει ανυμνούντάς σε».

Λαμπρότησι σαφώς, τών αγώνων εκλάμποντες, εφαύλισαν τών τυράννων, τό ανίσχυρον θράσος, τής πίστεως οι πρόβολοι.

Εις πάντα προφανώς, οικουμένης τά πέρατα, τά θαύματα τών Μαρτύρων, διεδόθη καί πάντας, τή πίστει εβεβαίωσαν.

Γή ώσπερ αγαθή, τά τής χάριτος σπέρματα, δεξάμενοι πολιτεία, φιλοπόνω πλουσίως, οι θείοι εγεώργησαν.

Θεοτοκίον

Ο μόνος αγαθός, καί πελάγει χρηστότητος, τά σύμπαντα Θεομήτορ, συγκρατών σαίς αγκάλαις, κρατείσθαι κατηξίωσεν.

Ωδή ς’

«Θύσω σοι, μετά φωνής αινέσεως Κύριε, η’ Εκκλησία βοά σοι, εκ δαιμόνων λύθρου κεκαθαρμένη, τώ δι’ οίκτον, εκ τής πλευράς σου ρεύσαντι αίματι».

Νομίμως, ως καλοί στρατιώται θεόφρονες, εγκρατευσάμενοι πάντα, καί τρανώς τήν πίστιν τετηρηκότες, τόν τής θείας, δικαιοσύνης ήρατε στέφανον.

Το πρίν μέν, ο Αββακούμ μετάρσιος αίρεται, τή τού Δεσπότου προστάξει, δι’ υμών δέ κόρη τυραννουμένη, θεηγόροι, τή θρεψαμένη αποκαθίσταται.

Αστράπτει, η σορός τών Μαρτύρων τοίς θαύμασι, καί ποταμούς αναβλύζει, ιαμάτων πάσι τοίς προσιούσι, καί τοίς πίστει, τήν αυτών καρτερίαν θαυμάζουσι.

Θεοτοκίον

Σέ μόνην, τών ακανθών εν μέσω ευράμενος, ώς καθαρώτατον κρίνον, καί κοιλάδων άνθος ώ Θεομήτορ, ο Νυμφίος ο νοητός εν σοί κατεσκήνωσε.

Κοντάκιον Ήχος β’

Τά άνω ζητών

Εξ ύψους σοφοί, τήν χάριν κομισάμενοι, τών εν πειρασμοίς, προϊστασθε πανεύφημοι, διό κόρην Άγιοι, εκ θανάτου πικρού ελυτρώσασθε, υμείς γάρ όντως υπάρχετε, Εδέσσης η δόξα, καί τού κόσμου χαρά.

Ο Οίκος

τής τού εχθρού δουλείας με ρύσαι, Ιησού ζωοδότα, ταίς τών σών αθλητών εντεύξεσι δυσωπούμενος, όπως αδούλωτον κεκτημένος, τών παθών τήν ψυχήν καί τό σώμα, ανευφημώ τήν αύτών οξυτάτην βοήθειαν, προφθάσαντες γάρ, τού θανάτου ερρύσαντο κράζουσαν τήν κόρην, ήν περ παρέθετο εκβοώσα η μήτηρ τοίς μάρτυσιν, Υμείς όντως υπάρχετε, Εδέσσης η δόξα, καί τού κόσμου χαρα.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή ΙΕ’ τού αυτού μηνός, Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων καί Ομολογητών Γουρία, Σαμωνά καί Αβίβου.

Στίχοι

· Ξίφος τελειοί Σαμωνάν καί Γουρίαν,

· Καί φλόξ Άβιβον, οις χαρά φλόξ καί ξίφος.

· Πύρ πέμπτη δεκάτη, Άβιβον πέφνε, χαλκός ετάρους.

Τή αυτή ημέρα, μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Κυντιριανού, Επισκόπου Σελευκείας, καί μνήμη τών ευσεβών βασιλέων, Ιουστίνου καί θεοδώρας, καί τού Αγίου Θωμά, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως τού νέου.

Στίχοι

· Ζωήν ο Θωμάς εκλιπών μετρουμένην,

· Ζωήν πρεπόντως εύρεν ού μετρουμένην.

Τή αυτή ημέρα, μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων, Ελπιδίου, Μαρκέλλου, Ευστοχίου, καί τών σύν αυτοίς.

Στίχοι

· Πύρ, Ελπίδιε, σύν δυσί στέγειν φίλοις,

· Η τών επάθλων ελπίς ηρέθιζέ σε.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Δημητρίου.

Στίχοι

· Ο Δημήτριος, χειρί τμηθείς δημίου,

· Δήμοις αθλητών συγχορεύει Κυρίου.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ’

«Εν τή καμίνω Αβραμιαίοι Παίδες τή Περσική, πόθω ευσεβείας μάλλον ή τή φλογί, πυρπολούμενοι εκραύγαζον, Ευλογημένος εί, εν τώ ναώ τής δόξης σου Κύριε».

Αβραμιαίους εν τή καμίνω ο ρυσάμενος, ούτος καί τήν ξένην κόρην τής χαλεπής, περιστάσεως διέσωσε, τή μεσιτεία νύν, τών αυτού θεραπόντων ως εύσπλαγχνος.

Ιταμωτάτης, απανθρωπίας δίκην έδωκε, πάντων τών κακών αθρόως απαιτηθείς, ο αλάστωρ καί δυσώνυμος, κρίσει δικαία σου, Λόγε Θεού σοφία καί δύναμις.

Νενευρωμένη, τή πρός υμάς ελπίδι Ένδοξοι, κόρη καθειργμένη τάφω μετά νεκρών, προσδοκίας ού διήμαρτεν, Ευλογημένος εί, ο Θεός μου βοώσα καί Κύριος.

Θεοτοκίον

Ως νεόσμηκτον, καί φωταυγείας πέμπον έσοπτρον, αίγλην θεϊκής Παρθένε μαρμαρυγής, προσβαλούσάν σοι εχώρησας, Ευλογημένη σύ, εν γυναιξί πανάμωμε Δέσποινα.

Ωδή η’

«Χείρας εκπετάσας Δανιήλ, λεόντων χάσματα, εν λάκκω έφραξε, πυρός δέ δύναμιν έσβεσαν, αρετήν περιζωσάμενοι, οι ευσεβείας ερασταί, Παίδες κραυγάζοντες, Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον».

Παγκόσμιος σήμερον ημίν, λαμπρά πανήγυρις, η τών Μαρτύρων Χριστού, περιαυγάζουσα χάριτι, τών θαυμάτων τούς προστρέχοντας, καί χαρμονή πνευματική, πίστει κραυγάζοντας, Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Ραδίως οι Ομολογηταί, τής σής θεότητος, πάσαν κατήργησαν, τήν αθεότητα Δέσποτα, τών τυράννων μή πτοούμενοι τάς απειλάς, αλλ, ευσθενώς ανακραυγάζοντες, Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Οι πάνσοφοι Ομολογηταί, οι προϊστάμενοι, τού θείου δόγματος, εχθρών τάς φάλαγγας τρέπονται, διά ξίφους αναιρούμενοι, νίκην παράδοξον σαφώς, καί διαλάμπουσαν δεδειχότες, πίπτοντες τούς εναντίους γάρ ήττησαν.

Θεοτοκίον

Φύσεσιν ορώμενον διτταίς, Χριστόν εγέννησας, τόν μίαν φέροντα, σαφώς υπόστασιν σύνθετον, ανθρωπότητι θεότητος, συνεισδραμούσης υπέρ νούν, όντως καθ’ ένωσιν, όθεν πάντες, σέ ευλογούμεν Μαρία Θεόνυμφε.

Ωδή θ’

«Λίθος αχειρότμητος όρους, εξ αλαξεύτου σου Παρθένε, ακρογωνιαίος ετμήθη, Χριστός συνάψας, τάς διεστώσας φύσεις, διό επαγαλλόμενοι, σέ Θεοτόκε μεγαλύνομεν».

Ρήσεσιν επόμενοι θείαις, καί θεοπνεύστοις τού Σωτήρος, Ομολογηταί θεοφεγγείς, σταυρόν επ’ ώμων χαίροντες ήρασθε, τοίς ζωηφόροις ίχνεσιν, ακολουθούντες αξιάγαστοι.

Όλω τώ φωτί τής Τριάδος, μετ’ ευφροσύνης οι γενναίοι, Ομολογηταί προσχωρούντες, τά τών αγώνων γέρα κομίζονται, ταίς Ασωμάτοις τάξεσιν, αξιωθέντες συναυλίζεσθαι.

Νύν ουκ εν εσόπτρω οράτε, τών μακαρίων τάς ελπίδας, Ομολογηταί τού Σωτήρος, τής αληθείας μάλλον δέ πάνσοφοι, τό κάλλος ενοπτρίζεσθε, στεφανηφόροι πανσεβάσμιοι.

Ως τής υπερθέου Τριάδος, σαφώς ισάριθμοι φανέντες, Ομολογηταί θεηγόροι, τή ταύτης αίγλη καταλαμπρύνεσθε, ως δι’ αυτήν αθλήσαντες, ζωής αφθάρτου αξιούμενοι.

Θεοτοκίον

Σαρκί επιδημήσαι θελήσας, ο διακοσμήσας πάντα Λόγος, εν σοί κατεσκήνωσε μόνην, αγιωτέραν πάντων ευράμενος, καί Θεοτόκον έδειξεν, επ’ αληθείας Μητροπάρθενε.

Εξαποστειλάριον

Γυναίκες ακουτίσθητε

Ως πάλαι διεσώσατε, πικρού θανάτου Άγιοι, κόρην εν τάφω βληθείσαν, τόν δέ παράνομον Γότθον, θανάτω παρεδώκατε, καμέ τών ακαθέκτων μου, παθών νύν εκλυτρώσασθε, όπως υμών τήν φωσφόρον, μνήμην φαιδρώς εορτάσω.

Θεοτοκίον

Ο πάντα τή θεότητι, πληρών ως απερίγραπτος, εκ σού Θεός απορρήτως, εσωματώθη Παρθένε, δι’ οίκτον ανορθούμενος, τό τού Αδάμ παράπτωμα, νέος Αδάμ γενόμενος, όν ως Yιόν σου δυσώπει, υπέρ ημών Θεοτόκε.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά τής Οκτωήχου.

Η λοιπή Ακολουθία τού Όρθρου. Καί Απόλυσις.