ΤΗ ΙΔ’ ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Αγίου καί πανευφήμου Αποστολου Φιλίππου, καί τού Αγίου ενδόξου Μεγαλομάρτυρος Κωνσταντίνου τού εξ Ύδρας, τού αθλήσαντος εν έτει 1800 εν τή νήσω τής Ρόδου.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις το, Kύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς’ καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσομοια τρία, δευτερούντες αυτά.

Ήχος πλ. β’

Όλην αποθέμενοι

Πράξιν μέν επίβασιν, ειλικρινούς θεωρίας, θεωρίαν τέλος δέ, φιλοθέου πράξεως Μάκαρ θέμενος, τόν Χριστόν ηξίωσας, τού Πατρός τήν δόξαν, υποδείξαί σοι τήν άφραστον, καί γάρ εφίεται, πάσα λογική φύσις ένδοξε, Θεού τού υποστήσαντος, καί τού ποθουμένου τετύχηκας, τούτου παραυτίκα, δεξάμενος σφραγίδα τόν Υιόν, όν παρρησία δυσώπησον, υπέρ τών ψυχών ημών.

Θείαις αναβάσεσι, διαπαντός κεχρημένος, ως Μωσής τό πρότερον, τόν Θεόν θεάσασθαι επεπόθησας, καί γνωστώς είδες δέ, τήν αυτού εικόνα, δεδεγμένος πρός εμφέρειαν, Πατρός γάρ σύντομος, γνώσις ο Υιός καί απόδειξις, Υιού δέ καί Γεννήτορος, μία η ουσία γνωρίζεται, καί η διά πάντων, ταυτότης αναφαίνεται σεπτώς, καί βασιλεία καί δύναμις, δόξα καί προσκύνησις.

Όργανον κρουόμενον, ταίς θεϊκαίς επιπνοίαις, καί ταίς υφηγήσεσι, τού Αγίου Πνεύματος εχρημάτισας, καί τό υπερκόσμιον, μελωδών εν κόσμω, τού Σωτήρος Ευαγγέλιον, πυρίνη γλώσση σου, πάσαν τήν απάτην κατέφλεξας, ως ύλην ευκατάπρηστον, καί ως χόρτον γής μαραινόμενον, καί τόν επί πάντων, Δεσπότην τε καί Κύριον Χριστόν, τή οικουμένη εκήρυξας, Φίλιππε θεσπέσιε.

Δόξα... Ήχος πλ. β’

Bύζαντος

Τού μεγάλου Φίλιππε φωτός, ταίς αστραπαίς πυρωθείς, παγκόσμιος εξέλαμψας φωστήρ, τόν Πατέρα δέ τών φώτων, εν Υιώ ζητήσας εύρες, εντώ φωτί τό φώς γάρ ευρίσκεται, καί γάρ ούτος σφραγίς ισότυπος, δηλών τό αρχέτυπον. Όν Απόστολε δυσώπει, τούς εσφραγισμένους τώ θείω, περισώζεσθαι αίματι.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τίς μή μακαρίσει σε, Παναγία Παρθένε; τίς μή ανυμνήσει σου, τόν αλόχευτον τόκον; ο γάρ αχρόνως εκ Πατρός εκλάμψας Υιός μονογενής, ο αυτός εκ σού τής Αγνής προήλθεν, αφράστως σαρκωθείς, φύσει Θεός υπάρχων, καί φύσει γενόμενος άνθρωπος δι’ ημάς, ούκ εις δυάδα προσώπων τεμνόμενος, αλλ’ εν δυάδι φύσεων, ασυγχύτως γνωριζόμενος, Αυτόν ικέτευε, Σεμνή Παμμακάριστε, ελεηθήναι τάς ψυχάς ημών.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος πλ. δ’

Ώ τού παραδοξου θαύματος

Ω τού παραδόξου θαύματος! ο τούς ιχθύας ποτέ, σαγηνεύων Απόστολος, τών ανθρώπων γέγονεν, αλιεύς θεοπροβλητος, λόγων σαγήνη, έθνη εζώγρησε. Σταυρού αγκίστρω, κόσμον ανείλκυσεν, Ώ οίον θήραμα, τώ Χριστώ προσήγαγεν, ο θεουργός! ούπερ τό μνημόσυνον, νύν εορτάζομεν.

Στίχ. Εις πάσαν τήν γήν εξήλθεν ο φθόγγος αυτών καί εις τά πέρατα τής οικουμένης τά ρήματα αυτών.

Ω τού παραδόξου θαύματος! αποσταλείς εκ Θεού, ο Απόστολος Φίλιππος, μέσον λύκων πρόβατον, απτοήτως νύν πρόεισι, τούς θήρας άρνας, πίστει ανέδειξε, τόν κόσμον θείως, μετεστοιχείωσεν. Ώ έργα πίστεως! ώ δυνάμεις άρρητοι! ού ταίς ευχαίς, σώσον τάς ψυχάς ημών, ως μόνος εύσπλαγχνος.

Στίχ. Οι ουρανοί διηγούνται δόξαν Θεού ποίησιν δέ χειρών αυτού αναγγέλλει τό στερέωμα.

Ω τού παραδόξου θαύματος! φρέαρ πηγάζον ζωήν, εν σοφίας αντλήματι, τοίς εν κόσμω πέφηνεν, ο Απόστολος Φίλιππος, αφ’ ού περ ρείθρα, δογμάτων πρόεισιν, εξ ού θαυμάτων, ρεύματα πίνομεν, Ώ οία δέδρακε, φοβερά τεράστια, ο θεουργός! ούπερ τό μνημόσυνον πίστει γεραίρομεν.

Δόξα... Ήχος β’ Βυζαντίου

Καταλιπών τά επί γής, ηκολούθησας Χριστώ, καί σφραγισθείς τώ εμφυσήματι τού Αγίου Πνεύματος, απεστάλης ύτ’ αυτού, εις Τά έθνη τά απολωλότα, επιστρέφειν τούς ανθρώπους, εις φώς θεογνωσίας, Φίλιππε Απόστολε, καί τελέσας τόν αγώνα τού θείου σου πόθου, διά βασάνων πολυπλόκων, τήν ψυχήν σου τώ Θεώ παρέδωκας, Αυτόν ικέτευε παμμακάριστε, δωρηθήναι ημίν τό μέγα έλεος.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τήν πάσαν ελπίδα μου εις σέ ανατίθημι, Μήτηρ τού Θεού, φύλαξόν με υπό τήν σκέπην σου.

Απολυτίκιον Ήχος γ’

Aπόστολε Άγιε Φίλιππε, πρέσβευε τώ ελεήμονι Θεώ, ίνα πταισμάτων άφεσιν, παράσχη ταίς ψυχαίς ημών.

Απολυτίκιον τού Μάρτυρος

Ήχος α’ Τής ερήμου πολίτης

Τόν λαμπρόν γονον Ύδρας καί τής Ρόδου τό καύχημα, καί Νεομαρτύρων τό κλέος, Κωνσταντίνoν τιμήσωμεν, εν ύμνοις καί ωδαίς πνευματικαίς, τήν μνήμην εκτελούντες τήν αυτού, ίνα λάβωμεν πλουσίαν τήν αμοιβήν, παρά Θεού κραυγάζοντες, δόξα τώ σέ δοξάσαντι Χριστώ, δόξα τώ σε ενισχύσαντι, καί εν υστέροις καιροίς σέ στεφανώσαντι.

Καί Απόλυσις

ΕΙΣ TΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν, λέγονται οι Κανόνες τής Οκτωήχου, καί τού Αποστόλου ο παρών, ού η Ακροστιχίς.

Τόν ευκλεή Φίλιππον υμνώ ροφρόνως. Θεοφάνους.

Ωδή α’ Ήχος πλ. β’

«Ως εν ηπείρω πεζεύσας ο Ισραήλ, εν αβύσσω ίχνεσι, τόν διώκτην Φαραώ, καθορών ποντούμενον Θεώ, επινίκιον ωδήν, εβόα άσωμεν».

Ταίς υπερφώτοις ακτίσι τής τού Χριστού, θεϊκής λαμπρότητος, ενηδόμενος τρανώς, θεοκήρυξ Φίλιππε ταίς σαίς, κατά μέθεξιν αυγαίς, ημάς καταύγασον.

Ο τού Πατρός σοι τήν δόξαν δι’ εαυτού, υποδείξας Φίλιππε, τώ χορώ τών Μαθητών, σέ Χριστός ενέταξε τήν σήν, προγινώσκων αρετήν, θεομακάριστε.

Νύν ουκ αινίγμασι βλέπεις ουδέ σκιαίς, ουδ’ εσόπτροις Πάνσοφε, τήν πηγήν τών αγαθών, ορεκτών τό έσχατον Xριστόν, αλλά πρόσωπον οράς, σαφως πρός πρόσωπον.

Θεοτοκίον

Εκλελοιπότων Αρχόντων εκ τής φυλής, τού Ιούδα Πάναγνε, ο Υιός σου καί Θεός, προελθών Ηγούμενος τής γής, τών περάτων αληθώς, νύν εβασίλευσεν.

Ωδή γ’

«Ουκ έστιν άγιος ως σύ, Κύριε ο Θεός μου, ο υψώσας τό κέρας, τών πιστών σου αγαθέ, καί στερεώσας, ημάς, εν τή πέτρα τής Ομολογίας σου».

Υπάρχων έμπλεως φωτός, πρακτικής θεωρίας, τώ φωτί τώ μεγάλω, γενομένω μεθ’ ημών, κατηξιώθης Χριστώ, λειτουργήσαι, Φίλιππε θεσπέσιε.

Κρηπίς δογμάτων ευσεβών, ή σή μυσταγωγία, τοίς πιστοίς ανεδείχθη, δι’ αυτής γάρ τόν Υιόν, επέγνωμεν συμφυώς, ηνωμένον, όντα τώ Γεννήτορι.

Λυχνία γέγονας χρυσή, δαδουχών τοίς ανθρώποις, τό αϊδιον φέγγος, καί φωτίζων τή αυτού, τήν οικουμένην σαφώς, επιγνώσει, Φίλιππε πανάριστε.

Θεοτοκίον

Επί σοί πάναγνε σεμνή, πεποιθως μή εκπέσω, τής εις σέ προσδοκίας, αλλ’ ως Μήτηρ συμπαθής, τού φιλανθρώπου Θεού, τών παγίδων, τού εχθρού με λύτρωσαι.

Κάθισμα

Ήχος πλ. δ’ Τήν Σοφίαν

Ελατήρ τών δαιμόνων αναδειχθείς, καί φωστήρ τών εν σκότει αποφανθείς, έδειξας τόν Ήλιον, εκ Παρθένου εκλάμψαντα, καί ναούς ειδώλων, συντρίψας ανήγειρας, εκκλησίας Μάκαρ, εις δόξαν Θεού ημών, όθεν σε τιμώμεν, καί τήν θείαν σου μνήμην, λαμπρώς εορτάζομεν, καί συμφώνως βοώμέν σοι, Απόστολε Φίλιππε, πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, τήν αγίαν μνήμην σου.

Δόξα... Όμοιον

Ο μβροφόρος νεφέλη πνευματική, αληθώς ανεδείχθης τοίς επί γής, ποτίζων ως άρουραν, μυστικώς τάς καρδίας ημών, διαδραμών γάρ τώ λόγω, δροσίζεις τά πέρατα, υετούς προχέων, τά μύρα τή λάρνακι, όθεν διαπνεύσας, ταίς απίστοις καρδίαις, οσμήν τήν τού Πνεύματος, εν αυταίς εθησαύρισας, Απόστολε Φίλιππε, πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, την αγίαν μνήμην σου.

Καί νύν… Θεοτοκίον

Τήν ψυχήν μου Παρθένε τήν ταπεινήν, από βρέφους μολύνας ο μιαρός, καί λόγοις καί πράξεσιν, εμαυτόν κατερρύπωσα, καί ουκ έχω τί πράξαι, ουδέ καταφύγιον, αλλ’ ουδ’ άλλην ελπίδα, πλήν σου Κόρη επίσταμαι, Φεύ μοι τώ αχρείω! Διά τούτο ικέτης, πρός σέ τήν Πανάχραντον, νύν προστρέχω καί δέομαι, ομολογών σοι το, Ήμαρτον, Πρέσβευε τώ σώ Υιώ καί Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δοθήναί μοι, εις σέ γάρ πάσαν ελπίδα, ανέθηκα Δέσποινα.

Ωδή δ’

«Χριστός μου δύναμις, Θεός καί Κύριος, η σεπτή Εκκλησία θεοπρεπώς, μέλπει ανακράζουσα, εκ διανοίας καθαράς, εν Κυρίω εορτάζουσα».

Ηλίου σκήνωμα, Χριστού τού όντως φωτός, καί ναός ανεδείχθης χωρητικός, τούτου τής λαμπρότητος, καί ουρανός δόξαν Θεού, τοίς ανθρώποις διηγούμενος.

Φθαρείσης πάθεσι, τής ανθρωπότητος, εμβληθείς θείον άλας παρά Χριστού, ταύτης απεξήρανας, τήν σηπεδόνα τήν δεινήν, θεοφάντορ αξιάγαστε.

Ισχύϊ Φίλιππε, Χριστού ρωννύμενος, τών δαιμόνων τού στίφους καί δυσσεβών, ώφθης δυνατώτερος, τοίς επί γής αναβοών, ζωής θείας ευαγγέλια.

Θεοτοκίον

Λιμένα εύδιον, Χριστός ανέδειξε, τοίς εν πίστει καί πόθω σέ αληθεί, Δέσποινα πανάμωμε, εκ διανοίας καθαράς, Θεοτόκον καταγγέλλουσιν.

Ωδή ε’

«Τώ θείω φέγγει σου Αγαθέ, τάς τών ορθριζόντων σοι ψυχάς, πόθω καταύγασον δέομαι, σέ ειδέναι Λόγε Θεού, τόν όντως Θεόν, εκ ζόφου τών πταισμάτων ανακαλούμενον».

Ιόν ψυχόλεθρον τού εχθρού, ταίς αλεξικάκοις σου, θεορρήμον παλάμαις εξήρανας, τούς θανατηφόρω κεκρατημένους βυθώ, χαλεπής αλγηδόνος αναρρυόμενος.

Πυρίπνους όλος αναδειχθείς τή τού Παρακλήτου επιδημία, καί χάριτι Φίλιππε, τούς αποψυγέντας, εν αθεϊας κρυμώ, τή τής πίστεως θέρμη εζωοποίησας.

Πλησίον γέγονας τού Χριστού, τάς ενδιδομένας σοι, λαμπηδόνας αμέσως δεχόμενος, καί διαβιβάζων τοίς σοί προστρέχουσι, φωτίζων καί προσάγων, τούτους τώ Κτίστη σου.

Θεοτοκίον

Ο λόγω πάντα δημιουργών, καί σοφή προνοία κυβερνών, μόνος ως βούλεται Κύριος, άκρα ευσπλαγχνία, δημιουργείται εκ σού, καί σάρξ ανερμηνεύτως Πάναγνε γίνεται.

Ωδή ς’

«Συνεσχέθη, αλλ’ ου κατεσχέθη, στέρνοις κητώοις Ιωνάς, σού γάρ τόν τύπον φέρων, τού παθόντος, καί ταφή δοθέντος, ως εκ θαλάμου τού θηρός ανέθορε, προσεφώνει δέ τή κουστωδία, Οι φυλασσόμενοι μάταια καί ψευδή, έλεον αυτοίς εγκατελίπετε».

Νεμομένην, καί λυμαινομένην, βλέπων τήν πλάνην τού εχθρού, τό τών ανθρώπων γένος, τά σά βέλη τά ηκονημένα, τούς Αποστόλους τείνας εξαπέστειλας, καί διήνοιξας θώρακος πτύξιν, Χριστέ τού δράκοντος, άπαντας τής αυτού, λύμης καί φθοράς Σώτερ ιώμενος.

Υπερτέρω, φέγγει καταλάμπων, ώφθης καθάπερ αστραπή, τή οικουμένη φαίνων, καί ως όρος γλυκασμόν σταλάζων, ως Θεού δρόσος ουρανόθεν πίπτουσα, ως Απόστολος εκλελεγμένος, τήν δωδεκάριθμον, φάλαγγα συμπληρών, τήν τών Μαθητών Χριστού Πανόλβιε.

Μυηθείς σου, τό τού μυστηρίου, βάθος ο θείος Μαθητής, ως ποταμόν ειρήνης, επιβλύζοντα τρυφής χειμάρρουν, ως επικλύζον κύμα δόξαν έθνεσι, σέ εκήρυξε μεγαλοφώνως, καί τήν σήν ένδοξον, κένωσιν Αγαθέ, τήν υπέρ ημών ευηγγελίσατο.

Θεοτοκίον

Νεκρουμένους, καί απολλυμένους, πάντας θανάτω τούς βροτούς, σύ τόν Χριστόν τεκούσα, τήν ακήρατον αθανασίαν, ανεκαλέσω πρός ζωήν αιώνιον, καί εφώτισας εσκοτισμένους, καί ηλευθέρωσας, λύσασα τά δεσμά, τής απαγωγής ημών Πανύμνητε.

Κοντάκιον Ήχος πλ. δ’

Ως απαρχάς

Ο μαθητής καί φίλος σου, καί μιμητής τού πάθους σου, τή οικουμένη Θεόν σε εκήρυξεν, ο θεηγόρος Φίλιππος, Ταίς αυτού ικεσίαις, εξ εχθρών παρανόμων, τήν Εκκλησίαν σου, διά τής Θεοτόκου συντήρησον Πολυέλεε.

Ο Οίκος

Ρείθρα λόγου παράσχου μοι Κύριε, ο υδάτων τήν φύσιν δειμάμενος, τήν καρδίαν μου στήριξον Δέσποτα, ο τήν γήν στερεώσας τώ λόγω σου, καί φώτισον μου τήν διάνοιαν, ο τό φώς ώς χιτώνα αναβαλλόμενος, ίνα λέγω καί ψάλλω τά πρέποντα, καί αξίως υμνήσω τόν σόν Μαθητήν Πολυέλεε.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή ΙΔ’ τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Αγίου ενδόξου καί πανευφήμου Αποστολου Φιλίππου, ενός τής πρώτης χορείας τών δώδεκα.

Στίχοι

· Αρθείς Φίλιππος εκ ποδών επί ξύλου,

· Τά τών ποδών σοι νίπτρα Σώτερ εκτίνει.

· Ήρθης κακκεφαλής δεκάτη Φίλιππε τετάρτη.

Tή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου ενδόξου Μεγαλομάρτυρος Κωνσταντίνου τού εξ’ Ύδρας, τού αθλήσαντος εν έτει 1800 εν τή νήσω τής Ρόδου.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ’

«Οι Παίδες εν Bαβυλώνι, καμίνου φλόγα ούκ έπτηξαν, αλλ’ εν μέσω φλογός εμβληθέντες, δροσιζόμενοι έψαλλον, Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός τών Πατέρων ημών».

Ως φέγγος εξαπεστάλης, βολίδος δίκην Απόστολε, σελασφόροις βολαίς καταυγάζων, τούς εν πίστει κραυγάζοντας, Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός τών Πατέρων ημών.

Πλουσίαις φωτοχυσίαις, τού θείου Μάκαρ κηρύγματος, διαλάμπων φαιδρώς τούς εν σκότει, μελωδείν κατεφώτισας, Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός τών Πατέρων ημών.

Ρητόρων αδολεσχίαν, καί λόγων πάσαν δεινότητα, τώ συντόνω λόγω εκνικήσας, τώ τής πίστεως έψαλλες, Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός τών Πατέρων ημών.

Θεοτοκίον

Ουσίας υπερουσίως, Παρθένε δύο γεγέννηκας, ηνωμένας Αγνή ασυγχύτως, τώ Χριστώ, ώ κραυγάζομεν, Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός τών Πατέρων ημών.

Ωδή η’

«Νόμων πατρώων οι μακαριστοί, εν Bαβυλώνι Νέοι προκινδυνεύοντες, βασιλεύοντος κατέπτυσαν, προσταγής αλογίστου, καί συνημμένοι, ώ ούκ εχωνεύθησαν πυρί, τού κρατούντος επάξιον, ανέμελπον τόν Ύμνον, Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Φώς σε τού κόσμου απετέλεσε, τό πατρικόν φώς, Λόγος ο ενυπόστατος, εκλεξάμενος Απόστολον, εκ τού κόσμου Τρισμάκαρ, καί καθοπλίσας, θεία δυναστεία τή αυτού, επαφήκεν αήττητον, ως οπλίτην βοώντα, Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Ρώμη τή θεία δυναμούμενος, τάς αντιπάλους τάξεις υπερενίκησας, τήν ατίθασον παράταξιν, τήν αυτών καταλύσας, την γάρ ειρήνην, κλήρον αναφαίρετον λαβών, ειρηναίαν κατάστασιν, εφύτευσας τώ κόσμω, Τόν Κύριον υμνείτε κραυγάζων, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Όλω τώ πόθω προσεπέλασας, τώ σαρκωθέντι Λόγω Θεού Απόστολε, μαθητής τούτου γενόμενος, καί θείος υπηρέτης, καί μυστολέκτης, όθεν υπ’ αυτού αποσταλείς, εις τά έθνη εκήρυξας, αυτού τήν παρουσίαν, Τόν Κύριον υμνείτε κραυγάζων, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Όλος ηνώθη υπέρ έννοιαν, αναλλοιώτως όλη τή ανθρωπότητι, ό υπέρθεος εν μήτρα σου, Παναγία Παρθένε, όθεν εν δύο φύσεσι, γνωρίζεται Χριστός, είς υπάρχων αμφότερα, όν υμνούντες βοώμεν, Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε, είς πάντας τούς αιώνας.

Ωδή θ’

«Απορεί πάσα γλώσσα, ευφημείν πρός αξίαν, ιλιγγιά δέ νούς καί υπερκόσμιος, υμνείν σε Θεοτόκε, όμως αγαθή υπάρχουσα, τήν πίστιν δέχου, καί γάρ τόν πόθον οίδας, τόν ένθεον ημών, σύ γάρ χριστιανών εί προστάτις, σέ μεγαλύνομεν».

Νύν απορρήτου δόξης, καί φωτός ανεσπέρου, ηξιωμένος ένθα η ανέκφραστος, υπάρχει ευφροσύνη, ένθα η χαρά η άληκτος, εν εκκλησία, τών πρωτοτόκων ένθα, δικαίων αι σκηναί, πάντων Χριστιανών υπερεύχου, Φίλιππε, πάνσοφε.

Ωραϊσμένος κάλλει, νοητής ευπρεπείας, καί βασιλείας στέφος περικείμενος, θεόφρον καί πλουσίαις, Φίλιππε περιχεόμενος, φωτοδοσίαις, τής τού υπερουσίου, φωτός μαρμαρυγής, χαίρων τώ τού Δεσπότου σου, θρόνω μάκαρ παρίστασαι.

Σύν Αποστόλοις πάσι, σεπτοίς τε καί Προφήταις, καί σύν Αθλοφόροις Φίλιππε Οσίοις, Ιεράρχαις Δικαίοις, σύν τή Θεοτόκω πρέσβευε, λύσιν πταισμάτων, καί τών αμπλακημάτων, δοθήναι ιλασμόν, πίστει τοίς τήν φωσφόρον καί θείαν, μνήμην τελούσί σου.

Θεοτοκίον

Σεσαρκωμένον Λόγον, τόν πρίν άσαρκον όντα, υπερφυώς Παρθενομήτορ τέτοκας, διό σε Θεοτόκον, πάντες ευσεβώς κηρύττομεν, αληθεστάτην σοί τήν προσηγορίαν, αρμόζοντες Αγνή, σύ γάρ τής τών πιστών σωτηρίας, ρίζα καθέστη κας.

Εξαποστειλάριον

Εν πνεύματι τώ Ιερώ

Δρόμον ωραίων σου ποδών, Φίλιππε αναστρέψας, πορείαν τήν ουράνιον, ανελήλυθας χαίρων, καί τή Τριάδι παρεστώς, εν Πατρί τεθέασαι, Υιόν καί Πνεύμα τό θείον, διά τούτό σου πόθω, τήν πανίερον καί θείαν, εορτάζομεν μνήμην.

Έτερον, Ο ουρανόν τοίς άστροις

Πνεύματος θείου ακτίνα, θεσπέσιε δεδεγμένος, καί κόσμον καταφωτίσας, τώ φθόγγω τών σών ρημάτων, υπέρ ημών νύν δυσώπει, τόν Κύριον τού σωθήναι.

Θεοτοκίον

Υπεραγία Παρθένε, δέησιν νύν τώ Υιώ σου, υπέρ ημών σύν Φιλίππω, τώ θείω καί θεηγόρω, προσφέρουσα εκ παντοίων, κακών περίσωζε πάντας.

Εις τούς Αίνους, ιστώμεν Στίχους δ’ καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια τρία, δευτερούντες τό πρώτον.

Ήχος α’

Τών ούρανίων ταγμάτων

Τών ουρανίων σου φθόγγων τά απηχήματα, επί τής γής παμμάκαρ, διεχύθη καί ταύτην, επλήρωσε δογμάτων, δι’ ών τόν Υιόν, τώ Πατρί καί τώ Πνεύματι, θεολογούντες Απόστολε μυστικώς, ομοούσιον δοξάζομεν. (Δίς)

Ως εωσφόρον σε πάντες τών Αποστόλων Χριστού, καί φαεινόν λαμπτήρα, τής σεπτής Εκκλησίας, Φίλιππε τρισμάκαρ, έχοντες νύν, τάς ψυχάς φωτιζόμεθα, καί εκ κινδύνων λυτρούμεθα δυσχερών, ταίς πρεσβείαις σου πανεύφη με.

Διά σταυρού τόν αγώνα τόν τής αθλήσεως, διηνεκώς τής νίκης, ανεδήσω στεφάνους, Φίλιππε αξίως, μεθ’ ών εισελθών, εις τά άνω βασίλεια, συμπαρεδρεύεις Απόστολε τώ Χριστώ, καί πρεσβεύεις τού σωθήναι ημάς.

Δόξα… Ήχος β’

Φιάλαι τών αρωμάτων εν κόσμω, αι σιαγόνες σου Σοφέ, ώφθησαν Απόστολε Φίλιππε, περικιρνώσαι τοίς πιστοίς, πόμα τό ζωοποιόν, πράξιν γάρ εις θεωρίας επίβασιν εσχηκώς, Χριστού Οπαδός εχρημάτισας, τήν στείραν καί άτεκνον εθνών Εκκλησίαν, ευτεκνωθείσαν εν αυτώ, καταποικίλας διδαχαίς, ήν καί νύν δυσώπει λυτρωθήναι, δεινών καί αναγκών, δύνασαι γάρ εν Θεώ, πολλά εγγίζων αυτώ.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τήν πάσαν ελπίδα μου εις σέ ανατίθημι, Μήτηρ τού Θεού, φύλαξόν με υπό τήν σκέπην σου.

Δοξολογία Μεγάλη, καί Απόλυσις.

Εις τήν Λειτουργίαν.

Τά Τυπικά, εκ τού Κανόνος και ή γ’ καί ς’ Ωδή.

Τό Κοινωνικόν

Εις πάσαν τήν γήν εξήλθεν ο φθόγγος αυτών, καί εις τά πέρατα τής οικουμένης τά ρήματα αυτών. Αλληλούϊα.

ΕΙΔΗΣΙΣ

Από τής αύριον αρχόμεθα σύν Θεώ, τής Νηστείας τών Χριστουγέννων.