ΤΗ ΙΒ’ ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού εν Αγίοις Πατρός ημών Ιωάννου τού Ελεήμονος, καί τού Οσίου Πατρός ημών Νείλου.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις το, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς’ καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια τού Ιεράρχου.

Ήχος δ’

Έδωκας σημείωσιν

Εσκόρπισας έδωκας, τοίς δεομένοις τόν άρτον σου, Ιωάννη θαυμάσιε, έλεος μιμούμενος, τού συμπαθεστάτου Όσιε Δεσπότου, διό σου μένει αληθώς, εις τόν αιώνα η μνήμη Άγιε, ήν πίστει εορτάζοντας, ταίς σαίς πρεσβείαις περίσωζε, πειρασμών τε καί θλίψεων, ιεράρχα πανόλβιε.

Σού τήν καθαρότητα, καί τού νοός τήν ευθύτητα, καί τόν τρόπον τόν ένθεον, ο βλέπων τά κρύφια, κατιδών ανάγει, εις μέγιστον θρόνον, χρίσας τώ μύρω σε σοφέ, καί τελειώσας, καί ποίμνης οίακας, σαφώς εγχειρισάμενος, ήν πρός λιμένας ωδήγησας, τού ενθέου θελήματος, Ιωάννη θεσπέσιε.

Πάντα τά αιτήματα, τής σής καρδίας ο Κύριος, αξιάγαστε δέδωκε, πάσας γάρ ετήρησας, τάς νομοθεσίας, τάς σωτηριώδεις, τόν γάρ Θεόν ολοσχερώς καί τόν πλησίον Θεομακάριστε, ως σεαυτόν ηγάπησας, καί δεομένοις επήρκεσας, διά τούτό σε σήμερον, Ιωάννη γεραίρομεν.

Τού Οσίου

Τί υμάς καλέσωμεν

Ήχος πλ. δ’

Τί σε νύν καλέσωμεν Άγιε; ποταμόν τής νοητής, εκπορευόμενον Εδέμ, οχετόν τών τού Θεού, χορηγουμένων δωρεών, πλημμύραν, διδαγμάτων τών τής χάριτος, κρατήρα, τής σοφίας καί τής γνώσεως, προσεκτικόν συντονώτατον, διδακτικόν πρακτικώτατον, ικέτευε, τού σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Τί σε ονομάσωμεν Όσιε; γεωργόν τών αθανάτων, παμμακάριστε φυτών, φυτουργόν τού νοουμένου, Παραδείσου τών πιστών, νομίμων, θεοσδότων εμπειρότατον, δογμάτων, θεοπνεύστων επιστήμονα, ερμηνευτήν ευφυέστατον, καί παιδευτήν ικανώτατον, ικέτευε τού σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Τί σε νύν προσείπω θαυμάσιε; οριστήν τής συζυγίας, σωφροσύνης βραβευτήν, παιδευτήν τών Μοναζόντων, παρθενίας οδηγόν, δικαίως, αμφοτέροις ταλαντεύοντα, ως πείρα, διελθόντα τά εκάτερα, Πολλά τά σά πρστερή ματα, καί ένΘεός σου η άσκησις, ικέτευε, τού σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Δόξα... Ήχος β’ Ανατολίου

Η τού ελέους πηγή, τοίς ενδεέσι πλημμυρεί, ευσυμπαθήτους οικτιρμούς, , Ιωάννης ο Χριστού μιμητής, ο μέγας ποιμήν τών Αλεξανδρέων καί φωστήρ, Δεύτε κορεσθώμεν οι πτωχοί κατά πνεύμα, μιμούμενοι αυτού τήν ιλαρότητα, φιλευσπλάγχνω γάρ στοργή, Χριστόν ξενίσας διά τών πενήτων, ως πάλαι Αβραάμ, τού μακαρισμού ηξιώθη, καί παρρησία πρεσβεύει, ελεηθήναι τάς ψυχάς ημών.

Καί νύν… Θεοτοκίον

Ότε, εκ τού ξύλου σε

Τί σοι, ο ταλαίπωρος εγώ, Δέσποινα τού κόσμου Προσοίσω; ει’ μή δακρύων πηγάς, καί εξομολόγησιν τών πεπραγμένων μοι, αλλ’ ιλέω σου όμματι, επίβλεψον Κόρη, επί τήν ασθένειαν, τής ταπεινής μου ψυχής, λύσον, τών παθών μου τά νέφη, καί τής κατεχούσης αχλύος, δέομαι απάλλαξον τόν δούλον σου.

Η Σταυροθεοτοκίον

Ξύλω τού Σταυρού σε, Ιησού, προσαναρτηθέντα ορώσα, η απειρόγαμος, έκλαιε καί έλεγε, Τέκνον γλυκύτατον, ίνα τί εγκατέλιπες, εμέ τήν τεκούσαν, μόνην φώς απρόσιτον, τού προανάρχου Πατρός;σπεύσον, καί δοξάσθητι όπως, δόξης επιτύχωσι θείας, οι τά θεία πάθη σου δοξάζοντες.

Εις τόν Στίχον.

Στιχ. Προσόμοια τού Iεράρχου.

Ήχος πλ. α’

Χαίροις ασκητικών

Χαίροις τής Εκκλησίας φωστήρ, τής οικουμένης τό περίβλεπτον καύχημα, τό κλέος Αλεξανδρείας, ορθοδοξίας κρηπίς, εγκρατείας στάθμη καί ασκήσεως, λιμήν τών εν ζάλη, κινδυνευόντων η λύτρωσις, πύργος ισχύος, καί φρουρός ασφαλέστατος, νόμος έμπρακτος, ευποιϊας το πέλαγος, δότης ο ιλαρώτατος, ο πάσι τά πρόσφορα, νέμων πλουσίως Παμμάκαρ, τοίς σοί εν πίστει προστρέχουσι, Χριστόν εκδυσώπει, ταίς ψυχαίς ημών δοθήναι, τό μέγα έλεος.

Στίχ. Τίμιος εναντίον Κυρίου ο θάνατος τών οσίων αυτού.

Χαίροις ο τών πεινώντων τροφεύς, τών δεομένων παροχεύς αφθονώτατος, η βρύσις τής συμπαθείας, η τού ελέους πηγή, καταπονουμένων η αντίληψις χηρών ο προστάτης, τών ασθενούντων επίσκεψις, γυμνητευόντων, ασφαλές περιβόλαιον, η οξυτάτη τών πιπτόντων ανόρθωσις, Πάτερ υπερουράνιε, ιλέω σου όμματι, άνωθεν πρόσχες καί θείας, φιλανθρωπίας μετάδοσιν, Χριστόν καταπέμψαι, ταίς ψυχαίς ημών δυσώπει, καί μέγα έλεος.

Στίχ. Τί ανταποδώσωμεν τώ Κυρίω.

Χαίροις χειραγωγία τυφλών, παιδαγωγία τής νεότητος ένδοξε, τού γήρως η βακτηρία, τών πλανωμένων ποιμήν, τών αμαρτανόντων η διόρθωσις, λειμών ευωδέστατος, μυροθήκη τού Πνεύματος, τής ευποιϊας, ποταμός ο αέναος, καταγώγιον, τής Αγίας Τριάδος σεπτόν, Μέμνησο τών υμνούντων σε, ρυόμενος θλίψεων, καί τών κινδύνων καί νόσων, καί αιωνίου κολάσεως, Χριστόν ικετεύων, τόν παρέχοντα τώ κόσμω, τό μέγα έλεος.

Δόξα... Ήχος πλ. β’

Όσιε Πάτερ, εις πάσαν τήν γήν εξήλθεν ο φθόγγος τών κατορθωμάτωνσου, δι’ ών εν τοίς ουρανοίς, εύρες μισθόν τών καμάτων σου, Τών δαιμόνων ώλεσας τάς φάλαγγας, τών Αγγέλων έφθασας τά τάγματα, ών τόν βίον αμέμπτως εζήλωσας, Παρρησίαν έχων πρός Χριστόν τόν Θεόν, ειρήνην αίτησαι ταίς ψυχαίς ημών.

Καί νύν… Θεοτοκίον

Θεοτόκε, σύ εί η άμπελος η αληθινή, η βλαστήσασα τόν καρπόν τής ζωής, Σέ ικετεύομεν, πρέσβευε, Δέσποινα, μετά τών Αποστόλων, καί πάντων τών Αγίων, ελεηθήναι τάς ψυχάς ημών.

Η Σταυροθεοτοκίον

Τριήμερος ανέστης

Ορώσά σε σταυρούμενον, Χριστέ, η σέ κυήσασα, θρηνωδούσα, ανεβόα μητρικώς, Υιέ μου καί Θεέ μου, γλυκύτατον μου Τέκνον, πώς φέρεις πάθος επονείδιστον.

Aπολυτίκιον τού Ιεράρχου

Ήχος πλ. δ’

Εν τή υπομονή σου εκτήσω τόν μισθόν σου Πάτερ, Όσιε, ταίς προσευχαίς αδιαλείπτως εγκαρτερήσας, τούς πτωχούς αγαπήσας, καί τούτοις επαρκέσας, Αλλά πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, Ιωάννη Ελεήμον μακάριε, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Δόξα... Τού Οσίου ο αυτός

Ταίς τών δακρύων σου ροαίς, τής ερήμου τό άγονον εγεώργησας, καί τοίς εκ βάθους στεναγμοίς, εις εκατόν τούς πόνους εκαρποφόρησας, καί γέγονας φωστήρ, τή οικουμένη λάμπων τοίς θαύμασι, Νείλε Πατήρ ημών, Όσιε, Πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Καί νύν… Θεοτοκίον ο αυτός

Ο δι’ ημάς γεννηθείς εκ Παρθένου, καί σταύρωσιν υπομείνας Αγαθέ, ο θανάτω τον θάνατον σκυλεύσας, καί Έγερσιν δείξας ως Θεός, μή παρίδης ούς έπλασας τή χειρί σου, δείξον τήν φιλανθρωπίαν σου ελεήμον, δέξαι τήν τεκούσάν σε Θεοτόκον πρεσβεύουσαν υπέρ ημών καί σώσον Σωτήρ ημών, λαόν απεγνωσμένον.

Καί απόλυσις.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν, αναγινώσκεται είς Κανών τής Οκτωήχου, καί οι δύο παρόντες τών Αγίων.

ο Κανών τού Ιεράρχου, ού η Ακροστιχίς εν τή θ’ Ωδή.

Ιωσήφ

Ωδή α’ Ήχος πλ. δ’

«Η κεκομμένη τήν άτομον έτεμε, καί είδεν ήλιος γήν, ήν ουκ εθεάσατο, αλάστορα εχθρόν το ύδωρ κατεπόντισε, καί άβατον διήλθεν Ισραήλ, ωδή δέ ενεμέλπετο, Τώ Κυρίω άσωμεν, ενδόξως γάρ δε, δόξασται».

Τή συμπαθεία τόν νούν λαμπρυνόμενος, καί τή αγάπη Χριστού, Πάτερ πυρσευόμενος, ελεημοσυνών, αστράπτων ταίς λαμπρότησι, τού μόνου ελεήμονος Θεού, δοχείον καθαρώτατον, Ιωάννη γέγονας, διο σε μακαρίζομεν.

Τά δι’ αιώνος αεί διαμένοντα, σκοπών σοφώ λογισμώ, Πάτερ Ιερώτατε, ηλλάξω τών φθαρτών, περιφανώς τά άφθαρτα, καί νύν τούς ουρανούς περιπολείς, βοών σύν ασωμάτοις χοροίς, Τώ Κυρίω άσωμεν, ενδόξως γάρ δεδόξασται.

Ο τού ελέους δοτήρ χαριτώσας σου, τήν ελεήμονα πρίν, Όσιε διάνοιαν, ηλέησε πολλούς, τή θεία μεσιτεία σου, εγένου γάρ παράκλησις ψυχών, πενήτων τε προμήθεια, Ιωάννη πάνσοφε, θεόφρον Ιερώτατε,

Θεοτοκίον

Ίνα τούς κάτω τοίς άνω συνάψειεν, ο μόνος πάντων Θεός, μητράν απειρόγαμον, υπέδυ καί σαρκός, φανείς εν ομοιώματι, τής έχθρας τό μεσότοιχον ελών, ειρήνην εμεσίτευσε, καί ζωήν εβράβευσε, καί θείαν απολύτρωσιν.

Ο Κανών τού Οσίου, ού η Ακροστιχίς.

Άρδει με Νείλος γνωστική παγκαρπία. Θεοφάνους

Ωδή α’ Ήχος πλ. δ’

«Υγράν διοδεύσας ωσεί ξηράν, καί τήν Αιγυπτίαν μοχθηρίαν διαφυγών, ο lσραηλίτης ανεβόα, τώ Λυτρωτή καί Θεώ ημών άσωμεν».

Αρδείαις σου Μάκαρ ταίς μυστικαίς, αρδεύων πλουσίως, τόν ψυγέντα μου λογισμόν, ως στάχυν τόν ύμνον σοι προσφέρειν, ταίς σαίς πρεσβείαις καταξίωσον.

Ρημάτων ροαί σου ώς εξ’ Εδέμ, πανόλβιε Νείλε, προερχόμεναι προφανώς, τό πρόσωπον άπαν αενάως, τής Εκκλησίας καταρδεύουσι.

Δογμάτων καί λόγων ο ποταμός, τών σών θεορρήμον, τάς καρδίας τών ευσεβών, αρδεύων ποτίζει, δυσσεβών δέ, καταποντίζει τά συστή ματα.

Θεοτοκίον

Εξήμεσεν Εύας ταίς ακοαίς, ιόν ψυχοφθόρον, ο αλάστωρ καί δυσμενής, Χριστόν δέ τεκούσα Θεομήτορ, τήν τούτου βλάβην εθεράπευσας.

Τού Ιεράρχου

Ωδή γ’

Oυρανίας αψίδος, οροφουργέ Κύριε, καί τής Εκκλησίας δομήτορ, συ με στερέωσον, εν τή αγάπη τή σή, τών εφετών η ακρότης, τών πιστών τό στήριγμα, μονε φιλάνθρωπε».

Ευπρεπής ώσπερ κόρη, εξ ελαιών στέφανον, επιφερομένη επώφθη σοι Αξιάγαστε, τού Ελεήμονος, η ευσυμπάθητος χάρις, προσεφελκομένη σε, πρός θείον έλεος.

Ιερόν επί θρόνον, ψήφω Θεού ένδοξε, Πάτερ Ιωάννη καθίσας, καθάπερ Άγγελος, σύ πεπολίτευσαι, ειρηνικάς αναφέρων, ιεράς θυσίας τε τώ Πανοικτίρμονι.

Τή πολλή συμπαθεία, τόν συμπαθή Κύριον, Πάτερ θεραπεύων δι’ οίκτον, σάρκα πτωχεύσαντα, πτωχοίς επήρκεσας, ξένους αστέγους συνήξας, πληρωτής προστάξεων, θείων γενόμενος.

Θεοτοκίον

Επί σοί Παναγία, ο τού παντός αίτιος, δι’ υπερβολήν ευσπλαγχνίας, θέλων εσκήνωσε, καί καθηγίασε, τήν τών ανθρώπων ουσίαν, παραβάσει πρότερον, εξολισθήσασαν.

Τού Οσίου

Σύ εί τό στερέωμα

Ίνα τά χαρίσματα, Πάτερ τού Πνεύματος φέρη σου, ο λογισμός, τούς τής πονηρίας, λογισμούς απεδίωξας.

Μύρον ευωδέστατον, τής προσευχής ημίν έπνευσας, ιερουργέ, διά θεωρίας, πρακτικής εκτιθέμενος.

Έβλυσας διδάγματα, σύ επουράνια Πάνσοφε, ώς εκ πηγής, καί τής Εκκλησίας, τούς τροφίμους, πλούτισας.

Θεοτοκίον

Νέκρωσον τό φρόνημα, τό τής σαρκός ημών Πάναγνε, η τήν πηγήν, τής αθανασίας, τοίς ανθρώποις πηγάσασα.

Ο Ειρμός

«Σύ εί τό στερέωμα, τών προστρεχόντων σοι Κύριε, σύ εί τό φώς τών εσκοτισμένων, καί υμνεί σε τό πνεύμα μου».

Κοντάκιον τού Οσίου

Ήχος πλ. δ’ Τή υπερμάχω

Τάς φρυγανώδεις τών παθών τών εκ τού σώματος, επαναστάσεις τμητικώς Νείλε Μακάριε, έν αγρύπνω σου συνέκοψας ικεσία, αλλ’ ως έχων παρρησίαν πρός τόν Κύριον, εκ παντοίων με κινδύνων ελευθέρωσον, ίνα κράζω σοι, Χαίροις Πάτερ παγκόσμιε.

Ο Οίκος

Τίς σου τών επιγείων, εξισχύσειε, Νείλε, ειπείν τής πολιτείας τά άθλα, καί τού βίου σου τούς αμέτρους μόχθους, καί πολλούς κόπους σου, ούς επί γής ως άσαρκος ετέλεσας; αλλ’ όμως ίδε, ούτω σοι κράζω,

· Χαίροις, Θεού ποταμέ χαρίτων, χαίροις, Χριστού διδαγμάτων πλημμύρα.

· Χαίροις, τής σοφίας κρατήρ καί τής γνώσεως, χαίροις, αθανάτων φυτών τό γεώργιον.

· Χαίροις δόγμα πρακτικώτατον θεοπνεύστων λογίων, χαίροις, νόμου εμπειρότατε θεοσδότου ερμηνεύς.

· Χαίροις, τού νοουμένου Παραδείσου φυτουργέ, χαίροις, τής παρθενίας φυλακτήριον μέγα.

· Χαίροις, τερπνή κιθάρα τού Πνεύματος, χαίροις, παθών ριζοτόμος μάχαιρα.

· Χαίροις, ανδρών δικαίων τό έρεισμα, χαίροις, πιστών γηγενών ο προστάτης.

· Χαίροις, Πάτερ παγκόσμιε.

Κάθισμα τού Ιεράρχου

Ήχος πλ. δ’

Τήν Σοφίαν καί Λογον

Ελεήμονα γνώμην αναλαβών, ευσυμπάθητος ώφθης προσεπαρκών, πτωχοίς ενδεέσι τε, Ιωάννη θεόπνευστε, διά τούτο κλήσιν, τή πράξει κατάλληλον, παρά πάντας μάκαρ, Αγίους επλούτησας, όθεν ό δοτήρ σε, τού ελέους μεγάλως, θεόφρον ηλέησε, καί φαιδρώς κατελάμπρυνεν, Ιεράρχα πανόλβιε, πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, τήν Αγίαν μνήμην σου.

Δόξα… Τού Οσίου

Τό προσταχθέν μυστικώς

Καταλαμπρύνας σου τόν νούν θεωρίαις, θεολογίας ποταμούς εξηρεύξω, καταρδεύων καρδίας Νείλε θεοφόρε, τών πίστει αρυομένων σών διδαχών, τό πόμα τό διαυγές τε καί καθαρόν, καί τιμώντων τήν μνήμην σου, τήν φωταυγή τε καί σεπτήν, Οσίων εγκαλλώπισμα, καί Πατέρων τό καύχημα.

Καί νύν… Θεοτοκίον

Τή σταθηρά σου Θεομήτορ πρός τόν Κτίστην, καί τή αλήκτω ικεσία τούς εν πίστει, τον πανάγιον Τόκον τόν σόν σεβομένους, εκ πάσης ρύσαι ανάγκης καί συμφοράς, καί δίδου πρός τόν Υιόν σου οικειακήν, παρρησίαν ως δυνατή, εξευμενίσασθαι αυτόν, ευρείν ημάς διάλυσιν, ών εν βίω ημάρτομεν.

Η Σταυροθεοτοκίον

Τόν εξ αιμάτων σου αγνών σωματωθέντα, καί υπέρ έννοιαν εκ σού Σεμνή τεχθέντα, επί ξύλου κρεμάμενον, μέσον τών κακούργων, ορώσα τά σπλάγχνα ήλγεις καί μητρικώς, θρηνούσα εβόας, Οίμοι! Τέκνον εμόν, τίς η θεία καί άφατος, οικονομία σου δι’ ής, εζώωσας τό πλάσμα σου; Ανυμνώ σου τό εύσπλαγχνον.

Τού Ιεράρχου

Ωδή δ’

«Εισακήκοα Κύριε, τής οικονομίας σου τό μυστήριον, κατενόησα τά έργα σου, καί εδοξασά σου τήν θεότητα».

Καθαρόν καταγώγιον, ώφθης τής Αγίας Τριάδος, Όσιε, καί ναού θείου κειμήλιον, καί αρχιερέων ακροθίνιον.

Τή πολλή συμπαθεία σου, Κύριος προσέχων ο συμπαθέστατος, τήν ψυχήν σου καθηγίασεν, Iωάννη Πάτερ Ιερώτατε.

Εντολών ακαταίσχυντος, γέγονας εργάτης τού Πανοικτίρμονος, καί επλήσθης αγαθών αυτού, εν σκηναίς αγίων αυλιζόμενος.

Θεοτοκίον

Ιασαί μου τά τραύματα, Κόρη τής καρδίας καί κατευόδωσον, τής ψυχής μου τά κινήματα, εις Θεού Παρθένε τά θελήματα.

Τού Οσίου

Ο αυτός

Επανάγαγε Πάνσοφε, τής τών παθημάτων αιχμαλωσίας με, ως αντίλυτρον καί τίμημα, τώ Θεώ προσάγων τάς εντεύξεις σου.

Ιερώς ανατάξασθαι, τής εν τώ Χριστώ σοφίας τά δόγματα, δοκιμάσας δι’ ασκήσεως, σεαυτόν Παμμάκαρ προεκάθηρας.

Λογισμών άπαν ύψωμα, Πάτερ επαιρόμενον εταπείνωσας, τή πλημμύρα τής σοφίας σου, αφανίσας τούτων τό μνημόσυνον.

Θεοτοκίον

Ο Πατρί συναϊδιος, καί ως Θεός Λόγος τό πρίν ασώματος, επ’ εσχάτων σεσωμάτωται, εξ αγνών αιμάτων σου Πανύμνητε.

Τού Ιεράρχου

Ωδή ε’

«Τόν εκ νυκτός αγνωσίας, επί τήν ψυχάλωτον οδόν αεί πλανώμενον, τώ φωτί τής γνώσεώς σου Κύριε, ποδηγών με εν τή τρίβω, τών εντολών σου καθοδήγησον».

Τού νεκρωθέντος δι’ οίκτον, νέκρωσιν εκούσιον, Πάτερ σοφέ μιμούμενος, εσταυρώθης κόσμω καί τοίς πάθεσι, καί ζωής υπερκοσμίου, κατηξιώθης αξιάγαστε.

Μακαρισμού ηξιώθης, πράος ευσυμπάθητος, ειρηνικός γενόμενος, καί πεινώντων άρτος αδαπάνητος, καί πενήτων χορηγία, περιβολή τε γυμνητεύουσι.

Θείαις μεθέξεσι Πάτερ, κατακαλλυνόμενος, οιά περ Άγγελος, τώ Θεώ αμέμπτως ιερούργησας, τούς πιστούς καταφωτίζων, ταίς ιεραίς διδασκαλίαις σου.

Θεοτοκίον

Τήν σκοτισθείσαν ψυχήν μου, ταίς φιληδονίαις τού βίου, αγνή Πανάμωμε, τώ φωτί τώ σώ ταύτην καταύγασον, η τό φως Χριστόν τεκούσα, τής αγνωσίας σκότος λύοντα.

Τού Οσίου

Ορθρίζοντες βοώμέν σοι

Σοφίας ορεγόμενος Πάνσοφε, τής ενθέου, σπουδαίως κατέλιπες, τού βίου πάσαν προσπάθειαν.

Γνωστώς σύ τόν επέκεινα γνώσεως, Θεοφάντορ, νοητώς κατείληφας, ενώσει θεία μυούμενος.

Νεφέλην σε τοίς όμβροις τής γνώσεως, Θεοφόρε, πάσαν κατακλύζουσαν, τήν αγνωσίαν γινώσκομεν.

Θεοτοκίον

Ως κρίνον αναμέσον εκλάμπουσαν, τών ακανθών, ευρών ο νυμφίος σε, Παρθενομήτορ ηγάπησεν.

Τού Ιεράρχου

Ωδή ς’

«Τήν δέησιν εκχεώ πρός Κύριον, καί αυτώ απαγγελώ μου τάς θλίψεις, ότι κακών, η ψυχή μου επλήσθη, καί η ζωή μου τώ Άδη προσήγγισε, καί δέομαι ως Ιωνάς, Εκ φθοράς ο Θεός με ανάγαγε».

Δεήσεσι καί νηστεία σχολάζων, καί αγρύπνως τόν Θεόν ικετεύων, οπτασιών, καί οράσεων θείων, κατηξιώθης Θεόφρον πανόλβιε, μυούμενος τά υπέρ νούν, διανοίας σοφέ καθαρότητι.

Ως Άγγελος μετά σώματος Πάτερ, επί γής επολιτεύσω θυσίας, ειρηνικάς, αναιμάκτους τή πίστει, συντετριμμένη καρδία καί πνεύματι, Μακάριε τώ ποιητή, Ιωάννη προσφέρων γηθόμενος.

Ο βίος σου υπέρ ήλιον λάμψας, συμπαθείας επαφήκεν ακτίνας, τό σκοτεινόν, νέφος εξελαυνούσας, τών δεομένων πενίας πανόλβιε, θαλπούσας τε τούς τώ κρυμώ, τών δεινών κρατουμένους Θεόπνευστε.

Θεοτοκίον

Νοήσαντες θεηγόροι Προφήται, μυστηρίου σου Παρθένε τό βάθος, προφητικώς, προκατήγγειλαν τούτο, φωταγωγούμενοι θείω εν Πνεύματι, καί νύν ημείς περιφανώς, τάς εκβάσεις ορώντες πιστεύομεν.

Τού Οσίου

Ο αυτός

Σοφίας τή δωρεά κοσμούμενος, καί τόν βίον πολιτεία φαιδρύνας, ιερουργός, εχρημάτισας θείος, τώ Πλαστουργώ μεσιτεύων καί πλάσματι, καί γέγονας περιφανής, καί περίβλεπτος Πάτερ διδάσκαλος.

Τώ όρει τών αρετών Προσήγγισας, καί τώ θείω καλυφθείς Πάτερ γνόφω παρά Θεού, τών δογμάτων τάς πλάκας, τάς θεογράφους εδέξω πανόλβιε, καί δεύτερος ημίν Μωσής, νομοθέτης εδείχθης τής χάριτος.

Ιέρευσας σεαυτόν εκουσίως, μυστικώς ως εθελόθυτον θύμα, τώ Πλαστουργώ, παριστάμενος Νείλε, καί θεωρία καί πράξει κοσμούμενος, μνημόνευε ούν καί ημών, τών πιστώς εκτελούντων τήν μνήμην σου.

Θεοτοκίον

Ιδόντες συμβολικαίς εμφάσεσι, τού φρικτού σου μυστηρίου τό βάθος, ότι Θεός, εν γαστρί σου σκηνώσει, οι θεηγόροι Προφήται προήγγειλαν, Πανάμωμε, καί νύν ημείς, τάς εκβάσεις ορώντες δοξάζομεν.

Ο Ειρμός

«Tήν δέησιν εκχεώ πρός Κύριον, καί αυτώ απαγγελώ μου τάς θλίψεις, ότι κακών, η ψυχή μου επλήσθη, καί η ζωή μου τώ Άδη προσήγγισε, καί δέομαι ως Ιωνάς, Εκ φθοράς ο Θεός με ανάγαγε».

Κοντάκιον τού Ιεράρχου

Ήχος β’ Τά άνω ζητών

Τόν πλούτον τόν σόν, εσκόρπισας τοίς πένησι, καί τών ουρανών, τόν πλούτον νύν απείληφας, Ιωάννη πάνσοφε, διά τούτο πάντες σε γεραίρομεν, εκτελούντες τήν μνήμην σου, τής ελεημοσύνης ώ επώνυμε.

Ο Οίκος

Ίδιον κάλλος ενθείς τή ψυχή σου, τήν γνησίαν αγάπην, καί τήν ωραίαν συμπάθειαν, κόρην ωραίως κεκοσμημένην, τήν ελεημοσύνην, κλάδοις ελαίας εν τή νυκτί αψευδώς, Ιωάννη εώρακας, ιλαρώς σοι φθεγγομένην, Εάν κτήση με φίλην καί σύνοικον, άξω σε ενώπιον τού Βασιλέως Χριστού, καί πεισθείς, τού σκοπού ου διήμαρτες, τής ελεημοσύνης ώ επώνυμε.

Συναξάριον

Τή ΙΒ’ τού αυτού μηνός, Μνήμη τού εν Αγίοις Πατρός ημών Ιωάννου Αρχιεπισκόπου Αλεξανδρείας, τού Ελεήμονος.

Στίχοι

· Ιωάννης πένησι δούς καί σκορπίσας,

· Ώ ποία Χριστώ νύν παρεστως λαμβάνει!

· Ώχετο ακτεάνων δυοκαιδεκάτη Ελεητής.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Νείλου τού Ασκητού.

Στίχοι

· Αίγυπτον άρδει Νείλος, αλλά καί κτίσιν.

· Λόγω κατάρδει, καί θανών, Νείλος μέγας.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Μαρτίνου τού θαυματουργού, Επισκόπου Φραγκίας.

Στίχοι

· Ουκ ήν ο κόσμος άξιός σου, Μαρτίνε.

· Όν καί λιπών απήλθες εις κόσμον μέγαν.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου Προφήτου Αχιά.

Στίχοι

· Οτι Προφήτης Αχιά, πρίν τεθνάναι,

· Ιεροβοάμ μάρτυς, υιός Ναβάτου.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Μαρτίνου, Επισκόπου Ταρακίνης.

Στίχοι

· Κλέος κράτιστον εκ Θεού ο Μαρτίνος,

· Είληφεν, ως έλεον ενδεδυμένος.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων Αντωνίου καί τών σύν αυτώ.

Στίχοι

· Ξίφος Ζεβινάν, Γερμανόν, Νικηφόρον.

· Σύν Αντωνίω δεικνύει νικηφόρους.

Ο Όσιος Νείλος ο εκ Κυνουρίας, ασκήσας εν τοίς ορίοις τής μεγίστης Λαύρας τού Άθω, ο μετά θάνατο μυροβλύτης γενόμενος, καί πολλούς τών ασθενών ιασάμενος, εν ειρήνη τελειούται.

Ο άγιος πατριάρχης Κωνσταντινουπολεως Λέων ο Στύππης, εν ειρήνη τελειούται.

Ο άγιος νεομάρτυς Σάββας ό Νιγδελής καί Σαμολαδάς, ο εν Κωνσταντινουπόλη μαρτυρήσας κατά τό 1726, ξίφει τελειούται.

Ο άγιος νεομάρτυς Νικόλαος, ο κατά τό 1732 εν Κωνσταντινουπολη μαρτυρήσας, εκ τής ενορίας τών έξ Μαρμάρων, ξίφει τελειούται.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός ελέησον ημάς. Αμήν.

Τού Ιεράρχου

Ωδή ζ’

«Παίδες Εβραίων εν καμίνω, κατεπάτησαν τήν φλόγα θαρσαλέως, καί εις δρόσον τό πύρ, μετέβαλον βοώντες, Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός εις τούς αιώνας».

Έργοις τούς λόγους τού Σωτήρος, εβεβαίωσας καί μακαριζομένων, συνετάγης χορώ, υπάρξας ελεήμων, καί καθαρός τώ πνεύματι, Ιωάννη θεοφόρε.

Μέλιτος γεύσις ηδυτάτη, μετενήνεκται εις δόκιμον χρυσόν σοι, τή πλουσία σου γάρ, προσέχων προαιρέσει, ο Ποιητής πλουσίας σοι, χορηγεί τάς αντιδόσεις.

Φέγγει Τριάδος ανεσπέρου, λαμπρυνόμενος θεράπων τής Τριάδος, τους τιμώντάς σε νύν, φωτίζεις μελωδούντας, Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός εις τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Μόνη τόν ένα τής Τριάδος, απεγέννησας εν δύο ταίς ουσίαις, υποστάσει μιά, ορώμενον Παρθένε, ώ μελωδούμεν, Κύριε, ο Θεος ευλογητός εί.

Τού Οσίου

Οι εκ τής Ιουδαίας

Καταρδόμενος Πάτερ, υετοίς ουρανίοις ώφθης πολύφορος, καρπούς ωραιοτάτους, προσάγων τώ Δεσπότη, τούς εν πίστει κραυγάζοντας, Ο τών Πατέρων ημών, Θεός Ευλογητός εί.

Ησή Παμμάκαρ γλώσσα, καταρράκτας δογμάτων, αναπετάσσασα, αιρέσεως τήν πλάνην, συντόμως κατακλύζει, τούς πιστούς εκδιδάσκουσα, Ο τών Πατέρων βοάν, Θεός ευλογητός εί.

Πολιτείαν Αγγέλων, μετά σώματος Πάτερ, εν γή εβίωσας, καί θείαις θεωρίαις, τών άνω θεαμάτων, ενετρύφας καί έψαλλες, Ο τών Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός εί.

Θεοτοκίον

Παρθενικής εκ νηδύος, σαρκωθείς επεφάνης, εις σωτηρίαν ημών, διό σου τήν Μητέρα, ειδότες Θεοτόκον, ευχαρίστως κραυγάζομεν, Ο τών Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός εί.

Τού Ιεράρχου

Ωδή η’

Νικηταί τυράννου, καί φλογός τή χάριτί σου γεγονότες, οι τών εντολών σου, σφόδρα αντεχόμενοι Παίδες εβόων, Ευλογείτε πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Φωταυγή άστέρα, ο Χριστός εν ύψει σε τής Εκκλησίας, αναδείξας Πάτερ, διά σού τούς μέλποντας πίστει φωτίζει, Ευλογείτε πάντα τά έργα τόν Κύριον, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Ελεήμων ώφθης, πράος ευσυμπάθητος, άκακος Πάτερ, πλούτος πενομένων, καί στολή καί ένδυμα γυμνητευόντων, Ευλογείτε μέλπων τά έργα τόν Κύριον, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Τόν τού Μάρκου θρόνον, ιερώς εκόσμησας, έργοις ενθέοις, εξαιρέτως Πάτερ, ελεημοσύνη τε και συμπαθεία, Ελεήμων όθεν, υπέρ πάντας κέκλησαι, τούς εν συμπαθεία, εκλάμψαντας Αγίους.

Θεοτοκίον

Ρείθρου ζώντος ώφθης, Παναγία σκήνωμα, εξ ού πιόντες, οι θανατωθέντες, τήν ζωήν κληρούμεθα αναβοώντες, Ευλογείτε πάντα τά έργα τόν Κύριον, καί υπερυψούτε, εις πάντας τους αιώνας.

Τού Οσίου

Mουσικών οργάνων

Αρετής αντείχου τής τελείας, αγαθών τό πρώτον αγαπήσας, καί ταίς αυτού νύν αστραπαίς, λαμπόμενος κραυγάζεις, Τόν Κύριον υμνείτε καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Γνωστικήν πλουτήσας επιστήμην, πρακτικής επέβης ευδοξίας, τής χάριτος μαρμαρυγάς, εκπέμπων τοίς βοώσι, Τόν Κύριον υμνείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Κοσμικούς θορύβους αποδράσας, ησυχίας όρμω προσωρμίσθης, καί τών παθών τάς προσβολάς, ενέκρωσας κραυγάζων, Τόν Κύριον υμνείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Ασφαλώς γινώσκοντες Παρθένε, τόν εκ σού τεχθέντα Θεόν Λογον, υμνούμέν σε πανευσεβώς, οι πίστει μελωδούντες, Τόν Κύριον υμνείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Ο Ειρμός

«Μουσικών οργάνων συμφωνούντων, καί λαών απείρων προσκυνούντων, εικόνι τή εν Δεηρά, τρείς Παίδες μή πεισθέντες, τόν Κύριον ανύμνουν, καί εδοξολόγουν, εις πάντας τούς αιώνας».

Τού Ιεράρχου

Ωδή θ’

«Κυρίως Θεοτόκον, σέ ομολογούμεν, οι διά σού σεσωσμένοι Παρθένε Αγνή, σύν Ασωμάτοις χορείαις, σέ μεγαλύνοντες».

Ιδού σε μετά τέλος, μέσον συλλαμβάνει, δυάς, Αγίων Πατέρων εν μνήματι, ιερωτάτην τιμήν σοι, Πάτερ προσνέμουσα.

Ως όρθρος ώς ημέρα, Πάτερ Ιωάννη, η φωταυγής σου εξέλαμψε κοίμησις, φωταγωγούσα τους πίστει, σέ μακαρίζοντας.

Συνήφθης ταίς χορείαις, τών Αρχιερέων, τών Προφητών Αποστόλων Μαρτύρων τε, μεθ’ ών μνημονευε Πάτερ, τών ανυμνούντων σε.

Η θήκη ένθα κείται, Πάτερ Ιωάννη, τό ιερόν σου καί Άγιον λείψανον, πηγή θαυμάτων υπάρχει, τοίς σοί προστρέχουσι.

Θεοτοκίον

Φανείσα πλατυτέρα, ουρανών Παρθένε, τόν λογισμόν μου στενούμενον πλάτυνον, χωρητικόν χαρισμάτων, θείων δεικνύουσα.

Τού Οσίου

Εξέστη επί τούτω ο ουρανός

Ρηγνύντα προσπαθείας τής κοσμικής, τά δεσμά καί Θεώ συγγινόμενον, σέ καθορών, Πάτερ ο αλάστωρ βαρβαρικάς, σοί τρικυμίας ήγειρε, λύειν σου νομίζων τό σταθηρόν, τή θεία δέ προνοία, τάς τούτου διεκρούσω, μηχανουργίας παναοίδιμε.

Πλουσίαις διαλάμπων μαρμαρυγαίς, διδαχαίς πολυτρόποις ελάμπρυνας, τών ευσεβώς, πίστει προσιόντων σοι τάς ψυχάς, καί γάρ κρατήρι πάνσοφε, Νείλε τής σοφίας τώ καθαρώ, τά χείλη προσπελάσας, εξήντλησας αφθόνως, καί τοίς ποθούσι μεταδέδωκας.

Ιέρευσας προθύμως Πάτερ σαυτόν, μυστικώς ως αμώμητον σφάγιον, τώ Πλαστουργώ, τούτον αγαπήσας ειλικρινώς, ού νύν τώ θρόνω πάνσοφε, Νείλε παριστάμενος εκτενώς, δυσώπει τούς εν πίστει, τελούντάς σου τήν μνήμην, επιτυχείν σου τής λαμπρότητος.

Θεοτοκίον

Ανώρθωσας Παρθένε τής γυναικός, τό ολίσθημα Λόγον κυήσασα, τόν ανορθούν, τούς κατερραγμένους ως αγαθόν, καί κραταιόν δυνάμενον, τόν δι’ ευσπλαγχνίας υπερβολήν, εκ σού σωματωθέντα, καί σώσαντα τόν κόσμον, τοίς παθοκτόνοις αυτού πάθεσιν.

Ο Ειρμός

«Εξέστη επί τούτω ο ουρανός, καί τής γής κατεπλάγη τά πέρατα, ότι Θεός, ώφθη τοίς ανθρώποις σωματικώς, καί η γαστήρ σου γέγονεν, ευρυχωροτέρα τών ουρανών, διο σε Θεοτόκε, Αγγέλων καί ανθρώπων, ταξιαρχίαι μεγαλύνουσιν».

Εξαποστειλάριον

Ο ουρανόν τοίς άστροις

Τον μιμητήν φανέντα, τού φιλοικτίρμονος Θεού, υμνήσωμεν Ιωάννην, όπως χρεών αποκοπήν, καί λύσιν πλημμελημάτων, δι’ αυτού τύχωμεν πάντες.

Τού Οσίου

Ταίς τών δακρύωναρδείαις, τήν σήν ψυχήν εκπιάνας, Νείλε θεόφρον δυσώπει, τάς τών ψυχών ημών πλύναι, ακαθαρσίας τών πόθω, σέ ανυμνούντων καί ζέσει.

Θεοτοκίον

Ο γλυκασμός τών Αγγέλων, τών θλιβομένων η χαρά, Χριστιανών η πραστάτις, Παρθένε Μήτηρ Κυρίου, αντιλαβού μου καί ρύσαι, τών αιωνίων βασάνων.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά τής Οκτωήχου.

Δόξα... Ήχος πλ. β’

Όσιε Πάτερ, εις πάσαν τήν γήν, εξήλθεν ο φθόγγος τών κατορθωμάτων σου, δι’ ών εν τοίς ουρανοίς, εύρες μισθόν τών καμάτων σου, Τών δαιμόνων ώλεσας τάς φάλαγγας, τών Αγγέλων έφθασας τά τάγματα, ών τόν βίον αμέμπτως εζήλωσας, Παρρησίαν έχων πρός Χριστόν τόν Θεόν, ειρήνην αίτησαι ταίς ψυχαίς ημών.

Καί νύν… Θεοτοκίον

Τριήμερος ανέστης

Παρθένε παναμώμητε, δυσώπησον όν έτεκες, όπως σώση, άπαν γένος τών βροτών, καί γάρ σε Θεοτόκον, καί γλώσση καί καρδία, ομολογούμεν Μητροπάρθενε.

Η Σταυροθεοτοκίον

Η Άμεμπτος ως είδέ σε, επί Σταυρού κρεμάμενον, θρηνωδούσα, ανεβόα μητρικώς, Υιέ μου καί Θεέ μου, γλυκύτατόν μου Τέκνoν, μή καταλίπης με τήν δούλην σου.

Η λοιπή του Όρθρου Ακολουθία, κατά τήν τάξιν, καί Απόλυσις.