ΤΗ Ι’ ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τών Αγίων Aποστόλων Ολυμπά, Ροδίωνος, Σωσιπάτρου, Τερτίου, Eράστου καί Κουάρτου καί τού Αγίου Μάρτυρος Oρέστου.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς’ καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Τών Aποστόλων

Ήχος α’

Πανεύφημοι Μάρτυρες

Κόσμου τά πληρώματα καθά, αετοί υπόπτεροι, περιφανώς περιθέοντες, Ιεροκήρυκες, τούς εζωγρημένους, υπό τού αλάστορος, ειλκύσατε πρός πίστιν αμώμητον, διό πρεσβεύσατε, δωρηθήναι ταίς ψυχαίς ημών, τήν ειρήνην, καί τό μέγα έλεος.

Τέρτιον Σωσίπατρον φωναίς, ιεραίς τιμήσωμεν, καί Ολυμπάν καί Ροδίωνα, σύν τούτοις Έραστον, τόν ιερομύστην, καί τόν θείον Κούαρτον, δοξάζοντας Χριστόν τόν Θεόν ημών, καί ικετεύοντας, δωρηθήναι ταίς ψυχαίς ημών, τήν ειρήνην, καί τό μέγα έλεος.

Έθνη προσηγάγετε Χριστώ, τώ Θεώ Μακάριοι, λελυτρωμένα τώ αίματι, τού ευδοκήσαντος, επί γής τεχθήναι, καί σταυρόν καί θάνατον, θελήσει υπομείναντ10ς πάνσοφοι, ώ νύν πρεσβεύσατε, δωρηθήναι ταίς ψυχαίς ημών, τήν ειρήνην, καί τό μέγα έλεος.

Καί τού Μάρτυρος όμοια

Ορέστα πανόλβιε βαφαίς, τού ιδίου αίματος, σαυτώ πορφύραν επέχρωσας, ήν στολισάμενος, καί τής νίκης στέφος, επαναδησάμενος, Χριστώ τώ αθανάτω παρίστασαι, όν καθικέτευε, δωρηθήναι ταίς ψυχαίς ημών, τήν ειρήνην, καί τό μέγα έλεος.

Πυρί τών αγώνων σου Σοφέ, πλάνην κατενέπρησας, καί ταίς σταγόσι τού αίματος, εχθρόν εβύθισας, παρατάξεις πάσας, καί πιστών κατήρδευσας, καρδίας βλαστανούσας ευσέβειαν, καί νύν ικέτευε, δωρηθήναι ταίς ψυχαίς ημών, τήν ειρήνην, καί τό μέγα έλεος.

Όρθρος εξανέτειλας αυγαίς, καταστράπτων άπασαν, τήν οικουμένην τών άθλων σου, Ορέστα ένδοξε, Αθλητών τό κλέος, καί τής άθεότητος, τό σκότος εκδιώκων τή χάριτι, διό ικέτευε, δωρηθήναι ταίς ψυχαίς ημών, τήν ειρήνην, καί τό μέγα έλεος.

Δόξα… Καί νύν… Θεοτοκίον

Χαίρε ξένον άκουσμα Αγνή, χαίρε ξύλον άγιον, τού Παραδείσου θεόφυτον, χαίρε εξάλειψις, πονηρών δαιμόνων, χαίρε ξίφος δίστομον, εχθρού τήν κεφαλήν αποτέμνουσα, τώ ξένω τόκω σου, Παναγία υπεράμωμε, ξενωθέντας, ημάς ανακάλεσαι.

Η Σταυροθεοτοκίον

Τόν ίδιον άρνα η αμνάς, καί άμωμος Δέσποινα, εν τώ Σταυρώ ως εώρακεν, είδος ουκ έχοντα, ουδέ κάλλος, Οίμοι! θρηνωδούσα έλεγε, πού σου τό κάλλος έδυ γλυκύτατε; πού η ευπρέπεια; πού η χάρις η αστράπτουσα, τής μορφής σου, Υιέ μου παμφίλτατε;

Καί η λοιπή τού Εσπερινού Ακολουθία, καί Απόλυσις.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν τού Ψαλτηρίου, λέγομεν ίνα Κανόνα τής Οκτωήχου, καί τών Αγίων τους δύο παρόντας.

Ο Κανων τών Αποστόλων, ού η Ακροστιχίς.

Θεηγόρους Μαθητάς υμνώ συντόνως. Ιωσήφ.

Ωδή α’ Ήχος α’

«Σού ή τροπαιούχος δεξιά, θεοπρεπώς εν ισχύϊ δεδόξασται, αυτηγάρ αθάνατε, ως πανσθενής, υπεναντίους έθραυσε, τοίς Ισραηλίταις, οδόν βυθού καινουργήσασα».

Θείοι πεφυκότες Μαθηταί, τού σαρκωθέντος δι’ οίκτον Θεού ημών, τούτον δυσωπήσατε, αμαρτιών δωρήσασθαι συγχώρησιν, τοίς επιτελούσιν, υμών τήν μνήμην Μακάριοι.

Έσοπτρα Θεού φωτοειδή, χωρητικά τών αυτού διαδόσεων, ώφθητε μακάριοι, πάσι πιστοίς αγαθοδότως νέμοντες, τάς σωτηριώδεις, αυγάς θεόπται Απόστολοι.

Ηύγασαν τοίς πάσι φωτισμόν, απαυγασμάτων πηγάς αρυσάμενοι, Έραστος καί Τέρτιος, καί Ολυμπάς, Ροδίων καί Σωσίπατρος, άμα τώ Κουάρτω, ούς ευσεβώς μακαρίσωμεν.

Θεοτοκίον

Γένος τό ανθρώπινον τή σή, κυοφορία Παρθένε ανέπλασας, Λόγον γάρ εκύησας, τόν τού Πατρός σάρκα θνητήν φορέσαντα, καί αθανασίας, οδούς ημίν υποδείξαντα.

Ο Κανών τού Μάρτυρος, ού η Ακροστιχίς.

Τούς σούς, Ορέστα Μάρτυς, άθλους αινέσω.

Ωδή α’ Ήχος β’

«Δεύτε λαοί, άσωμεν άσμα Χριστώ τώ Θεώ, τώ διελόντι θάλασσαν, καί οδηγήσαντι, τόν λαόν όν ανήκε, δουλείας Αιγυπτίων, ότι δεδόξασται».

Ταίς θεϊκαίς, καταστραπτόμενος πάντοτε, μαρμαρυγαίς Πανεύφημε, τήν φωτοφόρον σου εορτήν τούς τιμώντας, καταύγασον, καί σκότους δεινών απάλλαξον.

Ο τού Χριστού, θείός σε πόθος εξέκαυσε, καί δυνατόν ειργάσατο, τήν ευκατάπρηστον, καταφλέγοντα ύλην, τής ειδωλομανίας, Μάρτυς πανάριστε.

Υπομονή, καί καρτερία διήλεγξας, τούς παρανόμους σέβειν σε, καταναγκάζοντας, Αθλοφόρε, Ορέστα, έργα χειρών ανθρώπων, άψυχα ξόανα.

Θεοτοκίον

Σέ τού Θεού, τό καθαρώτατον σκήνωμα, καθικετεύω Άχραντε, τήν σπιλωθείσάν μου, ηδοναίς ακαθάρτοις, καθάρισον καρδίαν, τή μεσιτεία σου.

Τών Αποστόλων

Ωδή γ’

«Ο μόνος ειδώς τής τών βροτών, ουσίας τήν ασθένειαν, καί συμπαθώς αυτήν μορφωσάμενος, περίζωσόν με εξ ύψους δύναμιν, τού βοάν σοι, Άγιος, ο τής δόξης Κύριος, ο ανείκαστος εν αγαθότητι».

Οι λόγον ώς λύχνον νοητόν, προσφέροντες Απόστολοι, θεοπειθώς τήν πάσαν κτίσιν διήλθετε, τό ταύτης σκότος αποδιώκοντες, καί υιούς δεικνύοντες, τού φωτός εν χάριτι, τούς νυκτί αγνωσίας δουλεύοντας.

Ρημάτων υμών προφητικώς, εις πάσαν εξελήλυθε, τήν οικουμένην φθόγγος σωτήριος, καί η τών έργων λαμπρά επίδειξις, πάσαν γήν επέδραμε, ψυχάς μεταπλάττουσα, θεηγόροι Κυρίου Απόστολοι.

Οικήσαν ψυχαίς υμών σοφοί, τό Πνεύμα τό Πανάγιον, θεοειδείς διόλου ειργάσατο, εντεύθεν κόσμον περιερχόμενοι, ναούς κατεστρέψατε, τών ειδώλων χάριτι, καί Θεώ εκκλησίας εδείμασθε.

Θεοτοκίον

Υιόν τού Πατρός μονογενή, αμήτορα τό πρότερον, εκ σού τεχθέντα γνόντες απάτορα, Θεού Μητέρα ομολογούμέν σε, απαθώς κυήσασαν, καί Παρθένον μείνασαν, υπέρ λόγον Mαρία θεονυμφε.

Τού Μάρτυρος

Εν πέτρα με τής πίστεως

Σθενούμενος, δυνάμει τού Παρακλήτου, παρέστης τώ δικάζόντι παρανόμως, καί τούτον τή τών λόγων σου δυναστεία, Παμμάκαρ ήσχυνας, καί ψάλλων έλεγες, Ως ούκ έστιν Άγιος, πλήν σου Κύριε.

Ο λόγος σου, τώ βίω λελαμπρυσμένος, ο βίος σου τώ λόγω πεπυρσευμένος, πολλούς πρός φώς μετήγαγον ευσεβείας, Μάρτυς πολύαθλε, μεθ’ ών καί έψαλλες, Ως Ουκ έστιν Άγιος, πλήν σου Κύριε.

Υψούμενον, τόν άνομον απονοία, κατέρραξας ανδρεία καί καρτερία, υψώθης δέ πρός Κύριον Αθλοφόρε, ‘ Ορέστα ένδοξε, καί ψάλλων έλεγες, Ως ούκ έστιν Άγιος, πλήν σου Κύριε.

Θεοτοκίον

Συνέλαβες, εν μήτρα σου Θεομήτορ, τόν Πλάστην σου καί Κύριον τών απάντων, καί τούτον απεκύησας υπέρ λόγον, σάρκα γενόμενον, διό σοι κράζομεν, Ως ούκ έστιν άχραντος, πλήν σου Δέσποινα.

Ο Ειρμός

«Εν πέτρα με, τής πίστεως στερεώσας, επλάτυνας τό στόμα μου επ’ εχθρούς μου, ηύφράνθη γάρ τό πνεύμά μου εν τώ ψάλλειν, Ούκ έστιν Άγιος, ως ο Θεός ημών, καί ουκ έστι δίκαιος, πλήν σου Κύριε».

Κάθισμα τών Αποστόλων

Ήχος α’ Τόν τάφον σου Σωτήρ

Εράστου Ολυμπά, Σωσιπάτρου Τερτίου, Ροδίωνος ομού, καί Κουάρτου τήν μνήμην, συμφώνως τιμήσωμεν, πρός αυτούς ανακράζοντες, θείοι Κήρυκες, καί υπηρέται τού Λόγου, τάς ψυχάς ημών, αιωνιζούσης βασάνου, ευχαίς υμών ούσασθε.

Δόξα… Τού Μάρτυρος

Ήχος δ’ Ο υψωθείς

Τήν τών μελών αποκοπήν καρτερήσας, καί τού πυρός τήν χαλεπήν τιμωρίαν, μαρτυρικώς ηγώνισαι πανόλβιε, στέφος ανεπλέξω δέ, αφθαρσίας παμμάκαρ, θρόνω παριστάμενος, τής Αγίας Τριάδος, ήν εκδυσώπει ρύσασθαι κακών, Μάρτυς Ορέστα, τούς πίστει υμνούντάς σε.

Καί νύν… Θεοτοκίον

Τών ακαθάρτων λογισμών μου τά πλήθη, καί τών ατόπων εννοιών τάς νιφάδας, τίς εξειπείν δυνήσεται Πανάμωμε; τάς επαναστάσεις δέ, τών ασάρκων εχθρών μου, τίς εκδιηγήσεται, καί τήν τούτων κακίαν, Αλλά τή σή πρεσβεία Αγαθή, τούτων μοι πάντων, τήν λύτρωσιν δώρησαι.

Η Σταυροθεοτοκίον

Τόν εξ ανάρχου τού Πατρός γεννηθέντα, η επ’ εσχάτων σε σαρκί τετοκυία, επί Σταυρού κρεμάμενον ορώσά σε Χριστέ, Οίμοι! ποθεινότατε, Ιησού ανεβόα, πώς ο δοξαζόμενος, ως Θεός υπ’ Αγγέλων, υπό ανόμων νύν βροτών Υιέ, θέλων σταυρούσαι; Υμνώ σε Μακρόθυμε.

Τών Αποστόλων

Ωδή δ’

«Όρος σε τή χάριτι, τή θεία κατάσκιον, προβλεπτικοίς ό Αββακούμ, κατανοήσας όφθαλμοίς, εκ σού εξελεύσε σθαι, τού Ισραήλ προανεφώνει τόν Άγιον, εις σωτηρίαν ημών καί ανάπλασιν».

Στηρίγματα τοίς πάλαι, αστηρίκτοις γενόμενοι, ανεμοχλεύσατε υμών θεοπαρόχοις διδαχαίς, εχθρού οχυρώματα παντοδαπά, καί αφανεία δεδώκατε, θεοειδείς τού Σωτήρος Απόστολοι.

Μεγάλως Χριστού, τά μεγαλεία κηρύττοντες, τούς σμικρυνθέντας παντελώς, μεγαλοκήρυκες βροτούς, μεγάλως φωτίσαντες, περιφανείς τώ μεγαλείω τής χάριτος, απετελέσατε θείοι Απόστολοι.

Αινείσθω ενθέοις, Ολυμπάς μελωδήμασι, καί ό Ροδίων σύν αυτώ, μεγαλυνέσθω ευσεβώς, τόν δρόμον τελέσαντες μαρτυρικώς, σύν Πέτρω τώ θεοκήρυκι, επί τής Ρώμης τάς κάρας τεμνόμενοι.

Θεοτοκίον

Θαυμάτων επέκεινα, απάντων πανάμωμε, τό επί σοί καινουργηθέν, θαύμα εδείχθη εμφανώς, Θεόν γάρ εκύησας σωματικώς, βροτοίς δι’ οίκτον ενούμενον, εν άσυγχύτω ενώσει Θεόνυμφε.

Τού Μάρτυρος

Eλήλυθας εκ Παρθένου

Ουκ έσεισαν, τής ψυχής σου τόν πύργον συρρεύσαντες, βασάνων οι χείμαρροι, Μάρτυς Ορέστα μακάριε, πέτρα γάρ εστήρικτο, τής τού Κυρίου αγάπης αξιάγαστε.

Ρημάτων σου, αντιβλέψαι τώ φέγγει ο τύραννος, νυκτί πορευόμενος, τής αγνωσίας ουκ ίσχυσεν, όθεν καταικίζων σε, υιόν φωτός καί ημέρας απειργάσατο.

Ενεύρου σε, Ιησούς ο Χριστός θεία χάριτι, βασάνοις θλιβόμενον, καί αικισμοίς δαπανώμενον, καί κατατεινόμενον, ανηλεώς Αθλοφόρε παναοίδιμε.

Θεοτοκίον

Σέ Άχραντε, Αββακούμ όρος γράφει κατάσκιον, έξ ού επεδήμησε, μόνος ο Λόγος σαρκούμενος, άνθρωπος γενόμενος, υπερβολή ευσπλαγχνίας ο φιλάνθρωπος.

Τών Αποστόλων

Ωδή ε’

«Ο φωτίσας τή ελλάμψει τής σής παρουσίας Χριστέ, καί φαιδρύνας τώ Σταυρώ σου τού κόσμου τά πέρατα, τάς καρδίας φώτισον φωτί, τής σής θεογνωσίας, τών ορθοδόξως υμνούντων σε».

Η σοφία τού Πατρός η τό πάν ουσιώσασα, διδασκάλους εις τόν κόσμον υμάς εξαπέστειλεν, εν σοφία Πνεύματος, καί αληθείας επιδείξει, πάντας ενθέως φωτίζοντας.

Τό τού λόγου επιβάλλοντες Πάνσοφοι άγκιστρον, ανιμάσθε εκ βυθού αγνωσίας εν χάριτι, τούς ιχθύων πέλοντας, αφωνοτέρους καί Κυρίω, πεπιστευκότας προσήξατε.

Αινέσωμεν, Ολυμπάν καί τόν μέγαν Ροδίωνα, καί Τέρτιον καί Σωσίπατρον άμα καί Έραστον, καί τόν θείον Κούαρτον, τούς Χριστοκήρυκας καί πάντων, τών ευσεβών αντιλήπτορας.

Θεοτοκίον

Συνέλαβες διά λόγου τόν Λόγον Πανάμωμε, καί έτεκες υπέρ λόγον γενόμενον άνθρωπον, Θεοτόκε Δέσποινα, διό σε λόγοις θεοπνεύστοις, διαπαντός μακαρίζομεν.

Τού Μάρτυρος

Ο φωτισμός, τών εν σκότει

Τοίς ραβδισμοίς, συντριβόμενος Μάκαρ, άπαν τό σώμα, έστης ως αδάμας ευσθενεστάτην, τήν καρτερίαν ενδεικνύμενος πίστει, καί κραυγάζων Ορέστα Ένδοξε, Έτερον εκτός σου, Θεόν ουκ επίσταμαι.

Αφανισμώ, τούς Θεούς τών Ελλήνων σύ παραπέμψας, ταίς ιερωτάταις σου πρός τόν Κτίστην, ευχαίς Ορέστα, αικισμούς καθυπέστης, σφοδροτάτους καταικιζόμενος, καί τήν τής σαρκός σου, δοράν αφαιρουμενος.

Τριαδικόν

Μίαν αρχήν, τρισυπόστατον σέβων μίαν ουσίαν, μίαν κυριότητα καταγγέλλων, τής υπερθέου καί ακτίστου Τριάδος, ψευδωνύμους Θεούς συνέτριψας, καί τούς τών ειδώλων, ναούς κατηδάφισας.

Θεοτοκίον

Ανατολής, τού Ηλίου τής δοξης Μήτηρ εδείχθης, Κόρη επί δύσιν τής ανθρωπίνης, γεγεννημένου απωσμένης ουσίας, καί τους πάντας καταφωτίζοντος, πάντας εκ νυκτός τών δεινών απαλλάττοντος.

Τών Αποστόλων

Ωδή ς’

«Εκύκλωσεν ημάς εσχάτη άβυσσος, ουκ έστιν ο ρυόμενος, ελογίσθημεν ως πρόβατα σφαγής, Σώσον τόν λαόν σου ο Θεός ημών, σύ γάρ ισχύς, τών ασθενούντων καί επανόρθωσις».

Υπέρτιμοι ως λίθοι κυλιόμενοι, εν γή κατεκυλίσατε, πρός ευσέβειαν τούς γνώμη πονηρά, λίθοις αναισθήτοις επιθύοντας, θεοειδείς, τού Λόγου μυσται μακαριώτατοι.

Μονάδα εν τρισί προσώποις άτμητον, ασύγχυτον κηρύττοντες, τήν πολύθεον εξήρατε εκ γής, πλάνην απλανείς Χριστού Απόστολοι, καί τούς δεινώς, πεπλανημένους καθωδηγήσατε.

Νοήμασι τερπνοίς ανοηταίνoντας, τούς άφρονας οι έμφρονες, εβεβαίωσαν Θεώ παμβασιλεί, μόνω προσανέχειν κτίσιν άπασαν, ταίς θεϊκαίς, φωτοχυσίαις καταφαιδρύνοντι.

Θεοτοκίον

Ως άλλον ουρανόν τού πρώην Δέσποινα, δειχθείσαν υψηλότερον, σέ δοξάζομεν τόν Ήλιον ημίν, τής δικαιοσύνης ανατείλασαν, καί τό βαθύ, τής αγνωσίας σκότος διώξασαν.

Τού Μάρτυρος

Εν αβύσσω πταισμάτων

Ραντισμώ τών πανσέπτων αιμάτων σου, λύθρον εναγές απεπαύθη τοίς δαίμοσι, φρενοβλαβώς φερόμενον, Αθλοφόρε Χριστού γενναιότατε.

Τών ψυχών ιατρόν καί σωμάτων σε, Μάρτυς ευμοιρήσαντες παθών λυτρουμεθα, καί πειρασμών καί θλίψεων, εύπροσδέκτοις καί θείαις πρεσβείαις σου.

Υφαντόν εκ τής άνωθεν χάριτος, εν τή απεκδύσει τού σώματος ένδυμα, απολαβων εγύμνωσας, δυσμενών παρατάξεις Πανόλβιε.

Θεοτοκίον

Συμπαθείας με θείας αξίωσον, τόν ασυμπαθή καί κακία κρατούμενον, καί ηδοναίς προσκείμενον, Παναγία Παρθένε Θεονυμφε.

Ο Ειρμός

«Εν αβύσσω πταισμάτων κυκλούμενος, τήν ανεξιχνίαστον τής ευσπλαγχνίας σου, επικαλούμαι άβυσσον, Εκ φθοράς ο Θεός με ανάγαγε».

Κοντάκιον τών Αποστόλων

Ήχος α’ Χορός Αγγελικός

Τριάδος τής σεπτής, εκηρύξατε πίστιν, πολύθεον σοφοί, τών ειδώλων απάτην, εκ μέσου ποιήσαντες, ταίς σεπταίς διδαχαίς υμών, όθεν εύρατε, τήν αμοιβήν τών καμάτων, αιωνίζουσαν, εν ουρανοίς τούς στεφάνους, λαβόντες Απόστολοι.

Συναξάριον

Τή Ι’ τού αυτού μηνός, Μνήμη τών Αγίων Αποστόλων εκ τών εβδομήκοντα, Ολυμπά, Pοδίωνος, Σωσιπάτρου, Τερτίου, Εράστου καί Κουάρτου.

Στίχοι

· Εξάδα μυστών τού Λογου υμνώ λόγοις,

· Λόγω βροτούς λύσαντας εξ αλογίας.

· Εξάς Αποστολέων δεκάτη βίον εξεπέρησεν.

Tή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Ορέστου.

Στίχοι

· Αθλητικών, Ορέστα, σών ιππασμάτων,

· Νικητικά βραβεία πολλά προσδόκα.

Τή αυτή ημέρα, Mνήμη τού Οσίου Πατρός ημών θεοστηρίκτoυ τού εν Συμβόλοις, καί τού Οσίου Πατρός ημών Νόνου Επισκόπου, τού κατηχήσαντος τήν Αγίαν Πελαγίαν.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Μαρτίνου Επισκόπου.

Στίχοι

· Βίου διαστάς, ού βραχυς τις ο δρόμος,

· Τόν πρός πόλον Μαρτίνος έδραμε δρόμον.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Μίλου Επισκόπου, καί τών δύο μαθητών αυτού.

Στίχοι

· Έκτειναν εχθροί σύν δυσί μύσταις Mίλον,

· Σφαγή μέν αυτόν, τούς δέ μύστας τοίς λίθοις.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων Καλλιοπίου, Νίρου, καί Ωρίωνος.

Στίχοι

· Ξίφει τράχηλον, Καλλιόπιε, κλίνας,

· Κάλλος θεωρείς ακλινώς Θεού Λόγου.

· Υπήρξεν ημίν η κεφαλή σου, Νίρε,

· Θείου κεφαλή Μάρτυρος διά ξίφους.

· Κάν ζών εβλήθη Μάρτυς εις γήν Ωρίων,

· Υπέρ τόν Ωρίωνα λάμπει τού πολου.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός ελέησον καί σώσον ημάς. Αμήν.

Τών Aποστόλων

Ωδή ζ’

«Σέ νοητήν, Θεοτόκε κάμινον, κατανοούμεν οι πιστοί, ως γάρ Παίδας έσωσε τρείς ο υπερυψούμενος, όλον με τόν άνθρωπον, εν τή γαστρί σου ανέπλασεν, ο αινετός τών Πατέρων, Θεός καί υπερένδοξος».

Σέ ιερον, οικονόμον Έραστε, τής Εκκλησίας τού Χριστού, τής εν τή ιερουσαλήμ, γράφων ανεκήρυττε, Παύλος ο Απόστολος, μεθ’ ού τιμώντές σε ψάλλομεν, Ο αινετός τών Πατέρων, Θεός καί υπερένδοξος.

Υπομονή, πειρασμών καί θλίψεων, καί διωγμών δοκιμασθείς, καί τοίς στίγμασι τού Χριστού, εγκαλλωπιζόμενος, Έραστε πανολβιε, μεγαλοφώνως εκραύγαζες, Ο αινετός τών Πατέρων, Θεός καί υπερένδοξος.

Νόμου καινού, ανεδείχθης Κούαρτε, καταγγελεύς τής παλαιάς, ανομίας προσαφιστών, τούς αλλοτριόφρονας, καί πρός ανακαίνισιν, ζωής μετάγων κραυγάζοντας, Ο αινετός τών Πατέρων, Θεός καί υπερένδοξος.

Θεοτοκίον

Τόν τού Πατρός Λόγον συναϊδιον, εμφανισθέντα τοίς βροτοίς, εσωμάτωσας καί σαρκί, Κόρη απεκύησας, άνθρωπον γενόμενον, διά τό σώσαι τόν άνθρωπον, τόν αινετόν τών Πατέρων, Θεόν καί υπερένδοξον.

Τού Μάρτυρος

Εικόνος χρυσής

Αιμάτων κρουνοίς, αθεϊας τήν πυράν εναποσβέσας, όμβροις θαυμάτων Αξιάγαστε, τούς εκτακέντας τοίς πάθεσι, πάντοτε δροσίζεις βοώντας, καί πιστώς αναμέλποντας, Ευλογητός ει ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Θαυμάτων βυθός, ιαμάτων ποταμός κρήνη προχέουσα, πάσαν υγείαν πάσαν άφεσιν, τών λυπηρών αναδέδεικται, Μάρτυς αθλοφόρε Ορέστα, η σωρός τών λειψανων σου, ήν προσκυνούντες ευσεβώς, σέ μακαρίζομεν.

Λυθείς τών παθών, τών τού σώματος σοφέ διά βασάνων, ζώω δεσμείσαι απαγόμενος, καί ωμοτάτως συρόμενος, όθεν τής σαρκός απελύθης, καί Θεώ καθαρώτερον, καί τελεώτερον σαυτόν, Μάρτυς συνέδησας.

Θεοτοκίον

Ο φύσει Θεός, φύσιν είληφεν εκ σού Αγνή βροτείαν, καί σάρξ ωράθη υπέρ έννοιαν, διά πολλήν αγαθότητα, σώσαι βουληθείς τούς ανθρώπους, όν υμνούντες κραυγάζομεν, Ευλογητός εί ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Τών Μαρτύρων

Ωδή η’

«Εν καμίνω παίδες Ισραήλ, ως εν χωνευτηρίω, τώ κάλλει τής εύσεβείας, καθαρώτερον χρυσού, απέστιλβον λέγοντες, Ευλογείτε πάντα τά έργα Κυρίου, τόν Κύριον υμνείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Οι αρραγείς πύργοι τής Χριστού, δειχθέντες Εκκλησίας, κατέστρεψαν δυσσεβείας τείχη, άπαντας πιστούς, ως λίθους δομήσαντες, επί πέτραν τού θεμελίου Χριστού τής Εκκλησίας, όν υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Νομοθέται ώφθητε υμείς, τού Πνεύματος τόν νόμον, εγγράφοντες εν καρδίαις, Παμμακάριστοι πιστών, δι’ ού φωτιζόμενοι ανεβόων, Πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον υμνείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Ωραιώθης Μάκαρ Ολυμπά, καθ’ ήν ημέραν Πέτρος, ο μέγας τέλος εδέξατο, σαφώς τελειωθείς, άμα τώ Ροδίωνι διά ξίφους, Nέρωνος προστάξει ανομου βασιλέως, καί ταίς ουρανίαις, συνήφθητε χορείαις.

Θεοτοκίον

Στάμνος πάλαι φέρουσαν Αγνή, ετύπου σε τό μάννα, Χριστόν γάρ τόν γλυκασμόν, ημών εβάστασας γαστρί, καί σαρκί εκύησας, εξαιρούντας πάσης πικρίας, ατόπων εγκλημάτων, τούς υπερυψούντας, αυτόν εις τούς αιώνας.

Τού Μάρτυρος

Τόν εν καμίνω τού πυρός

Υπέρ τήν πρόσκαιρον ζωήν, τήν αιώνιον σοφέ επιποθήσας, τής θνησκούσης Ορέστα, καί φθειρομένης σαρκός, ουδόλως εφείσω πανόλβιε, όθεν τάς βασάνους, υπέμεινας γενναίως.

Σέ τό αρνίον τού Χριστού, ώσπερ λύκος πονηρός κατασπαράττων, αικισμοίς ο διώκτης, θύμα δεκτόν ιερόν, καί θείον ειργάσαντο σφάγιον, άξιον τής άνω, Δεσποτικής τραπέζης.

Άρμα τού Λόγου γεγονώς, εποχούμενον αυτόν έσχες Παμμάκαρ, όθεν δεθείς αλόγοις απαγωγή πονηρά, συρμώ τε βιαίω εξέπνευσας, καί πρός τήν αγήρω, νύσσαν έφθασας χαίρων.

Θεοτοκίον

Ιερωτάταις σε φωναίς, προκατήγγειλαν Θεού σεπτοί Προφήται, εσομένην Μητέρα, ξενοπρεπεί τοκετώ, τού πάντων κτισμάτων δεσπόζοντος, όθεν σε υμνούμεν, εις πάντας τούς αιώνας.

Ο Ειρμός

«Τόν εν καμίνω τού πυρός, τών Εβραίων τοίς Παισί συγκαταβάντα, καί τήν φλόγα εις δρόσον, μεταβαλόντα Θεόν, υμνείτε τά έργα ώς Κύριον, καί υπερυψούτε εις πάντας τούς αιώνας».

Τών Αποστόλων

Ωδή θ’

«Tύπον τής αγνής λοχείας σου, πυρπολουμένη βάτος, έδειξεν άφλεκτος, καί νύν καθ’ ημών, τών πειρασμών αγριαίνουσαν, κατασβέσαι αιτούμεν τήν κάμινον, ίνα σε Θεοτόκε, ακαταπαύστως μεγαλύνωμεν».

Ίσον δρόμον διανύσαντες, , ίσον πρός τού Δεσπότου λόγον πλουτήσαντες, ίσων δωρεών αξιωθέντες τού Πνεύματος, καί βραβείων τών ίσων ετύχετε, Απόστολοι Κυρίου, φωταγωγοί τών καρδιών ημών.

Ώσπερ ουρανοί κατάστεροι, θεοσημείαις πάσαν γήν εφωτίσατε, σκότος τό βαθύ τής αγνωσίας διώξαντες, καί ημέρας υιούς αναδείξαντες, τούς πάλαι δουλωθέντας, ταίς μεθοδείαις τού αλάστορος.

Στίφος δυσμενών ώλέσατε, τή απωλεία πάλαι παραπεμψάμενοι, έθνη καί λαούς, δή μον Θεώ δέ προσήξατε, σεσωσμένον πληθύϊ ενούμενον, Δυνάμεων αϋλων, πανευκλεείς σοφοί Απόστολοι.

Ήρθη πρός τά υπερκόσμια, ο, Ολυμπάς ο μέγας καί ο Σωσίπατρος, Τέρτιος ομού καί ο Pοδίων καί Κούαρτος, καί ο Έραστος ο ιερώτατος, καί νύν υπέρ τού κόσμου, τόν Λυτρωτήν καθικετεύουσιν.

Θεοτοκίον

Φείσαι τού λαού σου Κύριε, επιδρομής βαρβάρων ημάς λυτρούμενος, καί αμαρτιών καί πειρασμών καί κολάσεως, αιωνίου ευχαίς τής τεκούσης σε, Παρθένου παναγίας, καί τών ενδόξων Αποστόλων σου.

Τού Μάρτυρος

Τόν εκ Θεού Θεόν Λόγον

Νενικηκώς τούς τυράννους, μετά πλείστας βασάνους, μετήλθες πρός Θεόν περιχαρώς, νίκης βραβεία δεξάμενος, ως οπλίτης γενναίος, ως μέγας αριστεύς, ως εκλεκτός τού Χριστού στρατιώτης, Ορέστα παμμακάριστε.

Εν ουρανοίς συγχορεύεις, τοίς Αγγέλοις παμμάκαρ, καί μέλπεις σύν αυτοίς χαρμονικώς, Άγιος, Άγιος, Άγιος, Πατήρ ο παντοκράτωρ, Υιός ο ομοούσιος Πατρί, καί τό Άγιον Πνεύμα, Τριάς η παντοδύναμος.

Συναγελάζων χορείαις, Αποστόλων Μαρτύρων, Οσίων Προφητών ιεραρχών, Μάρτυς σύν τούτοις δεήθητι, τοίς τιμώσί σε πόθω, δοθήναι ιλασμόν αμαρτιών, καί παντοίων κινδύνων, Ορέστα απολύτρωσιν.

Θεοτοκίον

Ως τού Κυρίου Μητέρα, Χερουβίμ υπερτέραν, πανάχραντε Παρθένε δυσωπώ, Τής ταλαιπώρου καρδίας μου, τά επώδυνα πάθη, θεράπευσον καί ρύσαί με πυρός, εν ημέρα τής δίκης, τόν καταδίκης άξιον.

Ο Ειρμός

«Τόν εκ Θεού Θεόν Λογον, τόν αρρήτω σοφία ήκοντα καινουργήσαι τόν Αδάμ, βρώσει φθορά πεπτωκότα δεινώς, εξ αγίας Παρθένου, αφράστως σαρκωθέντα δι’ ημάς, οι πιστοί ομοφρόνως, εν ύμνοις μεγαλύνομεν».

Εξαποστειλάριον

Γυναίκες ακουτίσθητε

Ροδίων καί Σωσίπατρος, καί Ολυμπάς καί Τέρτιος, καί Έραστος σύν Κουάρτω, νύν παρ’ ημών κατά χρέος, λαμπρώς ανευφημείσθωσαν, ώς τού Χριστού Απόστολοι, καί Μαθηταί πρεσβεύοντες, υπέρ ημών τών τελούντων, τήν ιεράν αυτών μνήμην.

Θεοτοκίον

Μαρία καθαρώτατον, χρυσούν θυμιατήριον, τής αχωρήτου Τριάδος, δοχείον όντως εγένου, εν ώ Πατήρ ηυδόκησεν, ο δέ Υιός εσκήνωσε, καί Πνεύμα τό Πανάγιον, επισκιάσαν σοι Κόρη, ανέδειξε Θεοτόκον.

Εις τόν Στίχον, τά Στιχηρά τής Οκτωήχου.

Καί τά λοιπά τού Όρθρου, καί Απόλυσις.