ΤΗ Θ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων Oνησιφόρου καί Πορφυρίου, καί τής Οσίας Μητρός ημών Ματρώνης.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια τών Μαρτύρων.

Ήχος πλ. δ’

Ώ τού παραδόξου

Μάρτυς Αθλητά μακάριε, Ονησιφόρε Χριστόν, τόν Θεόν ωμολόγησας, εναθλών στερρότατα, ανομούντων πρό βήματος, πληγάς μαστίγων, καί γάρ υπήνεγκας, καί πυρακτώσεις, παντός τού σώματος, όθεν στεφάνω σε, τώ τής νίκης έστεψε, ζωαρχική, ο ζωαρχικώτατος, χειρί πανεύφημε.

Μάρτυς Αθλητά Πορφύριε, ταίς τών αιμάτων βαφαίς, σεαυτώ προσεπέχρωσας, πορφυρίδα χάριτι, καί δυνάμει τού Πνεύματος, ήν περ φορέσας, ώφθης λαμπρότατος, συμβασιλεύων τώ βασιλεύοντι, μόνω Θεώ ημών, εις αιώνας Ένδοξε, όν εκτενώς, πάντοτε ικέτευε, εις τό σωθήναι ημάς.

Μάρτυρες αξιοθαυμαστοι, διά τήν πάντων ζωήν, ιερώς θανατούμενοι, επ' εσχάρας χαίροντες, φλογιζούσης ηπλώθητε, καί προσδεθέντες, ίπποις συρόμενοι, τό θείον τέλος, καθυπεδέξασθε, όθεν δοξάζεσθε, καί συμμακαρίζεσθε, υπέρ ημών, πάντοτε δεόμενοι, Αειμακάριστοι.

Καί τής Οσίας Ήχος δ’

Ως γενναίον εν Μάρτυσιν

Τής σαρκός τά σκιρτήματα, διά πόνων αθλήσεως, εμφιλοσοφώτατα καθυπέταξας, καί τώ Χριστώ ηκολούθησας, Ματρώνα οικήσασα, Aσκητών πανευσεβών, μέσον κατασβεννύουσα, υπεκκαύματα, ηδονών θείοις όμβροις τών δακρύων, καί σφοδρότερον τόν πόθον, τόν πρός τόν Κτίστην εξάπτουσα.

Ιερόν φροντιστήριον, εις πολλών περιποίησιν, τώ Θεώ ανήγειρας χρηματίσασα, ναός τού Πνεύματος Πάνσοφε, ψυχής καθαρότητι, καί ωδήγησας λαούς, πρός επίπονα σκάμματα, τής ασκήσεως, καί προσήγαγες τούτους ώσπερ προίκα, σεσωσμένους τώ Δεσπότη, μεθ' ών σε πίστει γεραίρομεν.

Αι νεάνιδες έστερξαν, τόν νυμφίον καί Κύριον, τή διδασκαλία σου πειθαρχήσασαι, καί τής σαρκός παρωσάμεναι, τό χαύνον εν πνεύματι, προθυμία τών παθών, ευσεβώς κατεκράτησαν, καί εισήχθησαν, μετά σού εις νυμφώνα τού Νυμφίου, τόν ουράνιον Ματρώνα, διά παντός ευφραινόμεναι.

Δόξα… Καί νύν… Θεοτοκίον

Η Θεόν τόν αχώρητον, εν γαστρί σου χωρήσασα, φιλανθρώπως άνθρωπον χρηματίσαντα, καί τό ημέτερον φύραμα, εκ σού προσλαβόμενον, καί Θεώσαντα σαφώς, μή παρίδης με Πάναγνε, νύν θλιβόμενον, αλλ’ οικτίρησον τάχος καί παντοίας, δυσμενείας τε καί βλάβης, τού πονηρού ελευθέρωσον.

Η Σταυροθεοτοκίον

Εν Σταυρώ ως εώρα σε, καθηλούμενον Κύριε, η αμνάς καί Μήτηρ σου εξεπλήττετο, καί Τί τό όραμα έκραζεν, Υιέ ποθεινότατε; ταύτά σοι ο απειθής, δήμος ανταποδίδωσιν, ο παράνομος, ό πολλών σου θαυμάτων απολαύσας; Αλλά δόξα τή αρρήτω συγκαταβάσει σου Δέσποτα.

Καί τά λοιπά τού Εσπερινού, καί Απόλυσις.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν, ψάλλεται είς Κανων τής Οκτωήχου, καί τών Αγίων οι δύο παρόντες.

Ο Κανων τών Μαρτύρων, ού η Ακροστιχίς.

Φέρεις όνησιν σοίς επαινέταις Μάκαρ. Ιωσήφ.

Ωδή α' Ήχος δ'

«Ασομαί σοι Κύριε ο Θεός μου, ότι εξήγαγες λαόν, δουλείας Αιγύπτου, εκάλυψας δέ άρματα Φαραώ, καί τήν δύναμιν».

Φέρουσα τοίς πίστει σε ευφημούσιν, όνησιν θείαν η σεπτή, εφέστηκε μνήμη σου, εν ή σέ ικετεύομεν, Παμμάκαρ ημών μνήσθητι.

Έχων παρρησίας μεμεστωμένον, τόν σόν γενναίον λογισμόν, αλόγου προστάγματος, ηλόγησας θεόπνευστε, καί χαίρων Μάκαρ ήθλησας.

Ρώμη δυναμούμενος ουρανίω, Ονησιφόρε πρός δεινά, εχώρησας βάσανα, καί πάσαν κατεπάλαισας, ισχύν τού πολεμήτορος.

Θεοτοκίον

Έστησας θανάτου τήν τυραννίδα, αθανασίαν καί ζωήν, τώ κόσμω κυήσασα, Χριστόν τόν λυτρωτήν ημών, Παρθένε απειρόγαμε.

Ο Κανών τής Οσίας, ού η Ακροστιχίς.

Τό τής Ματρώνης προφρόνως άδω κλέος. Ιωσήφ.

Ωδή α' Ήχος πλ. δ'

«Άσωμεν τώ Κυρίω πάντες λαοί, τώ εν θαλάσση Ερυθρά, τον Φαραώ βυθίσαντι, ωδήν επινίκιον, ότι δεδόξασται».

Τάξεσιν ουρανίαις, πάντοτε συνκαί μεθέξεσι, θεϊκαίς θεουουσαμένη, τούς τιμώντάς σε, σώζε πρεσβείαις σου.

Όλη τώ θείω ποθώ, περικαιομένη υπεκκαύματα, ηδονών ψυχοφθόρων, εγκρατείας τοίς όμβροις κατέσβεσας.

Τίμιον τού Δεσπότου, σκεύος άνεδείχθης εκκαθάρασα, τήν καρδίαν Mατρώνα, τών παθών τής σαρκός δι' ασκήσεως.

Θεοτοκίον

Η κυήσασα κόσμω, θείαν σωτηρίαν καί ανάκλησιν, ταίς πρεσβείαις σου σώζε, τούς πιστώς σοι προστρέχοντας Άχραντε.

Τών Μαρτύρων

Ωδή γ'

«Τόξον δυνατών ησθένησε, καί οι ασθενούντες, περιεζώσαντο δύναμιν, διά τούτο εστερεώθη, εν Κυρίω η καρδία μου».

Ίσον τώ Πατρί καί Πνεύματι, Λόγον εν σταδίω, ομολογούντες οι Μάρτυρες, τρικυμίαν τήν τών βασάνων, ανδρικώς εναπεκοούσαντο.

Στήσας ασφαλώς τούς πόδας σου, Μάρτυς επί πέτραν, ομολογίας καί πίστεως, ταίς μάστιξιν, Ονησιφόρε, τών ανόμων ου σεσάλευσαι.

Όλω τώ νοϊ μακάριε, Μάρτυς εκδημήσας, πρός Xριστόν τόν ποθούμενον, ουκ ησθάνου τών εκ μαστίγων, αλγηδόνων Παμμακάριστε.

Θεοτοκίον

Νεύσον Πάναγνε σωθήναί με, τόν γάρ θείω νεύματι, τό πάν περιάγοντα, εσωμάτωσας Θεόν Λόγον, υπέρ λόγον καί διάνοιαν.

Τής Οσίας

Σύ εί τό στερέωμα

Ράβδω θείας πίστεως, παθών διέτεμες θάλασσαν, θείαις ψυχαίς προοδοποιούσα, τήν ευθείαν διάβασιν.

Ώφθης εγκαλλώπισμα, Μοναζουσών σαφώς Πάνσεμνε, καί Μοναστών βίον κτησαμένη, καθαρόν καί αμώμητον.

Νέκρωσιν ενδέδυσαι, φθοροποιών παθών Ένδοξε, καί τόν εχθρόν διά πολιτείας, ευσεβούς απεγύμνωσας.

Θεοτοκίον

Ήνωται εν μήτρα σου, ο πλαστουργός σαρκί Πάναγνε, μείνας ό ήν, όπως τό εύ είναι, τοίς ανθρώποις δωρήσηται.

Ο Ειρμός

«Σύ εί τό στερέωμα, τών προστρεχόντων σοι Κύριε, σύ εί τό φώς, τών εσκοτισμένων, καί υμνεί σε τό πνεύμά μου».

Κάθισμα τών Μαρτύρων

Ήχος α’ Τόν τάφον σου Σωτήρ

Πυρί τού θεϊκού, αναπτόμενοι πόθου, πυρός τού αισθητού, τή προσψαύσει ούδολως, Μακάριοι εφλέχθητε, τήν δέ πλάνην εφλέξατε, καί συρόμενοι ανηλεώς Αθλοφόροι, τό αοίδιμον, καθυπεδέξασθε τέλος, καί δόξης ετύχετε.

Δόξα… Τής Οσίας

Ήχος πλ. δ’ Τήν Σοφίαν καί Λόγον

Ανδρειοφρόνως λαθούσα τάς τού εχθρού, μεθοδείας Ματρώνα πρός τήν ζωήν, χαίρουσα προσέδραμες, αληθώς τήν εν πνεύματι, καί ακλινώς τόν δρόμον, θεόφρον τελέσασα, παρά Χριστού εδέξω, τήν χάριν τού Πνεύματος, όθεν καί τά ρείθρα, τών ιαμάτων προχέεις, τοίς πόθω γεραίρουσι, τήν σήν μνήμην αοίδιμε, Μοναζουσών τό καύχημα, Πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, τήν αγίαν μνήμην σου.

Καί νύν… Θεοτοκίον

Χαριστήριον αίνον χρεωστικώς, ως η χήρα εκείνη δύο λεπτά, προσφέρω σοι Δέσποινα, υπέρ πασών τών χαρίτων σου, σύ γάρ ώφθης σκέπη, ομού καί βοήθεια, πειρασμών καί θλίψεων αεί με εξαίρουσα, όθεν ως εκ μέσου, φλογιζούσης καμίνου, ρυσθείς τών θλιβόντων με, εκ καρδίας κραυγάζω σοι, Θεοτόκε βοήθει μοι, πρεσβεύουσα τώ σώ Υιώ καί Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δοθήναί μοι, σέ γάρ έχω ελπίδα, ο ανάξιος δούλός σου.

Η Σταυροθεοτοκίον

Τόν Αμνόν καί Ποιμένα καί Λυτρωτήν, η Αμνάς θεωρούσα εν τώ Σταυρώ. ηλάλαζε δακρύουσα, καί πικρώς ανεκραύγαζεν, Ο μέν κόσμος αγάλλεται, δεχόμενος τήν λύτρωσιν, τά δέ σπλάγχνα μου φλέγονται, ορώσης σου τήν σταύρωσιν, ήνπερ υπομένεις, δια σπλάγχνα ελέους, Θεέ υπεράγαθε, ανεξίκακε Κύριε, Η πιστώς εκβοήσωμεν, Σπλαγχνίσθητι Παρθένε εφ' ημάς, καί πταισμάτων δώρησαι τήν άφεσιν, τοίς προσκυνούσιν εν πίστει, αυτού τά παθήματα.

Τών Μαρτύρων

Ωδή δ'

«Δι' αγάπησιν Οικτίρμον τής σής εικόνος, επί Σταυρού έστης, καί ετάκησαν έθνη, σύ γάρ εί Φιλάνθρωπε, ισχύς μου καί ύμνησις».

Η αστράπτουσα τών πόνων σου φωταυγία, Ονησιφόρε Μάρτυς, εφειλκύσατο πόθω, πίστει συναθλήσαί σοι, τόν θείον Πορφύριον.

Συνωθήσαντες εσχάρα πυρακτωθείση, προσεφαπλούσιν άμα, τούς Χριστού στρατιώτας, χαίροντας οι τύραννοι, καί ζέοντας πνεύματι.

Ιερεία ως ολόκληρα Αθλοφόροι, καί καθαραί θυσίαι τώ Δεσπότη τών όλων, χαίροντες προσήχθητε, διό μακαρίζεσθε.

Νουνεχώς σε ανακείμενον τώ Δεσπότη, προσλαλιαί αι δόλιαι, απατήσαι ουδόλως, ίσχυσαν Πορφύριε, θεόφρον πανόλβιε.

Θεοτοκίον

Σωματούμενον εκύησας Θεόν Λογον, ομοιωθήναι Κόρη, διά σπλάγχνα ελέους, βροτοίς ευδοκήσαντα, πανάμωμε Δέσποινα.

Τής Οσίας

Εισακήκοα Κύριε

Σταλαγμοίς τών δακρύων σου, ήρδευσας καρδίαν καί εγεώργησας, αρετών εκατοστεύοντα, Μακαρία στάχυν θεία χάριτι.

Πρός Χριστόν επερείσασα, τάς τής διανοίας βάσεις διέμεινας, επηρείαις απερίτρεπτος, πονηρών δαιμόνων Αξιάγαστε.

Ρωμαλέω φρονή ματι, σύζυγον λιπούσα καί βίου τάραχον, τόν ζυγόν Χριστού επόθησας, καί αυτού οπίσω η κολούθησας.

Θεοτοκίον

Ού λιπων τά ουράνια, Άχραντε κενούται Θεός εν μήτρα σου, καί μετρείται ο αμέτρητος, τά αμέτρητά μου λύων πταίσματα.

Τών Μαρτύρων

Ωδή ε’

«Σύ Κύριέ μου φώς, εις τόν κόσμον ελήλυθας, φώς άγιον επιστρέφον, εκ ζοφώδους αγνοίας, τούς πίστει ανυμνούντάς σε».

Οι πύργοι τής Χριστού, Εκκλησίας οι άσειστοι, μοχλεύσεσι τών βασάνων, απερίτρεπτοι σθένει, τού Πνεύματος εδείχθησαν.

Ινδάλματα Θεών, μιαρών ελεπτύνατε, καί ώφθητε εύσεβείας, καί ανδρείας εικονες, σεπτοί Μεγαλομάρτυρες.

Στρατείαν αληθή, εκ Θεού διεζώσασθε, τήν πρόσκαιρον δυναστείαν, παρωσάμενοι πίστει, καί χαίροντες ηθλήσατε.

Θεοτοκίον

Ενώκησεν εν σοί, χωρηθείς ο αχώρητος, καί έδειξεν ουρανών σε, πλατυτέραν Παρθένε, διό σε μακαρίζομεν.

Τής Οσίας

Ορθρίζοντες βοώμέν σοι

Φορέσασα τό σχήμα τό άγιον, ώ Ματρώνα, εχθρόν τόν αλάστορα, ασχημοσύνην ενέδυσας.

Ρεόντων αντηλλάξω τά μένοντα, καί συζύγου, μνήστορα αθάνατον, φωταγωγόν τών ψυχών ημών.

Ολόνυκτον προσάγουσα δέησιν, τώ Δεσπότη, Ματρώνα εκοίμισας, τάς ηδονάς τάς τού σώματος.

Θεοτοκίον

Νεκρών τε καί τών ζώντων Δεσπότην, αποτεκούσα, τά πάθη Πανάμωμε, τά τής σαρκός μου θανάτωσον.

Τών Μαρτύρων

Ωδή ς'

«Ήλθον εις τά βάθη τής θαλάσσης, καί κατεπόντισέ με, καταιγίς πολλών αμαρτημάτων, αλλ' ως Θεός εκ φθοράς με ανάγαγε, τήν ζωήν μου Πολυέλεε».

Πόνοις αικισμών εγκαρτερήσας, Ονησιφόρε Μάρτυς, δρόμον ήνυσας τού μαρτυρίου, καί νικητής, γεγονώς απείληφας, τά βραβεία τά ουράνια.

Αλλήλοις συνδούμενοι τή πίστει, προσδεδεμένοι άμφω, καί συρόμενοι λύσιν τού σκήνους, οία στερροί, Αθληταί υπέστητε, τώ Κυρίω συναπτόμενοι.

Ίπποις προσδεθέντες καί βιαίως, διασυρθέντες γνώμη, τού δικάζοντος βιαιοτάτη, οι ευκλεείς, τού Κυρίου Μάρτυρες, θείου τέλους ηξιώθησαν.

Θεοτοκίον

Νόμον δίχα φύσεως Παρθένε, τόν νομοδότην τίκτεις, αναπλάττοντα τήν συντριβείσαν, φύσιν ημών, όν δυσώπει σώσαί με, αμαρτίαις συντριβόμενον.

Τής Οσίας

Τήν δέησιν εκχεώ

Ως όρνις ευκέλαδος εν τώ άλσει τής ασκήσεως ηδύ προσφωνούσα, ως νοητά, εφειλκύσω στρουθία, ιερωτάτων γυναίων συνάθροισιν, τά θήρατρα τού δυσμενούς, διαδράσα Ματρώνα εν Πνεύματι.

Σαρκός μέν φιλοσοφία κρατούσα, καί δαμάζουσα τά πάθη Οσία, τής δέ ψυχής, τό τερπνότατον κάλλος, περιφανώς τώ Χριστώ εύτρεπίζουσα, ωραία τε καί ευπρεπής, εγνωρίσθης Ματρώνα θεόσοφε.

Αγγέλων επί τής γής πολιτείαν, επεπόθησας υμνούσα απαύστως, τόν δι' ημάς, εξ αγίας Παρθένου, υπερβολή σαρκωθέντα χρηστότητος, τήν φύσιν τε τών γυναικών, κατ' εχθρού τού δολίου νευρώσαντα.

Θεοτοκίον

Δεδούλωτο αμαρτία η φύσις, τών ανθρώπων, αλλά ταύτην ερρύσω τής πονηράς, Θεοτόκε δουλειας, τόν τών απάντων Δεσπότην κυήσασα, τόν δείξαντα πάσιν, τής ζωής τάς εισόδους Πανάμωμε.

Ο Ειρμός

«Τήν δέησιν εκχεώ πρός Κύριον, καί αυτώ απαγγελώ μου τάς θλίψεις, ότι κακών, η ψυχή μου επλήσθη, καί η ζωή μου τώ Άδη προσήγγισε, καί δέομαι ώς, Ιωνάς. Εκ φθοράς ο Θεός με ανάγαγε».

Κοντάκιον τών Μαρτύρων

Ήχος β' Τά άνω ζητών

Μαρτύρων δυάς, αθλήσαντες στερρότατα, εχθρού τήν οφρύν, εις γήν κατηδάφισαν, ελλαμφθέντες χάριτι, τής ακτίστου Τριάδος οι ένδοξοι, καί νύν μετ' Αγγέλων αυτή, πρεσβεύουσιν απαύστως υπέρ πάντων ημών.

Καί τής Οσίας, όμοιον

Τό σώμα τό σόν, νηστείαις Κατατήξασα, εν μέσω ανδρών, Ματρώνα κατοικήσασα, προσευχαίς σχολάζουσα, τόν Δεσπότην ενθέως εθεράπευσας, δι' δν πάντα κατέλιπες, οσίως τόν βίον διανύσασα.

Ο Οίκος

Άνοιξον μου τό στόμα Χριστέ μου, ανυμνήσαι καί λέγειν τούς αγώνας τής σής Οσίας Φιλάνθρωπε, όπως τά πάντα καταλιπούσα, καί ποθήσασα μόνον σέ τόν Νυμφίον, τόν επί γής ως φθαρτά ελογίσατο άπαντα, καί τόν τύπον τού ζωηφόρου Σταυρού εν εαυτή τυπώσασα, δαιμόνων θράση κατήργησε, καί εις τέλος αυτούς εξηφάνισεν, οσίως τόν βίον διανύσασα.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή Θ’ τού αυτού μηνός, Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων Ονησιφόρου καί Πορφυρίου.

Στίχοι

· 'Ιποις Ονησιφόρε πρός Θεόν τρέχων,

· Εχεις συνιππεύοντα καί τόν Ικέτην.

· Νύσσης ούρανίης επέβητ, ενάτη ώ αθληταί.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τοίς Οσίας Μητρός ημών Ματρώνης.

Στίχοι

· Ζωής μελλούσης αξιούται Ματρώνα,

· Ως εν βίω ζήσασα ταύτης αξίως.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τής Οσίας Θεοκτίστης τής Λεσβίας.

Στίχοι

· Λέσβου τό θρέμμα, παρθένος θεοκτίστη,

· Κτίστη Θεώ πρόσεισι νύμφη παγκάλη.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων Γυναικών, Ευστολίας καί Σωπάτρας.

Στίχοι

· Όλη καλή σύ πρός Θεόν χωρείς Λόγον,

· Στολαίς σταλείσα ψυχικαίς Ευστολία.

· Σωπάτρα Πατρός Πνεύματός τε καί Λόγου,

· Θρόνω παρέστη, δούσα γή τό σαρκίον.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Αντωνίου.

Στίχοι

· Αντώνιον κτείνουσι τόν θείον ξυλοις,

· Οι τό ξύλον τιμώντες ως Θεόν πλάνοι.

Τή αυτή ημέρα, οι Άγιοι Χριστοφόρος καί Μαύρα ξίφει τελειούνται.

Στίχοι

· Πλάνην αμαυροί Μαύρα καρθείσα ξίφει.

· Χριστού δέ τμηθείς φώς ορά Χριστοφόρος.

Τή αυτή ημέρα, ο Όσιος, Ιωάννης ο Κολοβός εν ειρήνη τελειούται.

Στίχοι

· Ιωάννην έκρυψε γής βραχύς τόπος,

· Ός, κάν βραχύς τό σώμα, τήν πράξιν μέγας.

Τή αυτή ημέρα, ο Όσιος Ελλάδιος εν ειρήνη τελειούται.

Στίχοι

· Ει καί μετέστης, Ελλάδιε, τού βίου,

· Πίναξ έμεινας αρετών τοίς εν βίω.

Ο Όσιος πατήρ ημών Συμεών ο Μεταφραστής εν ειρήνη τελειούται.

Οι Όσιοι καί θεοφόροι πατέρες ημών Ευθύμιος καί Νεόφυτος, οι κτίτορες τής σεβασμίας μονής τού Δοχειαρίου, εν ειρήνη τελειούνται.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός ελέησον ημάς. Αμήν.

Τών Μαρτύρων

Ωδή ζ'

«Αβραμιαίοι ποτέ, εν Βαβυλώνι Παίδες, καμίνου φλόγα κατεπάτησαν, εν ύμνοις κραυγάζοντες, Ο τών Πατέρων, Θεός ευλογητός εί».

Ευγενεστάτης ψυχής, τούς ευγενείς σου τρόπους, υποδεικνύων ωμολόγησας, τυράννων ενώπιον, Ο νησιφόρε Μάρτυς, Θεόν σεσαρκωμένον.

Τήν δι' αιώνος θείαν, ελευθερίαν στέργων, τώ σώ δεσπότη ώς ευήκοος, οικέτης συνήθλησας, καί σύν αυτώ χορεύεις, Πορφύριε παμμάκαρ.

Αίμασι θείοις υμών, τήν επηρμένην φλόγα, τής αθεϊας κατασβέσαντες, βοάτε Πανεύφημοι, Ό τών Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός εί.

Ίνα τής μακαρίας, καί αθανάτου δόξης, αξιωθήτε τόν μακάριον, υπέστησε θάνατον, θεοφεγγείς αστέρες, τού νοητού Ηλίου.

Θεοτοκίον

Σεσαρκωμένον Λόγον, σών εξ αιμάτων τίκτεις, βροτούς Θεώσαι ευδοκήσαντα, Παρθένε τούς μέλποντας, Ο τών Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός εί.

Τής Oσίας

Παίδες Εβραίων

Ώσπερ τρυγών ωραιοτάτη, διετήρησας Θεώ τήν σωφροσύνην, ευτεκνίαν, παθών στειρώσει Μακαρία, ως αληθώς πλουτήσασα, διά σού τών σεσωσμένων.

Κόσμον σεμνή καί τά εν κόσμω, καταλείψασα ενθέω πεποιθήσει, υπερκόσμιον νύν, κληρούσαι κληρουχίαν, Μοναζουσών υπάρχουσα, αληθώς Ματρώνα κόσμος.

Θεοτοκίον

Λύουσα Εύας τήν κατάραν, παναμώμητε εγέννησας Παρθένε, τόν τών όλων θεον, αφράστως συλλαβούσα, καί υπέρ νούν κυήσασα, σωτηρίαν τοις ανθρώποις.

Τών Μαρτύρων

Ωδή η’

«Τόν εν Σταυρώ, σαρκί προσηλωθέντα, καί υποδείξαντα ημίν όπλον εις σωτηρίαν, Παίδες υπερυψούτε, Χριστόν τόν Θεόν ημών εις τούς αιώνας».

Μέλη σπαραγμοίς εκδεδωκότες, κατεσπαράξατε εχθρού, ασύνετον καρδίαν, μείναντες ασάλευτοι τόν νούν, μεγαλώνυμοι στεφανηφόροι.

Αίμασιν υμών τό πύρ εσβέσθη, τής αγνωσίας Αθληταί, πιστών δέ κατηρδεύθη, πάντων καί καρδία καί ψυχή, αναθάλλουσα θεογνωσίαν.

Κύματα δεινών κολαστηρίων, τή κυβερνήσει τού Χριστού, διήλθετε καί όρμω, θείας βασιλείας ουρανών, προσωρμίσθητε εν άφθαρσία.

Άνθρακες πυρί τού Παρακλήτου, προσαναπτόμενοι σαφώς, οι Μάρτυρες δειχθέντες, έφλεξαν τήν πλάνην τού εχθρού, καί εφώτισαν τήν οικουμένην.

Θεοτοκίον

Ρόδον εκλεκτόν εν ταίς κοιλάσι, Κόρη τού βίου ευρηκώς, ηράσθη σου τού κάλλους, Λόγος τού Θεού καί σαρκωθείς, ευωδίασε τήν οικουμένην.

Τής Οσίας

Νικηταί τυράννου

Ευσεβείας τρόποις, τήν ψυχήν κοσμήσασα Ματρώνα, θείον τώ Χριστώ προσήξας, μελωδούντα πάνσεμνε χορόν παρθένων, Ευλογείτε πάντα τά έργα τόν Κύριον, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Οι τών σών ιδρώτων, όμβροι θεία χάριτι τών παθημάτων, τούς όμβρους Ματρώνα, θαλερούς ξηραίνουσι καί τάς καρδίας, τών πιστώς φοιτώντων πάντοτε αρδεύουσιν, όθεν σε τιμώμεν, εις πάντας τούς αιώνας.

Σεαυτήν τοίς όπλοις, πίστει καθοπλίσασα τής εγκρατείας, ουκ ετρώθης βέλει, ηδονής διάγουσα ανδρών εν μέσω, τόν τήν Εύαν πάλαι τρώσαντα δέ έτρωσας, λόγχη σωφροσύνης, Ματρώνα μακαρία.

Θεοτοκίον

Ιδού η Παρθένος, ώς φησιν εν Πνεύματι ο Ησαϊας, έσχεν εν κοιλία, τόν η μάς ρυσάμενον Άδου κοιλίας, ευσεβώς βοώντας, Υμνείτε τόν Κύριον, καί υπερυψούτε, εις πάντας τους αιώνας.

Ο Eιρμός

Νικηταί τυράννου, καί φλογός τή χάριτί σου γεγονότες, οι τών εντολών σου, σφόδρα αντεχόμενοι Παίδες εβόων, Ευλογείτε πάντα τά έργα τόν Κύριον, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Τών Μαρτύρων

Ωδή θ'

«Εύα μέν τό τής παρακοής νοσήματι, τήν κατάραν εισωκίσατο, σύ δέ Παρθένε Θεοτόκε, τώ τής κυοφορίας βλαστήματι, τώ κόσμω τήν ευλογίαν εξήνθησας, όθεν σε πάντες μεγαλύνομεν».

Ίσχυσαν δυνάμει τού Χριστού νευρούμενοι, τούς ασάρκους μετά σώματος, καταπαλαίσαι οι γενναίοι αδάμαντες, οι στύλοι τής πίστεως, καί νύν εις ουρανούς συνευφραίνονται, τοίς απ' αιώνος εναθλήσασιν.

Ως άρμα τού Λόγου ιερόν γενόμενοι, τοίς αλόγοις προσεδέθητε, Μάρτυρες θείοι καί πρός νύσσαν, ουράνιον εφθάσατε χαίροντες, καί νίκης τά βραβεία εδέξασθε, όθεν αξίως μοκαρίζεσθε.

Σώματα υμών Παγκεανών Περίδοξος, νύν κατέχει κώμη Μάρτυρες, θείους πλουτήσασα προστάτας, υμάς καί ιατρούς θεραπεύοντας, σωμάτων καί ψυχών αρρωστήματα, τών προσιόντων πίστει πάντοτε.

Η θεία δυάς καί φωταυγής Πορφύριε, Αθλοφόρε παναοίδιμε, Ονησιφόρε γενναιόφρον, Τριάδι τή Αγία πρεσβεύσατε, ειρήνην καί δεινών απολύτρωσιν, παρασχεθήναι τοίς υμνούσιν υμάς.

Θεοτοκίον

Φορέσας με όλον εκ τών σών προέρχεται, ως νυμφίος Παναμώμητε, θείων αιμάτων ο Δεσπότης, καί γάλακτι εκτρέφεται άπασαν, τήν κτίσιν διατρέφων βουλήματι, εύλογημένη αειπάρθενε.

Τής Οσίας

Έφριξε πάσα ακοή

Ως θεία σύ περιστερά, αρετών κεχρυσωμέναις ταίς πτέρυξι, Ματρώνα ένδοξε, ανεκουφίσθης, καί νύν κατέπαυσας, ένθα Οσίων οι χοροί, Δικαίων τά τάγματα, καί η αιώνιος, ευφροσύνη καί χαρά ανεκλάλητος.

Στέργουσα τόν εκ γυναικός, διά σπλάγχνα οικτιρμών ανατείλαντα, άδυτον Ήλιον, τήν καυστικήν τε καί δυσδιόδευτον, ραδίως ώδευσας Σεμνή, τρίβον τής ασκήσεως, δαίμονας φλέγουσα, καί τά πάθη τής σαρκός εκλεαίνουσα.

Η θεία μνήμη σου ημίν, τηλαυγέστερον ηλίου ανέτειλε, φωταγωγούσα ημών τάς διανοίας καί τά νοήματα, εν ή μνημόνευε ημών, τών μνημονευόντων σου, Ματρώνα πάνσεμνε, παρρησίαν πρός Χριστόν όντως έχουσα.

Θεοτοκίον

Φέρουσα Κόρη ταίς χερσί, τόν τά σύμ παντα τώ νεύματι φέροντα, χειρός με λύτρωσαι, τού αλλοτρίου τή μεσιτεία σου, καί τώ φωτί σου τήν εμήν, διάνοιαν φώτισον, καί αλλοτρίωσον, τών παθών τών αναιδώς πολεμούντων με.

Ο Ειρμός

«Έφριξε πάσα ακοή, τήν απόρρητον Θεού συγκατάβασιν, όπως ο Ύψιστος, εκών κατήλθε μέχρι σώματος, Παρθενικής από γαστρός, γενόμενος άνθρωπος, διό τήν άχραντον, Θεοτόκον οι πιστοί μεγαλύνομεν».

Εξαποστειλάριον τών Μαρτύρων

Γυναίκες ακουτίσθητε

Τούς Μάρτυρας τιμήσωμεν, τούς εν αθλήσει λάμψαντας, καί καταυγάσαντας κόσμον, μαρτυρικαίς αγλαϊαις, Ονησιφόρον τόν μέγαν, καί τόν σεπτόν Πορφύριον, καί γάρ αυτοί πρεσβεύουσιν, υπέρ ημώντών εν πίστει, αυτών τελούντων τήν μνήμην.

Καί τής Οσίας

Ο ουρανόν τοίς άστροις

Όλον υψώσασα τόν νούν, τής σχέσεως τών γηϊνων, ανεπιστροφως Ματρώνα, ώδευσας τρίβον θεόφρον, τών εντολών τού Σωτήρος, διό ημών υπερεύχου.

Θεοτοκίον

Ιερωτάταις φωναίς σε, σεπτοί Προφήται Παρθένε, κατήγγειλαν εσομένην, Θεού Μητέρα, διό σε, ειδότες πίστει καί πόθω, γεραίρομεν Θεοτόκον.

Εις τόν Στίχον, τά Στιχηρά τής Οκτωήχου.

Η λοιπή Ακολουθία τού Όρθρου, ως σύνηθες, καί Απόλυσις.