ΤΗ Ζ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τών Αγίων τριάκοντα τριών Μαρτύρων, τών έν Μελιτηνή, καί Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών καί θαυματουργού Λαζάρου, τού εν τώ Γαλησίω όρει ασκήσαντος.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια τών Μαρτύρων.

Ήχος δ’

Ως γενναίον

Θεοσύλλεκτον σύνταγμα, ιερώτατον στράτευμα, Εκκλησία ένθεος, δήμος άγιος, φάλαγξ Μαρτύρων θεόπνευστος, ωραία ομήγυρις, αρραγής συνασπισμός, αληθώς ανεδείχθητε, αξιάγαστοι, καί τής άνω πολίται επαξίως, μητροπόλεως εντεύθεν, χρεωστικώς μακαρίζεσθε.

Σύν Νικάνδρω Ησύχιον, Αθανάσιον Μάμαντα, θείόν τε Bαράχιον καί Καλλίνικον, καί Θεαγένην καί Νίκωνα, Λογγίνον Θεόδωρον, Ουαλέριον ομού, καί Ξανθίαν Θεόδουλον καί Καλλίμαχον, καί Ευγένιον πάντες συνελθόντες, σύν τώ θείω θεοδοχω καί Οστρυχίω τιμήσωμεν.

Τόν γενναίον, Ιέρωνα, τόν κλεινόν Επιφάνιον, Mαξιμιανόν ομού καί Δουλκίτιον, Κλαυδιανόν καί Θεόφιλον, τόν θείον Γιγάντιον καί Δωρόθεον πιστώς, καί Θεόδοτον μέλψωμεν, καί Καστρίκιον, καί Ανίκητον άμα θεμελίω, Ευτυχίω τε συμφώνως, τής αληθείας τούς Μάρτυρας.

Καί τού Οσίου

Ήχος πλ. β’

Όλην αποθέμενοι

Όλην αποθέμενος, τήν τών παθών αλογίαν, καί σάρκα τώ πνεύματι, υποτάξας γέγονας αρετής κανών, Μοναστών έρεισμα, Ασκητών άγαλμα, τών Οσίων εγκαλλώπισμα, καί νύν τό άρρητον, κάλλος εποπτεύων τού Κτίστου σου, τρυφάς αεί τοίς κάλλεσι, τοίς επουρανίοις τώ πνεύματι, όθεν συνελθόντες, ασμάτων εμμελέσιν εν ωδαίς, τήν σήν σεπτήν καί πανίερον, μνήμην εορτάζομεν.

Ύλης αχθοφόρημα, εκτιναξάμενος άπαν, καί σαρκός προσπάθειαν, καί γηϊνης σχέσεως πάσαν έφεσιν, υψηλής ώδευσας, πολιτείας τρίβον, ευσταλώς μεταρσιούμενος, καί ανυψούμενος, πάσης αρετής εις ακρώρειαν, καί τρέπων τόν αντίπαλον, άϋλον εχθρόν ύλη σώματος, όθεν τοίς Αγγέλων, αϋλοις συγκατείλεξαι χοροίς, Λάζαρε Πάτερ δεόμενος, υπέρ τών ψυχών ημών.

Κόσμον απωσάμενος, απαρνησάμενος σάρκα, καί τά πάθη Όσιε, μετά τών προλήψεων βδελυξάμενος, ακριβής γέγονας, τηρητής Λάζαρε, προσταγμάτων τού Κυρίου σου, καί φύλαξ άριστος, όθεν συν Πατρί καί τώ Πνεύματι, μονήν εν σοί πεποίηται, καί τά υπέρ φύσιν χαρίσματα, νέμει σοι πλουσίως, θαυμάτων εξαισίων αυτουργόν, καί τών εν θλίψει θερμότατον, ρύστην αναδείξας σε.

Δόξα... Ήχος πλ. α'

Όσιε Πάτερ, ουκ έδωκας ύπνον σοίς οφθαλμοίς, ουδέ τοίς βλεφάροις σου νυσταγμόν, έως ού τήν ψυχήν καί τό σώμα, τών παθών ηλευθέρωσας, καί σεαυτόν ητοίμασας τού Πνεύματος καταγώγιον, ελθών γάρ ο Χριστός σύν τώ Πατρί, μονήν παρά σοί εποιήσατο, καί τής ομοουσίου Τριάδος θεράπων γενομενος, μεγαλοκήρυξ Πατήρ ημών, πρέσβευε υπέρ τών ψυχών ημών.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Χαίροις ασκητικών

Λάμψον τον φωτισμόν σόυ εμοί, τώ τών παθών σκότει δεινώς ενυπάρχοντι, τό φέγγος τής αληθείας, η συλλαβούσα Θεόν, καί σαρκί τεκούσα Μητροπάρθενε, βυθού απογνώσεως, διά τάχους ανάγαγε, καί επί πέτραν, ασφαλούς βιοτεύσεως, επιστήριξον, τής ψυχής μου τα βήματα, Δίκασον τούς απαύστως με, πιέζοντας δαίμονας, παύσον τόν πόνον εν τάχει, τής ταλαιπώρου καρδίας μου, ελπίς τών περάτων, η τώ κόσμω δωρουμένη, τό μέγα έλεος.

Η Σταυροθεοτοκίον

Στάσα εν τώ Σταυρώ Ιησού, η σέ τεκούσα θρηνωδούσα ωδύρετο, βοώσα, Ού φέρω Τέκνον, προσηλωμένον οράν, επί ξύλου όν περ απεκύησα, εγώ καί διέφυγον, τάς ωδίνας ως άνανδρος, καί πώς αρτίως, τή οδύνη συνέχομαι, καί σπαράττομαι, τήν καρδίαν η άμεμπτος; άρτι γάρ ούν πεπλήρωται, ό είρηκε Συμεών, ότι ρομφαία καρδίαν, εμήν πικρώς διελεύσεται, Αλλ’ ώ νύν Υιέ μου, εξανάστηθι καί σώσον, τούς ανυμνούντάς σε.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά τής Οκτωήχου.

Δόξα... Ήχος πλ. δ’

Όσιε Πάτερ, εις πάσαν τήν γήν εξήλθεν ο φθόγγος τών κατορθωμάτων σου, διό εν τοίς ουρανοίς, εύρες μισθόν τών καμάτων σου, Τών δαιμόνων ώλεσας τάς φάλαγγας, τών Αγγέλων έφθασας τά τάγματα, ών τόν βίον αμέμπτως εζήλωσας, Παρρησίαν έχων πρός Χριστόν τόν Θεόν, ειρήνην αίτησαι ταίς ψυχαίς ημών.

Καί νύν… Θεοτοκίον

Τριήμερος ανέστης

Τό όμμα τής καρδίας μου, εκτείνω πρός σέ Δέσποινα, μή παρίφης τόν πικρόν μου στεναγμόν, εν ώρα όταν κρίνη, ο σός Υιός τόν κόσμον, γενού μοι σκέπη καί βοήθεια.

Η Σταυροθεοτοκίον

Επάγην μέν ως άνθρωπος, εν ξύλω καί νενέκρωμαι, καί εν τάφω, κατετέθην ως θνητός, ως δέ Θεός, ώ Μήτερ, νεκρούς εξαναστήσω, καί σέ δοξάσω τή εγέρσει μου.

Απολυτίκιον τών Mαρτύρων

Ήχος δ’ Ταχύ προκατάλαβε

Οι Μάρτυρές σου, Κύριε, εν τή αθλήσει αυτών, στεφάνους εκομίσαντο τής αφθαρσίας, εκ σού τού Θεού ημών, σχόντες γάρ τήν ισχύν σου, τούς τυράννους καθείλον, έθραυσαν καί δαιμόνων, τά ανίσχυρα θράση. Αυτών ταίς ικεσίαις, Χριστέ ο Θεός, σώσον τάς ψυχάς ημών.

Καί τού Οσίου

Ήχος πλ. δ’

Ταίς επαγρύπνοις προσευχαίς, εν οχετοίς δακρύων τόν στύλον κατέβρεχες, καί τοίς εκ βάθων στεναγμοίς, εις εκατόν τούς πόνους εκαρποφόρησας, καί γέγονας ποιμήν, τοίς προσιούσι νέμων συγχώρησιν, Όσιε Πατήρ ημών Λάζαρε, πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν, λέγονται οι Κανόνες, εις τής Οκτωήχου καί τών Αγίων οι εφεξής δύο.

Ο Κανών τών Μαρτύρων, ού η Ακροστιχίς.

Δόξα κροτείσθω Χριστός η τών Μαρτύρων.

Ποίημα Ιωάννου Μοναχού

Ωδή α' Ήχος β'

«Δεύτε λαοί, άσωμεν άσμα Χριστώ τώ Θεώ, τώ διελόντι θάλασσαν, καί οδηγήσαντι, τόν λαόν όν ανήκε, δουλείας Αιγυπτίων, ότι δεδόξασται».

Δεύτε πιστοί, άπαντες χείρας κροτήσωμεν, καί θεοφθόγγοις άσμασι, πανηγυρίσωμεν, τών Μαρτύρων τούς άθλους, Χριστόν, δοξολογούντες, ότι δεδόξασται.

Όπλον ημίν, θείον εδόθη καί καύχημα, τό τού Σωτήρος τρόπαιον, η ακαθαίρετος, τού Σταυρού πανοπλία, δι' ής οι νικηφόροι, στέφονται Μάρτυρες.

Ξίφος καί πύρ, βόθρον σταυρόν τε καί θάνατον, τοίς αοιδίμοις Μάρτυσιν, επανετείνοντο, οι τού θείου διώκται, ζωήν πρός τήν αμείνω, τούτους ενάγοντες.

Θεοτοκίον

Άρτον ζωής, τόν επουράνιον τέτοκας, σεσαρκωμένον Πάναγνε, τόν πρίν ασώματον, ενυπόστατον Λόγον, όν περ οι τών Μαρτύρων, δήμοι δοξάζουσιν.

Ο Κανών τού Οσίου, έχων Ακροστιχίδα.

Λάζαρε μάκαρ, τούς εμούς ύμνους δέχου.

Ωδή α' Ήχος δ'

«Ανοίξω τό στόμα μου, καί πληρωθήσεται Πνεύματος, καί λόγον ερεύξομαι, τή Βασιλίδι Μητρί, καί οφθήσομαι, φαιδρώς πανηγυρίζων, καί άσω γηθόμενος, ταύτης τά θαύματα».

Λαμπτήρ θεαυγέστατε, φωτοειδέστατε Λάζαρε, τό σκότος απέλασον, τής διανοίας μου, λαμπηδόσι με, φωτός αυγάσας θείου, όπως ευφημήσω σου, τά κατορθώματα.

Αστράψας ως ήλιος, φωταγωγείς τήν υφήλιον, φωτός οικητή ριον, φώς θείον Λάζαρε, ανατέλλων τε, καί δύνων φωτοφόρος, γεννήσεως θαύματι, καί τής κοιμήσεως.

Ζωής εφιέμενος, τής αϊδίου καί κρείττονος, εικότως ηλόγησας, τής επικήρου ζωής, μακρυνόμενος, σαρκίνης συγγενείας, Χριοτώ συννεκρούμενος, καί συζωούμενος.

Θεοτοκίον

Αγνόν ευραμένη σε, η πανυπέραγνος Δέσποινα, πανόσιε Λάζαρε, επιφοιτώσα πρός σέ, ώς ευγνώμονα, οικέτην σε προσείπε, μεθ' ής τόν φιλάνθρωπον, ημίν ιλέωσαι.

Τών Μαρτύρων

Ωδή γ'

«Εν πέτρα με τής πίστεως στερεώσας, επλάτυνας τό στόμα μου επ' εχθρούς μου, ηυφράθνη γάρ τό πνεύμά μου εν τώ ψάλλειν, Ουκ έστι δίκαιος πλήν σου Κύριε».

Καθείλον οι καλλίνικοι Αθλοφόροι, τώ πάθει σου τώ θείω δυναμωθέντες, τής πλάνης τήν πολύθεον αθεϊαν, Ούκ έστι κράζοντες, ώς ο Θεός ημών, καί ουκ έστιν Άγιος, πλήν σου Κύριε.

Ρανίσι θείου αίματος καθαρθέντες, καί αίμασιν οικείοις τελειωθέντες, θυσίαις ουκ εχράνθητε Αθλοφόροι, δαιμόνων κράζοντες, ουκ έστιν Άγιος, ως ο Θεός ημών, καί ούκ έστι δίκαιος, πλήν σου Κύριε.

Όλον σε κεκτημένοι οι Αθλοφόροι, ταίς εαυτών καρδίαις εισοικισθέντα, τρανούντες τήν ευσέβειαν ανεβόων, Ούκ έστιν Άγιος ως ο Θεός ημών, καί ουκ έστι δίκαιος, πλήν σου Κύριε.

Θεοτοκίον

Τήν μόνην παρθενεύουσαν μετά τόκον, πρός πίστιν τής θεότητος τού τεχθέντος, τιμώντές σε κραυγάζομεν τώ Υιώ σου, Ουκ έστιν Άγιος, ως ο Θεός ημών, καί ούκ έστι δίκαιος, πλήν σου Κύριε.

Τού Οσίου

Τούς σούς υμνολόγους

Ρωννύμενος σθένει τού Δεσπότου, νηπίων τοξεύματα Σοφέ, τά κατά σού απέδειξας, τού πονηρού τεχνάσματα, ού καί ημάς ενίσχυσον, αποφυγείν μηχανήματα

Εν σώματι Άγγελος εδείχθης, Θεώ σύν Αγγέλοις λειτουργών, πάχους σαρκός καί φύσεως, υπερηρμένος Λάζαρε, θεουργικώς λαμπόμενος, καί θαυμαστώς κλεϊζόμενος.

Θεοτοκίον

Μεσίτρια σκέπη καί προστάτις, γενού μοι Γεννήτρια Θεού, τά τής ζωής ιθύνουσα, εχθρούς αποτειχίζουσα, καί συμπαθώς με σώζουσα, καί σώ Υιώ καταλλάττουσα.

Ο Ειρμός

«Τους σούς υμνολόγους Θεοτόκε, ως ζώσα καί άφθονος πηγή, θίασον συγκροτήσαντας, πνευματικόν στερέωσον, καί εν τή θεία δόξη σου, στεφάνων δόξης αξίωσον».

Κάθισμα τών Μαρτύρων

Ήχος δ’ Ταχύ προκατάλαβε

Ιέρων ο ένδοξος, καί σύν αυτώ ο χορός, Μαρτύρων ο ένθεος, τής αθεϊας πυράν, τοίς αίμασι σβέσαντες, τάς διαιωνιζούσας, απολαύσεις κληρούνται, καί τούς τών ασθενούντων, ιατρεύουσι πόνους, Αυτών Χριστέ πρεσβείαις, σώσον τάς ψυχάς ημών.

Δόξα... Τού Οσίου

Ήχος πλ. δ’ Τήν Σοφίαν

Τόν λαμπτήρα τόν μέγαν καί φαεινόν, τόν πραότατον άμα καί συμπαθή, τόν φύσιν νικήσαντα, καί σαρκός τά κινήματα, χαλινώσαντα πάντα, αοίδιμον Λάζαρον, καί Χριστώ απείρω, τώ πόθω λατρεύσαντα, καί συγκληρονόμον, τής αυτού βασιλείας, γενόμενον άπαντες, οι πιστοί ευφημήσωμεν, πρεσβευτήν ώς θερμότατον, Πρεσβεύει γάρ Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, τήν αγίαν μνήμην αυτού.

Καί νύν… Θεοτοκίον

Χαριστήριον αίνον χρεωστικώς, ως η χήρα εκείνη δύο λεπτά, προσφέρω σοι Δέσποινα, υπέρ πασών τών χαρίτων σου, σύ γάρ ώδθης σκέπη, ομού καί βοήθεια, πειρασμών καί θλίψεων, αεί με εξαίρουσα, όθεν ως εκ μέσου, φλογιζούσης καμίνου, ρυσθείς τών θλιβόντων με, εκ καρδίας κραυγάζω σοι, Θεοτόκε βοήθει μοι, πρεσβεύουσα τώ σώ Υιώ καί Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δοθήναί μοι, σέ γάρ έχω ελπίδα, ο ανάξιος δούλός σου.

Η Σταυροθεοτοκίον

Τόν Αμνόν καί Ποιμένα καί Λυτρωτήν, η Αμνάς θεωρούσα εν τώ Σταυρώ, ωλόλυζε δακρύουσα, καί πικρώς ανεκραύγαζεν, ο μέν κόσμος αγάλλεται, δεχόμενος τήν λύτρωσιν, τά δέ σπλάγχνα μου φλέγονται, ορώσης σου τήν σταύρωσιν, ήν περ υπομένεις, διά σπλάγχνα ελέους, Θεέ υπεράγαθε, ανεξίκακε Κύριε, Ή πιστώς εκβοήσωμεν, Σπλαγχνίσθητι Παρθένε εφ' ημάς, καί πταισμάτων δώρησαι τήν άφεσιν, τοίς προσκυνούσιν εν πίστει, αυτού τά παθήματα.

Τών Μαρτύρων

Ωδή δ'

«Εισακήκοα Κύριε, τήν ακοήν, τής σής οικονομίας, καί εδόξασά σε, μόνε φιλάνθρωπε».

Εμιμησαντο Κύριε,οι αθληταί, τό πάθος σου τό θείον, εαυτούς προθύμως δόντες εις θάνατον.

Ικετεύοντας Κύριε, τούς αθλητάς, προσδέχου καί κινδύνων, καί πταισμάτων λύσιν ημίν κατάπεμψον.

Σεσιώπηται Κύριε, δαιμόνων πλάνη, όντως γάρ Θεόν σε, άληθή οι μάρτυρες ανεκήρυξαν.

Θεοτοκίον

Θεοτόκον σε σέβοντες, οι αθληταί, Θεόν σεσαρκωμένον, τόν Υιόν σου Δέσποινα καταγγέλλουσιν.

Τού Οσίου

Ο καθήμενος εν δόξη

Απηλλάγης εκ δουλείας, δολερώς ηρτημένης σοι, καί τώ ρυσαμένω δούλος ως ευγνώμων εδούλευσας, συντονωτάτη ασκήσει, λυτρωσάμενος, τήν ψυχήν εκ δουλειας, παθών θείε Λάζαρε.

Καταράττεται πρός Άδην, συρρηγνύμενος Λάζαρε, επικρήμνοις πέτραις, σών υποθηκών ο παρήκοος, καί γλυκασμού μελιτώδους, αντιδρέπεται, οικτροτάτου θανάτου, πικρίαν ο δείλαιος.

Ανηνέχθης υπερτάτην, αρετών εις ακρώρειαν, εν αβάτω όρει, Πάτερ τώ Θεώ συγγενόμενος, ως Μωϋσής καί Ηλίας, ών τήν εύκλειαν, ως τόν βίον ζηλώσας, αυτών εναπείληφας.

Θεοτοκίον

Ρυομένην σου τήν ποίμνην, Θεοτόκε επίφανον, καταδυναστείας, πάσης καί δεινής επιθέσεως, τών μηδαμώς κηρυττόντων,τήν αλήθειαν, καί τόν Κλήρόν σου, δίδου νικάν τόν ορθόδοξον.

Τών Μαρτύρων

Ωδή ε'

«Ο τού φωτός χορηγός, καί τών αιώνων ποιητής Κύριος, εν τώ φωτί τών προσταγμάτων οδήγησον ημάς, εκτός σου γάρ άλλον, Θεόν ου γινώσκομεν».

Ωραιοτάτην στολήν, πεφοινιγμένην ευσεβώς αίματι, μαρτυρικώ καί εξυφασμένην, τή χάριτι τή σή, σού οι αθλοφόροι, Χριστέ ημφιάσαντο.

Χάρις καί έλεος, τού παντοκράτορος Θεού στέφουσι, τούς Αθλητάς, πόθω καταλλήλως, τού νέμοντος ισχύν, δι' ής νικηφόροι εδείχθησαν Μάρτυρες.

Ράβδον δυνάμεως, τοίς Αθλοφόροις τόν Σταυρόν δέδωκας, καί τών εχθρών, κατακυριεύειν εποίησας αυτούς, διό σου υμνούμεν, Χριστέ τήν θεότητα.

Θεοτοκίον

Ιερουργόν εκ Δαυϊδ, καταγομένη τόν Χριστόν τέτοκας, όθεν Αγνή, τής ιερωσύνης μετατιθεμένης, δικαίως καί νόμου μετάθεσις γίνεται.

Τού Οσίου

Εξέστη τά σύμπαντα

Τώ κρείττονι Λάζαρε, τό χείρον καθυπέταξας, ταίς πρακτικωτάταις εργασίαις, εις θεωρίας φθάσας ακροτητα, όθεν εν μεθέξει θεωθείς, θαύματα εξαίσια, αυτουργών εναπέφηνας.

Οδοίς εφεπόμενος, τού Βαπτιστού κατώκησας, έρημον εις άβατον θεόφρον, οικείοις δ' αύθις επαναδέδειξαι, Πάτερ ως εκείνος Ισραήλ, πάλαι τώ αγνώμονι, οδηγών εις μετάνοιαν.

Υπήρεισε Λάζαρε, στύλοις επτά τού Πνεύματος, Πάτερ επταρίθμοις επιπνοίαις, οίκον οικείον σέ η ενούσιος, καί ζώσα σοφία τού Θεού, ώ επανεπαύσατο, σύν Πατρί καί τώ Πνεύματι.

Θεοτοκίον

Στενούμενος θλίψεσι, καί πάθεσι χωννύμενος, σέ τών ουρανών τήν πλατυτέραν, καθικετεύω Μήτηρ τού ζώντος Θεού, πλάτος ειρηναίας μοι ζωής, ύψος απαθείας τε, ταίς πρεσβείαις σου βράβευσον.

Τών Μαρτύρων

Ωδή ς'

«Άβυσσος αμαρτημάτων, εκύκλωσέ με εσχάτη, αλλ' ως τόν Προφήτην Ιωνάν, ανάγαγε Κύριε Κύριε, εκ φθοράς τήν ζωήν μου».

Σάλπιγγος ήχος κροτείτω, πνευματικής επαξίως, λογικών χειλέων καρδίας, ύμνον εκπέμπουσα, καί μέλπουσα τών Μαρτύρων τούς άθλους.

Σήμερον η οικουμένη, φαιδρύνεται εν τή μνήμη, τών σεπτών Χριστού Αθλοφόρων, πίστει δοξάζουσα, τόν τή χειρί, στεφανώσαντα τούτους.

Τέτρωται καταπληγείσα, τών δυσμενών η καρδία, Χριστός γάρ εντείνας τόν Σταυρον, ως τόξον απέστειλε, τούς Μάρτυρας, βέλη ηκονημένα.

Θεοτοκίον

Όντως σε Θεού Μητέρα, οι Αθλοφόροι ειδότες, τόν σεσαρκωμένον Θεόν, τώ κόσμω εκήρυξαν, εις θάνατον, τάς ψυχάς προδιδόντες.

Τού Οσίου

Τήν θείαν ταύτην

Ερρύσω κόρην καί έσωσας, αγνείας εραστήν αδιάφθορον, ως καί αδούλωτον, διό καμέ κινδυνεύοντα, απαγωγής βιαίας, ρύσαι καί θλίψεων.

Μυστών δυάδα διέσωσας, γυναίων τών αισχρών επιθέσεων,τόν μέν φωνήματι, Πάτερ εγείρας τής πράξεως, τόν δέ σοφώ τώ όντι επινοήματι.

Οστήσας ύδασιν όρια, ο θρέψας δι' αγγέλων θεράποντας, αγγέλου ύδατι, σέ παραδόξως επότισεν, υπερβάλλουσα δόξη, αυτός εκτρέφων σε.

Θεοτοκίον

Υμνούσι τάξεις Αγγέλων σε, δοξάζει καί βροτών τά συστήματα, Θεογεννήτρια, ως αφανίσασαν δαίμονας, καί σωτηρίαν κόσμω, παντί βραβεύσασαν.

Ο Ειρμός

«Τήν θείαν ταυτην καί πάντιμον, τελούντες εορτήν οι θεόφρονες, τής θεομήτορος, δεύτε τας χείρας κροτήσωμεν, τόν εξ αυτής τεχθέντα Θεόν δοξάζοντες».

Kοντάκιον τών Μαρτύρων

Ήχος δ’ Ο υψωθείς

Χορός Μαρτύρων τηλαυγής καί φωσφόρος, εξανατείλας νοητώς κατεφαίδρυνε, τήν Εκκλησίαν σήμερον θαυμάτων βολαίς, όθεν εορτάζοντες, τήν σεπτήν αυτών μνήμην, αιτούμέν σε Σωτήρ ημών, Ταίς αυτών ικεσίαις, εκ τών κινδύνων λύτρωσαι ημάς, ώς ελεήμων Θεός καί φιλάνθρωπος.

Κοντάκιον Τού Οσίου

Ήχος πλ. δ' Τή υπερμάχω

Τούς υπέρ φύσιν σου Σοφέ πόνους καί σκάμματα, αυτοί οι Άγγελοι ιδόντες κατεπλάγησαν, δι' ών είληφας θεόθεν καί τούς στεφάνους, Αλλ’ ώς έχων παρρησίαν πρός τόν Κύριον, εκ παντοίων ημάς σώζε περιστάσεων, ίνα κράζωμεν, Χαίροις Πάτερ Ποιμήν ημών.

Ο Οίκος

Άγγελος εξ ανθρώπων, Θεόφορε εγένου, εκ γής πρός τά ουράνια φθάσας, διό σύν ασωμάτοις χοροίς, αμιλλώμενόν σε θεωρών Όσιε, εξίσταμαι καί φόβω σοι κραυγάζω σχετικώς τοιαύτα,

· Χαίρε, κανων απλανής μονοτρόπων, χαίρε, λειμών αρετής ψυχοτροφε,

· Χαίρε, πρεσβευτα τών ψυχών ακαταίσχυντε, χαίρε, χορευτά τών αγγέλων ομόσκηνε,

· Χαίρε, ότι σύ επλήθυνας τών θρεμμάτων τόν χορόν, χαίρε, ότι σύ διέσωσας είσω ταύτα τής Εδέμ,

· Χαίρε, τής αυταρκείας σύν Θεώ δούς τόν άρτον, χαίρε, τής αυθαδείας τών δαιμόνων διώκτα,

· Χαίρε, πηγή θαυμάτων αέναε, χαίρε,τρυφής μελλούσης εχέγγυε,

· Χαίρε, λαμπτήρ τής Ασίας απάσης, χαίρε, φωστήρ Μοναστών ποδηγέτα,

· Χαίροις, Πάτερ Ποιμήν ημών.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή Ζ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τών Αγίων τριάκοντα τριών Μαρτύρων τών έν Μελιτινή, Ιέρωνος καί τών λοιπών.

Στίχοι

· Ώ πώς, Ιέρων ουδέν εξ ευτολμίας

· Άτολμον είδεν, ούδ' αγενές πρός ξίφος!

· Διά ξίφους ανείλον άνδρας τρίς δέκα,

· Άνδρες πονηροί, καί μίαν ξυνωρίδα.

· Ουδ' έλαθ' εβδομάτη Iέρων ξίφει αυχένα τμηθείς.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών καί θαυματουργού Λαζάρου, τού εν τώ Γαλησίω όρει ασκήσαντος.

Στίχοι

· Ετοίμασον τόν κόλπον, Αβραάμ Πάτερ,

· Ούχ υστερούντι Λαζάρω σού Λαζάρου.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων Μελασίππου, Κασίνης, καί Αντωνίου.

Στίχοι

· Ου σάρκες ήσαν, αλλ' άσαρκός τις φύσις.

· Ο Μελάσιππος πρός ξέσεις καί Κασίνη.

· Στάς Αντώνιε, τήν τομήν χαίρων δέχου,

· Καί δέξεταί σε τής χαράς θείος τόπος.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων Αύκτου, Ταυρίωνος, καί Θεσσαλονίκης.

Στίχοι

· Εφεύρον Αύκτος, Ταυρίων ευκτόν τέλος,

· Ξίφει τμηθέντες, οία ταύροι Κυρίου.

· Φυγήν κατακριθείσα πατρώ ου πεδου,

· Πέδον χλόης ώκησε Θεσσαλονίκη.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Αθηνοδώρου.

Στίχοι

· Εκ γής καλούσιν Αθηνόδωρον Νόες,

· Πρός τάς νοητάς δωρεάς τού Κυρίου.

Τή αυτή ημέρα, ο Άγιος Μάρτυς Αλέξανδρος ο εκ Θεσσαλονίκης, ξίφει τελειούται.

Στίχοι

· Τής θετταλών γής Αλέξανδρος φύς κλάδος,

· Αθλήσεως ήπλωσεν εκτμηθείς κλάδους.

Ταίς τών αγίων σου πρεσβείαις, ο Θεός ελέησον ημάς. Αμήν.

Τών Mαρτύρων

Ωδή ζ'

«Εικόνος χρυσής, εν πεδίω Δεηρά λατρευομένης, οι τρείς σου Παίδες κατεφρόνησαν, αθεωτάτου προστάγματος, μέσον δέ πυρός εμβληθέντες, δροσιζόμενοι έψαλλον, Ευλογητός εί ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών».

Σαρκών Δανιήλ, ού κατίσχυσαν ποτέ λεόντων χάσματα, αλλ’ ουδέ θάνατος τών Μαρτύρων σου, εν τή χειρί σου γάρ Κύριε, ζώσιν αι ψυχαί τών δικαίων, καί ανακράζουσι χαίρουσαι, Ευλσγητός ει ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Η φλόξ τοίς τρισίν, εδροσίζετο Παισίν εν Βαβυλώνι ποτέ, τοίς Αθλοφοροις δέ η πολύθεος, κατεμαραίνετο κάμινος, όθεν τήν απάτην ορώντες, τεφρουμένην εκραύγαζον, Ευλογητός ει ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Τώ πόθω Χριστέ, εκκαιόμενοι τώ σώ οι Αθλοφόροι σου, ώσπερ ανάλγητον περικείμενοι, τό τής σαρκός περιβόλαιον, βασάνων πικρών κατεφρόνουν, σοί εντρυφώντες καί λέγοντες, Ευλογητός εί ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Ως εύπλοκος ών, καί ωραίος ο χορός τών Αθλοφόρων σου, η πολυπόθητος καί θεόκλητος, τών εκλεκτών σου ομήγυρις, Πνεύματι τώ σώ κροτουμένη, εν ρυθμώ ανακρούεται, Ευλογητός εί ο Θεός ο τών Πατέρων ημών.

Θεοτοκίον

Νικάται εν σοί, πάσης φύσεως θεσμός καί εγκωμίων, μόνη Παρθένε απειρόγαμε, σύ γάρ ασπόρως συνέλαβες, καί τίκτεις αφθόρως τόν Λόγον, τού Πατρός τόν αϊδιον, όν ανυμνούντες ευσεβώς, σέ μακαρίζομεν.

Τού Οσίου

Ουκ ελάτρευσαν τή κτίσει

Συναγάλλου ουρανέ, συνευφραινέσθωσαν, ανθρώποις σήμερον, Αγγέλων αι στρατιαί, βροτός επουράνιος, Άγγελος γήϊνος εορτάζεται, νύν ο θεόφρων Λάζαρος, εις τιμήν Θεού των όλων.

Υψιβάμων αρεταίς υπερουράνιος, πάνσοφε Λάζαρε, τή πολιτεία τελών, τό φρόνημα μέτριος, υπήρχες καί ταπειωός, υπέρ άπαντας, Θεός σε καί ανύψωσεν, υπέρ πάντας θαυμασίως.

Μετά πείραν φανεράν ήττάν τε πρόδηλον, Σατάν ο δόλιος, εκ δεξιών σε συλάν, επείρα ως Άγγελος, υπούλως Λάζαρε, ο παμπόνηρος, αλλά καί ούτως ήσχυνας, τάς αυτού μηχανουργίας.

Θεοτοκίον

Νεμομένην τού θανάτου ρύμην έστησας, σεμνή τώ τόκω σου, τούς δέ βροτούς πρός ζωήν, Παρθένε ανήγαγες, τώ Κτίστη μέλποντας, Υπερύμνητε, ο τών Πατέρων Κύριος, καί Θεός ευλογητός εί.

Τών Μαρτύρων

Ωδή η’

«Τόν αρρήτω σοφία, συστησάμενον πάντα Θεόν Λόγον, καί εκ μή όντων, εις τό είναι παραγαγόντα, ευλογείτε τά έργα ως Κύριον, καί υπερυψούτε εις πάντας τούς αιώνας».

Μεμηνότων τυράννων, τήν δυσκάθεκτον ορμήν καταβαλόντες, οι Αθλοφόροι μελωδούντες, διαπρυσίως εβόων, Ευλογείτε τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Ανανήψατε πλάνοι, καί επίγνωτε τόν Θεόν τόν όντα, πρός τούς τυράννους οι Αθληταί, μελωδούντες εβόων, Ευλογείτε τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Ρητορεύειν μηδολως, μελετήσαντες οι Χριστού Αθλοφόροι, Πνεύματος θείου εμπλησθέντες φαιδρώς ανεβοων, Ευλογείτε τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Θεοτοκίον

Τόν εκ Πατρός προελθόντα, προαιώνιον καί άναρχον Θεόν Λόγον, καί επ' εσχάτων ανατείλαντα εκ τής Παρθένου, ευλογείτε απαύστως τά έργα τόν Κύριον.

Τού Οσίου

Άκουε Κόρη Παρθένε

Όφις ποτέ τόν γενάρχην Αδάμ, εξέωσεν εκ τής Εδέμ, απάτη Εύας, σοί δέ Σοφέ προσβαλών, δολίως τή τής αισχράς ορμή Mοναχής, κατησχύνθη καί νενίκηται, τή καρτερά ενστάσει σου, διό νύν χαίρων βοάς, Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Ύλην τήν κάτω προσνεύειν αεί, φιλούσαν δή ως γεηράν, εις πόλον έλκων τώ σώ συνανύψωσας, εν στύλω βιβάζων αιθερίως Σοφέ, υπέρ Κόσμου μεσιτεύων τε, ενθέρμως τώ Δεσπότη σου, καί σύν Αγγέλοις βοών, Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Σκότους τόν προστάτην καθείλες φωτί, τών θείων Πάτερ εντολών τού σού Δεσπότου, σύ γάρ τηρήσας αυτάς, διώδευσας αληθώς οδόν τήν στενήν, ευσχημόνως φωτιζόμενος, ταίς ακτίσι ταίς τού Πνεύματος, καί μέλπων διηνεκώς, Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Θεοτοκίον

Δέξαι Παρθένε δεσμίων φωνάς, ανθ' ών τήν πίστιν τήν καθαραν, αιρετικών ούκ εμίαναν μολυσμώ, καί δίδου τάς νίκας ευσεβεί Βασιλεί, ικετεύει γάρ ο δούλος σου, σύν σοί καί φίλος Λάζαρος, υπέρ ημών ευσεβώς, τών βοώντων, Πάντα τά έργα υμνείτε τόν Κύριον.

Ο Ειρμός

«Άκουε Κόρη Παρθένε αγνή, ειπάτω δή ο Γαβριήλ, βουλήν Υψίστου αρχαίαν αληθινήν, γενού πρός υποδοχήν ετοίμη Θεού, Διά σού γάρ ο αχώρητος, βροτοίς συναναστρέφεται, διό καί χαίρων βοώ, Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον».

Τών Μαρτύρων

Ωδή θ'

«Τόν εκ Θεού Θεόν Λόγον, τόν αρρήτω σοφία, ήκοντα καινουργήσαι τόν Αδάμ, βρώσει φθορά πεπτωκότα δεινώς, εξ αγίας Παρθένου, αφράστως σαρκωθέντα δι' ημάς, οι πιστοί ομοφρόνως, εν ύμνοις μεγαλύνομεν».

Υλομανήσασαν πάλαι, τών ειδώλων τήν πλάνην, Χριστέ εν ταίς καρδίαις τών βροτών, σύ τώ πυρί τής θεότητος καταφλέξας Μαρτύρων, τής ευσεβείας ήθροισας χορούς, επαξίως σε ύμνοις, απαύστως μεγαλύνοντας.

Ρευστήν οι Μάρτυρες δόξαν, καί τόν άστατον πλούτον, Χριστέ καταλιπόντες επί γής, σέ τό τής δόξης απαύγασμα, αναφαίρετον πλούτον, εύρον τών αιωνίων αγαθών, επαξίως σε ύμνοις, απαύστως μεγαλύνοντες.

Ως ελευθέρα η φύσις, τών ανθρώπων η πάλαι, τής πλάνης υποκύψασα ζυγώ, σού τή σαρκώσει γεγένηται, τού τών όλων Δεσπότου, όν επιγνούσα κήρυκας τούς νύν, τής ημών σωτηρίας, τούς Μάρτυρας προβάλλεται.

Θεοτοκίον

Νύμφη καί Μήτηρ Παρθένε, σύν Αγγέλων χορείαις, τόν σόν Υιόν ικέτευσον αγνή, πάντων η μόνη ελπίς τών πιστών, τήν ειρήνην τώ κόσμω, νίκας τώ φιλοχρίστω Βασιλεί, καί ημίν σωτηρίαν, βραβεύσαι τοίς υμνούσί σε.

Τού Οσίου

Ως εμψύχω Θεού κιβωτώ

Ευλογήσας τήν άλω ποιείς, ακάρπου εκ καλάμης καρποδότιν, θήρας θανατοίς τετολμηκότας, βεβρωκέναι σοφέ, Μαθητών σου τό ονάριον, όθεν ακαρπίας με ρύσαι, θήρας κατ' εμού φονώντας, σαίς προσευχαίς θανατών.

Χειροήθεις ώς άρνες εν σοί, καί λέοντες καί άρκτοι υπεχώρουν, Λάζαρε κρηπίς καί εγκαλλώπισμα Οσίων, διό ικετεύομεν τά τέκνα σου, όρμημα χαλίνωσον άπαν, πάντων τών λεόντων δίκην, επεμβαινόντων ημίν.

Ού θανείν αλλά ζήν καί θανών, ζωήν τήν κρυπτομένην επιστώσω, τάς διαταγάς καί μετά τέλος αυτοχείροις, ταίς σαίς εν σημειώσεσι πιστούμενος, Λάζαρε Πατέρων ακρότης, όθεν καί ημάς θανάτου, ρύσαι τά τέκνα σου.

Θεοτοκίον

Υπεφθάρη ποιμέσι πολλοίς, η άμπελος τής ποίμνης σου Παρθένε, πάναγνε Ποιμένα, τόν καλόν η τετοκυία, αυτών τής φθοράς ταύτην εξάρπασον, άμα τώ ποιμένι Λαζάρω, πρέσβυς υπέρ ταύτης ούσα, σεμνή καί υπέρμαχος.

Ο Ειρμός

«Ως εμψύχω Θεού κιβωτώ, ψαυέτω μηδαμώς χείρ αμυήτων, χείλη δέ πιστών τή Θεοτόκω ασιγήτως, φωνήν τού Αγγέλου αναμέλποντα, εν αγαλλιάσει βοάτω,Χαίρε Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σού».

Εξαποστειλάριον τών Μαρτύρων

Γυναίκες ακουτίσθητε

Τώ θρόνω παριστάμενοι, Χριστού τού πανοικτίρμονος, τρείς καί τριάκοντα πύργοι, τής αρραγούς Εκκλησίας, ημών πρεσβείαις Άγιοι, φρουρείτε κόσμον άπαντα, καΙτούς υμάς γεραίροντας, καί τήν υμών Αθλοφόροι, τελούντας πάμφωτον Μνήμην.

Καί τού Οσίου

Τοίς Μαθηταίς συνέλθωμεν

Εκ μητρικής ηγίασε, σέ νηδύος ο Πλάστης, καί Πνεύματος ειργάσατο, σκήνωμα τού Αγίου, όθεν φωστήρ ανεδείχθης, Μοναζόντων θεόφρον, εκ σκότους παραπτώσεων, οδηγών πρός τό φέγγος τών τού Θεού, ενταλμάτων Λάζαρε καί προσάγων, Χριστώ’ όν καθικέτευε, τούς υμνούντάς σε σώσαι.

Θεοτοκίον

Όρος ποτέ εώρακεν, ο Προφήτης σε Κόρη, εξ ού βροτείων άνευθεν, χειρών λίθος ετμήθη, καί τούς βωμούς τών ειδώλων, καί δαιμόνων τάς στήλας, ελέπτυνε Θεόνυμφε, όν δυσώπει συντρίψαι, τά εμπαθή, τού νοός μου είδωλα καί τήν τούτου, εικόνα ανεγείραί μου, νοερώς εν καρδία.

Εις τούς Αίνους, ιστώμεν Στίχους δ’ καί ψάλλομεν τρία Στιχηρά Προσόμοια τού Οσίου, δευτερούντες τό πρώτον.

Ήχος δ’

Ο εξ υψίστου κληθείς

Ο τού Κυρίου τήν ζώσαν εζωσμένος, μυρίπνοον νέκρωσιν εν τή σαρκί αυτού, Λάζαρος άλλος καί φίλτατος, εκ τών ιδρώτων, αυτού καί πόνων έτι ατμίζουσαν, στολήν περικείμενος, νύν ημίν πρόκειται, εις πανδαισίαν αδάπανον, καί ευφημίαν, Δεύτε συμφώνως τούτον τιμήσωμεν, ως τού Κυρίου καί Θεού ημών, οικονόμον πιστόν καί θεράποντα, Μοναζόντων τά πλήθη, φιλεόρτων τά συστήματα. (Δίς)

Ως εν θαλάμω φωτός πεπληρωμένω, τώ στύλω παρέμεινας, ώ ιερώτατε, κύκλω δέ τούτου παρέστησας, ώς περ ενόπλους, υπασπιστάς τάς πράξεις σου Όσιε, εναποτειχίζοντας παρεμβολάς τών παθών, εν τώ νυμφώνι δέ ή λασας, τώ θείω μάκαρ, εν παρρησία νύν παριστάμενος, τώ σώ νυμφίω καί Θεώ ημών, τή αυτού εντρυφών ωραιότητι, όν ικέτευε σώσαι, καί φωτίσαι τάς ψυχάς ημών.

Ο έξ οσφύος μητρός ηγιασμένος, ο όσιος Λάζαρος τό τού Χριστού καθαρόν, θύμα καί θύτης γενόμενος, εις ευωχίαν, τής αυτού Mνήμης νύν συνεκάλεσε, τούς πάντας εν Πνεύματι ευωδιάζων σαφώς, Δεύτε λοιπόν καί συνδράμωμεν, καί ευλογίας, εκ τών τιμίων τούτου μετάσχωμεν, θείων λειψάνων, καί δοξάσωμεν, τόν εν αγίοις Χριστόν τόν Θεόν ημών, θαυμαζόμενον όντως, καί αυτοίς αναπαυόμενον.

Δόξα... Ήχος πλ. β’

Όσιε Πάτερ, εις πάσαν τήν γήν εξήλθεν ο φθόγγος τών κατορθωμάτων σου, δι' ών εν τοίς ουρανοίς, εύρες μισθόν τών καμάτων σου, Τών δαιμόνων ώλεσας τάς φάλαγγας, τών Αγγέλων έφθασας τά τάγματα, ών τόν βίον αμέμπτως εζήλωσας, Παρρησίαν έχων πρός Χριστόν τόν Θεόν, ειρήνην αίτησαι ταίς ψυχαίς ημών.

Καί νύν… Θεοτοκίον

Μεταβολή τών θλιβομένων, απαλλαγή τών ασθενούντων, υπάρχουσα Θεοτόκε Παρθένε, σώζε πόλιν καί λαόν, τών πολεμουμένων η ειρήνη, τών χειμαζομένων η γαλήνη, η μόνη προστασία τών πιστών.

Η Σταυροθεοτοκίον

Τριήμερος ανέστης

Η πάναγνος ως ειδέ σε, επί Σταυρού κρεμάμενον, θρηνωδούσα ανεβόα μητρικώς, Υιέ μου καί Θεέ μου, γλυκύτατόν μου τέκνον, πώς φέρεις πάθος επονείδιστον.

Καί η λοιπή Ακολουθία τού Όρθρου, καί Απόλυσις.