ΤΗ Β' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήιμη τών Αγίων Μαρτύρων Ακινδύνου, Πηγασίου Αφθονίου Ελπιδηφόρου καί Ανεμποδίστου.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ψάλλομεν Στιχηρά προσόμοια τών Αγίων τρία.

Ήχος δ’

Ως γενναίον εν Μάρτυσιν

Τό πεντάριθμον σύνταγμα, τών Μαρτύρων υμνήσωμεν, τόν σοφόν Ακίνδυνον καί Πηγάσιον, Ελπιδηφόρον Αφθόνιον, καί τόν Ανεμπόδιστον, τούς γενναίους Αθλητάς, καί θερμούς αντιλήπτορας, τούς πηγάζοντας, ανεμπόδιστον χάριν καί ελπίδος, αφθονίαν ακινδύνως, τοίς ευσεβέσι παρέχοντας.

Ου λιμός ουδέ κίνδυνος, ού ζωή ουδέ θάνατος, ου λεβήτων βράσματα, ου γής χάσματα, ουδέ θηρίων τά στόματα, χωρίσαι δεδύνηνται, τής αγάπης τού Χριστού, τήν υμών καρτερόφρονες, γενναιότητα, πρός αυτόν γάρ απαύστως ενορώντες, καί αυτόν μόνον ποθούντες, τούς δυσμενείς ετροπώσασθε.

Οι τρυφής απολαύοντες, καί φωτός εμφορούμενοι, καί ζωήν αιώνιον κληρωσάμενοι, τούς πρός υμάς καταφεύγοντας, κινδύνων λυτρώσασθε, καί δεσμών καί φυλακής, καί παντοίας κακώσεως, τή θεόφρονι, πρός Θεόν παρρησία κεχρημένοι, καί συμπάθειαν δεικνύντες, τήν αληθώς χρστομίμητον.

Δόξα… Ήχος πλ. β' Αντωνίου

Σήμερον η πενταυγής τών Μαρτύρων ομήγυρις, ώς σελασφόρων αστέρων συνέλευσις, τούς πιστούς σελαγίζουσα, πρός μυστικήν ευφροσύνην εκάλεσεν. Ούτοι καί γάρ, ώς τού νοητού Ηλίου θεράποντες, καί τών Περσικών καθαιρέται δογμάτων, τούς τώ αισθητώ Ηλίω προσανέχοντας, καί προσκυνούντας τό πύρ, εχειραγώγησαν πρός ευσέβειαν, εκέρασαν δέ πλήρη τόν αθλοφορικόν αυτών κρατήρα, καί τοίς διά Χριστόν εκχυθείσιν αίμασιν έστεψαν, ημάς προτρεπόμενοι τούς ευσεβείας εραστάς, Δεύτε, λέγοντες, τούς αγώνας ημών εστιάθητε καί τούς στεφάνους καί τά γέρα προσβλέψατε, ο γάρ υπομείνας εις τέλος, ούτος σωθήσεται, Χριστός η αλήθεια απεφήνατο, ίνα κοινωνοί γένησθε τών στεφάνων ημίν, καί πρεσβευτάς ημάς, πρός Κύριον έχητε.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Όλην αποθέμενοι

Κητώας κοιλίας με, τής πονηράς αμαρτίας, εξάγαγε Δέσποινα, εν γαστρί χωρήσασα τόν αχώρητον, χαλεπού κλύδωνος, πειρασμών λύτρωσαι, καταιγίδος παραπτώσεων, Κόρη εξάρπασον, τών ανομιών μου ξηραίνουσα, τό πέλαγος καί παύουσα, τής δαιμονικής παρατάξεως, τάς επαναστάσεις, τή θεία συμπαθεία σου Αγνή, όπως απαύστως δοξάζω σε, τήν αειμακάριστον.

Η Σταυροθεοτοκίον

Τόν Άρνα τόν ίδιον, Αμνάς η άσπιλος πάλαι, καί άμωμος Δέσποινα, εν Σταυρώ υψούμενον ώς εώρακε, μητρικώς ωλόλυζε, καί εκπληττομένη, ανεβόα. Τί τό όραμα, τέκνον γλυκύτατον, τούτο τό καινόν καίπαράδοξον, πώς δήμος ο αχάριστος, βήματι Πιλάτου παρέδωκε, καί κατέκρινέ σε, θανάτω τήν ζωήν τήν τών βροτών, αλλ’ ανυμνώ σου τήν άφατον, Λόγε συγκατάβασιν.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά της Όκτωήχου.

Δόξα... Ήχος β’

Δεύτε αγαλλιασώμεθα τώ Κυρίω, εν τή μνήμη σήμερον τών Αθλοφόρων ώ φιλέορτοι. Δεύτε ευφημήσωμεν αυτούς, μυστικώς εγκωμιάζοντες. Χαίροις, Ακίνδυνε, χαίροις Πηγάσιε, χαίροις Ανεμποδιστε, χαίροις Ελπιδηφόρε, χαίροις Αφθόνιε, οι τήν πλάνην τών ειδώλων εις χάος βυθίσαντες, καί Χριστόν τόν Κύριον, εν μέσω τού σταδίου, τρανώς κηρύξαντες. Διό παμμακάριστοι καί πολύαθλοι, μή παύσητε πρεσβεύειν, υπέρ τών ψυχών ημών.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τήν πάσαν ελπίδα μου εις σέ ανατίθημι, Μήτηρ τού Θεού, φύλαξόν με υπό τήν σκέπην σου.

Η Σταυροθεοτοκίον

Ότε εκ τού ξυλου

Ξύλω, τού Σταυρού σε Ιησού, προσαναρτηθέντα ορώσα, η Απειρόγαμος, έκλαιε καί έλεγε. Τέκνον γλυκύτατον, ίνα τί εγκατέλιπες, εμέ τήν τεκούσαν, μόνην φώς απρόσιτον, τού προανάρχου Πατρός; σπεύσον, καί δοξάσθητι όπως, δόξης επιτύχωσι θείας, οι τά θεία πάθη σου δοξάζοντες.

Απολυτίκιον Ήχος β’

Αθλοφόροι Κυρίου, μακαρία η γή, η πιανθείσα τοίς αίμασιν υμών, καί άγιαι αι σκηναί, αι δεξάμεναι τά πνεύματα όμων, εν σταδίω γάρ τόν εχθρόν εθριαμβεύσατε, καί Χριστόν μετά παρρησίας εκηρύξατε. Αυτόν ως αγαθόν ικετεύσατε, σωθήναι δεόμεθα τάς ψυχάς ημών.

Καί Απόλυσις

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν, λέγονται οι Κανόνες τής Οκτωήχου, καί τών Αγίων ο παρών, ού ή, Ακροστιχίς.

Ταίς σαίς λιταίς με Μαρτύρων πληθύς σκέπε.

Ποίημα Θεοφάνους

Ωδή α' Ήχος δ'

«Ανοίξω τό στόμα μου, καί πληρωθήσεται Πνεύματος, καί λόγον ερεύξομαι,τή Βασιλίδι Μητρί, καί οφθήσομαι, φαιδρώς πανηγυρίζων, καί άσω γηθόμενος, ταύτης τά θαύματα».

Τριάδος ισάριθμοι, τής Παναγίας πανόλβιοι, Τριάδος εδείχθητε, προσκυνηταί τής σεπτής, καί παρίστασθε, τώ θρόνω τής Τριάδος, θερμοί αντιλήπτορες, τών προστρεχόντων υμίν.

Ακίνδυνον Άγιοι, ανεμποδίστως πηγάζετε, τήν χάριν προσνέμοντες, τοίς προσιούσι πιστώς, πάντα κίνδυνον, καί πάσαν αθυμίαν, καί ζάλην καί τάραχον, ικαταπραϋνοντες.

Ισχύν τήν ανίκητον, περιζωσάμενοι Άγιοι, σαρκός τήν ασθένειαν, ουκ ελογίσασθε, αλλ' απτόητον, τό φρόνημα δεικνύντες, πυρός καί κολάσεων, κατετολμήσατε.

Θεοτοκίον

Σύ μόνη Θεονυμφε, τόν εν υψίστοις καθήμενον, αγκάλαις εβάστασας, σάρκα γενόμενον, σύ γάρ πέφηνας, εκ πάντων τών αιώνων, δοχείον επάξιον, τού Παντοκράτορος.

Ωδή γ’

«Ουκ εν σοφία, καί δυνάμει καί πλούτω καυχώμεθα, αλλ’ εν σοί τή τού Πατρός, ενυποστάτω σοφία Χριστέ, ού γάρ εστιν Άγιος, πλήν σου Φιλάνθρωπε».

Στερεωθέντες, τού Χριστού τή δυνάμει πανάριστοι, διανοία σταθηρά, διά πυρός τε καί ύδατος, αθλούντες διήλθετε, πρός τά ουράνια.

Αρραγεστάτη, τών μελλόντων ελπίδι νευρούμενοι, τών παρόντων αλγεινών, ανδρειοτάτω φρονήματι, πανένδοξοι Μάρτυρες, κατεφρονήσατε.

Ίσα φρονούντες, τοίς τρισί Νεανίαις πανεύφημοι, απονοίας Περσικής, τό πύρ σβεννύντες εφανητε, τή δρόσω τού Πνεύματος, περιχεόμενοι.

Θεοτοκίον

Σέ προστασίαν, ασφαλή Θεομήτορ κεκτήμεθα, τάς ελπίδας επί σοί, ανατιθέντες σωζόμεθα, πρός σέ καταφεύγοντες, περιφρουρούμεθα.

Κάθισμα Ήχος δ’

Κατεπλάγη Ιωσήφ

Κατεπλάγησαν ποτέ, τών ανομούντων οι λαοί, τό ανδρείον τών ψυχών, βλέποντες Μάρτυρες υμών, καί τώ Κυρίω πιστεύοντες ανεκραύγαζον. Δόξα σοι Χριστέ, παντοδυναμε, σύ γάρ εί Θεός, καί ουκ οίδαμεν έτερον, ο ενεργών παράδοξα θαυμάσια, εν τοίς αγίοις σου Μάρτυσιν. Αυτών πρεσβείαις, Σωτήρ τού κόσμου, φώτισον τούς υμνούντάς σε.

Δόξα… Ήχος πλ. δ’ Τήν Σοφίαν

Ακινδύνως τόν δρόμον τόν ευσεβή, εν σταδίω αθλούντες οι ευκλεείς, ελπίδι διήνυσαν, τών στεφάνων ρωννύμενοι, τούς γάρ υπεναντίους, εις τέλεον ώλεσαν, ανεμποδίστως τήν νίκην, αυτών περαιώσαντες, όθεν καί αφθόνως, τοίς αιτούσιν εν πίστει, πηγάζουσι πάντοτε, τήν πληθύν τών ιάσεων, οίς εν πίστει βοήσωμεν. Πρεσβεύσατε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοις εορτάζουσι πόθω, τήν αγίαν μνήμην υμών.

Καί νύν… Θεοτοκίον

Τήν Σοφίαν καί Λόγον εν σή γαστρί, συλλαβούσα αφλέκτως Μήτηρ Θεού, τώ κόσμω εκύησας, τόν τόν κόσμον κατέχοντα, καί εν αγκάλαις έσχες, τόν πάντα συνέχοντα, τόν τροφοδότην πάντων, καί πλάστην καί Κύριον, όθεν δυσωπώ σε, Παναγία Παρθένε. Ρυσθήναι πταισμάτων μου, όταν μέλλω παρίστασθαι, πρό προσώπου τού Κτίστου μου. Δέσποινα Παρθένε Αγνή, τήν σήν βοήθειαν τότε μοι δώρησαι, καί γάρ δύνασαι, όσα θέλεις πανάμωμε.

Η Σταυροθεοτοκίον

Τόν Αμνόν καί Ποιμένα καί Λυτρωτήν, η Αμνάς θεωρούσά σε εν Σταυρώ, αδίκως κρεμάμενον, θρηνωδούσα εβόα σοι, Ο μέν κόσμος ευφραίνεται, δεχόμενος τήν λύτρωσιν, τά δέ σπλάγχνα μου φλέγονται, ορώσης σου τήν σταύρωσιν, ήν περ υπομένεις, διά σπλάγχνα ελέους, Θεέ υπεράγαθε, ανεξίκακε Κύριε. Ή πιστώς εκβοήσωμεν. Σπλαγχνίσθητι Παρθένε εφ' ημάς, καί πταισμάτων δώρησαι τήν άφεσιν, τοίς προσκυνούσιν εν πίστει, αυτού τά παθήματα.

Ωδή δ'

«Ο καθήμενος εν δόξη, επί θρόνου θεότητος, εν νεφέλη κούφη, ήλθεν Ιησούς ο υπέρθεος, τή ακηράτω παλάμη καί διέσωσε, τούς κραυγάζοντας. Δόξα Χριστέ τή δυνάμει σου».

Λαμπρυνόμενοι τώ κάλλει, τής αρίστης αθλήσεως, φαεινοί λαμπτήρες, Μάρτυρες Χριστού ανεδείχθητε, φαεινοτάταις ακτίσι καταυγάζοντες, τούς κραυγάζοντας. Δόξα Χριστέ τή δυνάμει σου.

Ιλαστήριον τό αίμα, τών Μαρτύρων γεγένηται, καί ευωδεστάτη, όντως τώ Θεώ καθιέρωσις, ανεμποδίστως διδούσα τήν ακίνδυνον, αναβρύουσαν, πάσι πηγήν τών ιάσεων.

Τών ποικίλων πειρασμών τε, καί κινδύνων τήν έφοδον, ταίς υμών πρεσβείαις, ταίς πρός τόν Χριστόν διεκρούσασθε, τών εκτελούντων εν πίστει τήν πανίερον, καί πανέορτον, μνήμην υμών αξιάγαστοι.

Ανατρέψαντες τής πλάνης, τών ειδώλων τό άθεον, τού Θεού τών όλων, τήν ζωοποιούσαν ενέργειαν, επί τών έργων δεικνύντες εκραυγάζετε, αεισέβαστοι. Δόξα Χριστέ τή δυνάμει σου.

Θεοτοκίον

Ισχυρότατόν σε όπλον, κατ' εχθρών προβαλλόμεθα, δυσχερείας πάσης, καί τών χαλεπών περιστάσεων, αποσειόμεθα βλάβην καί τόν κλύδωνα, τών αιρέσεων, Μήτηρ Θεού διαφεύγομεν.

Ωδή ε'

«Ασεβείς ουκ όψονται, τήν δόξαν σου, αλλ' ημείς σέ Mονογενές, Πατρικής απαύγασμα, δόξης θεότητος, εκ νυκτός ορθρίζοντες, ανυμνούμέν σε φιλάνθρωπε».

Σεαυτόν Αφθόνιε, προσήγαγες Θεώ, καρτερώς τήν τυραννικήν διελέγξας Ένδοξε, γνώμην τήν άθεον, καί φωτί προσέδραμες, τώ τής πίστεως γηθόμενος.

Μυηθείς Αφθόνιε, τό πάθος τού Χριστού, δι' αυτόν σού τήν κεφαλήν, απετμήθης άριστε, καί πρός τήν άληκτον ευφροσύνην έσπευσας, καί αθάνατον απόλαυσιν.

Επί τήν ασάλευτον, ελπίδα στηριχθείς, καί τερπνών τών επί τής γής, καταπτύσας πάνσοφε Ελπιδηφόρε, επτερώθης έρωτι, τής αχράντου ωραιότητος.

Μακαρίας λήξεως, αφράστου τε τρυφής, εν σκηναίς ταίς εν ουρανοίς, ηξιώθης Ένδοξε, Μάρτυς Ακίνδυνε, ακλινώς γάρ έδραμες, σύ τόν δρόμον τής αθλήσεως.

Θεοτοκίον

Ανατείλας Ήλιος, εκ σού ο νοητός, τηλαυγώς τάς μαρμαρυγάς, τής αυτού θεότητος, πάσιν εφήπλωσε, Θεοτόκε Δέσποινα, διό πάντες σε δοξάζομεν.

Ωδή ς'

«Θύσω σοι, μετά φωνής αινέσεως Κύριε, η Εκκλησία βοά σοι, εκ δαιμονων λύθρου κεκαθαρμένη, τώ δι' οίκτον, εκ τής πλευράς σου ρεύσαντι αίματι».

Ρεόντων, τό φθαρτόν παριδόντες τά άφθαρτα, κατηξιώθητε βλέπειν, πειρασμών ούν ρύσασθε καί κινδύνων, τούς εν πίστει, υμάς προσκαλουμένους Αήττητοι.

Τριάδος, τής αρχικής πανένδοξοι Μάρτυρες, τούς χαλεπώς δεδεμένους, καί φρουραίς αφύκτοις κατεχομένους, διαλύσαι, ταίς υμών ικεσίαις σπλαγχνίσθητε.

Υπέρ σού, εαυτούς παραδόντες εις θάνατον, αθανασίας Σωτήρ μου, οι γενναίοι έτυχον καί σωτήρες, τών εν ζάλη, καί συμφοραίς καί θλίψει γεγόνασιν.

Θεοτοκίον

Ρήξόν μου, τό τών πταισμάτων Κόρη χειρόγραφον, τής συνεχούσης με λύπης, καί παθών τήν λύσιν χαριζομένη, καί τηρούσα, διηνεκώς αλώβητον Δέσποινα.

Κοντάκιον Ήχος δ’ Ο υψωθείς

Τή τής Τριάδος καλλονή λαμπρυνθείσα, η πενταυγής τών Αθλητών θεία φάλαγξ, τάς τών τυράννων ήμβλυνε δεινάς προσβολάς, άφθονον ακίνδυνον, ανεμπόδιστον χάριν, άπασι πηγάζουσα, τοίς ελπίδι καί πόθω, ενθέως προσιούσι δι' αυτών, τώ πάντων Κτίστη, Χριστώ τώ Θεώ ημών.

Ο Οίκος

Τήν ρυπωθείσαν μου ψυχήν, τώ ρείθρω τού ελέους, τής σής φιλανθρωπίας, απόσμηξον Οικτίρμον, καί εν φωτί αειλαμπεί, αύγασον υμνήσαι τόν πεντάριθμον χορόν τών Mαρτύρων σου, Ακίνδυνον καί θείον Πηγάσιον, σύν Ελπιδηφόρω καί Αφθονίω τόν γενναίον Ανεμπόδιστον, τούς σεπτούς Αθλοφόρους, οί πάσαν προσβολήν βασάνων ανδρείως, τή αγάπη σου σαφώς τρέψαντες Λόγε, θύμα λογικόν προσήγαγόν σοι εαυτούς τώ πάντων Κτίστη, Χριστώ τώ Θεώ ημών.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή Β’ τού αυτού μηνός, Μνήμη τής αθλήσεως τών Αγίων Μαρτύρων Ακινδύνου, Πηγασίου, Αφθονίου, Ελπιδηφορου, καί Ανεμποδίστου.

Στίχοι

· Ακίνδυνον πύρ, τών δέ λοιπών τεττάρων,

· Ούς μέν τό πύρ έκτεινεν, ούς δέ τό ξίφος.

· Δευτέρη Aφθονίω καί τέταρσι, πύρ άορ, άθλος.

Τή αυτή ημέρα οι από τής Συγκλήτου βουλής Άγιοι ξίφει τελειούνται.

Στίχοι

· Συγκλητικοί ποθούντες άφθαρτoν γέρας,

· Συγκλητικά τμηθέντες αρνούνται γέρα.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων Ευδοξίου, Αγαπίου, καί λοιπών Αγίων οκτώ.

Στίχοι

· Τό πύρ αριστείς καρτερήσαντες δέκα,

· Πρός τήν αρίστην λήξιν ήκον οι δέκα.

Τή αύτή ημέρα Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Μαρκιανού τού εν τή Κύρω.

Οι Άγιοι Μάρτυρες Ευδόξιος καί Αγάπιος, καί έτεροι οκτώ πυρί τελειούνται.

Αι Άγιαι Μάρτυρες Κυριακή Δομνίνα καί Δόμνη, ξίφειτελειούνται.

Ταίς αυτών Αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ'

«Ο διασώσας εν πυρί, τούς Αβραμιαίους σου Παίδας, καί τούς Χαλδαίους ανελών, οις αδίκως δικαίους ενήδρευσαν, υπερύμνητε Κύριε, ο Θεός ο τών Πατέρων ευλογητός εί».

Ως ελυτρώσω τής φλογός, τούς τρείς ευσεβείς Nεανίας, ούτω καί νύν τούς Αθλητάς, εν καμίνω πυρός διεφύλαξας, ομοφρόνως βοώντάς σοι. Ο Θεός ο τών Πατέρων ευλογητός εί.

Νέμεις αφθόνους δωρεάς, καί θαυματουργίας πηγάζεις, τοίς Αθλοφόροις σου Χριστέ, συνεργών καί συμπράττων ως εύσπλαγχνος, καί φαινόμενος ψάλλουσιν, Ο Θεός ο τών Πατέρων ευλογητός εί.

Πλήθη Μαρτύρων αψευδώς, συγκεκροτημένα πίστει, προσενηνόχατε Χριστώ, παραδόξων θαυμάτων επίδειξιν, ενεργούντες καί ψάλλοντες. Ο Θεός ο τών Πατέρων ευλογητός εί.

Θεοτοκίον

Λελυτρωμένοι διά σού, τής τών προπατόρων κατάρας, καί πρός αϊδιον τρυφήν, μεταστάντες τό Χαίρέ σοι κράζομεν, υπερένδοξε Δέσποινα, η Θεόν σεσαρκωμένον ημίν τεκούσα.

Ωδή η'

«Παίδας ευαγείς εν τή καμίνω, ο τόκος τής Θεοτόκου διεσώσατο, τότε μέν τυπούμενος, νύν δέ ενεργούμενος, τήν οικουμένην άπασαν, αγείρει ψάλλουσαν. Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε, εις παντας τούς αιώνας».

Η ευαγεστάτη τών Mαρτύρων, πανήγυρις χαρμοσύνως επεδήμησε, κόσμον καταυγάζουσα, πάντας κατευφραίνουσα, καί τηλαυγώς φαιδρύνουσα, πίστει τούς ψάλλοντας. Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Θηρίων καί βόθρων καί βασάνων, αγρίων κατετολμήσατε Μακάριοι, έχοντες συλλήπτορα, τόν ακαταγώνιστον, καί τόν τής δόξης Κύριον, ώ νύν κραυγάζομεν. Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Υμάς τούς γενναίους Αθλοφόρους, Ακίνδυνον Πηγάσιον Αφθόνιον, αύθις Ανεμπόδιστον καί τόν παναοίδιμον, Ελπιδηφόρον έχοντες, τείχος ακράδαντον, τόν Κύριον υμνούμεν απαύστως, καί υπερυψούμεν, εις πάντας τούς αιώνας.

Στεφάνω τής νίκης κοσμηθέντες, καί κάλλους διαδήματι λαμπόμενοι, αίγλην τήν ανέσπερον, τέλος τό μακάριον, εν ουρανοίς ειλήφατε, Μάρτυρες κράζοντες. Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε, εις πάντας τους αιώνας.

Θεοτοκίον

Στόματι καί γνώμη Θεοτόκον, φρονούντες ομολογούμέν σε Πανάμωμε, τέτοκας γάρ Πάναγνε, σάρκα περιθέμενον, τόν Ποιητήν καί Κύριον, καί Βασιλέα Χριστόν, διό σε τήν Παρθένον υμνούμεν, καί υπερυψούμεν, εις πάντας τούς αιώνας.

Ωδή θ'

«Εύα μέν τώ τής παρακοής νοσήματι, τήν κατάραν εισωκίσατο, σύ δέ Παρθένε Θεοτόκε, τώ τής κυοφορίας βλαστήματι, τώ κόσμω τήν ευλογίαν εξήνθησας, όθεν σε πάντες μακαρίζομεν».

Καμάτους υμών τούς επί γής ουράνιος, ευφροσύνη διεδέξατο, ένθα Μαρτύρων αι χορείαι, καί τά τών Αθλοφόρων στρατεύματα, καί πάσα τών Πρωτοτόκων ομήγυρις, τοίς οθρανίοις συνευφραίνεται.

Εκ τών δεσμών τών οδυνηρών Πανόλβιοι, καί κινδύνων διασώσατε, πάντας τούς πίστει, τήν αγίαν πανήγυριν, υμών εορτάζοντας, ειρήνην καί γαλήνην αιτούμενοι, καί σωτηρίαν πανσεβάσμιοι.

Πλουσίω λαμπόμενοι φωτί καί χάριτι, Αθλοφόροι διαπρέποντες, λύσιν πταισμάτων καί φροντίδων, άμα τοίς σύν υμίν αριστεύσασι, δοθήναι τοίς πρός υμάς καταφεύγουσι, τόν ευεργέτην δυσωπήσατε.

Θεοτοκίον

Εύα μέν τού ξύλου τής ζωής εξώρισται, κωλυθείσα τής μεθέξεως σύ δέ Παρθένε Θεοτόκε, ζωήν τήν πρό αιώνων εκύησας, τώ κόσμω τήν ζωηφόρον ενέργειαν, χαριζομένη διά πίστεως.

Εξαποστειλάριον

Γυναίκες ακoυτίσθητε

Ακίνδυνον πηγάζετε, τήν χάριν τών ιάσεων, ανεμποδίστως αφθόνως, τοίς επ' ελπίδι τελούσι, τήν μνήμην υμών Άγιοι, αλλά καί νύν πηγάζοιτε, ιάματα πανεύφημοι, τοίς υμάς πόθω τιμώσι, πεντάριθμοι Αθλοφόροι.

Θεοτοκίον

Τήν φύσιν ανεκαίνισας, φθαρείσαν τού προπάτορος, υπερφυώς συλλαβούσα, καί απειράνδρως τεκούσα, τόν Πλάστην πάσης φύσεως, υφ' ού ρωσθέντες ήθλησαν, χοροί Μαρτύρων μέλποντες, σέ τής ημών σωτηρίας, τήν απαρχήν Θεοτόκε.

Εις τόν Στίχον, τά Στιχηρά τής Οκτωήχου, είτα τό ιδιόμελον τούτο.

Ήχος β’

Στίχ. Θαυμαστός ο Θεός εν τοίς Αγίοις αυτού.

Αιμάτων τοίς κρουνοίς τό σώμα βάψας, ακινδύνως διήλθες, τήν τού μαρτυρίου οδόν, αθλοφόρε Ακίνδυνε. όθεν καί ισχύν τήν ένθεον περιζωσάμενος, τά τού εχθρού εξέκοψας μηχανουργήματα, Χριστώ τώ Θεώ, υπέρ ημών πρεσβεύων,τού σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Δόξα… Ήχος δ’

Η πενταφεγγής τών Αθλητών λαμπάς, ώς εν δρυμώ ξύλων αξίνη, δαυϊτικώς εξέκοψε τήν πλάνην τού εχθρού, καί ομολογήσαντες Χριστόν, εναντίον βασιλέων, απαύστως πρεσβεύουσιν, υπέρ τών ψυχών ημών.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ως γενναίον εν Μάρτυσι

Μακαρίζω σε Πάναγνε, τήν βροτούς αφαρπάσασαν, εκ βυθού κακίας καί απογνώσεως, υμνολογώ σε Θεόνυμφε τήν αειμακάριστον, καί δοξάζω σου Σεμνή, τήν απόρρητον κύησιν, ότι έτεκες, τόν Σωτήρα τού κόσμου, καί κατάρας, ηλευθέρωσας Παρθένε, προγονικής τό ανθρώπινον.

Η Σταυροθεοτοκίον

Εν Σταυρώ ως εώρακε, καθηλούμενον Κύριε, η Aμνάς καί Μήτηρ σου εξεπλήττετο, καί, Τί τό όραμα έκραζεν, Υιέ ποθεινότατε; ταύτά σοι ο απειθής, δήμος ανταποδίδωσιν, ο παράνομος, ο πολλών σου θαυμάτων απολαύσας; Αλλά δόξα τή αρρήτω, συγκαταβάσει σου Δέσποτα.

Καί τά λοιπά τού Όρθρου, καί Απόλυσις.