ΤΗ ΛΑ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Αγίόυ Μάρτυρος Ερμείου.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ψάλλομεν Στιχ. Προσόμοια τής Εορτής γ' καί τού Αγίου γ'.

Στιχηρά τού Αγίου

Ήχος α'

Τών ουρανίων ταγμάτων

Η απροσμάχητος χάρις, τού δυναμούντός σε, εν ασθενεία Μάρτυς, σού τής φύσεως πάσι, τήν δύναμιν δεικνύει, διό καί θνητώ, σέ ενίσχυσε σώματι, καταπαλαίσαι τόν άσαρκον κραταιώς, καί λαβείν τά νικητήρια.

Ταίς τών αιμάτων ρανίσι, τής αθεϊας τό πύρ, Μεγαλομάρτυς σβέσας, τήν Χριστού Εκκλησίαν, κατήρδευσας πλουσίως, καί τών πιστών, τάς καρδίας εφώτισας, τών ευσεβώς σου τιμώντων τό Ιερόν, καί σεβάσμιον μνημόσυνον.

Ως ακαθαίρετος Πύργος, ταίς προσβολαίς τών εχθρών, ουκ εσαλεύθης όλως, τάς αυτών δέ καρδίας, συνέσεισας Ερμεία, καί τώ μοχλώ τών γενναίων αγώνων σου, ως ευπερίτρεπτον τείχος, πάντων αυτών, τά φρονήματα κατέαξας.

Δόξα... Καί νύν... τής Εορτής

Ει τύχοι η νηστεία τών Αποστόλων

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκον

Ήχος α' Τών ουρανίων ταγμάτων

Εν τώ πελάγει τού βίου κλυδωνιζόμενος, καί ταίς τών εναντίων, ραπιζόμενος αύραις, βοώ σοι Θεοτόκε, Ίθυνον νύν, πρός λιμένα με εύδιον, τής μετανοίας τήν ζάλην τών λογισμών, εις γαλήνην μεταβάλλουσα.

Η Σταυροθεοτοκίον

Εν τώ Σταυρώ παρεστώσα τού σού Υιού καί Θεού, καί τήν μακροθυμίαν, τούτου αποσκοπούσα, έλεγες θρηνούσα, Μήτερ αγνή, Οίμοι! Τέκνον γλυκύτατον, τί ταύτα πάσχεις αδίκως, Λόγε Θεού; ίνα σώσης τό ανθρώπινον.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά τής Εορτής.

Απολυτίκιον ομοίως, καί Απόλυσις

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Οι Κανόνες τής Εορτής, καί τού Αγίου.

Ο Κανων τού Αγιου, ού η Ακροστιχίς.

Άδω Mάκαρ σου τούς πόνους θερμώ πόθω.

Ποίημα Ιωσήφ.

Ωδή α' Ήχος πλ. δ'

Υγράν διοδεύσας

Αστήρ διαλάμπων θείω φωτί, τώ τής αληθείας ανεδείχθης μαρτυρικώς, πάντας καταυγάζων τούς εν πίστει, ειλικρινεί σε Ερμεία γεραίροντας.

Διόλου τή νεύσει τή πρός Θεόν, πάντων αλογήσας, τών εν βίω Μάρτυς σοφέ, μαρτύρων υπέδυς τούς αγώνας, καί τόν εχθρόν καταρράσσων ενίκησας.

Ωραίος τό είδος καί τήν ψυχήν, υπάρχων Ερμεία, εστρατεύθης τώ Βασιλεί, τώ επουρανίω καί τούς τούτου, Μάρτυς εις τό τέλος εχθρούς εταπείνωσας.

Μή θύσας ειδώλοις Μάκαρ τούς σούς, εθλάσθης οδόντας, σιαγόνας τών νοητών, συνθλάσας λεόντων, καί τής νίκης, αναδησάμενος στέφος αμάραντον.

Θεοτοκίον

Αγία Παρθένε Μήτηρ Χριστού, Mαρτύρων η δόξα, καί Αγγέλων η χαρμονή, σύν τούτοις δυσώπει τόν Υιόν σου, τού οικτιρήσαι καί σώσαι τούς δούλους σου.

Ωδή γ'

Σύ εί τό στερέωμα

Κόσμος εχρημάτισας, τών αθλητών Σοφέ χάριτι, θεολαμπής, όθεν οι εν κόσμω, ευσεβώς σε γεραίρομεν.

Αίνον τώ Θεώ ημών, τάς σιαγόνας σου θλώμενος, Μάρτυς σοφέ, τώ σέ δυναμούντι, ευχαρίστως ανέμελπες.

Ρώμη θείου Πνεύματος, σύ κρατυνόμενος Πάνσοφε, τόν δυνατόν, χαίρων εν κακία, εταπείνωσας δράκοντα.

Θεοτοκίον

Στόματι καί γλώττη σε, Θεού πανάγιον τέμενος, ομολογώ, Πάναγνε, διό με, πάσης ρύσαι κολάσεως.

Ο Ειρμός

«Σύ εί τό στερέωμα, τών προστρεχόντων σοι Κύριε, σύ εί τό φώς, τών εσκοτισμένων, καί υμνεί σε τό πνεύμά μου».

Κάθισμα Ήχος δ'

Επεφάνης σήμερον

Ως αστέρα μέγιστον, τή οικουμένη, ο Χριστός σε έδειξε, φωταγωγούντα τούς πιστούς, ταίς τών αγώνων σου λάμψεσι, Μάρτυς Ερμεία, Αγγέλων συνόμιλε.

Καί τής Εορτής

Ει τύχοι η νηστεία τών Αποστόλων

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκον

Ήχος δ' Επεφάνης σήμερον

Εν τή σκέπη πάναγνε, ττή σή Παρθένε, προσφυγόντων δέησιν, προσδεξαμένη παρ' ημών, μή διαλίπης πρεσβεύουσα, τώ φιλανθρώπω, σωθήναι τούς δούλους σου.

Η Σταυροθεοτοκίον

Επί ξύλου Δέσποινα, προσηλωμένον, τόν Υιόν σου βλέψασα, Παρθενομήτορ καί Θεόν, σύν οδυρμοίς ανεκραύγαζες, Πώς ταύτα πάσχεις, Υιέ μου καί Κύριε;

Ωδή δ'

Εισακήκοα Κύριε

Οι κρουνοί τών αιμάτων σου, τής πολυθεϊας τό πύρ κατέσβεσαν, τοίς πιστοίς δέ δρόσος ώφθησαν, αθλοφόρε Μάρτυς αξιάγαστε.

Υπεισήλθες απτόητος, τήν πυρακτωθείσαν Ένδοξε κάμινον, ως οι Παίδες δέ διέμεινας θεϊκή δυνάμει ακατάφλεκτος.

Tής Τριάδος τή χάριτι, Μάρτυς δροσιζόμενος μένεις άφλεκτος, τής φλογός μέσον ιστάμενος, εν Τρισίν ημέραις παναοίδιμε.

Ο χορός τών Δυνάμεων, άνωθεν εσκόπει τήν γενναιότητα, καί τών πόνων σου τό εύτονον, αθλητά Ερμεία εκπληττόμενος.

Θεοτοκίον

Υπερύμνητε Δέσποινα, τόν έν τοίς Αγίοις αναπαυόμενον, υπέρ λόγον απεκύησας, διά τούτο ύμνοις σε γεραίρομεν.

Ωδή ε'

Ίνα τί με απώσω

Συντριβόμενος σώμα, Μάρτυς παναοίδιμε πολλαίς κολάσεσι, συντριβήν ειργάσω, απωλείας ξοάνων εν χάριτι, διά τούτο πάντων, τών ευσεβών χάριτι θεία, θεραπεύεις ψυχών τά συντρίμματα.

Πικροτάτων φαρμάκων, Μάκαρ καταπόσεσι μένεις απήμαντος, είς βεβαίαν πίστιν, εκκαλούμενος τούτων τόν πάροχον, μετακυλισθέντα, τή σή λαμπρά θαυματουργία, μαρτυρίου πρός κλέος υπέρλαμπρον.

Ουδαμώς παρετράπης, στάσεως τής κρείττονος Μακαριώτατε, τόν κρατύνοντά σε, καί στηρίζοντα καί κατευθύνοντα, τάς κινήσεις πάσας, τάς πρός αυτόν σου γινομένας, προορώμενος γνώμης ευθύτητι.

Θεοτοκίον

Νοεράν σε λυχνίαν, πάλαι ο Προφήτης κατείδεν εν Πνεύματι, κεκτημένην Κόρη, τό λαμπάδιον Χριστόν τόν Κύριον, τόν φωτί αρρήτω, πάντας ημάς φωταγωγούντα, τούς πιστώς σε τιμώντας πανάμωμε.

Ωδή ς'

Ιλάσθητί μοι Σωτήρ

Ολόκληρον πρός Θεόν, Παμμάκαρ έχων τήν έφεσιν, τούς πόνους καί σπαραγμούς, τού θείου σου σώματος, ώσπερ άλλου πασχοντος, εκαρτέρεις Xαίρων, τούς στεφάνους προορώμενος.

Υπέμεινας καρτερώς, τών νεύρων σου τήν αφαίρεσιν, Ερμεία Μάρτυς Χριστού, εχθρόν πολυμήχανον, εκνευρίζων χάριτι, καί ανδρείας πάσης, υποτύπωσις δεικνύμενος.

Στομούμενος τώ πυρί, τής τού Χριστού αγαπήσεως, ως δίστομος αληθώς, γεγένησαι μάχαιρα, στρατεύματα άθεα, ως στερρός οπλίτης, διακόπτων εμφανέστατα.

Θεοτοκίον

Θηλάζεtς μητροπρεπώς, τόν νεύματι πάντας τρέφοντα, αγκάλαις περικρατείς, πανάμωμε Δέσποινα, τόν πάντας κατέχοντα, διά τούτο πίστει, κατά χρέος σε δοξάζομεν.

Ο Ειρμός

«Ιλάσθητί μοι Σωτήρ, πολλαί γάρ αί ανομίαι μου, καί εκ βυθού τών κακών, ανάγαγε δέομαι, πρός σέ γάρ εβόησα, καί επάκουσόν μου, ο Θεός τής σωτηρίας μου».

Kοντάκιον τής Εορτής

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή ΛΑ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Ερμείου.

Στίχοι

· Βαπτεις σεαυτόν κογχύλη σών αιμάτων,

· Ερμεία, Τμηθείς ώ βαφής ανεκπλυτου!

· Ερμείαν τριακοστή άορ κατέκτανε πρώτη.

Ταίς αυτού αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ'

Οι εκ τής Ιουδαίας

Εις Θεόν ατενίζων, τόν δυνάμενον σώζειν νοός ευθύτητι, υπήνεγκας τους πόνους, Ερμεία τούς γενναίους, αναμέλπων τού σώματος, ο τών Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός εί.

Ραντισμώ τών αιμάτων, τήν πυράν κατασβέσας τής αθεότητος, τήν φλόγα υπεισήλθες, εφλέχθης δέ ουδόλως, αναμέλπων πανόλβιε, ο τών Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός εί.

Μακφρίζει σε πάσα, Εκκλησία Ορώσα τάς αριστείας σου, τήν χάριν τών θαυμάτων, τής νίκης τά βραβεία, ά παρέσχε σοι Κύριος, Ερμεία Μάρτυς σοφέ, λαμπρώς ηγωνισμένω.

Θεοτοκίον

Ωραιώθης Παρθένε, τόν εν κάλλει ωραίον Χριστόν κυήσασα, ημίν ομοιωθέντα, καί πάντας συντριβέντας, πρός ζωήν αναπλάσαντα, όθεν πιστώς σε αεί, δοξάζομεν εν ύμνοις.

Ωδή η'

Νικηταί τυράννου

Παρανόμων δόγμα, νόμω κρατυνόμενος τής αληθείας, αθλητά Ερμεία, χαίρων εξεφαύλισας καί τοίς αγώσι, τoίς μεγίστοις μάκαρ, καρτερών απέλαβες, τάς εν τοίς υψίστoις, σκηνώσεις εις αιώνας.

Ου πτοούμαι πάσαν, αλγεινών επίτασιν προσγινομένην, ουδέ νέμω σέβας, τοίς μή ούσιν έκραζες θεοίς Παμμάκαρ, ένα μόνον σέβω, Ιησούν τόν Κύριον, τόν επί Ποντίου, Πιλάτου σταυρωθέντα.

Θύεσθαι προείλου, ως αρνίον άμωμον Μάρτυς Ερμεία, υπέρ τού τυθέντος, δι' ημάς ως πρόβατον, καί τάς θυσίας τάς βεβήλους πάσας, εκ τής γής εξάραντος, όθεν εν αινέσει αξίως σε υμνούμεν.

Θεοτοκίον

Ώφθης πλατυτέρα, ουρανών χωρήσασα Θεόν εν μήτρα, όν αεί δυσώπει, τής στενοχωρούσης με νύν αμαρτίας, ρύσασθαι Παρθένε, όπως πλατυνόμενος, έργοις ευσεβείας, πιστώς σε μακαρίζω.

Ο Ειρμός

«Νικηταί τυράννου, καί φλογός τή χάριτί σου γεγονότες, οι τών εντολών σου σφόδρα αντεχόμενοι Παίδες εβόων, Ευλογείτε πάντα τά έργα τόν Κύριον, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Ωδή θ'

Εξέστη επί τούτω ο ουρανός

Ιδείν Κατηξιώθης απολυθείς, τής σαρκός αθλoφόρε πανεύφημε, τά αγαθά, άπερ προητοίμασέ σοι Θεός, καί τοίς σύν σοί αθλήσασι, καί καταβαλούσι τόν πονηρόν, μεθ' ων ημάς σωθήναι, τόν Κύριον δυσώπει, Μάρτυς Ερμεία αξιάγαστε.

Ωραίόν σου τό είδος καί πρό τής σής, εναθλήσεως όν ωραιότερον, ώφθη Σοφέ, μετά τούς αγώνας τούς θαυμαστούς, αγγελική λαμπρότητι, κατηγλαϊσμένον περιφανώς, διό καί πρός ωραίους, ανέδραμες νυμφώνας, νίκης στεφάνοις καλλυνόμενος.

Στρατείας αλογήσας τής επί γής, Βασιλεί ουρανίω εστράτευσαι, Μάρτυς σοφέ, ού τή δυναστεία τή κραταιά, τάς τών δαιμόνων φάλαγγας, πάσας εξηφάνισας κραταιώς, καί νίκης τούς στεφάνoυς, νoμίμως ανεπλέξω, υπέρ ημών πρεσβεύων πάντοτε.

Η μνήμη σου επέστη η φωταυγής, τάς ημών διανοίας φωτίζουσα, μαρμαρυγαίς, τών αγωνισμάτων σου τών στερρών, εν ή παρακαλούμέν σε, Έχων παρρησίαν πρός τόν Χριστόν, ικέτευε απαύστως, τυχείν ημάς ελέους, εν τή ημέρα τής ετάσεως.

Θεοτοκίον

Φορέσας με προήλθε Θεός εκ σού, αφθαρσίας ενδύων με ένδθμα, τόν πονηρά, γνώμη γυμνωθέντα θείας στoλής, Θεογεννήτορ Δέσποινα, πάντων τών ανθρώπων καταφυγή, Μαρτύρων στεφηφόρων, κραταίωμα καί τείχος, καί τών Αγγέλων αγαλλίαμα.

Ο Ειρμός

«Εξέστη επί τούτω ο ουρανός, καί τής γής κατεπλάγη τά πέρατα, ότι Θεός, ώφθη τοίς ανθρώποις, σωματικώς, καί η γαστήρ σου γέγονεν, ευρυχωροτέρα τών ουρανών, διό σε Θεοτόκε, Αγγέλων καί ανθρώπων, ταξιαρχίαι μεγαλύνουσιν».

Εξαποστειλάριον τής Εορτής

Καί τά λοιπά, ως σύνηθες, καί Aπόλυσις