ΤΗ ΚΖ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Αγίου ενδόξου Ιερομάρτυρος Ελλαδίου.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις το, Κύριε εκέκραξα, ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια τής Εορτής γ' καί τού Αγίου γ'.

Στιχηρά τού Αγίου

Ήχος α'

Πανεύφημοι Μάρτυρες

Θεόφρον Ελλάδιε βαφαίς, τού οικείου αίματος, Ιερωσύνης ελάμπρυνας, στολήν τήν ένθεον, μεθ' ής εις τά άνω, εισήλθες βασίλεια, καί θρόνω τού Δεσπότου παρίστασαι, όν νύν ικέτευε, δωρηθήναι ταίς ψυχαίς ημών, τήν ειρήνην, καί τό μέγα έλεος.

Θεόφρον Ελλάδιε Χριστός, εποφθείς σοι άπαντας, τούς εκ μωλώπων ιάσατο, χώρας, χάριτι, δι' αυτόν γάρ πάσαν, υπομείνας κάκωσιν, προείλου προφανώς αικιζόμενος, διό ικέτευε, δωρηθήναι ταίς ψυχαίς ημών, τήν ειρήνην, καί τό μέγα έλεος.

Θεόφρον Ελλάδιε πυρός, φύσιν εχαλίνωσας, καί αδιάφλεκτος έμεινας, η δρόσος γάρ Θεού, σέ περικυκλούσα, αβλαβή εφύλαττεν, εχθρούς περιφανώς καταισχύνουσα, καί νύν ικέτευε, δωρηθήναι ταίς ψυχαίς ημών, τήν ειρήνην, καί τό μέγα έλεος.

Δόξα... Καί νύν... Τής Εορτής

Ει τύχοι η νηστεία τών Αποστόλων

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκον

Ήχος α' Πανεύφημοι μάρτυρες

Φωτός ενδιαίτημα Αγνή, μόνη εχρημάτισας, τού εκ Πατρός αναλάμψαντος, όθεν κραυγάζω σοι, τήν εσκοτισμένην, ψυχήν μου τοίς πάθεσι, φωτί τών αρετών καταφαίδρυνον, καί εν σκηνώμασι, φωτεινοίς σου κατασκήνωσον, εν ημέρα τής κρίσεως Άχραντε.

Η Σταυροθεοτοκίον

Σφαγήν σου τήν άδικον Χριστέ, ή Παρθένος βλέπουσα, οδυρομένη εβόα σοι, Τέκνον γλυκύτατον, πώς αδίκως πάσχεις; πώς τώ ξύλω κρέμασαι, ο πάσαν γήν κρεμάσας τοίς ύδασι; Μή λίπης μόνην με, Ευεργέτα πολυέλεε, τήν μητέρα καί δούλην σου δέομαι.

Εις τόν Στίχον Στιχηρά τής Εορτής.

Απολυτίκιον ομοίως, καί Απόλυσις.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν, ο, Κανων τής Εορτής καί τού Αγίου.

Ο Κανών τού Αγίου

Ωδή α' Ήχος δ'

Άρματα Φαραώ

Δεύτε θεοπρεπώς, φιλομάρτυρες λαοί, χορεύοντες άσωμεν, ασματικαίς υμνωδίαις, τόν Ιερομάρτυρα τού Xριστού, ανευφημούντες Ελλάδιον.

Άνθεσι χαρμονικώς, καταστέψωμεν πιστοί, τόν θείον Ελλάδιον, ως νικντήν ασεβείας,καί μάρτυρα στερρόν τής τριφαούς, ομοουσίου θεότητος.

Ήλιος διαυγής, εξ αδύτων ιερών, τώ κόσμω ανέτειλας, απομειώσας τήν πλάνην, εν αθλητικαίς μαρμαρυγαίς, Ιερομάρτυς Ελλάδιε.

Θεοτοκίον

Άσπορον τοκετόν, μόνη φέρεις γυναικών, καί Μήτηρ υπάρχουσα, καί παρθενεύουσα Κόρη, άκουσμα φρικτόν ώφθης Αγνή, ότι Θεόν απεκύησας.

Ωδή γ'

Ο στερεών βροντήν

Ως θαυμαστόν λαοίς τόν Μάρτυρά σου, ανέδειξας Σωτήρ ημών, υπενεγκόντα πάσαν προσβολήν, διά δέ πικρών βασάνων, τώ πόθω γλυκαινόμενον, τής σής αγαπήσεως.

Εν οφθλμοίς τό πύρ υποίσας Μάκαρ, τήν όψιν απολέλοιπας, καί κατιδών δόξαν ουρανών, τώ Θεώ καθωμολόγεις, ότι τώ πάθει φάος σοι, λαμπρόν εξανέτειλε.

Θεοτοκίον

Τό θαuμαστόν αεί εν σοί θρυλείται, τεράστιον Πανάχραντε, ότι Παρθένος ούσα παιδοτοκείς, καί γνησία Μήτηρ πέλεις, τού Ποιητού τής κτίσεως, αμφοίν αληθεύουσα.

Ο Ειρμός

«Ο στερεών βροντήν καί κτίζων πνεύμα, στερέωσόν με Κύριε, ίνα υμνώ σε ειλικρινώς, καί ποιώ τό θέλημά σου, ότι ουκ έστιν Άγιος, ως σύ ο Θεός ημών».

Κάθισμα Ήχος α'

Τόν τάφον σου Σωτήρ

Καθάρας σευτόν, από ρύπου κακίας, εχρίσθης καί Θεώ, Ιεράτευσας Πάτερ, αθλήσας δέ δι' αίματος, πλειοτέρως εξέλαμψας, καί κατηύγασας, τάς τών πιστών διανοίας, τών θαυμάτων σου, ταίς παραδόξοις ακτίσιν, Ελλάδιε ένδοξε.

Καί τής Εορτής

Ει τύχοι η νηστεία τών Αποστόλων

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκον

Ήχος α' Τόν τάφον σου Σωτήρ

Προστάτιν πρός Θεόν, κεκτημένοι σε πάντες, προστρέχομεν σεμνή, τώ αγίω ναώ σου, αιτούμενοι βοήθειαν, παρά σού Αειπάρθενε, ρύσαι ούν ημάς, τής τών δαιμόνων κακίας, καί εξάρπασον, εκ καταδίκης φρικώδους, τούς σέ μακαρίζοντας.

Η Σταυροθεοτοκίον

Ω θαύματος καινoύ! ώ φρικτού μυστηρίου! εβόα η αμνάς καί πανάμωμος Κόρη, εν ξύλω ώς εώρακεν, απλωθέντα τόν Κύριον, ο τά σύμπαντα, εν τή δρακί περιφέρων, πώς κατάκριτος, υπό κριτών παρανόμων, Σταυρώ κατακρίνεται;

Ωδή δ'

Εισακήκοα ο Θεός

Εν αυχήμασι ποικιλθείς, δικαιοσύνης τή κoρυφή σου, αντιτέθεικας διάδημα, λιθοχρυσοκόλλητον, Ιερομάρτυς ένδοξε, κλέος πιστών.

Ηδομένης σου τής ψηχής, εν ταίς βασάνοις τό πρό σωπόν σου, ωσεί ρόδον τεθεώρητο, ωραϊζομένου σου, εν τοίς Χριστού παθήμασι, Μάκαρ σοφέ.

Τριαδικόν

Εν μιά ουσία υμνώ, τρείς υποστάσεις της θεαρχίας, τού Πατρός Υιού καί Πνεύματος, ότι μία έλλαμψις, τής τρισηλίου φύσεως, εις ο Θεός.

Θεοτοκίον

Η Παρθένος πώς γαλουχείς; πώς τοίς μητρώοις λοχεύεις νόμοις; Ότι όνπερ απεκύησας, σαρκωθείς Θεός εστι, καινοτομών τήν φύσιν, ως οίδεν αυτός.

Ωδή ε'

Ανάτειλόν μοι Κύριε

Εξέλαμψας ως ήλιος, οικών τό δεσμωτήριον, ότι εκεί τό φώς τό άδυτον, Χριστός σοι επεφάνη, λόγους παρακλήσεως, ως τώ Παύλω φωνών σοι, καρτερόφρον Αθλητά.

Δεσμά σοι διερράγησαν, ώσπερ ιστός αράχνιος, ότι εν σοί ισχύς η άμαχος, συντρίβοuσα δαιμόνων, άπασαν επίνοιαν καί σέ μεγαλύνουσα, στρατιώτα τού Χριστού.

Τριαδικόν

Καί τρία σέβω πρόσωπα, καί μίαν τήν θεότητα, ότι εν τρισί διήρηται προσώποις ού τή φύσει, εις γάρ ο Θεός ημών, ο Πατήρ ο Υιός τε, καί τό Πνεύμα τό ευθές.

Θεοτοκίον

Καί άρρητον λεγόμενον, καί άγνωστον νοούμενον, τό επί σοί Οφθέν μυστήριον, ότι σποράν ουκ έγνως, καί υιόν απέτεκες, ουτός εστι Πάναγνε, τής ειρήνης Βασιλεύς.

Ωδή ς'

Τών πταισμάτων τή ζάλη

Τών πταισμάτων τήν λύραν πάντες άσωμεν, αγαλλομένη καρδία, ότι Χριστός ανέδειξεν, Ελλάδιον τόν κλεινόν αθλοφόρον, νικητήν τού αντικειμένου.

Τοίς ειδώλοις τό θυειν απαρνούμενος, θυσία ζώσα Τρισμάκαρ Θεώ γέγονας, ευωδιάζων άπασι, τά άχραντα μύρα τών παθημάτων, τού Χριστού εν τώ σώματι σου.

Τετραδέσμοις ανάγκαις διερχόμενος, ως εν αδύτοις υπήρχες ευφραινόμενος, εώρας γάρ τήν μέλλουσαν ανάπαυσιν, πρό προσώπου σου Μάρτυς, υπέρ ής είλου πάντα παθείν.

Θεοτοκίον

Υπερφυής σου ο τόκος, ότι ασπόρως, μητροπρεπώς πάλιν τίκτεις, νόμω φύσεως, παναληθή αμφότερα, φιμούσθωσαν αι γλωσσώδεις αιρέσεις, επί σοί αγνή Θεομήτορ.

Ο Ειρμός

«Τών πταισμάτων τή ζάλη βυθιζόμενος, ως εν κοιλία τού κήτους συνεχόμενος, ως ο Προφήτης κράζω σοι, Ανάγαγε εκ φθοράς τήν ζωήν μου, δέομαι καί ελέησόν με».

Kοντάκιον τής Eορτής

Συναξάριον

Τή ΚΖ τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Αγίου Ιερομάρτυρος Ελλαδίου.

Στίχοι

· Έλαιον Ελλάδιος ιερωσύνης,

· Αίματι συνέμιξε τού μαρτυρίου.

· Εικάδι εβδομάτη Ελλάδιον έκτανε πυγμή.

Τή αυτή ημέρα Μνήμη τού αγίου Ιερομάρτυρος θεράποντος.

Ο Άγιος μάρτυς Ευσεβιώτης πυρί τελειούται.

Ο άγιος μάρτυς Αλύπιος λίθω τήν κεφαλήν συντριβείς τελειούται.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ'

Πύρ φλέγον εν καμίνω

Ουρανός σε ηδέσθη πρός γήν συρόμενον, θέατρον Μακάριε, εν τώ κόσμω γέγονας, υπέρ Χριστού εναθλήσας, καί τούτον υμνών, τόν τών Πατέρων Θεόν.

Εν πτέρναις σου υποίσας πικράν διάτρησιν, έτρωσας τόν δόλιον, καί πτερνίσας έρριψας, υπό τούς πόδας σου Μάκαρ, δοξάζων Χριστόν, τόν τών Πατέρων Θεόν.

Τριαδικόν

Τρισήλιε θεότης ομοβασίλειε, άναρχε αϊδιε, Πάτερ Υιέ καί Πνεύμα, ευλογητός εί ο μόνος υπάρχων Θεός, ο τών Πατέρων ημων.

Θεοτοκίον

Ω φρικτού μυστηρίου! ώ ξένου θαύματος! πώς καί Mήτηρ πέφηνας, καί Παρθένος έμεινας; Ευλογημένη σύ μονη, τεκούσα ημίν, τόν τών Πατέρων Θεόν.

Ωδή η'

Γή καί πάντα τά εν αυτή

Γή τό αίμά σου μυρωδεί, άνωθεν υμνεί σε ουρανός, λογογραφούμεν δέ ημείς τά ωραία άθλά σου Μάκαρ, καί λαμπρώς εκβοώμεν, Ιερείς ευλογείτε τόν Κύριον, καί υπερυψούτε αυτόν εις τούς αιώνας.

Πύρ καί ξίφος μή πτοηθείς, γέγονας οπλίτης τού Χριστού, εν παντευχία μυστική, τόν Βελίαρ σκυλεύσας Μάκαρ, καί πιστώς ανακράζων, Ιερείς ευλογείτε τόν Κύριον, καί υπερυψούτε αυτόν εις τούς αιώνας.

Τριαδικόν

Θεόν δοξάζω επί Πατρός, σύμφωνα υμνώ επί Υιού, καί επί Πνεύματος ταύτον, φύσιν κράτος, πλήν τών προσώπων είς Θεός γάρ τά τρία, όν υμνούντες αινούμεν ως Κύριον, καί υπερυψούμεν εις πάντας τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Νούς τό θαύμα ουκ εγχωρεί, γλώσσα δέ ειπείν εξαπορεί, ότι κύει άνευ σποράς η Παρθένος, καί μετά τόκον αληθώς Θεομήτωρ, ήν αινούντες, υμνούμεν τόν Κύριον, καί υπερυψούμεν εις πάντας τούς αιώνας.

Ο Ειρμός

«Γή καί πάντα τά εν αυτή, θάλασσα καί πάσαι αι πηγαί, οι ουρανοί τών ουρανών, φώς καί σκότος, ψύχος καί καύσων, υιοί τών ανθρώπων, Ιερείς ευλογείτε τόν Κύριον, καί υπερυψούτε αυτόν εις τούς αιώνας».

Ωδή θ'

Τόν άσπορον τόκον σου

Ημέραν αθλήσεως, λαμπρώς εορτάζοντες, τού θείου Ελλαδίου, εν ύμνοις τόν Σωτήρα μεγαλύνομεν.

Σκεύος Ιερόχρυσον, Ιεράς αθλήσεως, Χριστού τή Εκκλησία, τόν Μάρτυρα υμνούντες μεγαλύνομεν.

Θεοτοκίον

Χαίροις μυριόχαρε, καί κοσμοχαρμόσυνε, Μαρία Θεοτόκε, ύμνοις σε ασιγήτοις μεγαλύνομεν.

Ο Ειρμός

«Τόν άσπορον τόκον σου Θεοτόκε άχραντε, Xριστόν τόν Θεόν ημών, εν ύμνοις ασιγήτοις μεγαλύνομεν».

Εξαποστειλάριον τής Εορτής

Καί τά λοιπά, ως σύνηθες, και Απόλυσις