ΤΗ ΚΣΤ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Αγίου Αποστόλου Κάρπου, ενός τών Εβδομήκοντα.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια τής Εορτής γ' καί τού Αποστόλου γ'.

Στιχηρά τού Αποστόλου

Ήχος γ'

Πανεύφημοι Μάρτυρες

Δεκτικών ελλάμψεων τόν νούν θεϊκών ποιούμενος, κατεφωτίσθης Πανόλβιε, καί εις τό κήρυγμα, τού Χριστού εξήλθες, καί λαόν εδίδαξας, πιστεύειν εις αυτόν, ως φιλάνθρωπον, καί νύν ικέτευε, δωρηθήναι ταίς ψυχαίς ημών, τήν ειρήνην, καί τό μέγα έλεος.

Άστρον φαεινότατον δειχθείς, θείαις επιλάμψεσι, τής οικουμένης τά πέρατα, φωτίζεις πάντοτε, διδαχαίς, Παμμάκαρ, καί σκεδάζεις χάριτι αχλύν τών νοσημάτων εκάστοτε, καί νυν ικέτευε, δωρηθήναι ταίς ψυχαίς ημών, τήν ειρήνην, καί τό μέγα έλεος.

Θυσίαν αναίμακτον Θεώ, θύων τελεώτατα, υπέρ αυτού Μάρτυς τέθυσαι, καί προσενήνεξαι, νοητή τραπέζη, θύμα ευωδέστατον, Απόστολε ώ Κάρπε θεόληπτε, διό ικέτευε, δωρηθήναι ταίς ψυχαίς ημών, τήν ειρήνην, καί τό μέγα έλεος.

Δόξα... Καί νύν... τής Εορτής

Ει τύχοι η νηστεία τών Αποστόλων

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκον

Ήχος α' Πανεύφημοι μάρτυρες

Φωτός ενδιαίτημα Αγνή, μόνη εχρημάτισας, τού εκ Πατρός αναλάμψαντος, όθεν κραυγάζω σοι, τήν εσκοτισμένην, ψυχήν μου τοίς πάθεσι, φωτί τών αρετών καταφαίδρυνον, καί εν σκηνώμασι, φωτεινοίς σου κατασκήνωσον, εν ημέρα τής κρίσεως Άχραντε.

Η Σταυροθεοτοκίον

Σφαγήν σου τήν άδικον Χριστέ, ή Παρθένος βλέπουσα, οδυρομένη εβόα σοι, Τέκνον γλυκύτατον, πώς αδίκως πάσχεις; πώς τώ ξύλω κρέμασαι, ο πάσαν γήν κρεμάσας τοίς ύδασι; Μή λίπης μόνην με, Ευεργέτα πολυέλεε, τήν μητέρα καί δούλην σου δέομαι.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά τής Εορτής.

Απολυτίκιον Ήχος γ'

Καί τής Εορτής

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Οι Κανόνες τής Εορτής, καί τών Αγίων.

Ο Κανων τού Αγίου, ού η Ακροστιχίς.

Τόν κλεινόν αΙνώ Κάρπον ενθέω πόθω.

Ποίημα Ιωσήφ.

Ωδή α' Ήχος δ'

Άσομαί σοι Κύριε ο Θεός μου

Τούς πόθω τελούντάς σου τήν φωσφόρον, καί Ιεράν πανευκλεή, καί πάντιμον μνήμην σου, φωτός ενθέου πλήρωσον, Απόστολε πρεσβείαις σου.

Όλος ανακείμενος τώ Δεσπότη τούτου τούς νόμους τούς σεπτούς, ατρώτους ετήρησας, ανόμους ευνομίαν δέ, Απόστολε εδίδαξας.

Νούν τόν υπέρ έννοιαν αγαπήσας, εν θεωρία μυστική, τόν νούν κατηυγάσθης, καί κόσμον κατεφώτισας, Παμμάκαρ ιερώτατε.

Θεοτοκίον

Κύουσα Παρθένος ανερμηνεύτως, καί τούς τής φύσεως θεσμούς, καινίζουσα πέφυκας, Μήτηρ αειπάρθενος, διό σε μακαρίζομεν.

Ωδή γ'

Τόξον δυνατών ησθένησε

Λύρα κρουομένη Πνεύματι, γέγονε Παμμάκαρ, η θεοκίνητος γλώσσά σου, φθεγγομένη τά μεγαλεία, τού Σωτήρος καί Θεού ημών.

Έχων Λόγον τόν προάναρχον, σέ κατευοδούντα, καί προφανώς ενισχύοντα, τοίς αθέοις τάς σωτηρίους τρίβους, Κάρπε καθυπέδειξας.

Ίνα Κάρπε τό σωτήριον, κήρυγμα τή κτίσει, ως Ιεράρχης θεόληπτος καταγγείλης, πολλούς υπέστης, διωγμούς καί θλίψεις ένδοξε.

Θεοτοκίον

Νέον ως παιδίον τέτοκας, τόν πρό τών αιώνων, εκ τού Πατρός ανατείλαντα, απορρήτως Θεογεννήτορ, διά τούτό σε δοξάζομεν.

Ο Ειρμός

«Τόξον δυνατών ησθένησε, καί οι ασθενούντες, περιεζώσαντο δύναμιν, διά τούτο εστερεώθη, εν Κυρίω η καρδία μου».

Κάθισμα Ήχος γ'

Θείας πίστεως

Θείαν έλλαμψιν τού Παρακλήτου, Κάρπε πάνσοφε εισδεδεγμένος, τούς σκοτισθέντας αγνωσία εφώτισας, καί μεταστάς πρός τά άνω βασίλεια, τώ Βασιλεί τών απάντων παρίστασαι, εξαιτούμενος, Χριστόν τόν Θεόν εκάστοτε, δωρήσασθαι ημίν τό μέγα έλεος.

Καί τής Εορτής

Ει τύχοι η νηστεία τών Αποστόλων

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκον

Ήχος γ' Θείας πίστεως

Θείας φύσεως ουκ εχωρίσθη, σάρξ γενόμενος εν τή γαστρί σου, αλλά Θεός ενανθρωπήσας μεμένηκεν, ο μετά τόκον παρθένον Μητέρα σε, ως πρό τού τόκου φυλάξας πανάμωμον, μόνος Κύριος, αυτόν εκτενώς ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν τό μέγα έλεος.

Η Σταυροθεοτοκίον

Η αμίαντος Αμνάς τού Λόγου, η ακήρατος Παρθενομήτωρ, εν τώ Σταυρώ θεασαμένη κρεμάμενον, τόν εξ αυτής ανωδίνως βλαστήσαντα, μητροπρεπώς θρηνωδούσα εκραύγαζεν, Οίμοι! τέκνον μου, πώς πάσχεις; θέλων ρύσασθαι, παθών τής ατιμίας τόν άνθρωπον.

Ωδή δ'

Δι' αγάπησιν Οικτίρμον

Οικοδόμησας ως λίθους πιστών το πλήθος, εν ευσεβείας πέτρα, καί ναούς απειργάσω, του Αγίου Πνεύματος, θεόφρον Απόστολε.

Νεουργήσας τώ βαπτίσματι θεοκήρυξ, παλαιωθέντας γνώμη, Τή φθορά τούς ανθρώπους, έσωσας δοξάζοντας, Xριστόν τόν Θεόν ημών.

Υποφαίνων τό μυστήριον τό καλύψαν, επ' αρετή θεόφρον, ουρανούς, εφειλκύσω, έθνη πρός επίγνωσιν, τό σκότος αφέμενα.

Μετά Παύλου τού φωστήρος τής οικουμένης, οδοιπορών πολλάκις, τάς οδούς τάς φερούσας, Κάρπε καθυπέδειξας, λαοίς πρός ευσέβειαν.

Θεοτοκίον

Νοερώς ο θεοφόρος Θεογεννήτορ, όρος σε βλέπει μέγα, καί κατάσκιον Κόρη, εξ ού επεδήμησε, σαρκί ο Θεός ημών.

Ωδή ε'

Τόν φωτισμόν σου Κύριε

Ως φυτοκόμος άριστος, υπέδειξας λαοίς, ζωής τό ξύλον, εξ ού ο μετασχών, ζήσεται λοιπόν εις τόν αιώνα, χριστοκήρυξ Απόστολε.

Κήρυξ εθνών Απόστολος, διδάσκαλος σεπτός, ιερομύστης καί Ιερολόγος, Κάρπε γεγονώς εν ευφροσύνη, τώ Δεσπότη παρίστασαι.

Ανατολής εξώρμησαι, ως άδυτος φωστήρ, τήν οικουμένην αυγαίς τών σων λόγων, καί τών ιερών φωτίζων τρόπων, Ιεράρχα. Απόστολε

Θεοτοκίον

Ρύπου ψυχής καί σώματος, καθάρισόν με νύν, ευλογημένη, ευσπλάγχνω σου ροπή, όπως σε υμνώ καί μεγαλύνω, κατά χρέος Πανύμνητε.

Ωδή ς'

Εβόησε, προτυπών

Πηγάζει σου, ή σορός τών λειψάνων τοίς χρήζουσιν, ιαμάτων, Ιεράρχα καρπούς θεία χάριτι, καί καθαίρει πάθη, καί βυθίζει ακάθαρτα πνεύματα.

Ο λόγος σου, αλογίας ανθρώπους ερρύσατο, καί θαυμάτων, η μεγίστη επίδειξις ένδοξε, τούς πεπλανημένους, πρός ευσέβειαν Κάρπε ωδήγησε.

Νευρούμενος, δυναστεία τή θεία τόν δράκοντα, τον εις ύψος, βλασφημίαν λαλούντα διώλεσας, καί τούς υπ' εκείνου, ολλυμένους Απόστολε έσωσας.

Θεοτοκίον

Εκύησας, ανωδύνως τόν Πλάστην Πανάμωμε, τάς οδύνας, καί τούς πόνους ημών αφαιρούμενoν, καί τής ανωδύνου, αξιούντα τρυφής τό ανθρώπινον.

Ο Ειρμός

«Εβόησε, προτυπών τήν ταφήν τήν τριήμερον, ο Προφήτης, Ιωνάς εν τώ κήτει δεόμενος, Εκ φθοράς με ρύσαι, Ιησού Βασιλεύ τών δυνάμεων».

Kοντάκιoν τής Εορτής

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή ΚΣΤ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Αγίου καί ενδόξου Αποστόλου Κάρπου, ενός τών Εβδομήκοντα Αποστόλων.

Στίχοι

· Καρπούς ενεγκών, Κάρπε, δεκτούς Κυρίω

· Φέρεις καθ' ώραν τήν τελευτήν ως τρύγην.

· Εικάδι έκτη Κάρπος από χθονός ίπτατο μακρής.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου Αποστόλου Αλφαίου, καί τών Αγίων Μαρτύρων, Αβερκίου καί Ελένης.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ'

Αβραμιαίοι ποτέ

Νόσους διώκων φθογγή, καί θεραπεύων πάθη, σφραγίδι μόνη τό σωτήριον, διήγγειλας κήρυγμα, ιερομύστα Κάρπε, φωτίζων τούς εν σκότει.

Θυμόν αρχόντων Σοφέ, μή δειλιάσας όλως, τομώς εχώρεις πρός αθλήσεως, επίπονα σκάμματα, ο τών Πατέρων βοών, Θεός ευλογητός εί.

Επισκοπούμενόν σε, υπό Κυρίου Κάρπε, Βέρροια θείον εκληρώσατο, Επίσκοπον άριστον, επισκοπούντα ταύτην, επισκοπαίς ενθέοις.

Θεοτοκίον

Ως πλατυτέρα ούσα, τών ουρανών εν μήτρα, εδέξω Λόγον τόν αχώρητον, Παρθένε λυτρούμενον, στενοχωρίας πάσης, τό γένος ανθρώπων.

Ωδή η'

Τόν εν τώ Σταυρώ προσηλωθέντα

Παυλω τώ σοφώ καθηγεμόνι, διακονών επιστολαίς, ενθέοις Ιεράρχα, τάς σωτηριώδεις διδαχάς, διεπόρθμευσας τοίς σωζομένοις.

Όρθρος φαεινός περιαυγάζων, τήν οικουμένην τώ φωτί, κηρύγματος εδείχθης, καί τής αγνωσίας το βαθύ, αξιάγαστε εξαίρων σκότος.

Θαύματα τελών τή επικλήσει, Πατρός καί Πνεύματος σοφέ, καί Λόγου σαρκωθέντος, έπεισας Ελλήνων τούς σοφούς, Τρισυπόστατον ουσίαν σέβειν.

Θεοτοκίον

Ώφθης ουρανός Θεοκυήτορ, εξανατέλλουσαημίν, τόν τής δικαιοσύνης, Ήλιον, φωτίζοντα ημάς, επιγνώσεσι θεογνωσίας.

Ο Ειρμός

«Τόν εν τώ Σταυρώ προσηλωθέντα, καί υποδείξαντα ημίν, όπλον εις σωτηρίαν, Παίδες υπερυψούτε, Χριστόν τόν Θεόν ημών εις τούς αιώνας».

Ωδή θ'

Ο τόκος σου άφθορος

Ιδών μετά δόξης ανελθόντα, Θεόν σαρκοφόρον εν υψίστοις, εβδομήκοντα Κάρπε Μαθηταίς, συναριθμούμενος εξήλθες, άμα σύν τούτοις, κήρυξ ένθεος δεικνύμενος.

Ως πρόβατον μέσον απεστάλης, τών λύκων μετάγων αυτούς Κάρπε, πρός επίγνωσιν λόγω αληθεί, τής σωτηρίας, καί μεταπλάττων, τούτων τήν γνώμην, θεορρήμον πρός ευσέβειαν.

Συνόμιλος ώφθης τών Αγγέλων Απόστολε Κάρπε θεορρήμον, Αποστόλων καί Μαρτύρων θαυμαστώς, εν ευσεβεία τελειωθέντων, οίς συγχορεύων, ευφροσύνως ημών μέμνησο.

Η γίασας Κάρπε βηματίζων, τήν γήν καί τό άγιον κηρύττων, Ευαγγέλιον πίστει καί ψυχάς, τώ ζωοδότη λόγω προσήξας, όθεν σοι νέμει, κληρουχίαν τήν ουράνιον.

Θεοτοκίον

Φωνήν σοι προσάγομεν Παρθένε, τήν τού Γαβριήλ αναβοώντες, Χαίρε κούφη νεφέλη, Χαίρε γή αγεωργήτως στάχυν ωραίον, καρποφορούσα, τόν τροφέα τής κτίσεως.

Ο Ειρμός

«O τόκος σου άφθορος εδείχθη, Θεός εκ λαγόνων σου προήλθε, σαρκοφόρος, ός ώφθη επί γής, καί τοίς ανθρώποις συνανεστράφη, σέ Θεοτόκε, διό πάντες μεγαλύνομεν».

Εξαποστειλάριον, τής Εορτής

Καί τά λοιπά, ως σύνηθες, καί Απόλυσις