ΤΗ ΚΔ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Οσίου Πατρός ήμων Συμεών, τού εν τώ θαυμαστώ όρει.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια τής Εορτής γ' καί τού Αγίου γ'.

Στιχηρά τού Αγίου

Ήχος πλ. δ'

Ώ τού παραδόξου θαύματος

Στήλην γεγραμμένην έχουσαν, τάς γενικάς αρετάς, θεωρίαις καί πράξεσι, Συμεών πανόλβιε, τήν ψυχήν απετέλεσας, τά τής σαρκός νικήσας σκιρτήματα, καί ζωηφόρον αμφιασάμενος, νέκρωσιν Όσιε, καί φωστήρ γενόμενος, αειφανής, πάσης γής τοίς πέρασι, λάμπεις τή χάριτι.

Πόθω τώ θείω πτερούμενος, έτι τήν σάρκα φορών, καί τόν χούν περικείμενος, τοίς Αγγέλοις γέγονας, προφανώς ομοδίαιτος, τών επιγείων μέν αφιστάμενος, πρός ουρανούς δέ, Πάτερ υψούμενος, όθεν ελήλυθας, ένθα φώς τό άδυτον, διηνεκώς, θείαις αναβάσεσιν, επεκτεινόμενος.

Σάρκα λεπτύνας ασκήσεσιν, ανωφερή τήν ψυχήν, καί Θεώ πλησιάζουσαν, Συμεών απέδειξας, καί δοχείον τού Πνεύματος, καί τή δυνάμει, τούτου τά θαύματα, τά υπέρ φύσιν, τελείν ηξίωσαι, ένθα γάρ πέφυκε, παντουργός ενέργεια, τά υπέρ νούν, πάντα καί διάνοιαν, διαπεραίνεται.

Δόξα... Ήχος β'

Γερμανού

Εις όρος υψηλόν συμβολικώς, τό θαυμαστόν άνελθών, καί τήν σεπτήν Κιβωτόν ως άδυτον υπελθών, πράξιν αρίστην, καί επίβασιν θεωριών επεδείξω, τή μέν, τόν βίον λαμπρύνας δεσμοίς σιδηροίς, ως ορμίσκοις χρυσοίς κοσμούμενος, τή δέ, Θεόν ορών τε καί ορώμενος, καί μόνος μόνω προσλαλών, όν ικέτευε σεβάσμιε Συμεών, υπέρ τών ψυχών ημών.

Καί νύν... Τής Εορτής

Ει τύχοι η νηστεία τών Αποστόλων

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκον

Ήχος β' Ότε, εκ τού ξύλου σε νεκρόν

Χαίρε, ηλιόμορφε αστήρ, χαίρε η αιτία απάντων, καλών Πανάμωμε, χαίρε η χωρήσασα, Θεόν αχώρητον, η τόν στάχυν βλαστήσασα, τής αθανασίας, χαίρε θείον όχημα, πύλη η πάμφωτος, χαίρε, η αράς αναιρέτις, τής προγονικής ημών, χαίρε, αγαθών η πρόξενος υπάρχουσα.

Η Σταυροθεοτοκίον

Βότρυν, τόν παμπέπειρον Αγνή, όν αγεωργήτως εν μήτρα, εκυοφόρησας, ξύλω ως εώρακας, τούτον κρεμάμενον, θρηνωδούσα ηλάλαζες, καί έκραζες, Τέκνον, γλεύκος εναπόσταξον, δι' ού η μέθη αρθή, πάσα, τών παθών ευεργέτα, δι' εμού τής σέ τετοκυϊας, σού τήν ειυυυυσπλαγχνίαν ενδεικνύμενος.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά τής Εορτής

Απολυτίκιον, τού Αγίου

Ήχος α'

Υπομονής στύλος γέγονας, ζηλώσας τούς προπάτορας Όσιε, τόν Ιώβ εν τοίς πάθεσι, τόν Ιωσήφ εν τοίς πειρασμοίς, καί τήν τών ασωμάτων πολιτείαν υπάρχων εν σώματι, Συμεών Πατήρ ημών Όσιε, πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Καί τής Εορτής

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Οι Κανόνες τής Εορτής, καί τού Αγίου.

Κανών τού Αγίου, ού η Ακροστιχίς.

Θαυμαστέ μέλπω Συμεων σού τήν χάριν.

(άνευ τών Θεοτοκίων)

Ιωάννου Μοναχού

Ωδή α' Ήχος πλ. δ'

Αρματηλάτην

Θεολογίας αληθούς υπόθεσις, εστίν η μνήμη σου, θαυματουργέ Πάτερ, Συμεών καί έλλαμψις, τοίς συνελθούσιν άπασι, καθαραίς ταίς καρδίαις, υμνήσαι ταύτης τό μέγεθος, καί τόν αξιάγαστον βίον σου.

Από φωνής τού Βαπτιατού καί όψεως, ευηγγελίσθη σου, η ευκλεής μήτηρ, καί σε ευωδέστατον, καί θείον καταγώγιον, παμμακάριστε Πάτερ, συνέλαβέ τε καί τέτοκε, τής τρισυποστάτου θεότητος.

Υπερφυώς δικαιοσύνης όχημα, θεοχαρίτωτον, εκ σπαργάνων Πάτερ, μητρικών εσόμενον, προγνούς ο μέγας Πρόδρομος, ευωνύμου μαστού σε, απέχεσθαι εγκελεύεται, καί τού δεξιού αποτρέφεσθαι.

Μυστικωτάτης απαρχήν δεξάμενος, ζωής πανόλβιε, διά λουτρού Πάτερ, τής αναγεννήσεως, τήν δωρεάν τού Πνεύματος, από βρέφους ενθέως, τής σής ψυχής τήν ευπρέπειαν, έδειξας ηλίου φαιδρότερον.

Θεοτοκίον

Πεποικιλμένη ποικιλία χάριτος, θεοχαρίτωτε, τόν τού Πατρός Λόγον, σάρκα χρηματίσαντα, δι' ευσπλαγχνίαν άφατον, υπέρ νούν τε καί λόγον, ευλογημένη γεγέννηκας, μείνασα παρθένος αμόλυντος.

Ωδή γ'

Ουρανίας αψίδος

Απαλών εξ ονύχων, αγωνιστής άριστος, έφυς εραστής τε, τού θείου κάλλους διάπυρος, όθεν εν μήτρα σε, προεγνωκώς ο Δεσπότης, Συμεών ηγίασε, Πάτερ αοίδιμε.

Σοφισθείς εκ βραχείας, θαυματουργέ όσιε, Πάτερ ηλικίας, τήν όντως γνώσιν τού Πνεύματος, τόν ακατάληπτον, αυτοπτικώς ηξιώθης, κατιδείν Δυνάμεσι περικυκλούμενον.

Τής ψυχής τάς αισθήσεις, εκ τής φρικτής όσιε, Πάτερ ελλαμφθείς, θεωρίας, ξένην διάγνωσιν, εκτήσω τών αγαθών, καί τών ετέρως εχόντων, Συμεών, καί άπταιστον βίον διήνυσας.

Εμφανώς σοι παρέστη, αποσταλείς, Άγγελος, τόν αγγελικόν, θεοφόρε παρεγγυώμενος, βίον ασπάσασθαι, αγαλλομένω ποδί δέ, τού οφθέντος είπεσο, Πάτερ τοίς ίχνεσι.

Θεοτοκίον

Νεκρωθέντα με πάλαι, πρός τήν ζωήν Πάναγνε, πάλιν επανήγαγες μόνη, τήν ενυπόστατον, ζωήν γεννήσασα, ή προσβαλών διερράγη, προφανώς ο θάνατος, ο δυσμενέστατος.

Ο Ειρμός

«Ουρανίας αψίδος, οροφουργέ Κύριε, καί τής Εκκλησίας δομήτορ, σύ με στερέωσον, εν τή αγάπη τή σή, τών εφετών η ακρότης, τών πιστών τό στήριγμα, μόνε φιλάνθρωπε».

Κάθισμα Ήχος α'

Τόν τάφον Σου Σωτήρ

Εν πέτρα ριζωθείς, τών Χριστού θελημάτων, ωράθης επί γής, εγειρόμενος στύλος, στηρίζων επιδείξεσιν, ιαμάτων τά πέρατα, όθεν πίστει σου, επιτελούντες τήν μνήμην, φωτιζόμεθα, αναβοώντές σοι Πάτερ, Πρεσβείαις σου σώζε ημάς.

Καί τής Εορτής

Ει τύχοι η νηστεία τών Αποστόλων

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκον

Ήχος α' Τόν τάφον σου Σωτήρ

Προστάτιν πρός Θεόν, κεκτημένοι σε πάντες, προστρέχομεν σεμνή, τώ αγίω ναώ σου, αιτούμενοι βοήθειαν, παρά σού Αειπάρθενε, ρύσαι ούν ημάς, τής τών δαιμόνων κακίας, καί εξάρπασον, εκ καταδίκης φρικώδους, τούς σέ μακαρίζοντας.

Η Σταυροθεοτοκίον

Ω θαύματος καινoύ! ώ φρικτού μυστηρίου! εβόα η αμνάς καί πανάμωμος Κόρη, εν ξύλω ώς εώρακεν, απλωθέντα τόν Κύριον, ο τά σύμπαντα, εν τή δρακί περιφέρων, πώς κατάκριτος, υπό κριτών παρανόμων, Σταυρώ κατακρίνεται;

Ωδή δ'

Σύ μου ισχύς, Κύριε

Μένειν εντός, ήκιστα κόσμου υπέμεινας, έτι Πάτερ, έχων οδηγούσάν σε, τήν τού Θεού, δύναμιν Χριστόν, εις δέ τάς αβάτους, ερήμους συνδιαιτώμενος, θηρσί συνανεστρέφου, αδεώς παίς υπάρχων, καί τοίς πόνοις ευφραίνου τού σώματος.

Επιπηδών, έλαφος ώσπερ τοίς όρεσιν, επεπόθεις, Πάτερ θεορρύτους πηγάς, καί ευρηκώς, ταύτας Συμεών, τής θεοφιλίας, τήν δίψαν προσανεπλήρωσας, εξ ών θεολογίας, πεπωκώς αναβλύζεις, τώ προσώπω Χριστού οπτανόμενος.

Λευχειμονών, σέ ωσπερεί επ' οχήματος, διεσκόπει, όσιε φερόμενον τοίς νοεροίς, Πάτερ οφθαλμοίς, στύλω φωτεινώ Τε, παιδίω συνοδηγούμενον, ο θείος Ιωάννης, εφιστάμενος βάσει, πρό τής σής αυτόν αναβάσεως.

Ποδηγηθείς, Ένδοξε υπό τής χάριτος, τής δοθείσης, σοί ως εκ δυνάμεως, εις θεουργόν δύναμιν φοιτάς, πρός τήν Ιωάννου, καλύβην τού ουρανόφρονος, μεθ' ού τήν τών αγώνων, ασπασίως παλαίστραν, μετερχόμενος ώφθης ως άγγελος.

Θεοτοκίον

Δαυϊτικής, εκ βασιλίδος βλαστήσασα, συγγενείας, σύ τόν βασιλεύοντα, τόν πρό αιώνων εκ τού Πατρός, Λόγον απορρήτως, καί υπέρ νούν αναλάμψαντα, εγέννησας Παρθένε, Θεοτόκον διό σε, θεοφρόνως πιστοί μακαρίζομεν.

Ωδή ε'

Ίνα τί με απώσω

Ωραιότητος πλήρης, παίς ως ευπρεπέστατος, Πάτερ ο Κύριος, εμφανώς επέστη, εν τή βάσει τήν στάσιν σοι έχοντι, καί αστράψας δόξαν, υπομονής καθώς ητήσω, εαυτόν επεδείκνυ σταυρούμενον.

Συνεξέλαμψεν άϊγλη, τών αποκαλύψεων ο θείος βίος σου, ών τώ θείω μύρω ευωδίας γενόμενος έμπλεως, τάς αντικειμένας, αθλητικώς Θεού θεράπον, τών δαιμόνων συνέκοψας φάλαγγας.

Υψωθείς θεωρίαις, θείαις Παμμακάριστε, νού καθαρότητι, καί πηγήν σοφίας, ζωηφόρους ροάς αναβλύζουσαν, τήν καρδίαν έχων, παρά Θεού διδασκαλίαις, τάς ψυχάς τών συνόντων εφώτισας.

Θεοτοκίον

Ο Θεού Θεός Λόγος, ο πρό τών αιώνων Πατρί συννοούμενος, ευσπλαγχνίας πλούτω, εν γαστρί σου σκηνώσας επτώχευσε, καί βροτός εφάνη, επί τής γής σάρξ χρηματίσας, Θεοτόκε Παρθένε πανύμνητε.

Ωδή ς'

Τήν δέησιν εκχεώ πρός Κύριον

Μετάρσιος ως Μωσής ταίς αρεταίς, ο θεσπέσιος γενόμενος Πάτερ, εφ' υψηλού, στύλου νεύματι θείω, προσεπιβάς υπερήρθης τώ πνευματι, καί δύναμιν φωτιστικήν, ειληφώς ως εκείνος δεδόξασαι.

Εκένωσεν εαυτού ο δυσμενής, τήν βελών τών ψυχοφθόρων φαρέτραν, μανιωδώς, θεοφόρε τοξεύων, καί τής ψυχής τον πύργον ουκ έσεισε, τή πέτρα γάρ τή αρραγεί, αραρότως Χριστού επεστήρικτο.

Ως φέροντι ευμαρώς τούς ιδρώτας, τής ασκήσεως θεσπέσιε Πάτερ, επιτερφθείς, ο Δεσπότης σοι ράβδον, παναλκεστάτην Χριστός εγχειρίζεται, καί ταύτη σε τών ασθενών, θεραπεύειν τάς νόσους προτρέπεται.

Θεοτοκίον

Ειδότες συμβολικαίς εμφάσεσι, τού φρικτού σου μυστηρίου τό βάθος, ότι Θεόν, εν γαστρί σου συλλήψη, οι θεηγόροι Προφήται προήγγειλαν, Πανάμωμε, καί νύν ημείς, τάς εκβάσεις ορώντες πιστεύομεν.

Ο Ειρμός

«Τήν δέησιν εκχεώ πρός Κύριον, καί αυτώ απαγγελώ μου τάς θλίψεις, ότι κακών, η ψυχή μου επλήσθη, καί η ζωή μου τώ Άδη προσήγγισε, καί δέομαι ως Ιωνάς, Εκ φθοράς ο Θεός με ανάγαγε».

Κοντάκιον Ήχος β'

Τά άνω ζητών

Τά άνω ποθών, τών κάτω μεθιστάμενος, καί άλλον ουρανόν, τόν στύλον τεκτηνάμενος, δι' αυτού απήστραψας, τών θαυμάτων τήν αίγλην Όσιε, καί Χριστώ τώ πάντων Θεώ, πρεσβεύεις απαύστως υπέρ πάντων ημών.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή ΚΔ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Συμεών τού εν τώ θαυμαστώ όρει.

Στίχοι

· Θαυμαστόν άκει πρίν Συμεών γής όρος,

· Πόλου δέ πανθαύμαστον οικεί νύν όρος.

· Εικάδι ένθα νόες Συμεών μόλεν αμφί τετάρτη.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών αγίων μαρτύρων Μελετίου τού στρατηλάτου καί τών σύν αυτώ, Ιωάννου, Στεφάνου, Σεραπίωνος τού Αιγυπτίου, Καλλινίκου τού μάγου, κομήτων καί Τριβούνων δώδεκα, γυναικών τριών, Μαρκιανής, Παλλαδίας καί Σωσάννης, νηπίων δύο, Κυριακού καί Xριστιανού, καί τών σύν αυτοίς μαρτυρησάντων χιλιάδων ένδεκα καί διακοσίων οκτώ.

Τελείται δέ η σύναξις πάντων τούτων, εις τόν ναόν τού αγίου μάρτυρος Πλάτωνος τόν ευρισκόμενον εις τά προαύλια τά ονομαζόμενα τού Δομνίου.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ'

Οι τής Χαλδαίας καμίνου

Νεανικώ θεοφόρε, τώ φρονήματι κόσμου τήν όχλησιν, κενής τε δόξης τάς καταπτώσεις, φεύγων ησυχάζειν επόθεις εν πνεύματι, βοών απαύστως, Ευλογητός, ο Θεός τών Πατέρων ημών.

Σταυροειδώς ανατείνων, τάς παλάμας σου καί προσευχόμενος, Χριστόν εν δόξn μετά Αγγέλων, οφθαλμοφανώς θεοφόρε τεθέασαι, πρός τούτο όρος τό θαυμαστόν, αναβήναί σε προστάττοντα.

Ουρανοδρόμω τή γνώμη, επειγόμενος Πάτερ τού κίονος, εκβάς Προθύμως σύ τού Δεσπότου, θείοις πειθαρχήσας εντάλμασιν, έφθασας τό όρος τούτο, ο θαυμαστώς, θαυμαστόν αυτός ωνόμασας.

Υψηλοτάτην κορυφήν, επουράνιον ώσπερ Παράδεισον, ευωδεστάτοις πεφυτευμένον, άνθεσι παντοίοις ευράμενος, ώκησας, μονήν δέ ταύτην θαυματουργέ, θεοχάρακτον κατέπηξας.

Θεοτοκίον

Εν τώ φωτί τού Κυρίου, πορευόμενοι δεύτε υμνήσωμεν, τήν θείαν πόλιν τού Βασιλέως, τών βασιλευόντων, Μαρίαν τήν άχραντον, τήν Θεοτόκον τήν αληθή, τήν ελπίδα τών ψυχών ημών.

Ωδή η'

Επταπλασίως κάμινον

Ταίς ευαρμόστοις Όσιε, τής ψυχής σου δυνάμεσιν, η τρισσοφαής συγκατεκράθη έλλαμψις, εξ ής δαδουχούμενος, ως εκ μιάς θεότητος, ταύτης πρό τού στύλου, σού τρισόλβιον οίκον, ενδόξως εδομήσω, καί τήν άκτιστον σέβειν, εθέσπισας εν τούτω, τριάδα εις αιώνας.

Η πανσθενής τού Πνεύματος, τού Αγίου ενέργεια, σοί θεοειδώς Παμμάκαρ ενσκηνώσασα, συντρέχειν κεκίνηκεν, εκ τών περάτων άπαντας, τους υπό πνευμάτων, πονηρών μαινομένους, καί τούτους θεραπεύων τή βαϊνη σου ράβδω, εδίδασκες, Τόν Κτίστην, υμνείτε εις αιώνας.

Νεανικώς τό φρόνημα, τής σαρκός καθυπέταξας, Πάτερ εν νηστείαις, καί ευχαίς τώ πνεύματι, γαστρός τε τήν πύρωσιν, απεσβεκώς ηφάνισας, καί ως μή εσθίων, υπέρ ανθρώπων ώφθης, τροφή τή ουρανίω, διαιτώμενος μόνη, καί ταύτης τόν δοτήρα, υμνών εις τούς αιώνας.

Χοροστασίαν ένθεον, φοιτητών σοι θεσπέσιε, Πάτερ εγχειρίζεται, Χριστός ο Κύριος ούς πόθω δεξάμενος διδασκαλίαις ήλειφας, πρός τόν εν ασκήσει, επεκτείνεσθαι δρόμον, μεθ' ών τάς αναπαύσεις, τών νοσηλευομένων, τελών εδοξολόγεις, αυτόν εις τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Υπέρ ημών δυσώπησον, τόν Υιόν σου καί Κύριον, τών ειλικρινώς, καί καθαρώς βοώντων σοι, καί σέ Θεομήτορα ομολογούντων Πάναγνε, τών αμαρτημάτων, αιτουμένη τήν λύσιν, τυχείν τε σωτηρίας, τούς πιστώς μελωδούντας, Λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Ο Ειρμός

«Επταπλασίως κάμινον, τών Χαλδαίων ο τύραννος, τοίς θεοσεβέσιν εμμανώς εξέκαυσε, δυνάμει δέ κρείττονι, περισωθέντας τούτους ιδών, Τόν Δημιουργόν καί Λυτρωτήν ανεβόα, οι Παίδες ευλογείτε, ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Ωδή θ'

Έφριξε πάσα ακοή

Άρτοις ολίγοις Συμεών, τόν χορτάσαντα πληθύν πολυάνθρωπον, Χριστόν τρισόλβιε, ταίς προσευχαίς σου εκμειλιξάμενος, τούς εν τή μάνδρα κενούς σιτώνας επληρωσάς, ταίς ευλογίαις σου, καί εκ πείνης ελυτρώσω τήν ποίμνην σου.

Ρήμασι Μάρθας τής σεμνής, καί οσίας σου μητρός Παμμακάριστε, ικετηρίοις σε, προσλιπαρούσης εκδυσωπήσαι Χριστόν ουκ απηξίωσας αυτής, πληρώσαι τήν αίτησιν, καί θεουπόλεως, τήν θεήλατον οργήν απεληλακας.

Ίδες τό πέρας Συμεών, τών αγώνων σου λυθείς εκ τού σώματος τήν υπεράρρητον, εν τοίς υψίστοις παμμάκαρ θέωσιν πρός ήν ενθένδε αναπτάς, αγάλλη τώ πνεύματι, κατοπτριζόμενος δι' αυτής τήν τρισυπόστατον έλλαμψιν.

Θεοτοκίον

Ναός σύ γέγονας Θεού, τόν αχώρητον εν μήτρα, χωρήσασα καί τόν πρίν άσαρκον, σεσαρκωμένον Λόγον γεννήσασα, όν εκδυσώπησον Αγνή, πταισμάτων συγχώρησιν, πάσι δωρήσασθαι, τοίς εν πίστει σε αεί μεγαλύνουσιν.

Ο Ειρμός

«Έφριξε πάσα ακοή, τήν απόρρητον Θεού συγκαταβασιν, όπως ο Ύψιστος, εκών κατήλθε μέχρι καί σώματος, Παρθενικής από γαστρός, γενόμενος άνθρωπος, διό τήν άχραντον Θεοτόκον οι πιστοί μεγαλύνομεν».

Εξαποστειλάριον

Φώς αναλλοίωτον Λόγε

Εκ τής ερήμου αστράψας, τήν οικουμένην φωτίζεις, τών μοναζόντων τά πλήθη, αγάλλονται τή σή μνήμη, Ώ Συμεών θεοφόρε, μή διαλίπης, υπέρ τού κόσμου πρεσβεύων.

Καί τής Εορτής

Καί η λοιπή Ακολουθία, ως σύνηθες, καί Απόλυσις.