ΤΗ ΚΓ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Mνήμη τού Οσίου Πατρός ημών καί Ομολογητού Μιχαήλ, Επισκόπου Συννάδων.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια τής Εορτής γ' καί τού Αγίου γ'.

Στιχηρά τού Αγίου

Ήχος πλ. δ'

Ώ τού παραδόξου θαύματος

Πάτερ Μιχαήλ θεόπνευστε, τό κατ' εικόνα Θεού, διετήρησας άμεμπτον, καί Χριστού τόν άχραντον, χαρακτήρα ετίμησας, καί διδαχαίς σου, πάσαν κατέσβεσας, τήν γλωσσαλγίαν, ψυχής στερρότητι, Ώ τών αγώνων σου, καρτεράς ενστάσεως! δι' ής Χριστώ, μάκαρ ευηρέστησας, τώ παντοκράτορι.

Πάτερ Μιχαήλ θεόληπτε, Ιερωσύνης στολήν, ενδυσάμενος έδραμες, τών μαρτύρων στάδιον, καί Χριστώ προσενήνεξαι, διπλοίς στεφάνοις, μάκαρ κοσμουμενος, αρχιερέων, τάξεις οψόμενος, Ώ τής αφράστου σου, χαρμονής μακάριε, ής μετασχείν, όντως κατηξίωσαι, θεομακάριστε.

Πάτερ Μιχαήλ θειότατε, σύ τώ ποδήρει σεπτώς, Ααρών ώσπερ δεύτερος, καθωραϊζόμενος, τών Αγίων τά Άγια, νύν κατοπτεύεις, ένδον γενόμενος, καί τού δευτέρου καταπετάσματος, Ώ τής αχράντου σου, υπέρ νούν ελλάμψεως, Ιεραρχών, θείον εγκαλλώπισμα, ής καί μετέσχηκας.

Δόξα... Καί νύν... Τής Εορτής

Ει τύχοι η νηστεία τών Αποστόλων

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκον

Ήχος πλ. δ'

Ώ τού παραδόξου θαύματος

Πάντοτε πράττων τά άτοπα, τόν ποιητήν μου Θεόν, παροργίζω ο άθλιος, καί πτοούμαι πάναγνε, τήν αιώνιον κόλασιν, καί τού πυρός τήν φλόγα τήν άσβεστον, Καί τών σκωλήκων τήν αγριότητα, ών με εξάρπασον, Δέσποινα πανύμνητε, τόν σόν Υιόν, Λόγον καί φιλάνθρωπον καθικετεύουσα.

Η Σταυροθεοτοκίον

Τί το ορώμενον θέαμα, ό τοίς εμοίς οφθαλμοίς, καθοράται ώ Δέσποτα: ο συνέχων άπασαν, κτίσιν ξύλω ανήρτησαι, καί θανατούσαι, ο πάσι νέμων ζωήν η Θεοτόκος κλαίουσα έλεγεν, ότε εώρακεν, εν Σταυρώ κρεμάμενον, τόν εξ αυτής, αρρήτως εκλάμψαντα, Θεόν καί άνθρωπον.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά τής Εορτής Απολυτίκιον τής Εορτής, Κανόνα πίστεως καί Απόλυσις.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Οι Κανόνες τής Εορτής καί τού Αγίου.

Ο Kανών τού Αγίου ού η Ακροστιχίς.

Αρχιερεύ Μιχαήλ, Ιεροίς ύμνοις σε γεραίρω.

Ποίημα Θεοφάνoυς.

Ωδή α' Ήχος β'

Εν βυθώ κατέστρωσέ ποτε

Απορρήτω λάμψας φωτισμώ, Πάτερ δι' ασκήσεως αρχιερεύς τού Θεού εχρημάτισας, Μιχαήλ θεσπέσιε, τό βασίλειον, ποδηγών Ιεράτευμα, καί Χριστού ποιμαίνων, σύ τήν Εκκλησίαν παμμακάριστε.

Ρητορεύων στόματι λαμπρώ, πάσι διεσάφησας, πανευσεβώς τά θεόφθεγκτα δόγματα, Μιχαήλ πανόλβιε, τών αιρέσεων, διελέγχων τό βλάσφημον, καί τής ευσεβείας, άριστα παμμάκαρ προϊστάμενος.

Χαρισμάτων θείων γεγονώς, μάκαρ ενδιαίτημα, πάσι πιστώς προφανώς μεταδέδωκας, Μιχαήλ πανεύφημε, θεομίμητον, πολιτείαν κτησάμενος, καί δικαιοσύνην, περιβεβλημένος ως ιμάτιον.

Ιερόν εικόνισμα Θεού, καί τής Θεομήτορος, τιμητικώς προσκυνών διετέλεσας, Μιχαήλ πανίερε, καί τήν βλάσφημον γλωσσαλγίαν διέλυσας, τών αιρετιζόντων, λόγοις καί παθήμασι τροπούμενος.

Θεοτοκίον

Εκ γαστρός σου Πάναγνε σεμνή, λάμψας ημίν Ήλιος, θεουργικαίς αστραπαίς κατεφαίδρυνεν, εκδιώξας άπασαν, τών δαιμόνων τήν σκοτεινόμορφον σύγχυσιν, ο δεδοξασμένος Κύριος, ενδόξως γάρ δεδόξασται.

Ωδή γ'

Εν πέτρα με τής πίστεως

Ρεόντων προετίμηκας θεορρήμον, τά άρρευστα καί μένοντα δι' αιώνος, ποικίλως γάρ διέπρεψας ανακράζων, Ουκ έστιν Άγιος ως ο Θεός ημών, καί ουκ έστι δίκαιος, πλήν σου Κύριε.

Εξεχύθη σοίς χείλεσι θεία χάρις, επλάτυνας τό στόμα σου καί εδέξω, σοφίας τά χαρίσματα καί εβόας, Ουκ έστιν Άγιος ως ο Θεός ημών, καί ουκ έστι δίκαιος, πλήν σου Κύριε.

Υπέταξας τά πάθη δι' εγκρατείας, εφώτισας τόν νούν σου τή θεωρία, εγένου πρακτικώτατος αναμέλπων, Ουκ έστιν Άγιος, ως ο Θεός ημών, καί ουκ έστι, δίκαιος πλήν σου Κύριε.

Θεοτοκίον

Μαρίαν τήν πανάχραντον Θεοτόκον, υμνήσωμεν ως πρόξενον σωτηρίας, φανείσαν οι θεόφρονες, ή βοώμεν, Ουκ έστιν άλλη τις, ελπίς καί στήριγμα, τών πιστών πανύμνητε θεοδόξαστε.

Ο Ειρμός

«Εν πέτρα με τής πίστεως στερεώσας, επλάτυνας τό στόμα μου επ' εχθρούς μου, ηυφράνθη γάρ τό πνεύμά μου, εν τώ ψάλλειν, Ουκ έστιν Άγιος ως ο Θεός ημών, καί ουκ έστι δίκαιος, πλήν σου Κύριε».

Κάθισμα Ήχος α'

Τόν τάφον σου Σωτήρ

Ιέρευσας σαυτόν, διά βίου τελείου, καί ώφθης Ιερεύς, τού Θεού τού Υψίστου, παρ' ού δυναμούμενος, αιρετίζοντα στόματα, απεφίμωσας, κατά Χριστού τής εικόνος, ανοιγόμενα, καί διωκόμενος Πάτερ, τόν δρόμον τετέλεκας.

Καί τής Εορτής

Ει τύχοι η νηστεία τών Αποστόλων

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκον

Ήχος α' Τόν τάφον σου Σωτήρ

Προστάτιν πρός Θεόν, κεκτημένοι σε πάντες, προστρέχομεν σεμνή, τώ αγίω ναώ σου, αιτούμενοι βοήθειαν, παρά σού Αειπάρθενε, ρύσαι ούν ημάς, τής τών δαιμόνων κακίας, καί εξάρπασον, εκ καταδίκης φρικώδους, τούς σέ μακαρίζοντας.

Η Σταυροθεοτοκίον

Ω θαύματος καινoύ! ώ φρικτού μυστηρίου! εβόα η αμνάς καί πανάμωμος Κόρη, εν ξύλω ώς εώρακεν, απλωθέντα τόν Κύριον, ο τά σύμπαντα, εν τή δρακί περιφέρων, πώς κατάκριτος, υπό κριτών παρανόμων, Σταυρώ κατακρίνεται;

Ωδή δ'

Ελήλυθας, εκ Παρθένου

Ιέμενος, τών στεφάνων τής δόξης, κατέλιπες σαρκός τήν ευπάθειαν Ιερομύστα πανόλβιε, όλον δέ τόν βίον σου, ως ευωδέστατον θύμα Χριστώ τέθυκας.

Χωλάναντες, απ' ευθείας τής τρίβου κατέπεσον, εις βόθρον αιρέσεως, οι νύν φανέντες αλλότριοι, ούσπερ εξεφαύλισας, Χριστού τιμών τήν εικόνα Παμμακάριστε.

Απείληφας, τών σών άθλων αξίως τά έπαθλα, Μιχαήλ πανέντιμε, ταίς ουρανίαις Δυνάμεσι, νύν συνευφραινόμενος, καί συγχορεύων ως Μάρτυς αξιάγαστε.

Η γλώσσά σου, ανεδείχθη τού Πνεύματος κάλαμος, Μιχαήλ πανένδοξε, οικονομίαν τήν ένσαρκον, Γραφαίς μελετήσασα, τού παντοκράτορος Λόγου παναοίδιμε.

Λαμπόμενος, ιερώ καί τιμίω στολίσματι, τής ιερωσύνης σου, ομολογία διέπρεψας, θέατρον γενόμενος, Αγγέλοις τε καί ανθρώποις Πανσεβάσμιε.

Θεοτοκίον

Ιθυνόν μου, Θεοτόκε τόν βίον προστάγμασιν, ενθέοις ρυθμίζουσα, τού σαρκωθέντος Λόγου εκ σού, καί πρός φώς οδήγησον, Παρθενομήτορ Μαρία Θεονύμφευτε.

Ωδή ε'

Ο φωτισμός, τών εν σκότει

Εξ αγκαλών, ανετέθης τώ Λόγω Ιεροφάντορ, θείον γάρ ανάθημα δεδειγμένος, ενδιαπρέψας, πρακτική θεωρία, καί σοφίας καρπόν δρεψάμενος, γέγονας ποιμήν αληθώς αξιόληπτος.

Ρήμα Θεού, δαψιλώς κατοικήσαν εν σοί θεόφρον, ποταμούς ανέβλυσε διδαγμάτων, οίς εντρυφώντες, ευφραινόμεθα μάκαρ, σέ μεσίτην σαφώς πλουτήσαντες, ίλεων ημίν εργαζόμενον Κύριον.

Ο θεϊκή, δυναστεία τά πάντα διακοσμήσας, σέ ώ θεοφάντορ ιερωσύνης, μυστικωτάτης, κατηγλάϊσε μύρω, προγινώσκων τήν σήν λαμπρότητα ώφθης Ιερεύς γάρ Θεού μεγαλόφωνος.

Θεοτοκίον

Ισος ημίν, κατά πάντα γενέσθαι καταξιώσας, εν σοί κατεσκήνωσε Θεομήτορ, Πατρός εκλάμψας, ο πανάγιος Λόγος, καί ετέχθη εκ σού Πανάμωμε, άνθρωπος ομού, καί Θεός παντοδύναμος.

Ωδή ς'

Εν αβύσσω πταισμάτων

Σωτηρίου χιτώνα Πανεύφημε, θείας ευφροσύνης τε περιβαλλόμενος, ομολογίας στέφανον, πρός Θεού εκομίσω επάξιον.

Υπομείνας πικράς εξορίας σοφέ, εις ευρυχωρότατον πλάτος κατήντησας, τού Παραδείσου Μάρτυσι, συγχορεύων θεόφρον πανόλβιε.

Μαθητής χρηματίσας Χριστού τού Θεού, τούτου τά παθήματα Μάκαρ εζήλωσας, Προκινδυνεύων άριστα, τής αυτού Εκκλησίας θεόπνευστε.

Θεοτοκίον

Νοερώς εμυούντο τήν άφραστον, πάντες οι Προφήται σού Πάναγνε κύησιν, συμβολικώς τυπούμενοι, καί προλέγοντες πάσι τά μέλλοντα.

Ο Ειρμός

«Εν αβύσσω πταισμάτων κυκλούμενος, τήν ανεξιχνίαστον τής ευσπλαγχνίας σου, επικαλούμαι άβυασον, Εκ φθοράς ο Θεός με ανάγαγε».

Κοντάκιον Ήχος δ'

Επεφάνης σήμερον

Ώσπερ μέγας ήλιος, εξανατείλας, καταυγάζεις άπαντας, τών αρετών σου τώ φωτί, καί τών θαυμάτων ταίς λάμψεσι, θαυματοφόρε, Αγγέλων ομώνυμε.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή ΚΓ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Μιχαήλ τού Ομολογητού, Επισκόπου Συννάδων.

Στίχοι

· Τώ κυματώδει μικρόν εμπρέψας βίω,

· Λύη Μιχαήλ, οία κούφη πομφόλυς.

· Εικάδι εν τριτάτη Μιχαήλ αναδέδραμεν εκ γής.

Tή αυτή ημέρα, Mνήμη τής αγίας μυροφόρου Μαρίας τού Κλωπά εν ειρήνη τελειωθείσης.

Ο άγιος μάρτυς Σαλωνάς ο Pωμαίος ξίφει τελειούται.

Ο άγιος μάρτυς Σέλευκος πριονισθείς τελειούται.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ'

Αντίθεον πρόσταγμα

Ουκ έφερε γλώσσηςσου τόν θείον φθόγγον, ο θήρ ο δυσώνυμος, Μιχαήλ Ιερώτατε, αλλ' υπερορίαις σε καταδικάζει μακραίς, όμως κατησχύνετο τήν σήν, Ιεροκήρυξ ορών στερρότητα.

Ιθύνεται πάνσοφε ταίς διδαχαίς σου, Χριστού τό πανίερον, ορθόδοξόν τε σύστημα, εγένου γάρ όργανον θαυματουργέ Μιχαήλ, Πνεύματι κρουόμενον, βοών, τά μεγαλεία τού Παντοκράτορος.

Σοφώς εστηλίτευσας τών δυσωνύμων, τροφίμων τού Μάνεντος τήν βλάσφημον ασέβειαν, Χριστού τήν πανάχραντον Πάτερ εικόνα τρανώς, καί τής Θεομήτορος τιμών, καί τών Αγίων Μιχαήλ, Όσιε.

Θεοτοκίον

Σαρκώσεως γέγονας Θεού τού Λόγου, Παρθένε πανάμωμε, ωραίον ενδιαίτημα, εκ σού γάρ ανέλαβε, δι' ευσπλαγχνίαν πολλήν, όλον με τόν άνθρωπον ο ων ευλογημένος καί υπερένδοξος.

Ωδή η'

Τόν εν καμίνω τού πυρός

Επί τού βήματος εστώς, θεοκήρυξ, Μιχαήλ ου κατεπλάγης, απειλάς τών ανόμων, αλλ' ελευθέρα φωνή, εβόας, Εικόνα τήν άχραντον, σέβω τού Σωτήρος Χριστού καί τών Αγίων.

Γνώμη στερρά καί σταθηρά, συμπλεκόμενος Σοφέ τοίς θεομάχοις, νικητής ανεφάνης, έργω καί λόγω δεικνύς, ως δέον εικόνα τήν άχραντον, σέβειν τού Σωτήρος, Χριστού καί τών Αγίων.

Εις τό πρωτότυπον ειδώς, τής εικόνος τήν τιμήν ιεροφάντορ, διαβαίνουσαν Πάτερ, ταίς θεοπνεύστοις Γραφαίς, συνάδων τούς πάντας εδίδαξας, σέβειν τήν εικόνα, Χριστού καί τών Αγίων.

Θεοτοκίον

Ρείθρον ιάσεων ημίν, αενάως τοίς πιστοίς αναπηγάζεις, ού τήν άφθονον χάριν, απαρυόμενοι σού, υμνούμεν τόν τόκον τόν άχραντον, καί υπερυψούμεν, εις πάντας τούς αιώνας.

Ο Ειρμός

«Τόν εν καμίνω τού πυρός, τών Εβραίων τοίς Παισί συγκαταβάντα, καί τήν φλόγα εις δρόσον, μεταβαλόντα Θεόν, υμνείτε τά έργα ως Κύριον, καί υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας».

Ωδη θ'

Ανάρχου Γεννήτορος

Απείρω λαμπόμενος, νύν φωτισμώ πανόλβιε, τώ φωτί τώ μεγάλω ως παριστάμενος, τού πεποθημένου σοι τέλους, τυχείν σαφώς Πάτερ ηξιώθης, πρός ο σπεύδων έδραμες, ευσεβώς πολιτευσάμενος.

Ιδείν κατηξίωσαι, τήν υπέρ νούν λαμπρότητα, ής εν γή τάς εμφάσεις Πάτερ εκέκτησο, αλλά μεσιτεύων ρυσθήναι, σούς φοιτητάς, Xριστόν εκδυσώπει, τούς σέ νύν γεραίροντας, καί τιμώντας αξιάγαστε.

Ρωσθείς θεία χάριτι, σοφίας σου πυρσεύμασι, θεομάχων τό θράσος σαφώς κατέσβεσας, τών απαυγασμάτων τών τήδε, ως τήν πηγήν ένδον κεκτημένος, Μιχαήλ θεσπέσιε, Χριστοκήρυξ Ιερώτατε.

Θεοτοκίον

Ως πόκος Πανάμωμε, τόν όμβρον τόν ουράνιον, εν γαστρί συλλαβούσα ημίν εκτέτοκας, τόν τήν αμβροσίαν διδόντα, τοίς ευσεβώς αυτόν ανυμνούσι, καί σέ τήν πανύμνητον, Θεοτόκον καταγγέλλουσιν.

Ο Ειρμός

«Ανάρχου Γεννήτορος, Υιός Θεός καί Κύριος, σαρκωθείς εκ Παρθένου ημίν επέφανε, τά εσκοτισμένα φωτίσαι, συναγαγείν τά εσκορπισμένα, διό τήν πανύμνητον, Θεοτόκον μεγαλύνομεν».

Εξαποστειλάριον, τής Εορτής

Καί τά λοιπά, ως συνηθες, καί Απόλυσις.