ΤΗ ΚΒ' ΤΟΥ AΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Βασιλίσκου.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια τής Εορτής γ' καί τού Αγίου γ'.

Στιχηρά τού Αγίου

Ήχος δ'

Ως γενναίον εν Μάρτυσιν

Βασιλείαν ασάλευτον, βασιλεύσας απείληφας, Βασιλίσκε ένδοξε, καί παρίστασαι, τώ βασιλεί τών δυνάμεων, σύν πάσαις γηθόμενος, τών Αγγέλων στρατιαίς, αναμέλπεις τε πάντοτε, τό αέναον, καί μακάριον άσμα, φρυκτωρίαις, κατά μέθεξιν ταίς θείαις, περιφανώς αυγαζόμενος.

Τούς σούς πόδας υπέδησαν, ταίς κρηπίσιν ηλώσαντες, εν τώ σέ πορεύεσθαι τρίβους χαίροντα, τού μαρτυρίου Αοίδιμε, μεθ' ών κατεπάτησας, κεφαλήν τού δυσμενούς, καί τελείως συνέτριψας, καί εβάδισας, ευσταλώς τήν ουράνιον πορείαν, τώ Δεσπότη νικηφόρος, εμφανιζόμενος ένδοξε.

Προσευχή σου εβλάστησε, ξύλον άνικμον πρότερον, καί πηγήν ανέβλυζε ζώντος ύδατος, τή δέ ροή σου τού αίματος, η γή καθηγίασται, ο αήρ δέ τής ψυχής, τή ανόδω πανόλβιε, όθεν πίστει σου, τήν αγίαν τιμώμεν Βασιλίσκε, καί πανέορτον ημέραν, εν ή νομίμως ηρίστευσας.

Δόξα... Καί νύν... Τής Εορτής

Ει τύχοι η νηστεία τών Αποστόλων

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκον

Ήχος δ' Ως γενναίονεν Μάρτυσιν

Ως πρεσβείαν ακοίμητον, καί παράκλησιν έμμονον, κεκτημένη πάναγνε πρός τον Κύριον, τούς πειρασμούς κατακοίμισον, τά κύματα πράϋνον, τής αθλίας μου ψυχής, καί εν θλίψει υπάρχουσαν τήν καρδίαν μου, παρακάλεσον Κόρη, δυσωπώ σε, καί χαρίτωσον τόν νούν μου, όπως αξίως δοξάζω σε.

Η Σταυροθεοτοκίον

Τόν αμνόν καί ποιμένα σε, επί ξύλου ως έβλεψεν, η Αμνάς η τέξασα επωδύρετο, καί μητρικώς σοι εφθέγγετο, Υιέ ποθεινότατε, ταύτά σοι ο απειθής, δήμος ανταποδίδωσιν, ο θαυμάτων σου, απολαύσας μεγίστων, αλλά δόξα, τή αρρήτω σου καί θεία, συγκαταβάσει φιλάνθρωπε.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά τής Εορτής. Απολυτίκιον τής Εορτής.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Ο Κανών τής Εορτής, καί τού Αγίου.

Κανών τού Αγίου, ού η Ακροστιχίς.

Τόν παμμέγιστον Βασιλίσκον αινέσω.

Ποίημα Ιωσήφ.

Ωδή α' Ήχος πλ. δ'

Άσμα αναπέμψωμεν

Ταύτην τήν φαιδράν σου εορτήν, τούς ευσεβώς γεραίροντας, Μάρτυς πολύαθλε, τόν Βασιλέα Χριστόν, ικέτευε σώζεσθαι, καί τής επουρανίου, βασιλείας μετόχους γενέσθαι.

Όλος τή αγάπη τού Χριστού, ανακραθείς πανόλβιε, σαρκός ηλόγησας, ως φθείρεσθαι μελλούσης, καί ήνεγκας βάσανα, γνώμ η ανδρειοτάτη, στηλιτεύσας ειδώλων τήν πλάνην.

Νύκτα αγνωσίας φωτισμώ, τού παναγίου Πνευματος, καταλαμπόμενος, παρήλθες Βασιλίσκε, καί άθλων λαμπρότησιν, ήλιος καθωράθης, πάσαν κτίσιν φαιδρώς καταυγάζων.

Θεοτοκίον

Πόκον προεώρα Γεδεών, τήν άχραντον γαστέρα σου, δρόσον τήν ουράνιον, Παρθένε δεξαμένην, θαλάσσας ξηραίνουσαν, Κόρη, τής αθεϊας, καί τακείσας αρδεύουσαν φρένας.

Ωδή γ'

Σύ εί τό στερέωμα

Αίμασιν αθλήσεως, ειδωλικήν πυράν έσβεσας, καί τής τρυφής, Μάρτυς τώ χειμάρρω, εντρυφάς αγαλλόμενος.

Μάρτυρα Τριάδος σε, η εκλεκτή δυάς ένδοξε, τών Αθλητών, απολειπομένη, πρός Χριστόν απεδήμησεν.

Μένεις τών συνάθλων σου, απολειφθείς, Χριστόν Κύριον, ομολογών πάντων Βασιλέα, Βασιλίσκε πολύαθλε.

Θεοτοκίον

Ευροιμί σε Πάναγνε, χειραγωγούσάν με πάντοτε, πρός αρετάς, καί πρός μετανοίας, τάς οδούς εμβιβάζουσαν.

Ο Ειρμός

«Σύ εί τό στερέωμα, τών προστρεχόντων σοι Κύριε, σύ εί τό, φώς, τών εσκοτισμένων, καί υμνεί σε τό πνεύμά μου».

Κάθισμα Ήχος α'

Τόν τάφον σου Σωτήρ

Τώ μόνω βασιλεί, νύν παρίστασαι χαίρων, διάδημα φαιδρόν, καί στολήν εξ οικείων, βαφείσαν αιμάτων σου, Ιερώς περικείμενος, καί θεούμενος, καθ' αρωτάτη μεθέξει, όθεν σήμερον, τήν παναγίαν σου μνήμην, τελούντες υμνούμέν σε.

Δόξα... Καί νύν... Τής Εορτής

Ει τύχοι η νηστεία τών Αποστόλων

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκον

Ήχος α' Τόν τάφον σου Σωτήρ

Προστάτιν πρός Θεόν, κεκτημένοι σε πάντες, προστρέχομεν σεμνή, τώ αγίω ναώ σου, αιτούμενοι βοήθειαν, παρά σού Αειπάρθενε, ρύσαι ούν ημάς, τής τών δαιμόνων κακίας, καί εξάρπασον, εκ καταδίκης φρικώδους, τούς σέ μακαρίζοντας.

Η Σταυροθεοτοκίον

Ω θαύματος καινoύ! ώ φρικτού μυστηρίου! εβόα η αμνάς καί πανάμωμος Κόρη, εν ξύλω ώς εώρακεν, απλωθέντα τόν Κύριον, ο τά σύμπαντα, εν τή δρακί περιφέρων, πώς κατάκριτος, υπό κριτών παρανόμων, Σταυρώ κατακρίνεται;

Ωδή δ'

Εισακήκοα Κύριε

Γηπονήσας τήν άρουραν, Μάρτυς τής ψυχής σου εκατοστεύοντα, στάχυν ήνεγκας αθλήσεως, αποθήκαις θείαις συντηρούμενον.

Ιεράς επακήκοας, άνωθεν παμμάκαρ φωνής καλούσης σε, καί τό πέρας τής αθλήσεως, βεβαιούσης Μάρτυς παναοίδιμε.

Σταθεράν ενδεικνύμενος, ένδοξε τήν ένστασιν εκαρτέρησας, ταίς αλύσεσι δεσμούμενος, καί τής πλάνης λύων πάντα σύνδεσμον.

Τόν Σατάν απηγχόνισας, θείαις αθλπφόρε νευραίς τών λόγωνσου, νίκης όθεν κεκαλλώπισαι, Βασιλίσκε μάρτυς διαδήμασι.

Θεοτοκίον

Ο Πατρί ομοούσιος, ώφθη κατά πάντα ανθρώποις όμοιος, σαρκωθείς καθώς ηθδόκησεν, εκ τών σών αιμάτων Παναμώμητε.

Ωδή ε'

Ορθρίζοντες βοώμέν σοι

Νομίμως εναθλήσαι ελόμενος, ανομούντας, δυνάμει τού Πνεύματος, Μάρτυς θεόφρον κατήσχυνας.

Βαδίζων θαρσαλέως τήν τρίβον, τού μαρτυρίου, τά κέντρα συνέτριψας, τού πολεμήτορος Ένδοξε.

Αι βάσεις σου τοίς ήλοις θεόφρον, εμπεπαρμέναι, εχθρού πολυμήχανον, κάραν τελείως συνέθλασαν.

Θεοτοκίον

Σαρκός εν ομοιώματι τέτοκας, Θεοτόκε, τόν ακατανόητον, καί απερίληπτον Κύριον.

Ωδή ς'

Τήν δέησιν εκχεώ

Ικρίω τόν υψωθέντα κηρύττων, εν ξηρώ δεσμήσαι ξύλω καί τούτο, σών προσευχών, επομβρίαις δεικνύεις, χλωρόν καί φύλλοις παντοίοις κατάκομον, εις στήριγμα τών ευσεβών, Βασιλίσκε καί κλέος τών πόνων σου.

Λυθέντα σε σαρκικής προσπαθείας, οι παράνομοι αδίκως δεσμούσι, καί σιδηροίς, περονίζουσιν ήλοις, καί μακροτάταις οδοίς συνελαύνουσι, τώ αίματι πάσαν τήν γήν, αγιάζοντα Μάρτυς πολύαθλε.

Ιστάμενος καί δεσμούμενος χείρας, ανεπτέρωσας καρδίας τό όμμα, πρός τόν Θεόν, καί πηγήν αναβλύσαι, ύδατος ζώντος αυτόν εδυσώπησας, εις μνήμην σου πανευκλεή, καί ψυχών θεραπείαν Μακάριε.

Θεοτοκίον

Συντρίμματα τής αθλίας ψυχής μου, καί τά χρόνια ιάτρευσον πάθη, τόν ιατρόν, τών ψυχών καί σωμάτων, ανερμηνεύτως Παρθένε κυήσασα, καί σώσόν με τόν επί σοί, τάς ελπίδας Πανάμωμε θέμενον.

Ο Ειρμός

«Τήν δέησιν εκχεώ πρός Κύριον, καί αυτώ απαγγελώ μου τάς θλίψεις, ότι κακών, η ψυχή μου επλήσθη, καί η ζωή μου τώ Άδη προσήγγισε, καί δέομαι ως Ιωνάς, Εκ φθοράς ο Θεός με ανάγαγε».

Κοντάκιον τής Εορτής

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή ΚΒ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Βασιλίσκου.

Στίχοι

· Ο Βασιλίσκος εκτομή δούς τήν κάραν,

· Πατεί νοητού βασιλίσκου τήν κάραν.

· Εικάδι δευτερίη Βασιλίσκος φάσγανον έτλη.

Ο Άγιος Μάρτυς Μάρκελλος, μόλυβδον κοχλάζοντα ποτισθείς, τελειούται.

Ο Άγιος μάρτυς Κόδρος υπό ίππων συρόμενος τελειούται.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Βλαδίμηρος, ο βασιλεύς καί θαυματουργός, ξίφει τελειούται.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ'

Παίδες Εβραίων

Κόσμος Μαρτύρων ανεδείχθης, υπερκόσμια σκηνώματα Τρισμάκαρ, κατοικών καί ημίν, τοίς πόθω σε τιμώσι, τό κοσμικόν κλυδώνιον, κατευνάζων σαίς πρεσβείαις.

Οίκος Τριάδος ανεδείχθης, τά ινδάλματα βωμούς τε τών ειδώλων, καταράσσων σοφέ, καί ψάλλων τώ Δεσπότη, Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός εις τούς αιώνας.

Νέμει σοι γέρα ο Δεσπότης, εναθλήσαντι στερρώς καί καθελόντι, μηχανάς τού εχθρού, καί μέλποντι συντόνως, Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός εις τούς αιώνας,

Άλλο στερέωμα εδείχθης, ώσπερ ήλιον τούς άθλους κεκτημένον, καί ως άστρα τών σών θαυμάτων Βασιλίσκε, τήν ιεράν λαμπρότητα, καί πληθύν εις τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Ίδε ήν έφησε Παρθένον, εν τώ Πνεύματι ο μέγας Ησαϊας, εν γαστρί τόν Θεόν, συνέλαβε καί τίκτει, ώ μελωδούμεν, Κύριε, ο Θεος ευλογητος εί.

Ωδή η'

Νικηταί τυράννου

Νικητής τυράννων, καί πνευμάτων Ένδοξε τής πονηρίας, ανεδείχθης μέλπων, τώ σέ δυναμώσαντι ακαταπαύστως, Ευλογείτε πάντα τά έργα τόν Κύριον, καί ύπερυψούτε εις πάντας τούς αιώνας.

Ενεκρώθης κόσμω, τώ νεκροίς διδόντι δέ ζωήν Δεσπότη, Βασιλίσκε Μάρτυς, ακλινώς επόμενος έψαλλες χαίρων, Ευλογείτε πάντα τά έργα τόν Κύριον, καί υπερυψούτε είς πάντας τούς αιώνας.

Σώματος βασάνους, ενεγκών στερρότητι ψυχής θεόφρον, Ασωμάτοις θείοις, συγχορεύων αίνεσιν Θεώ προσάγεις, Ευλογείτε λέγων, τα έργα τόν Κύριον, καί υπερυψούτε εις πάντας τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Ώφθης πλατυτέρα, ουρανών, χωρήσασα Θεον εν μήτρα, τόν στενοχωρίας πονηράς ρυόμενον τους μελωδούντας, Ευλογείτε πάντα τά έργα τόν Κύριον, καί υπερυψούτε είς πάντας τούς αιώνας.

Ο Ειρμός

«Νικηταί τυράννου, καί φλογός τή χάριτί σου γεγονότες, οι τών εντολών σου σφόδρα, αντεχόμενοι Παίδες εβόων, Ευλογείτε πάντα τά έργα τόν Κύριον καί υπερυψούτε εις πάντας τούς αιώνας».

Ωδή θ'

Έφριξε πάσα ακοή

Ιστίω Μάρτυς τού Σταυρού, τών βασάνων διελθών τό κλυδώνιον, τόν γαληνότατον, τής βασιλείας, όρμον κατέλαβες, καί ώσπερ έμπορος καλός, τόν φόρτον διέσωσας, τής ευσεβείας Χριστώ, τώ τών όλων Βασιλεί καί Θεώ ημών.

Ως πάλαι πύρ εξ ουρανού, ο θεσβίτης Ηλιού κατηγάγετο, ούτω Μακάριε, τή σή δεήσει φλόγα κατήγαγες, δι' ής εκκαίεται ναός, ειδώλων καί ξόανα, δαιμόνων φλέγονται, καί Θεός ο ποιητής μεγαλύνεται.

Σώματος λέλυσαι σοφέ, τή τού ξίφους εκτομ η δεξαμένων σου, σεπτών Δυνάμεων, τό θείον πνεύμα νικήσαν χάριτι, τής πονηρίας τά δεινά, πανόλβιε πνεύματα, καί νύν τά άνω οικείς, στεφηφόρος Βασιλίσκε βασίλεια.

Η γή μέν Μάρτυς τή ταφή, ουρανός δέ τή ψυχή καθηγίασται, τή σή θεόπνευστε, ως γάρ πορφύραν λαμπράν εξ αίματος, περιβαλλόμενος τού σού, Χριστώ τώ Θεώ ημών, συμβασιλεύεις αεί, μεμνημένος τών πιστώς μεμνημένων σου.

Θεοτοκίον

Φύσει μέν πέφυκας Θεός, αλλ' ηνέσχου περιθέσθαι τόν άνθρωπον μήτραν αμώμητον, εθελουσίως, εισδύς Φιλάνθρωπε, όθεν διπλάς τάς φυσικάς, ειδότες, θελήσεις σου, σέ μεγαλύνομεν, τήν Μητέρα σου πιστώς μακαρίζοντες.

Ο Ειρμός

«Έφριξε πάσα ακοή, τήν απόρρητον Θεού συγκατάβασιν, όπως ο Ύψιστος, εκών κατήλθε μέχρι καί σώματος, παρθενικής από γαστρός, γενόμενος άνθρωπος, διό τήν άχραντον, Θεοτόκον οι πιστοί μεγαλύνομεν».

Εξαποστειλάριον τής Εορτής

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά τής Εορτής.

Τά λοιπά, ως σύνηθες, καί Απόλυσις.