ΤΗ ΙΔ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Ισιδώρου τού εν τή Χίω.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια τής Εορτής γ' καί τού Μάρτυρος γ'.

Στιχηρά τού Μάρτυρος

Ήχος δ'

Έδωκας σημείωσιν

Ζήλω πυρπολούμενος, τής ευσεβείας Ισίδωρε, υπεισήλθες τό στάδιον, θερμώς τής αθλήσεως, καί βραβείον νίκης, Μάρτυς απηνέγκω, κατά τής πλάνης διδαχαίς, θεοφιλέσιν ωραϊζόμενος, Σταυρού δέ κρατυνόμενος, τή πανοπλία κατέβαλες, τόν αλάστορα τύραννον, νικηφόρος δεικνύμενος.

Μάστιξι ξεόμενος, τής δερματίνης νεκρώσεως, τούς χιτώνας ενδέδυσαι, στολήν αφθαρσίας δέ, καί λαμπράν εσθήτα, περιβεβλημένος, θάττον τώ ξύλω τής ζωής, αποκατέστης ζωήν δρεψάμενος, τήν όντως ακατάλυτον, καί ατελεύτητον Ένδοξε, ής περ νύν εμφορούμενος, τούς υμνούντάς σε εύφρανον.

Όντως υπερβέβηκε, τά τών Μαρτύρων παλαίσματα, τών επαίνων τήν σύνθεσιν, καί λόγον καί έννοιαν, οι στερροί γάρ πύργοι, τής θεοσεβείας, σώμα θνητόν καί παθητόν, ως τό ημέτερον περικείμενοι, πυρός τε κατετόλμησαν, καί τών πληγών κατεφρόνησαν, ως εν σώματι πάσχοντες, αλλοτρίω οι ένδοξοι.

Δόξα... Καί νύν... Τής Εορτής

Εις τόν Στίχον. Στιχηρά τής Εορτής.

Aπολυτίκιον τής Εορτής, Καί Απόλυσις.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Mετά τήν συνήθη Στιχολογίαν, οι Κανόνες τής Εορτής, καί τού Αγίου.

Ο Kανών τού Αγίου, ού η Ακροστιχίς.

Τόν κλεινόν Ισίδωρον υμνώ προφρόνως.

Ποίημα Θεοφάνους.

Ωδή α' Hχος πλ δ'

Υγράν διoδεύσας

Ταίς σαίς ικεσίαις Μάρτυς Χριστού, Ισίδωρε μάκαρ, ουρανόθεν μοι φωτισμόν, παράσχου καί χάριν ευφημήσαι, τήν εορτήν σου τήν σεβάσμιον.

Ολόκληρον έχων πρός τόν Θεόν, Ισίδωρε Μάρτυς, τήν καρδίαν καί τήν ψυχήν, πανάμωμον έσχες καί τόν βίον, μαρτυρικώς εγγυμναζόμενος.

Νομίμως ρυθμίσας σου τήν ζωήν, Ισίδωρε μάκαρ, ώσπερ άσυλον θησαυρόν, τήν πίστιν εκράτεις, ατρεπτόν τε τήν σωτηρίαν παμμακάριστε.

Θεοτοκίον

Κυρίως τεκούσα φύσει Θεόν, κυρίως ακούεις, Θεοτόκος καί αληθώς, τήν προσηγορίαν καταλλήλως, τώ θείω Λόγω Αγνή περιφέρουσα.

Ωδή γ'

Σύ εί τό στερέωμα

Λόγω κυβερνώμενος, τάς τών παθών ορμάς ένδοξε, Μάρτυς Χριστού, αρετών ασκήσει, αθλοφόρε ημαύρωσας.

Έχων ακατάπληκτον, τήν τής ψυχής ορμήν ένδοξε, πανευσεβώς, τήν ομολογίαν, αρραγή διετήρησας.

Ίλεων πρεσβείαις σου, τόν τού παντός Κριτήν έργασαι, τοίς ευλαβώς, τήν σήν ευφημούσιν, Αθλοφόρε πανήγυριν.

Θεοτοκίον

Νέκρωσον τό φρόνημα, τό τής σαρκός ημών Δέσποινα, καί τήν ψυχήν, ζώωσον Παρθένε, τών εν πίστει υμνούντων σε.

Ο Ειρμός

«Σύ εί τό στερέωμα, τών προστρεχόντων σοι Κύριε, σύ εί τό φώς, τών εσκοτισμένων, καί υμνεί σε τό πνεύμά μου».

Κάθισμα Ήχος γ'

Τήν ωραιότητα

Αγωνισάμενος, κατά τού όφεως, έστησας τρόπαιον, Μάρτυς Ισίδωρε, εκ τής Αιγύπτου γάρ φωστήρ, αυγάζων τήν υφήλιον, πάσιν εξανέτειλας, τάς κινήσεις ποιούμενος, πρός τόν ανατείλαντα, εκ Παρθένου θεόπαιδος, δι' όν σφαγιασθείς αθλοφόρε, θύμα ευώδες γεγένησαι.

Καί τής Εορτής

Ωδή δ'

Σύ μου ισχύς, Κύριε

Όλον εν σοί, τόν λόγον εισοικισάμενος, στρατιώτης, ως ακαταγώνιστος, τυραννικήν ήσχυνας οφρύν, καί τροπαιοφόρος, εντεύθεν μάκαρ γενόμενος, στεφάνους αμαράντους, εκ Θεού εκομίσω, παναοίδιμε Μάρτυς, Ισίδωρε.

Νεανικώς, καταδιώξας, Ισίδωρε, τούς εχθρούς σου, τούτους κατελέανας, τώ φοβερώ όπλω τού Σταυρού, περιπερραγμένος, ισχύν τε περιζωσάμενος, καί τούς μισήσαντάς σε, εξωλόθρευσας κράζων, Τή δυνάμει σου δόξα Φιλάνθρωπε.

Ιχνηλατών, τά τού Δεσπότου παθήματα, εμιμήσω, θάνατον εκούσιον, τό δι' αυτόν, θέλων υποστάς, όθεν ακηράτου, ζωής σε Μάρτυς ηξίωσεν, ο Κύριος τής δόξης, ού χερσίν εναπέθου, τήν ψυχήν σου παμμάκαρ, Ισίδωρε.

Θεοτοκίον

Σωματωθείς, ανακαινίζει τόν άνθρωπον, όλως όλω, Πάναγνε ενούμενος, ο πατρικούς, κόλπους μή λιπών, καί τήν σήν γαστέρα, οικήσαι καταδεξάμενος, ο πλούτω ευσπλαγχνίας, εκουσίως πτωχεύσας, καί πλουτίσας τόν κόσμον θεότητι.

Ωδη ε'

Ίνα τί με άπώσω

Ιερείον προσήχθης, άμωμον καί τέλειον τώ σώ Δεσπότη Χριστώ, καί τυθείς προθύμως, καί τό αιμά σου ράνας Ισίδωρε, κοινωνός τού πάθους, καί τής αυτού νύν βασιλείας, χρηματίζεις αξίως συμμέτοχος.

Δυναμούμενος Σώτερ, τώ παντοδυνάμω σου σθένει κατέσβεσε, τήν αχλύν τής πλάνης, ο καλλίνικος Μάρτυς Ισίδωρος, καί τμηθείς τήν κάραν, σοί τήν ψυχήν τώ ζωοδότη, ευκλεώς εναπέθετο Δέσποτα.

Ωραϊζεται μάκαρ, τοίς σοίς προτερήμασιν η Εκκλησία Χριστού, καί φαιδρύνεταί σου, ταίς τών άθλων ενστάσεσιν ένδοξε πρός τήν αμαρτίαν, σύ γάρ στερρώς μέχρις αιμάτων, ανθιστάμενος ώφθης Ισίδωρε.

Θεοτοκίον

Ρυπωθείσαν τήν φύσιν, τήν τής ανθρωπότητος τή παραβάσει τή πρίν, καί δεινώς φθαρείσαν, καί θνητήν γενομένην ανέστησας, τήν πηγήν τεκούσα, τής υπέρ νούν αθανασίας, Θεοτόκε πανάμωμε Δέσποινα.

Ωδή ς'

Τήν δέησιν εκχεώ

Ολόκληρον πρός Θεόν τήν έφεσιν, κεκτημένος αθλοφόρε παμμάκαρ, τών αγαθών, τό ακήρατον όντως, τών επιγείων τόν πόθον ημαύρωσας, καί έδραμες αναβοών, Εκολλήθην οπίσω σου Δέσποτα.

Νυμφίος ως ευπρεπής Ισίδωρε, καλλοναίς μαρτυρικαίς διαπρέπων, πρός ουρανούς, ανελήλυθας χαίρων, καλλοποιώ λαμπηδόνι παρίστασθαι, δεόμενος, διαπαντός, υπέρ τών εκτελούντων τήν μνήμην σου.

Υπέφερες αθλητά σφαττόμενος, προορών τήν δι' αιώνος δόξαν, καί τήν τρυφήν, τήν αϊδιον όντως, μετά Μαρτύρων, ως Μάρτυς αήττητος, απείληφας παναληθώς, στεφηφόρε παμμάκαρ, Ισίδωρε.

Θεοτοκίον

Μαρία, τό τού Δεσπότου σκήνωμα, τό λαμπραίς τής παρθενίας ακτίσι, φωτοειδώς, ώσπερ κρίνον εκλάμψαν, τής ακανθώδους εν μέσω συγχύσεως, σού δέομαι τής αγαθής, τών πταισμάτων παράσχου μοι άφεσιν.

Ο Ειρμός

«Τήν δέησιν εκχεώ πρός Κύριον, καί αυτώ απαγγελώ μου τάς θλίψεις, ότι κακών, η ψυχή μου επλήσθη, καί η ζωή μου τώ Άδη προσήγγισε, καί δέομαι ως Ιωνάς, Εκ φθοράς ο Θεός με ανάγαγε».

Κοντάκιον τής Εορτής

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή ΙΔ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Ισιδώρου.

Στίχοι

· Έσαινεν Ισίδωρον ελπίς τού στέφους,

· Καί πρός τομήν ήπειγεν, εξ ής τό στέφος.

· Εν δ' Ισίδωρον άορ δεκάτη τάμεν ηδέ τετάρτη.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου Ιερομάρτυρος θεράποντος.

Στίχοι

· Ώφθης θεράπων, οία θύτης τού Λόγου,

· Ώφθης θεράπων, καί δι' αίματος Πάτερ.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού αγίου μάρτυρος Αλεξάνδρου τού εν Κεντουκέλλαις.

Μνήμη τών αγίων μαρτύρων Αλεξάνδρου, Βαρβάρου καί Ακολούθου.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ'

Παίδες Εβραίων

Νύν ελλαμπόμενος Τρισμάκαρ, τή τού πνεύματος αυγή τούς σέ υμνούντας, ελλαμφθήναι σόν σοί ευδόκησον βοώντας, Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός εις τούς αιώνας.

Ω τών καλλίστων σου αγώνων, δι' ών έλυσας τήν πλάνην τών ειδώλων καί τυράννους δεινούς, κατήσχυνας κραυγάζων, Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός εις τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Πάναγνε Δέσποινα Παρθένε, τών πταισμάτων μου τούς μώλωπας ελαίω, συμπαθείας τής σής, θεράπευσον βοώντος, Ευλογημένος Δέσποινα, ο καρπός τής σής κοιλίας.

Ωδή η'

Επταπλασίως κάμινον

Ραδιουργίαις ώετο, υποκλέπτειν ο τύραννος, τής σής καρτερίας, τό στερρόν καί εύτονον, παμμάκαρ, Ισίδωρε, πρός τήν αυτού κακόνοιαν, αλλά σύ θεόφρον, τόν Χριστόν ανεβόας, φοβούμαι, ώ λατρεύω, προσκυνώ τε καί μέλπω, λαός υπερυψούτε, αυτόν εις τούς αιώνας.

Ολολαμπές ως ήλιος, Ιλαρόν σου τό πρόσωπον, τή τού μαρτυρίου χαρμονή εφαίνετο, αμνός γάρ ως άμωμος σφαγιασθείς προσήχθης Θεώ, όν ως πλαστουργόν, μελωδικώς ανεβόας, οι Παίδες ευλογείτε, ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Φωτοειδές τό σώμά σου, τοίς ποθούσιν εδείκνυτο, τής Αγγελικής δορυφορούσης τάξεως, αστράπτον Ισίδωρε, μαρμαρυγαίς τής χάριτος, θαυματοποιϊαις τε ποικίλαις εμπρέπον, δωρούμενον εκάστω, τάς ιάσεις αφθόνως, καί σάλου εξαρπάζων, σαφώς καί εκ κινδύνων.

Θεοτοκίον

Ρητορευόντων γλώσσαί σε, ευφημήσαι ου σθένουσιν, ώ Θεογεννήτορ, Μαριάμ Θεόνυμφε, Θεόν γάρ εγέννησας, τόν επί πάντων Κόρη αγνή, εκ παρθενικής, απειρογάμου νηδύος, όν Παίδες ευλογούσιν, ιερείς ανυμνούσι, λαοί υπερυψούσιν, εις πάντας τούς αιώνας.

Ο Ειρμός

«Επταπλασίως κάμινον, τών Χαλδαίων ο τύραννος, τοίς θεοσεβέσιν, εμμανώς εξέκαυσε, δυνάμει δέ κρείττονι, περισωθέντας τούτους ιδών, τόν Δημιoυργόν, καί Λυτρωτήν ανεβόα, οι Παίδες ευλογείτε, Ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Ωδή θ'

Εξέστη επί τούτω

Ο πλούτω ευσπλαγχνίας συγκαταβάς, καί πτωχεύσας, σταυρόν τε καί θάνατον υπέρ ημών, θέλων υπομείνας ως αγαθός, τόν δι' αυτόν σε θάνατον, βλέπων υπομείναντα καρτερώς, αυτού τής βασιλείας, Ισίδωρε τρισμάκαρ, συγκληρονόμον απειργάσατο.

Νομίμως σών αιμάτων επί τής γής, οι κρουνοί εκχυθέντες Ισίδωρε, εν ουρανοίς χλαίνάν σοι εφοίνιξαν ευπρεπώς, εξυφασμένην χάριτι, ήν νύν ενδυσάμενος τώ Χριστώ, παρέστης εν θαλάμοις, παμμάκαρ ουρανίοις, στεφανηφόρε Μάρτυς ένδοξε.

Ως έχων παρρησίαν πρός τόν Χριστόν, ικετεύων μή παύση Ισίδωρε, εκ πειρασμών, ζάλης τε καί θλίψεως καί παθών, τούς εκτελούντας ρύσασθαι, μνήμην σου αξίως τήν ιεράν, ψυχών τε σωτηρίαν, αιτούμενος τρισμάκαρ, σής κληρουχίας καταξίωσον.

Θεοτοκίον

Σωτήρα ως τεκούσα καί λυτρωτήν, σωτηρίας με Κόρη αξίωσον, επιτυχείν, πάναγνε πταισμάτων μου τάς σειράς, ταίς σαίς πρεσβείαις λύουσα, πάντα γάρ ως θέλεις σύ κατορθοίς, ως φέρουσα εν κόλποις, τόν πάντων Βασιλέα, τόν αγαθότητι ασύγκριτον.

Ο Ειρμός

«Εξέστη επί τούτω ο ουρανός, καί τής γής κατεπλάγη τά πέρατα, ότι Θεός, ώφθη τοίς ανθρώποις σωματικώς, καί η γαστήρ σου γέγονεν, ευρυχωροτέρα τών ουρανών, διό σε Θεοτόκε, Αγγέλων καί ανθρώπων, ταξιαρχίαι μεγαλύνουσιν».

Εξαποστειλάριον τής Εορτής

Καί ή λοιπή Ακολουθία, ως σύνηθες, καί Απόλυσις.