ΤΗ ΙΑ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Ανάμνησις τών γενεθλίων, ήτοι τών εγκαινίων τής Κωνσταντινουπόλεως, καί τού Αγίου Ιερομάρτυρος Μωκίου.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια τής Εορτής γ' καί τώ εγκαινίων μετά τού Ιερομάρτυρος γ'.

Τών Εγκαινίων

Ήχος δ'

Ως γενναίον εν Μάρτυσιν

Ητών πόλεων Άνασσα, τή Kυρία τής κτίσεως, τήν αυτής νύν σύστασιν ανατίθεται, εν γάρ αυτή καί κρατύνεται, καί φύλα πολέμια, καί υψαύχενα εχθρόν, τοίς ποσίν υποτίθησι, τών πιστών αυτής, Βασιλέων βοώσα, Σύ Παρθένε, καί τού στέφους καί τών σκήπτρων, καί τών ανάκτων κραταίωμα.

Τού Ιερομάρτυρος

Φωταυγής ώσπερ ήλιος, εκ δυσμών ανατέταλκας, καταυγάζων άπασαν τήν υφήλιον, ταίς αστραπαίς τής αθλήσεως, θεόφρον πανόλβιε, αθλητών η καλλονή, Ιερέων ευπρέπεια, ισοστάσιε, τών αγίων Αγγέλων, ο τής πλάνης, τήν ισχύν εξαφανίσας, θεομακάριστε Μώκιε.

Ευσεβεία πυρούμενος, καί αθλήσει στομούμενος, καί ανδρεία Μώκιε λιπαινόμενος, ουρανοχάλκευτος γέγονας, αοίδιμε μάχαιρα, παρατάξεις δυσμενών, παντελώς αφανίζουσα, όθεν σήμερον, τήν φωσφόρον εκ πόθου καί αγίαν, εορτάζομέν σου μνήμην, κλέος Μαρτύρων καί καύχημα.

Δόξα... καί νύν... Τής Εορτής

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά τής Εορτής.

Απολυτίκιον τών Γενεθλίων

Ήχος δ'

Τής Θεοτόκου η Πόλις, τή Θεοτόκω προσφόρως, τήν εαυτής ανατίθεται σύστασιν, εν αυτή γάρ εστήρικται διαμένειν, καί δι' αυτής περισώζεται καί κραταιούται, βοώσα πρός αυτήν, Χαίρε η ελπίς πάντων τών περάτων τής γής.

Καί τής Εορτής, καί Απόλυσις.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν, τά Καθίσματα τής Εορτής καί οι Κανόνες τής εορτής, καί τού Αγίου μετά τών Γενεθλίων.

Κανών τών Γενεθλίων καί τού Αγίου.

Ωδή α' Ήχος δ'

Ανοίξω τό στόμα μου

Τήν πόλιν σου Δέσποτα, ήνπερ επύργωσας φύλαττε, καί ταύτην περίεπε, εξ αλλοφύλων εχθρών, εμφυλίων τε, πολέμων καί μαχαίρας, σεισμού τε ακράδαντον, λοιμούπυρός καί λιμού.

Πρός πλάτος μακάριε, τών σών επαίνων κυβέρνησον, νοός μου τήν χαύνωσιν, καί φώς κατάπεμψον, τή καρδία μου, υμνούντος τήν φωσφόρον, καί ένδοξον μνήμην σου, Μάρτυς πανεύφημε.

Σιδήρω ξεόμενος, καί τώ πυρί λιπαινόμενος, χρυσού οβρυζότερος, Μώκιε γέγονας, καί εκσφράγισμα, Χριστού τών παθημάτων, καί πίστεως πρόμαχος, θεομακάριστε.

Θεοτοκίον

Χαράς ημίν πρόξενος, ως δεξαμένη τό πλήρωμα, τής όλης θεότητος, ώφθης Πανάμωμε, όθεν πάντες σοι, τό Χαίρε τού Αγγέλου, συμφώνως κραυγάζομεν, θεοχαρίτωτε.

Ωδή γ'

Ουκ εν σοφία

Ητών πόλεων, βασιλεύουσα πολις σου Δέσποτα, καυχωμένη επί σοί, τήν εαυτής προσανέθετο, ημέραν σωτήριον, τώ Βασιλεί καί Θεώ.

Ανενδοιάστως, πρός αγώνας πρός πάλας εχώρησας, τή δυνάμει τού Σταυρού, τό ασθενές σου ρωννύμενος, όθεν τόν μεγάλαυχον, όφιν κατέβαλες.

Διά θανάτου, τού προσκαίρου αθάνατον εύκλειαν, διά πόνου τής σαρκός, τήν δι' αιώνος απόλαυσιν, εύρες ως επόθησας, Μάρτυς αήττητε.

Θεοτοκίον

Σέ η σοφία, τού Θεού καθαρώτατον σκήνωμα, ευραμένη εκ τών σών, αγνών αιμάτων σεσάρκωται, καί μετά τήν κύησιν, άφθορον έδειξεν.

Ο Ειρμός

«Oυκ εν σοφία, καί δυνάμει καί πλούτω καυχώμεθα, αλλ' εν σοί τή τού Πατρός, ενυποστάτω σοφία Χριστέ, ου γάρ έστιν άγιος, πλήν σου φιλάνθρωπε».

Κάθισμα Ήχος δ'

Ταχύ προκατάλαβε

Αστήρ ανατέταλκας, από δυσμών αθλητά, καί πάσαν εφώτισας, τήν οικουμένην αυγαίς, τών θείων αγώνων σου, φθάσας δέ βασιλίδα, πόλιν μάκαρ δεσμώτης, λέλυσαι διά ξίφους, καί πρός πόλιν τήν άνω, ανέδραμες συνείναι Χριστώ, Μώκιε ένδοξε.

Δόξα... Καί νύν... Τής Εορτής

Ωδή δ'

Ο καθήμενος εν δόξη

Κραταιουμένη τώ σκήπτρω, βασιλείας η Πόλις σου, επί σοί νύν πάσαν, Σώτερ τήν ελπίδα ανέθετο, ήν περιφρούρει παντάναξ καί διάσωζε, εξαιρούμενος, εκ πειρασμών καί εχθρών δυσχερών.

Τόν δερμάτινον χιτώνα, τής αρχαίας νεκρώσεως, εξεδύσω Μάκαρ, πάντοθεν τό σώμα ξεόμενος, καταστολήν αφθαρσίας, ενεδύσω δέ, καί τρυφάς τού ξύλου τής ζωής αγαλλόμενος.

Αθεϊας ο βυθός σε, ουδαμώς κατεπνότισε, κραταιά χειρί γάρ, σέ ο πλαστουργός διεσώσατο, οι ποταμοί τών βασάνων ουκ εσάλευσαν, τής ψυχής σου τόν πύργον, Σοφέ, τόν ασάλευτον.

Θεοτοκίον

Ο θελήματι τά πάντα, πλαστουργήσας βουλήματι, εκ τών σών αιμάτων, σάρκα εαυτώ ωκοδόμησε, καί εν δυσί ταίς ουσίαις εις προέρχεται, Μητροπάρθενε, σώζων ημάς αγαθότητι.

Ωδή ε'

Σύ Κύριέ μου φώς

Σέ έχουσα Χριστέ, κραταιόν καταφύγιον, η Πόλις σου σοί προσπίπτει, καί κρατύνεται πίστει, τή σή στηριζομένη αεί.

Σοίς αίμασιν η γή ηγιάσθη Μακάριε, σοίς στίγμασι κατεστίχθη, τών δαιμόνων τό στίφος, θεόφρον αξιάγαστε.

Σέ έχουσα φαιδρόν, μαργαρίτην καί έντιμον, εν στέμματι τώ οικείω, η σεπτή Εκκλησία, παμμάκαρ ωραϊζεται.

Θεοτοκίον

Φώς άχρονον ημίν, τού Πατρός τό απαύγασμα, γεγέννηκας υπό χρόνον, αγαθότητος πλούτω, γενόμενον Πανάμωμε.

Ωδή ς'

Θύσω σοι, μετά φωνής

Η πόλις, η βασιλίς τών πόλεων σήμερον, πάσαν τήν σύστασιν ταύτης, τώ Σωτήρί σοι προσανέθετο, ήν περ σώζοις, εκ παντοίων κακώσεων άτρωτον.

Αγάπη, καί ελπίδι καί πίστει καθώπλισεν, Αγωνοθέτης ο μέγας, τόν στερρόν οπλίτην τής ευσεβείας, διά τούτο, τό τής πλάνης καθείλεν οχύρωμα.

Φιλίας, τής πρός σάρκα τόν νούν σου εχώρισας, καί τού νυμφίου τώ κάλλει, ανενδότω νευσει ενατενίζων, τάς βασάνους, εις ουδέν ελογίσω Πανεύφημε.

Θεοτοκίον

Άβυσσον, ευσπλαγχνίας Χριστόν η κυήσασα, αμαρτιών εκ βυθού με, συμπαθής ως μόνη ανάγαγε, καί εκ βλάβης, λογισμών εναντίων διάσωσον.

Ο Ειρμός

«Θύσω σοι, μετά φωνής αινέσεως Κύριε, η Εκκλησία βοά σοι, εκ δαιμόνων λύθρου κεκαθαρμένη, τώ δι' οίκτον, εκ τής πλευράς σου ρεύσαντι αίματι».

Κοντάκιον τής Εορτής

Συναξάριον

Τή ΙΑ' τού αυτού μηνός, τήν ανάμνησιν πνευματικώς επιτελούμεν τού Γενεθλίου, ήτοι τών Εγκαινίων ταύτης τής θεοφυλάκτου καί βασιλίδος τών πόλεων, τής κατ' εξαίρετον ανακειμένης τή Δεσποίνη ημών, καί Αγία Θεοτόκω, καί υπ' αυτής διά παντός σωζομένης.

Στίχοι

· Γενεθλίων σών δεί με τιμάν ημέραν,

· Εν σοί Πόλις τυχόντα τών γενεθλίων.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου Ιερομάρτυρος Μωκίου.

Στίχοι

· Μωκώμενόν σε δεισιδαίμονα πλάνηω,

· Οι δυσσεβείς κτείνουσι Μώκιε ξίφει.

· Μώκιος ενδεκάτη κεφαλήν τμήθη αγαθόφρων.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Διοσκορίδου ή Διοσκόρου.

Στίχοι

· Παρ' ημέραν ζήν μύθος ήν Διοσκόρους,

· Διόσκορος δέ ζήν αεί τμηθείς έχει.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ'

Ο διασώσας εν πυρί

Ήνπερ επύργωσας Χριστέ, πόλιν σου περίεπε ταύτην, από λιμού τε καί λοιμού, καί πολέμων παντοίων καί θλίψεων, τού βοάν ευχαρίστως σοι, Ο Θεός ο τών Πατέρων ευλογητός εί.

Εν τή καμίνω εμβληθείς, εύρηκας δροσίζοντα Λόγον, τόν εν μορφή αγγελική, Νεανίας τούς τρείς διασώσαντα, εκβοών παμμακάριστε, Ο Θεός ο τών Πατέρων ευλογητός εί.

Κατά ξιφών κατά πυρός, κατά πριστηρίων οργάνων, Μάρτυς αντέστης ανδρικώς, τή δυνάμει τή θεία ρωννύμενος, καί βοών αγαλλόμενος, ο Θεός ο τών Πατέρων ευλογητός εί.

Θεοτοκίον

Σέ τήν αθάνατον πηγήν, ύδωρ τής αφέσεως μόνην, αποκυήσασαν ημίν, Ιησούν τόν Χριστόν Αειπάρθενε, ανυμνούμεν κραυγάζοντες, ο Θεός ο τών Πατέρων ευλογητός εί.

Ωδή η'

Παίδας ευαγείς

Πόλεων πασών νύν η κρατούσα, τήν σύστασιν ταύτης προσανέθετο, Δέσποτα τώ κράτει σου, ήν καί διαφύλαττε, τής προσδοκίας άτρωτον, πάντων εθνών εισαεί, βοώσάν σοι εν Πίστει οικτίρμον, Υπερευλογώ σε, Χριστέ εις τούς αιώνας.

Πορφύραν οικείων εξ αιμάτων, φοινίξας, καί ταύτην περικείμενος, φέρων αντί σκήπτρου τε, όπλον τό αήττητον, συμβασιλεύεις Μώκιε, τώ Βασιλεί τού παντός, τόν Κύριον υμνείτε κραυγάζων, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Ως ήλιος σήμερον τώ κόσμω, η μνήμη τής σής αθλήσεως ανέτειλε, πάντας καταυγάζουσα, νόσους εκδιώκουσα, δαιμονικής κακώσεως, εξαιρουμένη ημάς, εν ή περιχαρώς σε υμνούμεν, Μώκιε υμνούντες, Χριστόν εις τους αιώνας.

Θεοτοκίον

Εν σοί καθωράθησαν πορείαι, μεγάλου τού Βασιλέως τών δυνάμεων, πύλη επουράνιε, Κόρη απειρόγαμε, η τών βροτών τό φύραμα, αποθεώσασα, διό σε τήν Παρθένον υμνούμεν, καί υπερυψούμεν, εις πάντας τούς αιώνας.

Ο Ειρμός

«Παίδας ευαγείς εν τή καμίνω, ο τόκος τής Θεοτόκου διεσώσατο, τότε μέν τυπούμενος, νύν δέ ενεργούμενος, τήν οικουμένην άπασαν, αγείρει ψάλλουσαν, Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε, εις πάντας τους αιώνας».

Ωδή θ'

Εύα μέν τώ τής παρακοής

Τήν πόλιν σου φύλαττε Σωτήρ λυτρούμενος, εκ παντοίων περιστάσεων, νίκας τώ Άνακτι παρέχων, εχθρών καθυποτάσσων τό φρύαγμα, πρεσβείαις τής ασπορως τεκούσης σε, καί τών Αγίων πολυέλεε.

Όλβιος καί πλήρης φωτισμού γενόμενος, καί τώ πάθει σεμνυνόμενος, ένδον εχώρησας παστάδος, φρονίμοις σύν παρθένοις γηθόμενος, καί κάλλος κατανοείς τό αμήχανον, ού τάς εμφάσεις πρίν εκέκτησο.

Πόλεσιν εταίραις προαθλών αοίδιμε, Βυζαντίδα πόλιν έφθασας, Μάρτυς, εν ή τών σών αγώνων, τό πέρας καί τής νίκης τόν στέφανον, εδέξω αθλητής ώς αήττητος, ήν περιέποις σαίς δεήσεσι.

Θεοτοκίον

Ρήμασιν επόμενοι τοίς σοίς εκάστοτε, ώ Παρθένε σέ δοξάζομεν, Λόγον ημίν γάρ απορρήτως, Πατρός τόν πρό αιώνων εκλάμψαντα, εγέννησας, αυτός ως ευδόκησεν, όν επαξίως μεγαλύνομεν.

Ο Ειρμος

«Εύα μέν τώ τής παρακοής νοσήματι, τήν κατάραν εισωκίσα το, σύ δέ Παρθένε Θεοτόκε, τώ τής κυοφορίας βλαστήματι, τώ κόσμω τήν ευλογίαν εξήνθησας, όθεν σε πάντες μεγαλύνομεν».

Εξαποστειλάριον, τής Εορτής

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά τής Εορτής.

Καί τά λοιπά, ως σύνηθες, καί Απόλυσις.