ΤΗ ΛΑ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Αγίου Ιερομάρτυρος καί θαυματουργού Υπατίου, Επισκόπου Γαγγρών.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, Στιχηρά Προσόμοια

Ήχος πλ. δ'

Ώ τού παραδόξου θαύματος

Πάτερ θεόφρον Υπάτιε, εν εγκρατεία καλώς, εκτραφείς είς περίδοξον, αρετών επηύξησαι, ύψος ανατεινόμενος, πρός θεωρίαν μυστικωτάτην σαφώς, Χριστού τό κάλλος κατοπτριζόμενος, ού ταίς ελλάμψεσι, νούν τε καί διάνοιαν, καταυγασθείς, πάσιν εναπήστραψας, τάς τών θαυμάτων αυγάς.

Πάτερ πατέρων Υπάτιε, Ορθοδοξίας φωτί, απαστράψας κατηύγασας, διανοίας Όσιε, τών πιστώς προστρεχόντων σοι, καί τάς Αρείου κόρας ημαύρωσας, αποκηρύξας τής Εκκλησίας Χριστού, όθεν φωστήρά σε, κεκτημένοι άπαντες, τήν ιεράν, μνήμην σου γεραίρομεν, καί μακαρίζομεν.

Πάτερ Ιερέ Υπάτιε, τόν Βασιλέα Χριστόν, όν τρανώς ανεκήρυξας, Πατρί ομοούσιον, έχων εν τή καρδία σου, τάς τών θαυμάτων ακτίνας έλαμψας, φωταγωγήσας πάσαν υφήλιον, δράκοντα έκτεινας, καί θερμών ανάβλυσιν, σαίς προσευχαίς, υδάτων εξέβλυσας εις ιατρείαν παθών.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Χαίροις οικουμένης καύχημα, χαίρε Κυρίου Ναέ, χαίρε Όρος κατάσκιον, χαίρε καταφύγιον, χαίρε Λυχνία χρυσή, χαίρε τό κλέος τών Ορθοδόξων σεμνή, χαίρε Μαρία Μήτηρ Χριστού τού Θεού, χαίρε παράδεισε, χαίρε θεία Τράπεζα, χαίρε σκηνή, χαίρε Στάμνε πάγχρυσε, χαίρε η πάντων ελπίς.

Η Σταυροθεοτοκίον

Ήλιος ιδών σε έφριξεν, επί Σταυρού Ιησού, ηπλωμένον θελήματι, καί η γή εσείετο, καί πέτραι διερρήγνυντο, καί τά μνημεία φόβω ηνοίγοντο, καί αι δυνάμεις πάσαι εξίσταντο, άπερ ως έβλεψεν, η Παρθένος Δέσποινα, εν στεναγμοίς, Οίμοι! ανεκραύγαζε, τί τό ορώμενον;

Απολυτίκιον Ήχος δ'

Καί τρόπων μέτοχος καί θρόνων διάδοχος, τών Αποστόλων γενόμενος, τήν πράξιν εύρες θεόπνευστε, εις θεωρίας επίβασιν, Διά τούτο τόν λόγον τής αληθείας ορθοτομών καί τή πίστει ενήθλησας μέχρις αίματος, Ιερομάρτυς Υπάτιε, πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Οι Κανόνες τού Αγίου εις δ'.

Ωδήα' Ήχος πλ. δ'

Ο Ειρμός

«Υγράν διοδεύσας ωσεί ξηράν, καί τήν Αιγυπτίαν, μοχθηρίαν διαφυγών, ο Ισραηλίτης ανεβόα, Τώ Λυτρωτή καί Θεώ ημών άσωμεν».

Φωτί της Τριάδος καταυγασθείς, εκ βρέφους θεόφρον, Ιεράρχα τώ ζωηρώ τής πίστεως γάλακτι ετράφης, ταίς αρεταίς καταυγαζόμενος.

Συνέσει καί χάριτι κοσμηθείς, νηστείαις καί πόνοις, εχαλίνωσας τής σαρκός, θεόφρον παμμάκαρ τάς ορέξεις, καί τήν ψυχήν αρεταίς κατεκόσμησας.

Αστράψας τώ βίω τώ φαεινώ, ως ήλιος πάσαν, Ιεράρχα τήν τού Χριστού, εφαίδρυνας Πάτερ Εκκλησίαν, εν ταίς ακτίσι τών θαυμάτων σου.

Ιδού αι προρρήσεις τών προφητών, επί σοί τό πέρας, απειλήφασιν αληθώς, Λόγον γάρ ασπόρως συλλαβούσα, Θεογεννήτορ αγνή απεκήυσας.

Ωδή γ' Ο Ειρμός

«Σύ εί τό στερέωμα, τών προστρεχόντων σοι Κύριε, σύ εί τό φώς, τών εσκοτισμένων, καί υμνεί σε τό πνεύμά μου».

Ξύλον ζωής πέφυκας, καταρδευόμενος πάνσοφε, εκ τών Γραφών, ού περ ού προστρέχει, τώ καρπώ ο τής Εύας εχθρός.

Στόματα ενέφραξας, τά δυσσεβή συσχών άσματα, προφητικώς, ταίς θεοπειθέσι, πρός Χριστόν παρακλήσεσι.

Γύναια βακχεύοντα, σύ τή πηγή σοφώς έθραυσας, σωφρονισμόν, τοίς παραδόξοις ποιούμενος.

Οίκος θείου Πνεύματος, καί προσευχής εικών γέγονας, Ιεραρχών, καύχημα καί κλέος, τών Μαρτύρων Υπάτιε.

Θεοτοκίον

Νόμοις ου δουλεύσασα, τοίς μητρικοίς Σεμνή τέτοκας, τόν Λυτρωτήν, φύσεως οι νόμοι, επί σοί καινίζονται.

Κάθισμα Ήχος δ'

Ταχύ προκατάλαβε

Τής πίστεως δόγματα, κρατύνων Όσιε, Πατρί συναϊδιον, καί ομοούσιον, τόν Λόγον εκήρυξας, όθεν ορθοδόξως, τήν σήν ποίμνην ποιμάνας, ήσχυνας τού Αρείου, τήν κακόφρονα γνώμην, διό νύν μεταωάς πρός τόν Χριστόν, πρέσβευε υπέρ πάντων ημών.

Θεοτοκίον

Εκαίνισας Άχραντε, τώ θείω τόκω σου, φθαρείσαν τοίς πάθεσι, τών γηγενών τήν θνητήν, ουσίαν καί ήγειρας, πάντας εκ τού θανάτου, πρός ζωήν αφθαρσίας, όθεν σε κατά χρέος, μακαρίζομεν πάντες, Παρθένε δεδοξασμένη, ως προεφήτευσας.

Η Σταυροθεοτοκίον

Παρθένε πανάμωμε, Μήτηρ Χριστού τού Θεού, ρομφαία διήλθέ σου, τήν παναγίαν ψυχήν, ηνίκα σταυρούμενον, έβλεψας εκουσίως, τόν Υιόν καί Θεόν σου, όν περ ευλογημένη, δυσωπούσα μή παύση, συγχώρησιν πταισμάτων ημίν δωρήσασθαι.

Ωδή δ' Ο Ειρμός

«Εισακήκοα Κύριε, τής οικονομίας σου τό μυστήριον, κατενόησα τά έργα σου, καί εδόξασά σου τήν θεότητα».

Η τού Πνεύματος έλλαμψις, Πάτερ επί σοί πλουσίως σκηνώσασα, φωτοφόρον στύλον έδειξε, δαδουχούντα κόσμον θείοις δόγμασι.

Τή γαλήνη τών λόγων σου, τόν ειδωλικόν χειμώνα ημαύρωσας, καί τροπαίοις ταπεινώσεως, ασεβείας θράσος κατεμάρανας.

Ακηλίδωτον έσοπτρον, Πάτερ τής Τριάδος ώφθης Υπάτιε, Κατοπτεύειν γάρ ηγάπησας, καθαρώς τήν γνώσιν τού Θεού ημών.

Θεοτοκίον

Ως φρικτόν καί παράδοξον, τής αγνής λοχείας σου τό Μυστήριον! υπέρ φύσιν γάρ Πανάμωμε, τόν Δημιουργόν σου απεκύησας.

Ωδή ε' Ο Ειρμός

«Ίνα τί με απώσω, από τού προσώπου σου τό φώς τό άδυτον, καί εκάλυψέ με, τό αλλότριον σκότος τόν δείλαιον, αλλ' επίστρεψόν με, καί πρός τό φώς τών εντολών σου, τάς οδούς σου κατεύθυνον δέομαι».

Επί ύδωρ τής θείας, Πάτερ, αναβάσεως έχων τήν έφεσιν, καί τού Παραδείσου, τού αϋλου τό κάλλος γλιχόμενος, ευανθέσι τόποις, συμβολικώς επαναπαύου, τάς έκείθεν μονάς τεκμαιρόμενος.

Ταίς αϋλοις γυμνάζων, Πάτερ σεαυτόν θεωρίαις καί πράξεσιν, υλικάς φροντίδας, ώσπερ βάρος ψυχής καταλέλοιπας, καί εν ταίς ερήμοις, χοροβατών ως εν λιμώνι, επλουτίσθης τήν χάριν τού Πνεύματος.

Επαυξήσας τήν ποίμνην, Πάτερ εν τή πόα τών θείων δογμάτων σου, ώσπερ μάνδρας οίκους, σεβασμίους παμμάκαρ καθίδρυσας, εν οίς εισελαύνων, τά λογικά θρέμματα Πάτερ, ελυτρώσω θηρών εξ αιρέσεων.

Θεοτοκίον

Μόνη τίκτεις Παρθένος, μόνη καί απείρανδρος ώφθης Πανάμωμε, εν γαστρί γάρ Λόγον, τού Πατρός δεξαμένη τόν άναρχον, γαλουχείς Παρθένε, θαύμα φρικτόν! καί παρθενεύεις, καί τούς όρους καινίζεις τής φύσεως.

Ωδή ς' Ο Ειρμός

«Ιλάσθητί μοι Σωτήρ, πολλαί γάρ αι ανομίαι μου, καί εκ βυθού τών κακών, ανάγαγε δέομαι, πρός σέ γάρ εβόησα, καί επάκουσόν μου, ο Θεός τής σωτηρίας μου».

Φλογώδη ρείθρα φωτός, Ιερομάρτυς Υπάτιε, ανάψας ο ποταμός, νυκτί διαβαίνοντι, τήν τρίβον εδείκνυεν, υποφαίνων πάσι, τής ψυχής σου τήν λαμπρότητα.

Τερατουργών διά σού, ο ζωοδότης Χριστός ο Θεός, ιάσεων θησαυρόν, τό ύδωρ ανέδειξεν, ευχαίς σου Υπάτιε, γλυκασμόν θαυμάτων, τό πικρόν απεργασάμενος.

Θαυμάτων υπερφυών, εργάτης ώφθης Υπάτιε, λαβών δέ παρά Θεού, χάριν τών ιάσεων, πηγή εχρημάτισας, δαψιλεύων πάσι, σωτηρίας θείας νάματα.

Θεοτοκίον

Ταίς σαίς πρεσβείαις Αγνή, κινδύνων καί περιστάσεων, εξάρπασόν με δεινών, καί ρύσαί με δέομαι, σύ γάρ τείχος άρρηκτον, καί λιμήν καί σκέπη καί απόρθητον οχύρωμα.

Συναξάριον

Τή ΛΑ' τού μηνός, Η Άθλησις τού Αγίου Ιερομάρτυρος Υπατίου, Επισκόπου Γαγγρών.

Στίχοι

· Κτείνει γυνή βαλούσα καιρίαν λίθω,

· Τόν Υπάτιον, φεύ γυναικί αθλία!

· Πρώτη Υπατίω βιότου πέρας εν τριακοστή.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού οσίου Πατρός ημών Ακακίου, Επισκόπου Μελιτηνής τού Ομολογητού.

Στίχοι

· Ακακίω θνήσκοντι τώ γής Αγγέλω,

· Χώραν ετοιμάζουσιν Άγγελοι πόλου.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων, τών εν Περσίδι μαρτυρησάντων, Αυδά Επισκόπου, Bενιαμίν Διακόνου, καί τών σύν αυτοίς εννέα Μαρτύρων, καί άλλων πολλών Αγίων, τών είς φυλακήν βληθέντων, καί υπό μυών καί γαλών, τών συγκλεισθέντων αυτοίς, βιβρωσκομένων.

Στίχοι

· Αυδάς, ενισχύοντος υψίστου Λόγου,

· Καθείλεν ισχύν δυσσεβών, τμηθείς κάραν.

· Αθλητικώ κλυστήρι, τώ πάλω λέγω,

· Πάν Βενιαμίν ψυχικόν κενοί βάρος.

· Εν τοίς όνυξι κάλαμον δεδεγμένοι,

· Σφάς Μάρτυρας γράφουσιν άνδρες εννέα.

· Ζώων ταμεία Μαρτύρων τά σαρκία,

· Μύς ετρέφοντο, καί γαλαί εν τώ βόθρω.

Ο άγιος Μάρτυς Μένανδρος κατά πετρών γυμνός συρόμενος τελειούται.

Ο Όσιος πατήρ ημών Βλάσιος, ο εν τή πόλει Αμορίου γεννηθείς, εν ειρήνη τελειούται.

Οι Άγιοι τριάκοντα οκτώ Μάρτυρες, συγγενείς όντες, ξίφει τελειούνται.

Ο Όσιος πατήρ ημών Στέφανος ο θαυματουργός εν ειρήνη τελειούται.

Ών ταίς πρεσβείαις Χριστέ, ο Θεός ημών, ελέησον καί σώσον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ' Ο Ειρμός

«Oι εκ τής Ιουδαίας, καταντήσαντες Παίδες εν Βαβυλώνι ποτέ, τή πίστει τής Τριάδος, τήν φλόγα τής καμίνου, κατεπάτησαν ψάλλοντες, ο τών Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός εί».

Απορρήτων θαυμάτων, αυτουργός Ιεράρχα παρά Χριστού γεγονώς, εφώτισας τόν κόσμον, τή πράξει καί τώ λόγω, εκδιδάξας βοάν ευσεβώς ο τών Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός εί.

Απογνώσεως βρόχους, εν βυθώ απιστίας αποπνιγόμενος, προσάπτων τοίς πεσούσιν, εις πάθη ατιμίας, την μετάνοιαν έσβεσεν, ήν περ αστράψας πιστοίς, κατέφλεξας Nαβάτον.

Θεοτοκίον

Τήν Μητέρα τού Λόγου, τήν Αγνήν Θεοτόκον καί προστασίαν ημών, δι' ής τάς επηρείας, εχθρών καταπατούμεν, ανυμνούμεν καί λέγομεν, Ευλογημένη Θεόν, σαρκί αποτεκούσα.

Ωδή η' Ο Ειρμός

«Τόν Βασιλέα τών ουρανών, όν υμνούσι, στρατιαί τών Αγγέλων, υμνείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Τάς αναιμάκτους ειλικρινώς τή Τριάδι, αναφέρων θυσίας Παμμάκαρ, γέγονας Κυρίω σφάγιον Μαρτυρίου.

Τήν Ιεράν σου βάψας στολήν τώ οικείω, θεοφόρε αίματι προθύμως, στέφανον εδέξω διπλούν Ιερομάρτυς.

Ως Μαθητής οίά περ Χριστού εκμιμήσει, συμπαθείας θνήσκων υπερηύχου, σού τούς ανδροφόνους τεύξασθαι σωτηρίας.

Θεοτοκίον

Λόγον συνείληφας εν γαστρί υπέρ λόγον, καί τεκούσα πάλιν παρθενεύεις πάντα υπέρ φύσιν τά σά Θεογεννήτορ.

Ωδή θ' Ο Ειρμός

«Εξέστη επί τούτω ο ουρανός, καί τής γής κατεπλάγη τά πέρατα, ότι Θεός, ώφθη τοίς ανθρώποις σωματικώς, καί η γαστήρ σου γέγονεν, ευρυχωροτέρα τών ουρανών, διό σε Θεοτόκε, Αγγέλων καί ανθρώπων ταξιαρχίαι μεγαλύνουσιν».

Μωσέα εικονίζων ταίς αρεταίς, υπερήλασας τούτον τώ θαύματι, ράβδω τή σή, πλήξας γάρ τόν δράκοντα ευθαρσώς, ως εν αγκίστρω είλκυσας, Πάτερ εκ ταμείων Βασιλικών, πυρί καταναλώσας, ως όργανον κακίας Ορθοδοξία κραταιούμενος.

Χωννύμενος τοίς λίθοις διά Χριστόν, υπό τών μιαιφόνων Υπάτιε, ρείθροις τών σών, έπνιξας αιμάτων τού ασεβούς, Ναβάτου τά αντίθεα, δόγματα κηρύξας Πάτερ σοφέ, τοίς πταίουσι συγγνώμην, διά τής μετανοίας τών οφλημάτων προσπορίζεσθαι.

Μή παύση ικετεύων υπέρ ημών, Ιεράρχα καί Μάρτυς Υπάτιε, τώ Ποιητή, πάντων καί Δεσπότη παρεστηκώς, εκ πειρασμών καί θλίψεων, ρύσασθαι το ύς πόθω ειλικρινεί, τελούντας τήν σήν μνήμην, καί θείαις μελωδίαις, ανευφημούντάς σε πανεύφημε.

Θεοτοκίον

Οφρύν καί θράσος άμα τών δυσμενών, ο τεχθείς εκ Παρθένου κατάβαλε, καί τάς βουλάς, τών κακοδοξουντων Δημιουργέ, τών δέ πιστών τό σύστημα στήριξον ακράδαντον ως Θεος, τό κέρας ανυψώσας, καί πίστει κραταιώσας, ίνα σε πάντες μεγαλύνωμεν.

Τό Φωταγωγικόν τού Ήχου.

Εις τόν Στίχον, το Ιδιόμελον τής ημέρας, καί τό Μαρτυρικον. Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον ή Σταυροθεοτοκίον.

Αι μετάνοιαι ως συνήθως, καί η α' Ώρα μετα μετανοιών καί Απόλυσις.