ΤΗ ΚΗ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Ιλαρίωνος τού Νέου.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Eις τό, Κύριε εκέκραξα, Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος δ' Έδωκας σημείωσιν

Βίον ακηλίδωτον, υπομονήν καί πραότητα, καί αγάπην ανόθευτον, εγκράτειαν άμετρον, παννύχιον στάσιν, κατάνυξιν θείαν, πίστιν ελπίδα ασφαλή, εν συμπαθεία Πάτερ κτησάμενος, ως Άγγελος εβίωσας, επί τής γής μετά σώματος, Ιλαρίων μακάριε, πρεσβευτά τών ψυχών ημών.

Επίγειος Άγγελος, καί επουράνιος άνθρωπος, εχρημάτισας Όσιε, πηγή κατανύξεως, συμπαθείας ρείθρον, πέλαγος θαυμάτων, αμαρτωλών εγγυητής, ελαία όντως Θεού κατάκαρπος, ελαίω τών καμάτων σου, καθιλαρύνων τά πρόσωπα, τών πιστώς ευφημούντων σε, Ιλαρίων μακάριε.

Ο νoύς σου λαμπόμενος, ταίς θεϊκαίς επιγνώσεσι, τών τού σώματος ύπερθεν, παθών εχρημάτισεν, αμιγής τών κάτω, φέρων χαρακτήρας, καί εκτυπών εν εαυτώ, τό θείον κάλλος, καί γνωριζόμενος, όλος θεοειδέστατος, τή συνεργεία τού Πνεύματος, Ιλαρίων Πατήρ ημών, Μοναζόντων αγλάϊσμα.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Τό χαύνον καί έκλυτον, Παρθενομήτορ πανάμωμε, τής ψυχής μου μετάβαλε, εις ρώσιν καί δύναμιν, τού φόβω καί πόθω, ποιείν τε καί πράττειν, τά δικαιώματα Χριστού, όπως εκφύγω, τό πύρ τό άστεκτον, καί κλήρον τόν ουράνιον, καί τήν ζωήν τήν αιώνιον, διά σού απολάβοιμι, ευφραινόμενος πάντοτε.

Η Σταυροθεοτοκίον

Σταυρούμενον βλέπουσα, καί τήν πλευράν ορυττόμενον, υπό λόγχης η Πάναγνος, Χριστόν τόν φιλάνθρωπον, έκλαιε βοώσα, Τί τούτο Υιέ μου; τί σοι αχάριστος λαός, αποτιννύει ανθ' ών πεποίηκας, καλών αυτοίς καί σπεύδει με, ατεκνωθήναι παμφίλτατε; Καταπλήττομαι εύσπλαγχνε, σήν εκούσιον σταύρωσιν.

Απολυτίκιον Ήχος πλ. δ'

Εν σοί Πάτερ ακριβώς, διεσώθη τό κατ' εικόνα, λαβών γάρ τόν Σταυρόν, ηκολούθησας τώ Χριστώ, καί πράττων εδίδασκες, υπεραράν μέν σαρκός, παρέρχεται γάρ, επιμελείσθαι δέ ψυχής, πράγματος αθανάτου, διό καί μετά Αγγέλων συναγάλλεται, Όσιε Ιλαρίων τό πνεύμά σου.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Οι συνήθεις Κανόνες.

Ο Κανών τού Αγίου, Ού η ακροστιχίς.

Σού τούς Ιλαρούς αινέσω τρόπους, Πάτερ. Ιωσήφ.

Ωδή α' Ήχος β'

Ο Ειρμός

«Εν βυθώ κατέστρωσε ποτέ, τήν Φαραωνίτιδα, πανστρατιάν η υπέροπλος δύναμις, σαρκωθείς ο Λόγος δέ, τήν παμμόχθηρον αμαρτίαν εξήλειψεν, ο δεδοξασμένος Κύριος, ενδόξως γάρ δεδόξασται».

Συμπαθής καί πράος γεγονώς, Πάτερ δι' ασκήσεως, καί Ιλαρός ως αληθώς τώ πνεύματι, συμπαθείας θείας μεσιτείαις σου, Ιλαρίων αξίωσον, όπως σε υμνήσω, νύν εν Ιλαρότητι καρδίας μου.

Οσιωθείς Πάτερ εκ παιδός, καί αναλαβόμενος, σού τόν σταυρόν, τώ Χριστώ ηκολούθη σας, πάθη τά τού σώματος, εγκρατεία τε καί συντόνoις δεήσεσιν, εναπομαραίνων, καί τή απαθεία σεμνυνόμενος.

Υπελθών Κυρίου τόν ζυγόν, σύ τόν ελαφρότατον, καί τοίς αυτού υπείκων δικαιώμασιν, Ιλαρίων Όσιε, τό βαρύτατον αμαρτίας απέρριψας, πάνσοφε φορτίον, τήν αγιωσύνην προσκτησάμενος.

Θεοτοκίον

Τών εμών πταισμάτων τάς σειράς, Πάναγνε διάρρηξον, τόν σόν Υιόν καί Θεόν ικετεύουσα, καί τήν τυραννούσάν με, Αειπάρθενε, αμαρτίαν κατάβαλε, όπως σε γεραίρω, πάντοτε Πανάμωμε σωζόμενος.

Ωδή γ' Ο Ειρμός

«Eξήνθησεν η έρημος, ωσεί κρίνον Κύριε, η τών Εθνών στειρεύουσα, Εκκλησία τή παρουσία σου, εν ή εστερεώθη ή καρδία μου».

Ο βίος σου ως ήλιος, αναλάμψας Όσιε, ταίς διαυγέσι λάμψεσι, μοναζόντων χορούς εφώτισε, καί δαιμόνων τό σκότος απεδίωξεν.

Υπήρξας ιλαρώτατος, τή καρδία, Όσιε, καί ταπεινός τώ πνεύματι, καί αγάπης θείας ανάπλεως, ευπροσήγορον ήθος έχων πάντοτε.

Σταγόσιν εναπέσβεσας, τών δακρύων άνθρακας, τής αμαρτίας, βρύεις δέ, ως πρό τέλους καί μετά θάνατον, ιαμάτων πελάγη τοίς προστρέχουσι.

Θεοτοκίον

Ιάτρευσον τά τραύματα, τής ψυχής μου δέομαι, καί τού νοός κυβέρνησον, τάς κινήσεις πρός τά θελήματα, τού εκ σού σαρκ ωθέντος Κόρη πάναγνε.

Kάθισμα Ήχος δ'

Ταχύ προκατάλαβε

Θεώ καθιέρωσας, τήν σήν Παμμάκαρ ζωήν, γενόμενος άριστος, Ιερουργός αληθώς, Χριστού Ιερώτατε, όθεν μετά μυρίους, τούς ιδρώτας καί πόνους, χαίρων εις τάς αϋλους, μετετέθης σκηνώσεις, καί νύν αναπηγάζεις ημίν ρείθρα ιάσεων.

Θεοτοκίον

Ταχύ δέξαι Δέσποινα, τάς ικεσίας ημών, καί ταύτας προσάγαγε, τώ σώ Υιώ καί Θεώ, Κυρία πανάμωμε, λύσον τάς περιστάσεις, τών εις σέ προστρεχόντων, πράϋνον μηχανίας, καί κατάβαλε θράσος, τών οπλιζομένων αθέων κατά τών δούλων σου.

Η Σταυροθεοτοκίον

Σταυρώ σε υψούμενον, ως εθεάσατο, η άχραντος Μήτηρ σου, Λόγε Θεού μητρικώς, θρηνούσα εφθέγγετο, τί τό καινόν καί ξένον, τούτο θαύμα Υιέ μου; πώς η ζωή τών όλων, ομιλείς τώ θανάτω; ζωώσαι τούς τεθνεώτας θέλων ως εύσπλαγχνος;

Ωδή δ' Ο Ειρμός

«Ελήλυθας, εκ Παρθένου ου πρέσβυς ουκ Άγγελος, αλλ' αυτός ο Κύριος, σεσαρκωμένος καί έσωσας, όλον με τόν άνθρωπον, διό κραυγάζω σοι, Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε».

Λαμπρύνας σου, τήν καρδίαν σεπταίς αναβάσεσι, τόν νούν ανεπτέρωσας, μόνον Θεού ενοπτρίζεσθαι, κάλλος τό αμήχανον, καί ταίς εκείθεν ακτίσι καταυγάζεσθαι.

Ανάπτυξιν, τών λογίων τών θείων ποιούμενος, τήν γνώσιν τήν ένθεον, Πάτερ εκείθεν εξήντλησας, πάσί τε μετέδωκας, τοίς ευσεβώς Ιλαρίωω σοι προστρέχουσι.

Ρημάτων σου, τό ηδύ τάς καρδίας Ιλάρυνε, τών προσερχομένων σοι, πράττων γάρ άπερ εδίδασκες, λόγον ευαπόδεκτον, εν συμπαθεί διαθέσει είχες Όσιε.

Θεοτοκίον

Ο Κύριος, σέ Κυρίαν απάντωω καί Δέσποιναν, ειργάσατο Άχραντε, σού γάρ εκ μήτρας σεσάρκωται, κατακυριεύοντος, εχθρού τό ίδιον πλάσμα λυτρωσάμενος.

Ωδή ε' Ο Ειρμός

«Mεσίτης Θεού, καί ανθρώπων γέγονας, Χριστέ ο Θεός, διά σού γάρ Δέσποτα, τήν πρός τόν αρχίφωτον Πατέρα σου, εκ νυκτός αγνωσίας, προσαγαγήν εσχήκαμεν».

Υφάνας σαυτώ, σωτηρίου Όσιε ιμάτιον, οικείων εκ πόνων σου, τούτο ενεδύσω καί τόν άρχοντα, τόν τού σκότους αισχύνην, αιώνιον ενέδυσας.

Σαρκός ηδονάς, εγκρατεία Όσιε εμάρανας, καί χάριν ουράνιον, Πάτερ υπεδέξω ιλαρώτατα, ιατρεύσας παντοία, ανθρώπων αρρωστήματα.

Αι σαί πρός Θεόν, ανενδότως θεί αι επαιρόμεναι, χείρες τού αλάστορος, Πάτερ μεθοδείαις κατηδάφισαν, καί παντί ασθενούντι, υγείαν εχορήγησαν.

Θεοτοκίον

Ισχύς τών πιστών, καί Οσίων γέγονας κραταίωμα, διά σού γάρ Άχραντε, άπασιν επήγασας τά κρείττονα, καί οι γήνκατοικούντες, πρός ουρανόν βαδίζουσιν.

Ωδή ς' Ο Ειρμός

«Eν αβύσσω πταισμάτων κυκλούμενος, τήν ανεξιχνίαστον τής ευσπλαγχνίας σου, επικαλούμαι άβυσσον, Εκ φθοράς ο Θεός με ανάγαγε».

Νεκρωθείς Ιλαρίων τώ κόσμω παντί, νύν μεταναστεύσας ζής ππός τά ουράνια, καί ζωηφόρον πάντοτε, ιαμάτων πηγάζεις ενέργειαν.

Ευπροσήγορος πράος ακέραιος, άμεμπτος καί όσιος ευκατάνυκτος, καί Ιλαρός τώ πνεύματι, εχρημάτισας Πάτερ πανόλβιε.

Συμπαθεία αμέτρω κοσμούμενος, καί φιλοπτωχείας κάλλει σεμνυνόμενος, Θεού θεράπων γνήσιος, Ιλαρίων εδείχθης θαυμάσιε.

Ως σεπτός σου ο βίος καί άμεμπτος! ως περικαλής καί ωραίος ο τρόπος σου! ως φοβερά τά θαύματα, ά τελείς Καθ' εκάστην θαυμάσιε!

Θεοτοκίον

Τήν Παστάδα Θεού τήν αμόλυντον, θρόνον τον πυρίμορφον τού Παντοκράτορος, τήν Θεοτόκον άπασαι, γενεαί γενεών μακαρίσωμεν.

Το Mαρτυρικόν του ήχου.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή ΚΗ' τού αυτού Μηνός, Μνήμη τού οσίου Πατρός ημών Ιλαρίωνος τού Νέου, Ηγουμένου Μονής τής Πελεκητής.

Στίχοι

· Δούς Ιλαρίων γή τό γήθεν σαρκίον,

· Γήν Μακάρων ώκησε τήν μακαρίαν.

· Ογδόη Ιλαρίωνα κιχήσατο εικάδι πότμος.

Τή αυτή ημέρα, άθλησις τού Αγίου Ηρωδίωνος, ενός τών εβδομήκοντα Αποστόλων.

Στίχοι

· Ρόδον νοητόν ών σαφώς Ηρωδίων,

· Ξίφει τρυγηθείς, αύθις ανθεί εν πόλω.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ' Ο Ειρμός

«Αντίθεον πρόσταγμα παρανομούντος, τυράννου μετάρσιον, τήν φλόγα ανερρίπισε, Χριστός δέ εφήπλωσε, θεοσεβέσι Παισί, δρόσον τήν τού Πνεύματος, ο ών ευ λογημένος καί υπερένδοξος».

Ρομφαία κατέτρωσας τών σών αγώνων, τόν άσαρκον δράκοντα, καί παντελώς ηφάνισας, βραβείον τά θαύματα, όθεν απείληφας, πάθη χαλεπώτατα, ψυχών καί τών σωμάτων ιάσθαι Όσιε.

Ο λόγος σου πρόεισι καθάπερ δρόσος, ελαύνων τόν καύσωνα, τής αθυμίας Όσιε, τών προσερχομένων σοι πίστει, Πατήρ ημών, καί τοίς εναρέτοις σου αεί, φωτιζομένων τρόποις μακάριε.

Παθών αυτοκράτορα τόν νούν ποιήσας, σαφώς εβασίλευσας, ως τροπαιούχος άριστος, καί έθνη αλλόφυλα κατεπολέμησας, καί κατεξωλόθρευσας Σοφέ, τά τών δαιμόνων πάθη ολέθρια.

Ουκ έσεισαν Όσιε τής σής καρδίας, τόν πύργον τόν άσειστον, τών πειρασμών οι άνεμοι, τή πέτρα γάρ ήδραστο τής τού Κυρίου στοργής, ή περ ερειδόμενος πολλοίς, εγένου θείον Πάτερ κραταίωμα.

Τριαδικόν

Υμνώ σε τρισάριθμον τοίς χαρακτήρσι, Τριάς υπερούσιε, ασύγχυτον αμέριστον, Μονάδα εν φύσει δέ απερινόητον, ένα Παντοκράτορα Θεόν, Πατέρα Λόγον καί Πνεύμα Άγιον.

Θεοτοκίον

Συμβόλοις σε πόρρωθεν προδιετύπου, η χάρις τού Πνεύματος, προφητικοίς χαρίσμασιν, όρος πίον άγιον, πύλην σωτήριον, τόμον τε καινότατον Αγνή, καί κιβωτόν σε κατονομάζουσα.

Ωδή η' Ο Ειρμός

«Κάμινος ποτέ, πυρός εν Βαβυλώνι, τάς ενεργείας διεμέριζε, τώ θείω προστάγματι, τούς Χαλδαίους καταφλέγουσα, τούς δέ πιστούς δροσίζουσα, ψάλλοντας, Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον».

Πρόσκαιρον λιπών, τού βίου Πάτερ δόξαν, καί διαρρέουσαν απόλαυσιν, κλέος αναφαίρετον, καί τρυφήν τήν αδιάρρευστον, εν ουρανοίς απείληφας, κράζων νύν, Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Άπαντα πενθών, τόν σόν διήγες βίον, μακαρισμού όθεν ηξίωσαι, καί τής παρακλήσεως, ής μετέχουσιν οι Όσιοι, εν γή πραέων χαίρων, νύν Όσιε ενσκηνώσας, ως νουνεχής τε καί φρόνιμος.

Τίμιος ο σός, Θεού έναντι ώφθη, θάνατος Πάτερ ιερώτατε, αυτού γάρ ετίμησας την Εικόνα, καί υπήνεγκας τούς διωγμούς, θλιβόμενος Όσιε τών Τυράννων, Mάρτυς εν τούτω δεικνύμενος.

Έλυσας σαφώς, τών αλιέων Πάτερ, τήν αγανάκτησιν καί έπλησας, τούτους τού θηράματος, ούπερ πρώην απετύγχανον, Θεού καθυπακούσαντος, Όσιε τών ευχών σου, Ιερουργέ Ιερώτατε.

Θεοτοκίον

Ρύπου με παθών, καί σπίλου αμαρτίας, Θεοχαρίτωτε απόπλυνον, καί πύλας μοι άνοιξον, μετανοίας ολισθαίνοντι, καί συνεχώς τοίς πταίσμασιν, Άχραντε συναντώντι, καί τόν Θεόν παροργίζοντι.

Ωδή θ' Ο Ειρμός

«Ανάρχου Γεννήτορος, Υιός Θεός καί Κύριος, σαρκωθείς εκ Παρθένου ημίν επέφανε, τά εσκοτισμένα φωτίσαι, συναναγαγείν τά εσκορπισμένα, διό τήν πανύμνητον, Θεοτόκον μεγαλύνομεν».

Ιάσεις ο τάφος σου, τού Πνεύματος τή χάριτι, αναβλύζων ξηραίνει παθών ομβρήματα, πνεύματα τής πλάνης διώκει, φωταγωγεί πάντων τάς καρδίας, Ιλαρίων Όσιε, τών πιστώς μακαριζόντων σε.

Ως ρόδον εξήνθησας, λειμώνι τής ασκήσεως, ως ηδύπνοον κρίνον, ως μήλον εύοσμον, καί κατευωδίασας πάντων, τών ευσεβών ψυχάς καί καρδίας, Ιλαρίων ένδοξε, πρεσβευτά τών ευφημούντων σε.

Συμπάθειαν έσχηκας, αγάπην καί ταπείνωσιν, καί ελεημοσύνην, καί ήθος άπλαστον, πίστιν αληθή καί ελπίδα, βίον σεμνόν καί γνώμην ευθείαν, Ιλαρίων ένδoξε, Μoναζόντων εγκαλλώπισμα.

Η μνήμη σου σήμερον, ως ήλιος ανέτειλεν, ευσεβών τάς καρδίας, φέγγει τών πόνων σου, καί ταίς τών θαυμάτων ακτίσιν, ως αληθώς φωτίζουσα Πάτερ, εν ή πάντων μνήσθητι, τών Πιστώς μακαριζόντων σε.

Θεοτοκίον

Φωνήν σοι προσάγομεν, τού Γαβριήλ γηθόμενοι, Χαίρε λέγoντες οίκος τού Παντοκράτορος, χαίρε τών Οσίων η δόξα, καί τών πιστών πάντων σωτηρία, δι' ής εθεώθημεν, Θεοτόκε αειπάρθενε.

Τό Φωταγωγικόν τού ήχου.

Καί η λοιπή Ακολουθία, ως σύνηθες, η α' Ώρα, καί Απόλυσις.