ΤΗ ΚΖ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τής Αγίας Μάρτυρος Ματρώνης τής έν Θεσσαλονίκη.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος δ'

Ως γενναίον εν Μάρτυσιν

Iουδαίων φρυάγματι, καί θρασεία ωμότητι, λογισμόν αντέθηκας ανδρειόφρονα, τήν τών μελλόντων προσβλέπουσα, θεόφρον απόλαυσιν, διαμένουσαν αεί, δι' αιώνος ασάλευτoν, ής επέτυχες, από γής μεταστάσα πρός νυμφώνας, ουρανίους καί χορείαν, τήν ακατάλυτον ένδοξε.

Βασιλείας ευπρέπειαν, καί τερπνήν ωραιότητα, κατιδείν ηξίωσαι τού Νυμφίου σου, ωραϊσμένη τοίς στίγμασι, στερράς σου αθλήσεως, καί πηγή τών αγαθών, επαξίως προσήγγισας, τής επέκεινα, θεϊκής ευφροσύνης μετουσίαν, καρπουμένη Μακαρία, καί τήν αθάνατον εύκλειαν.

Ου ζυγός τής δουλείας σε, ου τό χαύνον τού θήλεως, ου λιμός ου μάστιγες ενεπόδισαν, τήν τών Μαρτύρων στερρότητα, μιμείσθαι Πανένδοξε, προθυμία γάρ ψυχής, τάς βασάνους υπέμεινας, όθεν έτυχες, ουρανίων θαλάμων, καί στεφάνω, τών χαρίτων εκοσμήθης, περισταμένη τώ Kτίστη σου.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Μετανοίας τό άριστον, καί σωτήριον φάρμακον, η Θεόν κυήσασα τόν Σωτήρά μου, καί τών δακρύων τά ρεύματα, καί ώρας τήν έννοιαν, τής φρικτής καί φοβεράς, αδεκάστου τε κρίσεως, σύ μοι δώρησαι, καί φυγείν ταίς ευχαίς σου, ώ Παρθένε, τών κολάσεων τόν τρόμον, καί θείας τεύξασθαι χάριτος.

Η Σταυροθεοτοκίον

Ως εώρακε Κύριε, η Παρθένος καί Μήτηρ σου, εν Σταυρώ κρεμάμενον εξεπλήττετο, καί ανακράζουσα έλεγε, Τί σοι ανταπέδωκαν, οι πολλών σου δωρεών, απολαύσαντες Δέσποτα; αλλά δέομαι, μή με μόνην εάσης εν τώ κόσμω, αλλά σπεύσον αναστήναι, συνανιστών τούς Προπάτορας.

Απολυτίκιον Ήχος δ'

Η αμνάς σου Ιησού, κράζει μεγάλη τή φωνή, Σέ Νυμφίε μου ποθώ καί σέ ζητούσα αθλώ, καί συσταυρούμαι καί συνθάπτομαι τώ βαπτισμώ σου, καί πάσχω διά σέ, ώς βασιλεύσω σύν σοί, καί θνήσκω υπέρ σού, ίνα καί ζήσω εν σοί, αλλ' ως θυσίαν άμωμον, προσδέχου τήν μετά πόθου τυθείσάν σοι, Αυτής πρεσβείαις ως ελεήμων, σώσον τάς ψυχάς ημών.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Οι Κανόνες ως σύνηθες.

Ο Κανων τής Αγίας, ού η Ακροστιχίς.

Τό τής Ματρώνης ένθεον μέλπω κλέος. Θεοφάνους.

Ωδή α' Ήχος δ'

Ο Ειρμός

«Θαλάσσης, τό ερυθραίον πέλαγος, αβρόχοις ίχνεσιν, ο παλαιός πεζεύσας Ισραήλ, σταυροτύποις Μωσέως χερσί, τού Αμαλήκ τήν δύναμιν, εν τή ερήμω ετροπώσατο».

Ταίς θείαις, τών Ασωμάτων τάξεσι, περιχορεύουσα, περί τών πάντων αίτιον Θεόν, καί τρανώς απαλαύουσα, θεαρχικής ελλάμψε ως, τούς σέ υμνούντας καταφαίδρυνον.

Ο δούλου, καταξιώσας δέξασθαι, μορφήν Χριστός ο Θεός, ελευθερώσαι ταύτην βουληθείς, εκ φθοράς καί θανάτου δεσμών, από ζυγού δουλείας σε, Μάρτυρα Νύμφην εμνηστεύσατο.

Το θήλυ, αρρενωθέν τή χάριτι, τήν επηρμένην οφρύν, καί καυχωμένην άμετρα τό πρίν, εξαλείφειν τήν θάλαασαν, δι' ασθενείας σώματος, θεία, δυνάμει καταβέβληκε.

Θεοτοκίον

Η πύλη, τής πρός ημάς σου Κύριε, συγΚαταβάσεως, Ανατολήν καί Ήλιον καί φώς, μυστικώς σε καλούμενον, υπερφυώς εξήστραψε, διπλούν τήν φύσιν τόν φιλάνθρωπον.

Ωδή γ' Ο Ειρμός

«Ευφραίνεται επί σοί, η Εκκλησία σου Χριστέ κράζουσα, Σύ μου ισχύς Κύριε, καί καταφυγή καί στερέωμα».

Στερρότητι λογισμού, τής παρανόμου καί δεινής ήνεγκας, τήν χαλεπήν βάσανον, φρουράς ώ Ματρώνα πανόλβιε.

Μαστίγων οδυνηρών, αισθανομένη καρτερώς έφερες, ψηλαφητού σκότους δέ, θείαν λαμπηδόνα αντείληφας.

Αιμάτων σου οι κρουνοί, τής ασεβείας τήν πυράν έσβεσαν, τούς δέ πιστούς ήρδευσαν, τής θεοσεβείας τοίς νάμασι.

Θεοτοκίον

Τήν πλάκα, τήν Κιβωτόν, τήν δεξαμένην εν γαστρί Πάναγνε, Λόγον Θεού τόν άναρχον, θεηγορικώς ευφημούμέν σε.

Κάθισμα Ήχος δ'

Ταχύ προκατάλαβε

Επέστη φιλέορτοι, λαμπρά πανήγυρις, η μνήμη η ένδοξος, τής Αθληφόρου Χριστού, ευφραίνουσα τά σύμπαντα, λάμπουσα ταίς ακτίσι, τών θαυμάτων εν κόσμω, φέρουσα τοίς ανθρώποις, τήν αέναον χάριν, Αυτής ταίς ικεσίαις Σωτήρ, σώσον τόν κόσμον σου.

Θεοτοκίον

Εκαίνισας Άχραντε, τώ θείω τόκω σου, φθαρείσαν τοίς πάθεσι, τών γηγενών τήν θνητήν, ουσίαν καί ήγειρας, πάντας εκ τού θανάτου, πρός ζωήν αφθαρσίας, όθεν σε κατά χρέος, μακαρίζομεν πάντες, Παρθένε δεδοξασμένη, ως προεφήτευσας.

Η Σταυροθεοτοκίον

Παρθένε Πανάμωμε, Μήτερ Χριστού τού Θεού, ρομφαία διήλθέ σου, τήν Παναγίαν ψυχήν, ηνίκα σταυρούμενον, έβλεψας εκουσίως, τόν Υιόν καί Θεόν σου, όνπερ ευλογημένη, δυσωπούσα μή παύση, συγχώρησιν πταισμάτων ημίν δωρήσασθαι.

Ωδή δ' Ο Ειρμός

«Επαρθέντα σε ιδούσα η Εκκλησία, επί Σταυρού τόν Ήλιον τής δικαιοσύνης, έστη εν τή τάξει αυτής, εικότως κραυγάζουσα, Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε».

Ρώμη τή θεία Mατρώνα δυναμουμένη, νύν τής πικράς Δεσποίνης εξέφυγες δουλείαν, γνώμην αταπείνωτον, ψυχής γάρ εκέκτησο, μόνω τώ Δεσπότη δουλεύουσα.

Ωρυομένη καί μέθη βεβακχευμένη, καί τώ θυμώ, σφαδάζουσα η δυσσεβεστάτη, μάστιξι κατέτεμνεν, Εβραίων ωμότητι, Μάρτυς Αθληφόρε τό σώμά σου.

Νεανικήν επεδείξω τήν καρτερίαν, εν αφεγγέσι τόποις εγκατακλειoμένη, Μάρτυς καί λιμώττουσα, αλλ' εύρες αντίδοσιν, τής αθαθασίας τήν τράπεζαν.

Θεοτοκίον

Η χρυσήλατος λυχνία προδιετύπου, τήν τόν Θεόν βαστάσασαν σεσωματωμένον, αίγλη τής θεότητος, τά πάντα φωτίζοντα, σέ τήν αληθή Θεομήτορα.

Ωδή ε' Ο Ειρμός

«Σύ Κύριέ μου φώς, εις τόν κόσμον ελήλυθας, φώς άγιον επιστρέφον, εκ ζοφώδους αγνοίας, τούς πίστει ανυμνούντάς σε».

Σέ στέφανον λαμπρόν, η θεόφρων καυχήσεως, εκτήσατο Ζωοδότα, καί εκ σκότους πρός φέγγος, τό θείον εξεδήμησεν.

Εστήριξε Χριστός, επί πέτραν τής πίστεως, τούς πόδας σου Μακαρία, πρός αυτόν κατευθύνων, σοφώς τά διαβήματα.

Νούν θείον αληθώς, καί σοφόν καί θεόφρονα, σύ έχουσα διαλάμπεις, εν χορεία Μαρτύρων, Ματρώνα παμμακάριστε.

Θεοτοκίον

Θεότητος μορφήν, καί μορφήν ανθρωπότητος, εγέννηισας Θεομήτορ, ηνωμένας αφύρτως, καθ' ένωσιν ασύγχυτον.

Ωδή ς' Ο Ειρμός

«Θύσω σοι, μετά φωνής αινέσεως Κύριε, η Εκκλησία βοά σοι, εκ δαιμόνων λύθρου κεκαθαρμένη, τώ δι' οίκτον, εκ τής πλευράς σου ρεύσαντι αίματι».

Εύας νύν, Αθλοφόρε τόν πόθον ετρύγησας, επιτηδείως Ματρώνα, θεουμένη νεύσει τή ανενδότω, καί δικαίως, τής αϊδίου δόξης ηξίωσαι.

Ου δούλος, εν Χριστώ ουκ ελεύθερος κρίνεται, αλλ' αρετής ευμορφία, ευσεβείας τρόποις κεκοσμημένη, ής εδείχθης, πλαστουργός, Αθλοφόρε αήττητε.

Θεοτοκίον

Ναόν σε, τού Θεού καί Παστάδα γινώσκομεν, Στάμνον Λυχνίαν καί Πλάκα, κεκτημένην ένδον εγγεγραμμένον, τόν δι' οίκτον, σωματωθέντα Λόγον πανάμωμε.

Τό Μαρτυρικόν τού Ήχου.

Συναξάριον

Τή ΚΖ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τής Αγίας Μάρτυρος Ματρώνης, τής εν Θεσσαλονίκη.

Στίχοι

· Ουκ άξιον λαθείν σε Μάρτυς Ματρώνα,

· Κάν ένδον ειρκτής εκπνέης κεκρυμμένη.

· Εικάδι εβδομάτη θάνε Ματρώνα ενί ειρκτή.

Τή αυτή ημέρα, ο Όσιος Κήρικος, ο εν τώ Άπρω, εν ειρήνη τελειούται.

Στίχοι

· Εγώ, Πάτερ Κήρικε, καί τεθνηκότα,

· Κάν καρδία φέρειν σε, κάν γλώττη θέλω.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων Φιλητού τού Συγκλητικού, καί Λυδίας τής αυτού γυναικός, καί τών τέκνων αυτών, Mακεδόνος, Θεοπρεπίου, Κρονίδου, Κομενταρησίου, καί Αμφιλοχίου Δουκός.

Στίχοι

· Ώσπερ Φιλητού καί Λυδίας σάρξ μία,

· Ούτως έν αυτών καί μετ' ειρήνης τέλος.

· Θνήσκει Θεοπρέπιος σύν Μακεδόνι,

· Θεοπρεπώς άδοντες ύμνους Κυρίω.

· Δούξ συντελευτά τώ Κομενταρησίω,

· Εξουσιάζων εξυπηρετουμένω.

Τή αυτή ημέρα, οι Άγιοι Μάρτυρες, Ιωάννης καί Βαρούχιος ξίφει τελειούνται.

Στίχοι

· Ου θάρσος ήττον Ιωάννου πρός ξίφος,

· Βαρουχίω υπήρχεν, αλλά καί πλέον.

Τή αυτή ημέρα, ο Προφήτης Ανανί εν ειρήνη τελειούται.

Στίχοι

· Τριάς τρίπους σός, Ανανί θεοπρόπε,

· Δι' ής τό μέλλον προύλεγες πρό τού τέλους.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Παύλου, Επισκόπου Κορίνθου, αδελφού Πέτρου τού Αγιωτάτου Επισκόπου, Άργους τού σημειοφόρου, καί τού Οσίου Πατρός ημών Ευτυχίου.

Στίχοι

· Ευτυχές Ευτύχιος ήλθεν εις πέρας,

· Γήθεν μεταστάς καί κατοικήσας πόλον.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ' Ο Ειρμός

«Εν τή καμίνω, Αβραμιαίοι Παίδες τή Περσική, πόθω ευσεβείας μάλλον ή τή φλογί, πυρπολούμενοι εκραύγαζον, Ευλογημένος εί, εν τώ ναώ τής δόξης σου Κύριε».

Μετ' ευμενείας, καί παρρησίας προσεχώρησας, όντως πρός τόν σόν Πανεύφημε εραστήν, ευχαρίστως ανακράζουσα, Ευλογημένος εί, εν τώ ναώ τής δόξης σου Κύριε.

Εν ευφροσύνη, καί χαρμοσύνη μεταβέβηκας, πλήρης αρετών Ματρώνα παντοδαών, από γής πρός επουράνιον, χορείαν ένδοξε, κληρουχίαν λαχούσα αθάνατον.

Θεοτοκίον

Λελαμπρυσμένη, πεποικιλμένη πάσαις ταίς αρεταίς, Λόγον υπέρ λόγον τέτοκας τού Πατρός, σαρκωθέντα Μητροπάρθενε, Ευλογημένη σύ, εν γυναιξί πανάμωμε Δέσποινα.

Ωδή η' Ο Ειρμός

«Χείρας εκπετάσας Δανιήλ, λεόντων χάσματα, εν λάκκω έφραξε, πυρός δέ δύναμιν έσβεσαν, αρετήν περιζωσάμενοι, οι ευσεβείας ερασταί, Παίδες κραυγάζοντες, Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον».

Πλουσίου φωτός μαρμαρυγάς, κατηξιώθης ιδείν, απαλλαγείσα σαρκός, καί επουράνιον σκήνωμα, κατοικείν αντί σκηνώματος, τού σκοτεινού καί ζοφερού, ού Κατεκλείσθης Σεμνή, Ευλογείτε, πάντα τά έργα βοώσα τόν Κύριον.

Ωραίος ο στέφανος, όν νύν εστέφθης Ένδοξε, ζωαρχική δεξιά, τού Παντοκράτορος, Nύμφην γάρ, καθορών πεφοινιγμένην σε, ταίς τών αιμάτων σου ραοίς, χαίρων ελάμπρυνεν, Ώ βοώμεν, Πάντα τά έργα υμνούμέν σε Κύριε.

Θεοτοκίον

Κυρίως γεννήσασα Θεόν, κυρίως πάναγνε, Μήτηρ εδείχθης Θεού, επαληθεύουσαν φέρουσα, καταλλήλως τώ γεννήματι, θεωνυμίαν, οι πιστοί, όθεν δοξάζομεν, Θεοτόκον, σέ θεοφρόνως πανάμωμε Δέσποινα.

Ωδή θ' Ο Ειρμός

«Λίθος αχειρότμητος όρους, εξ αλαξεύτου σου Παρθένε, ακρογωνιαίος ετμήθη, Χριστός συνάψας τάς διεστώσας φύσεις, διό επαγαλλόμενοι, σέ Θεοτόκε μεγαλύνομεν».

Λάμπει νοηταίς φωταυγείαις, η φωτοφόρος σου ημέρα, ταίς φαεινοτάταις αστραπαίς, τής τρισηλίου Μάρτυς ελλάμψεως, εν ή νύν εκδυσώπησον, καταυγασθήναι τούς υμνούντάς σε.

Εύρες αμοιβάς Αθληφόρε, ή τής τών μαστίγων αλγηδόνος, τήν τών ουρανών κληρουχίαν, εν Εκκλησία τών πρωτοτόκων νύν, εν ή πανηγυρίζουσα, ταίς σαίς πρεσβείαις ημάς φρούρησον.

Όντως τώ Χριστώ νύν συνήφθης, τώ αθανάτω σου Νυμφίω, Περιηνθισμένη τηλαυγώς, τοίς θείοις τούτου Πάνσεμνε στίγμασι, καί τώ τιμίω αίματι, τού μαρτυρίου περιλάμπουσα.

Θεοτοκίον

Σειράς τών εμών νύν πταισμάτων, λύσον Παρθένε Θεοτόκε, η τής ευσπλαγχνίας τήν πηγήν, τεκούσα μόνη Θεομακάριστε, καί θυμηδίας έμπλησον, όπως αξίως μεγαλύνω σε.

Τό Φωταγωγικόν.

Καί τά λοιπά, ως σύνηθες, η α' Ώρα, καί Απόλυσις.