ΤΗ ΚΓ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Οσίου πατρός ημών Νίκωνος καί τών αυτού Μαθητών εκατόν ενενήκοντα εννέα.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος δ'

Ως γενναίον εν Μάρτυσι

Η δονάς τάς τού σώματος, καί σαρκός τό δυσήνιον, τώ κημώ μακάριε καθυπέταξας, τάς εγκρατείας εν χάριτι, νικήσας ως άριστος, πανοπλίαν τού εχθρού, τή δυνάμει τού Πνεύματος, όθεν γέγονας ποδηγός μοναζόντων επομένων, τώ πανσόψω σου καί θείω Νίκων κηρύγματι πάντοτε.

Αναλάμψας ως ήλιος, εξ Εώας Πανόλβιε, οικουμένην άπασαν Κατεφώτισας, τή τών θαυμάτων λαμπρότητι, χορόν επαγόμενος, ως αστέρων φαεινών, οπαδών, μεθ' ών ήθλησας, καρτερώτατα, διά ξίφους τμηθέντες, καί εις χείρας, τού παντάνακτος Δεσπότου, υμών τά πνεύματα θέμενοι.

Ου λιμός ουδέ κίνδυνος, ου γυμνότης ου μάστιγες, ουχ ο βιαιότατος όντως θάνατος, υμάς αγάπης εχώρισε, Χριστού αξιάγαστοι, αλλ' ώς άρνες εις σφαγήν, τώ ποιμένι επόμενοι, εκ τής δύσεως, πρός ανέσπερον λήξιν ουρανίου, Βασιλείας, Αθλοφόροι, στεφανηφόροι εφθάσατε.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Μετανοίας τό άριστον, καί σωτήριον φάρμακον, η Θεόν κυήσασα τόν Σωτήρά μου, καί τών δακρύων τά ρεύματα, καί ώρας τήν έννοιαν, τής φρικτής καί φοβεράς, αδεκάστου τε κρίσεως, σύ μοι δώρησαι, καί φυγείν ταίς ευχαίς σου, ώ Παρθένε, τών κολάσεων τόν τρόμον, καί θείας τεύξασθαι χάριτος.

H Σταυροθεοτοκίον

Τόν Αμνόν καί Ποιμένα σε, επί ξύλου ως έβλεψεν, η Αμνάς η τέξασα επωδύρετο, καί μητρικώς σοι εφθέγγετο, Υιέ ποθεινότατε, πώς εν ξύλω τού Σταυρού, ανηρτήθης μακρόθυμε, πώς τάς χείράς σου καί τούς πόδας σου Λόγε προσηλώθης, υπ' ανόμων, καί τό αίμα, τό σόν εξέχεας Δέσποτα;

Aπολυτίκιον

Ο Θεός τών Πατέρων ημών, ο ποιών αεί μεθ' ημών, κατά τήν σήν επιείκειαν, μή αποστήσης τό έλεός σου αφ' ημών, αλλά ταίς αυτών ικεσίαις, εν ειρήνη κυβέρνησον τήν ζωήν ημών.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Οι Κανόνες κατά τήν τάξιν.

Ο Κανών τών Αγίων, ού η Ακροστιχίς.

Νίκης σε μέλπω τόν φερώνυμον μάκαρ. Ιωσήφ.

Ωδή α' Ήχος δ'

ο Ειρμός

«Θαλάσσης, τό ερυθραίον πέλαγος, αβρόχοις ίχνεσιν, ο παλαιός πεζεύσας Ισραήλ, σταυροτύποις Μωσέως χερσί, τού Αμαλήκ τήν δύναμιν, εν τή ερήμω ετροπώσατο».

Νικήσας, ασκητικοίς παλαίσμασι, τόν κακομήχανον, αθλητικαίς εστέφθης καλλοναίς, καί Θεώ νύν παρίστασαι, υπέρ ηιμων δεόμενος, Όσιε Νίκων τών τιμώντων σε.

Ισχύϊ, τού τήν ημών ασθένειαν, ενδυναμώσαντος, δυναμωθείς ηρίστευσας τό πρίν, εν πολεμοις Μακάριε, καί νικητής γενόμενος, Χριστού προστρέχεις τώ βαπτίσματι.

Κοσμείται, τώ μαρτυρίω όμιλος, μακαριώτατος, τών μαθητών σου πρότερον Σοφέ, λαμπρυνθείς ταίς ασκήσεσι, καί εν διπλοίς παλαίσμασι, διπλούς στεφάνους ανεπλέξατο.

Θεοτοκίον

Η πύλη, τής πρός ημάς σου Κύριε, συγκαταβάσεως, Ανατολήν καί Ήλιον καί Φώς, μυστικώς σε καλούμενον, υπερφυώς γεγέννηκε, διπλούν τήν φύσιν τόν Θεάνθρωπον.

Ωδή γ' Ο Ειρμός

«Eυφραίνεται επί σοί, η Εκκλησία σου Χριστέ κράζουσα, Σύμου Ισχύς Κύριε, καί καταφυγή καί στερέωμα».

Στρατείαν πνευματικήν, περιζωσάμενος στρατόν ένθεον, Μάρτυς Χριστού ώπλισας, πρός τά τής αθλήσεως σκάμματα.

Σταυρώσας ασκητικώς, σάρκα Πανένδοξε τό πρίν έσπευσας, αθλητικαίς μάστιξι, φάλαγγας δαιμόνων τροπώσασθαι.

Εώας ώσπερ αστήρ, Νίκων απάρας πρός δυσμάς έφθασας, όθεν θανών έδυσας, καί πρός τόν Χριστόν εξανέτειλας.

Θεοτοκίον

Μαρτύρων δήμος τήν σήν, απεικονίσατο σφαγήν Δέσποτα, επεγνωκως Κόρης σε, εξ απειρογάμου βλαστήσαντα.

Κάθισμα Ήχος γ'

Θείας πίστεως

Φώς επέλαμψε σού τή καρδία, θείοις ρήμασι τής σέ τεκούσης, φωτισθείς δέ τώ Βαπτίσματι Όσιε, τών Μοναστών κατελέγης συστήματι, καί ποδηγός καί φωστήρ εχρημάτισας, επομένων σοι, μεθ' ών τόν Χριστόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν τό μέγα έλεος.

Θεοτοκίον

Θεία γέγονας σκηνή τού Λόγου, μόνη πάναγνε Παρθενομήτορ, τή καθαρότητι Αγγέλους υπεράρασα, τόν υπέρ πάντας εμέ γούν γενόμενον, ρερυπωμένον σαρκός πλημμελήμασιν, αποκάθαρον, πρεσβειών σου ενθέοις νάμασι, παρέχουσα σεμνή τό μέγα έλεος.

Η Σταυροθεοτοκίον

Η αμίαντος Αμνάς τού Λόγου, η ακήρατος Παρθενoμήτορ, εν τώ Σταυρώ θεασαμένη κρεμάμενον, τόν εξ αυτής ανωδίνως βλαστήσαντα, μητροπρεπώς θρηνωδούσα εκραύγαζεν, Οίμοι τέκνον μου! πώς πάσχεις θέλων ρύσασθαι, παθών τής ατιμίας τόν άνθρωπον.

Ωδή δ' Ο Ειρμός

«Επαρθέντα σε ιδούσα η Εκκλησία, επί Σταυρού τάν Ήλιον τής δικαιοσύνης, έστη εν τή τάξει αυτής, εικότως κραυγάζουσα, Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε».

Ενηδόμενος ταίς θείαις φωτοχυσίαις, τά τών βασάνων ρεύματα, άτρωτος διέβης, Νίκων αξιάγαστε, καί νίκης τόν στέφανον, Μάρτυς επαξίως απείληφας.

Λαμπροτάταις διαπρέπων ανδραγαθίαις, ως ασκητής ηγώνισαι, πάθη θανατώσας, πρότερον τού σώματος, αθλήσει τό δεύτερον, τάς δαιμονικάς τρέπων φάλαγγας.

Παρετάξασθε τώ όπλω τής ευσεβείας, τώ δυσμενεί θεόφρονες, καί διά θανάτου, εύκλειαν αθάνατον, ειλήφατε ψάλλοντες, Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε.

Θεοτοκίον

Ως υπάρχουσαν τής κτίσεως ανωτέραν, ο Ποιητής ηγάπησεν, ώ Παρθενομήτορ, δείξας σε Μητέρα αυτού, ήν καί λιτανεύουσι, δήμοι, Αθλητών ευπρεπέστατα.

Ωδή ε' Ο Ειρμός

«Σύ Κύριέ μου φώς, εις τόν κόσμον ελήλυθας, φώς άγιον επιστρέφον, εκ ζοφώδους αγνοίας, τούς πίστει ανυμνούντάς σε».

Ταίς θείαις τής μητρός, ευπειθών παραινέσεσι, τήν δύναμιν Νίκων έσχες, τού Σταυρού εν πολέμοις, μυούμενος τά κρείττονα.

Ο βίος σου φωτί αρετών πυρσευόμενος, τήν άθλησιν ώσπερ κόσμον, ευπρεπέστατον έχει, θεόφρον πανσεβάσμιε.

Νόμοις θεαρχικοίς, ευπειθούντες οι Μάρτυρες, ηρίστευσαν, καί ανόμους, θεϊκή συμμαχία, ανδρείως ετροπώσαντο.

Θεοτοκίον

Φώς άχρονον ημίν, τού Πατρός τό απαύγασμα, εγέννησας επί χρόνον, αγαθότητος πλούτω, γενόμενον Πανάμωμε.

Ωδή ς' Ο Ειρμός

«Θύσω σοι, μετά φωνής αινέσεεως Κύριε, η Εκκλησία βοά σοι, εκ δαιμονων λύθρου κεκαθαρμένη, τώ δι' οίκτον, εκ τής πλευράς σου ρεύσαντι αίματι».

Εώας, ώς πολύφωτος ώρμησας ήλιος, ώσπερ αστέρας θεόφρον, μαθητών χορόν επαγόμενος, καί τήν δύσιν, ταίς ακτίσιν υμών εφωτίσατε.

Ρανίσι, τών αιμάτων σου Μάρτυς κατέκλυσας, πολυθεϊας θαλάσσας, καί βυθώ αγώνων απέπνιξας, τής κακίας, τόν δεινόν ευρετήν καί παμπόνηρον.

Ως κρίνα, αρετών εν λειμώνι ηνθήσατε, καί ως ηδύπνοα ρόδα, τάς ημών καρδίας μυρίζετε, Μαρτυρίου, καλλoναίς Αθλοφόροι θεόπνευστοι.

Θεοτοκίον

Ναόν σε, τού Θεού καί παλάτιον έμψυχον, τών Αθλοφόρων χορεία, επιγνούσα Δέσποινα λιτανεύει, σέ τήν μόνην, γυναικών αραμένην τό όνειδος.

Τό Μαρτυρικόν τού Ηχου.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή ΚΓ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Νίκωνος καί τών αυτού μαθητών, εκατόν ενενηκονταεννέα Μαρτύρων.

Στίχοι

· Νίκης στέφανον ευτρεπίζει σοι, Nίκων,

· Βραβεύς στεφάνων, θνήσκε λοιπόν τώ ξίφει.

· Εικάδι εν τρ ιτάτη ξίφει Νίκων κράτα δώκε.

Εις τούς αυτού Μαθητάς.

Στίχοι

· Ενός δέοντος τέσσαρας Συμμαρτύρων,

· Διά ξίφους τέμνουσι πεντηκοντάδας.

Τή αυτή ημέρα, ο Άγιος Δομέτιος ξίφει τελειούται.

Στίχοι

· Ο δεινόν ούτος εισορών σπαθηφόρος,

· Οργά κατοίσαι τήν σπάθην Δομετίου.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ' Ο Ειρμός

«Εν τή καμίνω Αβραμιαίοι παίδες τή Περσική, πόθω ευσεβείας μάλλον ή τή φλογί, πυρπολούμενοι εκραύγαζον, Ευλογημένος εί, εν τώ ναώ τής δόξης σου, Κύριε».

Υπέρ Χρύσίον, δοκιμασθείς θεόφρον τοίς αικισμοίς, πύργος αρετής εφάνης τάς εμβολάς, τών δαιμόνων απωθούμενος, Ευλογητός εί, ο Θεός μου κραυγάζων καί Κύριος.

Μετά τό τέλος, απορριφέν σου σώμα Μάρτυς κρυψή, θείας ιαμάτων πέμπον μαρμαρυγάς, απελαύνει λώβην δαίμονος, τού σέ κατάδηλον, διά θείουποιήσαντος Πνεύματος.

Όλος ταίς θείαις, ενηδυνθείς Παμμάκαρ νεύσεσι, σώμα αικισμοίς παρέδωκας καρτερώς, στεφηφόρος γάρ παρίστασθαι, τώ Παντοκράτορι, εν ουρανοίς επόθησας ένδοξε.

Νομεύς προβάτων, τών λογικών τήν μάνδραν Πάτερ σοφέ, λύκων νοητών ετήρησας αβλαβή, καί σύν τούτοις πρός ουράνιον, μονήν εσκήνωσας, τώ Δεσπότη τών όλων παρ ίστασθαι.

Θεοτοκίον

Μή διαφθείρας, τήν παρθενίαν Κόρη όλως τήν σήν, Λόγος τού Πατρός εσκήνωσεν επί σοί, καί Μαρτύρων επεσπάσατο, χορόν αοίδιμον, Θεοτόκον αγνήν σε κηρύττοντα.

Ωδή η' Ο Ειρμός

«Χείρας εκπετάσας Δανιήλ, λεόντων χάσματα, εν λάκκω έφραξε, πυρός δέ δύναμιν έσβεσαν, αρετήν περιζωσάμενoι, οι ευσεβείας ερασταί, Παίδες κραυγάζοντες, Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον».

Ανύστακτον φέρων τόν πυρσόν, τόν τής καρδίας σου, επαρδευόμενον, δακρύων νάμασιν Όσιε, καί αθλήσεως εν αίμασιν, εις αχειρότευκτον βοών, παστάδα νύν κατοικείς, Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Κόσμος Ασκητών καί Αθλητών, εδείχθης Όσιε, εν αμφοτέροις γάρ, επευδοκίμησας τρόπαια, καταπλήττοντα διάνοιαν, κατά τού μόνου δυσμενούς Νίκων στησάμενος, καί κραυγάζων, Πάντα τά έργα υμνείτε τόν Κύριον.

Αίμασι κατήρδευσας ψυχάς, πρός ζήλον ένθεον εγείρας Όσιε, στιγμάτων ξίφεσιν, έπληξας, τών δαιμόνων τήν παράτσξιν, επαληθεύουσαν εν σοί τήν κλήσινδείξας βοών, Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Θεοτοκίον

Ρήξον τόν κλοιόν μου τόν βαρύν, τών παραπτώσεων, η ανορθώσασα, Αδάμ τήν έκπτωσιν Αχραντε, τή κυήσει σου πανύμνητε, καί φωταγώγησον βοάν εν καθαρώ λογισμώ, Ευλογειτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Ωδή θ' Ο Ειρμός

«Λίθος αχειρότμητος όρους, εξ αλαξεύτου σου Παρθένε, ακρογωνιαίος ετμήθη, Χριστός συνάψας τάς διεστώσας φύσεις, διό επαγαλ λόμενοι, σέ Θεοτόκε μεγαλύνομεν».

Ίδε σε στιγμάτων τώ κάλλει, διηνθισμενον καί πορφύραν, εκ μαρτυρικών σου αιμάτων, ο στεφοδότης περιβαλλόμενον καί σύν αυτώ κατώκισε, Νίκωω ενθέως αγαλλόμενον.

Ως περικαλής σου ο πόθος, όν πρός τόν Κύριον εκτήσω, Νίκων καί θερμός σου ο ζήλος, πυρί τώ θείω αναφλεγόμενος, καί θαυμαστή η άθλησις, τοίς ουρανίοις σε συνάψασα.

Σέ τής Εκκλησίας εν ύψει, ήλιον μέγαν κεκτημένοι, δήμος Αθλητών ως αστέρες, φωτί τώ θείω περιχεόμενοι, ακτινοβόλοις λάμψεσι, τήν οικουμένην καταυγάζουσιν.

Ήρθης πρός μονάς ακηράτους, χορόν διπλής εκατοντάδος, Μάρτυς Αθλητών παραστήσας, τώ στεφοδότη, μεθ' ών μνημόνευε, τών εκτελούντων σήμερον, τό Ιερόν υμών μνημόσυνον.

Θεοτοκίον

Φωτός οικητήριον ώψθης, τού δι' ημάς εκ σού τεχθέντος, όν αδιαλείπτως δυσώπει, φωταγωγήσαι τούς ανυμνούντάς σε, καί Θεοτόκον πάναγνε, Παρθενομήτορ καταγγέλλοντας.

Καί η λοιπή Ακολουθία καί Απόλυσις.