ΤΗ ΚΑ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ MΗΝΟΣ

Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Ιακώβου Επισκόπου, τού Ομολογητού.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος β'

Ότε εκ τού ξύλου σε νεκρόν

Κόσμου τούς θορύβους εκφυγών, εν αταραξία παμμάκαρ τόν νούν εφύλαξας, μή περιπλανώμενον, μηδέ ρεμβόμενον, ταίς τού βίου συγχύσεσι, καί ταίς τρικυμίαις, αλλ' ανατεινόμενον, καί άνω βλέποντα, πόθω πρός τόν άνω Δεσπότην, πρός τόν ευεργέτην τών όλων, αξιομακάριστε Ιάκωβε.

Έξω τής τού κόσμου ταραχής, Πάτερ διεξάγων τόν βίον, παθών ελεύθερος, γέγονας τή χάριτι περιφρουρούμενος, καί δαιμόνων τάς φάλαγγας, ασκήσει συντόνω, καί θείαις αστράψεσι, καταστεψάμενος, χαίρων σύν Αγγέλοις χορεύεις, ών τήν πολιτείαν εκτήσω, περί τόν Παντάνακτα καί Κύριον.

Έζης έξω κόσμου καί σαρκός, υπέρ τά ορώμενα πάντα, ως τήν αόρατον, δόξαν ενθυμούμενος, καί φανταζόμενος, τής σκηνής τήν ευπρέπειαν, τής επουρανίου, καί τήν ωραιότητα τήν ακατάληπτον, ής νύν εμφορούμενος σώσαι, τούς πιστώς τιμώντάς σε Πάτερ, τόν Χριστόν δυσώπησον Ιάκωβε.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Πάντων θλιβομένων η χαρά, καί αδικουμένων προστάτις, καί πενομένων τροφή, ξένων τε παράκλησις, χειμαζομένων λιμήν, ασθενούντων επίσκεψις, καταπονουμένων, σκέπη καί αντίληψις, καί βακτηρία τυφλών, Μήτηρ τού Θεού τού υψίστου, σύ υπάρχεις άχραντε, σπεύσον, δυσωπούμεν ρύσασθαι τούς δούλους σου.

Η Σταυροθεοτοκίον

Πόνους υπομείνασα πολλούς, εν τή τού Υιού καί Θεού σου, σταυρώσει άχραντε, έστενες δακρύουσα, καί ολολύζουσα, Οίμοι, Τέκτον γλυκύτατον! αδίκως πώς πάσχεις; πώς τώ ξύλω κρέμασαι, ο πάσι νέμων ζωήν, Όθεν Παναγία Παρθένε, σέ παρακα λούμεν εν πίστει, ίλεων ημίν τούτον απέργασαι.

Απολυτίκιον Ήχος δ'

Ο Θεός τών Πατέρων ημών, ο ποιών αεί μεθ' ημών, κατά τήν σήν επιείκειαν, μή αποστήσης τό έλεός σου αφ' ημών, αλλά ταίς αυτών ικεσίαις, εν ειρήνη κυβέρνησον τήν ζωήν ημών.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Οι Κανόνες ως σύνηθες. Ο Κανών τού Αγίου.

Ποίημα Ιγνατίου.

Ωδή α' Ήχος β' Ο Ειρμός

«Δεύτε Λαοί, άσωμεν άσμα Χριστώ τώ Θεώ, τώ διελόντι θάλασσαν, καί οδηγήσαντι, τόν Λαόν όν ανήκε, δουλείας Αιγυπτίων, ότι δεδόξασται».

Τόν φωτισμόν, τού σού Δεσπότου, Ιάκωβε, εν τή ψυχή δεξάμενος, κόσμου κατέλιπες, αχλυώδη απάτην, καί τής υπερκοσμίου δόξης επέτυχες.

Σύ τόν Σταυρόν, επί τών ώμων αράμενος, τώ σταυρωθέντι Όσιε, κατηκολούθησας, καί μονάσας πανσόφως, τά πάθη εγκρατεία Πάτερ εμείωσας.

Χωρητικόν, τών χαρισμάτων τού Πνεύματος, έξ απαλών ονύχων σου, σκεύος γεγένησαι, καί τής άνω πολίτης, Σιών καί κληρονόμος μάκαρ, Ιάκωβε.

Θεοτοκίον

Μόνη Θεόν, πάσι τόν όντα αχώρητον, σοί χωρητόν γενόμενον, δι' αγαθότητα, απεκύησας Κόρη, όν αίτησαι σωθήναι τούς ανυμνούντας σε.

Ωδή γ' Ο Ειρμός

«Στερέωσον ημάς εν σοί Κύριε, ο ξύλω νεκρώσας τήν αμαρτίαν, καί τόν φόβον σου εμφύτευσον, εις τάς καρδίας ημών τών υμνούντων σε».

Ο βίος σου τερπνός, ο λόγος ένθεος, αγάπης τώ άλατι ηρτυμένος, η καρδία ευκατάνυκτος, διά τούτό σε πίστει μακαρίζομεν.

Χριστού τού δι' ημάς φανέντος σώματι, τόν θείον σεβόμενος χαρακτήρα, διωγμούς Πάτερ υπέμεινας, καί κινδύνους καί πόνους παμμακάριστε.

Ως θύμα καθαρόν σαυτόν προσήγαγες, Κυρίω νεκρώσει τής αμαρτίας, καί θυσίας αναιμάκτους αυτώ, Ιεράρχης ως έννομος προσήγαγες.

Θεοτοκίον

Χρυσούν ως αληθώς θυμιατήριον, καί στάμνον τού θείου μάννα καί θρόνον, καί παλάτιον τερπνότατον, τού Θεού σε Παρθένε ονομάζομεν.

Κάθισμα Ήχος γ'

Τήν ωραιότητα

Τήν ωραιότητα τών διδαγμάτων σου, καί τήν λαμπρότητα τών νοημάτων σου, καί ούς υπέστης διωγμούς, σεπτά δι εκτυπώματα, Πάτερ εκπληττόμενοι, κατά χρέος τιμώμέν σε, Ιάκωβε πανεύφημε, θυηπόλε τού Κτίστου σου, διό σύν υμνωδίαις βοώμέν σοι, Σώσον ημάς ταίς πρεσβείαις σου.

Θεοτοκίον

Έκαστος όπου σώζεται, εκεί δικαίως καί προστρέχει, καί ποία άλλη τοιαύτη καταφυγή, ως σύ Θεοτόκε, σκέπουσα τάς ψυχάς ημών.

Η Σταυροθεοτοκίον

Ράβδον δυνάμεως κεκτημένοι, τόν Σταυρόν τού Υιού σου Θεοτόκε, εν αυτώ καταβάλλομεν τών εχθρών τά φρυάγματα, οι πόθω σε απαύστως μεγαλύνοντες.

Ωδή δ' Ο Ειρμός

«Εισακήκοα Κύριε, τήν ακοήν τής σής οικονομίας, καί εδόξασά σε, μόνε φιλάνθρωπε».

Τών δακρύων τοίς ρεύμασι, διηνεκώς λουόμενος Παμμάκαρ, καθαρόν δοχείον ώφθης τού Πνεύματος.

Ολονύκτοις δεήσεσι, τάς ηδονάς τού σώματος κοιμίσας, απαθείας ώφθης λύχνος ακοίμητος.

Ταπεινός τε καί μέτριος, καί συμπαθής ακέραιος καί σώφρων, Ιεράρχα Όσιε εχρημάτισας.

Θεοτοκίον

Απειρόγαμε Δέσποινα, η τόν Θεόν αφράστως συλλαβούσα, πειρασμών καί θλίψεων πάντας λύτρωσαι.

Ωδή ε' Ο Ειρμός

«Ο τού φωτός χορηγός, καί τών αιώνων Ποιητής Κύριε, εν τώ φωτί τών σών προσταγμάτων Οδήγησον ημάς, εκτός σου γάρ άλλον, Θεόν ού γινώσκομεν».

Δόξης ερών αληθούς, τό εν ανθρώποις υψηλόν Όσιε, περιφανώς Πάτερ εβδελύξω, καί γέγονας φωστήρ, ταπεινοφροσύνης εμπρέπων φαιδρότητι.

Αναστηλών σεαυτόν, ταίς ολονύκτοις προσευχαίς ίστασο, τώ τής ψυχής όμματι τάς θείας, δεχόμενος αυγάς, Πάτερ Ιεράρχα θεόφρον Ιάκωβε.

Εν εγκρατεία πολλή, εν αγρυπνία εκτενεί Όσιε, εν προσευχή καί κακοπαθεία, εζήτησας Θεόν, τόν σέ πρός τάς άνω μονάς με ταθέμενον.

Θεοτοκίον

Τήν πληγωθεϊσάν μου, ταίς προσβολαίς τού δυσμενούς, Άχραντε, ως συμπαθής ίασαι καρδίαν, η τόν επί Σταυρού σαρκί πληγωθέντα, αρρήτως κυήσασα.

Ωδή ς' Ο Ειρμός

«Εν αβύσσω πταισμάτων κυκλούμενος, τήν ανεξιχνίαστον τής ευσπλαγχνίας σου, επικαλούμαι άβυσσον, εκ φθοράς ο Θεός με ανάγαγε».

Οι κρουνοί τών δακρύων σου Όσιε, θάλασσαν δεινών παθημάτων εξήραναν, καί τήν εκεί παράκλησιν, τή σεπτή σου ψυχή προεξένησαν.

Ανεξίκακος πράος ακέραιος, όσιος ηδύς ταπεινόφρων καί μέτριος, καί φωτισμού ανάπλεως, παναοίδιμε Πάτερ γεγένησαι.

Τή τών θείων ποιμένων η μνήμη σου, Πάτερ συνδεδόξασται, οία Ποιμένος καλού, Ποιμήν σοφέ Ιάκωβε, ως οσίως τήν ποίμνην ποιμάναντος.

Θεοτοκίον

Ο βουλήσει τό πάν εργασάμενος, μήτραν βουληθείς απειρόγαμον ώκησε, τούς τή φθορά νοσήσαντας, αφθαρσία πλουτίσας ως εύσπλαγχνος.

Μαρτυρικόν τού Ήχου.

Συναξάριον

Τή ΚΑ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Ιακώβου Επισκόπου, τού Ομολογητού.

Στίχοι

· Λύπας ενεγκών σής χάριν σκιάς, Λόγε,

· Βίου σκιώδους Ιάκωβος ηρπάγη.

· Κρύψαν υπό χθόνα εικαδ' Ιάκωβον κατά πρώτην.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου θωμά, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως.

Στίχοι

· Ζωήν ο θωμάς εκλιπών μετρουμένην,

· Ζωήν πρεπόντως εύρεν ου μετρουμένην.

Τή αυτή ημέρα, μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων Φιλήμονος καί Δομνίνου.

Στίχοι

· Τμηθείς Φιλήμον, καί Δομνίνον σόν φίλον,

· Φιλείν κεφαλής τήν τομήν απειργάσω.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Βηρίλλου, επισκόπου Κατάνης.

Στίχοι

· Διπλά θανών εύρατο Βήριλλος στέφη,

· Ως κυριεύσας καί παθών καί δαιμόνων.

Τή αυτή ημέρα ο Άγιος Σεραπίων, ο από Σιδώνος, εν ειρήνη τελειούται.

Στίχοι

· Δούς πάντα χερσίν ενδεών Σεραπίων,

· Τέλος δίδωσι καί τό Πνεύμα Κυρίω.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ' Ο Ειρμός

«Εικόνος χρυσής, εν πεδίω Δεηρά λατρευομένης, οι τρείς σου Παίδες κατεφρόνησαν αθεωτάτου προστάγματος, μέσον δέ πυρός εμβληθέντες, δροσιζόμενοι έψαλλον, Ευλογητός εί ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών».

Πολλούς διωγμούς, ανενδότους πειρασμούς Πάτερ υπέμεινας, Εικονομάχους εκτρεπόμενος, ως ζηλωτής ενδικώτατος, πάντας τούς ορώντας φωτίζων, καί κραυγάζων, Ιάκωβε, Ευλογητός εί ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Χριστού τήν φρικτήν, Παρουσίαν εννοών εν κατανύξει, πάντα τόν βίον διετέλεσας, έως ού εύρες μακάριε, κάθαρσιν πταισμάτων τελείαν, καί αιωνίαν παράκλησιν, καί φωτισμόν αληθινόν, καί δόξαν άρρητον.

Ποιμένος Χριστού, εν πραότητι ψυχής ώφθης αρνίον, καί υπό τούτου ποιμαιν όμενος, Ποιμήν προβάτων εν Πνεύματι, Πάτερ λογικών ανεδείχθης, σύν αυτοίς μέλπων πάντοτε, Ευλογητός εί ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Θεοτοκίον

Μαρία σεμνή, αειπάρθενε Αγνή ευλογημένη, καταπιπτόντων επανόρθωσις, αμαρτανόντων η λύτρωσις, σώσον με τόν άσωτον σώσον, τώ Υιώ σου κραυγάζοντα, Ευλογητός εί ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Ωδή η' Ο Ειρμός

«Τόν εν καμίνω τού πυρός, τών Εβραίων τοίς Παισί συγκαταβάντα, καί τήν φλόγα εις δρόσον, μεταβαλόντα Θεόν, υμνείτε τά έργα ως Κύριον, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Ο καθαρώτατός σου νούς, καθαραίς προσομιλών φωτοχυσίαις, τών δαιμόνων τό σκότος, καί τών παθών τήν αχλύν, εμφρόνως έξέκλινεν Όσιε, Xριστόν ανυμνείτε, κραυγάζων εις αιώνας.

Πεπυρωμένα τού εχθρού, βέλη έσβεσας Σοφέ ταίς επομβρίαις, τών απαύστων δακρύων, καί πυρωθείς τή Χριστού, αγάπη παμμάκαρ κατέφλεξας, τάς υλομανούσας, τών ηδονών ακάνθας.

Τούτο τό ποίμνιον Σοφέ, ο συνήγαγες ταίς σαίς διδασκαλίαις, καί τούς πίστει ελούντας τήν ιεράν καί σεπτήν, καί πλήρη φωτός θείαν μνήμην σου, φύλαττε ευχαίς σου, Πειρασμών καί Κινδύνων.

Θεοτοκίον

Ζωσα υπάρχουσα πηγή, ώς τό ύδωρ τής ζωής αποτεκούσα, τήν ψυχήν μου τακείσαν τής αμαρτίας φλογμώ, Παρθένε Θεοτόκε πότισον, ίνα σε δοξάζω, εις πάντας τούς αιώνας.

Ωδή θ' Ο Ειρμός

«Τόν εκ Θεού Θεόν Λόγον, τόν αρρήτω σοφία, ήκοντα καινουργήσαι τόν Αδάμ, βρώσει φθορά πεπτωκότα δεινώς, εξ αγίας Παρθένου, αφράστως σαρκωθέντα δι' ημάς, οι πιστοί ομοφρόνως, εν ύμνοις μεγαλύνομεν».

Μετά πολλούς τούς καμάτους, μετά πόνους μυρίους, ιδρώτάς τε καί θλίψεις αληθώς, πρός τόν λιμένα κατέπαυσας, τόν ουράνιον φέρων, τόν πλούτον τών ενθέων αρετών, Ιερώτατε Πάτερ, Οσίων εγκαλλώπισμα.

Ημερινόν ως αστέρα, ως Πνεύματος οίκον, ως ρόδον ευωδίας μυστικής, Πάτερ υπάρχων ανάπλεων, ώς υψίκομον δένδρον, ως δόξης αιωνίου κοινωνόν, ώς σοφόν Ιεράρχην, τιμώμέν σε Ιάκωβε.

Αι τών δακρύων λιβάδες, εν τή γή τής καρδίας, πεμπόμεναι πλουσίως αληθώς, στάχυν εξέθρεψαν ώριμον, τάς ψυχάς τών εν πίστει, Τιμώντων σε εκτρέφοντα αεί, Ιεράρχα θεόφρον, Πατήρ ημών, Ιάκωβε.

Θεοτοκίον

Φείσαί μου Κύριε φείσαι, όταν μέλλης με κρίναι, καί μή καταδικάσης με εις πύρ, μή τώ θυμώ σου ελέγξης με, δυπωπεί σε Παρθένος, η σέ κυοφορήσασα Χριστέ, τών Aγγέλων τά πλήθη, καί ο κλεινός Ιάκωβος.

Τό Φωταγωγικόν τού Ήχου.

Καί η λοιπή Aκολουθία, ως σύνηθες καί Απόλυσις.