ΤΗ ΙΗ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού εν Αγίοις Πατρός ημών Κυρίλλου Αρχιεπισκόπου Ιεροσολύμων.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος δ'

Ως γενναίον εν Μάρτυσιν

Ως αστήρ ανατέταλκας, καί πιστούς κατεφώτισας, Ιεραίς λαμπρότησι τών δογμάτων σου, καί τάς αιρέσεις εσκότασας, καί τέλεον έτρεψας, καί ως δούλος τό δοθέν, πλεονάσας σου τάλαντον, ευηρέστησας, τώ Δεσπότη θεόφρον, ού εις χείρας εναπέθου σου τό πνεύμα, τό Ιερώτατον Κύριλλε.

Τή σοφία τών λόγων σου, καί τώ φέγγει τού βίου σου, ως αστήρ πολύφωτος αξιάγαστε, μέσον Συνόδου διέλαμψας, Πατέρων τόν άθεον, Μακεδόνιον νευραίς, αποπνίξας τής χάριτος, εις τό Άγιον, καί ζωώσαν τά πάντα θείον Πνεύμα, βλασφημήσαντα αφρόνως, καί προφανώς ανομήσαντα.

Νούν αλάστορα ήσχυνας, τού παράφρονος Μάνεντος, στηλιτεύσας κάλλιστα καί σοφώτατα, τά βορβορώδη, διδάγματα, τής τουτου σκαιότητος, Διδασκάλων αρχηγέ, Ιερέων ευπρέπεια, θείε πρόμαχε, τής Χριστού Εκκλησίας, διά τούτο, τήν αγίαν γεγηθότες, επιτελούμέν σου κοίμησιν.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Φωτοφόρον παλάτιον, τού Δεσπότου υπάρχουσα, καί φωτός νεφέλη θεοχαρίτωτε, τού νοητού ανατείλαντος, τώ κόσμω πανάμωμε, φωταγώγησον ημών, καί ψυχήν καί διάνοιαν, καί τά σκάνδαλα, αφανίσασα πάντα τού δολίου, τή πρεσβεία σου Παρθένε, τόν λογισμόν ημών στήριξον.

Η Σταυροθεοτοκίον

Ως εώρακε Κύριε, η Παρθένος καί Μήτηρ σου, εν Σταυρώ κρεμάμενον εξεπλήττετο, καί ατενίζουσα έλεγε, Τί σοι ανταπέδωκαν, οι πολλών σου δωρεών, απολαύσαντες Δέσποτα; Αλλά δέομαι, μή με μόνην εάσης εν τώ κόσμω, αλλά σπεύσον αναστήναι, συνανιστών τούς Προπάτορας.

Απολυτίκιον Ήχος δ'

Κανόνα πίστεως καί εικόνα πραότητος, εγκρατείας διδάσκαλον ανέδειξέ σε τή ποίμνη σου, η τών πραγμάτων αλήθεια, Διά τούτο εκτήσω τή ταπεινώσει τά υψηλά, τή πτωχεία τά πλούσια, Πάτερ Ιεράρχα Κύριλλε, πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Η συνήθης Στιχολογία, τά Καθίσματα, καί οι Κανόνες τού Αγίου καί τού Τριωδίου.

Ο Κανων τού Αγίου, ού η Ακροστιχίς.

Κύριλλον υμνώ τόν πρόεδρον Αιλίας.

Θεοφάνους.

Ωδή α' Ήχος δ'

Ο Ειρμός

«Τριστάτας κραταιούς, ο τεχθείς εκ Παρθένου, απαθείας εν βυθώ, ψυχής τό Τριμερές, καταπόντισον δέομαι, όπως σοι ως εν τυμπάνω, τή νεκρώσει τού σώματος, επι νίκιον άσω μελώδημα».

Κοσμήσας τήν ψυχήν, αρετών ταίς ιδέαις, χαρισμάτων δεκτικήν, τού Πνεύματος αυτήν, τού Αγίου τετέλεκας, όθεν άβυσσον σοφίας, εξηρεύξω Αιρέσεων, τά πελάγη ξηραίνουσαν Κύριλλε.

Υπέρτερον τόν νούν, τών ενύλων ειργάσω, τών αϋλων λειτουργών, συνόμιλος δειχθείς, τώ πυρί δέ τών λόγων σου, πάσαν έφλεξας τήν ύλην, τών αιρέσεων Κύριλλε, Εκκλησίας πυρσός ο ακοίμητος.

Ρημάτων σου οδμαίς, ηδυπνόοις μανίας, τόν επώνυμον Σοφέ, αιρέσεων πασών, τόν ανύποιστον βόρβορον, ήλασας μακράν ποιήσας, ως ποιμήν αληθέστατος, ως Χριστού ευωδία γενόμενος.

Θεοτοκίον

Ιλύος εκ παθών, λογισμών τρικυμίας, εκ βελών τού πονηρού, εκ πάσης προσβολής, εναντίας διάσώσον, άπαντας τούς ανυμνούντας, σού πανάμωμε Δέσποινα, τόν ανέκφραστον τόκον Πανάχραντε.

Ωδή γ' Ο Ειρμός

«Οτι στείρα έτεκεν η εξ' Εθνών Εκκλησία, καί η πολλή εν τέκνοις ησθένησε Συναγωγή, τώ θαυμαστώ Θεώ ημών βοήσωμεν, Άγιος εί Κύριε».

Λάμπων ταίς φαιδρότησι Πνευματικής σοφίας, τό τριφεγγές τής θείας Τριάδος, Πάτερ τηλαυγώς, τοίς επί γής ετράνωσας, δι' ής σκότους πλάνης ελυτρώθημεν.

Λύρα ώφθης Πνεύματος τού παναγίου θεόφρον, αναφωνούσα μέλος επιφανείας τού Χριστού, όν εν δυσί ταίς φύσεσιν εκήρυξας, θέλγων τάς ψυχάς ημών.

Οίκος αγιάσματος σού η ψυχή ανεδείχθη, εν ώ Πατήρ Υιός τε καί Πνεύμα τό ζωαρχικόν, υπερφυώς κατώκησεν, ώ ψάλλομεν, Άγιος εί Κύριε.

Θεοτοκίον

Νούς ουδέ ουράνιος τήν υπέρ νoύν σου λοχείαν, διερμηνεύει Κόρη, Νού γάρ τού πρώτου εν γαστρί, Λόγον Αγνή συνέλαβες, τόν τά πάντα λόγω συστησάμενον.

Κάθισμα Ήχος πλ. δ'

Τήν σοφίαν

Τήν σοφίαν τού λόγου πεπλουτηκώς, εξηρεύξω δογμάτων ρείθρα ζωής, καί πάσαν κατήρδευσας, ευσεβούντων διάνοιαν, καί βακτηρία θεία ποιμάνας τό ποίμνιον, επί χλόην θείας, εξέθρεψας γνώσεως, όθεν ώς Ποιμένα, καί διδάσκαλον μέγαν, καί πίστεως πρόμαχον, ευφημούμέν σε κυριλλε, Ιεράρχα κραυγάζοντες, Πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, τήν αγίαν μνήμην σου.

Δόξα... Ήχος α'

Τόν Τάφον σου Σωτήρ

Η γλώσσά σου Σοφέ, θεϊκαίς επιπνοίαις, εφώτισε λαούς, μίαν σέβειν Τριάδα, τή φύσει αμέριστον, μεριστήν τοίς προσώποις δέ, όθεν χαίροντες, τήν παναγίαν σου μνήμην, εορτάζομεν, πρός τόν Θεόν πρεσβευτήν σε, αεί προβαλλόμενοι.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Μαρία τό σεπτόν, τού Δεσπότου δοχείον, ανάστησον ημάς, πεπτωκότας εις χάος, δεινής απογνώσεως, καί πταισμάτων καί θλίψεων, καί ανάγαγε, εκ ραθυμίας πταισμάτων, τού δοξάζειν σε, Παντελεήμον τήν μόνην, ελπίδα τών δούλων σου.

Η Σταυροθεοτοκίον

Ορώσά σε Χριστέ, η πανάμωμος Μήτηρ, νεκρόν επί Σταυρού, ηπλωμένον εβόα, Υιέ μου συνάναρχε, τώ Πατρί καί τώ Πνεύματι, τίς η άφατος, οικονομία σου αύτη, δι' ής έσωσας, τό τών αχράντων χειρών σου, σοφόν δημιούργημα;

Ωδή δ' Ο Ειρμός

«Τούς ουρανούς η αρετή σου κατεκάλυψε, καί η γή έπληρώθη τής δόξης σου Χριστέ, διό απαύστως κράζομεν, Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε».

Υπερκοσμίου τής σοφίας ρείθρον Όσιε, σού η καρδία δεξαμένη, εξηρεύξατο διδασκαλίας άβυσσον, νόας ασεβούντων βυθίζουσαν.

Μίαν ισχύν μίαν ουσίαν καί βούλησιν, τρισυποστάτου θεότητος εκήρυξας, καί πολυθέου Κύριλλε, πλάνης τόν χειμάρρουν εξήρανας.

Νούν βορβορώδη καί παράφρονα τού Μάνεντος, ως νουνεχής καί θεοδίδακτος Μακάριε, ταίς άστραπαίς τών λόγων σου, φλέξας εμφανώς εστηλίτευσας.

Θεοτοκίον

Ως ανωτέρα πάντων τών ποιημάτων Αγνή, τόν Ποιητήν τής κτίσεως συνέλαβες, καί υπέρ φύσιν τέτοκας, φύσιν τήν ημών αναπλάττοντα.

Ωδή ε' Ο Ειρμός

«Σύ Κύριέ μου φώς, εις τόν κόσμον ελήλυθας, φώς άγιον επιστρέφον, εκ ζοφώδους αγνοίας, τούς πίστει ανυμνούντάς σε».

Τή ράβδω τής σεπτής, Ιεράρχα σοφίας σου, εποίμανας επί ύδωρ, ορθοδόξου λατρείας, τήν ποίμνην σου μακάριε.

Ο λόγος σου φωτί, θεϊκώ αστραπτόμενος, ώ Κύριλλε φωτισθέντων, εν Ιεροσολύμοις, αχλύν αγνοίας έλυσε.

Θεοτοκίον

Νύξ Πάναγνε παθών, καί κακών αμαυρότητες, καλύπτουσι τήν ψυχήν μου, φωτοδότην τεκούσα, καταύγασόν με δέομαι.

Ωδή ς' Ο Ειρμός

«Εβόησε, προτυπών τήν ταφήν τήν τριήμερον, ο Προφήτης, Iωνάς εν τώ κήτει δεόμενος, εκ φθοράς με ρύσαι, Ιησού Βασιλεύ τών δυνάμεων».

Ποταμός σύ, ως εξ άλλης Εδέμ εκπεπόρευσαι, ζωηρύτων, πεπλησμένος ναμάτων τού Πνεύματος, καί τής Εκκλησίας, Ιεράρχα με θύσκεις τάς αύλακας.

Ρημάτων σου, τώ πυρσώ θαλαττίου εκ κλύδωνος, άσεβείας διασώζεις λαόν Ιερώτατε, γαληνόν πρός όρμον, ορθοδόξως αυτόν εκκαλούμενος.

Θεοτοκίον

Ουράνωσας, γεωθείσαν τήν φύσιν Πανάμωμε, τών ανθρώπων, καί φθαρείσαν αυτήν εκαινoύργησας, διά τούτο Κόρη, ασιγήτοις φωναίς σε γεραίρομεν.

Τό Mαρτυρικόν τού Ήχου.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή ΙΗ' τού αυτού μηνός, μνήμη τού εν Αγίοις Πατρός ημών Κυρίλλου, Αρχιεπισκόπου Ιεροσολύμων.

Στίχοι

· Είσελθε, κέρδος εκ ταλάντων προσφέρων,

· Εις τήν χαράν, Κύριλλε, τού σού Κυρίου.

· Ογδοάτη δεκάτη θάνατος μέλας είλε Κύριλλον.

Τή αυτή ημέρα, οι Άγιοι Μύριοι Μάρτυρες, τούς αυχένας τμηθέντες, τελειούνται.

Στίχοι

· Τμηθέντες Άνδρες Μύριοι τούς αυχένας,.

· Απήλθον ένθα μυριόμματοι Νόες.

Τή αυτή ημέρα, μνήμη τών Αγίων Mαρτύρων Τροφίμου, Ευκαρπίωνος καί τών σύν αυτοίς.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ' Ο Ειρμός

«Νέοι τρείς εν Βαβυλώνι, πρόσταγμα τυραννικόν, εις φλήναφον θέμενοι, εν μέσω φλογός ανεβόων, Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός τών Πατέρων ημών».

Έχων πύρ εν διανοία, φόβου Πάτερ τού Θεού, ύλην απετέφρωσας, τήν τών ηδονών αναμέλπων, Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός ο τών Πατέρων ημών.

Δάκρυσι παθών τήν φλόγα, σβέσας Μάκαρ τόν πυρσόν, ετήρησας άσβεστον, σού τόν τής ψυχής ανακράζων, Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός ο τών Πατέρων ημών.

Ρείθρον ζών έχων τήν χάριν, Πνεύματος εν τή ψυχή θεόφρον ανέβλυσας, Πάτερ ποταμούς διδαγμάτων, τήν Εκκλησίαν άρδοντας, ευσεβώς σε γεραίρουσαν.

Θεοτοκίον

Όλην σε καθαγιάζει, Άγιος ο εκ τής σής, σαρκός δανεισάμενος, σάρκα εαυτώ Θεοτόκε, ο εν Αγίοις Κύριος, κατοικών ο Θεός ημών.

Ωδή η' Ο Ειρμός

«Λυτρωτά τού παντός Παντοδύναμε, τούς εν μέσω φλογός ευσεβήσαντας, συγκαταβάς εδρόσισας, καί εδίδαξας μέλπειν, Πάντα τά έργα, ευλογείτε τόν Κύριον».

Νυσταγμόν αμελείας Μακάριε, εκ βλεφάρων ψυχής απωσάμενος, τόν τοίς δικαίοις πρέποντα, νύν κεκοίμησαι ύπνον, καί πρός ημέραν, ανεσπέρου φωτός μεταβέβηκας.

Αστραπαίς σου τόν λόγον κατέφλεξας, φρυγανώδεις αιρέσεις Αοίδιμε, καί τούς πιστούς εφώτισας, μίαν σέβειν Τριάδα, τοίς χαρακτήρσιν, εν Μονάδι υπάρχουσαν φύσεως.

Ιερεύσας σαυτόν ταίς ασκήσεσι, τόν νεκρόν διά σέ χρηματίσαντα, σύ αναιμάκτως τέθυκας, Ιεράρχης ως θείος, ως Μυστηρίων, απορρήτων διάκονος Κύριλλε.

Θεοτοκίον

Λυτρωθέντες αράς τής Προμήτορος, διά σού τής αγνής Θεομήτορος, ευλογημένη Δέσποινα, ευλογούμεν Παρθένε δεδοξασμένη, τόν πανάγιον τόκον σου σέβοντες.

Ωδή θ' Ο Ειρμός

«Εύα μέν τώ τής παρακοής νοσήμάτι, τήν κατάραν εισωκίσατο, σύ δέ Παρθένε Θεοτόκε, τώ τής κυοφορίας βλαστήματι, τώ κόσμω τήν ευλογίαν εξήνθησας, όθεν σε πάντες μεγαλύνομεν».

Ιδείν εφιέμενος Χριστού τήν άρρητον, Ιεράρχα δόξαν έσπευσας, πάθη νεκρώσαι ψυχοφθόρα, καρδίαν τε δοχείον ποιήσασθαι, σοφίας τής αμείνω καί κρείττονος, όθεν σε πίστει μακαρίζομεν.

Αστέρα πολύφωτον Χριστός ο Ήλιος, Εκκλησίας εν τώ ύψει σε, έθετο Κύριλλε ακτίσι, δογμάτων Ιερών καταυγάζοντα, καρδίας τών πιστώς εκτελούντων σου, τήν φωτοφόρον, μνήμην Όσιε.

Συνόμιλος καί συλλειτουργός γεγένησαι, τών Αγγέλων, ως γάρ άσαρκος, Πάτερ εν γή επολιτεύσω, Οσίων ανεδείχθης συμμέτοχος, καί τών Ιεραρχών ισοστάσιος, οίς συγχορεύων ημών μέμνησο.

Θεοτοκίον

Στειρεύουσαν θείων αρετών Πανάχραντε, Θεοτόκε την καρδίαν μου, δείξον Παρθένε καρποφόρον, εκ στείρας η τεχθείσα βουλήματι, τά πάντα τού ποιούντος τώ

νεύματι, ίνα υμνώ σε τήν Πανύμνητον.

Τό Φωταγωγικόν.

Καί τά λοιπά, ως σύνηθες, καί Απόλυσις.