ΤΗ ΙΖ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Αγίου Αλεξίου τού ανθρώπου τού Θεού.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος α'

Πανεύφημοι Μάρτυρες

Άνθρωπόν σε έγνωμεν Θεού, κλήσει τε καί πράγματι, ταίς αρεταίς γάρ διέλαμψας, πτωχείαν άμετρον, καί στενοχωρίαν, επί γής κτησάμενος, καί θαύμασι πιστούς πιστωσάμενος, διό ικέτευε, δωρηθήναι ταίς ψυχαίς ημών, τήν ειρήνην καί τό μέγα έλεος.

Έρωτι δροσίζοντι σαρκός, έρωτας φλογίζοντας, εναποσβέσας Αλέξιε, θαλάμου θάλαμον, ευσεβώς ηλλάξω, ηδονής τε σώματος, τήν θείαν τών Αγγέλων ομοίωσιν, μεθ' ών ικέτευε, δωρηθήναι ταίς ψυχαίς ημών, τήν ειρήνην καί τό μέγα έλεος.

Μένεις αγνοούμενος Σοφέ, πρό πυλών θλιβόμενος, τών ευγενών γεννητόρων σου, εμπα ροινούντων σοι, τών οικείων παίδων, επί χρόνον μήκιστον, θανών δέ φανερούσαι τοίς θαύμασιν, οίς επετέλεσας, θεραπεύων τά νοσήματα, καί διώκων ακάθαρτα πνεύματα.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Χαίρε ξένον άκουσμα Αγνή, χαίρε ξύλον άγιον, τού Παραδείσου θεόφυτον, χαίρε εξάλειψις, πονηρών δαιμόνων, χαίρε ξίφος δίστομον, εχθρού τήν κεφαλήν, αποτέμνουσα, τώ ξένω τόκω σου, Παναγία υπεράμωμε, ξενωθέντας ημάς ανεκάλεσας.

Η Σταυροθεοτοκίον

Σφαγήν σου τήν άδικον Χριστέ, η Παρθένος βλέπουσα, οδυρομένη εβόα σοι, Τέκνον γλυκύτατον, πώς αδίκως πάσχεις, πώς τώ ξύλω κρέμασαι, ο πάσαν γήν κρεμάσας τοίς ύδασι; Μή λίπης μόνην με, Ευεργέτα πολυέλεε, τήν Μητέρα καί δούλην σου δέομαι.

Απολυτίκιον

Ήχος β' Ταχύ προκατάλαβε

Εκ ρίζης εβλάστησας, περιφανούς καί κλεινής, εκ πόλεως ήνθησας, βασιλικής καί λαμπράς, Αλέξιε πάνσοφε, πάντων δ' υπερφρονήσας, ως φθαρτών καί ρεόντων, έσπευσας συναφθήναι, τώ Χριστώ καί Δεσπότη, Αυτόν ούν εκδυσώπει αεί, υπέρ τών ψυχών ημών.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Ο Κανών, ού η Ακροστιχίς.

Σέ τόν Θεού Άνθρωπον αινέσω μάκαρ. Ιωσήφ.

Ωδή α' Ήχος β' Ο Ειρμός

«Εν βυθώ κατέστρωσε ποτέ, τήν Φαραωνίτιδα, πανστρατιάν η υπέροπλος δύναμις, σαρκωθείς ο Λόγος δέ, τήν παμμόχθηρον αμαρτίαν εξήλειψεν, ο δεδοξασμένος Κύριος, ενδόξως γάρ δεδόξασται».

Στενοτάτην ώδευσας οδόν, άμεμπτον καί όσιον, βίον Σοφέ μετελθών εκ νεότητος, διό μου τήν στένωσιν καταπλάτυνον, τού νοός ευφημήσαί σε, τόν πρός Παραδείσου, πλάτος αυλιζόμενον Αλέξιε.

Εαυτόν διόλου τώ Θεώ, Μάκαρ αναθέμενος, έξω Σαρκός καί κόσμου εχρημάτισας, πλούτου διαρρέοντος, τόν ουράνιον προτιμήσας καί μένοντα, καί ενεγκαμένης, πόλιν τήν Σιών τήν αιωνίζουσαν.

Τής νηδύος σύ τής μητρικής, στείρωσιν διέλυσας, αποτεχθείς ως Σαμουήλ Πανόλβιε, έν γαστρί καρδίας δέ, τόν αγνότατον συλλαβών φόβον έτεκες, πνεύμα σωτηρίας, θείαις αρεταίς δια τής πίστεως.

Θεοτοκίον

Ο Θεού συνάναρχος Υιός, έσχεν ως αιτίαν σε, τής πρός ημάς Παρθένε ομοιώσεως, μόνην υπέρ πάσαν, κτίσιν άχραντε καθαράν σε ευράμενος, όθεν σε υμνούμεν, πάσαι γενεαί καί μακαρίζομεν.

Ωδή γ' Ο Ειρμός

«Εξήνθησεν η έρημος, ωσεί κρίνον Κύριε, η τών Εθνών στειρεύσα, Εκκλησία τή παρουσία σου, εν ή εστερεώθη η καρδία μου».

Νυττόμενος τώ έρωτι, τής αγνείας θάλαμον, τού επί γής ουράνιον, αντηλλάξω καί γυναικός ηδονής, τήν ηδίστην Αγγέλων εξομοίωσιν.

Θορύβους τούς εν βίω, καί όγκον πλούτου έλιπες, καί μετανάστης γέγονας, τής Πατρίδος Πάτερ Αλέξιε, τού Χριστού τήν πτωχείαν εκμιμούμενος.

Εν δάκρυσι καί πόνοις, καί εγκρατεία Πάνσοφε, τό αγαθόν εζήτησας, πότε ήξει φώς επιγνώσεως, τήν απάθειαν νέμον τή καρδία σου.

Θεοτοκίον

Ο άνω αθεώρητος, τοίς Αγγέλοις Άχραντε, κάτω εκ σού γενόμενος, καθοράται τέλειος άνθρωπος, απολλύμενον κόσμον άνακτώμενος.

Κάθισμα Ήχος πλ. δ'

Τήν Σοφίαν καί Λόγον

Τούς ιδρώτας καί πόνους τους σούς Σοφέ, νοερώς θεωρούντες πάντες πιστοί, πάσης κατανύξεως τάς ψυχάς εμ πιπλάμεθα, καί πρός θείους ύμνους καί δόξαν καί αίνεσιν, τού Δεσπότου τών όλων, παμμάκαρ Αλέξιε, πόθω εγκαρδίω, εαυτούς συγκινούμεν, ωδαίς σε γεραίροντες, καί πιστώς εκβοώντές σοι, ώς Κυρίου θεράποντι, Πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, τήν αγίαν μνήμην σου.

Δόξα... Ήχος γ' Τήν ωραιότητα

Κόσμου τερπνότητα οσίως έλιπες, ανταλλαξάμενος πλούτου τού ρέοντος, τόν αδιάρρευστον σαφώς, καί μένοντα Αλέξιε, όθεν μετά πάντων σε, τών Αγίων δοξάζομεν, καί πανηγυρίζομεν, Ιερώς εν τή μνήμη σου, αιτούμενοι ευρείν ταίς ευχαίς σου, Πάτερ τό μέγα έλεος.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ακατανόητον καί ακατάληπτον, υπάρχει Δέσποινα θεοχαρίτωτε, τό πεπραγμένον επί σοί, φρικτόν μέγα μυστήριον, τόν γάρ απερίληπτον, συλλαβούσα εκύησας, σάρκα περιθέμενον, εξ αχράντων αιμάτων σου, όν πάντοτε Αγνή εκδυσώπει, ως Υιόν σου, τού σώσαι τάς ψυχάς ημών.

Η Σταυροθεοτοκίον

Η σέ κυήσασα Χριστέ εισβλέψασα, Σταυρώ υψούμενον, ώσπερ κατάκριτον, θρηνολογούσα γοερώς, τοιαύτα απεφθέγγετο, Οίμοι! πώς σε άνομος, δήμος όλως ουκ ώκτειρε, τούτον οικτειρήσαντα, διά πλήθος ελέους σου, Μή με εγκαταλίπης εν Κόσμω μόνην, ο μόνος αναμάρτητος.

Ωδή δ' Ο Ειρμός

«Ελήλυθας, εκ Παρθένου ού πρέσβυς ουκ Αγγελος, αλλ' αυτός ο Κύριος, σεσαρκωμένος καί έσωσας, όλον με τόν άνθρωπον, διό κραυγάζω σοι, Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε».

Υπέμεινας, τήν πτωχείαν προσαίτης γενόμενος, πτωχός ώσπερ Λάζαρος, έρως γάρ θείος ηρέθιζε, Μάκαρ τήν καρδίαν σου, επιποθούσαν τόν πλούτον τόν ουράνιον.

Απέριττον, καί απράγμονα βίον επόθησας, άπαξ σιτιζόμενος, τής εβδομάδος Αλέξιε, πόθω τής μενούσης σε, αδιαρρεύστου παμμάκαρ απολαύσεως.

Ναόν Θεού, τήν καρδίαν ζητών απεργάσασθαι, εν οίκω ηγάπησας, τής Θεομήτορος Ένδοξε, πάντοτε καθέζεσθαι, καί τά ουράνια κάλλη ενοπτρίζεσθαι.

Θεοτοκίον

Θηλάσασα, τόν Δοτήρα Παρθένε τού γάλακτος, πεινώσαν καί στένουσαν, νύν τήν καρδίαν μου κόρεσον, πάσης επιγνώσεως, καί κατανύξεως θείας ικετεύω σε.

Ωδή ε' Ο Ειρμός

«Μεσίτης Θεού, καί ανθρώπων γέγονας, Χριστέ ο Θεός, διά σού γάρ Δέσποτα, τήν πρός τόν αρχίφωτον Πατέρα σου, εκ νυκτός αγνωσίας, προσαγωγήν εσχήκαμεν».

Ροαίς Ιερών, καταρδεύων πάντοτε δακρύων σου, ψυχήν εγεώργησας, στάχυν αληθώς εκατοστεύοντα, γεωργώ αθανάτω, καλώς διατηρούμενον.

Ωράθης εν γή, πολιτείαν άσαρκον μιμούμενος, τή υπερβαλλούση σου, Πάτερ εγκρατεία αξιάγαστε, καί ευχής προσεδρία, δι' ής φώς εχρημάτισας.

Πυρί προσευχών, αμαρτίας έφλεξας τήν ύλην Σοφέ, αγρύπνοις δέ στάσεσι, πάσαν ηδυπάθειαν εκοίμισας, κοιμηθείς δέ πρός φέγγος, μετέβης τό ανέσπερον.

Θεοτοκίον

Ο φώς κατοικών, τήν αγίαν ώκησε νηδύν σου Αγνή, κόσμου απολλύμενον, σκότει αγνωσίας ανακτώμενος, όν ικέτευε πάντας, φωτίσαι τούς υμνούντάς σε.

Ωδή ς' Ο Ειρμός

«Εν αβύσσω πταισμάτων κυκλούμενος, τήν ανεξιχνίαστον τής ευσπλαγχνίας σου, επικαλούμαι άβυσσον, εκ φθοράς ο Θεός με ανάγαγε».

Ναόν ζώντα Θεού σε γενόμενον, τού Χριστού τό σκήνωμα, η Απειρόγαμος, προσφανεροί κρυπτόμενον, καί δοξάζει λανθάνειν σπουδάζοντα.

Αι ευχαί σου Θεώ ως θυμίαμα, Μάκαρ προσεδέχθησαν, ένθεν τώ βίω σου, τά τών πιστών φρονήματα, ευωδίασας Πνεύματος χάριτι.

Ιερά πολιτεία κοσμούμενον, πάλιν ο Χριστός μή βουλόμενον Ένδοξε, σέ τή πατρίδι δίδωσιν, αποφεύγοντα δόξαν τήν πρόσκαιρον.

Θεοτοκίον

Νόμους φύσεως άχραντε Δέσποινα, ο δημιουργός καινουργήσας τής κτίσεως, εκ σού αρρήτως τίκτεται, καί θεοί με δι' άμετρον έλεος.

Κοντάκιον Ήχος δ'

Επεφάνης σήμερον

Αλεξίου σήμερον τού πανολβίου, εορτήν τήν πάνσεπτον, επιτελούντες ευσεβώς, αυτόν υμνήσωμεν λέγοντες, χαίροις Οσίων τερπνόν εγκαλλώπισμα.

Ο Οίκος

Τίς τάς σεπτάς σου αρετάς αξίως ευφημήσει, καί ικανώς υμνήσει, Αλέξιε θεόφρον, τήν σωφροσύνην, τήν υπομονήν, τήν πραότητα, τήν εγκράτειαν, τόν ακατάπαυστον ύμνον, τήν άκραν σκληραγωγίαν, καί άμετρον ταπείνωσιν, δι' ών Αγγέλοις εφάμιλλος γενόμενος, Πρεσβεύεις αεί υπέρ τού κόσμου παντός, διό ακούεις Όσιε, νύν παρά πάντων Πιστών, Χαίροις Οσίων τερπνόν εγκαλλώπισμα.

Συναξάριον

Τή ΙΖ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Αλεξίου τού Ανθρώπου τού Θεού.

Στίχοι

· Άνθρωπος εν γή τού Θεού κληθείς μόνος,

· Έξεις τι καινόν κάν πόλω, Πάτερ μόνος.

· Εβδομάτη δεκάτη, Αλέξιε, πότμον ανέτλης.

Τή αυτή ημέρα, συνέφθασε καί η μνήμη τής μετά φιλανθρωπίας επενεχθείσης ημίν φοβεράς απειλής τού Σεισμού, ής παρ' ελπίδα ελυτρώσατο ημάς ο φιλάνθρωπος Κύριος, γέγονε δέ επί Κωνσταντίνου Βασιλέως.

Τή αυτή ημέρα, ο Άγιος Μάρτυς Παύλος υπέρ τών Αγίων Εικόνων πυρί τελειούται.

Στίχοι

· Ζήλος διεξέκαυσε Παύλον Εικόνων,

· Ώ φλόξ δι' αυτάς εξεκαύθη καμίνου.

Τή αυτή ημέρα, ο Όσιος Θεοστήρικτος, Ομολογητής, εν ειρήνη τελειούται.

Στίχοι

· Στήριγμα πιστοίς καί μεταστάς εκ βίου,

· Τάς σάς, Θεοστήρικτε, πρεσβείας δίδου.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον, καί σώσον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ' Ο Ειρμός

«Αντίθεον πρόσταγμα παρανομούντος, τυράννου μετάρσιον, τήν φλόγα ανερρίπισε, Χριστός δέ εφήπλωσε, θεοσεβέσι Παισί, δρόσον τήν τού Πνεύματος, ο ών ευλογημένος, καί υπερένδοξος».

Επέμενες Όσιε τών γεννητόρων, πυλώσι καθήμενος, καί όλως αγνοούμενος, καί παίδων παροινίαν υπoδεχόμενος, καί καταπαιζόμενος δεινώς, καί εν πτωχεία πολλή θλιβόμενος.

Σαρκός σου τό φρόνημα απονεκρώσας, ορών τούς γεννήτορας, καί τούτοις αγνοούμενος, τής φύσεως έστεγες τήν βίαν Όσιε, καί τήν εξουθένησιν τών σών, απείρων παίδων επιθλιβόντων σε.

Ωθαύμα! πώς έμεινας αεί πτωχεύων, εν πλούτω Αλέξιε, απείρου ταπεινώσεως! πώς ήνεγκας παίζεσθαι καί ονειδίζεσθαι, υπό παίδων πάνσοφε τών σών, αγνοησάντων τήν πολιτείαν σου!

Θεοτοκίον

Μεγάλου διάκονος σύ Μυστηρίου, εγένου πανάμωμε, Θεόν γάρ εσωμάτωσας, μεγάλων κακών ημάς απολυτρούμενον, τούς σέ μεγαλύνοντας Αγνή, ευλογημένη Θεοχαρίτωτε.

Ωδή η' Ο Ειρμός

«Κάμινος ποτέ, πυρός εν Βαβυλώνι, ενεργείας διεμέριζε, τώ τας θείω προστάγματι, τούς Χαλδαίους καταφλέγουσα, τούς δέ πιστούς δροσίζουσα, ψάλλοντας, Ευλογείτε, πάντα τά έργα τόν Κύριον».

Άγνωστος τό πρίν, γεννήτορσιν υπάρχων, εν τώ καιρώ τής εκδημίας σου, τούτοις τό μυστήριον, εκκαλύπτεις φανερούμενος, εις δόξαν τού Θεού ημών, Ένδοξε τού μεγάλως σε, καί αξίως δοξάσαντος.

Κύριος φωνή, μεγάλη φανεροί σε, πάση τή Ρώμη τόν κρυπτόμενον, θησαυρόν Πανόλβιε, εν πτωχού σχήματι κείμενον, καί δωρεαίς ιάσεων, άπαντας τούς εν πίστει, σοί προσιόντας πλουτίζοντα.

Άρχοντες λαών, καί Βασιλείς συνήλθον, καί Ιερείς Μάκαρ κηδεύσαί σε, Θεού επινεύσεσι, καί κατείδον μέγα θέαμα, θαμβούμενοι θαύμασιν, Όσιε οίς ετέλεις, θεία δυνάμει τού Πνεύματος.

Θεοτοκίον

Ρεύσαντας ημάς, τή πάλαι παραβάσει, ανακαινίζων ο φιλάνθρωπος, αρρεύστως σεσάρκωται, εξ αφθόρου σου Πανάμωμε, νηδύος καί ερρύσατο, άπαντας αμαρτίας, καταφθοράς παναμώμητε.

Ωδή θ' Ο Ειρμός

«Ανάρχου γεννήτορος, Υιός Θεός καί Κύριος, σαρκωθείς εκ Παρθένου ηιμίν επέφανε, τά εσκοτισμένα φωτίσαι, συναγαγείν τά εσκορπισμένα, διό τήν πανύμνητον, Θεοτόκον μεγαλύνομεν».

Ιδείν κατηξίωσαι, Θεού τήν δόξαν Όσιε, τού λαμπρώς σε εν τέλει Μάκαρ δοξάσαντος, φώς γάρ οι μή βλέποντες είδον, καί τό λαλείν έλαβον οι πρώην, τυγχάνοντες άλαλοι, παναοίδιμε Αλέξιε.

Ωράθης προκείμενος, καί πρός ταφήν αγόμενος, ώσπερ ήλιος Πάτερ, πέμπων ιάσεων, τάς μαρμαρυγάς παραδόξως, καί σκοτεινά πάθη φυγαδεύων, καί φλέγων τούς δαίμονας, καί φωτίζων τούς θεόφρονας.

Συνήλθε κηδεύσαί σε, Πατριαρχών ο πρόκριτος, Βασιλεύς τε ο λίαν φιλοχριστότατος, Άρχοντες πρεσβύται καί νέοι, καί Μοναστών χοροί θεία νεύσει καθαγιαζόμενοι, τή προσψαύσει σου Μακάριε.

Ηρπάγης εν άρματι, τών αρετών οχούμενος, καί κατέπαυσας ένθα Όσίων τάγματα, καί τών Αποστόλων Μαρτύρων, Πατριαρχών, καί πάντων Δικαίων, μεθ' ών ημών μέμνησο, τών τιμώντων σε Αλέξιε.

Θεοτοκίον

Φωνήν σοι προσάγομεν, τού Γαβριήλ γηθόμενοι, χαίρε λέγοντες χώρα η αγεώργητος, χαίρε τής κατάρας η λύσις, χαίρε πηγή, ύδατος τού ζώντος, Οσίων τό καύχημα, Θεοτόκε αειπάρθενε.

Εξαποστειλάριον

Ο ουρανόν τοίς άστροις

Ωθαύμα! πώς εν πυλώσι, τών γεννητόρων χρονίως, ώς τις αδάμας υπέστης, φύσεως βία μή καμφθείς, Γονέων τε καί συζύγου, Αλέξιε πικροίς θρήνοις.

Θεοτοκίον, όμοιον

Καί η λοιπή Ακολουθία, ως σύνηθες, η α' Ώρα, καί Απόλυσις.