ΤΗ ΙΔ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Βενεδίκτου.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε Εκέκραξα. Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος β'

Ότε εκ τού ξύλου σε

Νεύσει καί αγάπη, αληθεί, κόσμον αρνησάμενος Πάτερ, εκ βρέφους Όσιε, χαίρων ηκολούθησας, τώ σταυρωθέντι Χριστώ, καί πολλοίς αγωνίσμασι, τήν σάρκα νεκρώσας, χάριν τών ιάσεων, πλουσίως έλαβες, παύειν ασθενείας ποικίλας, καί τής πονηρίας διώκειν, πνεύματα μεγάλως θαυμαζόμενος.

Κόσμος γεγονώς τών Μοναστών, ήθροισας ανείκαστον πλήθος, υμνείν τόν Κύριον, Όσιε Πατήρ ημών, καί πρός ουράνιον, πάντας τρίβον ωδήγησας, καλώς επομένους, θείοις σου διδάγμασι, καί μιμουμένους σου, βίον τόν ενάρετον μάκαρ, ούς καί πάλιν άμα συνήξας, εν τή μεταστάσει σου Βενέδικτε.

Πάλαι ώς Ηλίας υετούς, Πάτερ ουρανόθεν εντεύξει, θεία κατήγαγες, βλύζειν δέ τό έλαιον, άγγος εποίησας, καί νεκρόν εξανέστησας, καί άλλα μυρία, θαύματα ετέλεσας, εις δόξαν Όσιε, πάντως τού Θεού καί Σωτήρος, όθεν σου τήν ένθεον μνήμην, πόθω εορτάζομεν Bενέδικτε.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Στήσον τού νοός μου εκτροπάς, καί τάς τών αισθήσεων πλάνας, καί τά ινδάλματα, τέλεον εξάλειψον, τών ψυχοψθόρων παθών, καί ψυχής μου τόν τάραχον, κατεύνασον Κόρη, ίνα μεγαλύνω σου, τήν αγαθότητα, σέ γάρ τής ζωής μου απάσης, κέκτημαι προστάτιν Παρθένε, καί τής ασθενείας μου βοήθειαν.

Η Σταυροθεοτοκίον

Ότε εν σταυρώ σε η Αμνάς, Άρνα τόν οικείον εώρα, κατακεντούμενον, ήλοις ωλοφύρετο, εκπληττομένη, σφοδρώς, καί δακρύουσα έλεγε, Πώς θνήσκεις Υιέ μου, θέλων τό χειρόγραφον τού πρωτοπλάστου Αδάμ, ρήξαι καί θανάτου λυτρώσαι, άπαν τό ανθρώπινον; Δόξα, τή οικονομία σου φιλάνθρωπε.

Εις τόν Στίχον, τό Ιδιόμελον, τό Μαρτυρικόν, τό Θεοτοκίον.

Καί τά λοιπά καί Απόλυσις.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Η συνήθης Στιχολογία, οι Κανόνες τού Αγίου, καί τού Τριωδίου εις τήν τάξιν αυτών. Τού Αγίου Κανών, ού η Ακροστιχίς.

Ύμνον προσάξω τώ σοφώ Βενεδίκτω. Ιωσήφ.

Ωδή α' Ήχος β'

Ο Ειρμός

«Δεύτε λαοί, άσωμεν άσμα Χριστώ τώ Θεώ, τώ διελόντι θάλασσαν, καί οδηγήσαντι, τόν λαόν όν ανήκε, δουλείας Αιγυπτίων ότι δεδόξασται».

Υμνολογείν, τήν αξιέπαινον μνήμην σου, προαιρουμένω Όσιε, χάριν δοθήναί μοι, Βενέδικτε δυσώπει, καί πάντων επταισμένων τήν απολύτρωσιν.

Μοναδικώς, τόν σόν εκ βρέφους αράμενος, σταυρόν κατηκολούθησας τώ Παντοκράτορι, καί νεκρώσας τήν σάρκα, ζωής κατηξιώθης μακαριώτατε.

Νόμω Θεού, υποκλιθείς παμμακάριστε, τά τών παθών σκιρτήματα εναπεμάρανας, εγκρατείας ιδρώσι, καί τήν τής απαθείας χάριν επλούτησας.

Θεοτοκίον

Οι διά σού, τήν αφθαρσίαν πλουτήσαντες, Θεοκυήτορ πάναγνε, Χαίρε βοώμέν σοι η Κεχαριτωμένη, Οσίων καί Δικαίων τό εγκαλλώπισμα.

Ωδή γ' Ο Ειρμός

«Στερέωσον ημάς εν σοί Κύριε, ο ξύλω νεκρώσας τήν αμαρτίαν, καί τόν φόβον σου εμφύτευσον, εις τάς καρδίας ημών τών υμνούντων σε».

Ναμάτων ζωτικών τού θείου Πνεύματος, πλησθείσα Βενέδικτε η ψυχή σου, ποταμούς θαυμάτων έβλυσε, νοσημάτων ξηραίνοντας επήρειαν.

Πρός πλάτος Παραδείσου κατεσκήνωσας, Παμμάκαρ οδεύσας, στενήν τήν τρίβον, καί δαιμόνων πανουργεύματα, καί πορείας ατάκτους απεστένωσας.

Ροαίς σου τών δακρύων αρδευόμενος, ως δένδρον Βενέδικτε καρποφόρον, ευκαρπίαν θείαν ήνεγκας, αρετών καί θαυμάτων θεία χάριτι.

Θεοτοκίον

Ο μόνος αγαθός τήν σήν σαρκούμενος, υπέδυ Παναμώμητε γαστέρα, καί βροτός ωράθη τέλειος, ικέτευε σώσαι τάς ψυχάς ημών.

Κάθισμα Ήχος α'

Τού λίθου σφραγισθέντος

Μονάσας θεαρέστως, εναρέτως εβίωσας, καί χάριν ιαμάτων, εκομίσω Βενέδικτε, θαυμάσια τελέσας φοβερά, Μονήν δέ συγκροτήοας ιεράν, προσενήνοχας Κυρίω τών σωζομένων πληθύν παναοίδιμε, Δόξα τώ σέ λαμπρύναντι Θεώ, δόξα τώ σέ στεφανώσαντι, δόξα τώ ενεργούντι διά σού πάσιν ιάματα.

Θεοτοκίον

Τάς χείράς σου τάς θείας, αίς τόν Κτίστην εβάστασας, Παρθένε Παναγία, σαρκωθέντα χρηστότητι, προτείνουσα δυσώπησον αυτόν, λυτρώσασθαι ημάς εκ πειρασμών, καί παθών καί τών κινδύνων, τούς ευφημούντάς σε πόθω καί βοώντάς σοι, Δόξα τώ ενοικήσαντι εν σοί, δόξα τώ παρελθόντι εκ σού, δόξατώ ελευθερώσαντι ημάς διά τού τόκου σου.

Η Σταυροθεοτοκίον

Σταυρώ σου προσπαγέντος, υπό τών παρανόμων, καί στρατιωτών Σώτερ λόγχη, τήν πλευράν ορυγέντος, η Πάναγνος ωδύρετο πικρώς, τά σπλάγχνα κοπτομένη μητρικώς, καί τό πολύ σου καί φρικτόν, τής ανοχής εξίστατο βοώσα, Δόξα τή πρός ανθρώπους σου στοργή, δόξα τή σή χρηστότητι, δόξα τώ εν τώ θανάτω σου βροτούς αθανατίζοντι.

Ωδή δ' Ο Ειρμός

«Υμνώ σε, ακοή γάρ Κύριε, εισακήκοα καί εξέστην, έως εμού ήκεις γάρ, εμέ ζητών τόν πλανηθέντα, Διό τήν πολλήν σου αγαθότητα, τήν εις εμέ δοξάζω Παντοδύναμε».

Σταυρώσας, σεαυτόν τοίς πάθεσι, καί τώ κόσμω θεόφρον Πάτερ, τόν εν Σταυρώ τείναντα εθελουσίως τάς παλάμας Χριστόν, εθεράπευσας Bενέδικτε, όν εκδυσώπει σώσαι τάς ψυχάς ημών.

Αγώσιν, εγκρατείας Όσιε, τής σαρκός νεκρώσας τά μέλη, νεκρούς ευχή ήγειρας, καί παρειμένοις ευδρομίαν πιστώς, θαυμαζόμενος απένειμας, καί πάσαν νόσον Πάτερ εθεράπευσας.

Ξηράς τε, καί ανίκους Όσιε, απειργάσω ψυχάς γονίμους, τώ ζωτικώ λόγω σου, καί τών θαυμάτων επιδείξει, Ποιμήν θεοπρόβλητος γενόμενος, καί μοναζόντων κόσμος ωραιότατος.

Θεοτοκίον

Ως όμβρος επί πόκον Άχραντε, τή σεπτή σου γαστρί ο Λόγος, κατήλθε σαρκούμενος, καί έπαυσε πολυθεϊας σαφώς, τά ομβρήματα Πανάμωμε, καί τόν πικρόν χειμώνα διεσκέδασεν.

Ωδή ε' Ο Ειρμός

«Ο τού φωτός χορηγός, καί τών αιώνων ποιητής Κύριος, εν τώ φωτί τών σών προσταγμάτων, οδήγησον ημάς, εκτός σου γάρ άλλον Θεόν ού γινώσκομεν».

Τόν εν ελέει Θεόν, εκδυσωπών Πάτερ σοφέ έπλησας, ως Ηλιού καμψάκην ελαίου, τό άγγος τό μέγα, υπό τών ορώντων πιστώς θαυμαζόμενος.

Ως καθαρός την ψυχήν, σύ εν εκστάσει γεγονώς έβλεψας, πάσαν τήν γήν, ως υπό ακτίνα, λαμπομένην μίαν, Θεού σε τιμώντος, παμμάκαρ Bενέδικτε.

Σημειουργών εν Χριστώ, ύδωρ πηγάσαι δι' ευχής Όσιε, εκδυσωπείς τόν αγαθοδότην, όπερ διαμένει, επανακηρύττων, τό θαύμα Βενέδικτε.

Θεοτοκίον

Ο κατοικών ουρανούς, τήν σήν πανάμωμον νηδύν ώκησεν, όπως ημάς, οίκους τής Τριάδος εναποτελέση, τούς σέ Θεοτόκον, κηρύττοντας Άχραντε.

Ωδή ς' Ο Ειρμός

«Εν αβύσσω πταισμάτων κυκλούμενος, τήν ανεξιχνίαστον τής ευσπλαγχνίας σου, επικαλούμαι άβυσσον, Εκ φθοράς ο Θεός με ανάγαγε».

Φωταυγείαις λαμπόμενος Πνεύματος, σκότος πονηρών τών δαιμόνων εμείωσας, θαυματουργέ Βενέδικτε, μοναζόντων φωστήρ διαυγέστατε.

Ως περίδοξος Μάκαρ ο βίος σου, ως περιφανής η σεπτή πολιτεία σου, δι' ής αγέλας είλκυσας, Μοναζόντων πρός γνώσιν σωτήριον.

Βασιλείας οικήτωρ γενόμενος, τής επουρανίου θεόφρον Βενέδικτε, ταύτης τυχείν ικέτευε, τούς πιστώς σε αεί μακαρίζοντας.

Θεοτοκίον

Εκ γαστρός σου αγίας ανέτειλε, τής δικαιοσύνης ανέσπερος Ήλιος, καί τούς πιστούς εφώτισε, Θεοτόκε Παρθένε πανύμνητε.

Τό Μαρτυρικόν τού Ήχου.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή ΙΔ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Βενεδίκτου.

Στίχοι

· Άγξας λογισμοίς, ως χαλινοίς, πάν πάθος.

· Ζωής χαλινούς Βενέδικτος εκπτύει.

· Ούλυμπον Βενέδικτος έβη δεκάτη γε τετάρτη.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Αλεξάνδρου, τού έν Πίδνη.

Στίχοι

· Μή τούς στεφάνους ζημιωθήναι φέρων,

· Φέρει κεφαλής, Αλέξανδρος ζημίαν.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών καί Ομολογητού Ευσχήμονος, Επισκόπου Λαμψάκου.

Στίχοι

· Πρό τού θανείν Εύσχημος, είπεν άν Παύλος.

· Ευσχημόνως ώδευεν ως εν ημέρα.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ' Ο Ειρμός

«Ρήτορες ανεδείχθησαν Παίδες, φιλοσοφώτατοι ποτέ, εκ θεολήπτου ψυχής γάρ, θεολογούντες χείλεσιν έμελπον, ο υπέρθεος τών Πατέρων, καί ημών Θεός ευλογητός εί».

Νέκρωσιν ζωηφόρον εκτήσω, τών ηδονών τή αποχή, όθεν νεκρούς εξεγείρειν, κατηξιώθης παμμάκαρ Βενέδικτε, θαυμαζόμενος υπό πάντων, τών Πιστών, ως Ηλιού ο μέγας.

Ειργάσω τοίς οσίοις σου πόνοις, μάνδραν απείρων μοναστών, ήτις αεί διαμένει, τειχιζομένη ταίς προστασίαις σου, Αξιάγαστε πειθομένη, τοίς καλώς υπό σού τυπωθείσι.

Δόξαντες θανατώσαι αφρόνως, Μάκαρ φαρμάκοις πονηροίς, σέ τόν φρουρούμενον θεία τού Παντουργού παλάμη, οι άφρονες κατησχύνθησαν, φωραθέντες τή εν σοί, τού Πνεύματος προγνώσει.

Θεοτοκίον

Ίασαι τής ψυχής μου τά πάθη, τής απαθείας τήν πηγήν, η συλλαβούσα Παρθένε, καί κατανύξεως όμβρους παράσχου μοι, προξενούντάς μοι τήν παράκλησιν εκεί, αγία Θεοτόκε.

Ωδή η' Ο Ειρμός

«Τόν έν καμίνω τού πυρός, τών Εβραίων τοίς Παισί συγκαταβάντα, καί τήν φλόγα εις δρόσον, μεταβαλόντα Θεόν, υμνείτε τά έργα ως Κύριον, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Κατά παθών φθοροποιών, βασιλεύσας έν Χριστώ θεόφρον Πάτερ, ουρανών Βασιλείαν, κατηξιώθης οικείν, σύν πάσι τοίς καλώς βιώσασι, καί τόν παντεπόπτην, Θεόν ηγαπηκόσι.

Τάς σάς άγίας προσευχάς, προσδεχόμενος Θεός τοίς ενδεέσι, δια σού εχορήγει, τάς πρός τό ζήν αφορμάς, μεγάλως επί γής δοξάζων σε, ταίς θαυματουργίαις, Βενέδικτε τρισμάκαρ.

Ωραιωθείς ταίς καλλοναίς, τών ενθέων αρετών, πρός τούς ωραίους μετετέθης νυμφώνας, Πάτερ συνείναι Θεώ καί τούτου θείας ωραιότητος, εις τούς απεράντους, αιώνας απολαύειν.

Θεοτοκίον

Ιδού γεγέννηται εκ σού, Ησαϊας ως βοά Αγνή, Παιδίον, ο Υιός τού Υψίστου, καί σός οράται Υιός, Παρθένε, υιούς εργαζόμενος, τού επουρανίου Πατρός, τούς σέ υμνούντας.

Ωδή θ' Ο Ειρμός

«Τόν εκ Θεού Θεόν Λόγον, τόν αρρήτω σοφία, ήκοντα καινουργήσαι τόν Αδάμ, βρώσει φθορά πεπτωκότα δεινώς, εξ Αγίας Παρθένου, αφράστως σαρκωθέντα δι' ημάς, οι πιστοί ομοφρόνως, εν ύμνοις μεγαλύνομεν».

Ώφθης ως ήλιος μέγας, καταυγάζων τήν κτίσιν, σημείοις θεοφόρε φοβεροίς, καί αρετών αναλάμψεσι, διά τούτο τελούμεν, τήν μνήμην σου τήν όντως φωταυγή, φωτιζόμενοι Πάτερ, καρδίας αισθητήρια.

Σέ μοναζόντων αγέλαι, υπό σού κροτηθείσαι, ημέρας ευφημούσι καί νυκτός, μέσον τό σώμά σου έχοντες, αναβλύζον πλουσίως, θαυμάτων ποταμούς, Πάτερ σοφέ καί φωτίζον τά τούτων, απαύστως διαβήματα.

Ηλιακών λαμπηδόνων υπερήστραψας Πάτερ, τελέσας τού Θεού τάς εντολάς, καί πρός τό φώς τό ανέσπερον μετετέθης πρεσβεύων, δοθήναι ιλασμόν αμαρτιών, τοίς πιστώς σε τιμώσιν, αοίδιμε Βενέδικτε.

Θεοτοκίον

Φωτοκυήτορ Παρθένε, τής ψυχής μου τά νέφη, απέλασον καί δίδου καθαρώς, προσενοπτρίζεσθαι Δέσποινα, τό σωτήριον κάλλος, τού λάμψαντος αρρήτως, εκ τής σής παναγίας νηδύος, εις φώς Εθνών πανύμνητε.

Τό Φωταγωγικόν. Εις τόν Στίχον τό Ιδιόμελον σύν τώ Μαρτυρικώ.

Δόξα. Καί νύν. Θεοτοκίον

Η Σταυροθεοτοκίον

Καί η λοιπή Ακολουθία, ως σύνηθες, καί Απόλυσις.