ΤΗ ΙΑ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού εν Αγίοις Πατρός ημών Σωφρονίου, Πατριάρχου Ιεροσολύμων.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια τού Αγίου γ'.

Ήχος δ'

Ως γενναίον εν Μάρτυσιν

Σωφροσύνης επώνυμος, εξ ενθέου προγνώσεως, προκληθείς Σωφρόνιος, σώφρων γέγονας, επί τών έργων καί δίκαιος, ανδρείος καί φρόνιμος, αρεταίς ταίς γενικαίς, γενικώς στεφανούμενος, καί διένειμας, προσφυώς εκατέρω τή ψυχή τε, καί τώ σώματι, καθάπερ, διαιτητής ακριβέστατος.

Θεολόγου εκ στόματος, θεολόγους εβρόντησας, διδαχάς Σωφρόνιε, παμμακάριστε, θεολογήσας τρανότατα, Πατέρα τόν άναρχον, καί συνάναρχον Υιόν, καί τό Πνεύμα τό Άγιον, συναϊδιον, εν μονάδι Τριάδα καί Μονάδα, εν Τριάδι Θεόν ένα, τή ουσιώδει ταυτότητι.

Τή σαρκί καθ' υπόστασιν, ενωθέντα τόν άσαρκον, καί Πατρί συνάναρχον, Λόγον Πάνσοφε, δίχα τροπής καί συγχύσεως, σοφώς εδογμάτισας, ενεργούντα δέ διττώς, καταλλήλως ταίς φύσεσιν, εξ ών σύγκειται, καί εν αίς θεωρείται είς υπάρχων, αδιαίρετος τώ όντι, τούτο κακείνο νοούμενος.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Κατακρίσεως λύτρωσαι, Παναγία Θεόνυμφε, καί δεινών πταισμάτων, τήν ταπεινήν μου ψυχήν, καί τού θανάτου απάλλαξον, ευχαίς σου, καί δώρησαι, δικαιώσεως τυχείν, εν ημέρα ετάσεως, ής επέτυχον, τών Αγίων οι δήμοι, μετανοία, καθαρθέντα με πρό τέλους, καί τών δακρύων ταίς χύσεσιν.

Η Σταυροθεοτοκίον

Εν Σταυρώ ως κατείδέ σε, καθηλούμενον Κύριε, η αμνάς καί Μήτηρ σου, εξεπλήττετο, καί τί τό όραμα, έκραζεν, Υιέ ποθεινότατε; ταύτά σοι ο απειθής, δήμος ανταποδίδωσιν ο παράνομος, ο πολλών σου, θαυμάτων απολαύσας; αλλά δόξα τή αρρήτω, συγκαταβάσει σου Δέσποτα.

Απολυτίκιον Ήχος α'

Κανόνα πίστεως καί εικόνα πραότητος, εγκρατείας διδάσκαλον ανέδειξέ σε τή ποίμνη σου, η τών πραγμάτων αλήθεια, διά τούτο εκτήσω τή ταπεινώσει τά υψηλά, τή πτωχεία τά πλούσια, Πάτερ Ιεράρχα Σωφρόνιε, πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Τό, Θεοτόκε Παρθένε, καί τά έτερα.

Α π ο λ υ σ ι ς

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν, οι Κανόνες τού Αγίου καί τού Τριωδίου.

Ο Κανων τού Αγίου, ού η Ακροστιχίς.

Σωφροσύνης μέλπω τόν επώνυμον, αίσιμα ρέζων.

Θεοφάνους.

Ωδήα' Ήχος δ'

Ο Ειρμός

«Ανοίξω τό στόμα μου, καί πληρωθήσεται πνεύματος, καί λόγον ερεύξομαι τή Bασιλίδι μητρί, καί οφθήσομαι, φαιδρώς πανυγηρίζων, καί άσω γηθόμενος, ταύτης τά θαύματα».

Σωφρόνως διέπλευσας, τής σωφροσύνης τό πέλαγος, ταίς αύραις τού Πνεύματος, οιακιζόμενος, καί συνήθροισας, πολλήν περιουσίαν, σοφίας χαρίσματι, Πάτερ Σωφρόνιε.

Ως Άγγελος γέγονας, τής τού Χριστού Αναστάσεως, καί πρόεδρος ένθεος, τού θείου Μνήματος, τού πλουτήσαντος, πηγήν αθανασίας, Χριστόν τόν εγείραντα, πτώσιν τού γένους ημών.

Φαιδρότητι λόγων σου, διανοίας οξύτητι, τόν κόσμον εφαίδρυνας, θεολογήσας τρανώς, τρισυπόστα τόν, θεότητος ουσίαν, Μονάδα τρισάριθμον, Πάτερ Σωφρόνιε.

Ρημάτων ο φθόγγος σου, καί τών δογμάτων η εύσημος, κιθάρα διέδραμε, τής γής τά πέρατα, τό μυστήριον, τής οικονομίας, τού Λόγου διδάσκουσα, Πάτερ θεόληπτε.

Θεοτοκίον

Ο ων φύσει άκτιστος, καί τώ Πατρί συναϊδιος, καί χρόνων υπέρτερος, καί προαιώνιος, εκ σού Δέσποινα, κτιστός καί υπό χρόνον, ως άνθρωπος γίνεται, σώζων τόν άνθρωπον.

Ωδή γ' Ο Ειρμός

«Ουκ εν σοφία, καί δυνάμει καί πλούτω καυχώμεθα, αλλ' εν σοί τή τού Πατρός ενυποστάτω Σοφία Θεού, ού γάρ εστιν Άγιος, πλήν σου φιλάνθρωπε».

Στηριζομένη, βακτηρία τών λόγων σου Όσιε, τάς ορμάς τών δυσσεβών, καί θεομάχων αιρέσεων, ελαύνει διώκουσα, η Εκκλησία Χριστού.

Υπερμαχήσας, τού σεπτού θεοφόρε κηρύγματος, ανεδείχθης νικητής, τή συμμαχία τού Πνεύματος, σοφώς δυναμούμενος, Πάτερ Σωφρόνιε.

Νεκρώσας πάσαν, φθειρομένης σαρκός ηδυπάθειαν, τήν ακήρατον ψυχήν, δι' ευσεβείας εζώωσας, καί ταύτην ανέδειξας, ένθεον όργανον.

Η θεολόγος, καί τερπνή καί μελίρρυτος γλώσσά σου, τούς τού λόγου ποταμούς, αναπηγάζει θεόληπτε, τά θεία διδάγματα, πάσι προχέουσα.

Θεοτοκίον

Σέ τήν τεκούσαν τόν Θεόν, Θεοτόκον δοξάζομεν, τώ Γεννήματι τώ σώ, προσηγορίαν αρμόζοντες, καί κλήσιν κατάλληλον, πάναγνε Δέσποινα.

Κάθισμα Ήχος δ'

Ταχύ προκατάλαβε

Τοίς λόγοις εκόσμησας τήν Εκκλησίαν Χριστού, τοίς έργοις ετήρησας τό κατ' εικόνα Θεού, Σωφρόνιε Όσιε, έλαμψε γάρ εν κόσμω, η εν σοί σωφροσύνη, χάριτας διδαγμάτων, απαστράπτουσα πάσι, τοίς πίστει εορτάζουσι Πάτερ τήν μνήμην σου.

Θεοτοκίον

Εκαίνισας Άχραντε τώ θείω τόκω σου, φθαρείσαν τοίς πάθεσι τών γηγενών τήν θνητήν, ουσίαν καί ήγειρας, πάντας εκ τού θανάτου, πρός ζωήν αφθαρσίας, όθεν σε κατά χρέος, μακαρίζομεν πάντες, Παρθένε δεδοξασμένη, ώς προεφήτευσας.

Η Σταυροθεοτοκίον

Σταυρώ σε υψούμενον ως εθεάσατο, η άχραντος Μήτηρ σου Λόγε Θεού μητρικώς, θρηνούσα εφθέγγετο, Τί τό καινόν καί ξένον, τούτο θαύμα Υιέ μου, πώς η ζωή τών όλων, ομιλείς τώ θανάτω, ζωώσαι τούς τεθνεώτας, θέλων ώς εύσπλαγχνος ;

Ωδή δ ' Ο Ειρμός

«Ο καθήμενος εν δόξη, επί θρόνου θεότητος, εν νεφέλη κούφη, ήλθεν Ιησούς ο υπέρθεος, τή ακηράτω παλάμη καί διέσωσε, τούς κραυγάζοντας, Δόξα Χριστέ τή δυνάμει σου».

Μίαν άναρχον ουσίαν, εν τρισίν υποστάσεσιν, ιδικαίς τελείαις, Πάτερ σύ σοφώς εδογμάτισας, διαιρουμένην ατμήτως, ενουμένην τε ασυγχύτως, βουλήσει μιά καί θεότητι.

Έχων σώφρονας τάς φρένας, καί τόν νούν σωφρονέστερον, ου φυρμόν εφρόνεις, Πάτερ ου τροπήν ουδέ σύγχυσιν, τών ηνωμένων ατρέπτως δύο φύσεων, εν ενί Χριστώ, μονογενεί απαστράπτουσαν.

Λαμπρυνόμενος ενθέως, φωτισμώ τώ τού Πνεύματος, τήν δεινήν μανίαν, τήν τού Νεστορίου διέλυσας, ταυτοβουλία καί γνώμη τού τήν ένωσιν, δογματίσαντος, επί Χριστού δύο φύσεων.

Πύρρον έφλεξας αντάρτην,τώ πυρί τών δογμάτων σου, αθετούντα δύο, είναι τού Χριστού τά θελήματα, ταίς διαφ όροις ουσίαις τά κατάλληλα, ενεργείας τε, άμα διπλάς Πάτερ Όσιε.

Θεοτοκίον

Ωραιώθης υπέρ πάσαν, τών Αγγέλων ευπρέπειαν, ως τεκούσα τούτων, Κόρη ποιητήν τε καί Κύριον, εκ σών αχράντων αιμάτων σωματούμενον, τόν ρυόμενον, πάντας αυτόν τούς δοξάζοντας.

Ωδή ε' Ο Ειρμός

«Ασεβείς ουκ όψονται, τήν δόξαν σου Χριστέ, αλλ' ημείς σε μονογενές, πατρικής απαύγασμα, δόξης θεότητος, εκ νυκτός ορθρίζοντες, ανυμνούμέν σε φιλάνθρωπε».

Τήν σεπτήν ανάστασιν, καί τάφον τής ζωής, ακλινεί πόθω θεωρών, Θεώ οίας ήντλησας κρυφιομύστους, καί πιστοίς μετέδωκας, Ιεράρχα τής ελλάμψεως.

Ολικώς επόθησας, τόν μόνον αγαθόν, πυρσωθείς φέγγει νοητώ, καί πηγήν ηγάπησας τής αφθαρσίας, θεωρίαις Πάνσοφε, πρός αυτήν ανατεινόμενος.

Ναός ζών καί έμψυχος, εγένου τού Θεού, νεκρωθείς πάσι τοίς εν γή, τήν τού λόγου τράπεζαν ευθηνουμένην, κεκτημένος Όσιε, καί λυχνίαν τήν τής πίστεως.

Θεοτοκίον

Εν δυσί νοούμενον, ουσίαις τόν Χριστόν, τόν Υιόν τόν μονογενή, τού Θεού τόν άναρχον, σάρκα γενόμενον, υπέρ λόγον τέτοκας, Θεομήτορ απειρόγαμε.

Ωδή ς' Ο Ειρμός

«Θύσω σοι, μετά φωνής αινέσεως Κύριε, η Εκκλησία βοά σοι, εκ δαιμόνων λύθρου κεκαθαρμένη, τώ δι' οίκτον, εκ τής πλευράς σου ρεύσαντι αίματι».

Πλουσίως, εξεχύθη η χάρις τού Πνεύματος, τού παναγίου θεόφρον, έν τοίς χείλεσί σου, όθεν ο φθόγγος, τών σών λόγων, τού ποταμού μιμείται τά ρεύματα.

Ως φοίνιξ, εν τώ οίκω Κυρίου εξήνθησας, τή ευκαρπία τών λόγων, καθαρώ τε βίω καταγλυκαίνων, τάς καρδίας, Ιεράρχα, τών πίστει τιμώντων σε.

Νεκρούται, τή ζωτική ρομφαία τής γλώττης σου, τό τών αιρέσεων στίφος, καί θρασεία φάλαγξ τών θεομάχων, σφαττομένη, θανατούται δογμάτων σου ξίφεσιν.

Θεοτοκίον

Υμνούμεν, Θεοτόκε τόν άχραντον τόκον σου, δι' ού σω ζόμεθα πάντες, καί θανάτου βρόχων καί δεινοτάτης, αμαρτίας, καί τών μυχών τού Άδου λυτρούμεθα.

Τό Μαρτυρικόν τού Ήχου.

Συναξάριον

Τή ΙΑ' τού αυτού μηνός, μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Σωφρονίου, Αρχιεπισκόπου Ιεροσολύμων.

Στίχοι

· Έσπευδε τηρείν καί κεραίαν τού νόμου,

· Ο Σωφρόνιος, ού παρ ουρανοίς κέρας.

· Ενδεκάτη σαόφρων έδυ Σωφρόνιος παρά τύμβον.

Τή αυτή ημέρα, Mνήμη τού Αγίου Ιερομάρτυρος Πιονίου, Πρεσβυτέρου τής εν Σμύρνη Αγίας Εκκλησίας.

Στίχοι

· Ως εγκρυφίας άρτος εξωπτημένος,

· Καυθείς προσήχθη Πιόνιος Κυρίω.

Τή αυτή ημέρα, Mνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Γεωργίου θεοφόρου καί θαυματουργού, τού εν τώ Διϊππείω λεγομένω, τού Νεοφανούς.

Στίχοι

· Εκ γειτόνων εί, Γεώργιε, κανθάδε,

· Κακείθεν, οίμαι, Χριστομύστη, Παρθένω.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων, Τροφίμου καί θαλλού, τών εν Λαοδικεία μαρτυρησάντων.

Τή αυτή ημέρα, Η εις τήν Κωνσταντινούπολιν ανακομιδή τών Λειψάνων τού Αγίου Μάρτυρος Επιμάχου.

Στίχοι

· Κομίζεταί σοι όλβος, ολβία Πόλις,

· Επιμάχου τό σώμα τού τρισολβίου.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Γεωργίου τού Σιναϊτου.

Στίχοι

· Πώς άν διήλθες πλέθρα γής τάχος τόσα;

· Ει μή άσαρκος, ώς τις ής, πάτερ, βίω;

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς.

Ωδή ζ' Ο Ειρμός

«Ο διασώσας εν πυρί, τούς Αβραμιαίους Παίδας, καί τούς Χαλδαίους ανελών, οις αδίκως δικαίους ενήδρευσαν, υπερύμνητε Κύριε, ο Θεός ο τών Πατέρων ευλογητός εί».

Μετά τής άνωθεν ροπής, ταίς αιρετικαίς γλωσσαλγίαις, αντιταττόμενος Σοφέ, νικηφόρος γενόμενος έψαλλες, Υπερύμνητε Κύριε, ο Θεός ο τών Πατέρων ευλογητός εί.

Ο λαός ανάθημα Θεού, τάς τών Ασκητών φυτουργίας, περιϊπτάμενος, Σοφέ, τόν λειμώνα τόν σόν κατεφύτευσας, αρετών εμμελέτημα, τώ Θεώ τώ εν υψίστοις καθιερώσας.

Νόμω πειθόμενος Χριστού, τής σής επιστήμης τόν πλούτον, τοίς δεομένοις ευσεβώς, αναμέλπων θεόφρον μετέδωκας, Υπερύμνητε Κύριε, ο Θεός ο τών Πατέρων ευλογητός εί.

Θεοτοκίον

Αγιασθείσα τήν ψυχήν, καί προκαθαρθείσα τό σώμα, τή επελεύσει επί σέ, τού Αγίου Πανάμωμε Πνεύματος, τού Yψίστου τήν δύναμιν, εν γαστρί σου συλλαβούσα τίκτεις ασπόρως.

Ωδή η' Ο Ειρμός

«Παίδας ευαγείς εν τή καμίνω ο τόκος τής Θεοτόκου διεσώσατο, τότε μέν τυπούμενος, νύν δέ ενεργούμενος, τήν οικουμένην άπασαν, αγείρει ψάλλουσαν, Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Ιεραρχικής Ιερουργίας, τώ μύρω καθηγιάσθης τώ τής χάριτος, ένθα πεφανέρωται, κόσμου η σωτήριος Ιεραρχία, πάνσοφε, Πάτερ Σωφρόνιε, Τόν Κύριον υμνείτε κραυγάζων, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Σοφίαν τιμών διαφερόντως, στεφάνω τώ τών χαρίτων εστεφάνωσαι, δόξαν τήν αμάραντον, πλούτον αναφαίρετον, τό τής σοφίας, Ένδοξε δώρον δεξάμενος, καί Κύριον υμνείτε, κραυγάζων, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Ιεροπρεπώς Ιερομύστα, τήν θείαν δικαιοσύνην ενδυσάμενος, ίθυνας Πανόλβιε, Πάτερ γενναιότατα, τό τού Δεσπότου ποίμνιον λόγοις καί πράξεσι, Τόν Κύριον υμνείτε κραυγάζων, καί υπερυψoύτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Μεγαλοπρεπώς καί υπέρ λόγον, ο Λόγος ο τώ Πατρί Πάτερ συνάναρχoς, λόγον σοι δεδώρηται, λόγους διατρέφοντα, καί γλωσσαλγίας λύοντα τάς τών αιρέσεων, τόν Κύριον υμνείτε βοώντα, καί υπερυψούτε εις πάντας τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Αγιοπρεπής Ναός εδείχθης, τού Λόγου τού πάσαν κτίσιν αγιάσαντος, όρος πίον άγιον, όρος εμφανέστατον, ευλογημένη Δέσποινα μόνη πανύμνητε, Διό σε Θεομήτορ υμνoύμεν, καί υπερυψούμεν εις πάντας τούς αιώνας.

Ωδή θ' Ο Ειρμός

«Λίθος αχειρότμητος όρους, εξ αλαξεύτου σου Παρθένε, ακρογωνιαίος ετμήθη Xριστός, συνάψας τάς διεστώσας φυσεις, διό επαγαλλόμενοι, σέ Θεοτόκε μεγαλύνομεν».

Ρήσις εκ χειλέων σου θείων, προερχομένη θεορρήμον, τάς τών ευσεβών διανοίας, καταγλυκαίνει διά τής χάριτος, ώς περ κηρίον στάζουσα, τών νοημάτων τήν ευπρέπειαν.

Ένδον ουρανίων αδύτων, περιπολεύεις θεηγόρε, περί τόν τών όλων Δεσπότην καί Βασιλέα, ένθα χορεύουσιν, Αγγελικαί λαμπρότητες, καί τών Αγίων τά στρατεύματα.

Ζωήν μετερχόμενος Πάτερ, επί τής γής τήν τών Αγγέλων, τής αγγελικής εν ουρανοίς, κατηξιώeης μακαριότητος, ένθα Χριστόν δυσώπησον, σωθήναι πάντας τούς υμνούντάς σε.

Ως τών αρωμάτων φιάλαι, αι σιαγόνες σου θεόφρον, νάρδου πιστικής πολυτίμου, σοφίας γέμων ώφθης αλάβαστρον, Σώμα Χριστού τό τίμιον, αρωματίζων τοίς σοίς δόγμασι.

Θεοτοκίον

Νεφέλην σε κούφην Παρθένε, ο Ησαίας εθεώρει, επί σοί γάρ Κύριος ελθών, καθείλε πάντα τά χειροποίητα, καί τήν αυτού επίγνωσιν, τοίς σέ υμνoύσιν εφανέρωσε.

Τό Φωταγωγικόν, τό Ιδιόμελον τής ημέρας, τό Μαρτυρικόν.

Καί η λοιπή, Ακολουθία, ως σύνηθες, καί Απόλυσις.