ΤΗ Η' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Θεοφυλάκτου, Επισκόπου Νικομηδείας.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ψάλλομεν τρία Στιχηρά Προσόμοια τού Αγίου.

Ήχος α' Πανεύφημοι Μάρτυρες

Πάτερ Θεοφύλακτε Θεού, φυλακαίς φρουρούμενος, διεφυλάχθης αλώβητος, καί πύργος άσειστος, Εκκλησίας ώφθης, πειρασμοίς ακλόνητος, τοίς τών αιρετικών μηχανήμασι, καί νύν ικέτευε, δωρηθήναι ταίς ψυχαίς ημών, τήν ειρήνην καί τό μέγα έλεος.

Πάτερ Θεοφύλακτε τής γής, μεταστάς ανέδραμες, πρός ουρανόν καί ουράνια, οικείν σκηνώματα, ηξιώθης μάκαρ, εξορίας ένεκεν, ήν διά τόν Xριστόν εκαρτέρησας, καί νύν ικέτευε, δωρηθήναι ταίς ψυχαίς ημών, τήν ειρήνην καί τό μέγα έλεος.

Πάτερ Θεοφύλακτε Θεόν, νύν όρών μακάριε, ως εφικτόν καί Ορώμενος, ενώσει κρείττονι, απολαύων τούτου, καί θετώς θεούμενος, τό μόνον ορεκτόν καί μακάριον, χαίρων απέλαβες, Ιεράρχα παμμακάριστε, τοίς Αγγέλοις νύν συναυλιζόμενος.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Νοσούσαν Πανύμνητε δεινώς, τήν ψυχήν μου πάθεσι, πονηροτάτοις θεράπευσον, η τόν ακέστορα, καί Σωτήρα πάντων, τόν Χριστόν κυήσασα, τόν πάσαν μαλακίαν ιώμενον, τόν τραυματίσαντα, διαβόλου τήν κακόνοιαν, καί θανάτου ηιμάς απαλλάξαντα.

Η Σταυροθεοτοκίον

Ρομφαία διήλθεν ώ Υιέ, η Παρθένος έλεγεν, επί τού ξύλου ως έβλεψε, Xριστόν κρεμάμενον, τήν εμήν καρδίαν, καί σπαράττει Δέσποτα, ως πάλαι Συμεών μοι προέφησεν, αλλά ανάστηθι, καί συνδόξασον αθάνατε, τήν Μητέρα καί δούλην σου δέομαι.

Εις τόν Στίχον, τό εν τώ Τριωδίω Ιδιόμελον καί τά λοιπά.

Απολυτίκιον, λεγόμενον ει ουκ έστι Τεσσαρακοστή.

Ήχος πλ. β'

Λαθών ετέχθης υπό τό σπήλαιον

Λαθών εβίωσας Παναοίδιμε, αλλ' ο Χριστός σε πάσιν ανέδειξεν, ως φωστήρα φθεγγόμενον, λυχνίαν επιθείς τήν νοητήν, καί πλάκας ενεχείρισε, δογμάτων τών τού Πνεύματος, δι' ών καταύγασον ημάς.

Καί Απόλυσις

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν λέγονται οι Κανόνες κατά τήν τάξιν.

Ο Κανών τού Αγίου, ού η Ακροστιχίς.

Θείον Θεοφύλακτον εν ωδαίς ευφημήσω.

Ποίημα Θεοφάνους

Ωδη α' Ήχος πλ. δ'

Ο Ειρμός

«Άσωμεν τώ Κυρίω, τώ διαγαγόντι τόν λαόν αυτού, εν Ερυθρά θαλάσση, ότι μόνος ενδόξως δεδόξασται».

Θρόνω τώ τού Δεσπότου, Πάτερ θεοφόρε Θεοφύλακτε, παριστάμενος πίστει, τούς τελούντας τήν μνήμην σου φύλαττε.

Εχρισέ σε αξίως, χάρις η τού Πνεύματος Πανόλβιε, ένεκεν αληθείας, καί τόν τρόπον σου χάριν χρηστότητος.

Ίνα τών ουρανίων, Μάκαρ επιτύχης τά επίγεια, κατεπάτησας πάντα, καί Χριστώ τώ Θεώ ηκολούθησας.

Θεοτοκίον

Όλος επιθυμία, ο εκ τής γαστρός σου Θεονύμφευτε, ευδοκήσας τεχθήναι, γλυκασμός τε καί φώς Αγνή άδυτον.

Ωδή γ' Ο Ειρμός

«Σύ εί τό στερέωμα, τών προστρεχόντων σοι Κύριε, σύ εί τό φώς, τών εσκοτισμένων, καί υμνεί σε τό πνεύμά μου».

Νόμοις σύ πειθόμενος, τοίς τού Δεσπότου σου ένδοξε, Αρχιερεύ, νόμων παρανόμων, βασιλέων ηλόγησας.

Θείον εξεικόνισμα, Χριστού καί άχραντον έσεβες, τάς τών ασεβούντων ασεβείας αρνούμενος.

Έτλης τό μαρτύριον, τής συνειδήσεως πρότερον, ασκητικώς, καί νύν τών Μαρτύρων, ανεδήισω τόν στέφανον.

Θεοτοκίον

Ίνα τρίβον Δέσποτα, πρός αγιότητα φέρουσαν, δείξης ημίν, μήτραν παναγίαν, παναγίως κατώκησας.

Κάθισμα Ήχος πλ. δ'

Τήν Σοφίαν

Εξασκήσας οσίως Πάτερ σοφέ, Ιεράρχης εχρίσθης ιερουργείν, τά θεία μυστήρια, εις ψυχών περιποίησιν, τήν Χριστού δέ εικόνα, τιμήσας υπήνεγκας, εξορίας θλίψεις, καί χρόνιον κάθειρξιν, όθεν μετά τέλος, αναβλύζων ιάσεις, ιάσαι τούς κάμνοντας, καί φωτίζεις τούς ψάλλοντας, Ιεράρχα Θεοφύλακτε, πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, τήν αγίαν μνήμην σου.

Θεοτοκίον

Τού Ηλίου νεφέλη τού νοητού, θείου φέγγους λυχνία χρυσοφαής, άσπιλε, αμόλυντε, υπεράμωμε Δέσποινα, τήν σκοτεινήν ψυχήν μου, τυφλώττουσαν πάθεσι, τής απαθείας αίγλη καταύγασον δέομαι, καί μεμολυσμένην, τήν καρδίαν μου, πλύνον ροαίς κατανύξεως, μετανοίας τε δάκρυσι, ίνα πόθω κραυγάζω σοι, Πρέσβευε τώ σώ Υιώ καί Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δοθήναί μοι, σέ γάρ έχω ελπίδα, ο ανάξιος δούλός σου.

Η Σταυροθεοτοκίον

Τόν Αμνόν καί Ποιμένα καί Λυτρωτήν, η Αμνάς θεωρούσα εν τώ Σταυρώ, ηλάλαζε δακρυουσα, καί πικρώς εκβοώσα, ο μέν κόσμος αγάλλεται, δεχόμενος τήν λύτρωσιν, τά δέ σπλάγχνα μου φλέγονται, ορώσης σου τήν σταύρωσιν, ήν περ υπομένεις διά σπλάγχνα ελέους, Μακρόθυμε Κύριε, τού ελέους η άβυσσος, καί πηγή αγαθότητος, σπλαγχνίσθητι καί δώρησαι ούν, τών πταισμάτων άφεσιν τοίς δούλοις σου, τοίς ανυμνούσί σου πίστει, τά θεία παθήματα.

Ωδή δ' Ο Ειρμός

«Εισακήκοα Κύριε, τής οικονομίας σου τό μυστήριον, κατενόησα τά έργα σου, καί εδόξασά σου τήν θεότητα».

Ού τό πύρ εδειλίασας, τό τών πειρασμών παμμάκαρ θεόπνευστε, ουκ εχαύνωσε τόν τόνον σου, τής τρυφής τό λείον Θεοφύλακτε.

Φυλακήν σου τώ στόματι, έθετο Χριστός καί χείλεσιν, Όσιε, όθεν έμεινας ασάλευτος, ασεβών συστάντων εναντίον σου.

Υπομένων υπέμεινας, τόν επί τήν πέτραν πόδας σου στήσαντα, καί προσέσχε σοι ο Ύψιστος, τήν αυτού εικόνα προσκυνήσαντι.

Θεοτοκίον

Λυτρωθέντες τώ τόκω σου, τού τής αμαρτίας χρέους πανάμωμε, χαριστήριον εφύμνιον, αναμέλπομέν σοι Θεονύμφευτε.

Ωδή ε' Ο Ειρμός

«Oρθρίζοντες βοώμέν σοι Κύριε, σώσον ημάς, σύ γάρ εί Θεος ημών, εκτός σου άλλον ουκ οίδαμεν».

Αι χείρές σου οσίως θεόπνευστε, πρός τόν Θεόν, Πάτερ επαιρόμεναι, τούς δυσσεβείς ετροπώσαντο.

Κρατήσας τής χειρός σου ο Κύριος θεοφόρε, Πάτερ καθωδήγησε, πρός ουρανίαν απόλαυσιν.

Τήν τρίβον τήν στενήν Θεοφύλακτε, διαπερών, πρός πλάτος κατήντησας, τού Παραδείσου θεόπνευστε.

Θεοτοκίον

Οι μή σέ Θεοτόκον γινώσκοντες, Θεομήτορ, φώς ου μή θεάσωνται, τό γεννηθέν εκ σού πάναγνε.

Ωδή ς' Ο Ειρμός

«Χιτώνά μοι παράσχου φωτεινόν, ο αναβαλλόμενος, φώς ως ιμάτιον, πολυέλεε Χριστέ ο Θεός ημών».

Νεκρώσας τάς αισθήσεις εγκρατώς, παθών εβασίλευσας, καί νύν Θεοφύλακτε, απαθείας εντρυφάς ταίς λαμπρότησιν.

Εικόνα τού Σωτήρος προσκυνείν, τούς πάντας εδίδαξας, έργοις καί δόγμασι, διαπρέψας εμφανώς Θεοφύλακτε.

Νεφέλην σε τόν όμβρον τής ζωής, ο Χριστός ανέδειξε, Πάτερ πηγάζουσαν, Ιεράρχα τού Χριστού Θεοφύλακτε.

Θεοτοκίον

Ωραίος παρά πάντας τούς βροτούς, ο Υιός σου Πάναγνε, κάλλει θεότητος, εί καί σάρκα δι' ημάς ανελάβετο.

Τό Μαρτυρικόν τού Ήχου.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή Η' τού αυτού μηνός, μνήμη τού Οσίου Πατρος ημών καί Ομολογητού Θεοφυλάκτου Επισκόπου Νικομηδείας.

Στίχοι

· Καί σαρκός εξόριστος, ως καί πατρίδος,

· Θείος Θεοφύλακτος, ού Θεός φύλαξ.

· Ήλυθεν ογδοάτη Θεοφύλακτος Θεού άγχι.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Παύλου Πλουσιάδος τού Ομολογητού.

Στίχοι

· Σάλπιγξ σιωπά Παύλος ο Πλουσιάδος,

· Σάλπιγγος ηχήν τήν τελευταίαν μένων.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου Αποστόλου Ερμού, ού μέμνηται ο Απόστολος Παύλος εν τή πρός Ρωμαίους επιστολή.

Στίχοι

· Ερμή θανόντι τώ μαθητή Κυρίου,

· Ερμώ ον έμπνουν εκ λόγων διαγλύφω.

Τή αυτή ημέρα, ο Αγιος Μάρτυς Δίων μαχαίρα τελειούται.

Στίχοι

· κάν δεξιά σφάττει σε δεινή τού πλάνου,

· Η δεξιά στέφει σε Δεσπότου Δίων.

Τή αυτή ημέρα, ο Όσιος Δομέτιος εν ειρήνη τελειούται.

Στίχοι

· Ο Δομέτιος τής τελευτής τό χρέος,

· Δι' εκβιβαστών εξέτιοεν Αγγέλων.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ' Ο Ειρμός

«Παίδες Εβραίων εν καμίνω κατεπάτησαν τήν φλόγα θαρσαλέως, καί εις δρόσον τό πύρ, μετέβαλον βοώντες, Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός εις τούς αιώνας».

Δρόμον τόν θείον εκτελέσσσσας, καί τήν πίστιν σου τηρήσας μέχρι τέλους, τών σών πόνων Σοφέ, τόν στέφανον εκτήσω, αναβοών μακάριε, ο Θεός ευλογητός εί.

Άρματι θείων αρετών σου, εποχούμενος πρός ύψος ανηνέχθης, τώ Θεώ δέ τανύν παρέστηκας κραυγάζων, Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός εις τούς αιώνας.

Ίδεν ο πλάσας κατά μόνας, τάς καρδίας τών ανθρώπων θεοφόρε, τής καρδίας τής σής, τό ένθεον καί θρόνοις, διδασκαλίας ίδρυσε, Θεοφύλακτε τρισμάκαρ.

Θεοτοκίον

Σοί νύν προσφεύγω Θεοτόκε, καί τή σκέπη σου καί θεία προστασία, λυτρωθήναι δεινών, δεόμενος πταισμάτων, ευλογημένη πάναγνε, η Θεόν σαρκί τεκούσα.

Ωδή η' Ο Ειρμός

«Επταπλασίως κάμινον, τών Χαλδαίων ο τύραννος, τοίς θεοσεβέσιν εμμανώς εξέκαυσε, δυνάμει δέ κρείττονι, περισωθέντας τούτους ιδών, τόν Δημιουργόν, καί Λυτρωτήν ανεβόα, οι Παίδες ευλογείτε, Ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Ευφραινομένων ένθα νύν, κατοικία κατώκησας, Ομολογητά τής αληθείας πρόμαχε, καί φώς σοι ανέτειλεν, οία δικαίω πάνσοφε, καί τούς τών Mαρτύρων ηθληκότι αγώνας, μεθ' ών νύν ανακράζεις, Ιερείς ευλογείτε, λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Υπομονής τόν στέφανον, εκομίσω θεόληπτε, τάς υπερορίας γάρ πικρώς κατώκησας, μισθόν εκδεχόμενος, απολαβείν τών άθλων σου, καί τής αγαθής ού διεψεύσθης ελπίδος, Χριστώ ανακραυγάζων, Ιερείς ευλογείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Φωτοφανώς η μνήμη σου, θεοφόρε τελείται νύν, τής ομολογίας φωτισμού πυρσεύουσα, αγίαν εικόνα γάρ, τήν τού Χριστού ετίμησας, καί τής Θεοτόκου, τών Αγίων τε πάντων, μεθ' ών νύν αναμέλπεις, Ιερείς ευλογείτε, λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Θεομήτωρ πάναγνε, τής ψυχής μου τά τραύματα καί τής αμαρτίας τάς ουλάς εξάλειψον, Θεόν η κυήσασα, τών επί πάντων Κόρη αγνή, εκ παρθενικής απειρογάμου νηδύος, όν Παίδες ευλογούσιν, Ιερείς ανυμνούσι, λαοί υπερυψούσιν, εις πάντας τούς αιώνας.

Ωδή θ' Ο Ειρμός

«Κυρίως Θεοτόκον, σέ ομολογούμεν, οι διά σού σεσωσμένοι Παρξένε αγνή, σύν Ασωμάτων χορείαις σέ μεγαλύνοντες».

Μεγάλων χαρισμάτων, όντως ηξιώθης, υπέρ Χριστού κινδυνεύσας φρονή ματι, καρτερικώ θεοφόρε θεομακάριστε.

Ημάς τούς σέ υμνούντας, Μάκαρ εποπτεύεις, εκ πειρασμών καί κινδύνων λυτρούμενος, καί τών αιρέσεων θραύων τά μηχανήματα.

Σωφρόνως καί δικαίως, ως Ιεροφάντωρ, πολιτευσάμενος Μάρτυς εγένου λαμπρός, την σήν πορφύραν υφάνας εκ τών αιμάτων σου.

Θεοτοκίον

Ως όρθρος τοίς εν σκότει, καί πεπλανημένοις, δικαιοσύνης τόν Ήλιον έχουσα, εν ταίς αγκάλαις Παρθένε Χριστόν ανέτειλας.

Τό Φωταγωγικόν τού ήχου.

Εις τόν Στίχον τών Αίνων, τό εν τώ Τριωδίω Ιδιόμελον καί τά επόμενα τούτω.

Η λοιπή τού Όρθρου Ακολουθία, καί Απόλυσις.