ΤΗ Δ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Γερασίμου τού εν τώ Ιορδάνη.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ψάλλομεν τρία προσόμοια Στιχηρά τού Οσίου.

Ήχος πλ. δ'

Ώ τού παραδόξου θαύματος

Πάτερ θεόφρον Γεράσιμε, αναπτερώσας τόν νούν, πρός Θεόν διά πίστεως, κοσμικής συγχύσεως, εβδελύξω τό άστατον, καί τόν σταυρόν σου αναλαβόμενος, τώ παντεπόπτη κατηκολούθησας, σώμα δυσήνιον, αγωγαίς ασκήσεως, τώ λογισμώ σθένει δουλωσάμενος, τού θείου Πνεύματος.

Όσιε Πάτερ Γεράσιμε, εν ερημίαις αεί, καί σπηλαίοις καί όρεσι, πίστει διαιτώμενος, τόν Θεόν εξεζήτησας, καί τούτον εύρες, ώσπερ επόθησας, ανεπιστρόφω ψυχή νευρούμενος, ταίς αναβάσεσι, ταίς καλαίς εκάστοτε, καί Μοναστών, στίφη προσενήνοχας, Χριστώ σωζόμενα.

Πάντα τόν βίον διήνυσας, εν ησυχία πολλή, καί εν πένθει καί δάκρυσι, Mοναστών γενόμενος, αλείπτης διά πίστεως, ακτημοσύνη κατακοσμούμενος, καί εγκρατεία ωραϊζόμενος, ξένος καί πάροικος, επί γής δεικνύμενος, όθεν καλώς, εύρες τήν απόλαυσιν, θεομακάριστε.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Σέ δυσωπούμεν πανάχραντε, τήν προστασίαν ημών, Συσχεθέντας εν θλίψεσι, μή παρίδης τέλεον, απολέσθαι τούς δούλους σου, αλλά γε σπεύσον, τού εξελέσθαι ημάς, τής ενεστώσης οργής καί θλίψεως, ώ θεοδόξαστε, Θεοτόκε άχραντε, σύ γάρ ημών, τείχος καί βοήθεια ακαταμάχητος.

Η Σταυροθεοτοκίον

Ήλιος τέκνoν ημαύρωται, καί η Σελήνη τό φώς, εις ζοφώδες ιμάτιον, ζοφερώς μετέβαλε, γή κλονείται, Καί ρήγνυται, φρικτώς ναού σου, τό καταπέτασμα, καγω πώς Τέκνον, μή διαρρήξομαι, σπλάγχνα καί όμματα, πώς δέ μή τό πρόσωπον, καταξανώ, αδίκως σε θνήσκοντα, βλέπουσα Σώτέρ μου.

Καί τά λοιπά τού Εσπερινού κατά τήν τάξιν.

Απολυτίκιον Ήχος α'

Τής ερήμου πολίτης καί εν σώματι άγγελος, καί θαυματουργός ανεδείχθης, θεοφόρε Πατήρ ημών, Γεράσιμε, νηστεία αγρυπνία προσευχή, ουράνια χαρίσματα λαβών, θεραπεύεις τούς νοσούντας, καί τάς ψυχάς τών πίστει προστρεχόντων σοι, Δόξα τώ δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τώ σέ στεφανώσαντι, δόξα τώ ενεργούντι διά σού πάσιν ιάματα.

Απόλυσις

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν, λέγομεν τούς Κανόνας, ως σύνηθες.

Ο Κανών τού Αγίου, ού η Ακροστιχίς εν τοίς θεοτοκίοις. Γεωργίου.

Ωδή α' Ήχος δ' Ο Ειρμός

«Ασομαί σοι Κύριε ο Θεός μου, ότι εξήγαγες λαόν δουλείας Αίγυπτίων, εκάλυψας δέ άρματα, Φαραώ καί τήν δύναμιν».

Όπλον κατά πάσης τής μεθοδείας, τού αλλοτρίου κραταιόν, την νηστείαν έχοντες, γενναίως πατήσωμεν, τά τούτου μηχανήματα.

Ελλάμψει τού Πνεύματος θεοφόρε, καταυγασθείς, τά νοητά τής ψυχής σου όμματα, πρός φώς ενητένισας, δι' αρετής τό άδυτον.

Τών παρόντων Πάτερ δι' ακτησίας, τό γεηρόν αποβαλων άχθος ως ασώματος, Γεράσιμε ήνυσας, τόν δρόμον τής ασκήσεως.

Θεοτοκίον

Γήθεν πρός ουράνιον πολιτείαν, ημάς ανείλκυσεν Αγνή, ο άχραντος τόκος σου, νηστείας ταίς πτέρυξιν, εις ουρανούς αναγαγών ημάς.

Ωδή γ' Ο Ειρμός

«Εν Κυρίω Θεώ μου, εστερεώθη η καρδία μου, διό οι ασθενούντες, περιεζώσαντο δύναμιν».

Τών παθών τά θηρία, διά νηστείας αποκτείναντες, Χριστώ δι' απαθείας, καί καθαρότητος εγγίσωμεν.

Πρός τόν άϋλον πόθον, τόν τού Κυρίου, Πάτερ Όσιε, αεί ενατενίζων, ύλης προσκαίρου κατεφρόνησας.

Τόν Χριστόν εν τή γλώσση, έχων αεί Πάτερ Γεράσιμε, τό αληθές τών λόγων, διεβεβαίου εν τοις θαύμασι.

Θεοτοκίον

Εν νηστείαις καί πόνοις, τό ασθενές ημών τής φύσεως, ρωννύουσα Παρθένε, κατά παθών τούτο ενίσχυσον.

Κάθισμα Ήχος α'

Τού λίθου σφραγισθέντος

Τήν κλίμακα τών θείων αρετών διανύσας, πρός νοητής θεωρίας ανελήλυθας ύψος, καί θείων μυστηρίων τού Χριστού, εμφάσεις υπεδέξω καθαράς, διά τούτο, θεοφόρε, σέ ευσεβώς τιμώμεν καί βοώμεν, Δόξα τώ ενισχύσαντι Χριστώ, δόξα τώ σέ στεφανώσαντι, δόξα τώ ενεργούντι διά σού πάσιν ιάματα.

Θεοτοκίον

Τάς χείράς σου τάς θείας, αις τόν Κτίστην εβάστασας, Παρθένε Θεοτόκε σαρκωθέντα χρηστότητι, προτείνασα δυσώπησον αυτόν, λυτρώσασθαι ημάς από παθών, πειρασμών τε καί κινδύνων, τούς ευφημούντάς σε πόθω καί βοώντας, Δόξα τώ ενοικήσαντι έν σοί, δόξα τώ προελθόντι εκ σού, δόξα τώ ελευθερώσαντι ημάς διά τού τόκου σου.

Η Σταυροθεοτοκίον

Σταυρώ σου προσπαγέντος υπό τών παρανόμων, καί στρατιωτών Σώτερ λόγχη, τήν πλευράν ορυγέντος, η Πάναγνος ωδύρετο πικρώς, τά σπλάγχνα κοπτομένη μητρικώς, καί τό πολύ σου καί φρικτόν τής ανοχής εξίστατο βοώσα, Δόξα τή πρός ανθρώπους σου στοργή, δόξα τή σή χρηστότητι, δόξα τώ εν τώ θανάτω σου βροτούς αθανατίζοντι.

Ωδή δ' Ο Ειρμός

«Τής σής επί τής γής παρουσίας, Χριστέ ο Θεός, προμηνύων ο προφήτης τήν έλευσιν, μετά χαράς εκραύγαζε, Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε».

Τής σής εν τοίς βροτοίς ευσπλαγχνίας, Χριστέ ο Θεός, δείγμα παρέσχου τόν καιρόν τής εγκρατείας Σωτήρ, δι' ού ψυχάς καί σώματα καθαίρεις, καί αγιάζεις τών δούλων σου.

Τών αρετών τήν κλίμακα ανύσας Σοφέ, μυστικωτέρας θεωρίας, ηξίωσαι, διό καί χάριν είληφας οράν, καί πρό καιρού τά εσόμενα.

Ιδρώσι τών αγώνων σου τών ενθέων, τήν άγονον κατήρδευσας έρημον, καί καρποφόρον έδειξας, αθρώπους τώ Χριστώ συγκομίζουσαν.

Θεοτοκίον

Ως στήριγμα Πιστών δεδομένη, Παρθένε αγνή, παρά Χριστού τού σέ δοξάσαντος, δύναμιν εν τώ

καιρώ περίζωσον, ημάς τής εγκρατείας υμνούντάς σε.

Ωδή ε' Ο Ειρμός

«Ο ανατείλας τό φώς, καί φωτίσας τόν όρθρον, καί δείξας τήν ημέραν, δόξα σοι δόξα σοι, Ιησού Υιέ τού Θεού».

Τής χαμαιζήλου ημάς, προσπαθείας οικτίρμον, νηστεία, αφαρnάσας, πρός τό ύψος έλκυσον, Ιησού τής σής αγαπήσεως.

Τών προσευχών ταίς προσβολαίς, παρατάξεις δαιμόνων, κατέτρωσας γενναίως, καί Χριστόν Γεράσιμε, σύ ανύμνεις Υιόν τού Θεού.

Τήν τών παθών διασχών, θεοφόρε ομίχλην, φωτί τώ τής αγνείας, καί τής καθαρότητος, νοητώς επλησίασας.

Θεοτοκίον

Ρύπου ημάς νοητού, διά τής εγκρατείας, εκπλύνασα Παρθένε, καθαρούς παράστησον, δοξολογείν τόν Υιόν τού Θεού.

Ωδή ς' Ο Ειρμός

«Ως Ιωνάν τόν Προφήτην, ελυτρώσω τού κήτους Χριστέ ο Θεός, καμέ τού βυθού τών πταισμάτων, ανάγαγε, καί σώσόν με μόνε φιλάνθρωπε».

Τής εγκρατείας τή αίγλη, ελλαμφθέντας ημάς καταξίωσον, ιδείν τής εγέρσεως Σώτερ, τής σής τήν θείαν δόξαν καί τήν λαμπρότητα.

Ως εωσφόρος εκλάμψας, εν τώ σκότει τού βίου Γεράσιμε, ανθρώπους εις φώς πολιτείας, Αγγέλων ασωμάτων εχειραγώγησας.

Τη ευχών βακτηρία, κεφαλάς νοουμένων συνέθλασας, θηρών παναοίδιμε Πάτερ, καί θήρας τής εκείνων ανθρώπους διέσωσας.

Θεοτοκίον

Γνόντες τών πάντων Δεσπότην, διά σού Θεοτόκε, ερρύσθημεν πλάνης τών ειδώλων, καί πόθω, κυρίως σε Μητέρα Θεού δοξάζομεν.

Τό Μαρτυρικόν τού ενδιατάκτου ήχου.

Συναξάριον

Τή Δ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Γερασίμου τού εν τώ Ιορδάνη.

Στίχοι

· Υπηρέτης θήρ τώ Γερασίμω γέρας,

· Θήρας παθών κτείναντι πρίν λήξαι βίου.

· Τή δέ τετάρτη Γεράσιμος βιότοιο απέπτη.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων Παύλου καί Ιουλιανής τής αυτού αδελφής.

Στίχοι

· Ο κείμενος μέν Παύλος, η δέ κειμένη

· Ιουλιανή, σύγγονοι τετμημένοι.

Τή αυτή ημέρα, οι ανωτέρω, Κοδράτος, Ακάκιος καί Στρατόνικος οι από δημίων, ξίφει τελειούνται.

Στίχοι

· Τρείς εκχέαντες αίμα πολλών ως ύδωρ,

· Σοφών αίμα, Χριστέ σοί χέουσιν εκ ξίφους.

Τή αυτή ημέρα, ο Άγιος Γρηγόριος Κύπρου, εν ειρήνη τελειούται.

Στίχοι

· Ελαφος ώσπερ εκ βρόχου ρυσθείς βίου,

· Άνεισι Γρηγόριος, ένθα ζών ύδωρ.

Ταίς τών σών Αγίων πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ' Ο Ειρμός

«Ο εν τώ όρει τώ Μωσεί συλλαλήσας, καί τύπον τής Παρθένου τήν βάτον δείξας, ευλογητός ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών».

Δι' εγκρατείας αναβάντες πρός όρος, ενθέου πολιτείας καί σωφροσύνης, τόν φωτοδότην Κύριον, νοητώς ενοπτρισώμεθα.

Εν ακηράτοις αρετών παραδείσοις, χορεύσας θεοφόρε, άνθη θαυμάτων, εδρέψω πάσιν άφθονον, τούτων χάριν δωρούμενος.

Τήν κατ' εικόνα θεοφόρε αξίαν φυλάττων, φοβερός ανημέροις θηρσίν, εδείχθης άδων απαύστως τώ Θεώ ευχαριστήρια.

Θεοτοκίον

Ισχύν καί κράτος κατ' εχθρών νοουμένων, νηστεία καί αγώσι Θεοκυήτορ, ημάς αινούντας Αγνή, καί υμνούντάς σε περίσωσον.

Ωδή η' Ο Ειρμός

«Τον Βασιλέα Χριστόν, όν ωμολόγησαν οι αιχμάλωτοι Παίδες, εν τή καμίνω λέγοντες μεγάλη τή φωνή, Πάντα τά έργα υμνείτε, καί υπερυψούτε, είς πάντας τούς αιώνας».

Ο Βασιλεύς τού παντός, Δέσποτα Κύριε, καί ημάς βασιλεύσαι, παθών καί ηδονών τών σαρκικών, ως αγαθός, διά νηστείας καί πόνων αξίωσον, ίνα σε ευλογώμεν, εις πάντας τούς αιώνας.

Τόν Βασιλέα Χριστόν, εν τή καρδία σου από βρέφους θεόφρον δεξάμενος, χαρίτων τών αυτού, καί επιλάμψεων θείων ώφθης, καταγώγιον τερπνόν, τούτον δοξάζων εκάστοτε.

Εν τή φλογί τών παθών Πάτερ Γεράσιμε, μηδαμώς σε φλεχθέντα, δρόσος η τών χαρίτων τού Χριστού εξ ουρανού, όλον κατήρδευσε πόθω, τούτον ανυμνούντα, εκτενώς Θεόν τών όλων.

Θεοτοκίον

Ο σαρκωθείς εκ τών σών, άχραντε Δέσποινα, παναγίων αιμάτων, αυτός αποκαθαίρει μολυσμών σαρκικών, διά νηστείας καί πόνων ημάς δυναμών, ταίς σαίς απαύστοις ικεσίαις Θεοτόκε Παρθένε.

Ωδή θ' Ο Ειρμός

«Τόν άσπορον τόκον σου, Θεοτόκε Άχραντε, Χριστόν τόν Θεόν ημών, εν ύμνοις ασιγήτοις μεγαλύνομεν».

Ο πλούτος τής χάριτος, τού Αγίου Πνεύματος εις πάντας προστίθεται, τούς πόνοις εγκρατείας τούτον συλλέγοντας.

Τήν άϋλον Όσιε, υλικώ εν σώματι, ζωήν καί πολιτείαν διήνυσας, δοξάζων τόν δυναμούντά σε Κύριον.

Όλην σου τήν έφεσιν, τής ψυχής Γεράσιμε, πρός μόνα τά άφθαρτα έχων, κατηξιώθης ών επόθησας.

Σύν Οσίοις Όσιε, Χριστώ παριστάμενος αυτόν καθικέτευε, υπέρ τών εκτελούντων τήν θείαν μνήμην σου.

Θεοτοκίον

Ύπερθεν εκλάμπουσα, η σή χάρις Δέσποινα, φωτίζει τούς σέ ακαταπαύστως, Θεομήτορ μεγαλύνοντας.

Τό Φωταγωγικόν τού ήχου, τό Ιδιόμελον τής ημέρας, καί η λοιπή τού Όρθρου Ακολουθία, ως σύνηθες, καί Απόλυσις.