ΤΗ Α' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τής αγίας Οσιομάρτυρος Ευδοκίας τής από Σαμαρειτών.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ψάλλομεν τρία Στιχηρά Προσόμοια τής Αγίας.

Ήχος δ' Έδωκας σημείωσιν

Πρότερον ασκήσασα, καί τής σαρκός τά σκιρτήματα, εγκρατεία μαράνασα, αθλήσει τό δεύτερον τού εχθρού καθείλες, τάς μηχανουργίας, καί νίκην ήρας κατ' αυτού, ώ Ευδοκία θεομακάριστε, διό σε εστεφάνωσεν, επί διπλοίς αγωνίσμασιν, Ιησούς ο φιλάνθρωπος, καί Σωτήρ τών ψυχών ημών.

Καρδίας ταίς αύλαξι, σπόρον τόν θείον εισδέδεξαι, ως γή πίων θεόπνευστε, και εκατοστεύοντα, μαρτυρίου στάχυν, εξήνθησας όντως, καί αποθήκαις νοηταίς, εθησαυρίσθης σθένει τού Πνεύματος, τού σέ μεταποιήσαντος, καί αλλοιώσει τή κρείττονι, αλλοιώσαντος χάριτι, Ευδοκία πανεύφημε.

Νεκρούς εξανέστησας, ζωοποιώ σου προσφθέγματι, Ευδοκία πανεύφημε, νεκρώσασα πάνσοφε, εγκρατείας πόνοις, τού σώματος πάθη, καί νύν οικείς τούς ουρανούς, μετά Μαρτύρων, καλώς τελέσασα, τόν δρόμον τής αθλήσεως, τή συνεργεία τού Πνεύματος, υπέρ πάντων τών πίστει σε, ανυμνούντων πρεσβεύουσα.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Χαίροις ηλιόμορφε, Ηλίου άδυτον όχημα, η τόν Ήλιον λάμψασα, τόν απερινόητον, χαίρε νούς αστράπτων, θείαις φρυκτωρίαις, η λαμπηδών τής αστραπής, η διαυγάζουσα γής τά πέρατα, η όντως χρυσαυγίζουσα, η παγκαλής καί πανάμωμος, η τό φώς τό ανέσπερον, τοίς πιστοίς εξαστράψασα.

Η Σταυροθεοτοκίον

Σταυρούμενον βλέπουσα Χριστόν η πάναγνος Δέσποινα, καί πλευράν ορυττόμενον, λόγχη η πανάμωμος, έκλαιε βοώσα, Τί Υιέ μου; τί σοι αχάριστος τουτο λαός, αποτιννύει ανθ' ών πεποίηκας, καλών αυτοίς, καί σπεύδεις με, ατεκνωθήναι παμφίλτατε; καταπλήττομαι εύσπλαγχνε, σήν εκούσιον σταύρωσιν.

Εάν δέ τύχη εν Σαββάτω, η εκτός τής τεσσαρακοστής, λέγε τό εξής Ιδιόμελον.

Δόξα... Ήχος πλ. β'

Ιωάννου Μοναχού

Καταλιπούσα τά τερπνά, καί ποικίλα τού βίου, η Οσία καί Μάρτυς, καί τόν σταυρόν αραμένη επ' ώμων, προσήλθε τού νυμφευθήναί σοι, Χριστέ, καί σύν οιμωγαίς δακρύων εβόα, Μή με τήν πόρνην απορρίψης, ο ασώτους καθαίρων, μή μου τά δάκρυα παρίδης, τών δεινών αφλημάτων, αλλά δέξαι με, ώσπερ τήν πόρνην εκείνην, τήν τό μύρον σοι προσενέγκασαν, καί ακούσω καγώ, Η πίστις σου σέσωκέ σε, πορεύου εις ειρήνην.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τριήμερος ανέστης

Μετάνοιαν ού κέκτησαι, ψυχή αμετανόητε, τί βραδύνεις; τού θανάτου η τομή, εγγίζει καί τό τέλος, εφέστηκεν ως κλέπτης, τή Θεοτόκω δράμε πρόσπεσον.

Η Σταυροθεοτοκίον

Ορώσά σε σταυρούμενον, Χριστέ η σέ κυήσασα, ανεβόα, Τί τό ξένον, ο ορώ, μυστήριον Υιέ μου; πώς επί ξύλου θνήσκεις, σαρκί κρεμάμενος ζωής χορηγέ;

Η λοιπή τού Εσπερινού Ακολουθία κατά τήν τάξιν.

Απολυτίκιον Ήχος δ'

Η αμνάς σου Ιησού, κράζει μεγάλη τή φωνή, σέ νυμφίε μου ποθώ, καί σέ ζητούσα αθλώ, καί συσταυρούμαι καί συνθάπτομαι τώ βαπτισμώ σου, καί πάσχω διά σέ, ως βασιλεύσω σύν σοί, καί θνήσκω υπέρ σού, ίνα καί ζήσω εν σοί, αλλ' ως θυσίαν άμωμον προσδέχου, τήν μετά πόθου υθείσάν σοι, Αυτής πρεσβείαις ως ελεήμων, σώσον τάς ψυχάς ημών.

Απόλυσις

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν λέγονται οι Κανόνες κατά τήν τάξιν.

Ο κανών τής Αγίας, ού η Ακροστιχίς.

Τής Ευδοκίας τούς αγώνας αινέσω

Ωδή α' Ο Ειρμός

«Άσωμεν τώ Κυρίω, τώ διαγαγόντι τόν λαόν αυτού, εν Ερυθρά θαλάσση, ότι μονος ενδόξως δεδόξασται».

Τήν εξ απροσεξίας, σκότωσίν μοι Μάρτυς επισκήψασαν, πρεσβειών σου ακτίσιν, Ευδοκία υμνούντί σε σκέδασον.

Ήγρευσεν η σαγήνη, λόγων θεοπνεύστων Καλλιμάρτυς σε, αθανάτου τραπέζης, απολαύσεως θείας εντρύφημα.

Στέμμα τής αφθαρσίας, καί τήν διαμένουσαν απόλαυσιν, τά γής παρωσαμένη, Ευδοκία, αξίως κεκλήρωσαι.

Θεοτοκίον

Έλυσε τού θανάτου, εκ τής καταδίκης με Πανάμωμε, ο εκ σού Θεός Λόγος, σαρκωθείς διά σπλάγχνα ελέους αυτού.

Ωδή γ' Ο Ειρμός

«Σύ εί τό στερέωμα τών προστρεχόντων σοι Κύριε, σύ εί τό φώς τών εσκοτισμένων, καί υμνεί σε τό πνεύμά μου».

Ύλην καταλείψασα, τήν πολυποίκιλον ένδοξε, κόσμου φθαρτού, όλβον Ευδοκία, αναφαίρετον είληφας.

Δόξης αγαλλίαμα, τής μετανοίας σου σύμβολον, εν ουρανοίς, σεπτή κατιδούσα, εφωτίσθης βαπτίσματι.

Θεοτοκίον

Όλην μου τήν έφεσιν, Θεογεννήτρια δέομαι, πρός τόν εκ σού, ίθυνον τεχθέντα, τών παθών ρυομένη με.

Κάθισμα

Ήχος πλ. δ' Τήν Σοφίαν

Φωτισθείσα τή αίγλη τή θεϊκή, τόν τής πλάνης κατέλιπες σκοτασμόν, καί βίον ανέλαβες, μετά σώματος άϋλον, χαρισμάτων δέ θείων, πλησθείσα τού Πνεύματος, εκ ψιλής προσρήσεως, νεκρούς εξανέστησας, όθεν επί τέλει, μαρτυρίου στεφάνω, ενθέως κεκόσμησαι, καί τόν δόλιον ήσχυνας, Ευδοκία Ισάγγελε, Πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω τήν αγίαν μνήμην σου.

Θεοτοκίον

Ενθυμούμαι τήν κρίσιν καί δειλιώ, εννοών μου τάς πράξεις τάς πονηράς, πώς απολογήσομαι, τώ Κριτή ο ταλαίπωρος; πρός τήν σήν δέ βλέπων, εικόνα πανύμνητε, αναψυχήν λαμβάνω, Κυρία τών πόνων μου, καί απεγνωσμένος, σοί προσπίπτω κραυγάζων, Ελέησον, οίκτειρον, Παναγία μου πρόφθασον, εν η μέρα τής κρίσεως, όπως ταίς πρεσβείαις ταίς σαίς, ο Υιός σου ίλεώς μοι γένηται, επεί περ άλλην ελπίδα, εκτός σου ού κέκτημαι.

Η Σταυροθεοτοκίον

Τόν Αμνόν καί Ποιμένα καί Λυτρωτήν, η Αμνάς θεωρούσα εν τώ σταυρώ, αδίκως κρεμάμενον, θρηνωδούσα εκραύγαζεν, Οίμοι φίλτατον τέκνoν, Υιέ ποθεινότατε! Οίμοι πώς τοσούτον, οράν στέρξω θέαμα! κόπτομαι τά σπλάγχνα τήν καρδίαν Πιμπρώμαι, Αλλ' ώ υπεράγαθε, τούς σούς λόγους εκπέρανον, καί ανάστηθι τάχιον, κόσμον χαρμονής εμπιπλών, καί πταισμάτων λύτρωσιν δωρούμενος, τοίς ανυμνούσιν εν πίστει, τό άχραντον πάθος σου.

Ωδή δ' Ο Ειρμός

«Εισακήκοα Κύριε, τής οικονομίας σου τό μυστήριον, κατενόησα τά έργα σου, καί εδόξασά σου τήν θεότητα».

Καλλονή υπερέχουσα, σώματος αξίως ψυχής εξήνθησας, ωραιότητα κατάλληλον, πόνοις Ευδοκία απαστράπτουσα.

Ιεραίς εισηγήσεσι, ταίς τού Γερμανού τήν κρίσιν ευϊλατον, δι' ελέους Μάρτυς είληφας, τών πρίν αθεμίτων αλογήσασα.

Απημαύρωσας άπασαν, πλάνης προσβολήν, φωτός αληθείας γάρ, οδηγόν έσχες Αρχάγγελον, θείας σοι εμφάσεις εκκαλύπτοντα.

Θεοτοκίον

Σύ πανάμωμε Δέσποινα, σάλον τών κυμάτων ψυχής μου πράϋνον, αμαρτίας με τού κλύδωνος, καί τής τρικυμίας απαλλάττουσα.

Ωδή ε' Ο Ειρμός

«Ορθρίζοντες βοώμέν σοι Κύριε, σώσον ημάς, σύ γάρ εί Θεός ημών, εκτός σου άλλον ουκ οίδαμεν».

Τόν βόρβορον τών πράξεων δάκρυσιν, εκπλυθείσα λουτρώ τού Bαπτίσματος, ηλίου πλέον εξέλαμψας.

Ου πλούτος, ού θωπείαι, ου μάστιγες, ου ξεσμοί σε, ου ξίφος, ου θάνατος, Θεού χωρίσαι δεδύνηνται.

Θεοτοκίον

Υλώδους προσπαθείας μου άκανθαν, Θεοτόκε, φλέξον τώ μή φλέξαντι, πυρί τήν θείαν γαστέρα σου.

Ωδή ς' Ο Ειρμός

«Χιτώνά μοι παράσχου φωτεινόν, ο αναβαλλόμενος φώς ως ιμάτιον, πολυέλεε Χριστέ ο Θεός ημών».

Στερρώς τώ τής αθλήσεως πυρί, σεαυτήν λιπάνασα, βασάνοις ανάλωτος, Ευδοκία, ανεδείχθης σεβάσμιε.

Αγάπης εραστών τών φθαρτικών, σεμνόν προτιμήσασα Νυμφίον τώ έρωτι, Ευδοκία τώ αφθάρτω επανέθου σαυτήν.

Θεοτοκίον

Γαλήνης η κυήσασα Χριστόν, τόν αίτιον Δέσποινα, τόν άγριον κλύδωνα, τών παθών μου, Παναγία ημέρωσον.

Εί έστι Τεσσαρακοστή, λέγε τό Mαρτυρικόν τού τυχόντος ήχου.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή Α' τού αυτού μηνός, Μνήμη τής Αγίας Οσιομάρτυρος Ευδοκίας τής από Σαμαρειτών.

Στίχοι

· Η Σαμαρείτις ουχ ύδωρ Ευδοκία,

· Αλλ' αίμα, Σώτερ, εκ τραχήλου σοι φέρει.

· Μαρτίου αμφί πρώτη η Ευδοκία ξίφος έτλη.

Τή αυτή ημέρα, μνήμη τής Αγίας Δομνίνης, καί τών σύν αυτή.

Στίχοι

· Τών αρετών φέρουσα φόρτους Δομνίνα,

· Θεώ προσήλθεν έμπορος πανολβία.

Τή αυτή ημέρα, μνήμη τής Αγίας Μάρτυρος Αντωνίνης.

Στίχοι

· Θάλαμος η θάλασσα νυμφικός γίνη,

· Αντωνίναν κρύπτουσα νύμφην Κυρίου.

Τή αυτή ημέρα οι Άγιοι Μάρκελλος καί Αντώνιος, πυρί τελειούνται.

Στίχοι

· Χώνη τις η κάμινος Αθληταίς δύο,

· Οί χρυσίου λάμπουσιν εν ταύτη πλέον.

Τή αυτή ημέρα, οι Άγιοι Μάρτυρες Σίλβεστρος καί Σωφρόνιος ξίφει τελειούνται.

Στίχοι

· Ου καρτερών Σίλβεστρε θρησκεύειν πλάνην,

· Σύν Σωφρονίω τήν τομήν εκαρτέρεις.

Τή αυτή ημέρα, ο Άγιος Νεστοριανός ξίφει τελειούται.

Στίχοι

· Εις τουπίσω τράχηλον εξειλκυσμένος,

· Nεστοριανός τήν σφαγήν πρόσω φέρει.

Ταίς τών Αγίων σου πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ' Ο Ειρμός

«Οι εκ τής Iουδαίας, καταντήσαντες παίδες εν Βαβυλώνι ποτέ, τή πίστει τής Τριάδος, τήν φλόγα τής καμίνου, κατεπάτησαν ψάλλοντες, Ο τών Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός εί».

Ως ζωής κληρονόμος, καί θανάτου ρυσθείσα τού ψυχοφθόρου σαφώς, ευχή τούς τεθνεώτας, ζωούσα Ευδοκία, τώ Χριστώ ανεκραύγαζες, Ο τών Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός εί.

Ναός τής αμαρτίας, προϋπάρξασα Μάρτυς σαυτήν καθήρας Θεώ, ναόν ηγιασμένον, ενάρετον δεικνύσα, Καλλιμάρτυς κραυγάζουσα, ο τών Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός εί.

Ασκήσεως ιδρώσι, πιανθείσα ελαία ώφθης κατάκαρπος, αθλήσεως δέ ξίφει, καί λύθρω Ευδοκία, τρυγωμένη εκραύγαζες, ο τών πατέρων ημών, Θεός ευλογητός εί.

Θεοτοκίον

Συντριβέντα κακία, καί δειναίς αμαρτίαις καταβριθόμενον, Αμνόν τήν αμαρτίαν, τόν αίροντα τού κόσμου, η κυήσασα Δέσποινα, επικρατείας αυτών, Παρθένε, τήρησόν με.

Ωδή η' Ο Ειρμός

«Τόν Βασιλέα τών ουρανών, όν υμνούσι, στρατιαί τών Αγγέλων, υμνείτε καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Αϋλον πύρ σοι ενδομυχούν, καί εν κόλποις, θείος άνθραξ Πάνσεμνε υπάρχων, εφλεξε τυράννους, αλώβητον τηρών σε.

Ιδρώτων θείων τάς αμοιβάς Ευδοκία, ιαμάτων είληφας πλημμύρας, νόσους θανατούσα, καί τούς νεκρούς ζωούσα.

Θεοτοκίον

Νενεκρωμένην ταίς ηδοναίς τήν ψυχήν μου, Θεοτόκε ζώωσον, ζωήν γάρ, μόνη απειράνδρως, γεγέννηκας Παρθένε.

Ωδή θ' Ο Ειρμός

«Κυρίως Θεοτόκον, σέ ομολογούμεν, οι διά σού σεσωσμένοι Παρθένε Αγνή, σύν Ασωμάτων χορείαις, σέ μεγαλύνοντες».

Ελύθης τών προσκαίρων, Μάρτυς Ευδοκία, καί εφετών τό ακρότατον είληφας, πρός τόν Θεόν, διά ξίφους επιδημήσασα.

Σύν Μάρτυσιν ως Μάρτυς, καί σύν ταίς Οσίαις, ως Ασκητών ακροθίνιον έλαμψας, θαυματουργός Ευδοκία, δειχθείσα ένδοξε.

Θεοτοκίον

Ως θείαν προστασίαν, καί ως ασφαλή σε, ελπίδα μόνην κατέχω Μητρόθεε, αμαρτιών καί κινδύνων εκλυτρωθήναί με.

Ει έστι Τεσσαρακοστή, τό Φωταγωγικόν, και η λοιπή Ακολουθία τού Όρθρου, ως σύνηθες, καί Απόλυσις.