ΤΗ Λ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Η Σύναξις τών Αγίων Ενδόξων καί πανευφήμων Αποστόλων τών ΙΒ'.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια τών Κορυφαίων γ'.

Ήχος δ'

Έδωκας σημείωσιν

Έδωκας καυχήματα, τή Εκκλησία φιλάνθρωπε, τούς σεπτούς Αποστόλους, σου εν ή υπερλάμπουσι νοητοί φωστήρες, Πέτρος τε καί Παύλος, ως περ αστέρες, λογικοί, τήν οικουμένην περιαυγάζοντες, δι' ών εφωταγώγησας, τήν δυτικήν αμαυρότητα, Ιησού παντοδύναμε, ο Σωτήρ τών ψυχών ημών.

Έδωκας στηρίγματα, τή Εκκλησία σου Κύριε, τήν τού Πέτρου στερρότητα, καί Παύλου τήν σύνεσιν, καί λαμπράν σοφίαν, καί τήν εκατέρων, θεηγορίαν αληθή, τής αθεϊας πλάνην διώκουσαν, διό μυσταγωγούμενοι, παρ' αμφοτέρων υμνούμέν σε, Ιησού παντοδύναμε, ο Σωτήρ τών ψυχών ημών.

Έδωκας υπόδειγμα, επιστροφής αμαρτάνουσι, τούς διττούς Αποστόλους σου, τόν μέν αρνησάμενον, εν καιρώ τού πάθους, καί μετεγνωκότα, τόν δέ κηρύγματι τώ σώ, αντιταξάμενον καί διώξαντα, καί άμφω τού συστήματος, πρωτοστατούντας τών φίλων σου, Ιησού παντοδύναμε, ο Σωτήρ τών ψυχών ημών.

Καί τών ιβ' τά παρόντα γ'

Ήχος δ'

Ως γενναίον εν Μάρτυσιν

Ως αυτόπται καί μάρτυρες, τής τού Λόγου σαρκώσεως, Μαθηταί πανόλβιοι μακαρίζεσθε, ως αστραπαί γάρ εκλάμποντες, τώ κόσμω εφάνατε, καί ως όρη νοητά, γλυκασμόν εσταλάξατε, ως αέναοι, ποταμοί Παραδείσου μερισθέντες, τών εθνών τάς Εκκλησίας, θείοις ποτίζετε νάμασιν.

Ως βολίδες αστρώπτουσαι, ταίς ακτίσι τού Πνεύματος, εις τόν κόσμον άπαντα διεπέμφθητε, τήν τών θαυμάτων ενέργειαν, αφθόνως παρέχοντες, λειτουργοί τών τού Χριστού, μυστηρίων γενόμενοι, καί θεόγραφοι, θείας χάριτος πλάκες γεγραμμέναι, θεοδίδακτον τόν νόμον, Ιερομύσται πανόλβιοι.

Αλιέων ο κάλαμος, φιλοσόφων τό φρύαγμα, καί ρητόρων ρεύματα διετάραξε, θεοσοφίας διδάγματα, χαράττων καί δόγματα, καί μυρίων αγαθών, τηλαυγώς εκτιθέμενος, ευαγγέλιον, καί τρυφής αϊδίου μετoυσίαν, καί Αγγέλων απολαύσεις, καί διαμένουσαν εύκλειαν.

Δόξα... Ήχος πλ. β'

Κοσμά Μοναχού

Η πάνσεπτος τών Αποστόλων, επεδήμησεν εορτή, τή Εκκλησία Χριστού, προξενούσα σωτηρίαν ημίν, μυστικώς ούν κροτήσαντες, τούτοις προσείπωμεν, Χαίρετε φωστήρες τών εν σκότει, τού ηλίου ακτίνες υπάρχοντες, Χαίρετε Πέτρε καί Παύλε, δογμάτων τών θείων θεμέλιοι αρραγείς, φίλοι τού Χριστού, σκεύη τίμια, Πάρεστε μέσον ημών αοράτως, καταξιούντες δωρεών αϋλων, τούς τήν υμών εορτήν, ευφημούντας άσμασι.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τίς μή μακαρίσει σε, Παναγία Παρθένε; τίς μή ανυμνήσει σου τόν αλόχευτον τοκον; ο γάρ αχρόνως εκ Πατρός εκλάμψας Υιός μονογενής, ο αυτός εκ σού τής Αγνής προήλθεν, αφράστως σαρκωθείς, φύσει Θεός υπάρχων, καί φύσει γενόμενος άνθρωπος δι' ημάς, ουκ εις δυάδα προσώπων τεμνόμενος, αλλ' εν δυάδι φύσεων ασυγχύτως γνωριζόμενος, Αυτόν ικέτευε, σεμνή παμμακάριστε, ελεηθήναι τάς ψυχάς ημών.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος δ'

Ο εξ υψίστου κληθείς

Ουρανόθεν τήν χάριν δεδεγμένος, ότε τήν ερώτησιν πρός τόν χορόν ο Σωτήρ, τόν δωδεκάριθμον έφησε, τών Αποστόλων, Τίνα με λέγουσιν είναι άνθρωποι; τότε δή ο πρόκριτος, Πέτρος Χριστού Μαθητών, θεολογών ανεκήρυξε, τρανώς βοήσας, Σύ εί Χριστός, τού ζώντος Θεού Υιός, όθεν αξίως μακαρίζεται, ως εξ ύψους λαβών αποκάλυψιν, καί δεσμείν τε καί λύειν, τάς ευθύνας κομισάμενος.

Στίχ. Εις πάσαν τήν γήν εξήλθεν ο φθόγγος αυτών καί εις τά πέρατα τής οικουμένης τά ρήματα αυτών.

Ο εξ υψίστου κληθείς, ουκ απ' ανθρώπων, ότε τό επίγειον σκότος ημαύρωσε, τούς οφθαλμούς σού τού σώματος, τής ασεβείας, δημοσιεύον τήν σκυθρωπότητα, τότε τό ουράνιον, φώς περιήστραψε, σής διανοίας τά όμματα, τής ευσεβείας, ανακαλύπτον τήν ωραιότητα, όθεν επέγνως τόν εξάγοντα, φώς εκ σκότους Χριστόν τόν Θεόν ημών, όν ικέτευε σώσαι, καί φωτίσαι τάς ψυχάς ημών.

Στίχ. Οι ουρανοί διηγούνται δόξαν Θεού ποίησιν δέ χειρών αυτού αναγγέλλει τό στερέωμα.

Σύ επαξίως πέτρα προσηγορεύθης, εν ή τήν ακράδαντον πίστιν ο Κύριος, τής Εκκλησίας εκράτυνεν, αρχιποιμένα, τών λογικών προβάτων ποιήσας σε, εντεύθεν κλειδούχον σε τών ουρανίων πυλών, ως αγαθός εγκατέστησεν, ανοίγειν πάσι, τοίς μετά πίστεως προσεδρεύουσιν, όθεν αξίως κατηξίωσαι, σταυρωθήναι καθώς ο Δεσπότης σου, όν ικέτευε σώσαι, καί φωτίσαι τάς ψυχάς ημών.

Δόξα... Ήχος πλ. β'

Εφραίμ Καρίας

Εορτή χαρμόσυνος, επέλαμψε τοίς πέρασι σήμερον, η πάνσεπτος μνήμη τών σοφωτάτων Αποστόλων, καί κορυφαίων Πέτρου καί Παύλου, διό καί Ρώμη συγχαίρει χορεύουσα, Εν ωδαίς καί ύμνοις εορτάσωμεν καί ημείς αδελφοί, τήν πανσεβάσμιον ταύτην ημέραν, βοώντες πρός αυτούς, Χαίρε, Πέτρε Απόστολε, καί γνήσιε φίλε, τού σού διδασκάλου Χριστού τού Θεού ημών, Χαίρε, Παύλε παμφίλτατε, καί κήρυξ τής πίστεως, καί διδάσκαλε τής οικουμένης, ως έχων παρρησίαν, ζεύγος αγιόλεκτον, Χριστόν τόν Θεόν ημών ικετεύσατε, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ήχος πλ. β'

Θεοτόκε, σύ εί η άμπελος η αληθινή, η βλαστήσασα τόν καρπόν τής ζωής. Σέ ικετεύομεν, πρέσβευε, Δέσποινα, μετά τών Αποστόλων, καί πάντων τών Αγίων, ελεηθήναι τάς ψυχάς ημών.

Απολυτίκιον Ήχος δ'

Οι τών Αποστόλων πρωτόθρονοι, καί τής Οικουμένης διδάσκαλοι,

τώ Δεσπότη τών όλων πρεσβεύσατε, ειρήνην τή οικουμένη δωρήσασθαι, καί ταίς ψυχαίς ημών τό μέγα έλεος.

Δόξα... Ήχος γ'

Απόστολοι Άγιοι, πρεσβεύσετε τώ ελεήμονι Θεώ ίνα πταισμάτων άφεσιν, παράσχη ταίς ψυχάς ημών.

Καί νύν... Θεοτοκίον Ήχος γ'

Σέ τήν μεσιτεύσασαν τήν σωτηρίαν τού γένους ημών, ανυμνούμεν Θεοτόκε Παρθένε, εν τή σαρκί γάρ τή εκ σού προσληφθείση, ο Υιός σου καί Θεός ημών, τό διά Σταυρού καταδεξάμενος πάθος, ελυτρώσατο ημάς, εκ φθοράς ως φιλάνθρωπος.

Καί Απόλυσις

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν, Καθίσματα τών Κορυφαίων κατά σειράν, καί ζήτει αυτά εκεί. Ο Ν' καί οι Κανόνες τών Κορυφαίων καί τών ΙΒ'. Ο Κανών τών Κορυφαίων, ού η' Ακροστιχίς.

Πέτρον γεραίρω, Παύλον υμνώ προφρόνως.

Ωδή α' Ήχος δ'

Ανοίξω τό στόμα μου

Παράσχου μοι Κύριε, τού παναγίου σου Πνεύματος, σταγόνα χαρίσματος, λόγον τόν εύσημον, καί τερφθήσομαι, πιστώς εγκωμιάζων, τών πρωταποστόλων σου τά κατορθώματα.

Έλιπες πανεύφημε, Πέτρε προθύμως τά πρόσκαιρα, καί Χριστού τοίς ίχνεσιν επηκολούθησας, Τήν δυσπείθειαν, απέλιπες δέ Παύλε, καί τώ σέ καλέσαντι, προσεκολλήθης Χριστώ.

Τήν χάριν Απόστολοι, ουσιωδώς ενδημησασαν, ημίν εισδεξάμενοι, τού θείου Πνεύματος, διενείμασθε, τής γής απάσης Πέτρε, καί Παύλε διδάσκοντες, πάντα τά πέρατα.

Θεοτοκίον

Ρητόρων πολύφθογγοι, καί μουσικών λίαν εύηχοι, γλώσσαί σε ου σθένουσι, τιμάν ή μέλπειν Αγνή, υπέρ άνθρωπον, καί γάρ τό πεπραγμένον, εν σοί μόνη πέφυκε, θείον μυστήριον.

Ο Κανων τών ΙΒ', ού η Ακροστιχίς.

Χριστού γεραίρω τούς σοφούς Αποστόλους.

Θεοφάνους.

Ωδή α' Ήχος δ'

Θαλάσσης τό ερυθραίον

Χορείαν τών Αποστόλων μέλπειν μοι, προθυμουμένω Χριστέ, ταίς ικεσίαις τούτων ως Θεός, τήν ακτίνα τού Πνεύματος, τού Παναγίου δώρησαι, καί τήν λαμπάδα τής σοφίας σου.

Ρωσθέντες ρώμη τή σή καί χάριτι, Χριστέ τήν δύναμιν, τών εναντίων έθραυσαν εχθρών, οι σεπτοί σου, Απόστολοι, θεοειδείς γενόμενοι, ταίς ανενδότοις πρός σέ νεύσεσιν.

Ιάσεις επιτελούντες Δέσποτα, τώ σώ ονόματι, τά τών εθνών συστήματα τή σή, επιγνώσει εζώγρησαν, οι ευκλεείς Απόστολοι, καί τώ φωτί σου κατελάμπρυναν.

Σοφία μαθητευθέντες ένδοξοι, Χριστού Απόστολοι, τή ουρανίω πάσαν προφανώς, τών σοφών εμωράνατε, πολυλογίαν άχρηστον, τή συντονία τού κυρύγματος.

Θεοτοκίον

Τριάδος τής υπερθέου Πάναγνε, τόν ένα τέτοκας, εκ σού σαρκί φανέντα καθ' ημάς, ευδοκία τού φύσαντος, καί συνεργεία Πνεύματος, τού παναγίου Μητροπάρθενε.

Καταβασία

Ανοίξω τό στομα μου, καί πληρωθήσεται Πνεύματος, καί λόγον ερεύξομαι, τή Βασιλίδι Μητρί, καί οφθήσομαι, φαιδρώς πανηγυρίζων, καί άσω γηθόμενος, ταύτης τά θαύματα.

Τών Κορυφαίων

Ωδή γ'

Τούς σούς υμνολόγους

Ο σύγγονος Πέτρε σοι Ανδρέας, προφαίνει Μεσσίαν τόν Χριστόν, ώ πίστει προσεπέλασας, Καί σύ Παύλε θεσπέσιε, τώ θεουργώ Βαπτίσματι, δι' Ανανίου πεφώτισαι.

Νωθρώς τούς τώ γράμματι τού Νόμου, Προσπταίοντας γόνους, Ισραήλ, τώ φωτισμώ τής χάριτος, ο Πέτρος προσενήνοχε, Τάς τών εθνών αγέλας δέ, ο Παύλος πλάνης ερρύσατο.

Γυμνούς καί αόπλους εις τά έθνη, απέστειλας σού τούς Μαθητάς, ανθ' όπλων σού το όνομα, βαστάζοντας το άγιον, καί τόν τής πλάνης πόλεμον, Χριστέ τή πίστει διέλυσαν.

Θεοτοκίον

Επλήσθη Απόστολοι τού γνώναι, τόν Κύριον σύμπασα η γή, τόν εκ Παρθένου λάμψαντα, καί κόσμον καταυγάσαντα, θείω υμών κηρύγματι, Πέτρε καί Παύλε πανεύφημοι.

Τών ΙΒ'

Ευφραίνεται επί σοί

Ουράνια καί σεπτά, θεηγορούντες επί γής δόγματα, γλώσσαις πυρός φθεγγόμενοι, κήρυκες Χριστού παρεδώκατε.

Υπέδειξας ουρανούς, τούς Μαθητάς σου λογικούς, Δέσποτα, δόξαν τήν σήν άπασιν, εκδιηγουμένους τοίς πέρασι.

Γραφέντες εν ουρανοίς, καί δεδειγμένοι τού Χριστού σύσκηνοι, τούς νύν ημάς Πάνσοφοι, σέβοντας προθύμως φρουρήσατε.

Θεοτοκίον

Εσκήνωσεν εν ημίν, ο εν υψίστοις κατοικών Πάναγνε, άνευ σποράς σάρκα γάρ, εκ σού προσλαβών πεφανέρωται.

Καταβασία

Τούς σούς υμνολόγους Θεοτόκε, ως ζώσα καί άφθονος πηγή, θίασον συγκροτήσαντας, πνευματικόν στερέωσον, καί εν τή θεία δόξη σου, στεφάνων δόξης αξίωσον.

Κάθισμα Ήχος δ'

Ο υψωθείς

Κατοικισθέντες εν φωτί απροσίτω, ως οικητήρια φωτός πεφυκότες, οίκον υμών τόν άγιον φωτίζετε αεί, θείαις προσφοιτήσεσιν, όθεν πίστει βοώμεν, Σκότους ημάς ρύσασθε, Καί Παντοίων κινδύνων, καί χαλεπών εθνών επιδρομής, εκδυσωπούντες τόν Κτίστην Απόστολοι.

Θεοτοκίον

Ου σιωπήσομεν ποτέ Θεοτόκε, τάς δυναστείας σου λαλείν οι ανάξιοι, εί μή γάρ σύ προϊστασο πρεσβεύουσα, τίς ημάς ερρύσατο εκ τοσούτων κινδύνων, τίς δέ διεφύλαξεν έως νύν ελευθέρους; Ουκ αποστώμεν Δέσποινα εκ σού, σούς γάρ δούλους σώζεις αεί, εκ παντοίων δεινών.

Τών Κορυφαίων

Ωδή δ'

Τήν ανεξιχνίαστον

Ρωμαλεωτάτοις μέν οι ασθενείς, ρητορικωτάτοις δέ μέροψιν, οι ιδιώται, συμπλακέντες ευσεβώς, Πέτρος καί Παύλος ήραντο, νίκος τού Χριστού οι Απόστολοι.

Αποστάτην Σίμωνα μάγον δεινόν, ως φιλοχρυσότατον ήλεγξεν, ο θείος Πέτρος, ο δέ Παύλος ο σοφός, τον τρίβους διαστρέφοντα, τού Χριστού Ελύμαν επήρωσεν.

Ιδιωτικώτατον ο αλιεύς, καί ο σκηνουργός λόγον έχοντες, αλλ' ηρτυμένον, θείω άλατι ψυχάς, τών φιλοσόφων ήδυναν, καί Χριστού τή πίστει προσήγαγον.

Θεοτοκίον

Ρήσει θεοπνεύστω λαλών Αββακούμ, όρος σε δασύ καί κατάσκιον, ο θείος έφη, τον ελθόντα εκ θαιμάν, καί βροτωθέντα Δέσποινα, διά σού μηνύων σαφέστατα.

Τών ΙΒ'

Επαρθέντα σε ιδούσα

Ρημάτων θείων ο φθόγγος τών Αποστόλων, πυρσοφανώς διήλθε, τήν οικουμένην πάσαν, πλάνης μέν τήν ύλην εμπιπρών, φωτίζων δέ χάριτι, τά τών ευσεβούντων συστήματα.

Αμαυρωθέντα τώ ζόφω τής ασεβείας, θεοφεγγείς φωστήρες, οι Μαθηταί φανέντες, κόσμον κατελάμπρυναν, ακτίσι τής χάριτος, καί μαρμαρυγαίς τού κηρύγματος.

Ιερωτάταις λαμπάσιν ηγλαϊσμένοι, τού νοητού ηλίου, ως αστέρες τόν κόσμον, λάμπετε Πανόλβιοι, φωτί τής θεότητος, πλάνης τήν αχλύν εκδιώκοντες.

Ράβδον δυνάμεως έχοντες τόν Σταυρόν σου, τήν αλμυράν τού βίου, οι αυτόπται σου Λόγε, θάλασσαν διέτεμον, ως ίπποι ταράσσοντες, τής πολυθεϊας τά κύματα.

Θεοτοκίον

Ωραϊσμένος ποικίλη φωτοχυσία, ο ουρανός ο έμψυχος, σού τού Βασιλέως, τών βασιλευόντων Χριστέ, Παρθένος η άχραντος, νύν ως Θεοτόκος δοξάζεται.

Καταβασία

Τήν ανεξιχνίαστον θείαν βουλήν, τής εκ τής Παρθένου σαρκώσεως, σού τού Υψίστου, ο Προφήτης, Αββακούμ, κατανοών εκραύγαζε. Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε.

Τών Κορυφαίων

Ωδή ε'

Εξέστη τά σύμπαντα

Ως όντα στερρότατον, Χριστός σε πέτρα κέκληκε, Πέτρε, καί εν σοί τήν Εκκλησίαν, ής Άδου πύλαι ου κατισχύσουσι, Σέ δέ Παύλε σκεύος εκλογής, έφη τούτου φέρειν σε, εθνών έμπροσθεν τούνομα.

Πέτρος αρνησάμενος, εκ τρίτου τόν διδάσκαλον, τριττή τού φιλείν συγκαταθέσει, προσωκ ειώθη, Παύλος δ' ο πρίν βλασφημών, σοβαρώς τε θλίβων τούς πιστούς, ύστερον εκήρυττεν, όν εδίωκε πρότερον.

Ακήρατον εύκλειαν, καί δόξαν τήν αϊδιον, Πέτρε πρός Χριστόν σύν Παύλω εύρες, τάς κλείς αυτός μέν των ουρανών πιστευθείς, ο δέ εις Παράδεισον αχθείς, ρήματά τε άρρητα, μυηθείς υπέρ άνθρωπον.

Θεοτοκίον

Υπό θείου Πνεύματος, ο Ησαίας έμπλεως, τόκον τόν απάτορα προείπε, σού εκ Παρθένου τεχθέντος Εμμανουήλ, ός εστι Θεός ο μεθ' ημών, όν Αγνή εκύησας, υπέρ λόγον καί έννοιαν.

Τών ΙΒ'

Σύ Κύριέ μου φώς

Τούς θείους σου Χριστέ, καί πανσόφους θεράποντας, ως έδειξας εν τώ κόσμω, σέ τό άδυτον φέγγος, τοίς πάσι καταγγέλλοντας.

Οι πάσαν αρετήν, προφανώς εξασκήσαντες, Απόστολοι τής ποικίλης, τών δαιμονων κακίας, τούς βρόχους διελύσατε.

Υπέφηναν ημίν, τής Τριάδος τήν έλλαμψιν, θεότητος εν μονάδι, οι πυρίναις εν γλώσσαις, φθεγγόμενοι Απόστολοι.

Θεοτοκίον

Σέ όπλον αρραγές, κατ' εχθρών προβαλλόμεθα, σέ άγκυραν καί ελπίδα, τής ημών σωτηρίας, Θεόνυμφε κεκτήμεθα.

Καταβασία

Εξέστη τά σύμπαντα, επί τή θεία δόξη σου, σύ γάρ απειρόγαμε Παρθένε, έσχες εν μήτρα, τόν επί πάντων Θεόν, καί τέτοκας άχρονον Υιόν, πάσι τοίς υμνούσί σε, σωτηρίαν βραβεύοντα.

Τών Kορυφαίων

Ωδή ς'

Τήν θείαν ταύτην

Λαμπρά τού Πέτρου τά θαύματα σεπτά δέ καί τού Παύλου τά τέρατα, τά γάρ σουδάρια, σκιαί τε τούτων νοσήματα, τών ασθενών ιώνται προσεπεγγίζοντα.

Ο Πέτρος όντως ο ένδοξος, καί Παύλος αληθώς ο θεσπέσιος, δυάς η ένθεος, καί τής σεπτής καταγώγια, ζωαρχικής Τριάδος, απάντων μνήσθητε.

Νοσούντων ψυχάς καί σώματα, ως θείος ιατρός καί πανάριστος, Πέτρος ιάσατο, Παύλος δέ έθνη κατηύγασε, καί τώ φωτί Κυρίου εσημειώσατο.

Θεοτοκίον

Υμνείν σε χρέος οφείλομεν, αλλ' όμως κατ' αξίαν ου σθένομεν, διό υμνούντές σε, σιγή τιμώμεν τό άφραστον, τό επί σοί Παρθένε πραχθέν μυστήριον.

Τών ΙΒ'

Θύσω σοι, μετά φωνής

Στηρίξας, τούς μαθητάς, σοφία καί χάριτι, δυνατωτέρους εΙργάσω, τής Ελλήνων Σώτερ ερεσχελίας, καί τά τούτων, απατηλά κατήργησας δόγματα.

Οι θείοι ποταμοί, τής σοφίας επλήρωσαν,τών σωτηρίων ναμάτων, τάς κοιλάδας πάσας τής Εκκλησίας, σωτηρίου, εκ τών πηγών τά ρείθρα πλουτήσαντες.

Φανέντες, ζωτικοί, ως αστέρες Πανόλβιοι, διεσκεδάσατε πάσαν, τήν ζοφώδη πλάνην, ταίς φωτοβόλοις, λαμπηδόσι, θεογνωσίας φέγγος αστράπτοντες.

Θεοτοκίον

Όλην σε, τήν πλησίον καλήν τε καί άμωμον, καί καθαρόν ευρων κρίνον, καί κοιλάδων άνθος ώ Θεομήτορ, ο Nυμφίος, ο νοητός εν σοί κατεσκήνωσε.

Καταβασία

Τήν θείαν ταύτην καί πάντιμον, τελούντες εορτήν οι θεόφρονες, τής Θεομήτορος, δεύτε τάς χείρας κροτήσωμεν, τόν εξ αυτής τεχθέντα Θεόν δoξάζοντες.

Κοντάκιον Ήχος β'

Τούς ασφαλείς καί θεοφθόγγους κήρυκας, τήν κορυφήν τών Μαθητών σου Κύριε, προσελάβου εις απόλαυσιν, τών αγαθών σου καί ανάπαυσιν, τούς πόνους γάρ εκείνων καί τόν θάνατον, εδέξω υπέρ πάσαν ολοκάρπωσιν, ο μόνος γινώσκων τά εγκάρδια.

Ο Οίκος

Τράνωσόν μου τήν γλώτταν Σωτήρ μου, πλάτυνόν μου τό στόμα, καί πληρώσας αυτό, κατάνυξον τήν καρδίαν μου, ίνα οίς λέγω ακολουθήσω, καί ά διδάσκω, ποιήσω πρώτος, πάς γάρ ποιών καί διδάσκων, φησίν, ούτος μέγας εστίν, εάν γάρ λέγω, καί μή πράττω, ως χαλκός ηχών λογισθήσομαι, Διό λαλείν μοι τά δέοντα, καί ποιείν τά συμφέροντα δώρησαι, ο μόνος γινώσκων τά εγκάρδια.

Συναξάριον

Τή Λ' τού αυτού μηνός, η Σύναξις τών Αγίων ενδόξων καί πανευφήιμων Aποστολων τών ΙΒ', καί δήλωσις όπως καί πού έκαστος αυτών εκήρυξε καί ετελειώθη.

Στίχοι

· Τιμώ θεόπτας δώδεκα Χριστού φίλους,

· Ήρωας άνδρας καί θεούς τολμώ λέγειν.

· Δώδεκα ευκλεέας τριακοστή αγείρει μύστας.

Ταίς τών Αγίων καί πανευφήμων Αποστόλων πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Τών Κορυφαίων

Ωδή ζ'

Ουκ ελάτρευσαν

Μεμακάρισται, ο Πέτρος παρά τού Χριστού, ως τούτον φάμενος, Υιόν τού ζώντος Θεού, Παύλος δέ τετίμηται, ως σκεύος εύχρηστον, καί αμφότεροι, συμμελωδούντες έψαλλον, ο Θεός ευλογητός εί.

Νομολάτρας μέν, ο Πέτρος εσυνέτιζεν, ως προσετέτακτο, ο Παύλος δέ εθνικούς, τούτους τε τή χάριτι, Χριστού προσέφερον, ανακράζοντες, ο τών Πατέρων Κύριος, καί Θεός ευλογητός εί.

Ως πανάριστος, ο Πέτρος τού Χριστού ποιμήν, τήν ποίμνην είληφε, τής δ' Eκκλησίας αυτού, ο Παύλος διδάσκαλος, ένθεος γέγονεν, άμφω κράζοντες, ο τών Πατέρων Κύριος, καί Θεός ευλογητός εί.

Θεοτοκίον

Παναμώμητε, Παρθένε καί ασύγκριτε τή αγιότητι, η τόν Θεόν εν σαρκί, αφράστως κυήσασα, καί γαλουχήσασα, αυτώ πρέσβευε, παντοίων ημάς ρύεσθαι, πειρασμών τε καί σκανδάλων.

Τών ΙΒ'

Εν τή καμίνω

Υιοθετήσας, τούς μαθητάς σου πρίν ο φύσει Υιός, θέσει κληρονόμους έδειξας πατρικής, κληρουχίας Υπεράγαθε, καί συνεδρεύειν σοι, τώ Θεώ καί τώ Δεσπότη ευδόκησας.

Σοφίας χύμα, καρδίας πλάτος, γλώσσαν εύλαλον, Λόγε παρασχών τοίς θείοις σου Μαθηταίς, εξαπέστειλας κηρύττοντας, τό Ευαγγέλιον, τής βασιλείας πάσι τοίς έθνεσιν.

Αναφανέντες, ώσπερ νεφέλαι πλήρεις θείου φωτός, πάσιν επομβρίζουσιν ύδωρ ζωοποιόν, οι Απόστολοι κραυγάζοντες, Ευλογημενος, εί, εν τώ Ναώ τής δόξης σου Κύριε.

Θεοτοκίον

Πεποικιλμένη, τή θεία δόξη ώφθης άχραντε, μόνη εξ αιώνος Λόγον τόν τού Πατρός, δεξαμένη Μητροπάρθενε, Ευλογημένη σύ εν γυναιξίν, υπάρχεις πανάμωμε.

Καταβασία

Ουκ ελάτρευσαν τή κτίσει οι θεόφρονες, παρά τόν Κτίσαντα, αλλά πυρός απειλήν; ανδρείως πατήσαντες, χαίροντες έψαλλον. Υπερύμνητε, ο τών Πατέρων Κύριος, καί Θεός ευλογητός εί.

Τών Κορυφαίων

Ωδή η'

Παίδας ευαγείς

Ρώμη κρατυνθείς ο Πέτρος θεία, θανούσαν τήν Ταβιθάν ευχή ανέστησε, Παύλος δέ τόν Εύτυχον, ύψους ολισθήσαντα, καί νεκρωθέντα ήγειρεν, άμφω κραυγάζοντες, Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε, αυτόν εις τούς αιώνας.

Οράσει φρικτή καί θαυμασία, ο Πέτρος καταφωτίζει τόν Κορνήλιον, Παύλος δέ τόν Γάϊον, Κρίσπον καί Πανέστιον, τόν Στεφανάν εβάπτισεν, άμφω κραυγάζοντες, Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε, αυτόν εις τούς αιώνας.

Φρουρούμενον Πέτρον δεδεμένον, Αγγέλου επιστασία Χριστός έλυσε, Παύλον σύν τώ Σίλα δέ, αύθις προσευχόμενον, κολαστηρίω πόδας τε, δεινώς τεινόμενον, ανήκε, τήν φρουράν διασείσας, όθεν γεγηθότες αυτόν εδοξολόγουν.

Θεοτοκίον

Ρύσαι τών παθών τών ολεθρίων, σειράς τε αμαρτιών ημών διάρρηξον, αίς έκαστος σφίγγεται, πάντες γάρ ημάρτομεν, καί ιλασμόν αιτούμεθα, όντες υπεύθυνοι, όν δίδου Θεοτόκε λιταίς σου, τοίς υπερυψούσι, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Τών ΙΒ'

Χείρας εκπετάσας Δανιήλ

Ο θείος καί πάνσοφος χορός, τών Αποστόλων Χριστού, πυρί τού Πνεύματος, ως ύλην εύπρηστον έφλεξε, τών δαιμόνων τά σεβάσματα, καί τάς καρδίας τών πιστών εφωταγώγησε, τών βοώντων, Πάντα τά έργα υμνείτε τον Κύριον.

Σύμφώνως τούς θείους μαθητάς, καί Αποστόλους Χριστού, τούς τά ουράνια, ημίν βροντήσαντας δόγματα, τούς λειμώνας τούς τής πίστεως, τούς ευεργέτας τούς κοινούς τής ανθρωπότητος, τού Σωτήρος, τούς υπηρέτας εν ύμνοις τιμήσωμεν.

Τά πάνσεπτα καί χωρητικά, δοχεία τού φωτος, τάς τών βροτών απαρχάς, τάς τού κηρύγματος σάλπιγγας, τούς χειμάρρους τής αφθάρτου ζωής, τάς θεοφόρους αστραπάς, τάς ιαμάτων πηγάς, τούς νοερούς πόδας τού Ευαγγελίου δοξάσωμεν.

Θεοτοκίον

Ο πλήρης κενούται δι' ημάς, ίνα πληρώσεως, αυτού μετάσχωμεν, τήν γάρ πανάχραντον μήτραν σου, υποδύς ο απερίληπτος, τών πατρικών ουκ αποστάς κόλπων σεσάρκωται, όθεν πάντες, σέ ευλογούμεν Μαρία Θεόνυμφε.

Καταβασία

Παίδας ευαγείς εν τή καμίνω, ο τόκος τής Θεοτόκου διεσώσατο, τότε μέν τυπούμενος, νύν δέ ενεργούμενος, τήν οικουμένην άπασαν, αγείρει ψάλλουσαν. Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Τών Κορυφαίων

Ωδή θ'

Άπας γηγενής

Όλον πανταχού, τόν κόσμον διήλθετε, ώσπερ υπόπτεροι, καί τό Ευαγγέλιον, φυλαίς απάσαις γλώσσαις καί έθνεσι, τό τού Χριστού κηρύξαντες, πάντας ειλκύσατε, πρός τήν πίστιν, Πέτρε παμμακάριστε, καί θεσπέσιε Παύλε Απόστολε.

Νεύσας εις βαθύ, τό γήρας καί φύσεως, τό χρέος Πέτρε πληρών, τή τού διδασκάλου σου, Χριστού μιμήσει σταυρόν υπέμεινας, σύ δέ τμηθείς τήν κάραν σου, Παύλε, ώ θαύμα φρικτόν! αντί λύθρου, γάλακτος ανέβλυσας, οχετούς καί απίστους επέστρεψας.

Ω θεία δυάς, κόσμου τό σωτήριον, η πιστευθείσα παντός, καί πρός θεοσέβειαν, εξ ασεβείας μεταρρυθμίσασα, καί μετά πότμον σώζουσα, έτι πιστών τας ψυχάς, καί ημών νύν μνήσθητε καί πρόστητε, τού Χριστού κορυφαίοι Απόστολοι.

Θεοτοκίον

Σώτερ αγαθέ, ο φύσει φιλάνθρωπος καί πολυεύσπλαγχνος, ταίς τής πανυμνήτου σου, Μητρός Παρθένου θείαις εντεύξεσι, Πέτρου πρεσβείαις Παύλου τε, τών Αποστόλων τών σών, τά ελέη, σού καί τήν βοήθειαν, ουρανόθεν ημίν εξαπόστειλον.

Τών ΙΒ'

Λίθος αχειρότμητος

Λύειν τάς σειράς τών πταισμάτων, τήν εξουσίαν ειληφότες, παρά τού Δεσπότου θεόπται, τάς αμαρτίας τών ανυμνούντων υμάς, συμπαθώς εξαλείψατε, καί σωτηρίας αξιώσατε.

Όλην τήν τού Πνεύματος αίγλην, ουσιωδώς υμίν φανείσαν, πάντες υπεδέξασθε Σοφοί, εν υπερώω μυσταγωγούμενοι, τά θψηλά διδάγματα, καί νύν αξίως μακαρίζεσθε.

Υμίν ο Χριστός νύν τοίς φίλοις, αναπαυσαμένοις βραβεύει, τούς αμαραντίνους στεφάνους, καί θεωρίας θείας εμπίπλησιν, όνπερ νύν δυσωπήσατε, τάς Εκκλησίας διασώσασθαι.

Θεοτοκίον

Σαρκί επιδημήσαι θελήσας, ο διακοσμήσας πάντα Λόγος, εν σοί κατεσκήνωσε μόνην, αγιωτέραν πάντων ευράμενος, καί Θεοτόκον έδειξεν, επ' αληθείας Θεονύμφευτε.

Καταβασία

Άπας γηγενής, σκιρτάτω τώ πνεύματι λαμπαδουχούμενος, πανηγυριζέτω δέ, αϋλων Nόων φύσις γεραίρουσα, τήν ιεράν πανήγυριν, τής Θεομήτορος, καί βοάτω. Χαίροις παμμακάριστε, Θεοτόκε Αγνή αειπάρθενε.

Εξαπαστειλάριον

Τών Mαθητών ορώντων σε

Τών Μαθητών τήν πάντιμον δωδεκάδα, χαρμονικώς συνδράμωμεν ευφημήσαι, Χαίρετε τήν σύμπασαν κυκλώσαντες, καί τών εθνών ζωγρήσαντες, τάς Κακοπίστους αγέλας, μαθητευθέντων τά θεία.

Θεοτοκίον

Ημείς εν σοί καυχώμεθα Θεοτόκε, καί εις Θεόν σε έχομεν προστασίαν, Εκτεινον τήν χείρά σου τήν άμαχον, καί θραύσον τούς εχθρούς ημών, σοίς εξαπόστειλον δούλοις, βοήθειαν εξ Αγίου.

Εις τούς Αίνους, ιστώμεν Στίχους δ', καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος δ'

Ο εξ υψίστου κληθείς

Η κορυφαία κρηπίς τών Αποστόλων, τά πάντα κατέλιπες καί ηκολούθησας, τώ Διδασκάλω βοών αυτώ, σύν Σοί θανούμαι, ίνα καί ζήσω τήν μακαρίαν ζωήν, Διό μεμακάρισαι καί αναδέδειξαι, τής παμμεγίστου τών πόλεων, δόξα καί κλέος, καί Εκκλησίας, Πέτρε εδραίωμα, καί πύλαι, Άδου ού κατίσχυσαν, όντως ταύτης Χριστός ως προεφήτευσεν, όν ικέτευε σώσαι, καί φωτίσαι τάς ψυχάς ημών.

Ο εκ κοιλίας μητρός αφωρισμένος, υλώδους εμφάσεως, βάρος απάσης φυγών, ανεπτερώθης τώ έρωτι, όντως τής θείας, Παύλε αγάπης πρός ύψος ένθεον, ένθα τόν υπέρφωτον, γνόφον τού θείου φωτός, υπεισελθών ως τις άσαρκος, τήν τών αρρήτων, κατεπλουτίσθης ρημάτων μύησιν, καί απεστάλης τοίς τυφλώττουσι, φώς μηνύων Χριστόν τόν Θεόν ημών, όν ικέτευε σώσαι, καί φωτίσαι τάς ψυχάς ημών.

Ο φώς υπάρχων πρό πάντων τών αιώνων, ότε κατηξίωσας πρός με τόν άνθρωπον, επιδημήσαι δι' άφατον, φιλανθρωπίαν, καί σάρξ γενέσθαι δι' αγαθότητα, τότε φώτα δεύτερα τής σής λαμπρότητος, καί αστραπής αποστίλβοντα, τούς Αποστόλους, καί μαθητάς σου Σώτερ ανέδειξας, οί καί Πεμφθέντες κτίσιν άπασαν, τώ φωτί σου τώ θείω κατηύγασαν, δυσωπούντές σε σώσαι, καί φωτίσαι τάς ψυχάς ημών.

Πέτρε καί Παύλε τού Λόγου αροτήρες, Ανδρέα, lάκωβε, καί Ιωάννη σοφέ, Βαρθολομαίε καί Φίλιππε, θωμά Ματθαίε, Σίμων Ιούδα, θείε Ιάκωβε, παγκόσμιε πάντιμε, τών Μαθητών δωδεκάς, οι εν τώ κόσμω κηρύξαντες, τήν παναγίαν, Τριάδα φύσει Θεόν αϊδιον, τής Εκκλησίας οι αλάξευτοι, όντως πύργοι καί στύλοι ασάλευτοι, τώ Δεσπότη τών όλων, ικετεύσατε σωθήναι ημάς.

Δόξα... Ήχος πλ. δ'

Κοσμά Μοναχού

Ήν διήλθετε κτίσιν φωτίσαντες, οι τού Σωτήρος Μαθηταί, τήν πλάνην τών ειδώλων, ως ύλην καταφλέξαντες τοίς διδάγμασιν υμών, τά έθνη εξ αγνωσίας βυθού, πρός τήν θείαν γνώσιν, σαγηνεύσαντες εσώσατε, καί νύν πρεσβεύσατε Χριστώ, όπως ίλεως γένηται ημίν, εν τή ημέρα τής κρίσεως.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ήχος πλ. δ’

Δέσποιvα πρόσδεξαι, τάς δεήσεις τών δούλων σου, καί λύτρωσαι ημάς, από πάσης ανάγκης καί θλίψεως.

Δοξολογία Μεγάλη, καί Απόλυσις

Εις τήν Λειτουργίαν, Τυπικά, καί εκ τού Κανόνος τών Κορυφαίων, Ωδή γ', καί εκ τών Δώδεκα, Ωδή ς'.

Κοινωνικόν

Εις πάσαν τήν γήν εξήλθεν ο φθόγγος αυτών, καί εις τά πέρατα τής οικουμένης τά ρήματα αυτών. Αλληλούϊα.