ΤΗ ΚΣΤ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Δαυίδ τού εν Θεσσαλονίκη.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος πλ. δ'

Ω τού παραδόξου θαύματος

Πάτερ Δαυϊδ παμμακάριστε, δι' εγκρατείας τόν νούν, λαμπρυνόμενος άριστα, πρός τό πρώτον αίτιον, τών καλών ανεπτέρωσας, καί στύλος ώφθης, φωτοειδέστατος, φωτίζων πάντας, λόγοις καί θαύμασι, τούς προσιόντας σοι, διανοία πάντοτε θεοπρεπεί, όθεν σε γεραίρομεν, καί μακαρίζομεν.

Καθάπερ όρνις ευκέλαδος, εν αναβάσει φυτού, καλιάν Πάτερ έπηξας, τώ κρύει πηγνύμενος, καί τώ θέρει φλεγόμενος, χρυσάς εντεύθεν έλαβες πτέρυγας, τής απαθείας, καί τελειότητος, καί πρός ουράνιον, ύψος κατεσκήνωσας υπέρ ημών, πάντοτε δεόμενος, τών ευφημούντων σε.

Θείω απαθείας άνθρακι, φλέξας σαρκός ηδονάς, ακατάφλεκτος έμεινας, εν χερσί τούς άνθρακας, πρό προσώπου θεόπνευστε, τού Βασιλέως κατέχων, Όσιε, εκπληττομένου τήν σήν λαμπρότητα, όθεν παρέσχε σοι, τάς αιτήσεις μέγιστον πρός τόν Θεόν, πρέσβυν σε μακάριε.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Πάντοτε πράττων τά άποπα, τόν Ποιητήν μου Θεόν, παροργίζω ο άθλιος, καί πτοούμαι πάναγνε, τήν αιώνιον κόλασιν, καί τού πυρός τήν φλόγα τήν άσβεστον, καί τών σκωλήκων τήν αγριότητα, ών με εξάρπασον, Δέσποινα πανύμνητε, τόν σόν Υιόν, λόγοις τόν φιλάνθρωπον, καθικετεύουσα.

Η Σταυροθεοτοκίον

Ως έβλεψέ σε σταυρούμενον, εν τώ Κρανίω Σωτήρ, ηλλοιούτο η συμπασα, κτίσις καί συνείχετο, δονουμένη μή φέρουσα, αδίκως πάσχοντα υπεράγαθε, η δέ Παρθένος αγνή καί Μήτηρ σου, Οίμοι! εφθέγγετο, τέκνον μου γλυκύτατον, τί τό καινόν, τούτο καί παράδοξον, καί ξένον θέαμα;

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Η συνήθης Στιχολογία, καί οι Kανόνες τής Ωκτωηχου, καί τού Αγίου ο παρών, ού η Ακροστιχίς.

Υμνώ μάκαρ σου τόν βίον θείοις λόγοις. Ιωσήφ.

Ωδή α' Ήχος πλ. α'

Ίππον καί άναβάτην

Ύμνοις τήν φωτοφόρον, καί θείαν μνήμην σου, συνελθόντες τιμώμεν, Δαυϊδ μακαριώτατε, φωτός εγνωκότες σε, καί ημέρας, Όσιε, κληρονόμον εν θείω Πνεύματι.

Μέλη νεκρώσας Πάτερ, εν γή τού σώματος, την ζωήν ενοικούσαν, εν τή καρδία έσχηκας, Χριστόν τόν νεκρώσαντα, διαβόλου δύναμιν, τού νεκρώσαντος τό ανθρώπινον.

Νόμοις τοίς τού Δεσπότου, υπείκων Όσιε, τόν σταυρόν σου επ' ώμων, ανέλαβες τοίς ίχνεσι, τοίς τούτου επόμενος, καί καθείλες έπαρσιν, τού αλάστορος ταπεινούμενος.

Θεοτοκίον

Ώφθης ωραϊσμένη, τώ κάλλει τών αρετών, καί Χριστόν τόν ωραίον, Παρθένε απεκύησας, βροτούς ωραϊσαντα, τοίς ωραίοις κάλλεσι, τής θεότητος αειπάρθενε.

Ωδή γ'

Ο πήξας επ' ουδενός

Μαράνας δι' εγκρατείας, κάλλος τού σώματος, τάς αυγάς εδέξω τού θείου Πνεύματος, καί τής απαθείας φωταυγείς, απήστραψας ακτίνας, καί ιαμάτων τά χαρίσματα, Πάτερ τού Προφήτου ομώνυμε.

Αγίων ιχνηλατών, τούς βίους μακάριε, όλος ηγιάσθης ταίς θείαις πράξεσιν, όθεν αγιάζεις μυστικώς, τούς πίστει τήν αγίαν, επιτελούντάς σου πανήγυριν, Πάτερ θεοφόρε πανόλβιε.

Κοιμίσας τάς ηδονάς, τού σώματος, Όσιε, προσευχαίς αγρύπνοις καί αγωνίσματι, Πάτερ εν ειρήνη αληθώς, υπνώσας εκοιμήθης, όθεν σε άγρυπνον κεκτήμεθα, φύλακα οι πόθω τιμώντές σε.

Θεοτοκίον

Αγγέλων τιμιωτέρα, ώφθης κυήσασα, τόν αυτούς Παρθένε δημιουργήσαντα, όθεν ικετεύω σε αγνή, αγίασον τόν νούν μου, καί τήν καρδίαν φωταγώγησον, νέφη τών παθών εκδιώκουσα.

Ο Ειρμός

«Ο πήξας επ' ουδενός, τήν γήν τή προστάξει σου, καί μετεωρίσας ασχέτως βρίθουσαν, επί τήν ασάλευτον Χριστέ, πέτραν τών εντολών σου, τήν Εκκλησίαν σου στερέωσον, μόνε αγαθέ καί φιλάνθρωπε».

Κάθισμα Ήχος πλ. δ'

Τήν σοφίαν καί Λόγον

Εγκρατεία τά πάθη τά τής σαρκός, τή ψυχή υποτάξας Πάτερ σοφέ, ωράθης μακάριε, μετά σώματος Άγγελος, καλιάν δέ πήξας, ως όρνις ευκέλαδος, εν φυτώ εις ύψος, τόν νούν ανεπτέρωσας, όθεν τών θαυμάτων, ενεργείας πλουτήσας, μετήλθες πρός Κύριον, όν εκ βρέφους επόθησας, διά τούτο βοώμέν σοι, Πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω τήν αγίαν μνήμην σου.

Θεοτοκίον

Παναγία Παρθένε Μήτηρ Θεού, τής ψυχής μου τά πάθη τά χαλεπά, ίασαι δέομαι, καί συγγνώμην παράσχου μοι, τών εμών πταισμάτων, αφρόνως ών έπραξα, τήν ψυχήν καί τό σώμα, μολύνας ο άθλιος, Οίμοι! Τί ποιήσω, εν εκείνη τή ώρα, ηνίκα οι Άγγελοι, τήν ψυχήν μου χωρίζουσιν, εκ τού αθλίου μου σώματος; Τότε Δέσποινα βοήθειά μοι γενού, καί προστάτις θερμότατος, σέ γάρ έχω ελπίδα, ο ανάξιος δούλός σου.

Η Σταυροθεοτοκίον

Τόν αμνόν καί ποιμένα καί λυτρωτήν, η αμνάς θεωρούσα εν τώ Σταυρώ, ωλόλυζε δακρύουσα, καί πικρώς εκβοώσα, ο μέν κόσμος αγάλλεται, δεχόμενος τήν λύτρωσιν, τά δέ σπλάγχνα μου φλέγονται, ορώσης σου τήν σταυρωσιν, ήνπερ υπομένεις, διά σπλάγχνα ελέους, Μακρόθυμε Κύριε, τού ελέους η άβυσσος, καί πηγή αγαθότητος, σπλαγχνίσθητι καί δώρησαι ούν, τών πταισμάτων άφεσιν τοίς δούλοις σου, τοίς ανυμνούσί σου πίστει, τά θεία παθήματα.

Ωδή δ'

Τήν θείαν εννοήσας σου

Ρημάτων ζωηρύτων τού Πνεύματος, καθυπακούσας αλμυράν, τού βίου θάλασσαν έλιπες, καί τοίς κρουνοίς τών δακρύων, παθών εναπεξήρανας ρεύματα.

Συνέσεως καί χάριτος έμπλεως, Πάτερ γενόμενος Δαυϊδ, εν ησυχία εζήτησας, τόν ευεργέτην τών όλων, καί τούτου τής ελλάμψεως έτυχες.

Ο βίος σου τή βία τής φύσεως, περιφανής αναδειχθείς, καί συνεργεία τού Πνεύματος, βιαιοτάτης κακίας, ανθρώπους ελυτρώσατο Όσιε.

Θεοτοκίον

Υμνούμέν σε πανύμνητε Δέσποινα, τόν υπερύμνητον Θεόν, ανερμηνεύτως κυήσασαν, τήν τούς χορούς τών Αγγέλων, τώ κάλλει ασυγκρίτως νικήσασαν.

Ωδή ε'

Ο αναβαλλόμενος

Τείνας σου τά όμματα, καί τά νοήματα πρός τόν εν ξύλωαναρτηθέντα, φυτώ ενεκαρτέρησας, φλεγόμενος Πάτερ, καί νιφετοίς πηγνύμενος.

Όλος αστραπόμορφος, ωράθης Όσιε, τό πύρ παλάμαις Δαυϊδ κατέχων, καί τόν βασιλεύοντα θυμιών συνθέτω, παμμάκαρ θυμιάματα.

Νύν ουκ εν αινίγματι, ουδέ φαντάσματι, τό θείον κάλλος οράς Παμμάκαρ, πρόσωπον δέ, Όσιε, πρός πρόσωπον μάλλον, λυθεισών τών εμφάσεων.

Βότρυς ωραιότατος, τής θείας, Όσιε Δαυϊδ αμπέλου, εφάνης βλύζων, οίνον κατανύξεως, τοίς εκ μέθης Πάτερ, παθών παραφρονήσασι.

Θεοτοκίον

Ίθυνον τόν βίον μου, καί τά κινήματα, τής διανοίας αγνή Παρθένε, πρός το θείον βούλημα, τού εκ σού αρρήτως, ημίν επιδημήσαντος.

Ωδή ς'

Μαινομένην κλύδωνι

Οίκος θείου Πνεύματος, εγνωρίσθης Όσιε Δαυϊδ, εν μικρώ οικίσκω συγκλειόμενος, καί τήν στενήν τής ευρυχώρου ελόμενος.

Νόμοις καθυπέκλινας, τού Δεσπότου Πάτερ τήν ψυχήν, καί φωτός ανάπλεως γεγένησαι, καί δεκτικός τών χαρισμάτων τού Πνεύματος.

Θαύμασιν ο βίος σου, θεοφόρε Πάτερ αληθώς, καθωραϊζόμενος τοίς πέρασι, διεδόθη, όθεν πιστώς ευφημούμέν σε.

Θεοτοκίον

Εξ αγνών αιμάτων σου, εξυφάνθη σάρξ υπερφυώς, τώ δημιουργήσαντι τόν άνθρωπον, Θεοτόκε, όθεν αξίως υμνούμέν σε.

Ο Ειρμός

«Μαινομένην κλύδωνι, ψυχοφθόρω Δέσποτα Χριστέ, τών παθών τήν θάλασσαν κατεύνασον, καί εκ φθοράς ανάγαγέ με ως εύσπλαγχνος».

Συναξάριον

Τή ΚΣΤ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Οσίου πατρός ημών Δαυϊδ, τού εν Θεοσαλονίκη.

Στίχοι

· Δαυϊδ συνήφθης τώ πάλαι Δαυϊδ νέε,

· Άλλον Γολιάθσαρκικά κτείνας πάθη.

· Εκτη εξεπέρησε πύλας βίου εικάδι Δαυϊδ.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημων Ιωάννου Επισκόπου Γοτθίας.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ'

Ο υπερυψούμενος.

Ίστασο ακλόνητος, φυτού κλόνοις Όσιε, αρδείαις δακρύων σου, συχνώς ποτιζόμενος, καί μέλπων ασιγήτως, ο Θεός ευλογητός εί.

Όλην σου τήν έφεσιν, πρός Θεόν ανέτεινας, όλην τήν καρδίαν σου, δοχείον ετέλεσας, τών θείων χαρισμάτων, θεοφόρε εις αιώνας.

Ίθυνας τόν βίον σου, πρός τό θείον θέλημα, έφθασας ως ήλπισας, τήν άνω μητρόπολιν, εν ή τό σόν εκτήσω, πολίτευμα θεόφρον.

Σέ φωτοειδέστατον, Πάτερ χρηματίσαντα, άνθρακας κατέχοντα, παλάμαις ως έβλεψεν, ο άναξ κατεπλάγη, καί πεσών σοί προσεκύνει.

Θεοτοκίον

Λέλυται τώ τόκω σου, αράς τό ανθρώπινον, μόνη παντευλόγητε, διό σε δοξάζομεν, ως κεχαριτωμένην, Θεοτόκε εις αιώνας.

Ωδή η'

Σοί τώ παντουργώ

Όρθρος φαεινός, τοίς εν τώ σκότει ώφθης, τού βίου Μακάριε, φώς επιγνώσεως, πάσιν αυγάζων, τοίς πόθω σε υμνούσι, καί υπερυψούσι, Χριστον εις τούς αιώνας.

Γέγονας ευθύς, καί ταπεινός καί πράος, Δαυϊδ τόν συνώνυμον, εξεικονίζων πιστώς, όθεν σύν τούτω, τήν γήν τήν τών πραέων, Πάτερ εκληρώσω, εις πάντας τούς αιώνας.

Ο θεοφεγγής, τών μοναζόντων στύλος Δαυϊδ ο μακάριος, Προφήτης ένθεος, άλλος εδείχθη, τά μέλλοντα προλέγων, θεία επιπνοία, τού Πνεύματος τού θείου.

Ιεροπρεπής, ιερωμένος όλως, ημερών τού πνεύματος πλήρης γενόμενος, Πάτερ εν γήρα οσίως βαθυτάτω, έλιπες τόν βίον, καί ζής εις τους αιώνας.

Θεοτοκίον

Σέ τήν καλλονήν, τού Ιακώβ Παρθένε, Θεός ήν ηγάπησε, καί εξελέξατο, πάντες ως μόνην, αεί ευλογημένην ανυμνολογούμεν, εις πάντας τούς αιώνας.

Ο Ειρμός

«Σοί τώ παντουργώ, εν τή καμίνω Παίδες, παγκόσμιον πλέξαντες, χορείαν έμελπον, Πάντα τά έργα, τόν Κύριον υμνείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Ωδή θ'

Ησαϊα χόρευε

Ιεράν πανήγυριν, συνελθόντες σήμερον πιστώς, τελέσωμεν Ιερού, άπαντες Πατρός, ασκήσει εκλάμψαντος, καί εαυτόν, όλον τώ Θεώ, καθιερώσαντος, διά βίου τελειότητος.

Ώσπερ δένδρον τέθηλας, εφ' υδάτων, Όσιε ροαίς, πνευματικών αρετών, φέρων τούς καρπούς, φυτώ δέ πηξάμενος, ως αετός, Πάτερ καλιάν, πρός τά ουράνια, τάς σάς φρένας εξεπέτασας.

Σού προφητικώτατα, θεωρήσας Όσιε Δαυϊδ, τήν έξοδον προφωνείς, ταύτην τοίς λαοίς, ηνίκα στελλόμενος, τήν κατ' αυτών έστησας σοφέ, τού βασιλεύοντος, σφοδροτάτην αγανάκτησιν.

Η αγία μνήμη σου, αγιάζει σήμερον ημάς, τελούντας ταύτην πιστώς, Όσιε Δαυϊδ, αγίως γάρ ήνυσας, τήν σεαυτού, Άγιε ζωήν, καί μετά κοίμησιν, τοίς Αγίοις συναγάλλη αεί.

Θεοτοκίον

Φωτοφόρον πύλην σε, προεώρα, Ιεζεκιήλ, δι' ής διήλθε τό φώς, τό αληθινόν, Χριστός ο Θεός ημών, όν εκτενώς, αίτησαι Αγνή, τής μετανοίας μοι, διανοίξαι πύλας δέομαι.

Ο Ειρμός

«Ησαϊα χόρευε, η Παρθένος, έσχεν εν γαστρί, καί έτεκεν υιόν τόν Εμμανουήλ, Θεόν τε καί άνθρωπον, ανατολή, όνομα αυτώ, όν μεγαλύνοντες, τήν Παρθένον μακαρίζομεν».

Καί τά λοιπά τού Όρθρου, ως σύνηθες. Καί Απόλυσις.