ΤΗ ΚΓ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τής Αγίας Μάρτυρος Αγριππίνης.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος δ'

Έδωκας σημείωσιν

Ρώμη σε προβάλλεται, ώσπερ λειμών ρόδον εύοσμον, Αγριππίνα πολύαθλε, πιστών τήν διάνοιαν, κατευωδιάζον, οδμαίς εναρέτοις, καί τό δυσώδες τών παθών, αποδιώκον χάριτι πάντιμε, Μαρτύρων εγκαλλώπισμα, τής Εκκλησίας εδραίωμα, τών παρθένων τό καύχημα, τών θαυμάτων τό πέλαγος.

Όλβον ως πολύτιμον, τή Σικελία σέ δίδωσιν, εν τή Ρώμη αθλήσασαν, Χριστός ο Θεός ημών, ένθα γενομένη, αοίδιμε Μάρτυς, τήν τών δαιμόνων πονηράν, πληθύν διώκεις επιστασία σου, διό σε μακαρίζομεν, καί τήν αγίαν σου σήμερον, εορτάζομεν άθλησιν, Αγριππίνα πολύαθλε.

Έφερον επ' ώμων σε, Βάσσα καί Παύλα προστάξεσι, τού τά σύμπαντα φέροντος, τόπους διαμείβουσαι, καί μακρά πελάγη, Μάρτυς Αγριππίνα, θαυματουργίας φοβεράς, επιτελούσαν τή θεία χάριτι, κατέπαυσας εν τόπω δέ, εν ώ Θεός ωκονόμησε, κεκμηκότων ανάπαυσις, γενομένη πανεύφημε.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Σέ τό καθαρώτατον, τού Βασιλέως παλάτιον, δυσωπώ πολυϋμνητε, Τόν νούν μου καθάρισον, τόν εσπιλωμένον, πάσαις αμαρτίαις, καί καταγώγιον τερπνόν, τής υπερθέου Τριάδος ποίησον, όπως τήν μεσιτείαν σου, καί τό αμέτρητον έλεος, μεγαλύνω σωζόμενος, ο αχρείος ικέτης σου.

Η Σταυροθεοτοκίον

Σέ ως εθεάσατο, επί Σταυρού ανυψούμενον, η τεκούσα Φιλάνθρωπε, κραυγάζουσα έλεγε, Πώς εθελουσίως, πάθος υπομένεις, ο απαθώς εκ τής εμής, γαστρός εκλάμψας ως παντοδύναμος, καί λύσας τήν κατάκριτον, φύσιν βροτών κατακρίσεως; Ανυμνώ σου τήν άμετρον, νύν Υιέ συγκατάβασιν.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Οι Κανόνες τής Οκτωήχου, καί τής Αγίας ο παρών, ού η Ακροστιχίς (άνευ τών Θεοτοκίων).

Τήν Χριστονύμφην Αγριππίνην αινέσω.

Ωδή α' Ήχος δ'

Ανοίξω τό στόμα μου

Τώ φέγγει τής χάριτος, τής αστραψάσης σοι άνωθεν, τόν ζόφον απέλασον τής αγνωσίας μου, καί παράσχου μοι, ευχαίς σου Αγριππίνα, χάριν ανυμνήσαί σου, Μάρτυς τά θαύματα.

Ηλίου φαιδρότερον, ως αληθώς εξανέτειλας, εν τώ στερεώματι τής Εκκλησίας Χριστού, καί κατηύγασας, ακτίσι τών αγώνων, Μάρτυς καί θαυμάτων σου, κόσμου τά πέρατα.

Νυμφίον αθάνατον, τόν ζωοδότην ποθήσασα, ως μνήστρα τήν άθλησιν, τούτω προσήνεγκας, καί αντέλαβες, ουρανών Bασιλείαν, καί στέφανον άφθαρτον, Μάρτυς αοίδιμε.

Χειρί τού Δεσπότου σου, κυβερνωμένη διέπλευσας, τήν άστατον θάλασσαν, τής ασεβείας σεμνή, καί προσώρμισας, λιμένι Αγριππίνα, τής άνω λαμπρότητος, θεομακάριστε.

Θεοτοκίον

Παρθένε πανάμωμε, η τόν Σωτήρα κυήσασα, καί τούτον αγκάλαις σου, θείαις κατέχουσα, κυριώνυμε, διάλυσον τόν γνόφον, ψυχής μου καί φώτισον, ταύτην γεραίρειν σε.

Ωδή γ'

Τόξον δυνατών

Ράβδοις τυπτομένη έχαιρε, τούτοις τά οστά τής ασεβείας συντρίβουσα, καί βοώσα, Τής σής ουδέν με, αγαπήσεως χωρίσει Χριστέ.

Ίνα τών εχθρών τήν γύμνωσιν, Μάρτυς στηλιτεύσης, τού χιτώνος γεγύμνωσαι, διά τούτο τής αφθαρσίας, τήν στολήν Χριστός σοι δίδωσι.

Στόμα τό λαλούν παράνομα, τής ευνομωτάτης, κατά σού Χριστομάρτυρος, ενεφράγη, τά μεγαλεία τού Σωτήρος κηρυττούσης σου.

Τείνας επί γής τό σώμά σου, ο τής ασεβείας υπουργός μεματαίωται, τεταμένην πρός τόν Δεσπότην, τήν διάνοιαν εχούσης σου.

Θεοτοκίον

Ρήσις ευσεβής πεπλήρωται, η τού Ησαϊου, Παρθένος γάρ τέτοκε, σαρκωθέντα τόν ζωοδότην, καί Σωτήρα τών Ψυχών ημών.

Ο Ειρμός

«Τόξον δυνατών ησθένησε, καί οι ασθενούντες, περιεζώσαντο δύναμιν, διά τούτο εστερεώθη, εν Κυρίω η καρδία μου».

Κάθισμα Ήχος δ'

Ο υψωθείς εν τώ Σταυρώ

Τόν ωραιότατον Χριστόν αγαπήσασα, καί παρθενία τήν ψυχήν ωραϊσασα, διά παντοίων πόνων τε καί θλίψεων, τούτω κατηγγύησαι, ως Παρθένος καί Μάρτυς, όθεν σε ηξίωσεν, ουρανίων θαλάμων, υπέρ ημών πρεσβεύουσαν αυτώ, τών σέ τιμώντων, σεμνή παμμακάριστε.

Θεοτοκίον

Τή Θεοτόκω εκτενώς νύν προσδράμωμεν, αμαρτωλοί καί ταπεινοί καί προσπέσωμεν, εν μμμιετανοία κράζοντες εκ βάθους ψυχής, Δέσποινα βοήθησον, εφ' ημίν σπλαγχνισθείσα, σπεύσον απολλόμεθα, υπό πλήθους πταισμάτων, μή αποστρέψης σούς δούλους κενούς, σέ γάρ καί μόνην, ελπίδα κεκτήμεθα.

Η Σταυροθεοτοκίον

Τόν εξ ανάρχου τού Πατρός γεννηθέντα, η επ' εσχάτων σε σαρκί τετοκυία, επί Σταυρού κρεμάμενον ορώσά σε Χριστέ, Οίμοι! ποθεινότατε, Ιησού ανεβόα, πώς ο δοξαζόμενος, ως Θεός υπ' Αγγέλων, υπό ανόμων νύν βροτών Υιέ, θέλων σταυρούσαι; Υμνώ σε μακρόθυμε.

Ωδή δ'

Ο καθήμενος εν δόξη

Ο τό θέλημα τών τούτον, φοβουμένων ποιούμενος, δι' Αγγέλου Μάρτυς, λύει σε δεσμών καί στρεβλώσεων, τήν διαλύσασαν πάσαν τήν ασέβειαν, τώ δεσμώ τής αγάπης Χριστού τού νυμφίου σου.

Νεκρωθείσα δι' αγάπην, τού νεκρώσαντος άπασαν, τήν ισχύν θανάτου, χάριν αναβλύζεις αείζωον, τούς εκ παθών νεκρωθέντας θεραπεύουσα, Αγριππίνα, Mαρτύρων Χριστού εγκαλλώπισμα.

Υπερβάσα τή αγάπη, τού νυμφίου σου άπαντα, τής σαρκός τόν πόθον, έφερες στερρώς εν τώ τύπτεσθαι, τάς αλγηδόνας βοώσα, Ού χωρίσει με, τής στοργής σου Χριστέ, τών παθών η επίτασις.

Μακαρίας ξυνωρίδος, τής Τριάδος τώ έρωτι, υπεραθλησάσης, Βάσσης Αγριππίνης τε σώφρονος, τίς τήν ανδρείαν εξείποι; όπως έδειξαν, αδρανή τών ειδώλων ισχύν κραταιότατα.

Θεοτοκίον

Η Βασίλισσα Παρθένος, διαχρύσω στολίσματι, ωραϊζομένη, Υιώ Βασιλεί νύν παρίσταται, η ασυγκρίτως Αγγέλους υπερέχουσα, τούς κραυγάζοντας, Δόξα Χριστέ τή δυνάμει σου.

Ωδή ε'

Σύ Κύριέ μου φώς

Φώς άδυτον τώ σώ, ενσκηνώσαν σκηνώματι, εδείκνυ σε τοίς ορώσιν, εν νυκτί ως ημέραν, βολάς θαυμάτων πέμπουσαν.

Η άσπιλος αμνάς, τού ποιμένος τοίς ίχνεσι, βαδίζουσα Ιερείον, ώσπερ άμωμον τούτω, ενθέως προσενήνεκται.

Νούν έχουσα φωτός, προφητείας ανάπλεων, τά μέλλοντα, ως παρόντα, η αοίδιμος Βάσσα, προλέγειν κατηξίωται.

Θεοτοκίον

Ω Μήτερ τού Θεού, τής ψυχής μου τήν κάκωσιν, θεράπευσον η τεκούσα, τόν πανάγαθον Λόγον, τόν πάντας αγαθύνοντα.

Ωδή ς'

Θύσω σοι, μετά φωνής

Αστράψαν, εκ τής Ρώμης ως άδυτον ήλιον, η Σικελία τό σώμα, τής Αγίας Μάρτυρος δεξαμένη, τής ζοφώδους, τών δαιμόνων λυτρούται δεινότητος.

Γενναίως, αι τρισόλβιοι Άγιαι Μαρτυρες, αι πρό θανάτου θανούσαι, εν τή προσδοκία τού μαρτυρίου, νεκρωθέν σου, ζωηφόρον τό σώμα κομίζουσι.

Ρομφαίαι, τού εχθρού επί σέ εξησθένησαν, καί γάρ ως πόλεις καθείλες, αθεμελιώτους τούτου τά θράση, Αγριππίνα, τώ μοχλώ τών ενδόξων αγώνων σου.

Ιάται, τή προσψαύσει αιμόρρους τού, σκήνους σου, λεπροί καθαίρονται πίστει, δραπετεύει άλλη δέ πάσα νόσος, τή προσκλήσει, τού Αγίου σου Μάρτυς ονόματος.

Θεοτοκίον

Ρήμασι, τού Γαβριήλ Παρθένε πανάμωμε, νύν κεχρημένοι βοώμεν, Χαίρε Μήτηρ μόνη ευλογημένη, Χαίρε πύλη, δικαιοσύνης ήλιον έχουσα.

Ο Ειρμός

«Θύσω σοι, μετά φωνής αινέσεως Κύριε, η Εκκλησία βοά σοι, εκ Δαιμόνων λύθρου κεκαθαρμένη, τώ δι' οίκτον, εκ τής πλευράς σου ρεύσαντι αίματι».

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή ΚΓ' τού αυτού μηνός, μνήμη τής Αγίας Μάρτυρος Αγριππίνης.

Στίχοι

· Πλησθείσα δεινών τραυμάτων εκ τυμμάτων,

· Πολλών μετέσχε στεμμάτων Αγριππίνα.

· Εικάδι θεινομένη τριτάτη θάνεν Αγριππίνα,

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων, Αριστοκλέους Πρεσβυτέρου, καί Δημητρίου Διακόνου καί Aθανασίου Αναγνώστου.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ'

Ο διασώσας εν πυρί

Περιστερά οία χρυσή, όπλω τού Σταυρού φραττομένη, Αγαρηνούς τούς εν νυκτί, τώ φρουρίω τώ σώ προσεγγίσαντας, εξηφάνισας σώσασα, τούς πιστούς μιαιφονίας, τής τούτων Μάρτυς.

Πολυειδείς διά, Χριστόν, πόνους υπομείνασα Μάρτυς, άπονον εύρες εν αυτώ, καί αθάνατον λήξιν κραυγάζουσα, Yπερύμνητε Κύριε, ο Θεός ο τών Πατέρων ευλογητός εί.

Ιερουργός ο θαυμαστός, καί θαυματουργίαις εκλάμπων, σού τά θαυμάσια ορών, Αγριππίνα Θεόν εμεγάλυνε, καί γηθόμενος έψαλλεν, ο Θεός ο τών Πατέρων ευλογητός εί.

Νενευρωμένω λογισμώ, σού τό ρωστικόν παθημάτων, διακομίζουσαι σώμα, γυναικείας ουδόλως ησθάνοντο, ασθενείας κραυγάζουσαι, αι παρθένοι τώ Δεσπότη, Ευλογητός εί.

Θεοτοκίον

Κυοφορήσασα Θεόν, μένεις μετά τόκον παρθένος, καί γαλουχείς μητροπρεπώς, τόν τροφέα τού κόσμου Πανάμωμε, όν υμνούντες κραυγάζομεν, ο Θεός ο τών Πατέρων ευλογητός εί.

Ωδή η'

Παίδας ευαγείς

Η νύξ ως ημέρα καθωράτο, τοίς φέρουσι Μάρτυς σου τό λείψανον, τόπος ευωδίαστος, άπας σε δεχόμενος, δαιμονική παράταξις, σφοδρώς ηλαύνετο, ιάσεων απέρρει πλημμύρα, τοίς υπερυψούσι, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Νυμφίον αθάνατον ποθούσα, Οπίσω τών μύρων τούτου έδραμες, τούτου τά παθήματα, Μάρτυς καί τόν θάνατον, εκμιμουμένη ένδοξε, καί ανακράζουσα, Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Ανύστακτον έχουσα τήν πίστιν, ελαίω τε φαιδρυνθείσαν τών αιμάτων σου, Μάρτυς τήν λαμπάδα σου, ένδον εισελήλυθας, εις τόν νυμφώνα χαίρουσα, τής ουρανίου χαράς, Τόν Κύριον υμνείτε βοώσα, καί υπερυψούτε, αυτόν εις τούς αιώνας.

Ιδείν τήν τερπνότητα Κυρίου, τόν τούτου ναόν τε επισκέψασθαι, ποθούσα ως άρματι, αίματι οικείω σύ, εποχουμένη ψάλλουσα πρός τούτον έφθασας, Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Η βάτος τό πρίν προδιετύπου, τό ξένον τού τόκου σου μυστήριον, άκαυστος τώ φλέγεσθαι, μένουσα πανάμωμε, καί γάρ τό πύρ εκύησας, τό τής θεότητος, καί άφλεκτος διέμεινας Κόρη, όθεν σε υμνούμεν, πιστοί εις τούς αιώνας.

Ο Ειρμός

«Παίδας ευαγείς εν τή καμίνω, ο τόκος τής Θεοτόκου διεσώσατο, τότε μέν τυπούμενος, νύν δέ ενεργούμενος, τήν οικουμένην άπασαν, αγείρει ψάλλουσαν, Τόν Kύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνα».

Ωδή θ'

Λίθος αχειρότμητος

Νεύσει τού τά πάντα ποιούντος, τού μαρτυρίου πρός τό πέρας, η Αγαθονίκη σύν Bάσσα, ομού καί Παύλα προθύμως σπεύδουσαι, ως αληθώς κατάλληλον, εύρον τού πόθου τό συμπέρασμα.

Εν επουρανίοις θαλάμοις, κατασκηνώσασα Παρθένε, καί τών αθεάτων τά κάλλη, κατανοούσα καί απολαύουσα, τής τού Θεού λαμπρότητος, τούς σέ υμνούντας καταφαίδρυνον.

Στέφανος ετέθη χαρίτων, τή κορυφή σου Αγριππίνα, ως τελειωσάσης τόν δρόμον, καί τηρησάσης τήν πίστην άσυλον, καί τών δικαίων τάγματα, περιχαρώς σε υπεδέξαντο.

Ως παρισταμένη τώ θρόνω, εν παρρησία τού Δεσπότου, μάρτυς Αγριππίνα σύν πάσι, τοίς απ' αιώνος Αγίοις αίτησαι, αμαρτιών τήν λύτρωσιν, τοίς σέ υμνούσι καλλιπάρθενε.

Θεοτοκίον

Ως τόν τού παντός δεδραγμένον, μητροπρεπώς ταίς σαίς αγκάλαις, φέρουσα Παρθένε Μαρία, χειρός με ρύσαι τού πολεμήτορος, όπως τήν σήν σωζόμενος, ανευφημώ μεγαλειότητα.

Ο Ειρμός

«Λίθος αχειρότμητος όρους, εξ αλαξεύτου σου Παρθένε, ακρογωνιαίος ετμήθη, Χριστός συνάψας, τάς διεστώσας φύσεις, διό επαγαλλόμενοι, σέ Θεοτόκε μεγαλύνομεν».

Καί η λοιπή Ακολουθία καί, Απόλυσις.