ΤΗ Κ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Αγίου Ιερομάρτυρος Μεθοδίου, Επισκόπου Πατάρων.

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος δ'

Έδωκας σημείωσιν

Μέθοδον η μνήμη σου, ημίν σωτήριον φέρουσα, Ιεράρχα Μεθόδιε, λαμπρώς επεδήμησεν, εν αυτή διό σε, ανυμνολογούμεν, ανακηρύττοντες τούς σούς, φαιδρούς αγώνας καί τά παλαίσματα, δι' ών τό πολυμήχανον, καί πονηρόν κατεπάλαισας, καί τής νίκης διάδημα, ανεπλέξω γηθόμενος.

Λόγοις κατεφώτισας, τής Εκκλησίας τό πλήρωμα, θεοφαντορ Μεθόδιε, άθλων δέ λαμπρότητι, τής πολυθεϊας, εμείωσας ζόφον, καί μεταβέβηκας πρός φώς, Ιεροφάντα νύν τό ανέσπερον, διό σου τήν πανέορτον, καί φωτοφόρον πανήγυριν, εορτάζομεν σήμερον, ευσεβεία λαμπόμενοι.

Aίμασιν επέχρωσας, τήν Ιεράν διπλοϊδα σου, θεοφάντορ Μεθόδιε, μεθ' ής εις τά άγια, τών αγίων μάκαρ, εχώρησας χαίρων, καί κατοπτεύεις τηλαυγώς, τήν τής Τριάδος θείαν λαμπρότητα, μυούμενος τρανότερον, τά υπέρ νούν καί διάνοιαν, καί θεούμενος άριστα, Ιεράρχα πανόλβιε.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Σέ τό καθαρώτατον, τού Βασιλέως παλάτιον, δυσωπώ πολυϋμνητε, Τόν νούν μου καθάρισον, τόν εσπιλωμένον, πάσαις αμαρτίαις, καί καταγώγιον τερπνόν, τής υπερθέου Τριάδος ποίησον, όπως τήν δυναστείαν σου, καί τό αμέτρητον έλεος, μεγαλύνω σωζόμενος, ο αχρείος οικέτης σου.

Η Σταυροθεοτοκίον

Σταυρούμενον βλέπουσα, καί τήν πλευράν ορυττόμενον, υπό λόγχης η Πάναγνος, Χριστόν τόν φιλάνθρωπον, έκλαιε βοώσα, Τί τούτο Υιέ μου; τί σοι αχάριστος λαός, ανταποδίδωσιν ών πεποίηκας, καλών αυτοίς, καί σπεύδεις με, ατεκνωθήναι παμφίλτατε; Καταπλήττομαι ένδοξε, σήν εκούσιον σταύρωσιν.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Η συνήθης Στιχολογία, καί οι Κανόνες τής Οκτωήχου, καί τού Αγίου ούτος, ού η Ακροστιχίς.

Τής αρετής μέθοδόν με, πανόλβιε μύστα, δίδαξον.

Θεοφάνους.

Ωδή α' Ήχος βαρύς

Νεύσει σου πρός γεώδη

Τρίβου συντονωτάτης, πρός τόν Θεόν με φερούσης, δεικνύων τήν μέθοδον, Ιερομύστα δίδαξον, όπως τής ατελευτήτου, τύχοιμι ζωής, ταίς πρεσβείαις σου πάνσοφε.

Ήστραψας φωτοφόρος, εν τή τού Χριστού Εκκλησία, διτταίς λαμπρυνόμενος, Ιεροφάντα χάρισιν, όθεν διπλοίς σε στεφάνοις, ιεροπρεπώς ο Χριστός εστεφάνωσε.

Στέφει τού μαρτυρίου, Ιερωσύνης τε μύρω, Παμμάκαρ κοσμούμενος, διαμφοτέρων ήστραψας, όθεν τής αληθεστάτης, καί θεοειδούς κληρουχίας τετύχηκας.

Άμωμος ως θυσία, καί Ιερά τώ Δεσπότη, καί ζώσα καί έμψυχος, ιερουργήθης ένδοξε, όθεν θυσιαστηρίω, τώ εν ουρανοίς προσεδέχθης Μεθόδιε.

Θεοτοκίον

Ρύστην βροτείου γένους, καί λυτρωτήν καί Σωτήρα, Χριστόν ημίν τέτοκας, Παρθενομήτορ άχραντε, όθεν σαφώς σε ειδότες, πρόξενον ζωής αιωνίου δοξάζομεν.

Ωδή γ'

Ο κατ' αρχάς τούς ουρανούς

Επιπολάζουσαν ιδών, τήν τού Ωριγένους απάτην, ως υπάρχων άριστος ποιμήν, τώ θείω πυρί συντόμως έφλεξας, πάσαν εκείνου τήν αχλύν, τήν απαστράπτουσαν αίγλην, άψας τής σοφίας θεόληπτε.

Τής παρθενίας τό σεπτόν, καί τής αγνείας τό κάλλος, διά πείρας, Ένδοξε μαθών, σοφία τή σή καί λόγων χάριτι, πάσι τήν τούτων καλλονήν, υποδεικνύεις θεόφρον, καί τήν αιωνίζουσαν φαιδρότητα.

Η τών σών λόγων αστραπή, καί η τής γνώσεως σάλπιγξ, καί δογμάτων εύσημος φθογγή, εις πάσαν τήν γήν εξήλθεν Όσιε, πάντας καλούσα τούς πιστούς, πρός μετουσίαν παμμάκαρ, τών επουρανίων απολαύσεων.

Στερεωτέρας εδωδής, πνευματικών συμποσίων, οι πλησθέντες Πάνσοφε τών σών, τήν όντως τρυψήν εκείθεν τρέφονται, τήν διαμένουσαν αεί, συμφυομένην αρρεύστως, καί συναυξουμένην τοίς μετέχουσι.

Θεοτοκίον

Μετά τού θείου Γαβιρήλ, ευλογημένη τό Χαίρε, σοί Παρθένε κράζομεν αεί, χαράς γάρ ημίν αιτία γέγονας, καί ευφροσύνης αληθούς, τόν Λυτρωτήν καί Σωτήρα, πάντων μετά σώματος κυήσασα.

Ο Ειρμός

«Ο κατ' αρχάς τούς ουρανούς, παντοδυνάμω σου λόγω, στερεώσας Κύριε Σωτήρ, καί τώ παντουργώ καί θείω Πνεύματι, πάσαν τήν δύναμιν αυτών, εν ασαλεύτω με πέτρα, τής ομολογίας σου στερέωσον».

Κάθισμα Ήχος δ'

Ο υψωθείς

Θυσιαστήριον τερπνόν τήν καρδίαν, αποτελέσας εν αυτώ αναιμάκτους, Ιερουργέ προσήγαγες θυσίας Θεώ, αθλήσας δέ στερρότατα, καί τυθείς προσηνέχθης, θυσία ώ Μεθόδιε, δι' ημάς τώ τυθέντι, όν εκτενώς ικέτευε αεί, πάντας σωθήναι, τούς πόθω υμνούντάς σε.

Θεοτοκίον

Τή Θεοτόκω εκτενώς νύν προσδράμωμεν, αμαρτωλοί καί ταπεινοί, καί προσπέσωμεν, εν μετανοία κράζοντες, εκ βάθους ψυχής, Δέσποινα βοήθησον, εφ' ημίν σπλαγχνισθείσα, σπεύσον απολλύμεθα, υπό πλήθους πταισμάτων, μή αποστρέψης σούς δούλους κενούς, σέ γάρ καί μόνην, ελπίδα κεκτήμεθα.

Η Σταυροθεοτοκίον

Η παναμώμητος αμνάς καί Παρθένος, όν απεκύησεν Υιόν ηπλωμένον, επί Σταυρού ως έβλεψεν οδύναις τήν ψυχήν, καιρίαις κατεπλήττετο, καί εβόα θρηνούσα, Πού σου τέκνον φίλτατον, δωρεών καί θαυμάτων, μνήμη ών απήλαυσεν, ο αχάριστος δήμος; αλλ' εις τό σώσαι γένος τών βροτών, ταύτα νύν πάσχεις, Υμνώ σου τό εύσπλαγχνον.

Ωδή δ'

Ο πατρικούς κόλπους

Εις αρετών σύ περιωπήν, μαρτυρικώς τελειωθείς διέδραμες, μεγαλόδωρον αντίδοσιν, τής Ιερουργίας σου, κομισάμενος Παμμακάριστε.

Θρόνον λαχών ιεραρχικόν (ιερωτάτην γάρ ζωήν εκέκτησο), τήν ορθόδοξον εκήρυξας, πίστιν Πανσεβάσμιε, καί εδίδαξας σού τό ποίμνιον.

Ο γλυκασμός ο ψυχωφελής, τών σών δογμάτων ως πηγή προέρχεται, τούς μετέχοντας ευφραίνουσα, καί καταγλυκαίνουσα, τά τής ψυχής ημών αισθητήρια.

Διαφανές ως έσοπτρον Θεού, θείας εμφάσεις απλανώς δεχόμενος, αναδέδειξαι Μεθόδιε, δι' ευτονωτέρας γάρ, σεαυτόν σπουδής απεστίλβωοας.

Ο πατρικούς κόλπους μή λιπών, καί εκ Παρθένου σαρκωθείς, Χριστός ο Θεός, διαφύλαξον τήν ποίμνην σου, τής οικονομίας σου, προσκυνούσαν τά θεία σύμβολα.

Ωδή ε'

Κύριε ο Θεός μου

Νέκρωσιν ζωηφόρον, ενεδύσω Πάτερ πρό τελευτής σου, καί ξίφει τεμνόμενος, τώ τού μαρτυρίου σου, πρός ζωήν απειροπλασίως, μετετέθης ένδοξε κρείττονα.

Μύστα τών απορρήτων, κοινωνέ τής άνω χοροστασίας, τούς πόθω τιμώντάς σε, σώσον Παναοίδιμε, πειρασμών δεινών τάς εφόδους, διαλύων ταίς ικεσίαις σου.

Έχων πρός τόν Δεσπότην, παρρησίαν Πάτερ, ού καί τό πάθος, προθύμως εζήλωσας, διά τών αγώνων σου, τοίς πιστοίς τήν θείαν ειρήνην, καί γαλήνην αίτησαι πάνσοφε.

Πρώτον Ιερουργήσας, τόν αμνόν Θεού τόν τάς αμαρτίας, τού κόσμου καθαίροντα, ύστερον θυόμενος, λογική καί ζώσα θυσία, προσηνέχθης τούτω Μεθόδιε.

Θεοτοκίον

Άχραντε Θεοτόκε, τήν εμήν ψυχήν τήν εσκοτισμένην, δοχείον υπάρξασα, τού ακαταλήπτου φωτός, καί ναός τής θείας ακτίνος, τώ φωτί σου λάμπρυνον δέομαι.

Ωδή ς'

Ναυτιών τώ σάλω

Νυσταγμόν βλεφάροις, καί τοίς οφθαλμοίς δέ σου ύπνον, Παμμάκαρ ουκ έδωκας έως πάντων, τών παθημάτων σαυτόν ηλευθέρωσας καί χωρητικόν ναόν ειργάσω, τής ακτινοβόλου αστραπής τού Πνεύματος.

Ολικώς τή θεία, καί θεοειδεί λαμπηδόνι, θεόφρον ενούμενος τής ενθέου, Ιερωσύνης κανών εχρημάτισας, καί πρός τόν Θεόν μεσίτης, ώφθης, πάσης Εκκλησίας τών πιστών Μεθόδιε.

Λαμπροτάτω βίω, η φωτιστική συνελθούσα, τών όντων κατάληψις θεορρήμον, φωτός λαμπτήρα τώ κόσμω σε έδειξε, τήν αιρετικήν αδολεσχίαν, καί τής αθεϊας τήν αχλύν διώκοντα.

Θεοτοκίον

Βασιλίδα πάντων, σέ τών γεγονότων ειδότες, Θεόν ως γεννήσασαν, Θεομήτορ τόν εκ μή όντων, τά πάντα ποιήσαντα, τήν χαρμονικήν υμνολογίαν, μετά τού αγγέλου Γαβριήλ σοι κράζομεν.

Ο Ειρμός

«Ναυτιών τώ σάλω, τών βιωτικών μελημάτων, συμπλόοις ποντούμενον αμαρτίαις, καί ψυχοφθόρω θηρί προσριπτούμενον, ως ο Ιωνάς Χριστέ βοώ σοι, Εκ θανατηφόρου με βυθού ανάγαγε».

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή Κ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Αγίου Ιερομάρτυρος Μεθοδίου, Επισκόπου Πατάρων.

Στίχοι

· Μέθοδον Μεθόδιος βίου πρός βίον,

· Μεθείς οδεύει, ού μέθοδος ού πέλει.

· Εικάδι αρχιθύτην Μεθόδιον άορ κατέπεφνεν.

Ταίς αυτού αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ'

Οι εν καμίνω τού πυρός

Ιερωμένος θεόφρον, καί Μαρτύρων τής αληθείας, φαιδρώς εκλάμπων εν αίματι, σύν αυτοίς τώ Δεσπότη μέλπεις απαύστως, Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός ο τών Πατέρων ημών.

Εστηριγμένος τή πίστει, τών ειδώλων έσβεσας φλόγα, ροαίς αγίων αιμάτων σου, διά τής μαρτυρίας ούτω κραυγάζων, Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός ο τών Πατέρων ημών.

Μεμυημένος τά θεία, θεωρία τή ανωτάτη, τόν νούν πανσόφως ετράνωσας, τοίς πιστώς μελωδούσι συνανακράζων, Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός ο τών Πατέρων ημών.

Θεοτοκίον

Υμνολογίαις δοξάζει, τόν σόν τόκον πάσα κτίσις, Θεόν Παρθένε γινώσκουσα, καί σεπτώς προσκυνούσα τούτω κραυγάζει, Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός ο τών Πατέρων ημών.

Ωδή η'

Τόν μόνον άναρχον

Σέ τόν αόρατον, ως ορών εκαρτέρει, τούς τών τυράννων αικισμούς ο θεόφρων, καί στέφανον ανεδήσατο μέλπων, Υμνείτε ίερείς, λαός υπερυψούτε, αυτόν εις τούς αιώνας.

Τήν αδιάδοχον, τού Χριστού βασιλείαν, ειλικρινώς επιποθών Ιεράρχα, τήν ταύτην σοι προξενούσαν οδεύεις τρίβον, κραυγάζων τώ Χριστώ, Λαός υπερυψούτε, αυτόν εις τούς αιώνας.

Απειροπλάσιον, ο Χριστός σοι παρέσχε, τών σών καμάτων τόν μισθόν θεοφόρε, διάνοιαν υπερβαίνοντα πάσαν, υμνούντι ευσεβώς, αυτού τήν βασιλείαν, εις πάντας τούς αιώνας.

Δογμάτων πέλαγος, καί πυξίον δογμάτων, καί θεωρίας υψηλόν θησαυρόν σε, γινώσκομεν καί αισθήσεως θρόνον, υμνούντες ευσεβώς, Λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Ικέτης Πάναγνε, σοί προσέρχομαι πίστει, τή συλλαβούση τόν τών όλων Δεσπότην, Νύν σώσόν με διωγμών καί κινδύνων, υμνούντα ευσεβώς, Θεόν τόν σαρκωθέντα, εκ σού ανερμηνεύτως.

Ο Ειρμός

«Τόν μόνον άναρχον, Βασιλέα τής δόξης, όν ευλογούσιν ουρανών αι Δυνάμεις, καί φρίττουσι τών Αγγέλων αι τάξεις, υμνείτε Ιερείς, λαός υπερυψούτε, αυτόν εις τούς αιώνας».

Ωδή θ'

Μήτηρ Θεού καί Παρθένος

Διαπαντός τόν Χριστόν ικέτευε, θεομακάριστε Πάτερ, τών αιρέσεων παύσαι, τά καθημών μηχανουργήματα, καί τόν νύν ζόφον εκ μέσου ποιήσαι, ως γάρ Ιεράρχης, δυνατός πρέσβυς πέφηνας.

Από τής γής πρός τήν επουράνιον, διαγωγήν μετετέθης, λειτουργίας γέρας, τούτο λαβών, καί τής αθλήσεως, ένθα ζωής ακηράτου μετέχων, συνδιαιωνίζειν τώ Χριστώ κατηξίωσαι.

Ξύλου ζωής τόν καρπόν ετρύγησας, τής αθανάτου Παμμάκαρ, τής ζωής τών ανθρώπων, τόν αρχηγόν εμπορευσάμενος, ού τής χαράς απολαύων πλουσίως, υπέρ τών υμνούντων σε, πιστώς εκδυσώπησον.

Όλον τόν νούν ανατείνων Όσιε, διά χρηστότητος βίου, τής Χριστού θεωρίας, καί τής τερπνής αγαλλιάσεως, κατηξιώθης ως Ιερομάρτυς, ως υφηγητής τής ευσεβείας καί πρόμαχος.

Θεοτοκίον

Νόμου καινού κιβωτόν καλούμέν σε, καί θεοχάρακτον πλάκα, εν ή ο Λόγος εγράφη, ο τού Θεού βροτός γενόμενος, διά τό σώσαι τόν κόσμον εκ πλάνης, κεχαριτωμένη Θεοτόκε πανύμνητε.

Ο Ειρμός

«Μήτηρ Θεού καί Παρθένος τε κούσα, καί παρθενεύουσα πάλιν, ουχί φύσεως έργον, αλλά Θεού συγκαταβάσεως, όθεν ως μόνην τών θείων θαυμάτων, καταξιωθείσάν σε αεί μεγαλύνομεν».

Καί τά λοιπά, ως σύνηθες, καί Απόλυσις.