ΤΗ ΙΕ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Αγίου Προφήτου, Αμώς.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ψάλλομεν Στιχηρά προσόμοια.

Ήχος β'

Ότε, εκ τού ξύλου σε

Εύρεν, η τού Πνεύματος αυγή, τής σής διανοίας Προφήτα, τήν καθαρότητα, στίλβουσαν ως έσοπτρον, διαφανέστατον, καί τόν κόσμον κατηύγασε, τής θεογνωσίας, φέγγος απαστράψασα, καί προτυπώσασα, θείων μυστηρίων εικόνας, χάριν τε τήν πάσαν ανθρώποις, μέλλουσαν δοθήσεσθαι θεσπέσιε.

Στόμα, χρηματίσας τού Θεού, τούς τής ασεβείας εργάτας, σαφώς διήλεγξας, δίκην αναπόδραστον, αυτοίς καί άφυκτον, απαρτίσας Πανόλβιε, τής δικαιοσύνης, δόγμασιν επόμενος, καί θείοις κρίμασιν, όθεν τών σοφών σου ρημάτων, βλέποντες τήν έκβασιν μάκαρ, ύμνοις επαξίοις ευφημούμέν σε.

Μύστης, τών αρρήτων τού Θεού, γέγονας κριμάτων Προφήτα, θεομακάριστε, έθνη γάρ εφώτισας, καί κατελάμπρυνας, καί Τριάδα εκήρυξας, Αμώς θεηγόρε, όθεν σου τήν ένδοξον μνήμην γεραίρομεν, Ρύσαι από πάσης ανάγκης, πάντας τούς πιστώς ευφημούντας, καί πανηγυρίζοντάς σε ένδοξε.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Ύδωρ, ως τεκούσα τής ζωής, τής αθανασίας τό νέκταρ, Χριστόν τόν Κύριον, πότισόν με Πάναγνε, ύδωρ αφέσεως, καί τόν νούν μου χαρίτωσον, νοήμασι θείοις, όπως τά σωτήρια, πράττω προστάγματα, ίνα σωτηρίας πρός όρμον, διά τής αυτών εργασίας, φθάσω καί δοξάζω σε τήν άχραντον.

Η Σταυροθεοτοκίον

Πόνους υπομείνασα πολλούς, εν τή τού Υιού καί Θεού σου, σταυρώσει Άχραντε, έστενες δακρύουσα, καί ολολύζουσα, Οίμοι! τέκνον γλυκύτατον, αδίκως πώς πάσχεις, πάντας θέλων ρύσασθαι, τούς εξ Αδάμ γηγενείς! Όθεν Παναγία Παρθένε, σέ παρακαλούμεν εν πίστει, ίλεων ημίν τούτον απέργασαι.

Απολυτίκιον τού Προφήτου

Ήχος β'

Τού Προφήτου σου Αμώς τήν μνήμην, Κύριε εορτάζοντες, δι' αυτού σε δυσωποούμεν, Σώσον τάς ψυχάς ημών.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Η συνήθης Στιχολογία, καί οι Κανόνες τής Οκτωήχου, καί τού Προφήτου ο παρών, ού ή Ακροστιχίς.

Αμώς σε μέλπω τόν Προφήτην τόν μέγαν.

Ωδή α' Ήχος βαρύς

Τώ εκ τινάξαντι

Ανακαθάρας μου τόν νούν, τού τών παθών αχλυώδους λογισμού, τόν Προφήτην σου Αμώς, Δέσποτα μέλπειν καταύγασον.

Μυσταγωγός αναδειχθείς, τών υπέρ νούν μυστηρίων τού Θεού, ηξιώθης προοράν, Ενδοξε τά γενησόμενα,

Ως ακηλίδωτον Θεού, καί καθαρόν οικητήριον φανείς, τήν τού Πνεύματος Αμώς, είληφας θείαν ενέργειαν.

Θεοτοκίον

Σύ τήν πεσούσαν τού Αδάμ, προφητικώς εξανέστησας σκηνήν, τόν Σωτήρα καί Θεόν, Άχραντε κυοφορήσασα.

Ωδή γ'

Εστερεώθη τή πίστει

Σύ παρανόμους ελέγχων, Αμώς τήν τού Κυρίου, δικαιοσύνην εδείκνυς, βοών θεοφάντορ, Άγιος εί Κύριε, ο σώζων τάς ψυχάς ημών.

Ετέθης στύλος Προφήτα, τής Καινής Διαθήκης, αωέχων ταύτης τήν στέγην, καί πίστει κραυγάζων, Άγιος εί Κύριε, καί σέ υμνεί τό πνεύμά μου.

Μεμυημένος τά θεία, Προφήτα θεηγόρε, Αμώς ενθέως φωτίζων, λαους εμελώδεις, Άγιος εί Κύριε, ο σώζων τάς ψυχάς ημών.

Θεοτοκίον

Εστερεώθην τόν θείον, τόκον επεγνωκώς σου, καί προστασίαν Παρθένε, πλουτώ σε κραυγάζων, Άγιος εί Κύριε, ο σώζων τάς ψυχάς ημών.

Ο Ειρμός

«Εστερεώθη τή πίστει, Χριστού η Εκκλησία, καί γάρ απαύστως εν ύμνοις, βοά μελωδούσα, Άγιος εί Κύριε, καί σέ υμνεί τό πνεύμά μου».

Kάθισμα Ήχος γ'

Θείας πίστεως

Θείον όργανον τού Παρακλήτου, εχρημάτισας ταίς τούτου μάκαρ, διηνεκέσι πνοαίς υπηχούμενον, αναφωνείς γάρ αδήλων τήν δήλωσιν, καί καταυγάζεις τούς πίστει προστρέχοντας, Αμώς ένδοξε, Χριστόν τόν Θεόν αιτούμενος, δωρήσασθαι ημίν τό μέγα έλεος.

Θεοτοκίον

Θείας φύσεως, ουκ εχωρίσθη, σάρξ γενόμενος, εν τή γαστρί σου, αλλά Θεός ενανθρωπήσας μεμένηκεν, ο μετά τόκον Παρθένον Μητέρα σε, ως πρό τού τόκου φυλάξας Πανάμωμε, μόνος Κύριος, Αυτόν εκτενώς ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν τό μέγα έλεος.

Η Σταυροθεοτοκίον

Η αμίαντος αμνάς τού Λόγου, η ακήρατος Παρθενομήτωρ, εν τώ Σταυρώ θεασαμένη κρεμάμενον, τόν εξ αυτής ανωδίνως βλαστήσαντα, μητροπρεπώς θρηνωδούσα εκραύγαζεν, Οίμοι! τέκνον μου, πώς πάσχεις θέλων ρύσασθαι, παθών τής ατιμίας τόν άνθρωπον;

Ωδή δ'

Ακήκοα τήν ακοήν σου

Λατρεύοντα κωφοίς ειδώλοις, τόν λαόν τού Ισραήλ ήλεγξας, όθεν αιχμάλωτον γενέσθαι, τούτον έφης Αξιάγαστε.

Προφήτην σε τόν πρίν ποιμένα, έδειξεν ο Θεός αναλαβών, Ιεροφάντορ Αμώς, διό σε πάντες πίστει μακαρίζομεν.

Ως έσοπτρον τάς τού Αγίου Πνεύματος, δεδεγμένος αστραπάς, τάς φωτοβόλους Αμώς, πάσι προφαίνεις, χαίρων τήν ευσέβειαν.

Τήν αμεμπτόν σου πολιτείαν Ένδοξε, θεασάμενος Θεός, κήρυκα δόξης αυτού προβάλλεταί σε, θείας τε σαρκώσεως.

Θεοτοκίον

Ο λόγος σοί κατασκηνώσας, Άχραντε, τήν ουσίαν τήν εμήν, ανεμορφώσατο διαπεσούσαν, ταίς πρίν παραβάσεσιν.

Ωδή ε'

Πρός σέ ορθρίζω

Νενεκρωμένους, τρυφής βολίσι Μάκαρ ωνείδισας, ως λογιζομένους, πεπηγέναι τά ρευστά, τά τρεπτήν κεκτημένα, καί φθειρομένην τήν απόλαυσιν.

Πλουσιωτάταις, φωτοχυσίαις περιχεόμενος, ώφθης θεορρήμον, καί συνόμιλος Θεού, διαγγέλλων τοίς πάσι, τής ασεβείας τά επίχειρα.

Ρυσθήναι πάντας, τούς σέ υμνούντας Μάκαρ δυσώπησον, τών δελεασμάτων, καί τών βρόχων τού εχθρού, καί φωτί λαμπρυνθήναι, τής ουρανίου προφητείας σου.

Θεοτοκίον

Οι Θεοτόκον, ομολογούντές σε Μητροπάρθενε, τής αδιαδόχου, βασιλείας καί τρυφής, διά σού Θεομήτορ, επιτυχείν αξιωθείημεν.

Ωδή ς'

Ο Ιωνάς εκ κοιλίας

Φωτιστικαίς, αληθείας ακτίσιν εκλάμπων, ερράπισας τόν τού ψεύδους προφήτην, ευτόνως διελέγχων, καί προλέγων τήν αυτού εξολόθρευσιν.

Η μαύρωσας, τής απάτης τήν φλόγα Προφήτα, ως ήλιος ευσεβείας τήν αίγλην, τοίς πάσιν ανατέλλων, ως τού Πνεύματος αυγήν εισδεξάμενος.

Θεοτοκίον

Τήν άχραντον, παρθενίαν υμνώ σου Παρθένε, τόν άφθαρτον καί σεβάσμιον τόκον, τιμώ σου Παναγία, δι' ού σέσωσμαι φθοράς καί νεκρώσεως.

Ο Ειρμός

«Ο Ιωνάς εκ κοιλίας Άδου εβόα, ανάγαγε εκ φθοράς τήν ζωήν μου, ημείς δέ σοι βοώμεν, Παντοδύναμε Σωτήρ, ελέησον ημάς».

Συναξάριον

Τή ΙΕ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Αγίου Προφήτου Αμώς.

Στίχοι

· Αμώς, ο συκάμινα κνίζων αιπόλος,

· Εδέμ τρυγά τά δένδρα κνίζων ουκέτι.

· Πέμπτη εκ βιότοιο Αμώς δεκάτη τε απέπτη.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Δουλά.

Στίχοι

· Δουλάς, ξοάνοις δουλικόν μή δούς σέβας,

· Ήνεγκε σαρκός, ως Θεού δούλος, ξέσεις.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Νερσή, καί η σύναξις τής Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου πέραν εν τοίς Μαρανακίου.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ'

Οι εν καμίνω πυρός

Ήν προηγόρευσας θείαν σωτηρίαν, εφανερώθη, Αμώς προφήτα θαυμάσιε, φωτισμοίς ευσεβείας λάμπουσα κόσμω, Ευλογητός εί κράζοντι, ο Θεός ο τών Πατέρων ημών.

Νενευρωμένος τή θεία δυναστεία τοίς αντιθέοις, εχθροίς ανάλωτος γέγονας, καρτερώς ως αδάμας μείνας κραυγάζων, Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός ο τών Πατέρων ημών.

Θεοτοκίον

Τόν ακατάληπτον τόκον τής Παρθένου, δοξολογούμεν, δι' ού θανάτου ερρύσθημεν, δι' αυτού γεννηθέντες εις αφθαρσίαν, Ευλογητός εί κράζοντες, ο Θεός ο τών Πατέρων ημών.

Ωδή η'

Τόν μόνον άναρχον

Όλος ανέδραμες εις αιθέριον ύψος, καί εμυήθης τών αρρήτων τήν γνώσιν, καί γέγονας μηνυτής τής τού Λόγου σαρκώσεως Αμώς, διό σε ανυμνούμεν, εις πάντας τούς αιώνας.

Νοός οξύτητι τόν τών όλων Δεσπότην, κατανοείν ως εφικτόν ηξιώθης, μυούντά σε, τών αρρήτων τήν γνώσιν κραυγάζων ευσεβώς, Λαός υπερυψούτε, αυτόν εις τούς αιώνας.

Μακαριότητος καί χαράς ανεκφράστου, καί βασιλείας ουρανών ως προφήτης, επέτυχες ουρανίων επόπτα, κραυγάζων ευσεβώς, Λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Εν δύο φύσεσι τής Τριάδος, τόν ένα θεοπρεπώς άνευ σποράς Θεομήτορ, εγέννησας τόν Σωτήρα τού κόσμου, διό σε οι πιστοί, πόθω υπερυψούμεν, εις πάντας τούς αιώνας.

Ο Ειρμός

«Τόν μόνον άναρχον, Βασιλέα τής δόξης, όν ευλογούσιν ουρανών αι δυνάμεις, καί φρίττουσι τών Αγγέλων αι τάξεις, υμνείτε Ιερείς, λαός υπερυψούτε, αυτόν εις τούς αιώνας».

Ωδή θ'

Πανύμνητε τών ουρανών

Γενόμενος προφητικής εκφαντορίας, θεοκίνητος γλώσσα, τά θεία φθεγγόμενος, πάσιν αναγγέλλεις Αμώς, τήν θείαν ευσπλαγχνίαν, Διό πάντες σε αεί μακαρίζομεν.

Ανέκφραστος τών Προφητών η ευδοξία, τό γάρ Άγιον Πνεύμα εν τούτοις κατοικήσαν, τής φωτοχυσίας αυτού, ανέδειξε μετόχους, εξών πάντες οι πιστοί φωτιζόμεθα.

Θεοτοκίον

Νεκρώσεως καί φθοράς μου τούς χιτώνας, περιείλες Παρθένε, σωτήριον χιτώνα, τόν σεσαρκωμένον Θεόν, τεκούσα τοίς ανθρώποις, Διό πάντες σε αεί μεγαλύνομεν.

Ο Ειρμός

«Πανύμνητε τών ουρανών υψηλοτέρα εί, τόν άναρχον Λόγον ασπόρως συλλαβούσα, καί σεσαρκωμένον Θεόν, τεκούσα τοίς ανθρώποις, Διό πάντες σε αεί μεγαλύνομεν».

Καί η λοιπή Ακολουθία, ως συνηθες, καί Απόλυσις.