ΤΗ Ι' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήιμη τών Αγίων Μαρτύρων Αλεξάνδρου καί Αντωνίνης.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος α'

Πανεύφημοι Μάρτυρες

Τριάδος τήν έλλαμψιν δυάς, Αθλητών πλουτήσασα, ανδρειοτάτως ενήθλησε, θείος Αλέξανδρος, συν τή Αντωνίνη, βάσανα πολύπλοκα, ομού διά Χριστόν υπομείναντες, ώ νύν πρεσβεύουσι, δωρηθήναι ταίς ψυχαίς ημών, τήν ειρήνην, καί τό μέγα έλεος.

Διπλούν στέφος είληφας σαφώς, Αντωνίνα πάνσεμνε, αγνείας τε καί αθλήσεως, εχθρού νικήσασα, τάς μηχανουργίας, καί πρό τής αθλήσεως, καί πάλιν εν καιρώ τών αγώνων σου, Χριστόν ικέτευε, δωρηθήναι ταίς ψυχαίς ημών, τήν ειρήνην, καί τό μέγα έλεος.

Εν ξύλω υψούμενοι σοφοί, χείράς τε κοπτόμενοι, καί ταίς λαμπάσι φλεγόμενοι, καί σπαθιζόμενοι, καί εν κατωτάτω, λάκκω συγχωννύμενοι, καί τέλος εν αυτώ τό μακάριον, υποδεχόμενοι, Αθλοφόροι αξιάγαστοι, τόν τών όλων, Θεόν ουκ ηρνήσασθε.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Πανάγιον τέμενος Θεού, ουρανών πλατύτερον, καί Χερουβίμ αγιώτερον, θεοχαρίτωτε, Παναγία Κόρη, τόν νούν μου χαρίτωσον, καί φώτισον καρδίας τά όμματα, παρεχομένη μοι, ευπροσδέκτοις μεσιτείαις σου, τών πταισμάτων, τήν άφεσιν δέομαι.

Η Σταυροθεοτοκίον

Σφαγήν σου τήν άδικον Χριστέ, η Παρθένος βλέπουσα, οδυρομένη εβόα σοι, Τέκνον γλυκύτατον, πώς αδίκως πάσχεις; πώς τώ ξύλω κρέμασαι, ο πάσαν γήν κρεμάσας τοίς ύδασι; Μή λίπης μόνην με, Ευεργέτα πολυέλεε, τήν Μητέρα, καί δούλην σου δέομαι.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Οι Κανόνες τής Οκτωήχου, καί τών Αγίων ο ακόλουθος, ού η' Ακροστιχίς.

Ύμνοις επαινώ τήν καλήν ξυνωρίδα. Ιωσήφ.

Ωδ ή α' Ήχος α'

Σού η τροπαιούχος

Ύμνοις επαινέσαι τήν υμών, προθυμουμένω πανήγυριν Μάρτυρες, φώς μοι χορηγήσατε, τόν σκοτασμόν σκεδάζοντες τής αγνοίας μου, ως τώ ανεσπέρω, φωτί αεί παριστάμενοι.

Μόνα δι' αιώνος Αθληταί, τά διαμένοντα πίστει ποθήσαντες, πάντα παρεδράμετε, τά ορατά καί πρός ποινάς καί μάστιγας, γνώμη στερροτάτη, περιφανώς εχωρήσατε.

Νόμιμον ανύοντες σεπτοί, τού μαρτυρίου αγώνα τόν Κύριον, είχετε συλλήπτορα, τών αλγεινών ημάς επικουφίζοντα, καί κατά τυράννων, ανδρείους επεργαζόμενον.

Θεοτοκίον

Οδημιουργήσας ως Θεός, τάς αοράτους δυνάμεις βουλήματι, έσχεν ως αιτίαν σε, τής πρός ημάς Παρθένε αναπλάσεως, Τούτον ούν δυσώπει, τόν κόσμον σώσαι Πανάμωμε.

Ωδή γ'

Ο μόνος ειδώς

Ιδείν Αντωνίνα τόν Xριστόν, ποθούσα καλλιπάρθενε, τό θείον τούτου πάθος εζήλωσας, ραπίσματα γά, ο ως αυτός ήνεγκας, εναπορραπίζουσα, τά ζοφώδη πρόσωπα, τών ασάρκων δαιμόνων πανεύφημε.

Στερρώς αντετάξω τώ εχθρώ, μαστίζεσθαί σε Πάνσεμνε, προστεταχότι γνώμης στρεβλότητι, φρουράν οικείν δέ καταδικάζει σε, φρουρουμένην άνωθεν, προσταγαίς τού Κτίστου σου, υφ' αγίων Αγγέλων θεώμενος.

Ευχαίς σου βρονταί καί αστραπαί, εξ ύψους κατεφέροντο, καί φώς ωράθη, μέγα Θεόνυμφε, φωνή τε θεία λαμπρώς γεγένηται, σέ παραθαρρύνουσα, Αντωνίνα πάνσεμνε, καί τροφή λογική ενισχύουσα.

Θεοτοκίον

Παρθένος κυήσασα Θεόν, ωράθης μετά γέννησιν, καί σού τό θείον Άχραντε πρόσωπον, χοροί παρθένων νύν λιτανεύουσι, μεθ' ών ημίν αίτησαι, ιλασμόν καί έλεος, καί δεινών παντελή απολύτρωσιν.

Ο Ειρμός

«Ο μόνος είδως τής τών βροτών ουσίας τήν ασθένειαν, καί συμπαθώς αυτήν μορφωσάμενος, περίζωσόν με εξ ύψους δύναμιν, τού βοάν σοι, Άγιος, ο ναός ο έμψυχος, τής αφράστου σου δόξης Φιλάνθρωπε».

Κάθισμα Ήχος α'

Τόν τάφον σου Σωτήρ

Δυάς η θαυμαστή, τών σεπτών Αθλοφόρων, ενέγκασα στερρώς, τήν πυράν τών βασάνων, εν δόξη παρίσταται, τή Τριάδι πρεσβεύουσα, χάριν έλεος, καί ιλασμόν τών πταισμάτων, τοίς τήν ένδοξον, αυτής γεραίρουσι μνήμην, δοθήναι εν πνεύματι.

Θεοτοκίον

Ελπίς Χριστιανών, Παναγία Παρθένε, όν έτεκες Θεόν, υπέρ νούν τε καί λόγον, απαύστως ικέτευε, σύν ταίς άνω Δυνάμεσι, δούναι άφεσιν, αμαρτιών ημίν πάσι, καί διόρθωσιν, βίου τοίς πίστει καί πόθω, αεί σε δοξάζουσιν.

Η Σταυροθεοτοκίον

Η άσπιλος αμνάς, τόν αμνόν καί πυιμένα, κρεμάμενον νεκρόν, επί ξύλου ορώσα, θρηνούσα εφθέγγετο, μητρικώς ολολύζουσα, Πώς ενέγκω σου, τήν υπέρ λόγον Υιέ μου, συγκατάβασιν, καί τά εκούσια πάθη, Θεέ υπεράγαθε;

Ωδή δ'

Όρος σε τή χάριτι

Άδεται εις πάντα τόν κόσμον η άθλησις, καί τά παλαίσματα υμών, Μεγαλομάρτυρες Χριστού, δι' ών ετροπώσασθε, τάς τού εχθρού πικράς δυνάμεις εν χάριτι, καί νικηταί κατ' αυτού απεφάνθητε.

Ίστησι παγίδας κατά σού ό παμπόνηρος, εν ανδρικώ δέ λογισμώ, καί στολισμώ τάς προσταγάς, αυτού απηχρείωσας, καί παντελώς αυτόν Σεμνή κατηδάφισας, θεία χειρί σκεπομένη θεόσοφε.

Νόησιν καί σύνεσιν Χριστός σοι χαρίζεται, καί εκ χειρός τών δυσσεβών, άσπιλον άμωμον τηρεί, καί λύτρον εκπέμπει σοι, τόν Ιερόν, ώ Αντωνίνα Αλέξανδρον, καθάπερ θείον εξ ύψους Αρχάγγελον.

Θεοτοκίον

Ως έχουσα πανύμνητε ισχύν σε καί στήριγμα, η Αντωνίνα καρτερεί, τά δυσαχθή καί θλιβερά, καί ρίπτει τόν τύραννον, καί συμπατεί πσσίν ωραίοις τή χάριτι, τού εκ νηδύος σου Λόγου εκλάμψαντος.

Ωδή ε'

Ο φωτίσας τή ελλάμψει

Τεινόμενος, επί ξύλου καί κατατεμνόμενος, Αλέξανδρε, καί σφοδραίς αλγηδόσι κυκλούμενος, πρός Θεόν ανέτεινες, σώζειν δυνάμενον τό όμμα, τής διανοίας πανεύφημε.

Νεκρούμενοι, εν γυμνώσει σωμάτων οι Μάρτυρες, εδέξαντο, αφθαρσίας στολήν καί αθάνατον, δόξαν εκληρώσαντο, αντί προσκαίρου ατιμίας, όθεν αεί μακαρίζονται.

Θεοτοκίον

Κατάβαλε, τούς αεί πολεμούντάς με δαίμονας, καί άπρακτον, τήν βουλήν αυτών ποίησον άχραντε, άτρωτόν με σώζουσα, τής προσδοκίας τούτων Κόρη, όπως αεί μακαρίζω σε.

Ωδή ς'

Εκύκλωσεν ημάς

Αγώνας ανδρικούς καί πλήρεις θαύματος, ενθέως διανύοντες, μυριάδας Αιθιόπων νοητών, Μάρτυρες Κυρίου ετροπώσασθε, καί τοίς χοροίς, τών Ασωμάτων νύν συνευφραίνεσθε.

Λαμπόμενοι φωτί τώ θείω Μάρτυρες, αγνείας ωραιότητι, ωμοιώθητε αϋλοις λειτουργοίς, τόν αγαθοδότην θεραπεύσαντες, καί πρός αυτόν, στεφανηφόροι μεταχωρήσαντες.

Η γάλλεσθε φρουρά ομού τυγχάνοντες, φωτός ημίν αστράψαντος, καί φωνής επενεχθείσης εκ Θεού, θάρσος εντιθείσης ταίς ψυχαίς υμών, πανευκλεείς στεφανηφόροι Μεγαλομάρτυρες.

Θεοτοκίον

Νενέκρωμαι ψυχήν ταίς παραβάσεσιν, επίσκεψαί με ζώωσον, η ζωήν αποκυήσασα Χριστόν, όν οι ευκλεείς Μεγαλομάρτυρες, πάντων Θεόν, Παρθενομήτορ καθωμολόγησαν.

Ο Ειρμός

«Εκυκλωσεν ημάς εσχάτη άβυσσος, ουκ έστιν ο ρυόμενος, ελογίσθημεν ως πρόβατα σφαγής, σώσον τόν λαόν σου ο Θεός ημών, συ γάρ ισχύς, τών ασθενούντων καί επανόρθωσις».

Κοντάκιον Ήχος δ'

Επεφάνης σήμερον

Τών Μαρτύρων έλαμψεν, η αξιέπαινος μνήμη, ήν πιστοί τελέσωμεν, καί ανυμνήσωμεν πιστώς, εν επι γνώσει κραυγάζοντες, Σύ τών Μαρτύρων, Χριστέ τό κραταίωμα.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Tή Ι' τού αυτού μηνός, Μνήμη τής Αθλήσεως τών Αγίων Μαρτύρων Αλεξάνδρου καί Αντωνίνης.

Στίχοι

· Εύρατο Αλέξανδρος άμ' Αντωνίνη

· Τόν βόθρον ακάτιον εις τρυφήν φέρον.

· Τλή δεκάτη μόρον Αντωνίνα εμπυρόπισσον,

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου Ιερομάρτυρος Τιμοθέου, επισκόπου Προύσης.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Κανίδου.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Οσίου Θεοφάνους καί Πανσέμνης.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Οσίου Απόλλωνος επισκόπου, καί Αλεξίου Επισκόπου Βιθυνίας.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ'

Σέ νοητήν Θεοτόκε

Ξενοπρεπώς, χείρας αφαιρούμενοι, τάς αιρομένας πρός τόν Θεόν, τόν τών όλων Κύριον, έχαιρον οι Μάρτυρες, δύναμιν δεχόμενοι, εξ ουρανού καί Kραυγάζοντες, ο αινετός τών Πατέρων, Θεός καί υπερένδοξος.

Υπομονή, ανυποίστων Μάρτυρες, κολαστηρίων αληθώς, λαμπρυνόμενοι ως χρυσός, κόσμος ωραιότατος, ώφθητε κραυγάζοντες, ο αινετός τών Πατέρων, Θεός καί υπερένδοξος.

Νεανικώς, ξύλω αναρτώμενοι, καί σπαθιζόμενοι δεινώς, ουκ ησθάνεσθε αληθώς, πόνων τών κολάσεων, άνωθεν δεχόμενοι, τήν αρωγήν καί κραυγάζοντες, ο αινετός τών Πατέρων, Θεός καί υπερένδοξος.

Θεοτοκίον

Ώσπερ τούς τρείς, Παίδας ού κατέφλεξε, κάμινος η χαλδαϊκή, ούτως Άχραντε σήν νηδύν, πύρ τό τής θεότητος, άφλεκτον ετήρησεν, αλλά βοώ σοι, Κατάφλεξον, ύλην πικράν τών παθών μου, Αγνή όπως δοξάζω σε.

Ωδή η'

Εν καμίνω Παίδες

Ρητορεύει πάνσοφος δυάς, ενώπιον ανόμων, τήν σάρκωσιν τού οφθέντος, δι' ηιμάς επί τής γής, Λόγου υπέρ έννοιαν, καί βασάνων πάσαν πείραν υποστάσα, Μαρτύρων ταίς αγέλαις νύν συναριθμείται, εις πάντας τούς αιώνας.

Ιερεία ώσπερ Ιερά, οπτώμενοι λαμπάσι, τό όμμα πρός τόν Θεόν, σώζειν δυνάμενον υμάς, ετείνατε Μάρτυρες, μελωδούντες, Πάντα τά έργα Κυρίου, τον Κύριον υμνείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Δεδεμένοι Μάρτυρες σοφοί, καί πίσση κεχρισμένοι, εν βόθρω πυρακτωθέντι, υπεβλήθητε ομού, ενθέως κραυγάζοντες, Ευλογείτε πάντα τά έργα Κυρίου, τόν Κύριον υμνείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Απειράνδρως τέτοκας Θεόν, ημίν ομοιωθέντα, Παρθένε, όν εκδυσώπει, παναμώμητε αεί, σώσαι τούς κραυγάζοντες, Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου, τόν Κύριον υμνείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Ο Ειρμός

«Εν καμίνω Παίδες Ισραήλ, ως εν χωνευτηρίω, τώ κάλλει τής ευσεβείας, καθαρώτερον χρυσού, απέστιλβον λέγοντες, Ευλογείτε πάντα τά έργα Κυρίου, τόν Κύριον υμνείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Ωδή θ'

Τύπον τής αγνής λοχείας σου

Ίνα στέφος αμαράντινον, καί φωταυγή παστάδα καί όλβον άσυλον, Μάρτυρες Χριστού, εν ουρανοίς απολάβητε, εν καμίνω καί λάκκω εβλήθητε, εν τούτω μακαρίως, τελειωθέντες αξιάγαστοι.

Ώσπερ προσφοραί ολόκληροι, τώ Βασιλεί τών όλων ανεκομίσθητε, Μάρτυρες Χριστού, διά πυρός τελειούμενοι, καί λαμπρά ομηγύρει συνήφθητε, τών άνω στρατευμάτων, μεθ' ών υμάς αεί γεραίρομεν.

Σώμα καί ψυχήν προσήξατε, θυσίαν όντως ζώσαν Μεγαλομάρτυρες, τώ υπέρ ημών, Χριστώ τυθέντι ως πρόβατον, καί σκηναίς πρωτοτόκων ευφραίνεσθε, Αλέξανδρε θεόφρον, καί Αντωνίνα αξιάγαστε.

Θεοτοκίον

Φώς μοιτώ κειμένω Πάναγνε, εν αμελείας σκότει νύν εξανάτειλον, τά τυφλούντά μου, τόν λογισμόν νέφη λύουσα, καί ειρήνην βαθείαν πανάμωμε, αεί εργαζομένη, εν τή ψυχή μου τού δοξάζειν σε.

Ο Ειρμός

«Τύπον τής αγνής λοχείας σου πυρπολουμένη Βάτος έδειξεν άφλεκτος, καί νύν καθ' ημών, τών πειρασμών αγριαίνουσαν, κατασβέσαι αιτούμεν τήν κάμινον, ίνα σε Θεοτόκε, ακαταπαύστως μεγαλύνωμεν».

Καί η λοιπή Ακολουθία, καί Απόλυσις.