ΤΗ Θ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Mνήιμη τού εν Αγίοις Πατρός ημών Κυρίλλου, Αρχιεπισκόπου Αλεξανδρείας.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος δ'

Ως γενναίον εν Μάρτυσι

Φρυκτωρίαις τού Πνεύματος, ελλαμφθείς τήν διάνοιαν, φωτοβόλος ήλιος εχρημάτισας, ώσπερ ακτίνας τά δόγματα, εις πάντα τά πέρατα, εφαπλών καί τών πιστών, καταυγάζων πληρώματα, Παμμακάριστε, καί διώκων τό σκότος θεοφόρε, τών αιρέσεων δυνάμει, τού εκ Παρθένου εκλάμψαντος.

Ευφραδεία τών λόγων σου, Ιερώτατε Κύριλλε, Εκκλησία άπασα ωραϊζεται, καί ευσεβώς καλλωπίζεται, ωραίοις εν κάλλεσι, καί τιμά σου Ιερώς, τήν αγίαν μετάστασιν, παναοίδιμε, ιερέων τό κλέος, τών Πατέρων, κορυφαίε τής Συνόδου, τής παναγίας υπέρμαχε.

Τοίς πυρίνοις σου δόγμασι, τών αιρέσεων άπασα, φρυγανώδης φλέγεται ύλη πάνσοφε, τών νοημάτων τοίς βάθεσι, βυθίζεται στράτευμα, απειθούντων δυσσεβών, Ιερώτατε Κύριλλε, τοίς διδάγμασι, καλλωπίζεται μάκαρ καθ' εκάστην, τών πιστών η Εκκλησία, μεγαλοφώνως τιμώσά σε.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Πεπτωκότων ανόρθωσις, τεθνεώτων ανάστασις, σύ εδείχθης τέξασα τόν Υιόν τού Θεού, τόν τώ Πατρί συννοούμενον, τήν θείαν τε γέννησιν, ανασχόμενον εκ σού, σαρκικών υποστάσεων, όν ικέτευε, πειρασμών καί κινδύνων λυτρωθήναι, τούς ενπίστει Παναγία, ειλικρινώς σε δοξάζοντας.

Η Σταυροθεοτοκίον

Ως εώρακε Κύριε, η Παρθένος καί Μήτηρ σου, εν Σταυυυυρώ κρεμάμενον εξεπλήττετο, καί ατενίζουσα έλεγε, Τί σοι ανταπέδωκαν, οι πολλών σου δωρεών, απολαύσαντες Δέσποτα; Αλλά δέομαι, Μή με μόνην εάσης εν τώ κόσμω, αλλά σπεύσον αναστήναι, συνανιστών τούς προπάτορας.

Απολυτίκιον

Ήχος α' Τής ερήμου πολίτης

Τόν φωστήρα τού κόσμου καί ρητόρων τόν έξαρχον, τής Αειπαρθένου Μαρίας παλαιστήν καί υπέρμαχον, τόν δόγμασι πυρίνοις αληθώς, εμπρήσαντα αιρέσεως δεινής, Νεστορίου τού βεβήλου τά δυσσεβή καί αντίχριστα ρήματα, υμνήσωμεν νύν πανευλαβώς, ώ Κύριλλε θείε, λέγοντες, πρέσβευε τού κρατύνειν τόν Χριστόν, πίστιν τήν ορθόδοξον.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Η συνήθης Στιχολογία, καί οι Κανόνες τής Οκτωήχου, καί τού Αγίου ο παρών, ού η Ακροστιχίς.

Θεωριών Κύριλλος ενθέων λύρα.

Θεοφάνους (Άνευ τών Θεοτοκίων).

Ωδή α' Ήχος δ'

Θαλάσσης τό ερυθραίον

Θεόθεν τήν φωτοδότιν Κύριλλε, χάριν δεξάμενος, καί τηλαυγής φωστήρ αναδειχθείς, λογικάς απαστράψαις ημίν, μαρμαρυγάς, τήν μνήμην σου, όπως αξίως ανυμνήσωμεν.

Επλήσθης τής δαδουχίας Κύριλλε, τού θείου Πνεύματος, τών εντολών ως φύλαξ τού Χριστού, καί παθών καθηράμενος, τής υπερθέου γέγονας, όντως Τριάδος ενδιαίτημα.

Ως ζήλου καί παρρησίας έμπλεως, Κύριλλε ένδοξε, τάς θεομάχους πάσας αψευδώς, γλωσσαλγίας διέλυσας, τών δυσσεβών αιρέσεων, ορθοδοξίας προϊστάμενος.

Θεοτοκίον

Ιάσω τήν συντριβήν Πανάμωμε, τής ανθρωπότητος, τόν ποιητήν τε, κούσα τού παντός, τόν ημάς ανορθώσαντα, καταρραγέντας πτώματι, τών προπατόρων Θεονύμφευτε.

Ωδή γ'

Ευφραίνεται επί σοί

Ρωννύμενος εν Χριστώ, τάς μηχανάς τού σκολιού δράκοντος, γνώμη στερρά Κύριλλε, ως ιστόν αράχνης διέλυσας.

Ιλύν παθών εκ ψυχής, εξετινάξω καθελών Κύριλλε, πάν λογισμών ύψωμα, κατά τού Χριστού επαιρόμενον.

Ως εύστοχος αθλητής, Πάτερ εξέκλινας στερρώς άπασαν, τήν τής σαρκός ευπάθειαν, ως επιβλαβή καί επίβουλον.

Θεοτοκίον

Τήν μόνην εν γυναιξίν, ευλογημένην ως Θεού σκήνωμα, πανευπρεπές άπαντες, εν αγαλλιάσει δοξάσωμεν.

Ο Ειρμός

«Ευφραίνεται επί σοί, η Εκκλησία σου Χριστέ κράζουσα, Σύ μου ισχύς Κύριε, καί καταφυγή καί στερέωμα».

Κάθισμα Ήχος πλ. δ'

Τήν Σοφίαν καί Λόγον

Τήν σοφίαν τήν θείαν πεπλουτηκώς, εξηρεύξω δογμάτων Πάτερ πηγάς, πλυνούσας αιρέσεων, δυσωδέστατον βόρβορον, καί πιστών καρδίας, αρδευούσας εν χάριτι, καί τής Εκκλησίας τάς αύλακας Κύριλλε, ήδη μεθυσκούσας, διά τούτό σε πίστει, Τιμώντες τήν μνήμην σου, εκτελούμεν θεόπνευστε, Iεράρχα πανεύφημε, Πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, τήν αγίαν μνήμην σου.

Θεοτοκίον αυτόμελον

Τήν Σοφίαν καί Λόγον εν σή γαστρί, συλλαβούσα αφράστως Μήτηρ Θεού τώ κόσμω εκύησας, τόν τόν κόσμον κατέχοντα, καί εν αγκαλαις έσχες, τόν πάντα συνέχοντα, καί εκ μαζών εθήλασας, τόν πάντας εκτρέφοντα, Όθεν δυσωπώ σε, Παναγία Παρθένε, ρυσθήναι πταισμάτων μου, όταν μέλλω παρίστασθαι, πρό προσώπου τού Κτίστου μου, Δέσποινα Παρθένε αγνή τήν σήν βοήθειαν τότε μοι δώρησαι, καί γάρ δύνασαι, όσα θέλεις πανύμνητε.

Η Σταυροθεοτοκίον

Τόν αμνόν καί ποιμένα καί λυτρωτήν, η αμνάς θεωρούσα εν τώ Σταυρώ, ωλόλυζε δακρύουσα, καί πικρώς εκβοώσα, ο μέν κόσμος αγάλλεται, δεχόμενος τήν λύτρωσιν, τά δέ σπλάγχνα μου φλέγονται, ορώσης σου τήν σταύρωσιν, ήν περ υπομένεις, διά σπλάγχνα ελέους, Μακρόθυμε Κύριε, τού ελέους η άβυσσος, καί πηγή αγαθότητος, σπλαγχνίσθητι καί δώρησαι ούν, τών πταισμάτων άφεσιν τοίς δούλοις σου, τοίς ανυμνούσί σου πίστει, τά θεία παθήματα.

Ωδή δ'

Επαρθέντα σε ιδούσα

Νενικητότα τά πάθη τά ψυχοφθόρα, καί λογισμώ κρατήσαντα σαρκός θεοφόρε, Κύριλλε ιδών ο Χριστός, τής θείας σε πρόεδρον, Πάτερ Εκκλησίας καθίστησιν.

Κληρονομήσας ως γόνος ηγαπημένος, τήν πατρικήν τού Μάρκου, αρετήν καί τού θρόνου, γέγονας διάδοχος, τού θείου τοίς ίχνεσιν, Ευαγγελιστού παρεπόμενος.

Υπό Χριστού μέν ως πρόβατον εποιμάνθης, ως δέ ποιμήν εποίμανας, τό ποίμνιον Πάτερ, λόγοις ψυχοτρόφοις σου, ως πόαις καί άνθεσι, δαψιλώς εκτρέφων τή χάριτι.

Θεοτοκίον

Σεσαρκωμένον τόν Λόγον εκ σού Παρθένε, θεοπρεπώς εγέννησας, καί μένεις Παρθένος, όθεν ασιγήτοις φωναίς, τό Χαίρέ σοι Δέσποινα, πίστει αδιστάκτω κραυγάζομεν.

Ωδή ε'

Σύ Κύριέ μου φώς

Ρεύμα όντος σφοδρόν, πλημμυρούντος χειμάρρου ο σός, ώ Κύριλλε εκμιμείται, λόγος, τών κακοδόξων εκτρέπων μηχανήματα.

Ίσως τήν βδελυράν, τού Αρείου διαίρεσιν, ώ Κύριλλε μιαράν τε, Σαβελλίου εκ βάθρων, συναλοιφήν καθήρηκας.

Λόγους πλουτοποιούς, ως χρυσόν καταλέλοιπας, ώ Κύριλλε θησαυρούς δέ, υπέρ λίθους τιμίους, τούς σούς τή Εκκλησία Χριστού.

Θεοτοκίον

Τίς δύναται τό σόν, ερμηνεύσαι μυστήριον, Πανάμωμε; τόν γάρ κτίσει, μή χωρούμενον πάση, εν μήτρα σου εχώρησας.

Ωδή ς'

Θύσω σοι, μετά φωνης

Λαβίδι, Σεραφίμ τώ Προφήτη τόν άνθρακα, τή Εκκλησία Χριστού δέ, ταίς χερσί προσνέμεις Ιερομύστα, τό εκ θείου, πυρός ηνθρακωμένον καθάρσιον.

Ο μόρους, ως Σαμψων αλλοφύλους ουκ έθραυσας, τά δέ αλλόκοτα πάντα, τών ετεροδόξων διδάγματα, καί τό κράτος, τοίς ορθοδόξοις δέδωκας Κύριλλε.

Συνόδου, θεολέκτου σαφώς προηγούμενος, τό δυσσεβές Νεστορίου, χριστομάχον θράσος Πάτερ καθείλες, ζήλω πνέων, υπέρ τής αληθούς Θεομήτορος.

Θεοτοκίον

Όλην σε, περιστεράν τελείαν καί πάγκαλον, καί τηλαυγές ευρών κρίνον, καί κοιλάδων άνθος ώ Θεομήτορ, ο Νυμφίος, ο νοητός εν σοί κατεσκήνωσεν.

Ο Ειρμός

«Θύσω σοι, μετά φωνής αινέσεως Κύριε, η Εκκλησία βοά σοι, εκ δαιμόνων λύθρου κεκαθαρμένη, τώ δι' οίκτον, εκ τής πλευράς σου ρεύσαντι αίματι».

Κοντάκιον Ήχος πλ. β'

Τήν υπέρ ημών

Άβυσσον ημίν, δογμάτων θεολογίας, έβλυσας σαφώς, εκ τών πηγών τού Σωτήρος, τάς αιρέσεις κατακλύζουσαν μακάριε, καί τό ποίμνιον αλώβητον, τρικυμίαις διασώζουσαν, τών περάτων καί γάρ Όσιε, υπάρχεις καθηγητής, ως τά θεία σαφών.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή Θ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τού εν Αγίοις Πατρός ημών Κυρίλλου, Αρχιεπισκόπου Αλεξανδρείας.

Στίχοι

· Κύριλλον υμνώ τού Κυρίου μου φίλον,

· Καί Κυρίας πρόμαχον Αειπαρθένου.

· Εύρατο τυμβοχοήν ένατον Κύριλλος ες ήμαρ.

Ταίς αυτού αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ'

Εν τή καμίνω, Αβραμιαίοι

Εν τώ Σιναίω, ακρωτηρίω πάλαι γνόφον εισδύς, νόμον είλε μάκαρ Κύριλλε ο Μωσής, αναιρούντα, τόν τού γράμματος, σύ δέ ανέπτυξας, τό κεκρυμμένον βάθος τού Πνεύματος.

Νομοθεσίας, δι' αινιγμάτων ως νηπίοις τό πρίν, Πάτερ δεδομένης κάλυξι καλυπτά, ώσπερ ρόδα τά νοήματα, σύ απεκάλυψας, ερμηνεύσας τούς τύπους σαφέστατα.

Θεοκηρύκων, καί θεολήπτων τά δυσέφικτα, τεύχη Προφητών τή χάριτι εμπνευσθείς, τού εκείνους εμφορήσαντος, Πνεύματος Κύριλλε, ειλικρινώς ημίν διεσάφησας.

Εν ασυγχύτω, ενώσει θεία καί ατμήτω σαφώς, Πάτερ διαιρέσεις, τρείς μέν θεολογών, υποστάσεις έφης Κύριλλε, απαραλλάκτους δέ, εν ουσία μιά καί θεότητι.

Θεοτοκίον

Επί τού θρόνου, τού επηρμένου ο καθήμενος, θρόνον επί γής Παρθένε θεοπρεπή, ευρηκώς σε ανεπαύσατο, Ευλογημένη συ, Θεογεννήτορ άχραντε Δέσποινα.

Ωδή η'

Χείρας εκπετάσας

Ως κύμα θαλάσσης αληθώς, εν σοί εξέβλυσεν, η τής σοφίας πηγή, καί γάρ αέναοι έρρευσαν, ποταμοί εκ τής κοιλίας σου, Πάτερ δογμάτων ευσεβών, καθώς προείπε Χριστός, υπερβαίνει ψάμμον γάρ, τεύχη τά σά τά θεόλεκτα.

Νομεύς καί διδάσκαλος σοφός, τής Εκκλησίας δειχθείς, τάς δύο Κύριλλε, σαφώς ανέπτυξας Όσιε, Διαθήκας καί ως άγκυραν, καί πατρικόν κλήρον τούς σούς, έχουσα λόγους βοά, Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Λόγου σαρκωθέντος δι' ημάς, τού παντεχνήμονος, σύ τήν απόρρητον, διδάσκεις ένωσιν Κύριλλε, αδιαίρετον ασύγχυτον, τάς εφ' εκάτερον ροπάς, ίσως εκκλίνας βοάς, Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Θεοτοκίον

Κυρίως γεννήσασα Θεόν, κυρίως Πάναγνε, Μήτηρ εδείχθης Θεού, επαληθεύουσαν φέρουσα, καταλλήλως τώ γεννήματι, θεωνυμίαν, οι πιστοί, όθεν δοξάζομεν, Θεοτόκoν σε, θεοφρόνως πανάμωμε Δέσποινα.

Ο Ειρμός

«Χείρας εκπετάσας Δανιήλ, λεόντων χάσματα εν λάκκω έφραξε, πυρός δέ δύναμιν έσβεσαν, αρετήν περιζωσάμενοι, οι ευσεβείας ερασταί, Παίδες κραυγάζοντες, Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον».

Ωδή θ'

Εύα μέν τώ τής παρακοής

Ύψωμα Χριστού κατεπαρθέν τής γνώσεως, καί τής τούτου Θεομήτορος, Κύριλλε άπαν κατά κράτος, καθείλες Νεστορίου τό άθεον, Υιών δυάδα ωσαύτως καί σύγχυσιν, τών Ακεφάλων τήν τών φύσεων.

Ρώσει τών φρενών καί φωτισμώ τής χάριτος, τήν Τριάδα ομοούσιον, τόν τε Υιόν σεσαρκωμένον, Θεόν θεολογήσας Μακάριε, οφθείς τε Θεοτόκου υπέρμαχος, εν τοίς υψίστοις νύν δεδόξασαι.

Άνωθεν ημάς τούς υμνητάς αοίδιμε, εποπτεύοις Πάτερ ίλεως, Άνακτι νίκας σταυροφόρω, βραβεύων καί υψών ταίς πρεσβείαις σου, τό κέρας ορθοδόξων φωτίζων τε, τούς τήν σήν μνήμην μεγαλύνοντας.

Θεοτοκίον

Άνθρακα τόν νοητόν Αγνή πανάμωμε, Ησαϊας όν τεθέαται, φέρεις αγκάλαις Θεομήτορ, μορφή τή ημετέρα ενούμενον, καί κόσμω τήν σωτηρίαν βραβεύοντα, όθεν σε πάντες μεγαλύνομεν.

Ο Ειρμός

«Εύα μέν τώ τής παρακοής νοσήματι, τήν κατάραν εισωκίσατο, σύ δέ Παρθένε Θεοτόκε, τώ τής κυοφορίας βλαστήματι, τώ κόσμω τήν ευλογίαν εξήνθησας, όθεν σε πάντες μεγαλύνομεν».

Καί η λοιπή Ακολουθία τού Όρθρου, καί Απόλυσις.