ΤΗ ΣΤ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Ιλαρίωνος τού Νέου, Ηγουμένου τής Μονής τών Δαλμάτων.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος δ'

Έδωκας σημείωσιν

Βίον ακηλίδωτον, υπομονήν καί πραότητα, καί αγάπην ανόθευτον, εγκράτειαν άμετρον, παννύχιον στάσιν, κατάνυξιν θείαν, πίστιν ελπίδα αληθή, εν συμπαθεία Πάτερ κτησάμενος, ως άγγελος εβίωσας, επί τής γής μετά σώματος, lλαρίων μακάριε, πρεσβευτά τών ψυχών ημών.

Επίγειος Άγγελος, καί επουράνιος άνθρωπος, εχρημάτισας Όσιε, πηγή κατανύξεως, συμπαθείας ρείθρον, πέλαγος θαυμάτων, αμαρτωλών εγγυητής, ελαία όντως Θεού κατάκαρπος, ελαίω τών καμάτων σου, καθιλαρύνων τά πρόσωπα, lλαρίων μακάριε, τών πιστώς ευφημούντων σε.

Ο νούς σου λαμπόμενος, ταίς θεϊκαίς επινεύσεσι, τών τού σώματος ύπερθεν, παθών εχρημάτισεν, αμιγείς τών κάτω, φέρων χαρακτήρας, καί εκτυπών εν εαυτώ, τό θείον κάλλος καί γνωριζόμενος, όλος φωτοειδέστατoς, τή συνεργεία τού Πνεύματος, Ιλαρίων Πατήρ ημών, μοναζόντων αγλάϊσμα.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Σέ τό καθαρώτατον, τού Βασιλέως παλάτιον, δυσωπώ Πολυϋμνητε, τόν νούν μου καθάρισον, τόν εσπιλωμένον, πάσαις αμαρτίαις, καί καταγώγιον τερπνόν, τής υπερθέου Τριάδος πoίησον, όπως τήν δυναστείαν σου, καί τό αμέτρητον έλεος, μεγαλύνω σωζόμενος, ο αχρείος ικέτης σου.

Η Σταυροθεοτοκίον

Σέ ώς εθεάσατο, επί Σταυρού ανυψούμενον, η τεκούσα Φιλάνθρώπε, κραυγάζουσα έλεγε, Πώς εθελουσίως, πάθος υπομένεις, ο απαθώς εκ τής εμής, γαστρός εκλάμψας ως παντοδύναμος, καί λύσας τήν κατάκριτον, φύσιν βροτών κατακρίσεως; Ανυμνώ σου τήν άμετρον, νύν Υιέ συγκατάβασιν.

Απολυτίκιον Ήχος πλ. δ'

Εν σοί Πάτερ ακριβώς διεσώθη τό κατ' εικόνα, λαβών γάρ τόν σταυρόν, ηκολούθησας τώ Χριστώ, καί πράττων εδίδασκες, υπεροράν μέν σαρκός, παρέρχεται γάρ, επιμελείσθαι δέ ψυχής, πράγματος αθανάτου, διό καί μετά Αγγέλων συναγάλλεται, όσιε Ιλαρίων τό πνεύμά σου.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Η συνήθης Στιχολογία, καί οι Κανόνες τής Οκτωήχου, καί τού Αγίου ο παρών.

Ωδή α' Ήχος πλ. δ'

Υγράν διοδεύσας

Εν φωτί αϋλω καί νοητώ, εκ τής κατηφείας, τών ενύλων αναδραμών, Ιλαρίων Όσιε λιταίς, σου, ταίς πρός τόν Κύριόν με φώτισον.

Εκ βρέφους θηλάσας τήν αρετήν, εγκρατείας πόνοις, καί ιδρώσιν ασκητικοίς, εις άνδρα κατήντησας καί μέτρον, πνευματικής τής ηλικίας Χριστού.

Τών παθών τό πέλαγος διελθών, καί τάς τρικυμιας, τών δαιμόνων διεκφυγών, εις λιμένα ώρμησας αβρόχως, τής απαθείας Πάτερ Όσιε.

Θεοτοκίον

Λόγον τόν αμήτορα εκ Πατρός, απάτορα τούτον, επ' εσχάτων θεανδρικώς, εκύησας μόνη Θεομήτορ, ως υπερτέρα πάσης κτίσεως.

Ήχος γ'

Σύ εί τό στερέωμα

Έφλεξας τώ άνθρακι, τώ τής ασκήσεως Ένδοξε, τήν τών παθών, άκανθαν καί θάλπεις, τών πιστών τά φρονήματα.

Όπλον τήν εγκράτειαν, καί προσευχήν ώσπερ θώρακα, καθοπλισθείς, εχθρών αοράτων, ετροπώσω τάς φάλαγγας.

Παρθενίας έρωτι, δαψιλευσάμενος Όσιε, καί αρετάς τάς πρός τόν Δεσπότην, Ιλαρίων κατώρθωσας.

Θεοτοκίον

Δός ημίν βοήθειαν, ταίς ικεσίαις σου Πάναγνε, τάς προσβολάς, αποκρουομένη, τών δεινών περιστάσεων.

Ο Ειρμός

Σύ εί τό στερέωμα, τών προστρεχόντων σοι Κύριε, σύ εί τό φώς, τών εσκοτισμένων, καί υμνεί σε τό πνεύμα μου».

Κάθισμα Ήχος δ'

Ταχύ προκατάλαβε

Θεώ καθιέρωσας, τήν σήν παμμάκαρ ζωήν, γενόμενος άριστος Ιερουργός αληθώς, Χριστού Ιερώτατε, όθεν μετά μυρίους, τούς ιδρώτας καί πόνους, χαίρων εις τάς αϋλους, μετετέθης σκηνώσεις, καί νύν αναπηγάζεις ημίν ρείθρα ιάσεων.

Θεοτοκίον

Εκαίνισας άχραντε, τώ θείω τόκω σου, φθαρείσαν τοίς πάθεσι, τών γηγενών τήν θνητήν, ουσίαν καί ήγειρας, πάντας εκ τού θανάτου, πρός ζωήν αφθαρσίας, όθεν σε κατά χρέος μακαρίζομεν πάντες, Παρθένε δεδοξασμένη, ως προεφήτευσας.

Η Σταυροθεοτοκίον

Υψούμενος ύψωσας, τούς πεπτωκότας ποτέ, εμέ δέ κατέβαλες, τή ανυψώσει τή σή, ώ φώς τών ομμάτων μου, Δέχου Υιέ τό πάθος, δι' ημάς εκουσίως, φέρε Σταυρόν, τούς ήλους, καί τόν σπόγγον τήν λόγχην, δι' ών τής απαθείας τήν χάριν εβράβευσας.

Ωδή δ'

Εισακήκοα Κύριε

Φυτευθείς εν τοίς ύδασι, τοίς τής εγκρατείας Πάτερ μακάριε, κλήμα ώφθης ευθαλέστατον, ευσεβείας βότρυν προβαλλόμενον.

Όλος ένθους γενόμενος, καί πνευματοφόρος όλος εγνώσθης Θεώ, Ιλαρίων παμμακάριστε, διό μετ' Αγγέλων συγχορεύεις αεί.

Εν τή πέτρα τής πίστεως, έστησας τά βήματα τής καρδίας σου, καί ασάλευτος διέμεινας, προσβολάς δαιμόνων μή πτοουμενος.

Θεοτοκίον

Χερουβίμ υπερτέραν σε, καί τών Σεραφίμ υμνούμεν Πανάχραντε, όν γάρ τρέμουσιν εβάστασας, εν σαρκί Θεόν ημών ταίς αγκάλαις σου.

Ωδή ε'

Ορθρίζοντες βοώμέν σοι

Τό όμμα τής καρδίας ακοίμητον, εν ταίς θείαις εντολαίς ετήρησας ακαταγνώστως, Αοίδιμε.

Εις όρος αρετών δι' ασκήσεως, θεοφόρε, πρακτικής ανέδραμες, πρός θεωρίας επίβασιν.

Τόν έλεον σκορπίσας τοίς πένησιν, εκ καρδίας, Ιλαρίων Όσιε, πλούτον ουράνιον είλνφας.

Θεοτοκίον

Τού Λόγου Κιβωτόν σε ανέδειξε, Θεοτόκε, ο τού νόμου Κύριος, εν ή αφράστως εσκήνωσεν.

Ωδή ς'

Ιλάσθητί μοι Σωτήρ

Τόν νοητόν Γολιάθ, κακία υπεραιρόμενον, αόπλω σου συμπλοκή, πιστώς εσφενδόνισας, καί τούτου σπασάμενος, τά τής ήττης όπλα, ως μεγάλαυχον απέτεμες.

Τόν μέγαν εις αρετήν, εζήλωσας Ιλαρίωνα, καί τούτω πνευματικώς, κατ' ίχνος επόμενος, εγκρατείας Όσιε, κoρυφαίος ώφθης, καί τής πoίμνης υποτύπωσις.

Ιδρώσιν ασκητικοίς, τούς άνθρακας τών βελών τού εχθρού, κατέσβεσας ολικώς, καί τό πύρ τής πίστεως, ανάψας κατέφλεξας, τά τής απιστίας, τών αιρέσεων φρυάγματα.

Θεοτοκίον

Συνείληφας αληθώς, τόν Θεόν Λόγον εν μήτρα σου, καί τούτον υπερφυώς, Πανάμωμε τέτοκας, όν λιταίς ιλέωσαι, υπέρ τών κυρίως, Θεοτόκον ανυμνούντων.

Ο Ειρμός

«Iλάσθητί μοι Σωτήρ, πολλαί γάρ αι ανομίαι μου, καί εκ βυθού τών κακών, ανάγαγε δέομαι, πρός σέ γάρ εβόησα, καί επάκουσόν μου, ο Θεός τής σωτηρίας μου».

Κοντάκιον Ήχος α'

Τόν τάψον σου Σωτήρ

Πυρί προσομιλών, ουδαμώς κατεφλέχθης, Ιλάριε σοφέ, αθλητά γενναιόφρον, τήν δρόσον γάρ εκέκτησο, τού Θεού αναψύχουσαν, όθεν ήνυσας, τούς υπέρ φύσιν αγώνας, αγαλλόμενος, μετά Οσίων θεόφρον, μεθ' ών ημών μνήσθητι.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή ς' τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Ιλαρίωνος τού Νέου, Ηγουμένου τής Μονής τών Δαλμάτων.

Στίχοι

· Ιλαρός ων πνεύματι σύ Ιλαρίων,

· Ιλαρός εν σώματι ής καί καρδία.

· Βή δ' ες όλυμπον Ιλαρίωνος κέαρ αγνόν εν έκτη.

Τή αυτή ημέρα, μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Αττάλου τού θαυματουργού.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων πέντε Παρθένων, καί τής συνοδίας αυτών.

Στίχοι

· Κόρας φρονίμους πέντ' έφη Θεός Λόγος,

· Προϊστορών σοι τάσδε πέντε Παρθένους.

Ταίς αυτών Αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ'

Οι εκ τής Ιουδαίας

Εν τή χλόη τής άνω, βασιλείας τήν ποίμνην Πάτερ εξέθρεψας, καί ράβδω τών δογμάτων, τούς θήρας απελάσας, τών αιρέσεων έψαλλες, ο τών Πατέρων ημών Θεός ευλογητός εί.

Τών θαυμάτων τήν αίγλην, εφαπλώσας σκεδάζεις τήν τών νοσούωτων αχλύν, καί ρώσεως ακτίνας, παρέχεις καί ημέραν, ευεξίας κραυγάζουσιν, ο τών Πατέρων ημών Θεός ευλογητός εί.

Εν τή άνω εισήλθες, νυμφική ευωχία τού Βασιλέως Χριστου, στολήν ενδεδυμένος, αξίαν τού καλούντος, εκβοών Παμμακάριστε, Ο τών Πατέρων ημών Θεός Ευλογητός εί.

Θεοτοκίον

Υπέρ φύσιν καί λόγον, τόν Δεσπότην τών όλων εκυοφόρησας, καί τρέφεις εκ μαζών σου, τόν πάσιν ευκαιρία, ετοιμάζοντα τράπεζαν, όν εκτενώς αγαθή υπέρ ημών δυσώπει.

Ωδή η'

Επταπλασίως κάμινον

Τοίς τών δακρύων ρεύμασι, τών παθών τά σκιρτήματα, καί τούς ακαθέκτους, λογισμούς κατέκλυσας, καί πέλαγος γέγονας, μακροθυμίας Όσιε, πρός γαλήνην άγων, Ιλαράν τούς βοώντας, οι Παίδες ευλογείτε, Ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Ως καρτερόν αδάμαντα, τής ασκήσεως έχοντες, τάς σάς παραινέσεις, Ιλαρίων Όσιε, καρδίαν στομούμεθα, καί τών παθών τάς φάλαγγας, τρέπομεν ως έθνη, καί πιστώς εκβοώμεν, οι παίδες ευλογείτε, Ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Δι' εγκρατείας Όσιε, τής σαρκός τήν ευπάθειαν, υπώπιασμοίς τε κατατήξας πάνσοφε, επλήρωσας Πνεύματος, τήν ψυχικήν ενέργειαν, καί πρός απαθείας, τρίβους έφθασας κράζων, οι Παίδες ευλογείτε, ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, Xριστόν είς τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Υπό τήν σκέπην Δέσποινα, τών Αγίων πτερύγων σου, οι Κεκακωμένοι, πάντες καταφεύγομεν, δεινοίς αμαρτήμασι, καί Πειρασμοίς καί θλίψεσι, σέ γάρ προστασίαν, κεκτημένοι βοώμεν, οι Παίδες ευλογείτε, Ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Ο Ειρμός

«Επταπλασίως κάμινον, τών Χαλδαίων ο τύραννος, τοίς θεοσεβέσιν εμμανώς εξέκαυσε, δυνάμει δέ κρείττονι, περισωθέντας τούτους ιδών, τώ Δημιουργώ καί Λυτρωτή ανεβόα, οι Παίδες ευλογείτε, Ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Ωδή θ'

Εξέστη επί τούτω ο ουρανός

Πηγήν σε τών θαυμάτων ως αληθώς, ο Χριστός ώ Τρισμάκαρ ανέδειξε, τούς αλγεινούς, ρύπους εκκαθαίρουσαν τών παθών, καί νοσημάτων ένδοξε, πόνους κατακλύζουσαν ευχερώς, διό καί ποταμόν σε, ψυχικών καθαρσίων, καλούμεν πάντες παμμακάριστε.

Εξήνθησας ως φοίνιξ πνευματικός, εν τώ οίκω Θεού παναοίδιμε, καρποψορών, πόνους εγκρατείας ως γλυκασμόν, εν ώ καρδίας ήδυνας, Πάτερ τάς τής ποίμνης σου λογικώς, διό καί τών στεφάνων, τής ουρανίου δόξης, ταύτην αξίωσον πρεσβείαις σου.

Τετέλεκας τον δρόμον ασκητικώς, καί τήν πίστιν θεόφρον ετήρησας, διπλούς τε νύν, στέφανος επλάκη σοι αληθώς, όν κατά τήν διάγνωσιν, τών βεβιωμένων παρά Θεού, νομίμως απολήψη, καί εις τήν άνω λήξιν, εναπολαύσεις σύν Αγγέλων χοροίς.

Θεοτοκίον

Σέ όπλον εν κινδύνοις καί πειρασμοίς, καί λιμένα καί τείχος εν θλίψεσι, καί θυρεόν, εν πολέμοις έχομεν νοητόν, καί μέγα ιλαστήριον, εν δειναίς πταισμάτων επιδρομαίς, διό σε Θεοτόκον, τιμώμεν κατά χρέος, καί μεγαλύνομεν τόν τόκον σου.

Ο Ειρμός

«Εξέστη επί τούτω οουρανός, καί τής γής κατεπλάγη τά πέρατα, ότι Θεός, ώφθη τοίς ανθρώποις σωματικώς, καί η γαστήρ σου γέγονεν, ευρυχωροτέρα τών ουρανών, διό σε Θεοτόκε, Αγγέλων καί ανθρώπων, ταξιαρχίαι μεγαλύνουσιν».

Η λοιπή Ακολουθία, ως σύνηθες, καί Απόλυσις.