ΤΗ Ε' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Αγίου Ιερομάρτυρος Δωροθέου, Επισκόπου Τύρου.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος πλ. δ'

Οι Μάρτυρές σου Κύριε

Πυξίον θείου Πνεύματος, θεομακάριστε εδείχθης, Πάτερ τά θεία δόγματα εγγεγραμμένα, φέρων εν γνώσει θεϊκή, ών τή αναπτύξει Κατεφώτισας, τούς τή αγνωσία κινδυνεύοντας, διό ταίς σαίς πρεσβείαις, αίτησαι ημίν πάσι τό μέγα έλεος.

Αιμάτων θείοις ρεύμασι, προσεπιχρώσας σου Ιερωσύνης, στολήν Δωρόθεε εισήλθες, χαίρων εις τόν ουράνιον ναόν, νύν εμφανισθήναι τώ Θεώ ημών, νέμοντι στεφάνουςτης αθλήσεως, αυτόν καθικετευων, άπασι δωρηθήναι τό μέγα έλεος.

O βίος σου Ισάγγελος, η μαρτυρία δέ λελαμπρυσμένη, δι' ής ηξίωσαι μετά Αγγέλων, περιχορεύειν εν χαρά, θαύμασι τήν γήν Πάτερ Δωρόθεε, θείοις καταυγάζων καί διδάγμασι, διό ταίς σαίς πρεσβείαις, αίτησαι πάσι δούναι τό μέγα έλεος.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Εγώ ειμι Πανάμωμε, δένδρον τό άκαρπον τού θείου λόγου, καρπόν σωτήριον μηδόλως φέρον, καί δειλιώ τήν εκκοπήν, μήπως εις τό πύρ βληθώ τό άσβεστον, όθεν δυσωπώ σε, Τούτου ρυσαί με, δείξασα καρποφόρον, Αχραντε, τώ Υιώ σου τή μεσιτεία σου.

Η Σταυροθεοτοκίον

Η δάμαλις η άσπιλος, τόν μόσχον βλέπουσα επί τού ξύλου προσαναρτώμενον εθελουσίως, οδυρομένη γοερώς, Οίμοι! ανεβόα ποθεινότατον τέκνον, τί σοι δήμος ανταπέδωκεν, αχάριστος Εβραίων, θέλων με ατεκνώσαι εκ σού παμφίλτατε;

Απολυτίκιον Ήχος δ'

Καί τρόπων μέτοχος, καί θρόνων διάδοχος, τών Αποστόλων γενόμενος, τήν πράξιν εύρες θεόπνευστε, εις θεωρίας επίβασιν, διά τούτο τόν λόγον τής αληθείας ορθοτομών, καί τή πίστει ενήθλησας μέχρις αίματος, Ιερομάρτυς Δωρόθεε, Πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Η συνήθης Στιχολογία, καί οι Κανόνες τής Οκτωήχου, καί τού Αγίου ο παρών, ού η Ακροστιχίς.

Δώρον Θεού σε παμμάκαρ Πάτερ σέβω. Ιωσήφ.

Ωδή α' Ήχος πλ. δ'

Άσωμεν τώ Κυρίω

Δώρον Θεώ παμμάκαρ, σεαυτόν προσήξας καθαρώτατον, διά βίου τελείου, καί σεπτού μαρτυρίου Δωρόθεε.

Ώριμον ώσπερ βότρυν, Πάτερ αποθλίψας τήν διάνοιαν, ευφροσύνης κρατήρα, τοίς πιστοίς διδαγμάτων προέθηκας.

Ρεύματα τής απάτης, έστησας Δωρόθεε τώ ρεύματι, τής πανσόφου σου γλώττης, καί πιστών διανοίας κατήρδευσας.

Θεοτοκίον

Ομβρισόν μοι Παρθένε, δέομαι σταγόνα κατανύξεως, τόν ενόντα μοι ρύπoν, αποπλύνουσα όπως δοξάζω σε.

Ωδή γ'

Σύ εί τό στερέωμα

Νύκτα απεδίωξας, τής ματαιότητος άπασαν, ταίς αστραπαίς, Πάτερ Ιεράρχα, τού πανσόφου κηρύγματος.

Θαύμασιν εστήριξας, καί Ιεροίς Σοφέ δόγμασι, τάς τών Πιστών, πάντων διανοίας, ώς ποιμήν Ιερώτατος.

Έχρισέ σε Κύριος, τώ Ιερώ σοφέ χρίσματι, καί τής αυτού, θείας Εκκλησίας, ποιμενάρχην κατέστησε.

Θεοτοκίον

Όλην τήν καρδίαν μου, τώ θεϊκώ φωτί λάμπρυνον, πύλη φωτός, τόν τής αμαρτίας, σκοτασμόν εκδιώκουσα.

Ο Ειρμός

«Σύ εί τό στερέωμα, τών προστρεχόντων σοι Κύριε, σύ εί τό φώς, τών εσκοτισμένων, καί υμνεί οε τό πνεύμά μου».

Κάθισμα Ήχος γ'

Θείας πίστεως

Θείοις δόγμασιν αεί εκλάμπων, δώρον άγιον σαυτόν προσήξας, τώ αθανάτω Βασιλεί δι' αθλήσεως, καί κατοικείς νύν αεί ευφραινόμενος, τών πρωτοτόκων τήν άνω μητρόπολιν, Πάτερ Όσιε, Χριστόν τόν Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν τό μέγα έλεος.

Θεοτοκίον

Θείας φύσεως ουκ εχωρίσθη, σάρξ γενόμενος εν τή γαστρί σου, αλλά Θεός ενανθρωπήσας μεμένηκεν, ο μετά τόκον Μητέρα Παρθένον σε, ως πρό τού τόκου φυλάξας πανάμωμον, μόνος Κύριος, Αυτόν εκτενώς ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν τό μέγα έλεος.

Η Σταυροθεοτοκίον

Η αμίαντος αμνάς τού Λόγου, η ακήρατος Παρθενομήτωρ, εν τώ Σταυρώ θεασαμένη κρεμάμενον, τόν εξ αυτής ανωδίνως βλαστήσαντα, μητροπρεπώς θρηνωδούσα εκραύγαζεν, Οίμοι! τέκνον μου, πώς πάσχεις θέλων ρύσασθαι, παθών τής ατιμίας τόν άνθρωπον!

Ωδή δ'

Εισακήκοα κύριε

Υψουμένου κατέπτυσας, Όσιε χειμώνος τής αθεότητος, καί τή θέρμη θείου Πνεύματος, αβλαβείς καρδίας συνετήρησας.

Συνετρίβη Δωρόθεε, μάκαρ πρό προσώπου σου όρη βίαια, τών δαιμόνων καί ετάκησαν, δυσμενών ανθρώπων τά φρονήματα.

Εκαρτέρεις θλιβόμενος, πόλεως εις πόλιν εκδιωκόμενος, μακαρίας όθεν έτυχες, τών Μαρτύρων δόξης καί λαμπρότητος.

Θεοτοκίον

Πειρασμών με διάσωσον, καί τού ψυχοφθόρου τών παθών κλύδωνος, όπως πίστει μακαρίζω σε, παναγία Κόρη Μητροπάρθενε.

Ωδή ε'

Εκ νυκτός αγνωσίας

Αποσκοπών εμφρόνως, τάς αντιδόσεις τάς θείας Δωρόθεε, τούς μεγίστους κινδύνους, καί τούς πειρασμούς εκαρτέρησας.

Μοναδικώς τήν θείαν, ανακηρύττων Τριάδα Δωρόθεε, πολυθέου μανίας, μάταιον διέλυσας φρύαγμα.

Μή προσκυνήσας Μάρτυς, έργα χειρών ανομούντων υπέμεινας, πειρασμούς καί κινδύνους, καί μαστίγων πόνους Δωρόθεε.

Θεοτοκίον

Ανατολή ηλίου, πρό εωσφόρου εκλάμψαντος γέγονας, δι' ού φώς οι εν σκότει, Άχραντε δεινών εθεάσαντο.

Ωδή ς'

Χιτώνά μοι παράσχου

Καρδίαν πυρωθείσαν ταίς πνοαίς, εκτήσω τού Πνεύματος, πνευμάτων Δωρόθεε, εναντίων τόν κρυμόν διαλύουσαν.

Αγίων πολιτείας Ιεραίς, συγγραφαίς εδήλωσας, Πάτερ θεόπνευστε, θεία γνώσει τήν ψυχήν φωτιζόμενος.

Ρημάτων σου ο φθόγγος καί τερπνών, δογμάτων η δύναμις, πάσαν επέδραμε, Παμμακάριστε τήν γήν θεία χάριτι.

Θεοτοκίον

Παρθένε όν εκύησας Θεόν, άνθρωπον γενόμενον, τούτον ικέτευε, λυτρωθήναί με πυρός καί κολάσεως.

Ο Ειρμός

«Χιτώνά μοι παράσχου φωτεινόν, ο αναβαλλόμενος φώς ώσπερ ιμάτιον, πολυέλεε Χριστέ ο Θεός ημών».

Κοντάκιον Ήχος γ'

Η Παρθένος

Ορθοδόξοις δόγμασιν, Ιερομάρτυς κηρύξας, δώρον θείον άγιον, σαυτόν προσήξας τώ Κτίστη, πρότερον εν τή ασκήσει ενδιαπρέψας, ύστερον τώ μαρτυρίω στερρώς αθλήσας, καί νομίμως υπεδέξω, βραβείον νίκης, παρά Χριστού τού Θεού.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή Ε' τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Αγίου Ιερομάρτυρος Δωροθέου, Επισκόπου Τύρου.

Στίχοι

· Ο Δωρόθεος, κάν φραγγέλλωμαι λέγει,

· Λείπουσι πολλά πρός τά Χριστού μου πάθη.

· Πέμπτη Δωροθέοιο δέμας πληγήσι δαμάσθη.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τής μετά φιλανθρωπίας επενεχθείσης ημίν φοβεράς απειλής καί ανάγκης, εν τή τών Βαρβάρων επιδρομή, ότε, μέλλοντας υπ' αυτών δικαίως αιχμαλωτίζεσθαι, καί φόνω μαχαίρας παραδίδοσθαι, ο οικτίρμων καί φιλάνθρωπος Κύριος, διά σπλάγχνα ελέους αυτού, παρ' ελπίδα πάσαν ελυτρώσατο ημάς.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων δέκα Μαρτύρων τών εν Αιγύπτω, Μαρκιανού, Νικάνδρου, Υπερεχίου, Απόλλωνος, Λεωνίδου, Αρείου, Γοργίου, Σεληνιάδος, Ειρήνης καί Πάμβωνος.

Ο άγιος μάρτυς Xριστόφορος ο από Ρώμης, ξίφει τελειούται.

Ο άγιος Μάρτυ Κόνων, ο από Ρώμης, εν θαλάσση βληθείς τελειούται.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ'

Παίδες Εβραίων

Άστρον πολύφωτον εφάνης, ταίς λαμπρότησι τών άθλων σου φωτίζων, τάς ψυχάς τών πιστώς, Δωρόθεε βοώντων, Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός εις τούς αιώνας.

Τρίβους ευθείας διοδεύων, υπεξέκλινας τά βάραθρα τού πλάνου, καί οδούς πρός ζωής, ωδήγεις τούς βοώντας, Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός εις τούς αιώνας.

Έσβεσας όμβροις τών αιμάτων, Παναοίδιμε τήν κάμινον τής πλάνης, καί πρός ύδωρ ζωής, εσκήνωσας κραυγάζων, Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός εις τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Ρύσαι δεσμών τής αμαρτίας, τήν αθλίαν μου ψυχήν Θεογεννήτορ, καί αγάπη Θεού, υπόζευξον τελεία, ίνα πιστώς, δοξάζω σε, Θεοτόκε εις αιώνας.

Ωδή η'

Οι θεορρήμονες Παίδες

Σοβαρευόμενον όφιν εν κακία, ταπεινωθείς εν Κυρίω, Πάτερ βοών εταπείνωσας, Ευλογείτε τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Εν βαθυτάτω σε γήρα πρός αγήρως, αναπαυσάμενον τόπους, ο πλαστουργός κατεσκήνωσεν, Ιερώτατε Πάτερ, Μαρτύρων αγλάϊσμα.

Βίον ισάγγελον έχων σύν Αγγέλοις, τώ τού Δεσπότου σου θρόνω, αναβοών νύν παρίστασαι, Ευλογείτε τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Θεοτοκίον

Ωραιοτάτη Παρθένε ανεδείχθης, τόν ωραιότατον Λόγον, κυοφορούσα ώ ψάλλομεν, Ευλογείτε τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Ο Ειρμός

«Οι θεορρήμονες Παίδες εν καμίνω, σύν τώ πυρί καί τήν φλόγα, καταπατούντες υπέψαλλον, Ευλογείτε τά έργα Κυρίου τόν Κύριον».

Ωδή θ'

Τόν προδηλωθέντα

Ίθυνας τήν ποίμνην, Χριστού θείους πρός λιμένας, αβλαβή τηρήσας αυτήν χειμώνων εναντίων, ως πανάριστος Ιεράρχης καί θείων Πάτερ, πληρωτής σοφέ προστάξεων.

Ως ιερουργός ιερός, ως Μάρτυς γενναίος, ως θαυματουργός θαυμαστός, ως θείος λογoγράφος, ως τής πίστεως αδιάσειστος στύλος, δόξης αιωνίου Πάτερ έτυχες.

Σέ ως θείον δώρον Δωρόθεε ο τά δώρα, ως Θεός παρέχων, πλουσία χρηστότητι τοίς δεομένοις, εις πιστών εναργή σωτηρίαν, τή Εκκλησία εδωρήσατο.

Η Θεοφεγγής μνήμη σου ανέτειλε κόσμω, καταυγάζουσα πιστούς, ακτίσι χαρισμάτων, ήν δοξάζοντας κοινωνούς ημάς δείξον Πάτερ, τής εν σοί θείας λαμπρότητος.

Θεοτοκίον

Φέρουσα Χριστόν χερσί, τόν φέροντα τά πάντα, νεύματι τώ θείω Αγνή, αυτόν αεί δυσώπει, τών χειρών ημών τάς επάρσεις ευθύναι, τούτου ως θυμίαμα ενώπιον.

ο Ειρμός

«Τόν προδηλωθέντα εν όρει τώ νομοθέτη, εν πυρί καί βάτω τόκον, τόν τής Αειπαρθένου, εις ημών τών πιστών σωτηρίαν, ύμνοις ασιγήτοις μεγαλύνομεν».

Καί η λοιπή Ακολουθία, ως σύνηθες, καί Απόλυσις.