ΤΗ Β' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού έν Αγίοις Πατρός ημών Νικηφόρου, Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, τού Ομολογητού.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος δ'

Ως γενναίον εν Μάρτυσιν

Αληθείας εδραίωμα, καί τής πίστεως έρεισμα, καί δογμάτων πρόβολον σέ γινώσκομεν, τής ευσεβείας συνήγορον, αγνείας τε σκήνωμα, καί δοχείον εκλεκτόν, ευωδίας τού Πνεύματος, καί παμμέγιστον, θησαυρόν διδαγμάτων καί κρηπίδα, τού Χριστού τής Εκκλησίας, Ιεροφάντα θεόπνευστε.

Αποστόλων διάδοχον, Αθλοφόρων ομότροπον, Ασκητών ομόζηλον ευφημούμέν σε, καί Διδασκάλων εκσφράγισμα, καί θείον εκτύπωμα, καί Χριστού μυσταγωγόν, Ιεράρχα μακάριε, καί θεόρρυτον, ποταμόν ιαμάτων τάς ανόμους, καί βλασφήμους διανοίας, κατακαλύπτοντα πάνσοφε.

Τής σοφίας τό τάλαντον, πλεονάσας Πανόλβιε, τής χαράς ηξίωσαι τού Κυρίου σου, πεποικιλμένος τή χάριτι, τής θείας ελλάμψεως, καί τή αίγλη νoητώς, αποστίλβων τού Πνεύματος, νύν παρίστασαι, δεξιά ζωηφόρω λαμπηδόσιν, ουρανίοις αενάως, καταστραπτόμενος ένδοξε.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Μακαρίζω σε Πάναγνε, τήν βροτούς αφαρπάσασαν, εκ βυθού κακίας καί απογνώσεως, υμνολογώ σε Θεόνυμφε, τήν αειμακάριστον, καί δοξάζω σου Σεμνή, τήν απόρρητον κύησιν, ότι έτεκες, τόν Σωτήρα τού κόσμου, καί κατάρας, ηλευθέρωσας Παρθένε, προγονικής τό ανθρώπινον.

Η Σταυροθεοτοκίον

Ως εώρακε Κύριε, η Παρθένος καί μήτηρ σου, εν Σταυρώ κρεμάμενον εξεπλήττετο, καί ατενίζουσα έλεγε, Τί σοι ανταπέδωκαν, οι πολλών σου δωρεών, απολαύσαντες Δέσποτα; Αλλά δέομαι, Μή με μόνην εάσης εν τώ κόσμω, αλλά σπεύσον αναστήναι, συνανιστών τούς προπάτορας.

Απολυτίκιον Ήχος δ'

Κανόνα πίστεως, καί εικόνα πραότητος, εγκρατείας διδάσκαλον, ανέδειξέ σε τή ποίμνη σου, η τών Πραγμάτων αλήθεια, διά τούτο εκτήσω, τή ταπεινώσει τά υψηλά, τή πτωχεία τά πλούσια, Πάτερ Ιεράρχα Νικηφόρε, πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Καί Απόλυσις

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Η συνήθης Στιχολογία, καί οι Κανόνες τής Οκτωήχου, καί τού Αγίου ο παρών, ού η Ακροστιχίς.

Τόν Νικηφόρον ως νικηφόρον άσμασι μέλπω.

Ποίημα Θεοφάνους.

Ωδή α' Ήχος δ'

Θαλάςσης τό ερυθραίον

Τήν πράξιν τής θεωρίας έδειξας, σαφώς επίβασιν, τήν γάρ ψυχήν ρυθμίσας πρακτικώς, Νικηφόρε πανόλβιε, πρός θεωρίαν άριστον, τήν ακροτάτην ανεπτέρωσας.

Ο λόγος ωραϊσμένος πράξεσιν, ο βίος λόγω δέ, κεκοσμημένος ώφθη σου λαμπρώς, Νικηφόρε θεόληπτε, διό επί τού θρόνου σε, τού υψηλού Χριστός ανέθετο.

Νοσήσας τού Μαμωνά τήν αίρεσιν, Λέων ο δείλαιος, καί τή στερρά σοι πέτρα προσβαλών, Νικηφόρε συντέτριπται, καί θαυμαστή τις γέγονεν, η συμφωνία τής σοφίας σου.

Νεκρώσας τά επί γής φρονήματα, σύ δι' ασκήσεως, καί τήν ψυχήν ιθύνας εμμελώς, Νικηφόρε θεόπνευστε, πρός τούς λιμένας έφθασας, τής ακυμάντου καταστάσεως.

Θεοτοκίον

Ιάσω τήν συντριβήν Πανάμωμε, τής ανθρωπότητος, τόν ποιητήν τεκούσα τού παντός, τόν ημάς ανορθώσαντα, καταρραγέντας πτώματι, τών Προπατόρων Θεονύμφευτε.

Ωδή γ'

Ουκ εν σοφία

Κατακοσμήσας, αρετών ταίς ιδέαις τόν βίον σου, καί φωστήρ λόγον ζωής, σαφώς επέχων γενόμενος, Χριστού τήν πανίερον, ποίμνην εποίμανας.

Η θεορρήμων, καί πυρίνη σου γλώσσα καί ένθεος, τώ πυρί τώ νοητώ, τάς ακανθώδεις κατέφλεξεν, αιρέσεις θεόσοφε, Πάτερ αοίδιμε.

Φιλοσοφία, τής σοφίας τό βάθος ηρεύνησας, καί δογμάτων σου πλοκαίς, τούς αθετούντας εικόνα Χριστού, τρανώς απηγχόνησας, Αξιοθαύμαστε.

Θεοτοκίον

Ο μολογούντες, τόν Πατρί πρό αιώνων συνάναρχον, επ' εσχάτων εκ τής σής, γαστρός τεχθέντα Πανάμωμε, κυρίως δοξάζομεν, σέ Θεομητορα.

Ο Ειρμός

«Ουκ εν σοφία, καί δυνάμει καί πλούτω καυχώμεθα, αλλ' εν σοί τή τού Πατρός, ενυποστάτω σοφία Χριστέ, ού γάρ έστιν Άγιος, πλήν σου φιλάνθρωπε».

Κάθισμα Ήχος α'

Τόν τάφον σου Σωτήρ

Χοροί Πατριαρχών, τήν αγίαν σου μνήμην, εν ύμνοις καί ωδαίς, Nικηφόρε τιμώσι, προσθήκην γάρ εδέξαντο, τήν ψυχήν σου τήν ένδοξον, όθεν σήμερον, καί η σεπτή Εκκλησία, μεγαλύνουσα, τόν Βασιλέα δοξάζει, τόν μόνον φιλάνθρωπον.

Θεοτοκίον

Μητέρα σε Θεού, επιστάμεθα πάντες, Παρθένον αληθώς, καί μετά τόκον οφθείσαν, οι πόθω καταφεύγοντες, πρός τήν σήν αγαθότητα, σέ γάρ έχομεν, αμαρτωλοί προστασίαν, σέ κεκτήμεθα, εν πειρασμοίς σωτηρίαν, τήν μόνην πανάμωμον.

Η Σταυροθεοτοκίον

Ορώσά σε Χριστέ, η πανάμωμος Μήτηρ, νεκρόν επί Σταυρού, ηπλωμένον εβόα, Υιέ μου συνάναρχε, τώ Πατρί καί τώ Πνεύματι, τίς η άφατος οικονομία σου αύτη, δι' ής έσωσας, τό τών αχράντων χειρών σου, σοφόν δημιούργημα;

Ωδή δ'

Επαρθέντα σε ιδούσα

Ρώμη τή θεία τάς μύλας Ιεροφάντα, τών ασεβών συνέθλασας, τώ στερρώ σου λόγω, τούτους τροπωσάμενος, καί σέβειν εδίδαξας, θείον τού Σωτήρος εικόνισμα.

Ομολογία τήν θείαν Ιερωσύνην, περιφανώς εφαίδρυνας, Πάτερ Νικηφόρε, Λέοντος ωμότητι, υπεροριζόμενος, μύστα τών αρρήτων θεόληπτε.

Νεανικώς προϊστάμενος Νικηφόρε, τών ευσεβών δογμάτων, τής σεπτής Εκκλησίας, μάστιγι τών λόγων σου, τούς λύκους εδίωξας, πίστιν τήν ορθήν καπηλεύοντας.

Ως παράδεισον τήν καρδίαν σου κεκτημένος, ξύλον ζωής εν μέσω ταύτης πεφυτευμένον, πάσιν εφανέρωσας τόν λόγον τής Πίστεως, Πάτερ Νικηφόρε θεόπνευστε.

Θεοτοκίον

Σεσαρκωμένον τόν άσαρκον πρίν τεκούσα, Λόγον Θεού πανύμνητε Κεχαριτωμένη, Kόσμον ανεκαίνισας, διό σε Θεόνυμφε, πίστει ορθοδόξω γεραίρομεν.

Ωδή ε'

Σύ Κύριέ μου φώς

Νούν έχων καθαρόν, ουρανούς εμβατεύοντα, τής γνώσεως καί σοφίας, τό αμάραντον άνθος, εδρέψω Παμμακάριστε.

Ιάματα ψυχαίς, ορθοδόξοις εβράβευσας, τούς λόγους σου θεοφάντορ, τήν δέ γήν τών αφρόνων, κατέστρεψας τοίς δόγμασι.

Καί λόγον πρακτικόν, καί ζωήν έχων άμεμπτον, ως ήλιος εξαστράπτων, τής σεπτής Εκκλησίας, λαμπρύνεις τό στερέωμα.

Θεοτοκίον

Η λύσις τής αράς, τής προμήτορος γέγονας, Πανάμωμε συλλαβούσα, τόν ημάς ευλογίαις, ταίς θείαις στεφανώσαντα.

Ωδή ς'

Θύσω σοι, μετά φωνής

Φωσφόρος, ταίς ακτίσιν εκλάμπων τού Πνεύματος, ταίς Εκκλησίαις θεόφρον, ανεδείχθης στύλος ουρανομήκης, καί νεφέλη, πρός κληρουχίαν άγων ουράνιον.

Όλην σου, τήν ζωήν τώ Θεώ καθιέρωσας, διαφερόντως εντεύθεν, καί εις πάσαν άρχων τήν οικουμένην, κατεστάθης, Ιεροφάντα Πάτερ μακάριε.

Ρήγνυσι, τάς πλοκάς τών αθέων αιρέσεων, σού ο θεόπνευστος λόγος, τώ διστόμω ξίφει τού Παρακλήτου, τό δέ φεγγος, τής αληθείας πάσι προδείκνυσι.

Θεοτοκίον

Οι νόμοι, παραδόξως τής φύσεως λύονται, ότι Παρθένος νύν τίκτει, καί θηλάζει Κόρη απειρογάμως, συλλαβούσα, τόν τών απάντων Κτίστην καί Κύριον.

Ο Ειρμός

«Θύσω σοι, μετά φωνής αινέσεως Κύριε, η Εκκλησία βοά σοι, εκ Δαιμόνων λύθρου κεκαθαρμένη, τώ δι' οίκτον, εκ τής πλευράς σου ρεύσαντι αίματι».

Κοντάκιον Ήχος δ'

Επεφάνης σήμερον

Τόν τής νίκης στέφανον, ώ Νικηφόρε, ουρανόθεν σήμερον, ως ειληφώς παρά Θεού, σώζε τούς πίστει τιμώντάς σε, ως Ιεράρχην ομού καί Διδάσκαλον.

Συναξάριον

Τή Β' τού αυτού μηνός, Μνήμη τού εν Αγίοις Πατρός ημών Νικηφόρου, Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, τού Ομολογητού.

Στίχοι

· Τού Πατριάρχου Πατριάρχης πλησίον,

· Θείου γέροντος, Αβραάμ Νικηφόρος.

· Δευτερίη Νικηφόρος εις Εδέμ εύρατο μοίρην.

Τή αυτή ημέρα, οι άγιοι τριάκοντα όκτω μάρτυρες, εν Λουτρώ βληθέντες, τής θύρας εμφραγείσης τελειούνται.

Η αγία Μήτηρ μετά τών τριών αυτής τέκνων τελειούνται.

Ο όσιος Ιερομάρτυς Έρασμος, οεντώ Χερμελία τής Αχρίδος, εν ειρήνη τελειούται.

Αι διά τού αγίου Εράσμου Πιστεύσασαι τώ Χριστώ είκοσι χιλιάδες ξίφει τελειούνται.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ'

Εν τή Καμίνω

Ναόν σεζώντα, Θεού τού ζώντος επιστάμεθα, ένδον ως λυχνίαν έχοντα χρυσαυγή, τήν Τριάδα καί κραυγάζοντα, Ευλογημένος εί εν τώ Nαώ, τής δόξης σου Κύριε.

Aιρετιζόντων, τάς γλωσσαλγίας καταλέλυκας, πείθων τήν εικόνα σέβειν τήν τού Χριστού, Νικηφόρε τούς κραυγάζοντας, Ευλογημένος εί εν τώ Ναώ, τής δόξης σου Κύριε.

Σοφίας πλούτον, καί πολιτείαν έχων ένθεoν, πάσαν διαβάς τήν αίσθησιν νοερώς, τώ Χριστώ ψάλλων παρίστασαι, Ευλογημένος εί εντώ Nαώ, τής δόξης σου Κύριε.

Θεοτοκίον

Μή διαιρούντες, τά ηνωμένα μηδέ συγχέοντες, ένα τόν Xριστόν δοξάζομεν τόν εκ σού, σαρκωθέντα Λόγον κράζοντες, Ευλογημένη, σύ εν γυναιξίν, υπάρχεις Πανάμωμε

Ωδή η'

Παίδες ευαγείς

Aίματι Χριστού λελυτρωμένος, τή γνώμη τόν δι' αυτόν υπέστης θάνατον, τής γάρ συνειδήσεως, ήνεγκας μαρτύριον, ομολογίας χάριτι κατ αλαμπόμενος, καί Κύριον υμνείτε κραυγάζων, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Σώμα καί ψυχήν κεκαθαρμένος, τόν λόγον τώ παντεπόπτη Λόγω τέθεικας, τούτον πρίν ασώματον άναρχον δεικνύοντα, καί συμπαθώς γενόμενον άνθρωπον ύστερον, τόν Κύριον υμνείτε κραυγάζων, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Ίνα κληρουχίας ουρανίου, καί δόξης αδιαδόχου τύχης ένδοξε, δόξαν τήν ευμάραντον, Πάτερ καταλέλοιπας, υπερορίας άπασαν φέρων πικρότητα, καί Κύριον υμνείτε κραυγάζων, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Μόνην καθαράν ο καθαρός σε, νυμφίος ο νοητός ευρών Πανάμωμε, κρίνον ευωδέστατον, άνθος ωραιότατον, καί φωτοφόρον θάλαμον νύμφην προσήκατο, διό σε τήν Παρθένον υμνούμεν, καί υπερυψούμεν εις πάντας τούς αιώνας.

Ο Ειρμός

«Παίδας ευαγείς εν τή καμίνω, ο τόκος τής θεοτόκου διεσώσατο, τότε μέν τυπούμενος, νύν δέ ενεργούμενος, τήν οικουμένην άπασαν, αγείρει ψάλλουσαν, τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε, είς πάντας τούς αιώνας».

Ωδή θ'

Λίθος αχειρότμητος

Εύρες τό μακάριον τέλος, υπεξελθόντων τών εσόπτρων, καί τής αληθείας φανείσης, τή θεωρία τού ακηράτου κάλλους, ούπερ νύν εμφορούμενος, ταίς σαίς πρεσβείαις ημών μέμνησο.

Λάρνακα κυκλούντες τήν θείαν, τού θεοφόρου Νικηφόρου, Δεύτε χριστοφόροι προθύμως, ως νικηφόρον τούτον υμνήσωμεν, καί τήν αυτού πανήγυριν, μετ' ευφροσύνης εορτάσωμεν.

Πάσαν αρετήν εξασκήσας, επί τώ τέλει τών αγώνων, τής ομολογίας τώ στέφει, Ιερομάρτυς ώφθης κοσμούμενος, ώ καθωραϊζόμενος τώ σώ Δεσπότη νύν παρίστασαι.

Θεοτοκίον

Ως ρίζαν πηγήν καί αιτίαν, τής αφθαρσίας σε Παρθένε, πάντες οι πιστοί πεπεισμένοι, ταίς ευφημίαις καταγεραίρομεν, σύ γάρ τήν ενυπόστατον, αθανασίαν ημίν έβλυσας.

Ο Ειρμός

«Λίθος αχειρότμητος όρους, εξ αλαξεύτου σου Παρθένε, ακρογωνιαίος ετμήθη, Χριστός συνάψας τάς διεστώσας φύσεις, διό επαγαλλόμενοι, σέ Θεοτόκε μεγαλύνομεν».

Καί η λοιπή Ακολουθία ως σύνηθες, καί Απόλυσις