ΤΗ ΚΔ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τής Αγίας Μεγαλoμάρτυρος Χριστίνης.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος δ'

Έδωκας σημείωσιν

Θείαις επιγνώσεσι, τήν καθα ράν σου διάνοιαν, καταυγάσας ο Κύριος, αγνοίας λυτρούταί σε, βαθυτάτου σκότους, ήλιος υπάρχων, δικαιοσύνης αληθούς, Μάρτυς Χριστίνα θεομακάριστε, εντεύθεν τά σεβάσματα, τής πονηρίας συνέτριψας, καί Χριστού τά παθήματα, καρτερώς εξεικόνισας.

Πόνους καρτερήσασα, τούς τής σαρκός πρός τήν άπονον, μεταβέβηκας χαίρουσα, Χριστίνα απόλαυσιν, ένθα γενομένη, καθωραϊσμένη, οίά περ νύμφη εκλεκτή, τού Βασιλέως Χριστού πανεύφημε, τών πίστει τό μνημόσυνον, επιτελούντων σου μέμνησο, όπως εύρωμεν έλεος, καί δεινών απολύτρωσιν.

Ώσπερ ωραϊσματα, τά τής σαρκός σου σπαράγματα, νυμφικώς περιστέλλουσα, πορφύραν εξ αίματος, λαμπρώς βεβαμμένην, Μάρτυς ενεδύσω, καί τώ νυμφίω σου Χριστώ, πεποικιλμένη θείαις λαμπρότησι, Χριστίνα νύν παρίστασαι, περιχαρώς τής Θεώσεως, απολαύουσα πάντοτε, σύν Παρθένοις καί Μάρτυσι.

Δόξα... Ήχος β'

Ανατολίου

Ως αλάβαστρον μύρου, τό αίμά σου προσενήνοχας, τώ σώ νυμφίω Χριστώ, Χριστίνα μάρτυς αθληφόρε αήττητε, αντάμειψιν δέ είληφας, στέφος άφθαρτον παρ' αυτού αξιάγαστε, όθεν τόν θανόντα τοίς δήγμασι τών ιοβόλων όφεων, τώ ρήματί σου ζώντα ήγειρας, τή επικλήσει τού παναγίου Πνεύματος, διό καί ουρανίων θαλάμων σε κατηξίωσεν, Ιησούς ο φιλάνθρωπος, καί Σωτήρ τών ψυχών ημών.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Διάσωσον από κινδύνων τούς δούλους σου Θεοτόκε, ότι πάντες μετά Θεόν εις, σέ καταφεύγομεν, ως άρρηκτον τείχος καί προστασίαν.

Η Σταυροθεοτοκίον

Ότε, εκ τού ξύλου σε

Πόνους, υπομείνασα πολλούς, εν τή τού Υιού καί Θεού σου σταυρώσει άχραντε, έστενες δακρύουσα, καί ολολύζουσα, Οίμοι! τέκνον γλυκύτατον, αδίκως πώς πάσχεις, πάντας θέλων ρύσασθαι, τούς εξ Αδάμ γηγενείς; Όθεν, παναγία Παρθένε, σέ παρακαλούμεν εν πίστει, ίλεων ημίν τούτον απέργασαι.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά τής Οκτωήχου.

Δόξα... Ήχος β'

Γεωργίου

Τή χριστωνύμω σου κλήσει, τήν πράξιν κατάλληλον έδειξας ως αληθής, τή παρθενική σου καθαρότητι, νυμφευθείσα τώ Χριστώ, ευδοκία τού Πατρός, καί συνεργεία τού Πνεύματος, μαρτυρίου δέ παλαίσμασιστερροίς, υπερήστραψας λαμπρότερον τών ηλιακών ακτίνων, Διό ως θυσία καθαρά καί άμωμος, τή ουρανίω προσηνέχθης τραπέζη, τών Παρθένων καί Μαρτύρων ταίς χορείαις εις αιώνας συνηδομένη, μεθ' ών αίτησαι χριστίνα φερώνυμε, δωρηθήναι τοίς τιμώσί σε, ειρήνην καί τό μέγα έλεος.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ότε, εκ τού ξύλου σε

Χαίροις, ήν εώρακέ ποτε, πύλην κεκλεισμένην ο βλέπων, θείω εν Πνεύματι, μόνος ήν διώδευσε πάντων ο αίτιος, Χαίρε έξοχον άκουσμα, παράδοξον θαύμα, Χαίρε στάμνε πάγχρυσε, τό μάννα φέρουσα, Σκέπη, καί αντίληψις πάντων, τών Χριστιανών χαίρε μόνη, κραταιόν προσφύγιον τών δούλων σου.

Η Σταυροθεοτοκίον

Βότρυν, τόν παμπέπειρον αγνή, όν αγεωργήτως εν μήτρα εκυοφόρησας, ξύλω ως εώρακας, τούτον κρεμάμενον, θρηνωδούσα ώλόλυξες, καί έκραζες, Τέκνον, γλεύκος εναπόσαξον, τό πάσαν μέθην Παθών, αίρον παντελώς ευεργέτα, δι' εμού τής σέ τετοκυίας, σού τήν ευσπλαγχνίαν ενδεικνύμενος.

Aπολυτίκιον Ήχος δ'

Η αμνάς σου Ιησού, κράζει μεγάλη τή φωνή, Σέ Νυμφίε μου ποθώ, καί σέ ζητούσα αθλώ, καί συσταυρούμαι καί συνθάπτομαι τώ βαπτισμώ σου, καί πάσχω διά σέ, ως βασιλεύσω σύν σοί, καί θνήσκω υπέρ σού, ίνα καί ζήσω εν σοί, αλλ' ως θυσίαν άμωμον, προσδέχου τήν μετά πόθου τυθεί, σάν σοι, Αυτής πρεσβείαις, ως ελεήμων, σώσον τάς ψυχάς ημών.

Καί Aπόλυσις

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν, οι Κανόνες τής Οκτωήχου, καί τής Αγίας ο παρών, ού η Ακροστιχίς.

Χριστού σε μέλπω τήν επώνυμον, Κόρη. Ιωσήφ.

Ωδή α' Ήχος πλ. δ'

Υγράν διοδεύσας

Χαίροις αθληφόρε πανευκλεής, η Μάρτυς οφθείσα, τού Σωτήρος ημών Χριστού, Χριστίνα καί πάσαν εκλιπούσα, πατρώαν πλάνην καί ασέβειαν.

Ραγέντα καί κείμενον πρό ποδών, Κόρης αθληφόρου, καθορώντες τόν δυσμενή, αίνον τώ Σωτήρι δώμεν πάντες, τώ νικηφόρον αυτήν αναδείξαντι.

Ιδείν τού νυμφίου τού καθαρού, κάλλος τό ωραίον, επεθύμησας καθαρώς, όθεν θείοις άθλοις Αθληφόρε, περιφανώς σεαυτήν καθωράϊσας.

Θεοτοκίον

Συνέλαβες Λόγον τόν τού Πατρός, σαρκί ενωθέντα, υπέρ λόγον Μήτερ αγνή, όν επιποθήσασα Χριστίνα, τού μαρτυρίου τό κλέος εκτήσατο.

Ωδή γ'

Σύ εί τό στερέωμα

Τείνασα τά όμματα, καί τήν διάνοιαν Ένδοξε, εις ουρανόν, διά τών κτισμάτων, τόν σόν Κτίστιν επέγνωκας.

Όλβον αναφαίρετον, τήν πρός τόν Κύριον έσχηκας, πίστιν Σεμνή, όθεν τήν πενίαν, τών ειδώλων κατέλιπες.

Ύμνον χαριστήριον, τώ ποιητή Χριστώ έμελπες, ξύλω δεινώς, Μάρτυς προσδεθείσα, και ξεσμούς υποφέρουσα.

Θεοτοκίον

Στήσόν μου τόν τάραχον, τών λογισμών αγνή Δέσποινα, παύσον ψυχής, πάσαν αθυμίαν, τόν Χριστόν η κυήσασα.

Ο Ειρμός

«Σύ εί τό στερέωμα, τών προστρεχόντων σοι Κύριε, σύ εί τό φώς, τών εσκοτισμένων, καί υμνεί σε τό πεύμά μου».

Κάθισμα Ήχος α'

Τόν τάφον σου Σωτήρ

Τό αίμά σου Σεμνή, ως αλάβαστρον μύρου, ενήνοχας Χριστώ, τώ νυμφίω σου πόθω, αντάμειψιν δέ είληφας, παρ' αυτού αξιάγαστε, στέφος άφθαρτον, καί ιαμάτων τήν χάριν, πάσαν φάλαγγα, αποσοβούσα δαιμόνων, δυνάμει τού Πνεύματος.

Θεοτοκίον

Ελπίς Χριστιανών, Παναγία Παρθένε, όν έτεκες Θεόν, υπέρ νούν τε καί λόγον, απαύστως ικέτευε, σύν ταίς άνω Δυνάμεσι, δούναι άφεσιν, αμαρτιών ημίν πάσι, καί διόρθωσιν, βίου τοίς πόθω καί πίστει, αεί σε δοξάζουσιν.

Η Σταυροθεοτοκίον

Η άσπιλος αμνάς, τόν αμνόν καί ποιμένα, κρεμάμενoν νεκρόν, επί ξύλου ορώσα, θρηνούσα εφθέγγετο, μητρικώς ολολύζουσα, Πώς ενέγκω σου, τήν υπέρ λόγον Υιέ μου, συγκατάβασιν, καί τά εκούσια πάθη, Θεέ υπεράγαθε;

Ωδή δ'

Εισακήκοα Κύριε

Ενετρύφας ταίς μάστιξι, θείαις ηδομένη Μάρτυς χριστώνυμε, θεωρίαις τού νυμφίου σου, καί αυτού τώ κάλλει ατενίζουσα.

Μή ενέγκας τόν πόθον σου, τόν πρόν τόν Χριστόν Χριστίνα ο δείλαιος, σός πατήρ καί αθεώτατος, αικισμούς βασάνων επηπείλει σοι.

Εκολλήθην οπίσω σου, πόθω τετρωμένη σής αγαπήσεως, νικηφόρον με ανάδειξον, εν τώ πάσχειν Μάρτυς ανεκραύγαζες.

Λαμπρυνθέν σου τό πρόσωπον, ταίς καλλοποιαίς τών άθλων λαμπρότησι, ωραιότητα απέπεμπε, καί ενθέου δόξης αγαλλίασιν.

Θεοτοκίον

Προφητών σε ο ένδοξος, πάλαι Ησαϊας ράβδον ωνόμασεν, άνθος φέρουσαν τόν Κύριον, Θεοτόκε Μήτηρ αειπάρθενε.

Ωδή ε'

Oρθρίζοντες βοώμέν σοι Κύριε

Ως άγγελον εν σώματι Μάρτυς, γεγενημένην, ουράνιοι Άγγελοι, τροφή Αγγέλων σε έτρεφον.

Τήν πέτραν τής ζωής ουκ ηρνήσω, Χριστίνα, όθεν πέτρα σε προσδήσαντες, εχθροί τοίς ύδασιν έρριψαν.

Ηρπάγης πρός τό ύψος πετάσασα, ώσπερ, τρυγών, πτεροίς θείου Πνεύματος, καί πρός τόν Κτίστην κατέπαυσας.

Θεοτοκίον

Νεκρόν τή αμαρτία γενόμενον, ζωωσόν με, ζωήν αναμάρτητον, αγνή Παρθένε κυήσασα.

Ωδή ς'

Τήν δέησιν εκχεώ

Εθέλχθη σου καλλοναίς η Καρδία, γλuκυτάτου εραστού Αθληφόρε, καί εις οσμήν, τών αυτού παθημάτων, αναδραμούσα εκραύγαζες, Φλέγομαι τώ πόθω σου Παμβασιλεύ, καί αγάπη τή σή σφαγιάζομαι.

Πατέρα σε τόν ουράνιον Μάρτυς, ο γεννήτορ κατιδών αγαπώσαν, βαρβαρικήν, επεδείξατο γνώμην, καί πολυτρόπω κολάσει υπέβαλε, τούς όρους γάρ ο δυσσεβής, τής οικείας ηγνόησε φύσεως.

Ως κρίνον ταίς τών Μαρτύρων κοιλάσιν, ως ηδύπνοον εξήνθησας ρόδον, μυρεψικήν, αποστάζουσα χάριν, καί τών πιστών τάς καρδίας εμύρισας, Χριστώνυμε Μάρτυς σεμνή, τών Αγίων Αγγέλων συνόμιλε.

Θεοτοκίον

Νοήσαντες θεηγόροι Προφήται, μυστηρίου σου Παρθένε τό βάθος, προφητικώς, προκατήγγειλαν θείω, καταλαμπόμενοι πόρρωθεν Πνεύματι, Μητέρα σε παναληθή, τού Δεσπότου τών όλων γενήσεσθαι.

Ο Ειρμός

«Τήν δέησιν εκχεώ πρός Κύριον, καί αυτώ απαγγελώ μου τάς θλίψεις, ότι κακών η ψυχή μου επλήσθη, καί η ζωή μου τώ Άδη προσήγγισε, καί δέομαι ως Ινάς, Εκ φθοράς ο Θεός με ανάγαγε».

Kοντάκιον Ήχος δ'

Ο υψωθείς

Φωτοειδής περιστερα εγνωρίσθης, έχουσα πτέρυγας χρυσάς, καί πρός ύψος, τών ουρανών κατέπαυσας Χριστίνα σεμνή, όθεν σου τήν ένδοξον, εορτήν εκτελούμεν, πίστει προσκυνούντές σου, τών λειψάνων τήν θήκην, εξ ής πηγάζει πάσιν αληθώς, ίαμα θείον, ψυχής τε καί σώματος.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή ΚΔ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τής Αγίας Μεγαλομάρτυρος Χριστίνης.

Στίχοι

· Τήν Χριστίναν ήνωσε Χριστώ νυμφίω,

· Νύμφην άμωμον, αίμα τού μαρτυρίου.

· Εικάδι βλήτο τετάρτη Χριστίνα οξέσι πέλταις.

Τή αυτή ημέρα, οι άγιοι Μάρτυρες Καπίτων, Υμέναιος καί Ερμογένης ξίφει τελειούνται.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ'

Παίδες Εβραίων

Ύμνον τώ παντων ευεργέτη, τώ παφλάζοντι πυρί προσομιλούσα, ανεβόας τώ σήν δροσίζοντι καρδίαν, Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός εις τούς αιώνας.

Μόνου Θεού τυχείν ποθούσα, ουκ εφρόντισας μελών φλογιζομένων, ουκ ηρνήσω Χριστόν, Παρθένε μελωδούσα, Ευλογητός εί κυριε, ο Θεός εις τούς αιώνας.

Όμβροις αιμάτων σου τά ρείθρα, απεξήρανας τής ειδωλομανίας, επομβρίζεις δέ νύν, ιάσεων πελάγη, Παρθενομάρτυς παύουσα, τόν φλογμόν τών παθημάτων.

Θεοτοκίον

Νόμους Παρθένε υπερβάσα, τούς τής φύσεως τή θεία σου συλλήψει, υπέρ φύσιν Θεόν, εκύησας βοώσα, Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός εις τούς αιώνας.

Ωδή η'

Επταπλασίως κάμινον

Κυμαινομένην θάλασσαν, πειρασμών καί κολάσεων, θεία κυβερνήσει, αβλαβώς διέπλευσας, τόν όφιν βυθίσασα, τών σών αγώνων Μάρτυς βυθώ, όθεν Παραδείσου, τούς ακλύστους λιμένας, κατέλαβες βοώσα, Ιερείς ευλογείτε, λαός υπερυψούτε, Xριστόν εις τούς αιώνας.

Όφιν δεινόν ενέκρωσας, ζωτικοίς αγωνίσμασι, καί τών προσευχών σου, επωδαίς ανήμερα, θηρία εκοίμισας, καί τής εκ τούτων βλάβης εκτός, έμεινας τώ Κτίστη μελωδούσα Χριστίνα, Οι Παίδες ευλογείτε, Ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Ρήματι ζώντι ήγειρας, τόν θανέντα τοίς δήγμασι, Μάρτυς αθληφόρε, Ιοβόλων όφεων, Χριστός γάρ τόν θάνατον, καταπατήσας θεία ταφή, σού τών προσευχών, καθυπακουει Χριστίνα, πρός όν βοάς απαύστως, Ιερείς ευλογείτε, λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αίώνας.

Θεοτοκίον

Η κραταιά βοήθεια, τών πιστών, Αειπάρθενε, ρύσαί με τής πλάνης, τού δολίου δράκοντος, δεινώς πολεμούντός με, καί ταπεινώσαι σπεύδοντος, σύ γάρ απλανής, τών επί σοί πεποιθότων, υπάρχεις οδηγία, τών βοώντων απαύστως, Λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Ο Ειρμός

«Επταπλασίως κάμινον, τών Χαλδαίων ο τύραννος, τοίς θεοσεβέσιν εμμανώς εξέκαυσε, δυνάμει δέ κρείττονι, περισωθέντας τούτους ιδών, τώ Δημιουργώ, καί Λυτρωτή ανεβόα, Οι Παίδες ευλογείτε, ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Ωδή θ'

Κυρίως Θεοτόκον

Ιδείν κατηξιώθης, κατηγλαϊσμένη, καί μαρτυρίου στολαίς εξαστράπτουσα, τόν σόν νυμφίον, Χριστίνα Μάρτυς πολύαθλε.

Ωραίόν σου τό κάλλος, όπερ αγαπήσας, ο υπέρ άπαντας κάλλει ωραίος Χριστός, επουρανίων θαλάμων σέ κατηξίωσε.

Συνήφθης ασωμάτων, ένδοξε χορείαις, καί αθλητών ομηγύρει συντέταξαι, υπέρ ημών δυσωπούσα τόν Πανοικτίρμονα.

Ηλίου λαμπροτέρα, ώφθη σου ή μνήμη, μαρμαρυγαίς χαρισμάτων τού Πνεύματος, τούς σέ τιμώντας Χριστίνα καταφαιδρύνουσα.

Θεοτοκίον

Φιλάγαθε Παρθένε, τήν κεκακωμένην, ταίς αμαρτίαις ψυχήν μου αγάθυνον, καί αιωνίου φλογός με ρύσαι πρεσβείαις σου.

Ο Ειρμός

«Κυρίως Θεοτόκον, σέ ομολογούμεν, οι διά σού σεσωσμένοι Παρθένε αγνή, σύν ασωμάτοις χορείαις σέ μεγαλύνοντες».

Εξαποστειλάριον

Εν Πνεύματι τώ ιερώ

Ως εύχρηστον καί τίμιον, τού Δεσπότου σε σκεύος, Χριστίνα χρηματίσασαν, κατά χρέος Τιμώμεν, υπήρξας γάρ ως αληθώς, τών Μαρτύρων καύχημα, καί τών Παρθένων η δόξα, ιατήρ τε δαψιλής, ανεδείχθης πρός Θεού, τοίς βρέφεσι τοίς νηπίοις.

Θεοτοκίον

Γεραίρουσι τόν τόκον σου, Ασωμάτων αι τάξεις, χαράς γάρ τά επίγεια, σύ πεπλήρωκας μόνη, διό σε τήν πανάμωμον, οι πιστοί δοξάζομεν, εν ύμνοις δοξολογούντες, φώς γάρ σύ τοίς έν σκότει, εξανατέλλον ως όρθρος, ανέτειλας τής ημέρας.

Εις τούς Αίνους, ψάλλομεν Στιχηρά Ιδιόμελα δ'.

Ήχος δ' Βυζαντίου

Δοξάζομέν σου Χριστέ, τήν πολλήν ευσπλαγχνίαν καί τήν αγαθότητα, τήν εις ημάς γενομένην, ότι καί γυναίκες κατήργησαν τήν πλάνην τής ειδωλομανίας, δυνάμει τού Σταυρού σου φιλάνθρωπε, Τύραννον ουκ επτοήθησαν, τόν δόλιον κατεπάτησαν, ίσχυσαν δέ οπίσω σου ελθείν, εις οσμήν μύρου σου έδραμον, πρεσβεύουσαι υπέρ τών ψυχών ημών.

Ο αυτός

Όλβον λιπούσα πατρικόν, Χριστόν δέ ποθούσαι ειλικρινώς, δόξαν εύρατο η Μάρτυς, καί πλούτον ουράνιον, καί τή παντευχία περιπεφραγμένη τής χάριτος, τώ όπλω τού Σταυρού κατεπάτησε τόν τύραννον, όθεν Άγγελοι τούς αγώνας θαυμάζοντες, έλεγον, Πέπτωκεν ο εχθρός, υπό γυναικός ηττηθείς, στεφανίτις ανεδείχθη η Μάρτυς, καί Χριστός εις τούς αιώνας βασιλεύει ως Θεός, ο παρέχων τώ κόσμω τό μέγα έλεος.

Ο αυτός

Εθαυματούργησε Χριστέ, τού Σταυρού σου η δύναμις, ότι καί Χριστίνα η μάρτυς, αθλητικόν αγώνα ηγωνίσατο, όθεν τό ασθενές τής φύσεως απορριψαμένη, γενναίως αντέστη κατά τών τυράννων, Διό καί τά βραβεία τής νίκης κομισαμένη, πρεσβεύει υπέρ τών ψυχών ημών.

Ο αυτός

Σταυρόν ως όπλον κραταιόν, Χριστίνα Μάρτυς κατέχουσα χερσί, τήν πίστιν ως θώρακα, ελπίδα θυρεόν, αγάπην τόξον, τών τυράννων τάς τιμωρίας ενίκησας ανδρείως, τών δαιμόνων τάς Πανουργίας κατήργησας ενθέως, τήν κεφαλήν δέ τμηθείσα, χορεύεις εν Χριστώ, αδιαλείπτως πρεσβεύουσα υπέρ τών ψυχών ημών.

Δόξα... Ήχος πλ. α'

Τή παρθενική σου θελχείς ωραιότητι, ο Βασιλεύς τής δόξης Χριστός, ως αμώμητόν σε νύμφην εαυτώ ηρμόσατο, συναφεία ακηράτω, Εν γάρ τώ θελήματι αυτού, παρασχόμενος τώ κάλλει σου δύναμιν, κατ' εχθρών τε καί παθών αήττητον έδειξεν, εγκαρτερήσασαν δέ αικίαις πικραίς, καί βασάνοις δριμυτάταις, διπλώ στέφει δισσώς σε κατέστεψε, καί παρέστησεν εκ δεξιών αυτού, ως βασίλισσαν πεποικιλμένην, Αυτόν δυσώπησον, Παρθενομάρτυς Χριστώνυμε, τοίς υμνηταίς σου δοθήναι σωτηρίαν, καί ζωήν, καί μέγα έλεος.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Μακαρίζομέν σε Θεοτόκε Παρθένε, καί δοξάζομέν σε οιπιστοί κατά χρέος, τήν πόλιν τήν άσειστον, τό τείχος τό άρρηκτον, τήν αρραγή προστασίαν, καί καταφυγήν τών ψυχών ημών.

Η Σταυροθεοτοκίον

Χαίροις ασκητικών

Λύτρον υπέρ ημών καί τιμήν, τό πανυπέρτιμον καί άχραντον αίμά σου, Χριστέ μου, ο πάντας θέλων, τής σωτηρίας τυχείν, κατεδέξω δούναι αναμάρτητε, Διόπερ ορώσά σε, προσηλωμένον η Μήτηρ σου, οδυρομένη, παρειάς κατεξαίνετο, Τέκνον, λέγουσα, ο αμνός ο πανάμωμος, κόσμον ο θέλων ρύσασθαι, τιμίω σου αίματι, εξ οφθαλμών μου πώς έδυς, Σώτερ ο άδυτος ήλιος; ο πάσι παρέχων, φωτισμόν καί τήν ειρήνην, καί μέγα έλεος.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά τής Οκτωήχου.

Δόξα... Ήχος α'

Κυπριανού

Μετά τών άνω ταγμάτων συνηριθμήθης ένδοξε, κόσμον λιπούσα, καί τόν Χριστόν ποθήσασα, Χριστίνα πανεύφημε, αιτούσα ημίν τό μέγα έλεος.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Αμαρτωλών τάς δεήσεις προσδεχομένη, καί θλιβομένων στεναγμόν, μη παρορώσα, πρέσβευε τώ εξ αγνών λαγόνων σου, σωθήναι ημάς, Παναγία Παρθένε.

Η Σταυροθεοτοκίον

Πανεύφημοι Μάρτυρες

Ρομφαία διήλθεν, ώ Υιέ, η Παρθένος έλεγεν, επί τού ξύλου ως έβλεψε, Χριστόν κρεμάμενον, τήν εμήν καρδίαν, καί σπαράττει Δέσποτα, ως πάλαι Συμεών μοι προέφησεν, Αλλά ανάστηθι, καί συνδόξασον αθάνατε, τήν Μητέρα, καί δούλην σου δέομαι.

Καί η λοιπή, Ακολουθία, τού Όρθρου, ως σύνηθες, καί Απόλυσις.

Εις τήν Λειτουργίαν. Ζήτει Απόστολον καί Ευαγγέλιον τής Δ' Δεκεμβρίου.