ΤΗ ΚΓ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Αγίου Ιερομαρτυρος Φωκά.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος α'

Tών ουρανίων ταγμάτων

Αθλητικών εξ αιμάτων, κρατήρα πλήσας πιστοίς, ιάσεις επαρδεύει, καί τάς νόσους ελαύνει, Φωκάς ο χριστομαρτυς, εν υψηλώ, μαρτυρίας κηρύγματι, πάντα καλών, οι διψώντες δεύτε πιστώς, ποταμούς χαρίτων δρέψασθε.

Τής αθεϊας τήν πλάνην, θεία ενστάσει σου, πολυθεϊας ζάλην, τής Τριάδος δυνάμει, Φωκά μάρτυς εκτρέψας, ξίφους ακμήν, τού πυρός τε τήν έκκαυσιν, καί νιφετούς τών βασάνων βέλη σαφώς, ως νηπίων εκαρτέρησας.

Τού ζωοοδότου σύ κήρυξ, Θεού γενόμενος, τυράννων καθαιρέτης, Αθλητά ανεδείχθης, καί θείος αθλοφόρος, όθεν ζωήν, τώ αθανάτω πιστούμενος, πρός τήν ανέσπερον έβης μαρμαρυγήν, τού Θεού Φωκά μακάριε.

Δόξα... Ήχος δ'

Εκ βρέφους εγένου τού Κυρίου εραστής, Φωκά παμμακάριστε, Ιερομάρτυς σοφέ, τό γάρ όπλον τού Σταυρού επ' ώμων αράμενος, ακλινώς επορεύθης τήν οδόν τής αληθείας, δι' ής τών Αγγέλων υφέστιος γέγονας, δαιμόνων αντίπαλος, καί τού κόσμου πρεσβευτής, ώφθης διαπρύσιος.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Εκ παντοίων κινδύνων τούς δούλους σου φύλαττε, ευλογημένη Θεοτόκε, ίνα σε δοξάζωμεν, τήν ελπίδα τών ψυχών ημών.

Η Σταυροθεοτοκίον

Ως γενναίον εν Μάρτυσιν

Ως εώρακε Κύριε, η Παρθένος καί Μήτηρ σου, εν Σταυρώ κρεμάμενον, εξεπλήττετο, καί ατενίζουσα έλεγε, Τί σοι ανταπέδωκαν, οι πολλών σου δωρεών, απολαύσαντες Δέσποτα; Αλλά δέομαι, Μή με μόνην εάσης εν τώ κόσμω, αλλά σπεύσον αναστήναι, συνανιστών τούς προπάτορας.

Απολυτίκιον Ήχος δ'

Καί τρόπων μέτοχος, καί θρόνων διάδοχος, τών Αποστόλων γενόμενος, τήν πράξιν εύρες θεόπνευστε, εις θεωρίας επίβασιν, διά τούτο τόν λόγον τής αληθείας ορθοτομών, καί τή πίστει ενήθλησας μέχρις αίματος, Ιερομάρτυς Φωκά, Πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Η συνήθης Στιχολογία, καί οι Κανόνες τής Οκτωήχου, καί τού Αγίου ο παρών, ού η Ακροστιχίς (άνευ τών Θεοτοκίων).

Φωκάς ο Φωστήρ πάσιν εκλάμπει χάριν.

Ωδή α' Ήχος δ'

Θαλάσσης, τό ερυθραίον

Φωτός σε, τής θεϊκής κατηύγασαν ακτίνες, Ένδοξε, υπερφυούς προνοίας εξ αυτών, τών ωδίνων μακάριε, διό φωστήρ υπέρλαμπρος, Φωκά εδείχθης εν τοίς πέρασιν.

Ως φοίνιξ, υψιτενής ανέδραμες, εκ βρέφους ένδοξε, τών αρετών εις ύψος νοητόν, καί καρπούς τούς τών άθλων σου, πληθύνας κατεγλύξανας, πάντας μεθέξει τών θαυμάτων σου.

Καθείλες, τά τών βωμών ιδρύματα, τής αθεότητος, τή μηχανή τών λόγων σου Σοφέ, καί Χριστού διετήρησας, τήν Εκκλησίαν άσειστον, κατοχυρώσας τοίς διδάγμασιν.

Αφ' ύψους, τής απονοίας έρριψας, νούν υπερήφανον, εν τή απλή τών λόγων καθελών, τούτον χάριτι Όσιε, καί κατ' αυτού τά τρόπαια, αθλητικαίς νίκαις κεκλήρωσαι.

Θεοτοκίον

Γεννήτωρ, εν Παραδείσω γέγονε, φθόνος θανάτου βροτοίς, όν γεννηθείς Πανάχραντε εκ σού, ο Υιός τού Θεού καί Πατρός, μετ ήχου εξηφάνισεν, αθανασίαν δούς τώ γένει ημών.

Ωδή γ'

Ευφραίνεται επί σοί

Συνήρμοσας τών πιστών, τήν συμφωνίαν εις Χριστού αίνεσιν, καί αθεϊας φωνάς, Μάρτυς τή ενστάσει συνέχεας.

Ο πόθος σε τού Θεού, τών από γής πρός ουρανόν είλκυσε, καί νοεραίς τάξεσιν, εν σαρκί αθλούντα ηρίθμησεν.

Φωτίσας ταίς αστραπαίς, τών σών θαυμάτων τούς πιστούς, έσβεσας, τής αθεϊας πυρσούς, εν τοίς όμβροις Μάκαρ τών λόγων σου.

Ως χρώμασι φαεινοίς, ιερωσύνης τήν στολήν έβαψας, αθλητικοίς αίμασι, καί Χριστώ φωτί ιερούργησας.

Θεοτοκίον

Ερράγη τό τής αράς, ημών μεσότοιχον αγνή Δέσποινα, τώ υπέρ νούν τόκω σου, καί τή θεία φύσει συνήφθημεν.

Ο Ειρμός

«Ευφραίνεται επί σοί, η Εκκλησία σου Χριστέ, κράζουσα, Σύ μου ισχύς Κύριε, καί καταφυγή καί στερέωμα».

Κάθισμα Ήχος δ'

Ταχύ προκατάλαβε

Θυσίαν αναίμακτον, Χριστώ προσφέρων Φωκά, θυσίαν προσήνεγκας, σαυτόν δι' αίματος, Ιεράρχα θεόληπτε, όθεν εν ευφροσύνη, αυλιζόμενος Πάτερ, μνήσθητι τών εν πίστει, εκτελούντων τήν θείαν, καί εύσημον ημέραν τής σής αθλήσεως.

Θεοτοκίον

Η μόνη κυήσασα, τόν Ποιητήν τού παντός, η μόνη κοσμήσασα, τήν ανθρωπότητα, τώ τόκω σου Πάναγνε, ρύσαί με τών παγίδων, τού δολίου Βελίαρ, στήσόν με επί πέτραν, τών Χριστού θελημάτων, αυτόν εκδυσωπούσα αεί, όν εσωμάτωσας.

Η Σταυροθεοτοκίον

Υψούμενος ύψωσας, τούς πεπτωκότας ποτέ, εμέ δέ κατέβαλες, τή ανυψώσει τή σή, Ώ φώς τών ομμάτων μου, δέχου Υιέ τό πάθος, δι' ημάς εκουσίως, Φέρε Σταυρόν τούς Ήλους, καί τόν Σπόγγον τήν Λόγχην, δι' ών τής απαθείας χάριν εβράβευσας.

Ωδή δ'

Επαρθέντα σε ιδούσα

Σύ σαλεύουσαν πελάγει τής ασεβείας, τήν Eκκλησίαν είλκυσας, Φωκά εις λιμένας, τούς τής ευσεβείας Χριστού, απαύστως κραυγάζουσαν, Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε.

Τό γεώδες εκτινάξας ζωής σαρκώδους, καί βιοτεύων ένδοξε, εν σαρκί πορείαν, άϋλον διήνυσας, Φωκά, όθεν χάριτι, άγγελος εν σώματι πέφυκας.

Η ακένωτος πηγή σε τού Παρακλήτου, τών νοητών επληρωσε, καί θείων θαυμάτων, Ιεράρχα ένδοξε, καί πάσι προτέθεικε, ποταμόν χαρίτων αείρυτον.

Θεοτοκίον

Ως παράδοξα καί άρρητα Θεοτόκε, τά τού καινού σου τόκου, αληθώς υπάρχει, ξένα καί παράδοξα, εν οίς η διάνοια, καί ο νούς ηττάται πανάχραντε.

Ωδή ε'

Σύ Κύριέ μου φώς

Πορθήσας τά εχθρού, ώ Φωκά όχυρώματα, δυνάμει τή τών θαυμάτων, τούς ρυσθέντας Κυρίω, ως σκύλα προσενήνοχας.

Αντώθησας Σοφέ, κατά σού τά πεμπόμενα, τοξεύματα εις καρδίας, τών βαλλόντων, αυτός δέ, εσώθης απαράτρωτος.

Συνέθλασας Φωκά, κεφαλήν τήν τού δράκοντος, πατήσας τούτον γενναίως, τή ενθέω δυνάμει, τής στερράς σου αθλήσεως.

Θεοτοκίον

Ρανάτω ουρανός, ευφροσύνην καί χάριν εν γή, ανέδωκε νύν γάρ αύτη, ευφροσύνην εις ύψος, τήν μόνην Θεομήτορα.

Ωδή ς'

Θύσω σοι, μετά φωνής

Ιλύος, καί βυθού αθεότητος Ένδοξε, τήν σήν ανείλκυσας ποίμνην, ήν αποκαθάρας, υιοθεσίας, τώ ύδατι, πρός το φώς το τής χάριτος ύψωσας.

Νέφεσιν, ο τιθείς εαυτού τήν επίβασιν, αεροδρόμω πορεία, σέ Φωκά εδόξασε τού προφθάνειν, τούς αιτούντας, εν κινδύνοις θαλάσσης καί θλίψεως.

Έλυσας, συμπλοκάς τάς τού ψεύδους καί έδησας, ματαιορρήμονας γλώσσας, τοίς τής αληθείας δεσμοίς θεόφρον, καί εν κόσμω, τόν τής πίστεως λόγον εκήρυξας.

Θεοτοκίον

Ενώσεως, ακηράτου καρπόν ανεβλάστησας, Θεοκυήτορ τώ Κόσμω, αειζώου πρόξενον αφθαρσίας, δεικνυμένης, τοίς εν πίστει καί πόθω τιμώσί σε.

Ο Ειρμός

«Θύσω σοι, μετά φωνής αινέσεως Κύριε, η Εκκλησία βοά σοι, εκ δαιμόνων λύθρου κεκαθαρμένη, τώ δι' οίκτον, εκ τής πλευράς σου ρεύσαντι αίματι».

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή ΚΓ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Αγίου Ιερομάρτυρος Φωκά.

Στίχοι

· Φώς Κυρίου, ένδοξε Φωκά, φωτίσαν,

· Σήν καρδίαν, έδειξε φωτός δοχείον.

· Εικάδι τή τριτάτη Φωκά νεκρός αμφεκομίσθη.

Mνήμη τής Οσίας Άννης, τής εν τώ Λευκαδίω ή Λευκάτη.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου Προφήτου, Ιεζεκιήλ.

Στίχοι

· Ιεζεκιήλ εβράϊζε κάν πόλω,

· Αδωναϊ βλέπω σε, φάσκων Κυρίω.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων Απολιναρίου καί Βιταλίου, Επισκόπων Ραβέννης, καί Απολλωνίου Ρώμης, καί τών εν Καρχηδόνι επτά Μαρτύρων, καί Ανάμνησις τών εν Βουλγαρία τελειωθέντων Χριστιανών επί Νικηφόρoυ τού Βασιλέως.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ'

Εν τή καμίνω Αβραμιαίοι

Καθηλωθέντα, τώ τού Χριστού σε πόθω Μάρτυς σοφέ, πλήθη φοβερών βασάνων καί απειλών, ου κατέσεισαν ουχ είλκυσαν, εκ γενναιότητος, τής πρός αυτόν συναφείας καί σχέσεως.

Λύτρον τώ δόντι, υπέρ ημών τό αίμα τό εαυτού, αίμα τό οικείον Μάρτυς ως προσφοράν, αντιδέδωκας καί έψαλλες, Ευλογητός εί ο Θεός μου κραυγάζων καί Κύριος.

Αποβαλόντα, δι' αρετής τό βάρος τό γεηρόν, θείοι τού Χριστού σε, Άγγελοι Αθλητά, δι' αέρος μετεκόμιζον, αυτού προστάγματι, ως τό πρίν Αββακούμ συνιπτάμενον.

Θεοτοκίον

Άγγελοι είδον, Θεογεννήτορ ξένα τώ τόκω σου, φύσιν τήν φθαρτήν τού γένους τού χοϊκού, πρός ακήρατον καί άφθαρτον, παλινδρομήσασαν, κατοικίαν καί δόξαν ουράνιον.

Ωδή η'

Χείρας εκπετάσας Δανιήλ

Πύρ απαύστως έχων εν ψυχή, τό τής αγάπης Χριστού, Φωκά μακάριε, τόν δρόμον άσχετον ήνυσας, πρός αυτόν τόν δι' αθλήσεως δι' ής τυχών τού εφετού, σύν Ασωμάτοις βοάς, Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Έρρει τών Ελλήνων τά σαθρά, πλάνης σεβάσματα, καί σεσιγήκασι, τής ματαιότητος άπασαι, αι διπλόαι καί τό ψεύδος αυτών, ηλέγχθη γνώσει αληθεί, τών αθλοφόρων Χριστού, κηρυττόντων, είναι σοφίαν Θεού ενυπόστατον.

Ισχύν απροσμάχητον Φωκά, περιζωσάμενος, Αγίου Πνεύματος, ακαταγώνιστον ένστασιν, καί άν δρείαν απερίτρεπτον, προπολεμών υπέρ τής σής, ποίμνης ενδέδειξαι, καί νικήσας, σύν τοίς Αγγέλοις υμνείς τόν τών όλων Θεόν.

Χάριν θείαν άφθονον Χριστός, σοί εδωρήσατο, Φωκά αοίδιμε, τοίς εξαιτούσί σε άπασι, καταλλήλως παρεχόμενον, τάς τών θαυμάτων δωρεάς, απαύστως κράζουσιν, Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Θεοτοκίον

Ο φύσει απρόσιτος παντί, Υιός καί Λόγος Θεού, εν σοί σκηνώσας Αγνή, καί ενδυσάμενος άχραντε, τό ημέτερον ως εύσπλαγχνος, ώφθη ευπρόσιτος σαρκί, καί ανεστράφη ημίν, διά τούτο, πόθω πολλώ σε υμνώ καί τιμώ καίαινω.

Ο Eιρμός

«Χείρας εκπετάσας Δανιήλ, λεόντων χάσματα, εν λάκκω έφραξε, πυρός δέ δύναμιν έσβεσαν, αρετήν περιζωσάμενοι, οι ευσεβείας ερασταί, Παίδες κραυγάζοντες, Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον».

Ωδή θ'

Λίθος αχειρότμητος όρους

Άρμα ως πυρίμορφον έχων, τάς φωτοφόρους αρετάς σου, καί τήν τών αγώνων διφρείαν, πρός ουρανίους ανέπτης Όσιε, μονάς εν αίς κατέπαυσας, σύν Ασωμάτοις αυλιζόμενος.

Ρύσει τής ενθέου σοφίας, καί πλημμυρήσει τή τών λόγων, έλυσας τού ψεύδους τήν ύλην, καί ευσεβούντων ψυχάς κατήρδευσας, καί καρποφόρους έδειξας, ενθέων έργων διά πίστεως.

Ίδες τήν υπέρφωτον αίγλην, τήν νοουμένην θεωρίαν, εν τή τών αγώνων σου πάλη, τού ποθουμένου αγωνοθέτoυ Χριστού, καί φθάσαι ταύτην έσπευσας, Μάρτυς τώ τέλει τών αθλήσεων.

Νύν ως τρανοτέρως τήν δόξαν, ενοπτριζόμενος τού Κτίστου, υπέρ τών εκ πόθου Φωκά σε, ανευφημούντων αυτός δυσώπησον, τού μετασχείν τής κρείττονος, τούτου καί δόξης καί λαμπρότητος.

Θεοτοκίον

Υμνώ σου τήν χάριν Παρθένε, καί μεγαλύνω σου τήν δόξαν, σύ γάρ φωτισμός τής ψυχής μου, υπάρχεις όντως καί η παράκλησις, τών σέ τιμώντων Δέσποινα, καί άνυμνούντων πάντων δούλων σου.

Ο Ειρμός

«Λίθος αχειρότμητος όρους, εξ αλαξεύτου σου Παρθένε, ακρογωνιαίος ετμήθη, Χριστός συνάψας τάς διεστώσας φύσεις, διό επαγαλλόμενοι, σέ Θεοτόκε μεγαλύνομεν».

Καί η λοιπή Ακολουθία τού Όρθρου, καί Απόλυσις.