ΤΗ ΚΒ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τής Αγίας Μυροφόρου καί Ισαποστόλου Μαρίας τής Μαγδαληνής.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος α'

Πανεύφημοι μάρτυρες

Μύρα προσεκόμισας Χριστώ, τεθειμένω μνήματι, καί τοίς νεκροίς την ανάστασιν, πάσιν εμπνέοντι, καί ιδούσα τούτον, πρώτη προσεκύνησας, Μαρία θεοφόρε δακρύουσα, Διό ικέτευε, δωρηθήναι ταίς ψυχαίς ημών, τήν ειρήνην, καί τό μέγα έλεος.

Σταυρώ καθηλούμενον Χριστόν, καθορώσα έκλαιες, Mαγδαληνή καί εκραύγαζες, Τί τό ορώμενον, η ζωή πώς θνήσκει, καί η κτίσις βλέπουσα κλονείται, καί φωστήρες σκοτίζονται; Διό ικέτευε, δωρηθήναι ταίς ψυχαίς ημών, τήν ειρήνην, καί τό μέγα έλεος.

Επλήσθης συνέσεως πολλής, αληθούς τε γνώσεως, εν τώ συνείναι τώ κτίσαντι, Μαρία ένδοξε, καί αυτού τά πάθη, καί τήν συγκατάβασιν, εκήρυξας λαοίς παναοίδιμε, Διό ικέτευε, δωρηθήναι ταίς ψυχαίς ημών, τήν ειρήνην, καί τό μέγα έλεος.

Δόξα... Ήχος πλ. β'

Ανατολίου

Πρώτη Κατιδούσα τήν θείαν Ανάστασιν, Μαρία η Μαγδαληνή, τού πρώτου τών αγαθών αιτίου, τού τήν ημετέραν ευσπλάγχνως φύσιν Θεώσαντος, πρώτη καί ευαγγελίστρια εδείχθης, βοώσα τοίς Αποστόλοις, Τήν αθυμίαν αποθέμενοι, τήν ευθυμίαν αναλάβετε, καί δεύτε κατοπτεύσατε Χριστόν εξαναστάντα, καί κόσμω παρέχοντα τό μέγα έλεος.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ουδείς προστρέχων επί σοί, κατησχυμμένος από σού εκπορεύεται, αγνή Παρθένε Θεοτόκε, αλλ' αιτείται τήν χάριν, καί λαμβάνει τό δώρημα, πρός τό συμφέρον τής αιτήσεως.

Η Σταυροθεοτοκίον

Τριήμερος ανέστης Χριστέ

Η πάναγνος ως ειδέ σε, επί Σταυρού κρεμάμενον, θρηνωδούσα, ανεβόα μητρικώς, Υιέ μου καί Θεέ μου, γλυκύτατόν μου τέκνον, πώς φέρεις πάθος επονείδιστον;

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος πλ. δ'

Ώ τού παραδόξου θαύματος

Χριστού φανέντος τοίς ίχνεσιν, ακoλουθούσα σεμνή, καί αυτόν θεραπεύουσα, γνώμης προθυμότατα, Μυροφόρε ευθύτητι, ουδέ θανόντα τούτον κατέλιπες, αλλ' απελθούσα μύρα σύν δάκρυσι, τούτω προσήνεγκας, συμπαθώς πανεύφημε, όθεν τήν σήν, μνήμην τήν πανίερον, πανηγυρίζομεν.

Στίχ. Εις πάσαν τήν γήν εξήλθεν ο φθόγγος αυτών καί εις τά πέρατα τής οικουμένης τά ρήματα αυτών.

Σύ ώ Μαρία υπέρλαμπρε, βλέψαι ποθούσα ζωήν, νεκρωθείσαν εν μνήματι, νυκτός παραγέγονας, καί Αγγέλων ακήκοας, καθώς προέφη, Χριστός εγήγερται, Σπουδή τοίς τούτου, Μαθηταίς φάσκουσα, καί τήν κατήφειαν, εκ ψυχής απώσασα, αντί κλαυθμού, χαράν ανεκλάλητον, σεμνή ανείληφας.

Στίχ. Θαυμαστός ο Θεός εν τοίς αγίοις αυτού ο Θεός Ισραήλ αυτός δώσει δύναμιν καί κραραίωσιν τώ λαώ αυτού ευλογητός ο Θεός.

Σήμερον πιστοί γηθόμενοι, επί τή μνήμη τή σή, Μυροφόρε δοξάζομεν τόν σέ νύν δοξάζοντα, υπεράγαθον Κύριον, όν εκδυσώπει, απαύστως πάνσεμνε, αιωνιζούσης, δόξης τυχείν ημάς, καί τής λαμπρότητος, τών Αγίων έχουσα τήν πρός αυτόν, παρρησίαν πάντοτε, θεομακάριστε.

Δόξα... Ήχος πλ. δ'

Βύζαντος

Τώ εκουσίως πτωχεύσαντι τήν πτωχείαν τήν εμήν, υπερβολή ευσπλαγχνίας, Χριστώ τώ Θεώ, η Μαγδαληνή Μαρία, ως μαθήτρια πιστώς διακονήσασα, επί ξύλου ταθέντα, καί τάφω συγκλεισθέντα, κατιδούσα εβόα δακρυρροούσα, Τί τό ξένον θέαμα; ο νεκρούς ζωοποιών, πώς νεκρός λογίζεται; Ποία μύρα κομίσω, τώ απαλλάξαντί με δυσωδίας τών δαιμόνων; Ποία δάκρυα χέω, τώ δακρύων τήν εμήν μεταμφιάσαντι προμήτορα; Αλλ' ο τού σύμπαντος Άναξ, ως Παραδείσου φύλαξ φανείς, δροσισμώ τών αυτού ρημάτων τόν καύσωνα αφανίζει, λέξας πρός αυτήν, Τοίς αδελφοίς μου πορευθείσα, ευαγγέλια χαράς αναβόησον, Αναβαίνω πρός τόν Πατέρα μου, καί Πατέρα υμών, καί Θεόν μου καί Θεόν υμών, όπως παράσχω τώ κόσμω τό μέγα έλεος.

Καί νύν... Θεοτoκίον

Τά ουράνια υμνεί σε, κεχαριτωμένη Μήτηρ ανύμφευτε, καί ημείς δοξολογούμεν, τήν ανεξιχνίαστόν σου γέννησιν, Θεοτόκε πρέσβευε σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Η Σταυροθεοτοκίον

Τί υμάς καλέσωμεν

Άρνα η αμνάς ως εώρακεν, επί ξύλου ηπλωμένον, εκουσίως σταυρικού, ανεβόα μητρικώς, οδυρομένη εν κλαυθμώ, Υιέ μου, τί τό ξένον τούτο θέαμα; ο πάσι, τήν ζωήν νέμων ως Κύριος, πώς θανατούσαι μακρόθυμε, βροτοίς παρέχων ανάστασιν, Δοξάζω σου, τήν πολλήν Θεέ μου συγκατάβασιν.

Απολυτίκιον Ήχος α'

Τόν τάφον σου Σωτήρ

Χριστώ τώ δι' ημάς, εκ Παρθένου τεχθέντι, Σεμνή Μανδαληνή, ηκολούθεις Μαρία, αυτού τά δικαιώματα, καί τούς νόμους φυλάττουσα, όθεν σήμερον, τήν παναγίαν σου μνήμην, εορτάζοντες, ανευφημούμέν σε πίστει, καί πόθω γεραίρομεν.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Η συνήθης Στιχολογία, καί οι Κανόνες τής Οκτωήχου, καί τής Αγίας ο παρών, ού η Ακροστιχίς.

Τήν Μαγδαληνήν Μαρίαν μέλπω πόθω.

Θεοφάνους.

Ωδή α' Ήχος πλ. δ'

Υγράν διοδεύσας

Ταίς θείαις εμπρέπουσα καλλοναίς, καί φωτοχυσίαις, λαμπομένη ταίς θεϊκαίς, τήν αμαυρωθείσάν μου καρδίαν, ταίς σαίς πρεσβείαις Μαρία καταύγασον.

Ηγίασέ σε Λόγος ο τού Πατρός, πνευμάτων κακίας, λυτρωσάμενος εμφανώς, ώ μαθητευθείσα χαρισμάτων, τού παναγίου πεπλήρωσαι Πνεύματος.

Ναμάτων πλησθείσα ζωοποιών, πηγής εξ αφθόνου, τού δι' οίκτον επί τής γής, φανέντος Δεσπότου αμαρτίας, τα θολερά απεξήρανας ρεύματα.

Θεοτοκίον

Μητέρα τού φύσει Δημιουργού, υμνούμέν σε Κόρη, καταλλάξασαν τώ Θεώ, προσκρούσασαν φύσιν τών ανθρώπων, Θεογεννήτορ πανάμωμε Δέσποινα.

Ωδή γ'

Ουρανίας αψίδος

Αγαπήσασα πρώτον, τών αγαθών αίτιον, τό τήν ημετέραν ευσπλάγχνως φύσιν Θεώσαντα, κατηκολούθησας, αυτώ προθύμως Μαρία, τοίς αυτού υπείκουσα, θείοις προστάγμασι.

Γεγηθυία τόν τάφον, τού Λυτρωτού έφθασας, πρώτη κατιδούσα θείαν Κόρη Ανάστασιν, εύαγτην γελίστρια, όθεν εδείχθης βοώσα, ο Χριστός εγήγερται, χείρας κροτήσατε.

Θεοτοκίον

Διασώζει με Λόγος, ο σαρκωθείς Πάναγνε, σού εκ των πανάγνων αιμάτων, πλούτω χρηστότητος, λύων απόφασιν, τής παλαιάς καταδίκης, όν απαύστως αίτησαι, σώσαι τήν ποίμνην σου.

Ο Ειρμός

«Ουρανίας αψίδος, οροφουργέ Κύριε, καί τής Εκκλησίας δομήτορ, σύ με στερέωσον, εν τή αγάπη τή σή, τών εφετών η ακρότης, τών πιστών τό στήριγμα, μόνε φιλάνθρωπε».

Κάθισμα Ήχος πλ. δ'

Τήν Σοφίαν καί Λόγον

Τώ πτωχεύσαντι Λόγω υπερβολή, ευσπλαγχνίας Μαρία Μαγδαληνή, σαφώς ως μαθήτρια, αληθώς διηκόνησας, καθορώσα δέ τούτον, Σταυρώ αναρτώμενον, καί εν τάφω τεθέντα, εθρήνεις δακρύουσα, Όθεν σε τιμώμεν, καί τήν σήν εκτελούμεν, εν πίστει πανήγυριν, Μυροφόρε αοίδιμε, καί συμφώνως βοώμέν σοι, Πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, τήν αγίαν μνήμην σου.

Θεοτοκίον

Ως Παρθένον καί μόνην εν γυναιξί, σέ ασπόρως τεκούσαν Θεόν σαρκί, πάσαι μακαρίζομεν, γενεαί τών ανθρώπων, τό γάρ πύρ εσκήνωσεν, εν σοί τής θεότητος, καί ως βρέφος θηλάζεις, τόν Κτίστην καί Κύριον, όθεν τών Αγγέλων, καί ανθρώπων τό γένος, αξίως δοξάζουσι, τό πανάγιον τόκον σου, καί συμφώνως βοώμέν σοι, Πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς Προσκυνούσιν αξίως, τόν τόκον σου Άχραντε.

Η Σταυροθεοτοκίον

Εν Σταυρώ καθορώσά σε Ιησού, η Παρθένος καί Μήτηρ σου εν κλαυθμώ, εβόα δακρύουσα, Οίμοι! Τέκνον γλυκύτατον, πώς σε επί ξύλου, αδίκως ανήρτησαν, τών Εβραίων παίδες, οι όντως αχάριστοι! Όμως ως οικτίρμων, ταύτα πάσχεις Υιέ μου, Θεέ ανεξίκακε, πολυέλεε Κύριε, τή σαρκί ως ηυδόκησας, ίνα σου τό πλάσμα δεινής, εκ δουλείας ρύση τού αλάστορος, Διό υμνώ σου τήν άκραν, Λόγε συγκατάβασιν.

Ωδή δ'

Εισακήκοα Κύριε

Ανενόχλητον φέρουσα, κόσμου ματαιότητος τήν διάνοιαν, τώ ελθόντι κόσμον άπαντα, διασώσαι πλάνας διηκόνησας.

Λελουμένη τοίς δάκρυσι, τάφον τής ζωής προφθάσασα Άγγελον, εθεάσω καταγγέλλοντα, τού Χριστού Μαρία τήν Aνάστασιν.

Η καρδία σου άμωμος, εν τοίς διΚαιώμασι Χριστού γέγονε, καί αυτόν μόνον επόθησας, τόν ωραίον κάλλει Αξιάγαστε.

Θεοτοκίον

Νυσταγμώ αμελείας με, ύπνος αμαρτίας Κόρη υπέλαβε, τή αγρύπνω ικεσία σου, διανάστησόν με προς μετάνοιαν.

Ωδή ε'

Ίνα τί με απώσω

Η προμήτωρ τόν ταύτην, λόγοις δελεάσαντα καί εξοικίσαντα, Παραδείσου πάλαι, καθορώσα ποσί συμπατούμενον, ιερών γυναίων, γνώμην ανδρείαν κεκτημένων, σύν αυταίς αιωνίως αγάλλεται.

Νεκρωθέντι καί τάφω, επανακλιθέντι τώ πάσι ζωήν εμπνέοντι, τετρωμένη πόθω, τής γλυκείας αυτού αγαπήσεως, προσκομίζεις μύρα, Μαγδαληνή σεμνή Μαρία, καί δακρύων προχέεις αρώματα.

Μετά Πάθος τό θείον, μετά τήν φρικτήν τού Σωτήρος Ανάστασιν, διαθέεις λόγον, πανταχού τόν σεπτόν διαγγέλλουσα, καί πολλούς ζωγρούσα, απατηθέντας αγνωσία, ως τού Λόγου Μαθήτρια ένδοξε.

Θεοτοκίον

Ανορθεί με πεσόντα, πρός τής αμαρτίας πολύπλοκα βάραθρα, ο εκ σού τεχθήναι, ευδοκήσας δι' άμετρον έλεος, Παναγία Κόρη, όν εκδυσώπει πάσης βλάβης, λυτρωθήναι τούς πίστει υμνούντάς σε.

Ωδή ς'

lλάσθητί μοι Σωτήρ

Ρημάτων σου δροσισμώ, τής αθυμίας τόν καύσωνα, εξήρας τών Μαθητών, Σεμνή ως εβόησας, ο Χριστός εγήγερται, η ζωή εφάνη, ο φαιδρός ήστραψεν ήλιος.

Ιδού σου η φωταυγής, Μαρία, μνήμη εξέλαμψε, φωτίζουσα τούς πιστώς, εν ταύτη υμνούντάς σε, καί σκότος διώκουσα, πονηρών δαιμόνων, επηρείας αξιάγαστε.

Θεοτοκίον

Αγίασμα νοητόν, καί άψαυστον ιλαστήριον, λυχνία φωτοειδής, ωράθης καί γέφυρα, πρός Θεόν μετάγουσα, τούς υμνολογούντας, Θεοτόκον σε πανάμωμε.

Ο Ειρμός

«Ιλάσθητί μοι Σωτήρ, πολλαί γάρ αι ανομίαι μου, καί εκ βυθού τών κακών, ανάγαγε δέομαι, πρός σέ γάρ εβόησα, καί επάκουσόν μου, ο Θεός τής σωτηρίας μου».

Κοντάκιον Ήχος δ'

Ο υψωθείς

Ο υπερούσιος Θεός εν τώ κόσμω, μετά σαρκός επιφοιτών Μυροφόρε, σέ αληθή Μαθήτριαν προσήκατο, όλην σου τήν έφεσιν, πρός αυτόν κεκτημένην, όθεν καί ιάματα, απετέλεσας πλείστα, καί μεταστάσα νύν εν ουρανοίς, υπέρ τού κόσμου πρεσβεύεις εκάστοτε.

Ο Οίκος

Τό φώς τού κόσμου ο Χριστός, ανύστακτον ιδών σου, τής πίστεως τό όμμα, αγάπης τε τό φίλτρον τό αναπόσπαστον Σεμνή, πρώτη εμφανίζει εαυτόν σοι, αναστάς εκ τού μνημείου, ώκιστα ελθούση μετά μύρων, καί προσιούση σύν δάκρυσι τώ απροσπελάστω, καί αυτός σοι αμειβόμενος, τήν τού Πνεύματος θείαν ενέργειαν δωρείται, καί τής πρός τόν άναρχον Πατέρα ανόδου εμφανίζει σοι βουλήν, καί πέμπει δέ σε, θεία ευαγγέλια τοίς κατεπτηχόσι Μύσταις τής αυτού εγέρσεως απαγγείλαι, Διό μεγίστην πρός αυτόν έχουσα παρρησίαν, υπέρ τού κόσμου πρεσβεύεις εκάστοτε.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή ΚΒ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τής Αγίας Μυροφόρου καί Ισαποστόλου Μαρίας τής Μαγδαληνής.

Στίχοι

· Αφαίς αϋλοις άπτεταί σου, Χριστέ μου,

· Μή μου, πρός ήν έφησας, άπτου, Μαρία.

· Δευτερίη Μαρίη μύσεν εικάδι Μαγδαληνή.

Τή αυτη ημέρα, Μνήμη τής αγίας οσιομάρτυρος Μαρκέλλης.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ'

Παίδες Εβραίων

Νόσους εδίωξας ποικίλας, συνεργούντά σοι, τόν Λόγον κεκτημένη, ώ παρίστασαι νύν, βοώσα Mυροφόρε, Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός εις τούς αιώνας.

Μόνη κατείδες πρό τών άλλων, τήν ζωήν ημών, Χριστόν εγηγερμένον, κηπουρόν δέ αυτόν, υπέλαβες βοώσα, Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός εις τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Έστησας ρύμην τού θανάτου, τόν αθάνατον Θεόν ως συλλαβούσα, καί τεκούσα Αγνή, ώ πάντες μελωδούμεν, Ευλογημένος Πάναγνε, ο καρπός τής σής κοιλίας.

Ωδή η'

Επταπλασίως κάμινον

Λαμπροφανής ο βίος σου, ταίς αυγαίς αστραπτόμενος, ώ Μαγδαληνή, τών εναρέτων πράξεων, τού θείου κηρύγματος, τής πρός τό θείον νεύσεως, καί μαρμαρυγαίς, τής πρός τόν Kτίστην αγάπης, ώ μέλπεις σύν Αγγέλοις, Ιερείς ευλογείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Πρός τώ Σταυρώ παρίστασαι, καθορώσα τήν άδικον, ένδοξε σφαγήν τού εαυτόν κενώσαντος, δι' άφατον έλεος, καί στεναγμοίς καί δάκρυσι, περιαντλουμένη, Τί τό ξένον εβόας, Μαρία τούτο θαύμα; πώς νεκρούται καί θνήσκει, ο θάνατος νεκρώσας, ζωή υπάρχων φύσει;

Θεοτοκίον

Ως τού Θεού μητέρα σε, ομοφρόνως δοξάζομεν, καί τών ποιημάτων, υπερτέραν Πάναγνε, εν σοί γάρ κατάκριμα, τό εξ Αδάμ ηφάνισται, καί η απωσθείσα, ωκειώθη ανθρώπων, ουσία μελωδούσα, Ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Ο Ειρμός

«Επλαπλασίως κάμινον, τών Χαλδαίων ο Τύραννος, τοίς θεοσεβέσιν εμμανώς εξέκαυσε, δυνάμει δέ κρείττονι, περισωθέντας τούτους ιδών, τώ Δημιουργώ, καί Λυτρωτή ανεβόα, Οι Παίδες ευλογείτε, Ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Ωδή θ'

Εξέστη επί τούτω

Πρός θείαν μετετέθης νύν χαρμονήν, Παραδείσου πρός πλάτος ευρύχωρον, πρός νοητάς, καί υπερκοσμίους διαμονάς, όπου οσίων τάγματα, ήχος ένθα πέφυκε καθαρός, λαμπρώς εορταζόντων, Μαρία Μυροφόρε, διό σε πάντες μακαρίζομεν.

Ουδέν προετιμήσω τών επί γής, τής Χριστού τού Θεού αγαπήσεως, αλλά αυτού, μόνου τετρωμένη ταίς καλοναίς, καί ταίς αμέσως Πάνσεμνε, επιπεμπομέναις μαρμαρυγαίς, τοίς, ίχνεσι τοίς τούτου, εβόας επομένη, Σέ μεγαλύνω πολυέλεε.

Θεώσεως τυχούσα θεοποιού, καί χειμάρρουν τρυφώσα τής χάριτος, καί αμοιβάς, πόνων δεχομένη θεαρχικώς, καί Αποστόλων τάγμασι, συναριθμουμένη Μαγδαληνή, μαθήτρια τού Λόγου, τούς πόθω σε τιμώντας, σαίς ικεσίαις διαφύλαττε.

Θεοτοκίον

Ως μήτηρ τού παθόντος υπέρ ημών, ψυχοφθόρων παθών με διάσωσον, ως συμπαθής, λύσον τών πταισμάτων μου τάς σειράς, ως αγαθή αγάθυνον, νύν κεκαμωμένην μου τήν ψυχήν, δαιμόνων επηρείαις, Παρθένε Θεοτόκε, ίνα υμνώ σε τήν πανάμωμον.

Ο Ειρμός

«Εξέστη επί τούτω ο ουρανός, καί τής γής κατεπλαγη τά πέρατα, ότι Θεός, ώφθη τοίς ανθρώποις σωματικώς, καί η γαστήρ σου γέγονεν, ευρυχωροτέρα τών ουρανών, διό σε Θεοτόκε, Αγγέλων καί ανθρώπων, ταξιαρχίαι μεγαλύνουσι».

Εξαποστειλάριον

Γυναίκες ακουτίσθητε

Μαρία κυριώνυμε, καί τού Χριστού Μαθήτρια, σύν ταίς λοιπαίς Μυροφόροις, καί τή Παρθένω Μαρία, καί μόνη θεομήτορι, απαύστως καθικέτευε, τόν σταυρωθέντα Κύριον, υπέρ ημών Μυροφόρε, τών σέ τιμώντων εκ πόθου.

Καί η λοιπή Ακολουθία τού Όρθρου, ως σύνηθες, καί Απόλυσις.