ΤΗ ΚΑ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τών Οσίων Πατέρων ημών Ιωάννου καί Συμεών, τού διά Χριστόν Σαλού.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος δ'

Έδωκας σημείωσιν

Έρημον οικήσαντες, εν ομονοία μακάριοι, τής σαρκός τά κινήματα, ταίς θείαις δεήσεσι, καί ταίς θεωρίαις, ταίς φαεινοτάταις, κατεμαράνατε σοφώς, τήν δέ καρδίαν κατελαμπρύνατε, δοχείον εργασάμενοι, πνευματικών διαδόσεων, Συμεών Ιωάννη τε, μοναζόντων ερείσματα.

Μωραίς προσποιήσεσι, τόν σοφιστήν απεμώρανας, τής κακίας μακάριε, τελών τά παράδοξα, ενεργών σημεία, δαίμονας διώκων, φωταγωγών τούς εν νυκτί, τής αμαρτίας πάτερ υπάρχοντας, καί νούν ανεπιθόλωτον, μέσον θορύβων ετήρησας, Συμεών τήν απάθειαν, εκ Θεού κομισάμενος.

Μέτριος τό φρόνημα, καί συμπαθής καί φιλόθεος, καί αγάπης ανάπλεως, ωράθης θεόπνευστε, ταπεινός καί πράος, άγγελος καθάπερ, επί τής γής περιπατών, καί πολιτείαν έχων ουράνιον, διό επανεπαυσατο, ως καθαρώ σοι μακάριε, Συμεών, ο Πατήρ Υιός, καί τό Πνεύμα τό Άγιον.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Χαίροις ηλιόμορφε, ηλίου άδυτον όχημα, η τόν ήλιον λάμψασα, τόν απειρινόητον, Χαίρε νούς αστράπτων, θείαις φρυκτωρίαις, η λαμπηδών τής αστραπής, η διαυγάζουσα γής τά πέρατα, η όντως χρυσαυγίζουσα, η παγκαλής καί πανάμωμος, η τό φώς τό ανέσπερον, τοίς πιστοίς εξαστράπτουσα.

Η Σταυροθεοτοκίον

Σταυρούμενον βλέπουσα, καί τήν πλευράν ορρυτόμενον, υπό λόγχης η Πάναγνος, Χριστόν τόν φιλάνθρωπον, έκλαιε βοώσα, Τί τούτο Υιέ μου; τί σοι αχάριστος λαός, αποτιννύει ανθ' ών πεποίηκας, καλών αυτοίς καί σπεύδει με, ατεκνωθήναι παμφίλτατε; καταπλήττομαι εύσπλαγχνε, σήν εκούσιον Σταύρωσιν.

Απολυτίκιον Ήχος δ'

Ο Θεός τών Πατέρων ημών ο ποιών αεί μεθ' ημών κατά τήν σήν επιείκειαν, μή αποστήσης τό έλεος σου αφ' ημών, αλλά ταίς αυτών ικεσίας , εν ειρήνη κυβέρνησον τήν ζωήν ημών.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν, οι Κανόνες τής Οκτωήχου, και τών Αγίων ο παρών, ού η Ακροστιχίς.

Μέλπω, Πάτερ, σού τούς δρόμους καί τούς κόπους.

Ωδή α' Ήχος δ'

Θαλάσσης, τό ερυθραίον

Μεθέξει, τή πρός τό θείον Όσιε, φώς εχρημάτισας, καί πρός αυτό χωρήσας Συμεών, εφετών τό ακρότατον, τών αγαθών ελπίδων σου, Πάτερ τό πλήρωμα κατείληφας.

Εφέσει, τή πρός Θεόν πυρούμενος πάντα κατέλιπες, συνοδοιπόρον Πάτερ ευρηκώς, Ιωάννην τόν ένδοξον, μεθ' ού τήν τρίβον ήνυσας, τής σωτηρίας αγαλλόμενος.

Λαμπτήρα, φωτοειδέσι λάμψεσι, καταστραπτόμενον, τού παναγίου Πνεύματος σοφέ, Συμεών σε εγνώρισεν η Εκκλησία, όθεν σου, τή φωτοφόρω μνήμn γέγηθε.

Πλουτήσαι, τά μηδαμώς κενούμενα, επιποθήσαντες, πλούτον καί δόξαν πρόσκαιρον Σοφοί, καί τρυφήν διαρρέουσαν, καί κοσμικόν αξίωμα, γενναιοφρόνως απεκρούσασθε.

Θεοτοκίον

Ωραίαν, καί εκλεκτήν καί πάνσεμνον, κατανοήσας σε, ο τού Θεού Πανάμωμε Υιός, σός Υιός εχρημάτισεν, υιοθετήσας χάριτι, τούς Θεοτόκον σε γεραίροντας.

Ωδή γ'

Ευφραίνεται επί σοί

Προθύμως πρός νοητά, εναπεδύσω Συμεών σκάμματα, τρέπων εχθρού φάλαγγας, θεία συμμαχία τού Πνεύματος.

Ανάλωτος ηδονών, αναδειχθείς πυρκαϊάς έφλεξας, ύλην παθών άνθραξι, θείων προσευχών Αξιάγαστε.

Ταίς μάστιξι τών ευχών, καί εγκρατείας ταίς πληγαίς Όσιε, τήν τών παθών Αίγυπτον, Πάτερ Ιωάννη εμάστιξας.

Ενέκρωσαν τόν εχθρόν, οι ασκηταί σου Ιησού νέκρωσιν, περιχαρώς Δέσποτα, σού τήν ζωηφόρον ποθήσαντες.

Θεοτοκίον

Ρυόμενον τούς βροτούς, παρακοής τού χαλεπού πτώματος, τόν τού παντός αίτιον, άχραντε Πανάμωμε τέτοκας.

Ο Ειρμός

«Ευφραίνεται επί σοί, η Eκκλησία σου Χριστέ κράζουσα, Σύ μου ισχύς Κύριε, καί καταφυγή καί στερέωμα».

Κάθισμα Ήχος α'

Τόν τάφον σου Σωτήρ

Τήν τρίβον τήν στενήν, πλατυνόμενοι πίστει, διώδευσαν ομού, οι Πατέρες οι θείοι, απάσας στενώσαντες μεθοδείας τού δράκοντος, τούτους άπαντες, ευσεβοφρόνως τιμώμεν, εορτάζοντες, τήν Ιεράν αυτών μνήμην, εις δόξαν Χριστού τού Θεού.

Θεοτοκίον

Ελπίς Χριστιανών, Παναγία Παρθένε, όν έτεκες Θεόν, υπέρ νούν τε καί λόγον, απαύστως ικέτευε, σύν ταίς άνω Δυνάμεσι, δούναι άφεσιν, αμαρτιών ημίν πάσι, καί διόρθωσιν, βίου τοίς πίστει καί πόθω, αεί σε δοξάζουσιν.

Η Σταυροθεοτοκίον

Η άσπιλος αμνάς, τόν αμνόν καί ποιμένα, κρεμάμενον νεκρόν, επί ξύλου ορώσα, θρηνούσα εφθέγγετο, μητρικώς ολολύζουσα, Πώς ενέγκω σου, τήν υπέρ λόγον Υιέ μου, συγκατάβασιν, καί τά εκούσια πάθη, Θεέ υπεράγαθε;

Ωδή δ'

Eπαρθέντα σε ιδούσα

Συνωθούμενοι πρός τρίβους δικαιοσύνης, τού θεοφόρου Νίκωνος, θείας πρός επαύλεις, Όσιοι κατήχθητε, σωτήριον έλλαμψιν, τούτου νουθεσίαις πλουτήσαντες.

Ο μοτρόπους καί τά αίσια συμφρονούντας, ο θεοφόρος Όσιοι, υμάς θεωρήσας, θείαις εισηγήσεσι, τώ θείω ενδύματι, τώ τών μοναστών κατεκόσμησεν.

Υπερήστραψεν η χάρις τή σή καρδία, τού Παναγίου Πνεύματος, απλότητι τρόπων, σέ καλλωπιζόμενον, ευρούσα μακάριε, πάτερ Συμεών αξιάγαστε.

Τήν καρδίαν σου πυξίον κεκαθαρμένον, η τού Αγίου Πνεύματος, χάρις ευραμένη, Πάτερ κατεγράψατο, τελείαν απάθειαν, πίστιν καί αγάπην ανόθευτον.

Θεοτοκίον

Ο καθήμενος εν θρόνω τώ επηρμένω, Χερουβικόν ως θρόνον σε, έσχεν εν αγκάλαις, σού αναπαυσάμενος, Μαρία πανύμνητε, ο δεδοξασμένος Θεός ημών.

Ωδή ε'

Σύ Κύριέ μου φώς

Υπέρφωτον αυγήν, Ιωάννη δεξάμενος, ως ήλιος καθωράθης, τών δαιμόνων τό σκότος, μειώσας αξιάγαστε.

Σώ έρωτι Xριστέ, πτερωθέντες οι Όσιοι, τούς έρωτας τών σωμάτων, ως αφρούς θαλαττίους, εμφρόνως απεκρούσαντο.

Δυνάμει θεϊκή, τάς ψυχάς δυναμούμενοι, τήν έρημον κατοικείτε, ερημούντες τά πάθη, Πατέρες ουρανόφρονες.

Θεοτοκίον

Ρούς έστη τής φθοράς, η Παρθένος αφθόρως γάρ, εκύησε Θεον Λόγον, υπέρ φύσιν καί λόγον, Παρθένος διαμείνασα.

Ωδή ς'

Θύσω σοι, μετά φωνής

Ο νούς σου, ολικώς πρός τό θείον τεινόμενος, ταίς ανενδότοις μελέταις, σαρκικής στοργής ηφείδησε πάσης, αγαθών σοι, προξενών Συμεών τήν οικείωσιν.

Μωρίαν, προσποιήσει σοφώς υποκρίνεται, τόν σοφιστήν τής κακίας, Συμεών μωραίνων σεσοφισμέναις, ενεργείαις τού τά πάντα, σοφίζοντος Πνεύματος.

Ου σπίλους, ου ρυτίδας προσδέχη Μακάριε, κόσμου εν μέσω διάγων, καθαραίς δέ μάλλον δεήσεσιν, εκκαθαίρεις, ψυχικών μολυσμών τούς προστρέχοντας.

Υπάρχων, σαρκικών φρονημάτων ανώτερος, τόν λογισμόν ουκ ετρώθης, γυναικών εν μέσω γυμνούμενος, απαθείας, Συμεών, τήν στολήν γάρ ενδέδυσαι.

Θεοτοκίον

Στόματι, λογισμώ καί καρδία πανάχραντε, σέ Θεοτόκον κηρύττω διά σού Θεώ γάρ προσκατηλλάγην, απωσμένος, παραβάσει τό πρίν τού προπάτορος.

Ο Ειρμός

«Θύσω σοι, μετά φωνής αινέσεως Κύριε, η Εκκλησία βοά σοι, εκ δαιμόνων λύθρου κεκαθαρμένη, τώ δι' οίκτον, εκ τής πλευράς σου ρεύσαντι σίματι».

Κοντάκιον Ήχος α'

Χορός Αγγελικός

Τόν βίον ευσεβώς, εκτελέσαντες πίστει, δοχεία καθαρά, τής Τριάδος δειχθέντες, Συμεών Ιωάννη τε, θεοφόροι Πανεύφημοι, νύν αιτήσασθε, τόν ιλασμόν καί ειρήνην, ταίς ψυχαίς ημών, καταπεμφθήναι πλουσίως, Πατέρες πανόλβιοι.

Ο Οίκος

Τής θείας αμπέλου βλαστήματα υπάρχοντες, παιδιόθεν εδέξασθε σοφίαν τήν επουράνιον, ή καί συνοικισθέντες, από γής εχωρίσθητε, καί πρός ύψος εδράμετε, εξ αϋλων τε ανθέων πλέξαντες στέφανον, καί υμών επιθέντες τσίς ηγιασμέναις κάραις πανεύφημοι, ώφθητε κεκοσμημένοι, όθεν εξιλεώσασθε τό θείον, τού δοθήνσί μοι σοφίαν λόγου επαξίως, όπως ανυμνήσω υμών τόν βίον ένδοξοι, όν υπερεδόξασε Χριστός ο Θεός ημών, Πατέρες πανόλβιοι.

Συναξάριον

Τή ΚΑ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τών Αγίων Πατέρων ημών Ιωάννου καί Συμεών, τού διά Χριστόν Σαλού.

Στίχοι

· Έμφρων σύ μωρός, ός βίον παίζων Πάτερ,

· Όφιν φρόνιμον λανθάνεις τέλους άχρι.

· Έρημον είλου, ώ Ιωάννη μάκαρ,

· Δι' ής έρημα ειργάσω σαρκός πάθη.

· Ψευδαέφρων περίφρων Συμεών θάνεν εικάδι πρώτη.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου μάρτυρος, Ακακίου εν τώ Επτασκάλω, Καί τής αθλήσεως τών Aγίων Θεοφίλου, Ιούστου, Τροφίμου καί Ματθαίου, Καί η Σύναξις τής Υπεραγίας Θεοτόκου εν ταίς Αρματίου.

Οι άγιοι τρείς Μάρτυρες οι εν Μελιτηνή κατά πετρών συρόμενοι, καί οι άγιοι μάρτυρες Γεώργιος, Θεόδωρος καί Ευγένιος, ξίφει τελειούνται.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ'

Εν τή καμίνω Αβραμιαίοι

Κεκρατημένος, θεομιμήτως Πάτερ θεία στοργή, άλλους εις τό σώζειν όλον περιχαρώς, σεαυτόν βοών εξέδωκας, Ευλογημένος εί έν τώ ναώ τής δόξης σου Κύριε.

Απ' ουρανών σοι χορηγουμένην Πάτερ δέχη τροφήν, ταύτη δέ εκτρέφεις πάντας τούς ευπειθώς δεχομένους σου τό πρόσταγμα, καί τήν χαμαίζηλον αμαρτίαν λιπόντας μακάριε.

Ιχνηλατήσας τούς τών Πατέρων όρους Σοφέ, λύμην Ωριγένους φεύγειν τού δυσσεβούς, εγγυή σώ τούς κραυγάζοντας, Ευλογημένος εί εν τώ ναώ τής δόξης σου Κύριε.

Θεοτοκίον

Τό τού Υψίστου ηγιασμένον θείον σκήνωμα χαίρε, διά σού γάρ δέδοται η χαρά, Θεοτόκε τοίς κραυγάζουσιν, Ευλογημένη σύ εν γυναιξίν υπάρχεις πανάμωμε.

Ωδή η'

Χείρας εκπετάσας Δανιήλ

Ολόφωτος πέφυκας αστήρ, τούς εν βορβόρω παθών, χειραγωγών πρός ζωήν, ποιείς γάρ γύναια άσεμνα, σωφροσύνη πολιτεύεσθαι, καί εκδιώκεις χαλεπά, βοών νοσήματα, Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Υπάρχων ακέραιος τόν νούν, εν αποκρύψει σοφών, θαυμάτων Όσιε, πολλούς εζώγρησας παίζεσθαι, διά Κύριον ελόμενος, καί μυκτηρίξεσθαι, βοών καθαρωτάτη ψυχή, Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Σύ τεσσαράκοντα ημερών, νήστις τόν δίαυλον, ανύων Όσιε, είχες Θεόν σε σιτίζοντα ουρανίαν αγαλλίασιν, ώ γεγηθότι Συμεών έκραζες πνεύματι, Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Θεοτοκίον

Κυήσασα Λόγον τού Πατρός, ημάς ρυόμενον, Παρθένε άχραντε, αυτόν ικέτευε πάντοτε, τού φωτίσαι τούς υμνούντάς σε, καί περιστάσεως ημάς απολυτρώσασθαι, εκβοώντας, Πάντα τά έργα υμνείτε τόν Κύριον.

Ο Ειρμός

«Χείρας εκπετάσας Δανιήλ, λεόντων χάσματα, εν λάκκω έφραξε, πυρός δέ δύναμιν έσβεσαν, αρετήν περιζωσάμενοι, οι ευσεβείας ερασταί, Παίδες κραυγάζοντες, Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον».

Ωδή θ'

Λίθος αχειρότμητος όρους

Όλη τή Τριάδι προμύθως, ανατεθέντες τή καρδία, καί τάς εξ αυτής μαρμαρυγάς, αγαθοδότως υποδεξάμενοι, φωτοειδείς γεγόνατε, καί τοίς Αγγέλοις συγχορεύετε.

Πόθω θεϊκώ συνημμένοι, καί τή ασκήσει λαμπρυνθέντες, τών ελπιζομένων αγαθών, εν μετουσία ήδη γεγόνατε, καί μακαρίαν εύρατε, θεομακάριστοι απόλαυσιν.

Οι τάς τού εχθρού μεθοδείας, ασκητικώς καταβαλόντες, οι τών μοναζόντων φωστήρες, καλών ιδέαις καταστραπτόμενοι, πρός ουρανούς εχώρησαν, κατατρυφώντες τής Θεώσεως.

Υμών διεδέξατο πόνους, καί τούς ιδρώτας ευφροσύνη, πέρας ουδαμώς κεκτημένη, εν ή τρυφώντες Συμεών Όσιε, καί Ιωάννη ένδοξε, ημών απαύστως μνημονεύετε.

Θεοτοκίον

Σώσόν με τόν πάντων Τεκούσα, καί λυτρωτήν καί ευεργέτην, λύσον τής ψυχής μου τά νέφη, κυρία πάντων Αγία Δέσποινα, καί δυνατόν απέργασαι, κατά παθών τών πολεμούντων με.

Ο Ειρμός

«Λίθος αχειρότμητος όρους, εξ αλαξεύτου σου Παρθένε, ακρογωνιαίος ετμήθη, Χριστός συνάψας τάς διεστώσας φύσεις, διό επαγαλλόμενοι, σέ Θεοτόκε μεγαλόνομεν».

Εξαποστειλάριον

Ο ουρανόν τοίς άστροις

Μίαν ψυχήν Πατέρες, σώμασι φέροντες δυσί, καί σκοπόν είχετε ένα, εν διαφόροις τοίς τρόποις, ώ Συμεών Ιωάννη, διό υμάς ευφημούμεν.

Θεοτοκίον

Ο γλυκασμός τών Αγγέλων, τών θλιβομένων η χαρά, Χριστιανών η προστάτις, παρθένε Μήτηρ Κυρίου, αντιλαβού μου καί ρύσαι, τών αιωνίων βασάνων.

Καί η λοιτή Ακολουθία τού Όρθρου, καί Απόλυσις.