ΤΗ ΙΘ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τής Οσίας Μακρίνης, αδελφής τού Μεγάλου Bασιλείου, καί τού Οσίου Πατρός ημών Δίου.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια αμφοτέρων τών Αγίων ανά τρία.

Στιχηρά τής Οσίας

Ήχος δ'

Έδωκας σημείωσιν

Εμφιλοσοφώτατα, τό τής ψυχής αυτοκίνητον, καί αθάνατον έδειξας, διό καί εσπούδασας, αμιγής κηλίδων, τών τής αμαρτίας, καί καθαρά ρύπου παντός, απαλλαγήναι δεσμών τού σώματος, μηδένα σπίλον έχουσα, μηδέ ρυτίδα θεόληπτε, αλλ' αγνή καί πανάμωμος, τώ νυμφίω παρίστασθαι.

Άφθορον ετήρησας, τήν παρθενίαν καί άσπιλον, καθαρώς βιοτεύσασα, καί πλούτον διένειμας, τού Χριστού πληρούσα, τήν νομοθεσίαν, ώ ηκολούθησας τήν γήν, καταλιπούσα καί τά περίγεια, διό σοι τά ουράνια, καί ουρανόν εχαρίσατο, Ιησούς ο φιλάνθρωπος, καί Σωτήρ τών ψυχών ημών.

Αίγλη κατελάμπετο, φωτοειδεί σου τό πρόσωπον, καί θανούσης Πανεύφημε, Χριστού σε δοξάσαντος, ως αυτού παρθένον, θεοειδεστάτην, ως ελεήμονα φαιδράν, ως συμπαθή τε καί θεορρήμονα, ζωήν γάρ τήν ισάγγελον, επί τής γής Πεπολίτευσαι, καί Θεώ ευηρέστησας, διά βίου λαμπρότητος.

Στιχηρά τού Οσίου

Ως γενναίον εν Μάρτυσι

Ως αστέρα παγκόσμιον, νοητώς ανατείλαντα, τώ τής Εκκλησίας σε στερεώματι, ανευφημούμεν μακάριε, ταίς θείαις σου λάμψεσι, φωτιζόμενοι αεί, καί ψυχήν καί διάνοιαν, οι τιμώντές σου, τήν φωσφόρον ημέραν ετησίως, Ιερέ θαυματοφόρε, τών μονσστών εγκαλλώπισμα.

Ααρών ώσπερ δεύτερος, τώ τής ράβδου βλσστήματι, θείον ιεράτευμα Πάτερ γέγονας, καί ως Μωσής ύδωρ Όσιε, εκ πέτρας εξήγαγες, ως Ηλίας δέ νεκρόν, προσευχή σου εξήγειρας, θαυμαζόμενος, τοίς μεγίστοις σημείοις, καί ταίς θείαις, λαμπρυνόμενος ευκλείαις, Δίε θεόφρον πανόλβιε.

Τήν τού πνεύματος έλλαμψιν, προφανώς κληρωσάμενος, πονηρίας πνεύματα απεδίωξας, καί ιερόν φροντιστήριον, ψυχών κατεσκεύασας, εν ώ σώζεται πληθύς, καθ' εκάστην τιμώσά σου, τά μνημόσυνα, τούς ανδρείους αγώνας, καί θαυμάτων, τά παράδοξα εν πίστει, Δίε Πατέρων τό καύχημα.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Κατακρίσεως λύτρωσαι, Παναγία Θεόνυμφε, καί δεινών πταισμάτων με, τόν ανάξιον, καί τού θανάτου απάλλαξον, ευχαίς σου καί δώρησαι, δικαιώσεως τυχείν, εν ημέρα ετάσεως, ής επέτυχον, τών Αγίων οι δήμοι μετανοία, καθαρθέντα με πρό τέλους, καί τών δακρύων ταίς χύσεσιν.

Η Σταυροθεοτοκίον

Η αμνάς η κυήσασα, τό αρνίον τό άκακον, τό τήν αμαρτίαν ελθόν ιάσασθαι, παντός τού κόσμου πανάμωμε, οικείω εν αίματι, τό σφαγέν υπέρ ημών, καί ζωώσαν τά σύμπαντα, συ με ένδυσον, γυμνωθέντα τής πάλαι αφθαρσίας, εξ ερίου τού σού τόκου, περιβολήν θείας χάριτος.

Απολυτίκιον τής Οσίας

Ήχος πλ. δ'

Εν σοί Μήτερ ακριβώς διεσώθη τό κατ' εικόνα, λαβών γάρ τόν σταυρόν, ηκολούθησας τώ Χριστώ, καί πράττων εδίδασκες, υπεροράν μέν σαρκός, παρέρχεται γάρ επιμελείσθαι δέ ψυχής, πράγματος αθανάτου, διό καί μετά Αγγέλων συναγάλλεται, οσία Μακρίνα τό πνεύμά σου.

Απολυτίκιον τού Οσίου

Ήχος πλ. δ'

Εν σοί Πάτερ ακριβώς διεσώθη τό κατ' εικόνα, λαβών γάρ τόν σταυρόν, ηκολούθησας τώ Χριστώ, καί πράττων εδίδασκες, υπεροράν μέν σαρκός, παρέρχεται γάρ επιμελείσθαι δέ ψυχής, πράγματος αθανάτου, διό καί μετά Αγγέλων συναγάλλεται, Όσιε Δίε τό πνεύμά σου.

Καί Απόλυσις

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν, οι Κανόνες τής Οκτωήχου, καί τών Αγίων οι επόμενοι δύο.

Ο κανών τής Αγίας, ού η Ακροστιχίς.

Νύμφην αγνήν Χριστού σε Μακρίνα στέφω.

Θεοφάνους.

Ωδή α' Ήχος δ'

Ανοίξω τό στόμα μου

Νυμφίον τόν άχραντον, τής τών ψυχών ωραιότητος, Μακρίνα πανένδοξε, όν επεπόθησας, όν ηγάπησας, εξ όλης τής καρδίας, φωτίσαι δυσώπησον, τούς ανυμνούντάς σε.

Υπάρχων η άβυσσος, τής υπέρ νούν αγαθότητος, Χριστέ σού τήν άσπιλον, νύμφην εδόξασας, τήν τώ έρωτι, τώ σώ καθηλουμένην, Μακρίναν τήν άμωμον, καί παναοίδιμον.

Μακρίνα πανεύφημε, τής παρθενίας τό καύχημα, θερμώς διετήρησας, αδιαλώβητον, δι' ασκήσεως, τής σής καί πολιτείας, τήν σάρκα τώ πνεύματι, καθυποτάξασα.

Θεοτοκίον

Φωσφόρος ανέτειλεν, εν ταίς καρδίαις Πανάμωμε, τών πίστει τιμώντων σε, τήν Θεομύτορα, καί διηύγασεν, ημέρα σελασφόρος, Χριστός ο εκ μήτρας σου, λάμψας Θεόνυμφε.

Ο κανών τού Οσίου, φέρων Ακροστιχίδα.

Δόξης κροτώ σε τόν φερώνυμον μάκαρ. Ιωσήφ.

Ήχος δ'

Θαλάσσης, τό ερυθραίον πέλαγος

Διόλου, ταίς πρός τό θείον νεύσεσι, καλλωπιζόμενος, τόν σόν Σταυρόν ανέλαβες σοφέ, καί Χριστώ ηκολούθησας, τό τής σαρκός σου φρόνημα, Δίε νεκρώσας δι' ασκήσεως.

Ορθρίσας, πρός τόν τής δόξης άδυτον, Ήλιον Όσιε, ολοφανής γεγένησαι αστήρ, καί πιστούς κατεφώτισας, τών αρετών μακάριε, καί τών θαυμάτων σου λαμπρότησι.

Ξενώσας, τόν λογισμόν σου Πάνσοφε, τών εν τώ κόσμω τερπνών, υπερκοσμίου δόξης εραστής, αληθέστατος γέγονας, μετά σαρκός τόν άσαρκον, καταπαλαίσας θεία χάριτι.

Θεοτοκίον

Ηλίου τού νοητού Πανάμωμε, σκήνωμα γέγονας, ταίς θεϊκαίς λαμπρότησιν ημάς, ευσεβώς καταυγάσαντος, καί τήν αχλύν διώξαντος, τής αγνωσίας αειπάρθενε.

Τής Οσίας

Ωδή γ'

Ουκ εν σοφία

Ηγλαϊσμένη, καλλονή θεοσδόω καί χάριτι, καί Mαρτύρων ευκλεώς, καταγομένη τό γένος Σεμνή, τόν τρόπον εζήλωσας, τούτων τόν ένθεον.

Νόμω τώ θείω, πειθαρχούσα Παρθένε κατέλιπες, τήν τού βίου ταραχήν, καί τούς θορύβους διέφυγες, νηστείαις δεήσεσι, πόθω σχολάζουσα.

Αγιωσύνην, απαλών εξ ονύχων επόθησας, οφθαλμοίς τε μητρικοίς, τετηρημένη διέμεινας, Μακρίνα πανάφθορος, καί παναμώμητος.

Θεοτοκίον

Γήν σε παρθένον, Παναγία Παρθένε γινώσκομεν, ως τόν στάχυν τής ζωής, ημίν ασπόρως βλαστήσασα, δι' ού στηριζόμενοι, σέ μακαρίζομεν.

Τού Οσίου

Ευφραίνεται επί σοί

Ταίς θείαις μαρμαρυγαίς, καταστραπτόμενος φωστήρ γέγονας, φωταγωγών πίστει σοι, τούς προσερχoμένους μακάριε.

Ωδήγησας πρός ζωήν, τούς επομένους σοι καλώς Όσιε, τά τής σαρκός πάθη γάρ, θεία δυναστεία ενέκρωσας.

Συνήφθης θεοπρεπώς, τοίς ουρανίοις, επί γής βίον γάρ, αγγελικόν έζησας, Δίε θεοφόρε Πατήρ ημών.

Θεοτοκίον

Ενώκησεν επί σοί, ο κατοικών τούς ουρανούς Άχραντε, όν εκτενώς αίτησαι, σώσαι τάς ψυχάς τών υμνούντων σε

Ο Ειρμός

«Ευφραίνεται επί σοί, η Εκκλησία σου Χριστέ κράζουσα, Σύ μου Ισχύς Κύριε, καί καταφυγή, καί στερέωμα».

Κάθισμα τής Οσίας

Ήχος α'

Τόν τάφον σου Σωτήρ

Η άμωμος αμνάς, καί αγνή τώ Κυρίω, συνήφθης μυστικώς, εν σεμνότητι βίου, τώ κάλλει τής χάριτος, σεαυτήν ωραϊσασα, όθεν είληφας, τών ιαμάτων τήν χάριν, ιατρεύουσα, τά αρρωστήματα πάντα, δυνάμει τού Πνεύματος.

Τού Οσίου Ήχος πλ. δ'

Τήν Σοφίαν καί Λόγον

Tώ Θεώ από βρέφους ανατεθείς, καί αυτώ μέχρι τέλους ακολουθών, Πατήρ ημών Όσιε, χαρισμάτων τετύχηκας, καί τών δαιμόνων πλήθη, διώξας τή χάριτι, εις τού Κυρίου αίνον, μονήν ωκοδόμησας, όθεν παραδόξως, καί νεκρούς ηξιώθης, εγείραι πανεύφημε, αδιστάκτω δεήσει σου, διά τούτο βοώμέν σοι, Πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοις εορτάζουσι πόθω, τήν αγίαν μνήμην σου.

Θεοτοκίον

Πειρασμοίς πολυπλόκοις περιπεσών, εξ εχθρών αοράτων καί ορατών, τώ σάλω συνέχομαι τών αμέτρων πταισμάτων μου, καί ως θερμήν αντίληψιν, καί σκέπην γινώσκων σε, τώ λιμένι προστρέχω, τής αγαθότητος, όθεν Παναγία, τόν εκ σού σαρκωθέντα, ασπόρως ικέτευε, υπέρ πάντων τών δούλων σου, τών απαύστως υμνούντων σε, πρεσβεύουσα αυτώ εκτενώς, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς προσκυνούσιν εν πίστει, τόν άχραντον τόκον σου.

Η Σταυροθεοτοκίον

Τής πλευράς λογχευθείσης σου πλαστουργέ, τού τήν μήτραν αλόχευτον τήν εμήν, τηρήσαντος τώ τόκω σου, καί λογχεύσαντος τύραννον, αναπλάττις Εύαν, τήν θείαν ανάπλασιν, πλαστουργηθείς τή φύσει, Αδάμ πρώτου δεύτερος, όθεν αφυπνώσας, τόν φυσίζωον ύπνον, ζωήν πάσι δέδωκας, ως εξ ύπνου γάρ ήγειρας, πάντας Λόγε υπνώσει σου, εμού δέ τήν καρδίαν δεινώς, κατελόγχευσας Τέκνον τώ πάθει σου, καί τή σή αφυπνώσει, ζωής με εστέρησας.

Τής Οσίας

Ωδή δ'

Ο καθήμενος εν δόξη

Νεκρωθείσα νύν τώ κόσμω, καί τού κόσμου τοίς πράγμασι, τώ Θεώ ζήν μόνω, πόθω θεϊκώ εδικαίωσας, τού σού νυμφίου τό κάλλος διασώζουσα, αδιάφθορον, καί καθαρόν Πανσεβάσμιε.

Η ζηλώσασα τήν θέκλαν, τήν σεπτήν πρωτομάρτυρα, καί τόν θείον ταύτης, βίον μιμουμένη τής πίστεως, εξ επιπνοίας ενθέου, ταύτης άνωθεν, καί τό όνομα, συμβολικώς υπεδέξατο.

Νυμφαγωγούσα παρθένους, σύ Mακρίνα προσήγαγες, τώ παρθένω Λόγω, τώ εκ τής Παρθένου εκλάμψαντι, τώ απαθεί γάρ οικείαν καί αρμόδιον, τήν απάθειαν, ταύταις σαφώς υπεδείκνυες.

Θεοτοκίον

Χαρισμάτων θεία ρείθρα, καί πηγαί τών ιάσεων, καί τού θείου πλούτου, αι διανομαί διαδίδονται, ζωαρχικής εκ παλάμης Θεονύμφευτε, τού τεχθέντος, εκ τής σής γαστρός χαριτώνυμε.

Τού Οσίου

Επαρθέντα σε ιδούσα

Τή τού Πνεύματος αϋλω λαμπαδουχία, τόν νούν σου φωτιζόμενος, σαρκός τήν απάτην, όνειρον λελόγισαι, τήν άνω σε μένουσαν, πόλιν θεοφόρε σκοπούμενος.

Ομβροτόκος ως νεφέλη τή Βυζαντίδι, επιφανείς κατήρδευσας, ταύτην ταίς αρδείαις, τής διδασκαλίας σου, ψυχών φροντιστήριον, Δίε ανεγείρας λαμπρότατον.

Νεκρωθείς τή αμαρτία δι' εγκρατείας, νεκροίς τό ζήν δεδώρησαι, θεία συμμαχία, ύδωρ δέ ανέβλυσας ημίν κατανύξεως, Δίε τοίς τελούσι τήν μνήμην σου.

Θεοτοκίον

Φωτοφόρον σε λυχνίαν τό θείον φέγγος, εν σή γαστρί βαστάσασαν, έγνωμεν, Παρθένε, όθεν δυσωπούμέν σε, φωτί σου καταύγασον, πάντων τάς ψυχάς τών υμνούτων σε.

Τής Οσίας

Ωδή ε'

Ασεβείς ουκ όψονται

Ρυπωθήναι πάθεσι, τό κάλλος τό σεπτόν, τής ψυχής καί θεοειδές, ουκ ηνέσχου πάνσοφε, κάλλος τό άφραστον, τού σεπτού Νυμφίου σου, εννοούσα Καλλιπάρθενε.

Ισχυράν παράκλησιν, πλουτούσα τόν Χριστόν, ασφαλή τε καί αρραγή, τών παθών ενέκρωσας, τό πολυτάραχον, εκ νυκτός ορθρίζουσα, καί δοξάζουσα τόν Κύριον.

Σταθηράν ετήρησας, τήν γνώμην τώ Χριστώ, επ' αυτώ γάρ από γαστρός, επερρίφης άμωμε, ώ καί ανέθηκας, καί ψυχήν καί σώμά σου, εκ νεότητος ασκήσασα.

Θεοτοκίον

Τόν Χριστόν εγέννησας, τόν Κτίστην τού παντός, τόν ημάς πρός διαφθοράν, εκουσίως ρεύσαντας, αναμορφώσαντα, καί πρός δόξαν άφραστον, Θεoμήτορ ανυψώσαντα.

Τού Οσίου

Σύ Κύριέ μου φώς

Εν όρει Ιεράς, πολιτείας ιστάμενος, τών βάσεων τής καρδίας, υπελύσω τά πάθη, καί τώ Θεώ ωμίλησας.

Ράβδου ως Ααρών, ξενοτρόπω βλαστήματι, γεγένησαι θεοφόρε, Ιερόν τού Δεσπότου, καί θείον Ιεράτευμα.

Ωθείων δωρεών, εκ Θεού δωρουμένων σοι! δικέλλη γάρ προσευχών σου, ύδωρ ζων εκ λαγόνων τής γής, Πάτερ εξήγαγες.

Θεοτοκίον

Νούς ουκ αγγελικός, ουκ ανθρώπινος δύναται, Πανάμωμε ερμηνεύσαι, τής φρικτής σου λοχείας, τό βάθος τό απόρρητον.

Τής Οσίας

Ωδή ς'

Θύσω σοι, μετά φωνής

Ο πόθος, τού Χριστού ενακμάζων σαφέστατα, τή διανοία σου πάσαν, αρετής ιδέαν διαφερόντως, εμφυτεύει, καί ευσεβείας θεία διδάγματα.

Υμνούσα, τόν Θεόν ταίς απαύστοις δεήσεσι, τήν καρτεράν επεσπάσω παρ' αυτού Παρθένε επικουρίαν, καί ενθέου, παρθενίας τήν χάριν απείληφας.

Στεφάνω, τών χαρίτων Χριστός εστεφάνωσεν, ως καθαράν σε Παρθένον, καί χορού παρθένων καθηγουμένην, καί θαλάμοις, ουρανίοις θεόφρον εσκήνωσεν.

Θεοτοκίον

Ενώσει, τά τό πρίν διεστώτα συνέδραμε, δυό γάρ φύσεις αλλήλαις, ηνωμένας έτεκες απορρήτως, Θεόν Λόγον, αληθώς σαρκωθέντα Πανάμωμε.

Τού Οσίου

Ειρμός ο αυτός

Ύψωσας, πρός Θεόν τής καρδίας τόν έρωτα, καί εταπείνωσας πάθη, καί οφρύν δαιμόνων κατέβαλες, θεοφόρε, μοναστών αδιάσειστον έρεισμα.

Μαστίξας, εγκρατείας πληγαίς Πάτερ Όσιε, γήν τών παθών ελυτρώσω, τής αυτών δουλείας πλήθος αζύγων, καί μιγάδων, ευσεβώς επομένων σοι ένδοξε.

Όλβιος, αρετών καί θαυμάτων λαμπρότησι, γεγενημένος μετέβης, πρός τήν άνω πόλιν Δίε θεόφρον, καί πρεσβεύεις, λυτρωθήναι κινδύνων τήν ποίμνην σου.

Θεοτοκίον

Νέκρωσον, τής ψυχής μου τά πάθη πανάμωμε, η τήν ζωήν τών απάντων, απορρήτω λόγω κυήσασα, καί τόν νούν μου, ταρασσόμενον Κόρη ειρήνευσον.

Ο Ειρμός

«Θύσω σοι, μετά φωνής αινέσεως Κύριε, η Εκκλησία βοά σοι, εκ δαιμόνων λύθρου κεκαθαρμένη, τώ δι' οίκτον, εκ τής πλευράς σου ρεύσαντι αίματι».

Κοντάκιον Ήχος β'

Τά άνω ζητών

Αγνεία ψυχής, ενθέως οπλισάμενος, καί άπαυστον ευχήν, ως λόγχην χειρισάμενος, κραταιώς διέκοψας, τών δαιμόνων Δίε τάς φάλαγγας, θαυματουργέ Πατήρ ημών, πρεσβεύων απαύστως υπέρ πάντων ημών.

Ο Οίκος

Πώς επαινέσω τούς σούς αγώνας, Όσιε Πάτερ, ο τάλας; τών δακρύων δέ πώς τό πέλαγος εξερεύξομαι; σύ γάρ τώ βίω ενδιαπρέπων, τών Αγγέλων κατέλαβες τήν χορείαν, πάντα σχεδόν τά πάθη εγκρατεία νεκρώσας σοφέ, καί σάρκα δουλαγωγήσας, καθυπέταξας ταύτην τώ πνεύματι, ευχήν δέ έχων ως μάχαιραν, τόν τού σκότους προστάτην κατέβαλες, πρεσβεύων απαύστως υπέρ πάντων ημών.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή ΙΘ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τής οσίας Μακρίνης, αδελφής τού Μεγάλου Βασιλείου.

Στίχοι

· Φρονoύσ' αδελφά τοίς αδελφοίς Μακρίνα,

· Τούτοις αδελφά συγκατοικείς καί πόλον.

· Τή δ' ενάτη δεκάτη Μακρίναν νόες ένθεν άειραν.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Δίου τού θαυματουργού.

Στίχοι

· Γεύη τελευτής καί σύ, παμμάκαρ Δίε,

· Ένδοξε κλήσιν, αλλά καί πράξιν πλέον.

Τή αυτή ημέρα, οι άγιοι τέσσαρες συνασκηταί εν ειρήνη τελειούνται.

Μνήμη τού εν αγίοις πατρός ημών Θεοδώρου, τού κατά τήν Λαύραν τού αγίου Σάββα ασκήσαντος, καί έπειτα αρχιεπισκόπου Εδέσσης γεγονότος.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Τής Οσίας

Ωδή ζ'

Ο διασώσας εν πυρί

Mόνον ποθούσα τόν Χριστόν, καί τελειοτάτης αγάπης, ως τετρωμένη προφανώς, ανεβόας, Δραμούμαι οπίσω σου, υπερύμνητε Κύριε, ο Θεός ο τών Πατέρων ευλογητός εί.

Απωσαμένη τών παθών, τάς πολυταράχους κινήσεις, τής απαθείας τόν φαιδρόν, ενεδύσω χιτώνα κραυγάζουσα, Υπερύμνητε Κύριε, ο Θεός ο τών Πατέρων ευλογητός εί.

Καταλαβούσα τήν οφρύν, τήν θηριωδώς επηρμένην, τού αρχεκάκου δυσμενούς, τό βραβείον τής νίκης απείληφας, Αξιάγαστε ψάλλουσα, ο Θεός ο τών Πατέρων ευλογητός εί.

Θεοτοκίον

Ρήξον πταισμάτων τάς σειράς, τή σή μητρική παρρησία, τών ευσεβώς τε καί πιστώς, μελωδολυντων τώ τόκω σου Πάναγνε, Υπερύμνητε Κύριε, ο Θεός ο τών Πατέρων ευλογητός εί.

Τού Οσίου

Εν τή καμίνω

Μονήν Τριάδος, τήν σήν καρδίαν απετέλεσας, όθεν μοναστών ανήγειρας ευαγές, θεοφόρε φροντιστήριον, Ευλογημένος εί ο Θεός μου, κραυγάζων καί Κύριος.

Αναστομώσας, σού τήν πηγήν τών θαυμάτων Πάτερ Όσιε, ύδωρ σωτηρίας έβλυσας, τοίς πιστώς εκτελούσί σου τήν κοίμησιν, Δίε θαυμάσιε, τών μοναστών φωστήρ διαυγέστατε.

Κατακοσμήσας, ταίς αρεταίς τόν βίον σου γέγονας, όλος φωταυγής, καί στύλος φωτοειδής, τών ψαλλόντων προηγούμενος, Ευλογημένος εί εν τώ ναώ, τής δόξης σου Κύριε.

Θεοτοκίον

Αγιωτέραν, τών Χερουβίμ σέ απειργάσατο κόρη, ο Θεός ο Άγιος εμφανώς, αγιάζων τούς κραυγάζοντας, Ευλογημένη σύ εν γυναιξίν, υπάρχεις πανάμωμε.

Τής Οσίας

Ωδή η'

Παίδας ευαγείς

Ιεροπρεπεί σου πολιτεία, καί βίω κεκαθαρμένω διαπρέπουσα, άσυλον ανάθημα, κάλλος τε απόθετον, θεοειδές αγλάϊσμα, ώφθης Πανεύφημε, τόν Κύριον υμνείτε βοώσα, καί υπερυψούτε, αυτόν εις τούς αιώνας.

Νέκρωσιν παθών ενδεδυμένη, πρός θείαν αθανασίαν μεταβέβηκας, άριστα διδάξασα, καί φιλοσοφώτατα, τό τής ψυχής αθάνατον, καί αυτοκίνητον, Τόν Κύριον υμνείτε βοώσα, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Αίγλη τριλαμπούς φωτοχυσίας, τόν νούν λαμπομένη καί τό πρόσωπον, ύπνωσας Πανόλβιε, ύπνον τόν μακάριον, μετ' ευφροσύνης βλέπουσα τόν σοί ποθούμενον, καί Κύριον υμνείτε βοώσα, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Σέ τήν κιβωτόν τήν παναγίαν, τήν επισκιαζομένην θείω Πνεύματι, τήν τόν προαιώνιον, Λόγον καί αϊδιον, δι' ευσπλαγχνίαν άφατον, ενανθρωπήσαντα, τεκούσαν Θεομήτορ, υμνoύμεν, καί υπερυψούμεν, εις πάντας τούς αιώνας.

Τού Οσίου

Χείρας εκπετάσας Δανιήλ

Ράβδου σου βλαστήματι Θεός τήν σήν κατάκαρπον, ψυχήν εδήλου Σοφέ, καταφυτεύουσαν έγκαρπα, λογικά φυτά θεία ροπή, εν Παραδείσω τής τρυφής, τών μοναστών τήν πληθύν, τών βοώντων, Πάντα τά έργα υμνείτε τόν Κύριον.

Ο νούς σου ταίς θείαις καλλοναίς, καταστραπτόμενος, ωραίος πέφυκε, καί νύν τό έσχατον έφθασε, τών καλών ως καθαρώτατος, θέσει θεούμενος αεί, καί μέλπων πάντοτε, Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Ίνα σε φωναίς χαρμονικώς, πανηγυρίζοντες, Δίε γεραίρωμεν, σώσον τήν ποίμνην σου πάντοτε, τήν σήν μνήμην εορτάζουσαν, καί καθοδήγει πρός Θεού, εισόδους ψάλλουσαν, Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Kύριον.

Θεοτοκίον

Ώφθης πλατυτέρα ουρανών, Θεόν χωρήσασα, Μαρία πάναγνε, όν καθικέτευε Δέσποινα, τών παθών τών συνεχόντων με, καί τής μελλούσης φοβεράς δίκης με ρύσασθαι, τόν βοώντα, Πάντα τά έργα υμνείτε τόν Κύριον.

Ο Ειρμός

«Χείρας εκπετάσας Δανιήλ, λεόντων χάσματα, εν λάκκω έφραξε, πυρός δέ δύναμιν έσβεσαν, αρετήν περιζωσάμενοι, οι ευσεβείας ερασταί, Παίδες κραυγάζοντες, Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον».

Τής Οσίας

Ωδή θ'

Εύα μέν τώ τής παρακοής

Τό έλεος όντως τού Θεού τό πλούσισν, μιμουμένη διετέλεσας, τρέφουσα πάντας τούς πενία, καταπεπονημένους πανεύφημε, εντεύθεν ο ελεήμων εδόξασε, σέ τήν φανείσαν ελεήμονα.

Ενώπιον έστης τού Θεού Πανένδοξε, φωτοφόρον φώς γάρ γέγονας, βίω καί λόγω κοσμουμένη, καί τοίς παντοδαποίς προτερήμασι, καί γένους τήν ευδοξίαν λαμπρύνουσα, ταίς υπερτάταις αναβάσεσι.

Φανότατον ώκησας παστόν, καί θάλαμον, ώ Μακρίνα επουράνιον, ένθα παρθένε γενομέν, σύν τοίς Αχιερεύσι συγγόνοις σου, δυσώπει παρρησία τόν Κύριον πάντας, σωθήναι τους υμνούντάς σε.

Θεοτοκίον

Ωραίος εν κάλλει ο καρπός καί έκλαμπρος, παρά πάντας τής κοιλίας σου, σύ γάρ Παρθένε Θεοτόκε, Θεόν σεσαρκωμένον εγέννησας, φανέντα εις τό σώσαι τόν άνθρωπον, όθεν σε πάντες μεγαλύνομεν.

Τού Οσίου

Λίθος αχειρότμητος όρους

Σέ τών αρετών ευμορφία, Πάτερ ως Άγγελον φανέντα, καί πρός ουρανούς αναπτάντα, κεχρυσωμένας έχοντα πτέρυγας, περιχαρώς γεραίρομεν, καί ευσεβώς εγκωμιάζoμεν.

Ήλιος πολύφωτος ώσπερ, εκ τής Εώας ανατείλας, Δίε Πανταχού τάς ακτίνας, τών άρετών τε καί τών θαυμάτων σου, περιφανώς εξήπλωσας, φωταγωγών κόσμου τά πέρατα.

Φέγγος πρός ανέσπερον Πάτερ, φωτοειδής γεγενημένος, τή τών αρετών φωταυγία, μετέβης χαίρων καί κατεσκήνωσας, όπου Οσίων πνεύματα, υπέρ τής ποίμνης σου δεόμενος.

Θεοτοκίον

Φείσαί μου Χριστέ όταν έλθης, κρίναι τόν κόσμον μετά δόξης, έχων δυσωπούσάν σε Λόγε, τήν Θεοτόκον τήν αειπάρθενον, τά τών Αγγέλων τάγματα, καί τών Οσίων τήν ομήγυριν.

Ο Ειρμός

«Λίθος αχειρότμντος όρους, εξ αλαξεύτου σου Παρθένε, ακρογωνιαίος ετμήθη, Χριστός συνάψας τάς διεστώσας φύσεις, διό επαγαλλόμενοι, σέ Θεοτόκε μεγαλύνομεν».

Καί η λοιπή, Ακολουθία τού Όρθρου, ως σύνηθες, καί Απόλυσις.