ΤΗ ΙΗ' ΤOΓ ΑΥΤOΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Αιμιλιανού.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Είς τό, Κύριε εκέκραξα, ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος δ'

Έδωκας σημείωσιν

Ενέδυσας Κύριε, τόν αθλοφόρον σου δύναμιν, τήν εξ ύψους αήττητον, καί τούτον ενίσχυσας, διά σέ βασάνους, εξ εχθρών ανόμων, υπενεγκείν αθλητικώς, καί μαρτυρίου στέφανον δέξασθαι, δι' ού ημίν συγχώρησιν, αμαρτημάτων κατάπεμψον, Ιησού παντοδύναμε, ο Σωτήρ τών ψυχών ημών.

Σταυρόν οπλισάμενος, ο αθλοφόρος σου Κύριε, καί σώ ζήλω πυρούμενος, ειδώλων ενέπρησε, τά τεμένη πάντα, καί τάς παρατάξεις, τού αρχεκάκου καθελών, Αιμιλιανός ο ένδοξος, βραβεία νίκης Δέσποτα, τήν βασιλείαν απείληφε, παρά σού τήν ουράνιον, καί πρεσβεύει σωθήναι ημάς.

Αστέρα υπέρλαμπρον, τή Eκκλησία ανέδειξας, Αιμιλιανόν τόν μάρτυρα, οπλίτην τε άριστον, δαδουχούντα πάσαν, νύν τήν οικουμένην, θαυματουργίαις μυστικαίς, καί αθεϊας σκότος ελαύνοντα, υφ' ού φωταγωγούμενοι, θεοπρεπώς ανυμνούμέν σε, Ιησού παντοδύναμε, ο Σωτήρ τών ψυχών ημών.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Τόν ρύπον απόσμηξον, τής ταλαιπώρου καρδίας μου, Θεοτόκε πανύμνητε, καί πάντα τά τραύματα, καί τά έλκη ταύτης, τά εξ αμαρτίας, εναποκάθαρον αγνή, καί τού νοός μου στήσον τό άστατον, όπως τήν δυναστείαν σου, καί τήν μεγάλην αντίληψιν, μεγαλύνω ο άθλιος, καί αχρείος ικέτης σου.

Η Σταυροθεοτοκίον

Νεκρούμενον βλέπουσα, Χριστόν η πάναγνος Δέσποινα, καί νεκρούντα τόν δόλιον, ως Δεσπότην κλαίουσα, ύμνει τόν εκ σπλάγχνων, αυτής προελθόντα, καί τό μακρόθυμον αυτού, αποθαυμάζουσα ανεκραύγαζε, Τέκνον μου ποθεινότατον, μή επιλάθη τής δούλης σου, μή βραδύνης φιλάνθρωπε, τό εμόν καταθύμιον.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν. Οι Κανόνες τής Οκτωήχου, καί τού Αγίου ο παρών, ού η Ακροστιχίς.

Aιμιλιανού μάρτυρος μέλπω κλέοος. Ιωσήφ.

Ωδή α' Ήχος δ'

Ανοίξω τό στόμα μου

Αινέσωμεν σήμερον, τόν επί πάντων Θεόν ημών, καί τούτου τόν Mάρτυρα, ανευφημήσωμεν, εναθλήσαντα, νομίμως καί τής νίκης, τό στέφος αράμενον, σθένει τού Πνεύματος.

Ισχύν ενδυσάμενος, τού τήν ημών αγαθότητι, ασθένειαν ένδοξε, Mάρτυς φορέσαντος, απεγύμνωσας, ειδώλων ασθενείας, τό ιμάταιον φρύαγμα, θεομακάριστε.

Μονάδα τρισάριθμον, ενιζομένην ταυτότητι, αοίδιμε φύσεως, χαίρων εκήρυξας, καί πολύθεον, διέλυσας απάτην, αθλήσας στερρότατα, Αξιοθαύμαστε.

Θεοτοκίον

Ισχύς μου καί ύμνησις, καί φωτισμός τής καρδίας μου, υπάρχει πανάμωμε, Χριστός ο Κύριος, όν εκύησας, εν δύο ταίς ουσίαις, μιά υποστάσει δέ, κατανοούμενον.

Ωδή γ'

Τούς σούς υμνολόγους

Λύχνος τοίς ποσί σου εγενήθη, καί φώς σού ταίς τρίβοις αληθώς, ο νόμος τού Θεού ημών, δι' ού καθυπεσκέλισας, παρανομούντων βήματα, μαρτυρικώς κλεϊζόμενος.

Ιθύνας νοός σου τάς πορείας πρός θείου θελήματος Σοφέ, λιμένα γαληνότατον, πολυθεϊας θάλασσαν, Κυματουμένην πνεύματι, τής πονηρίας διέφυγες.

Αιμιλιανού τούς θείους άθλους, τήν πίστιν καί μέχρι τελευτής, ανδρείαν κατεπλάγησαν, Δυνάμεις αι ουράνιαι, όπως σαρκί τόν άσαρκον, ταπεινωθείς καταβέβληκε.

Θεοτοκίον

Νόμους τούς τής φύσεως λαθούσα, εν τώ υπέρ φύσιν τοκετώ, Παρθένος μετά γέννησιν, Παρθενομήτορ έμεινας, τόν πλαστουργόν γάρ άχραντε, απάσης κτίσεως τέτοκας.

Ο Ειρμός

«Τούς σούς υμνολόγους Θεοτόκε, ως ζώσα καί άφθονος πηγή, θίασον συγκροτήσαντας, πνευματικόν στερέωσον, καί εν τή θεία δόξα σου, στεφάνων δόξης αξίωσον».

Κάθισμα Ήχος γ'

Θείας πίστεως

Πυρπολούμενος, τώ θείω ζήλω, πύρ ομόδσυλον, ουκ επτοήθης, αλλ υπελθων απτοήτω θελήματι, τήν αναφθείσαν πυράν ωλοκαύτωσαι, καί τώ Δεσπότη, ως θύμα προσήνεξαι, Μάρτυς ένδοξε, Χριστόν τόν Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν τό μέγα έλεος.

Θεοτοκίον

Θείας φύσεως, ουκ εχωρίσθη, σάρξ γενόμενος, εν τή γαστρί σου, αλλά Θεός ενανθρωπήσας μεμένηκεν, ο μετά τόκον Παρθένον φυλάξας σε, ως πρό τού τόκου Μητέρα πανάμωμον, μόνος Κύριος, αυτόν εκτενώς ικέτευε, σωθήναι δεόμεθα τάς ψυχάς ημών.

Η Σταυροθεοτοκίον

Η αμίαντος, αμνάς τού Λόγου, η ακήρατος Παρθενομήτωρ, εν τώ Σταυρώ θεασαμένη κρεμάμενον, τόν εξ αυτής ανωδινως εκλάμψαντα, μητροπρεπώς, θρηνωδούσα εκραύγαζεν, Οίμοι! Τέκνον μου, πώς πάσχεις θέλων ρύσασθαι, παθών τής ατιμίας τόν άνθρωπον.

Ωδή δ'

Ο καθήμενος εν δόξη

Ο Θεού σε θείος έρως, παραδόξως ανέφλεξε, όθεν τών μαστίγων, τό πικρόν καί πυράν εκαρτέρησας, καί τούς θεούς τών αθέων ενεπύρισας, καί ψυχάς, Παμμάκαρ, τών πιστών κατεδρόσισας.

Υπερείδες τά παρόντα, διά μόνα τά μένοντα, καί τώ θείω πόθω, όλην την ψυχήν σου προσέδησας, τής ασεβείας τό κράτος όθεν έλυσας, αθλοφόρε Αιμιλιανέ αξιάγαστε.

Μίαν φύσιν μίαν δόξαν, τρισηλίου θεότητος, ευσεβώς δοξάζων, Αιμιλιανέ πρός τό στάδιον, ως στρατιώτης γενναίος εισελήλυθας, καί τόν δράκοντα, τόν ισχυρόν κατηδάφισας.

Θεοτοκίον

Αγιάσματός σε τόπον, τού ημάς αγιάσαντος, Παναγία Κόρη, μόνην ευρεθείσαν δοξάζομεν, δι' ού οι γήν κατοικούντες ουρανώθημεν, καί ζωής αληθινής ηξιώθημεν.

Ωδή ε'

Εξέστη τά σύμπαντα

Ρανίσι κατέσβεσας, τών ιερών αιμάτων σου, Αιμιλιανέ πύρ αθεϊας, όθεν θαυμάτων πηγήν ανέβλυσας, λίμνας αναστέλλουσαν παθών, νόσους κατακλύζουσαν, καί βυθίζουσαν δαίμονας.

Ταθέντα σε τύπτεσθαι, ο δυσσεβής προσέταττεν, όθεν σπαραττόμενος τήν σάρκα, καί ταίς αικίαις τραυματιζόμενος, τού τραυματισθέντος εν Σταυρώ, πάθος εξεικόνισας, Αθλητά τό μακάριον.

Υπάρχων ανάπλεως, τών δωρεών τού Πνεύματος, νόσους ανιάτους θεραπεύεις, αρρωστημάτων παύεις τόν καύσωνα, πνεύματα διώκεις πονηρά, πάσι τοίς εν θλίψεσι, βοηθείς Αξιάγαστε.

Θεοτοκίον

Ρομφαία τρωθέντα με, τής αμαρτίας ίασαι, τώ δραστικωτάτω σου φαρμάκω, η τόν Σωτήρα Χριστόν κυήσασα, λόγχη τόν τρωθέντα δι' εμέ, Άχραντε καί τρώσαντα, τήν καρδίαν τού όφεως.

Ωδή ς'

Ήλθον εις τά βάθη

Όλβιος καί πλήρης θείας δόξης, τώ μαρτυρίω Μάκαρ, εχρημάτισας καί μετ' Αγγέλων, τούς ουρανούς, κατοικείς δεόμενος, τού σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Σώματος θνητού σύ ουκ εφείσω, αθανασίαν όθεν, διαμένουσαν κατεκληρώσω, θανατωθεις, διά πόθον Ένδοξε, τού τά πάθη θανατώσαντος.

Μύρον αναβλύζει οία ρείθρον, η τών λειψάνων θήκη, σού πανόλβιε γενναίε Μάρτυς, καί καταργεί, τά δυσώδη πάντοτε, τών ανθρώπων αρρωστήματα.

Θεοτοκίον

Εύα μέν ετρύγησε τού ξύλου, καρπόν θανατηφόρον, σύ δέ Πάναγνε ζωής τό ξύλον, καρπογονείς, ού η γεύσις άπαντας, τούς θανόντας ανεζώωσεν.

Ο Ειρμός

«Ήλθον εις τά βάθη τής θαλάσσης, καί κατεπόντισέ με, καταιγίς πολλών αμαρτημάτων, αλλ' ως Θεός, εκ βυθού ανάγαγε, τήν ζωήν μου ως φιλάνθρωπος».

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή ΙΗ' τού αυτού μηνός, μνήμη τού Αγίου μάρτυρος Αιμιλιανού.

Στίχοι

· Αιμιλιανός εις πυράν βεβλημένος,

· Χριστώ παραστάς, τέρπεται σύν Αγγέλοις.

· Ογδοάτη δεκάτη φλογί Αιμιλιανός εβλήθη.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων Παύλου, θεής καί Ουαλεντίνης.

Μνήμη τού αγίου μάρτυρος Υακίνθου τού εν Αμάστριδι.

Ο άγιος μάρτυς Μάρκελλος εν κραβάτω πυρακτωθέντι απλωθείς τελειούται.

Οι άγιοι μάρτυρες Δάσιος καί Μάρων ξίφει τελειούνται.

Ο όσιος Παμβώ εν ειρήνη τελειούται.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς, Αμήν.

Ωδή ζ'

Ουκ ελάτρευσαν

Λαμπρυνόμενος, τή χάριτι Μακάριε, τού θείου Πνεύματος, τήν τής καμίνου πυράν, υπήλθες καί έψαλλες, Μάρτυς θεόπνευστε, Υπερύμνητε, ο τών Πατέρων Κύριος, καί Θεός ευλογητός εί.

Πυρακτούμενος, τώ έρωτι Μακάριε, τού εραστού σου Χριστού, τό πύρ ουκ έπτηξας, εν ώ δροσιζόμενος, πνεύματι έψαλλες, Υπερύμνητε, ο τών Πατέρων Κύριος, καί Θεός ευλoγητός εί.

Ωραιότητι, τών άθλων εξωμoίωσαι τοίς ασωμάτοις Σοφέ, ωραιοτάτω Χριστώ, μεθ' ών παριστάμενος, μέλπεις γηθόμενος, Υπερύμνητε, ο τών Πατέρων Κύριος, καί Θεός ευλογητός εί.

Θεοτοκίον

Κυριώνυμε, Θεόνυμφε τό Χαίρέ σοι, πίστει κραυγάζομεν, καί γάρ εκύησας, χαράν ανεκλάλητον, Χριστόν τόν Κύριον, ώ κραυγάζομεν, Ο τών Πατέρων Κύριος, καί ευλογητός εί.

Ωδή η'

Παίδας ευαγείς εν τή καμίνω

Λύσας τά σεβάσματα τής πλάνης, δεσμοίς αντί σού τόν κατεχόμενον, Πάνσοφε απέλυσας, καί πρός τό μαρτύριον, αυτοθελώς εχώρησας, βοών πανεύφημε, Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Ευρέθην ιδού τοίς μή ζητούσι, μή επερωτώσιν επεφάνην δέ, έκραζες αοίδιμε, σύνετε παράνομοι, ως γάρ αρνίον άκακον, τυθήναι έσπευσας, Τόν Κύριον υμνείτε Κραυγάζων, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Ο μέγας ημάς πρός ευωχίαν, Αιμιλιανός συνεκαλέσατο, προθείς ως εδέσματα, τά αυτού παλαίσματα, πνευματικώς τρυφήσωμεν, Πιστοί καί μέλψωμεν, Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Σταγόνα μοι όμβρισον ελέους, πηγήν τού ελέους η κυήσασα, καί τής αμαρτίας μου, ξήρανον ομβρήματα, καί τής ψυχής μου πράϋνον, άγρια κύματα, Παρθένε Θεοτόκε Μαρία, ίνα σε δοξάζω, εις πάντας τούς αιώνας.

Ο Ειρμός

«Παίδας ευαγείς εν τή καμίνω, ο τόκος τής Θεοτόκου διεσώσατο, τότε μέν τυπούμενος, νύν δέ ενεργούμενος, τήν οικουμένην άπασαν, αγείρει ψάλλουσαν, Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Ωδή θ'

Εύα μέν τώ τής παρακοής

Ιδείν εφιέμενος, Θεού τήν άρρητον, ευφροσύνην καί τερπνότητα, πάντων τερπνών τών εν τώ βίω, ηδέως Κατεφρόνησας Ένδοξε, καί χαίρων τό μαρτύριον ήνυσας, όθεν σε πόθω μακαρίζομεν.

Ως θύμα οπτώμενος πυρί πανεύφημε, τού τυθέντος ώσπερ πρόβατον, θεία τραπέζη προσηνέχθης, οσμή πνευματική συντηρούμενος, καί, δόξης αληθούς αξιούμενος, όθεν σξ πάντες μακαρίζομεν.

Σήμερον η μνήμη σου ημίν εξέλαμψεν, Αθλοφόρε υπέρ ήλιον, πάσαν ευφραίνουσα καρδίαν, πιστών τάς διανοίας φωτίζουσα, καί σκότος νοσημάτων διώκουσα, ήν επαξίως μακαρίζομεν.

Η τών πρωτοτόκων εκλεκτή πμήγυρις, συμπολίτην σε εκτήσατο, μάρτυρες πάντες σύν αυτοίς σε, χορεύοντα ορώντες αγάλλονται, μεθ' ών τών μεμνημένων σου μέμνησο, Μεγαλομάρτυς μεγαλώνυμε.

Θεοτοκίον

Φωτί με καταύγασον τώ σώ Πανύμνητε, τόν εν σκότει πορευόμενον, δίδου μοι χείρα βοηθείας, τά νέφη τής ψυχής μου απέλασον, παθών μου τό κλυδώνιον κόπασον, απεγνωσμένων καταφύγιον.

Ο Ειρμός

«Εύα μέν τώ τής παρακοής νοσήματι, τήν κατάραν εισωκίσατο, σύ δέ Παρθένε Θεοτόκε, τώ τής κυοφορίας βλαστήματι, τώ κόσμω τήν ευλογίαν εξήνθησας, όθεν σε πάντες μεγαλύνομεν».

Καί η λοιπή Ακολουθία τού Όρθρου, ως σύνηθες, καί Απόκυσις.