ΤΗ ΙΖ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τής Αγίας Μεγαλομάρτυρος Mαρίνης.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος πλ. δ'

Ώ τού παραδόξου θαύματος

Ώ τού παραδόξου θαύματος! τήν επηρμένην οφρύν, τού τήν γήν καί τήν θάλασσαν, εξαλείφειν φάσκοντος, πρός τήν γήν εταπείνωσεν, απαλή κόρη καί παναμώμητος, τάς πανουργίας αυτού νικήσασα, Ώ τής δυνάμεως, τού Σταυρού καί χάριτος! ήτις ημών, πάσαν υπεστήριξε, σαφώς ασθένειαν. (Δίς)

Μάρτυς Μαρίνα πανένδοξε, τάς ουρανίους μονάς, επαξίως οικήσασα, σύν παρθένων τάγμασι, καί Μαρτύρων στρατεύμασι, τούς εκτελούντας πίστει τήν μνήμην σου, καί προσιόντας πιστώς τή σκέπη σου, σώζε πρεσβείαις σου, καί πταισμάτων άφεσιν παρά Θεού, αίτησαι καί λύτρωσιν, καί μέγα έλεος. (Δίς)

Μάρτυς Μαρίνα Πανεύφημε, ούτε βασάνων τό πύρ, ου τρυφής η απόλαυσις, ου τού κόσμου χάριτες, ου τερπνότης νεότητος, τής πρός Χριστόν αγάπης εχώρισεν, εφιεμένην τής ωραιότητος, τής υπέρ έννοιαν, τού σεπτού νυμφίου σου, επιτυχείν, ήσπερ κατηξίωσαι, θεομακάριστε. (Δίς)

Δόξα... Ήχος β'

Εν φωνή αγαλλιάσεως, καί εν ψαλμοίς αλαλαγμού, ανυμνήσωμεν Μαρϊναν τήν μάρτυρα, ότι καθείλεν επί γής τών ειδώλων τήν πλάνην, καί τόν αντίπαλον εχθρόν ανδρείως εν τοίς ποσίν αυτής κατεπάτησε, διό καί τελειωθείσα, εις ουρανούς ανίπταται, τήν κάραν στεφηφορούσα καί ανακράζουσα, Σέ νυμφίξ μου ποθώ, καί τό τού πόθου φίλτρον έχουσα, υπέρ σού τάς σάρκας μου τώ πυρί παρέδωκα, κατασκηνώσω ούν εις τάς αιωνίους σου μονάς, ένθα εστί τών ευφραινομένων η κατοικία.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τήν πάσαν ελπίδα μου εις σέ ανατίθημι, Μήτηρ τού Θεού, φύλαξόν με υπό τήν σκέπην σου.

Εις τήν Λιτήν, Στιχηρά lδιόμελα.

Ήχος α'

Ως εν πέτρα στερρά, τής ομολογίας Χριστού προσερεισθείσα, Μαρίνα πανεύφημε, τόν παλαμναίον εχθρόν εις χάος εβύθισας, καί στέφος τής νίκης επάξιον απείληφας.

Ο αυτός

Μετά τών άνω ταγμάτων, συνηριθμήθης ένδοξε, κόσμον λιπούσα, καί τόν Χριστόν ποθήσασα, Μαρίνα πάνσεμνε, αιτούσα ημίν τό μέγα έλεος.

Ήχος β'

Ως αλάβαστρον μύρου, τό αίμα, σου προσενήνοχας τώ σώ νυμφίω Xριστώ, Mαρίνα μάρτυς αθληφόρε αήττητε, αντάμειψιν δέ είληφας στέφος άφθαρτον, παρ' αυτού αξιάγαστε, όθεν καί τόν αρχέκακον εχθρόν, ωραίοις σου ποσί κατεπάτησας, τή επικλήσει τού σωτηρίου ονόματος τού Σωτήρος Χριστού, διό καί ουρανίων θαλάμων ηξιώθης, ως παρθένος, καί μάρτυς Χριστού πολύαθλε.

Ήχος δ'

Δοξάζομέν σου Χριστέ, τήν πολλήν ευσπλαγχνίαν καί τήν αγαθότητα, τήν εις ημάς γενομένην, ότι καί γυναίκες κατήργησαν τήν πλάνην τής ειδωλομανίας, δυνάμει τού Σταυρού σου φιλάνθρωπε, Τύραννον ουκ επτοήθησαν, τόν δόλιον κατεπάτησαν, ίσχυσαν δέ οπίσω σου ελθείν, εις οσμήν μύρου σου έδραμον, πρεσβεύουσαι υπέρ τών ψυχών ημών.

Δόξα... Ήχος πλ. α'

Τή παρθενική σου θελχθείς ωραιότητι, ο Βασιλεύς τής δόξης Χριστός, ως αμώμητον νύμφην εαυτώ σε ηρμόσατο, ακηράτω συναφεία, εν γάρ τώ θελήματι αυτού παρασχόμενος τώ κάλλει σου δύναμιν, κατ' εχθρών τε καί παθών, αήττητον έδειξεν, εγκαρτερήσασαν δέ αικίαις πικραίς, καί βασάνοις δριμυτάταις, διπλώ στέφει δισσώς σε κατέστεψε, καί παρέστησεν εκ δεξιών αυτού, ως βασίλισσαν πεποικιλμένην, Αυτόν δυσώπησον, παρθενομάρτυς Μαρίνα πανεύφημε, τοίς υμνηταίς σου δοθήναι σωτηρίαν, καί ζωήν, καί μέγα έλεος.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Μακαρίζομέν σε, Θεοτόκε Παρθένε, καί δοξάζομέν σε, οι πιστοί κατά χρέος, τήν πόλιν τήν άσειστον, τό τείχος τό άρρηκτον, τήν αρραγή προστασίαν, καί καταφυγήν τών ψυχών ημών.

Εις τόν Στίχον, Στιχήρά Προσόμοια.

Ήχος β'

Ότε, εκ τού ξύλου σε νεκρόν

Δεύτε, φιλομάρτυρες πιστώς, τήν υπέρ τού πάντων Δεσπότου στερρώς αθλήσασαν, μάρτυρα τιμήσωμεν, Μαρίναν νύμφην Χριστού, παρθενίας χιτώνι γάρ, τό σώμα κοσμούσα, χρύσεον ως ύφασμα, τούτω επέθηκεν, αίμα, τού σεπτού μαρτυρίου, καί διπλοίς κοσμείται στεφάνοις, καί τώ στεφανίτη νύν παρίσταται.

Στίχ. Θαυμαστός ο Θεός έν τοίς αγίοις αυτού.

Μέγα, τό κατόρθωμα τό σόν, μέγα καί πανάριστον όντως, σού τό εκνίκημα, φύσις γάρ ευπτόητος, καί ευταπείνωτος, τόν αόρατον δράκοντα, τό όρος τό μέγα, νούν τόν πολυμήχανον, Μαρίνα σύ αληθώς, είλες ευτελές ως στρουθίον καί καταπατούσα χορεύεις, νύν μετά Αγγέλων αξιάγαστε.

Στίχ. Υπομένων υπέμεινα τόν Κύριον, καί προσέσχε μοι.

Λόγου, τού φανέντος επί γής νύμφη εκλεκτή ανεδείχθης, Μαρίνα σύ αληθώς, κάλλει διαλάμπουσα, ενθέων πράξεων, καί μαραίνουσα χάριτι, φυτά αθεϊας, όθεν τήν πανίερον μνήμην σου σέβομεν, πόθω, καί λειψάνων τήν θήκην, νύν περιπτυσσόμεθα χάριν, εξ αυτής ιάσεων λαμβάνοντες.

Δόξα... Ήχος πλ. β'

Εκ δεξιών τού Σωτήρος, παρέστη η παρθένος, καί αθληφόρος καί Μάρτυς, περιβεβλημένη ταίς αρεταίς τό αήττητον, καί πεποικιλμένη ελαίω τής αγνείας, καί τώ αίματι τής αθλήσεως, καί βοώσα πρός αυτόν εν αγαλλιάσει, τήν λαμπάδα κατέχουσα, Εις οσμήν μύρου σου έδραμον, Χριστέ ο Θεός, ότι τέτρωμαι τής σής αγάπης εγώ, μή χωρίσης με νυμφίε επουράνιε, Αυτής ταίς ικεσίαις κατάπεμψον ημίν, παντοδύναμε Σωτήρ, τά ελέη σου.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Θεοτόκε, σύ εί η άμπελος η αληθινή, η βλαστήσασα τόν καρπόν τής ζωής. Σέ ικετεύομεν, πρέσβευε, Δέσποινα, μετά τών Αποστόλων, καί πάντων τών Αγίων, ελεηθήναι τάς ψυχάς ημών.

Απoλυτίκιον Ήχος δ'

Η αμνάς σου Ιησού κράζει μεγάλη τή φωνή, Σέ Νυμφίε μου ποθώ, καί σέ ζητούσα αθλώ, καί συσταυρούμαι καί συνθάπτομαι τώ βαπτισμώ σου, καί πάσχω διά σέ, ως βασιλεύσω σύν σοί, καί θνήσκω υπέρ σού, ίνα καί ζήσω εν σοί, αλλ' ως θυσίαν άμωμον, προσδέχου τήν μετά πόθου τυθείσάν σοι, Αυτής πρεσβείαις, ως ελεήμων, σώσον τάς ψυχάς ημών.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν, οι Κανόνες, πρώτον ο τής Θεοτόκου, «Ανοίξω τό στόμα μου», ει βούλει, εί δέ μή, τής Οκτωήχου. Είτα οι δύο παρόντες τής Αγίας.

Κανών πρώτος τής Αγίας, ού η Ακροστιχίς.

Χριστού Παρθενομάρτυρα νυμφην άσμασι μέλπω.

Ποίημα Θεοφάνους.

Ωδή α' Ήχος πλ. δ'

Υγράν διοδεύσας

Χορεύουσα Mάρτυς περί Θεόν, καί τών λαμπηδόνων, πληρουμένη τών παρ' αυτού, αίγλην μοιπαράσχου φωτοφόρον, ταίς σαίς πρεσβείαις καλλιπάρθενε.

Ρεόντων τό άστατον καί φθαρτόν σοφή διανοία, κεχρημένη Μάρτυς Χριστού, παρείδες εμφρόνως καί δικαίως, κατηξιώθης τής άνω λαμπρότητος.

Ικέτης προσέρχομαι σοί σεμνή, ταίς σαίς ικεσίαις, τών τού βίου με δυσχερών, διάσωσον Μάρτυς αθληφόρε, καί τών παθών μου κατεύνασον τάραχον.

Σοφία καί χάριτι λαμπρυνθείς, ο νούς σου Μαρίνα, τών τυράννων τάς απειλάς, ουκ έπτηξε μάρτυς τού Σωτήρος, θεία δυνάμει κρατυνόμενος.

Θεοτοκίον

Τήν τρίβον υπέδειξας τής ζωής, ζωήν ουσιώδη συλλαβούσα καί σαρκικώς, κυήσασα ταύτην Θεομήτορ, καί τά δεσμά τού θανάτου διέρρηξας.

Κανών δεύτερος, ού η Ακροστιχίς εντή θ' Ωδή.

Ιωσήφ.

Ωδή α' Ήχος δ'

Θαλάσσης, τό ερυθραίον

Μαρτύρων, περιφανώς λαμπρότησι, περιαστράπτουσα, περί Θεόν χορεύεις ιερώς, θεουμένη Πανεύφημε, καί φωτισμόν πρεσβείαις σου, παρεχομένη τοίς υμνούσί σε.

Αθλήσει, τήν ψυχικήν νεώσασα, θεόφρον άρουραν, τού μαρτυρίου στάχυν γεωργείς, γεωργώ συντηρούμενον, τώ τήν ισχύν σοι πνεύσαντι, Παρθενομάρτυς αξιάγαστε.

Πoρφύραν, σών εξ αιμάτων βάψασα, καί στολισθείσα φαιδρώς, περιφανώς τά άνω κατοικείς, ως παρθένος βασίλεια, καί θεϊκαίς λαμπρότησι, μάρτυς Mαρίνα κατηγλάϊσαι.

Ρωσθείσα, τού παντουργού πανεύφημε, δυνάμει Πνεύματος, τόν ισχυρόν ανδρείως συμπλοκαίς, εταπείνωσας τύραννον, μεγαλαυχία χρώμενον, καί σοίς ποσί Μάρτυς υπέταξας.

Θεοτοκίον

Δοχείον, χωρητικόν γεγένησαι τής θείας χάριτος, Θεογεννήτορ άχραντε, διό, σέ Μαρίνα ποθήσασα, παρθενικώς οπίσω σου, τώ σω Υιώ προσαπενήνεκται.

Ωδή γ'

Ουκ έστιν Άγιος, ως ο Θεός

Ου πύρ ουδέ μάστιγες, ουδέ ξίφουςάκμή, ου τυράννων ωμότητες, ουδέ θάνατος, ου θηρών αγριότης, τής θείας εχώρισεν, αγάπης σε Πανόλβιε.

Υπήρξας άσειστος καί ασάλευτος, εν καιρώ περιστάσεως, πύργος πανένδοξε, ευσεβείας κρηπίδα, θεμένη τής πίστεως, εν πέτρα Παμμακάριστε.

Παρθένος εν μάρτυσιν εχρημάτισας, εν παρθένοις αήττητος, Μάρτυς γεγένησαι, τώ Χριστώ νυμφευθείσα, διπλούν σοι παρέχοντι, τόν στέφανον πανόλβιε.

Αγίων αιμάτων σου Καλλιπάρθενε, οι κρουνοί προχεόμενοι, πάσαν κατέσβεσαν, τών ειδώλων τήν πλάνην, καί δήμον προσήγαγον, Μαρτύρων τώ νυμφίω σου.

Θεοτοκίον

Ρωσθέντες τή χάριτι, Θεοτόκον σε ομοφρόνως δοξάζομεν, σάρκα γενόμενον, τόν τό είναι τοίς πάσι, διδούντα γάρ τέτοκας, καί κόσμον ανεκαίνισας.

Έτερος

Ευφραίνεται επί σοί

Τοπάθοςτού απαθούς, τού νεκρωθέντος δι' ημάς νέκρωσιν, Μάρτυς σεμνή στέργουσα, τόν μαρτυρικόν θνήσκεις θάνατον.

Μεγίστων επιτυχείν, εφιεμένη δωρεών Πάνσεμνε, πόνους σαρκός έφερες, ως εν αλλοτρίω τώ σώματι.

Αιμάτων σου σταλαγμοίς, τής άθεϊας τήν πυράν έσβεσας, καί τών πιστών ήρδευσας, ώ Μαρίνα μάρτυς τό φρόνημα.

Ως μάρτυς μαρτυρικήν, ενδεικνυμένη καρτερώς ένστασιν, τόν πτερνιστήν πτέρναις σου, ταίς ωραιοτάταις συνέτριψας.

Θεοτοκίον

Κυρίως καί αληθώς, σέ Θεοτόκον οι πιστοί σέβομεν, σύ γάρ Θεόν τέτοκας, σάρκα γεγονότα Πανάμωμε.

Ο Ειρμός

«Ευφραίνεται επί σοί, η Εκκλησία σου Χριστέ κράζουσα, Σύ μου ισχύς Κύριε, καί καταφυγή καί στερέωμα».

Κάθισμα Ήχος δ'

Κατεπλάγη Iωσήφ

Μαρίνα μάρτυς τού Χριστού, ανευφημούμέν σε πιστοί, ότι τόν τύραννον εχθρόν, εν τή δυνάμει τού Σταυρού, εν τοίς ποσί κατεπάτησας γενναιοφρόνως, καί γέγονας ημίν, ανδρεία πίστεως, πάσαν τού εχθρού, πατούσα δύναμιν, καί ουρανόθεν έλαβες τόν στέφανον, τή κoρυφή σου αοίδιμε, Χριστόν δυσώπει, σωθήναι πάντας, τούς τελούντας τήν μνήμην σου.

Θεοτοκίον

Κατεπλάγη, Ιωσήφ, τό υπέρ φύσιν θεωρών, καί ελάμβανεν εις νούν, τόν επί πόκον υετόν, εν τή ασπόρω συλλήψει σου Θεοτόκε, βάτον εν πυρί ακατάφλεκτον, ράδον Ααρών τήν βλαστήσασαν, καί μαρτυρών ο Μνήστωρ σου καί φύλαξ, τοίς Ιερεύσιν εκραύγαζε, Παρθένος τίκτει, καί μετά τόκον, πάλιν μένει Παρθένος.

Ωδή δ'

Σύ μου ισχύς Κύριε

Θεοπρεπής, γέγονεν όντως ο βίος σου, τοίς Αγγέλοις, ώφθη ποθεινότατος, τών δέ δαιμόνων τή στρατιά, καί τοίς υπηρέταις, εκείνων τής αγριότητος, απρόσιτος εδείχθη, τώ Χριστώ γάρ εβόας, Τή δυνάμει σου δόξα φιλάνθρωπε.

Επί τής γής, ηγωνισαμένη πανόλβιε, καί προσκαίρους, πόνους υπομείνασα, εν ουρανοίς, νύν τάς αμοιβάς, παρά τού Δεσπότου, κομίζη Μάρτυς αοίδιμε, απείρους εις αιώνας, σύν Αγγέλοις βοώσα, Τή δυνάμει σου δόξα φιλάνθρωπε.

Νύν επί σοί, χαίρει Παρθένων τό καύχημα, νύν Μαρτύρων, όμιλος ευφραίνεται, νύν καί τό πλήθος τών ευσεβών, επισυναχθέντες, χορεύουσιν αγαλλόμενοι, βοώντες τώ Δεσπότη, εν φωναίς ασιγήτοις, Τή δυνάμει σου δόξα φιλάνθρωπε.

Όλη καλή, πέφηνας κόρη καί άσπιλος, ώφθης όλη, νύμφη παναμώμητος, τώ τών ψυχών, κάλλους εραστή, διά γάρ βασάνων, πυρώσεως Παμμακάριστε, εφάνης λαμπροτέρα, τώ Χριστώ μελωδούσα, Τή δυνάμει σου δόξα φιλάνθρωπε.

Θεοτοκίον

Μόνη αγνή, καί μετά τόκον διέμεινας, σύ γάρ Λόγον, μόνη ενυπόστατον, τόν τώ Πατρί, σύνθρονον Υιόν, εκ σού σαρκωθέντα, γεγέννηκας Θεονύμφευτε, καί φέρεις εν αγκάλαις, τόν αχώρητον πάσι, καί τόν πάντων τό κράτος κατέχοντα.

Έτερος

Επαρθέντα σε ιδούσα

Μαρτυρίου διαλάμπουσα λαμπηδόσι, καί αφθαρσίας στέφανον, αναδησαμένη, χαίρουσα παρίστασαι, Χριστώ τώ νυμφίω σου, ώ Μαρίνα μάρτυς πανεύφημε.

Τόν πτερνίσαντα απάτη τήν πρώτην Εύαν, μαρτυρικαίς ενστάσεσι, τρέψασα καθείλες, δείξασα ανίσχυρον, καί χαίρουσα έκραζες, Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε.

Σέ τήν άσπιλον αμνάδα καθάπερ λύκοι, οι δυσμενείς σπαράττοντες, Μάρτυς ταίς αικίαις, άμωμον ολόκληρον, Θεού απετέλεσαν, θείον Ιερείον καί σφάγιον.

Τού ποιμένος θείοις ίχνεσιν επομένη, τό δι' αυτόν υπέμεινας, εκούσιον πάθος, Μάρτυς καί εσκήνωσας, εις μάνδραν ουράνιον, ένθα τών Μαρτύρων τά τάγματα.

Θεοτοκίον

Η πανάμωμος καί μόνη αγιωτέρα, τών Χερουβίμ φανείσα, τάς ψυχάς ημών σώσον, πάσης περιστάσεως, τών πίστει υμνούντων σε, άχραντε Παρθένε Θεόνυμφε.

Ωδή ε'

Ίνα τί με απώσω

Αθλητών εν σταδίω, δρόμον συντονώτατον κόρη διηνυσας, ο γάρ θείος πόθος, τό τού θήλεος χαύνον επτέρωσε, προφανώς δεικνύων, τόν λογισμόν τών παθημάτων, αυτοκράτορα Μάρτυς υπάρχοντα.

Ρανίδες σών αιμάτων, Μάρτυς αποστάζουσαι χλαίναν πολύτιμον, καί τής ακηράτου, ευφροσύνης χιτώνα εξύφαναν, όνπερ νύν θεόφρον, εν ουρανοίς ενδεδυμένη, νοητώ σου νυμφίω παρίστασαι.

Τοίς δεσμοίς τών ευχών σου, Κόρη τόν μεγάλαυχον όφιν εδέσμευσας, καί οφρύν τήν πρώην, επηρμένην πρός γήν εταπείνωσας, εκτελείν γάρ οίδεν, ως αγαθός ο παντεπόπτης, τών αυτόν φοβουμένων τό θέλημα.

Υπερτέρας σε δόξης, θείοις διαδήμασιν όντως εκόσμησεν, ο νυμφίος Λόγος, δι' αυτόν εναλθούσαν θεώμενος, καί πυρός τήν φλόγα, καί αικισμών τάς αλγηδόνας, καρτερώς υπομένουσαν Ένδοξε.

Θεοτοκίον

Ρυπτομένην ορώντες, τώ τής παρθενίας σου τόκω Πανάμωμε, τών βροτών τήν φύσιν, τής κατάρας τής πρώην δοξάζομεν, τόν εκ σού τεχθέντα, μόνη αγνή δι' ευσπλαγχνίαν, όν δυσώπει Παρθένε σωθήναι ημάς.

Έτερος

Σύ Κύριέ μου φώς

Φώς γέγονας φωτί, τώ μεγάλω τρανότερον, εγγίζουσα καί φωτίζεις, φωτοφόρον τήν μνήμην, τήν σήν τούς εορτάζοντας.

Σού μόνου καλλοναίς, ως παρθένος ενήδομαι, σέ Κύριε αγαπώσα, σφαγιάζομαι ξίφει, Μαρίνα ανεκραύγαζε.

Ρούν Μάρτυς δυσσεβών, αθεϊας εξήρανας, τοίς ρεύμασι τών αιμάτων, τών αδίκως χυθέντων, καί πύρ απάτης έσβεσας.

Oλόκληρoν σαυτήν, τώ Θεώ προσενήνοχας, ερύθημα παρθενίας, ταίς βαφαίς τών αιμάτων, λαμπρότερον τελέσασα.

Θεοτοκίον

Ρούς έστη τής φθοράς, η Παρθένος αφθόρως γάρ, γεγέννηκε τόν τήν φύσιν, τών ανθρώπων φθαρείσαν, φθορός ελευθερώσαντα.

Ωδή ς'

Ιλάσθητί μοι Σωτήρ

Απόθετον τώ Χριστώ, εφάννς κάλλος καί άσπιλον, καί ως πηγή διαυγής, καί κήπος πολύκαρπος, Μαρίνα πανένδοξε, καί γνησία νύμφη, καί Παράδεισος ασύλητος.

Νεάνις πανευπρεπής, όπίσω σου ηκολούθησε, δραμούσα πρός τήν οσμήν, τών μύρων σου Δέσποτα, τό άχραντον Πάθος σου, διά καρτερίας, μιμουμένη τό σεβάσμιον.

Υπέμεινας ανδρικώς, αγώνας Μάρτυς πολύαθλε, καί τόν πρίν φρενοβλαβώς, μεγάλα καυχώμενον, μετ' ήχου απώλεσας, Σταυρού τή δυνάμει, ώ Μαρίνα κυριώνυμε.

Θεοτοκίον

Μαρία τό καθαρόν, καί πάνσεπτον ενδιαίτημα, τού πάντων Δημιουργού, ψυχής καθαρτήρια, παράσχου μοι δάκρυα, καί επάκουσόν μου, τής δεήσεως πανάμωμε.

Έτερος

Θύσω σοι, μετά φωνής

Αιμάτων, τή πλημμύρα θαλάσσας εξήρανας, Κακοπιστίας, Χριστού δέ, τήν σεπτήν κατήρδευσας Εκκλησίαν, ώ Μαρίνα αθληφόρε, παρθένων τό καύχημα.

Αβρόχως, τών βασάνων διήλθες κλυδώνιον, ακαταπόντιστος όθεν, εις λιμένα άκλυστον καθωρμίσθης, καί τής όντως, απολαύεις γαλήνης, Αοίδιμε.

Τύπτεσθαι, ανηλεώς καί ράβδοις συντρίβεσθαι, τήν τού Κυρίου αμνάδα, πονηρός διώκτης προσέταττέ σε, τεταμένην, πρός Χριστόν τήν διάνοιαν έχουσαν.

Ώρθρισας, πρός Χριστόν τάν ανέσπερον ήλιον, καί ταίς αυτού φρυκτωρίαις, τήν ψυχήν θεόφρον σού κατηυγάσθης, Αθληφόρε, καί πρός φώς μετετέθης αϊδιον.

Θεοτοκίον

Θάλασσαν, σπαργανώσας αμίχλη βουλήματι, κυοφορείται ο Κτίστης, εκ Παρθένου Κόρης απειρογάμου, ώσπερ βρέφος, καί σπαργάνοις αρρήτως ειλίσσεται.

Ο Ειρμός

«Θύσω σοι, μετά φωνής αινέσεως κυριε, η Εκκλησία βοά σοι, εκ δαιμόνων λύθρου κεκαθαρμένή, τώ δι' οίκτον, εκ τής πλευράς σου ρεύσαντι αίματι».

Κοντάκιον Ήχος γ'

Η Παρθένος σήμερον

Παρθενίας κάλλεσι, πεποικιλμένη παρθένε, μαρτυρίου στίγμασι, στεφανωθείσα Mαρίνα, αίμασιν αθλητικοίς τε ρεραντισμένη, θαύμασι καταλαμφθείσα τών ιαμάτων, ευσεβώς Μάρτυς εδέξω, βραβεία νίκης τής σής αθλήσεως.

Ο Οίκος

Τώ νυμφίω Χριστώ, έρωτι τής καρδίας σου από βρέφους σεμνή πυρποληθείσα, έδραμες, δορκάς ως διψώσα πηγαίς αειρύτοις, Παρθενομάρτυς, καί τή αθλήσει σεαυτήν συντηρήσασα, εν τώ αφθάρτω όντως τού Κτίστου σου, νύμφη ευκλεής, θαλάμω έφθασας εστολισμένη, πεποικιλμενη, στεφανηφόρος, νικητής λαμπαδηφόρος, ευθαλής, αφθάρτου νυμφώνος τυχσύσα, καί δεξαμένη ως χρυσίον, βραβεία νίκης τής σής αθλήσεως.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή ΙΖ' τού αυτού μηνός, Mνήμη τής Αγίας Μεγαλομάρτυρος Μαρίνης.

Στίχοι

· Χείρ δημίου τέμνει σε Μαρίνα ξίφει,

· Χείρ Κυρίου χάριτι θεία δέ στέφει.

· Εβδομάτη δεκάτη Μαρίνα δειροτομήθη.

Μνήμη τών αγίων μαρτύρων Σπεράτου καί Bηρονίκης.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ'

Παίδες Εβραίων

Φώς τό απρόσιτον Μαρίνα, κατεφώτισεν αξίως τήν ψυχήν σου, καί λαμπάσι φωτός κατηύγασε βοώσαν, Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός εις τούς αιώνας.

Ήρθης πρός θείον όντως ύψος, υψηλήν γάρ σου εκέκτησο τήν γνώμην, καί νυμφώνα λαμπρόν κατώκησας βοώσα, Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός εις τούς αιώνας.

Νύμφη γνησία τού Δεσπότου, αναδέδειξαι Μαρίνα θεοφόρε, καί ως μάρτυς αυτώ αήττητος κραυγάζεις, Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός εις τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Άρχων ουκ έτι εξ Ιούδα, αλλ' εξέλιπεν, εκ σού γάρ ο Δεσπότης, τών εθνών η ελπίς ανέτειλεν αφράστως, όν ευλογούσιν άπασαι, γενεαί φυλαί καί γλώσσαι.

Έτερος

Εν τή καμίνω

Πυρί τώ θείω, φλεγομένη πυρός ουκ εφρόντισας, όθεν επoμβρίζεις πάντοτε τοίς πιστοίς, ιαμάτων θεία νάματα, παθών επήρειαν, αθληφόρε Mαρίνα ξηραίνουσα.

Πολυειδέσιν, αικισμοίς εκφοβών σε ο τύραννος, εύρε τήν ψυχήν σου πέτρας ως αληθώς, στερροτέραν, ανεβόας γάρ, Ευλογημένος εί, εν τώ ναώ τής δόξης σου Κύριε.

Σύ τώ νυμφίω, καθάπερ προίκα προσήγαγες, δήμον καί λαόν πιστεύσαντα εις Θεόν, καί τής πλάνης αμαυρότητα, ταίς φωτοβόλοις σου, θαυματουργίαις αποκρουσάμενον.

Θεοτοκίον

Παρθένε μόνη, ως καθαράν σε αδιάφθορον, Λόγος καθαρός ηγάπησε καί εκ σού, ανεπλάσατο σαρκούμενος, κόρη τόν άνθρωπον, ο Μαρίναν δοξάσας τοίς θαύμασι.

Ωδή η'

Μουσικών οργάνων συμφωνούννων

Σταθηράν τήν γνώμην κεκτημένη, σταθερώς τούς άθλους εκαρτέρεις, καί στέμμασι νικητικοίς, εστέφθης μελωδούσα, Τόν Κύριον υμνείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Μυστικήν Μαρίνα σοι παστάδα, ο ψυχών νυμφίος Θεός Λόγος, ηυτρέπισεν εν ουρανοίς, όν βλέπουσα κραυγάζεις, Τόν Κύριον υμνείτε, καί υπερυωούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Αρεταίς ποικίλαις κοσμουμένη, δωρεών πλειόνων ηξιώθης, τό έσχατον τών ορεκτών, ορώσα καί βοώσα, Τόν Κύριον υμνείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Σωτηρίας ώφθης αθληφόρε, τοίς πολλοίς αιτία καί μαρτύρων, προσήγαγες δήμον Χριστώ, συμφώνως μελωδούσα, Τόν Κύριον υμνείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Ιλασμός ημίν Θεογεννήτορ, διά σού εδόθη, σύ γάρ μόνη, απέτισας τήν οφειλήν, τόν πάντων συλλαβούσα, Θεόν τε καί Δεσπότην, άχραντε Παρθένε, εις πάντων σωτηρίαν.

Έτερος

Χείρας εκπετάσας Δανιήλ

Παρθένον καί σώμα καί ψυχήν, Θεώ διέσωσας, καί προσενήνοχας, ως προίκα πάντιμον Ένδοξε, τήν αοίδιμόν σου άθλησιν, καί εις νυμφώνα νοητόν εισήχθης μέλπουσα, Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Ρήμασι τυράννου δυσμενούς, υπηρετούμενοι, πυρός επάξιοι, οι ματαιόφρονες ζώσάν σε, τή πυρά Μάρτυς ενέβαλον, αλλ' ουκ εφλέχθης τώ πυρί, τής τού νυμφίου στοργής, θεοφόρε δροσιζομένη, καί τούτον γεραίρουσα.

Ίστασο πρό βήματος Χριστόν, ανακηρύττουσα, Θεόν αθάνατον, καθυπομείναντα σταύρωσιν, καί τήν πλάνην θανατώσαντα, καί τήν αθάνατον ζωήν πιστοίς παρέχοντα, τοίς βοώσι, Πάντα τά έργα υμνείτε τόν Κύριον.

Θεοτοκίον

Ώφθης υπερτέρα ουρανών, Θεόν ουράνιον αποκυήσασα, τόν ουρανώσαντα Πάναγνε, γηγενών όλον τό φύραμα, καί τής Mαρίνης τήν σεπτήν, μνήμην φαιδρύναντα, ώ βοώμεν, Πάντα τά έργα υμνείτε τόν Κύριον.

Ο Ειρμός

«Χείρας εκπετάσας Δανιήλ, λεόντων χάσματα, εν λάκκωέφραξε, πυρός δέ δύναμιν έσβεσαν, αρετήν περιζωσάμενοι, οι ευσεβίας ερασταί, Παίδες κραυγάζοντες, Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον».

Ωδή θ'

Έφριξε πάσα ακοή

Μαρίνα μάρτυς τού Χριστού, τήν αιώνιον ζωήν καί ανώλεθρον, εν Παραδείσω τρυφής, επιτηδείως όντως ετρυγησας, τήν στρεφομένην αβλαβώς, ρoμφαίαν διέβης γάρ, μαρτυρων αίμασι, λαμπομένη τηλαυγώς καλλιπάρθενε.

Έφλεξε πάσαν υλικήν, καί φιλόκοσμόν σου Μάρτυς διάνοιαν, έρως ο ένθεος, καί στερροτάτην μάρτυρα έδειξε, παρθενικαίς μαρμαρυγαίς, τό πρίν διαλάμπουσαν, Μαρίνα πάνσεμνε, διό πάντες σε πιστώς μακαρίζομεν.

Λύσόν μου νύμφη εκλεκτή, τών πταισμάτων τάς σειράς ταίς πρεσβείαις σου, καί τό χειρόγραφον, τής αμαρτίας Μάρτυς διάρρηξον, παρισταμένη ευπρεπώς, Χριστώ τώ νυμφίω σου, τώ παντοικτίρμονι, καί παθών μου τήν αχλύν διασκέδασον.

Πέπαυται φρύαγμα δεινόν, τού αλάστορος, Ιδού γάρ νεάνιδες, επιλαθόμεναι, τής γυναικείας φύσεως ήθλησαν, καί κατ' αυτού περιφανώς, τήν νίκην αράμεναι, νύν τής προμήτορος, ανεκτήσαντο σαφώς τήν Παράπτωσιν.

Θεοτοκίον

Ώριμον δρέπομαι ζωήν, μή βλαπτόμενος τώ ξύλω τής γνώσεως, σύ γάρ Πανάχραντε, ζωής τό ξύλον, Χριστόν εβλάστησας, τόν τάς εισόδους τής ζωής, τοίς πάσι γνωρίζοντα, διό σε πάναγνε, Θεοτόκον ευσεβώς καταγγέλλομεν.

Έτερος

Λίθος αχειρότμητος

Τών Αντιοχέων η πόλις, σού τοίς σπαργάνοις καί τοίς άθλοις, Μάρτυς εγκαυχάται, τών άνω, η Εκκλησία τών πρωτοτόκων δέ, μετά δικαίων έχει σου, πνεύμα τό θείον ευφραινόμενον.

Ιδόντες σου μάρτυς Μαρίνα, τούς υπέρ πίστεως αγώνας, Άγγελοι εθαύμασαν όπως, εν γυναικεία φύσει κατήσχυνας τόν πρίν τήν σήν προμήτορα, εν Παραδείσω θανατώσαντα.

Ως περικαλής αθληφόρος, καί περιδέξιος παρθένος, στέφος αναπλέξω νομίμως, δικαιοσύνης, καταπατήσασα, μετά σαρκός τόν άσαρκον, καί νικηφόρος χρηματίσασα.

Σέ τήν νοητήν χελιδόνα, καί αδιάφθορον αμνάδα, καί περιστεράν χρυσαυγούσαν, τώ μαρτυρίω έχουσαν πτέρυγας, καί πρός Θεόν πετάσασαν, καί καταπαύσασαν γεραίρομεν.

Ήνθησας κοιλάσιν ως κρίνον, ταίς τών μαρτύρων Αθληφόρε, ώ μάρτυς Μαρίνα ως ρόδον, τήν παρθενίαν εύοσμον φέρουσα, καί τώ τερπνώ νυμφίω σου, θείον οσφράδιον γεγένησαι.

Θεοτοκίον

Φώς ημίν ανέτειλας μήτρας, εξ απειράνδρου σου Παρθένε, ού ταίς φρυκτωρίαις ενθέως, καταυγασθείσα φώς εχρημάτισεν, η τής χαράς επώνυμος, Θεοκυήτορ Μητροπάρθενε.

Ο Ειρμός

«Λίθος αχειρότμητος όρους, εξ αλαξεύτου σου Παρθένε, ακρογωνιαίος ετμήθη, Χριστός συνάψας τάς διεστώσας φύσεις, διό επαγαλλόμενοι, σέ Θεοτόκε μεγαλύνομεν».

Εξαποστειλάριον

Ο ουρανόν τοίς άστροις

Μαρίνα μάρτυς Κυρίου, καί καλλιπάρθενε νύμφη, ρύσαι λαόν σου καί πόλιν, εκδυσωπούσα τόν Θεόν, όπως ρυσθώμεν οι πάντες, φθοράς οργής καί κινδύνων.

Θεοτοκίον

Χρυσοπλοκώτατε πύργε, καί δωδεκάτειχε πόλις, ηλιοστάλακτε θρόνε, καθέδρα τού Βασιλέως, ακατανόητον θαύμα, πώς γαλουχείς τόν Δεσπότην.

Εις τούς Αίνους, ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια, δευτερούντες τό α'.

Ήχος δ'

Ως γενναίον εν Mάρτυσι

Πολυώδυνα βάσανα υποστήναι πανένδοξε, ανδρικώ φρονήματι ηυτομόλησας, καί τών Ελλήνων σεβάσματα, ως κόνιν ελέπτυνας, καί τόν τύραννον εχθρόν, αθληφόρε πανεύφημε τόν καυχώμενον, υπεράνωθεν άστρων θρόνον θείναι, σύ κατήσχυνας Mαρίνα, καί τούς λαούς κατεφώτισας. (Δίς)

Τόν αρχέκακον δράκοντα, τόν τήν Εύαν γυμνώσαντα, παραβάσει πρότερον, Μάρτυς ένδοξε, διά Σταυρού απενέκρωσας, αγώσι δεσμεύσασα, τοίς σεπτοίς σου ευσεβώς, Χριστόν δύναμιν έχουσα, όν ικέτευε, εκ φθοράς καί κινδύνων λυτρωθήναι, τούς εν πίστει εκτελούντας, τήν αεισέβαστον μνήμην σου.

Ώσπερ προίκα πολύτιμον, τώ νυμφίω προσήγαγες, Αθληφόρε ένδοξε δήμον άγιον, τοίς θαυμασίοις πιστεύσαντα, οίς πίστει ετέλεσας, ανωτέρα καί ποινών, καί πυρός καταφλέγοντος, καί στρεβλώσεων, εν Χριστώ δεικνυμένη τώ τήν νίκην, ουρανόθεν σοι παρθένε, θεουργικώς χορηγήσαντι.

Δόξα... Ήχος πλ. β'

Αθλητικήν οδεύσασα οδόν, προγονικήν εξέφυγες βουλήν, Μαρίνα πανσεβάσμιε, καί ως μέν παρθένος φρονίμη, λαμπαδηφόρος εισήλθες εις τάς αυλάς τού Κυρίου σου, ως δέ μάρτυς ανδρεία, χάριν έλαβες απελαύνειν πάσαν νόσον εξ ανθρώπων, Αλλά καί ημάς τούς υμνούντάς σε, ψυχικών αλγηδόνων ελευθέρωσον, ταίς πρός Θεόν ικεσίαις σου.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Θεοτόκε, σύ εί η άμπελος η αληθινή, η βλαστήσασα τόν καρπόν τής ζωής. Σέ ικετεύομεν, πρέσβευε, Δέσποινα, μετά τών Αποστόλων, καί πάντων τών Αγίων, ελεηθήναι τάς ψυχάς ημών.

Ει βούλει, ποίησον Δοξολογίαν μεγάλην, καί Απόλυσις.

Εις τήν Λειτουργίαν. Τά Τυπικά, καί εκ τού Κανόνος τής Αγίας η γ' καί ς' Ωδή.

Ο Απόστολος Πρός Γαλάτας

Αδελφοί, πρό τού ελθείν τήν πίστιν...

Ευαγγέλιον κατά Μάρκον

Τώ καιρώ εκείνω, ηκολούθει τώ Ιησού όχλος πολύς...

Κοινωνικόν

Εις μνημόσυνον αιώνιον έσται Δίκαιος. Αλληλούια.