ΤΗ ΙΔ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Αγίου Αποστόλου Ακύλα, ενός τών εβδομήκοντα.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος α'

Τών ουρανίων ταγμάτων

Παύλος ο μέγας θεόφρον, τού κόσμου ήλιος, ώσπερ φαιδράν ακτίνα, εις τήν σύμιnσαν κτίσιν, σέ μάκαρ επαφήκε, φωτιστικαίς, σού, τών λόγων λαμπρότησι, καταφωτίζειν τούς πάλαι εν τή νυκτί, τής αγνωσίας κινδυνεύοντας.

Της καθαράς σου καρδίας, τού θείου Πνεύματος, φωτιστικαίς ακτίσιν, αυγασθείσης πλουσίως, Ακύλα θεηγόρε, φωτοειδής, αληθώς εχρημάτισας, καί τών Ελλήνων τό σκότος τό χαλεπόν, θεία χάριτι διέλυσας.

Οι τώ ναώ σου τώ θείω πίστει προστρέχοντες, καί εν αυτώ σε μάκαρ, δυσωπούντες Ακύλα, λυτρούνται νοσημάτων παντοδαπών, καί κινδύνων καί θλίψεων, ταίς ιεραίς σου πρεσβείαις καί πρός Θεόν, μεσιτείαις Ιερώτατε.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Θεομακάριστε Κόρη τάς ικεσίας ημών, ως ευμενής προστάτις, τών πιστών, Θεοτόκε, προσάγουσα τώ Κτίστη, τόν ιλασμόν, ανταμείβου τοίς δούλοις σου, ως παντελής σωτηρία καί ιλασμός, τών ψυχών ημών πανάμωμε.

Η Σταυροθεοτοκίον

Εν τώ Σταυρώ παρεστώσα, τού σού Υιού καί Θεού, καί τήν μακροθυμίαν, τούτου αποσκοπούσα, έλεγες θρηνούσα, Μήτερ αγνή, Οίμοι! Τέκνον γλυκύτατον, τί ταύτα πάσχεις αδίκως Λόγε Θεού, ίνα σώσης τό ανθρώπινον;

Απολυτίκιον Ήχος γ'

Απόστολε Άγιε Ακύλα, πρέσβευε τώ ελεήμονι Θεώ ίνα πταισμάτων άφεσιν, παράσχη ταίς ψυχάς ημών.

Καί Απόλυσις

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν. οι Κανόνες τής Οκτωήχου, καί τού Αγίου ο παρών, ού η Ακροστιχίς.

Τόν κλεινόν υμνήσωμεν Ακύλαν πόθω. Ιωσήφ.

Ωδή α' Ήχος β'

Δεύτε λαοί

Τόν ιερόν, Ιερωτάτοις υμνήσωμεν, Ακύλαν μελωδήμασι, καί εκβοήσωμεν, Ταίς αυτού ικεσίαις, οικτίρμον πάντας σώσον, ως υπεράγαθος.

Όλον σαυτόν, Μάκαρ δοχείον τού Πνεύματος, φωτοειδές ετέλεσας, καταστραπτόμενος, ταίς αυτού φωταυγίαις, διό τούς εν τώ σκότει, εφωταγώγησας.

Νόμοις Χριστού, οχυρωθείς τήν διάνοιαν, τό τών ανόμων φρύαγμα, όλον κατέλαβες, καί ειδώλων τεμένη, κατέστρεψας αθλήσας θεομακάριστε.

Καθαρτικαίς, σών πρεσβειών επιδόσεσι, τά τών σωμάτων Ένδοξε, καί τών ψυχών ημών, αποκάθαρον πάθη, πιστώς επιτελούντων, τήν θείαν μνήμην σου.

Θεοτοκίον

Λόγω σεμνή, Λόγον εν μήτρα συνέλαβες, τόν διά λόγου άπαντα, δημιουργήσαντα, διά τούτό σε λόγοις, ενθέοις ανυμνούμεν, θεοχαρίτωτε.

Ωδή γ'

Στερέωσον ημάς

Επόθησας Θεόν ως θέμις Ένδοξε, τόν μόνον Δεοπότην καί Βασιλέα, καί αυτού τό θείον βούλημα, αδιστάκτω καρδία εξετέλεσας.

Ισχύϊ τού σεπτού καί θείου Πνεύματος, Ακύλα πανεύφημε τού Βελίαρ, τήν ισχύν πάσαν κατέβαλες, εναθλήσας γενναίως ιερώτατε.

Νοϊ σου καθαρώ ενοπτριζόμενος, τήν δόξαν Κυρίου, ταύτης μετέσχες, τελεώτερον Μακάριε, μεταστάς τών προσκαίρων πρός τά μένοντα.

Θεοτοκίον

Ο μόνος καθαρός, ο μόνος Κύριος, σέ μόνην ως έγνω καθαρωτέραν, πάσης κτίσεως Πανάμωμε, εξ αγνών σου αιμάτων σεσωμάτωται.

Ο Ειρμός

«Σστερέωσον ημάς εν σοί Κύριε, ο ξύλω νεκρώσας τήν αμαρτίαν, καί τόν φόβον σου εμφύτευσον, εις τάς καρδίας ημών τών υμνoύντων σε».

Κάθισμα Ήχος δ'

Ταχύ προκατάλαβε

Τού Παύλου τοίς ρήμασι, καταυγασθείς τήν ψυχήν, ως ήλιος έλαμψας, θεογνωσίας φωτί, Ακύλα μακάριε, στέφος δέ μαρτυρίου, ανεπλέξω νoμίμως, όθεν αναπηγάζεις, ποταμούς ιαμάτων, τοίς πίστει εορτάζουσι, μάκαρ τήν μνήμην σου.

Θεοτοκίον

Ταχύ δέξαι Δέσποινα, τάς ικεσίας ημών, καί ταύτας προσάγαγε, τώ σώ Υιώ καί Θεώ, Παρθένε παναχραντε, όλεσον κατά κράτος, τών βαρβάρων τά θράση, γνώτωσαν τήν ισχύν σου, φιλοπόλεμα έθνη, τώ νεύματί σου πάντας ημάς διαφύλαξον.

Η Σταυροθεοτοκίον

Σταυρώ σε υψούμενον, ως εθεάσατο, η άχραντος Μήτηρ σου, Λόγε Θεού μητρικώς, θρηνούσα εφθέγγετο, Τί τό καινόν καί ξένον, τούτοθαύμα Υιέμου; πώς η ζωή τών όλων, ομιλείς τώ θανάτω; ζωώσαι τούς τεθνεώτας, θέλων ως εύσπλαγχνος.

Ωδή δ'

Εισακήκοα Κύριε

Νυσταγμώ τούς καθεύδοντας, τής πονηράς,, Ακύλα δυσσεβείας πρός τής ευσεβείας τό φώς εξήγειρας.

Υπερήφανον φρύαγμα, τού δυσμενούς, κατέβαλες Ακύλα, ταπεινώσει θεία θωρακιζόμενος.

Μακαρίως ενήθλησας, υπέρ Χριστού, τό αίμά σου κενώσας, Ιερεύ καί Μάρτυς τών παθημάτων αυτού.

Θεοτοκίον

Νοητόν σε παλάτιον, καί υψηλόν, τού Βασιλέως θρόνον, Θεοτόκε Δέσποινα ονομάζομεν.

Ωδή ε'

Ο τού φωτός χορηγός

Ήδιστον λόγον αεί, αναπηγάζων ευσεβώς πάνσοφε τών εν πικρά, πλάνη υπαχθέντων, ενήδυνας ψυχάς, ως ιερομύστης, Ακύλα πανεύφημε.

Σοί τούς επαίνους Λουκάς, ο θεηγόρος αληθώς έγραψε, τού Ιερού Παύλου μαθητής γάρ, καί θείος ξεναγός, εγένου τά θεία, σοφώς παιδευόμενος.

Ώσπερ αστέρα φαιδρόν, φωτοβολούντα τό σεπτόν κήραγμα, τόν ιερόν ευράμενος Παύλον, πρός τούτου τάς αυγάς, εδέξω τού Λόγου, στερρώς λαμπρυνόμενος.

Θεοτοκίον

Μήτηρ καί δούλη Χριστού, τού σαρκωθέντος δι' ηιμάς γέγονας, όν εκτενώς, πάντοτε δυσώπει, τού σώζεσθαι ημάς, τούς σέ Θεοτόκον αγνήν ονομάζοντας.

Ωδή ς'

Εν αβύσσω πταισμάτων

Εξεχύθη σου χάρις τοίς χείλεσι, μάκαρ ιερώτατε καί σέ ευλόγησεν, ο τών απάντων Κύριος, εις αιώνας Ακύλα θεόπνευστε.

Νοσημάτων Παντοίων αλέξημα, καί αμαρτανόντων ψυχών ιλαστήριον, η σή πρεσβεία πέφυκε, θεοφόρε Ακύλα μακάριε.

Αι πορείαί σου θείως τελούμεναι, καί προς τάς οδούς τού Θεού ευθυνόμεναι, τοίς πλανωμένοις ώφθησαν, οδηγία καί τρίβος σωτήριος.

Θεοτοκίον

Κυριώνυμε Κόρη πανάμωμε, τόν αγαθοδότην Θεόν η κυήσασα, τούς σέ υμνούντας πάντοτε, πειρασμών πολυτρόπων διάσωσον.

Ο Ειρμός

«Εν αβύσσω πταισμάτων κυκλούμενος, τήν ανεξιχνίαστον τής ευσπλαγχνίας σου, επικαλούμαι άβυσσον, Εκ φθοράς ο Θεός με ανάγαγε».

Κοντάκιον Ήχος δ'

Επεφάνης σήμερον

Αποστόλων σύνθρονος, καί συνοδίτης, γεγονώς Απόστολε, τήν οικουμένην διδαχαίς, καί θαυμασίοις κατηύγασας, στέφανον δόξης, Ακύλα δεξάμενος.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή ΙΔ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Αγίου Αποστόλου Ακύλα.

Στίχοι

· Ήπλωσε Παύλος, ως σαγήνην, τούς λόγους,

· Ήγρευσε δ' ως θήραμα θείον Ακύλαν.

· Ακύλαν δεκάτη γε τετάρτη τύμβος έκρυψεν.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Ιούστου.

Στίχοι

· Μή θύμα βαλείν εις τό βωμού πύρ θέλων,

· Εις πύρ Ιούστος θύμα βάλλεται ξένον.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού οσίου Πατρός ημών καί θαυματουργού Ονησίμου.

Στίχοι

· Ελαφρόν ήρα φορτίον σόν ηδέως,

· Μεθ' ού σός Ονήσιμος ήκω σοι, Λόγε.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού εν Αγίοις Πατρός ημών Ιωσήφ, Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης.

Στίχοι

· Αφείς, Ιωσήφ καθέδραν τήν γηίνην,

· Παρίσταται νύν τώ θρόνω τού Κυρίου.

Οι άγιοι μάρτυρες Ακύλας καί Ιλάριος ξίφει τελειούνται.

Ο άγιος μάρτυς Πέτρος ο νέος, τούς πόδας εκκοπείς, τελειούται.

Ο άγιος μάρτυς Ηράκλειος, ροπάλοις τυπτόμενος, τελειούται.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ'

Εικόνος χρυσής

Υφάνας σαυτώ, αφθαρσίας στολισμόν τώ θείω Πνεύματι, όλος ωραίος εχρημάτισας, καί τόν εχθρόν απεγύμνωσας, καί τούς επ' εκείνου Ακύλα, γυμνωθέντες ενέδυσας, καταστολήν φωτοειδή, καί φώς σωτήριον.

Λιμώ νοητώ, κρατουμένους τούς λαούς καί κινδυνεύοντας, άρτω τών λόγων Αξιάγαστε, τής σής σοφίας διέθρεψας, καί τής ουρανίου τραπέζης, κοινωνούς απετέλεσας, ιερομύστης πεφυκώς θεοειδέστατος.

Αγίω ναώ οι προστρέχοντες τώ σώ, ρώσιν κομίζονται, καί παθημάτων απολύονται, καί νοσημάτων καθαίρονται, ανυμνολογούντές σε πόθω, καί βοώντες πανεύφημε, Ευλογητός εί ο Θεός ο τών Πατέρων ημών.

Θεοτοκίον

Νεκρούται τό πρίν, ο Αδάμ φθοροποιώ βρώσει πανάμωμε, σύ δέ τεκούσα τήν ζωήν ημών, τούτον Παρθένε εζώωσας, όθεν ως καλών σε αιτίαν, ανυμνούντες κραυγάζομεν, Ευλογημένη η Θεόν σαρκί κυήσασα.

Ωδή η'

Τόν εν καμίνω τού πυρός

Περιχαρώς τούς ουρανούς, σύν τοίς θείοις μαθηταίς καί υπηρέταις, καί αυτόπταις τού Λόγου, χαρμονικώς κατοικών, Ακύλα καί θέσει θεούμενος, μέμνησο τών πίστει, καί πόθω σε τιμώντων.

Οι τών ιδρώτων σου κρουνοί, ποταμούς πάσιν υμίν θείων θαυμάτων, αναβλύζουσι Μάκαρ, καί επηρείας παθών, ατόπων ξηραίνουσι πάντοτε, καί τάς παρατάξεις, βυθίζουσι τού πλάνου.

Θέσει θεούμενος αεί, ο εγγίζων τώ Θεώ νοϊ αϋλω, όλος φώς χρηματίζεις, απολυθείς τής σαρκός, καί βλέπεις ά βλέπουσιν Άγγελοι, ένδοξε Ακύλα, Χριστού ιερομύστα.

Θεοτοκίον

Ως τόν παναίτιον Θεόν, υπέρ πάσαν αληθώς Αγνή αιτίαν, εν γαστρί συλλαβούσα, καί δι' ημάς καθ' ημάς, οφθέντα τεκούσα πανάμωμε, τούτον εκδυσώπει, υπέρ τών σέ υμνούντων.

Ο Ειρμός

«Τόν εν καμίνω τού πυρός, τών Εβραίων τοίς Παισί συγκαταβάντα, καί τήν φλόγα εις δρόσον, μεταβαλόντα Θεόν, υμνείτε τά έργα ως Κύριον, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Ωδή θ'

Τόν εκ Θεού Θεόν Λόγον

Iερωτάτοις σε ύμνοις, Ιερόν πεφυκότα, κειμήλιον τού Λόγου καί σεπτόν, τούτου τε πάνσοφον κήρυκα, καί τού κόσμου φωστήρα, καί στήριγμα τής πίστεως ημών, συνελθόντες Ακύλα, συμφώνως μακαρίζομεν.

Ως καθαιρέτης τής πλάνης, καί εθνών ποδηγέτης, καί θείος τού Σωτήρος αθλητής, καί συμπολίτης καί σύσκηνος, τών Αγίων Αγγέλων, Ακύλα θεηγόρε σύν αυτοίς, τόν Δεσπότην δυσώπει, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Σέ φοιτητήν μέν τού Παύλου, επιγνόντες Ακύλα, τού κόσμου δέ φωστήρα απλανή, καί Ιερώτατον Μάρτυρα, καθαιρέτην ειδώλων, καί γνώσεως Θεού εισηγητήν, ευσεβεί διανοία, θεόφρον μακαρίζομεν.

Η παναγία σου μνήμη, ανατείλασα κόσμω, ως ήλιος φωτίζει τάς ψυχάς, των ευσεβώς ευφημούντων σε, εν ή πρέσβευε Μάκαρ, δοθήναι ιλασμόν αμαρτιών, καί ειρήνην βαθείαν, καί μέγα πάσιν έλεος.

Θεοτοκίον

Φωτιστικήν σε λυχνίαν, προεώρα Προφήτης, τό φώς τό ανατείλαν εκ φωτός, Παρθενομήτορ βαστάζουσαν, τό φωτίσαν πλουσίως, τά πρίν εσκοτισμένα ταίς αυγαίς, τής αυτού ανεκφράστου, πανάμωμε θεότητος.

Ο Ειρμός

«Τόν εκ Θεού Θεόν Λόγον, τόν αρρήτω σοφία, ήκοντα καινουργήσαι τόν Αδάμ, βρώσει φθορά πεπτωκότα δεινώς, εξ αγίας Παρθένου, αφράστως σαρκωθέντα δι' ημάς, οι πιστοί ομοφρόνως, εν ύμνοις μεγαλύνομεν».

Καί τά λοιπά τού Όρθρου, ως σύνηθες, καί Απόλυσις.